Gdy zatrzymali się w bezpiecznym miejscu Borys powiedział dysząc z wysiłku po biegu do Sary.
- Zgłoszę to naszemu łowcy. - kilka nerwowych wdechów
- Zastanawiam się też czy nie rozsądnie byłoby powiedzieć o tym twojemu ojcu. - powoli uspokoił oddech i już tylko lekko sapał
- Tylko myślę nad tym jak. Iść samemu czy lepiej żeby córka własna mu to rzekła. Jeśli mu powiesz może ci zabronić wychodzić a to utrudni nam widzenie. Inna sprawa, że twoje bezpieczeństwo to priorytet.
- Wojsko, żołnierze, straż. Muszą wiedzieć - odparła zlękniona Sara.
- Lepiej byś ty ojcu rzekła czy ja? - postawił sprawę klarownie. Decyzje odnośnie rodziny Sary zostawił w jej rękach. Ona lepiej znała swojego ojca.
- Ojcu ja. Pewnie - odparła szybko, wciąż zmieszana.
- Spokojnie moją droga już po wszystkim. - przytulił ukochaną Borys. - - Spójrz na to z dobrej strony. Dzięki temu zajściu ostrzeżemy innych i możemy uratować komuś życie. - Borys wypowiedział słowa otuchy w trudnej sytuacji.

Następnie odprowadził Sarę w bezpieczne miejsca na obrzeżach miasta i udał się do łowcy.

Borys ponownie tego dnia spotkał się z łowcą. Za pierwszym razem otrzymał ofertę pracy na którą się zgodził. Został medykiem grupy pościgowej za bydłokradami. Zamierzał zabrać oczywiście broń i walczyć w razie potrzeby nie do tego go jednak wynajęto. Pięć złotych koron było godziwą stawką za dwa dni pracy. Podczas ponowneg spotkania powiedział łowcy o odkryciu w lesie.

- Panie zbierać zioła byłem. Stado usłyszałem. Ten chód te głosy… - sam zamilkł na chwilę. - Zwierzoludzie, zwierzoludzie jak nic.
- Co wy mówicie? Od dawna tu ich nie było. Nawet z zielonoskórymi spokój względny. Coś żeście namieszali panie. Dzika jakiegoś żeście nie słyszeli? - łowca nie wyglądał na przekonanego.
- Nie namieszałem. Klnę się na krew i honor. Błagam panie byś tego nie zlekceważył. Cenę będą ludzkie życia. Wiem jak mówią zwierzoludzie, Kislev to niebezpieczne miejsce. Gdybym miał cień wątpliwości nie przyszedłbym tu. Skoro jestem i łeb nadstawiam. Ma to swoją wagę. - Borys powiedział szczerze i bezpośrednio.
- Pójdę po Gottharda, zbadamy to - widać że łowca dał wiarę słowom.
- Zaprowadzisz nas w to miejsce? - podpytał Kislevczyka.
- Oczywiście i dziękuję za zaufanie. - pokiwał głową Borys. Następnie udał się z łowczym w oba miejsca.

Robin nie bardzo mogła odmówić Hrabiemu. Ani nawet Dieterowi. Nie chciała też jednak odmawiać Wolfgangowi. Widząc, że tak czy inaczej zaraz wyruszy opłaciła swój udział w turnieju łuczniczym i przygotowała się do wyruszenia zbierając najpotrzebniejsze rzeczy i informując ojca i macochę o tym, że przez najbliższe trzy-cztery dni może jej nie być, ale na turniej powinna wrócić. I że zaraz po nim znów zniknie.

***

Myśląc jak pogodzić obie wyprawy doszła do wniosku, że gdyby się dało tego Acierno przekonać, by najpierw polowanie zrobił a dopiero potem iść po Konrada to byłoby super. “Syrenę” wystarczy ubić, a tego zbója pewnie w niewolę będzie chciał brać, więc lepiej zacząć od polowania, żeby w jego trakcie jeniec nie zwiał. Zrezygnowała z rozmowy, gdy dowiedziała się, że szlachcica nie obchodzi jakaś wyimaginowana “syrena”.
Kłócić się nie zamierzała, taktyka to nie jej działka. Zostawiła ją Wolfgangowi.

Przystojny żołnierz, oprócz przedstawienia się szybko przeszedł do opowieści o interesującej wyprawie wynikającej z niezbyt zrozumiałej dla Fay sytuacji, w której w każdym razie pojawiał się hrabia, a wraz z nim jego pieniądze. Niestety dziewczyna nie zamierzała polować na bandytów, a robienie ludziom krzywdy miało się nijak do gotowania im obiadów. Ucieszyła się więc z zawartej znajomości i ruszyła w dalszą drogę.

Dużo więcej czasu spędziła w browarze, gdyż nie tylko postanowiła lepiej przyglądnąć się produkcji piwa, ale i zaznajomić z drugim nowoprzybyłym nabytkiem Saufera, Abelardem. Akolita zdaniem Fay mówił za dużo o Bogach i śmierci, a za mało o pieniądzach i piwie, ale o współpracownikach najlepiej nie dyskutować. Dla niej recepta na sukces była prosta: poszerzyć asortyment. Nie dzieliła się jednak z akolitą i browarnikiem dalszymi pomysłami. Musiała zdobyć więcej detali i ustalić komu może ufać. Poza tym, formalnie nie była jeszcze pracownikiem browaru. No, a jeśli chodzi o Bogów, to Fay zawsze miała do nich wielki szacunek i cześć, a modlitwa była dla niej najważniejszą częścią dnia. Tak przynajmniej powiedziała akolicie, bo uznała, że ostrożność w spotkaniu z ludźmi wiary nigdy nie zawadzi.

Przy spotkaniu ze szlachcicem, który dodatkowo, był (zdaje się) bliskim znajomym Marii, dziewczyna spąsowiała. Zachowywał się wyjątkowo, jak to na szlachcica przystało i obdarzył ją swoją uwagą, chociaż nie była tego godna. Nie wypadało odmawiać jego prośbie, więc przyznała, że udział wyprawie jest możliwy na warunkach zaproponowanych przez szlachetnego tileańczyka. Złotem zaś nie gardziła nigdy, gdyż po długiej podróży jej zasoby były istotnie nadszarpnięte. Bardzo nadszarpnięte. Niezwykle nadszarpnięte. Stawiało ją to w dramatycznej nieomal sytuacji, dodała pąsowiejąc jeszcze bardziej. Zakupi nawet łuk na tę okazję, aby polować na zwierzęta i dla obrony własnej. Niestety, przyznała, nie posiadała strzał, których koszt był monstrualny. Ich brak, jak nieśmiało zauważyła, mógł być istotną przeszkodą w używaniu łuku. Przed udaniem się na targ, już dużo bardziej spokojna, zapytała jeszcze Marię, czy mogłaby pożyczyć od niej na wyprawę jakiś większy kociołek.

Potem udała się do kupców targować się o cenę łuku i odrobiny przypraw, które mogłyby poprawić smak posiłków dla szlachcica.

Abelard nie miał wiele do roboty. Podowiadywał się w sprawach handlowych... może kupcem nie był, ale smykałkę jakąś miał. Ha! Zbierze się zamówienie, a z wypłaty od karawaniarza kupi się dobroci i puści w Kreutzhofen z, miejmy nadzieję, jakimś zyskiem. Proste, ale skuteczne!

Dużo też przyszło mu się głowić co takiego w Księstwa wiozą i miał jakieś podejrzenia... ale mniejsza z tym. W drodze powrotnej z całej tej hecy z Acierno, któremu ani trochę nie ufał, a bestyją, którą należało Oczyścić... Tak czy inaczej, miał zamiar zdobyć trochę grosza na własnym targu. Ot, kupi się... potrzaski! Handel spekuacyjny na całego, ale Księstwa to prymitywne miejsce, a z kalkulacji mu wychodziło, że metalowe produkty powinny cenę chwycić...

Kiedy dowiedział się o zwierzoludziach poczuł Zew. Trzeba pogadać z figurami by mu szansę na przemówienie dały. Wszak plugastwo to wróg Imperium i Ludzkości. Nawoływanie do ukrócenia ich życia, jak i wszelkiego innego plugastwa, czy pomiotu magyji i czystego chaosu... Tak. To była idealna okazja również do tego by zaplusować i by lud słuchał się swych pryncypałów, bo Wróg nie śpi, a znamię jego chciwość, samolubstwo i zew krwi! Z tą myślą ruszył w kierunku Gospody.

Świeżo mianowana Łowczyni nie chciała być zapamiętana jako ta, która została wylana już pierwszego tygodnia, zajęła się więc swoją "pracą". Mając pozwolenie na polowanie w lasach Hrabiego nie narzekała na brak celów. Wybrała wyrośniętego, czterdziestofuntowego koziołka (uśmiechając się przy tym - połowa wieśniaków słysząc o "koziołku" myśli o młodym capie, a nie o samcu sarny. Eh, nawet poroża od parostków nie odróżniają) i sprawnie go oczyściła.
Po odstawieniu go (na polecenie Dietera) do dworskiej kuchni oczyściła też siebie, poćwiczyła przed turniejem, wpadła przekąsić coś w domu i zostawić zarobione monety ojcu. Korzystając z wolnej chwili poszła obejrzeć dziwowisko - mądrą świnię piekarza Armanda podczas spaceru. Na razie o niej tylko słyszała, a nie miała do tej pory kiedy obejrzeć czegoś takiego.
A potem poszła spać, by rano dołączyć do wyprawy wypoczęta.

Abelard potrafił zwietrzyć okazję kiedy jedną widział, a że nie za wiele ich widział, to trzymał się tych które zaobaczył. Tym bardziej, że same się pchały w sieć czy jak to rybak o rybach mówi... Mniejsza. Ważne, że była, a to była rzecz piękna i cenna.

Więc co miał zamiar wykorzystać? Zbierającą się w karczmie łumnie ludzką tłuszczę, czy jak by ktoś oczytany w piśmie, jak on, określił potencjalnymi plebanami. Konflikt więżniara Beckera i kapitana Trotella? Pikuś który da się załatwić. Ogólnie dla obeznanych było widać kto prymuje. Przemowa do ludu bożego? Tu już lekko pod górkę...

Szybko ogarnął wzrokiem zbieraninę licząc ludzi. Było ich trochę, ale co tam. Trzeba będzie nieco szarpnąć groszem, ale...! To był kalkulowany wydatek na który mógł sobie pozwolić. Nie wiedział w końcu jak długo będzie mu jeszcze dane pożyć...

- Jak zapewne wszyscy już wiecie... - powiedział donośnie do zebranych stoją przy kontuarze - ...ponure chmury wojny zawisły nad Kreutzhofen. Byłem tam, na froncie, na północy i wiele zbrodni pomiotów chaosu widziały me oczy. Teraz jednak, jesteście tu, razem i wiedzcie, że tylko razem działając jak jeden mąż możecie rozproszyć ten mroczny cień który niczym całun spowija te ziemie. Wiem, że nie wszyscy z was mają w sobie Wiarę, lecz wiedzcie, że jak mówił sam Młotodzierżca, "Gdzie dwóch, czy trzech niczym bracia stają przeciwko Plugastwu tam ja jestem między nimi". Bogowie o was nie zapomnieli. Nie ważne co niektórzy mówią, albowiem Oni są zawsze z nami oczekując naszego spojrzenia, a ja widzę w was żar. Żar pragnienia dobra. Żar który rozpala by chronić co duszy bliskie, rodzinę, przyjaciół. Nie dajcie umrzeć temu płomieniowi i nastawcie uszy na słowa naszego kapitana Trotella, albowiem z nim przyjdzie wam ramię w ramię pełnić najświętszą ze wszystkich posług. Posługę bezpieczeństwa. Miejcie też na baczeniu słowa dowódcy Beckera, gdyż i jego rolą jest zapewnić bezpieczeństwo, lecz nie tam, lecz tu, na miejscu. Teraz jednak, wybaczcie mi przydługie słowa i skosztujcie razem ze mną naszego miejscowego specjału rodziny Saufer, bo nasze jest smaczniejsze od importowanego. Kufel dla każdego, na mój koszt.

Cena łuku na rynku wołała o pomstę do Bogów. Postanowiła zamiast własną bronią posiłkować się mieczem kompanów i chochlą. W końcu miała gotować, a nie się bić. Wróciła więc do browaru jedynie z garkiem... i jeszcze z pewnymi pomysłami. Tam też złapał ją Saufer wygłaszając swoje rewelacje.

Dziewczyna stała prawie na baczność, gdy browarnik przemawiał i kiwała głową na każde jego zdanie.
- To znakomite pomysły. Trzeba się do tego dobrze przygotować.
- Na wyprawie z hrabią będę mu gotować. Gdybym miała trochę przypraw, które nadadzą dziczyźnie smak pasujący do piwa i wzięła beczułkę, to hrabia może być bardzo zadowolony z posiłku. Jak wyprawa się powiedzie, już zawsze będzie się mu kojarzyć z Waszym trunkiem.
- Wiem jak pachną i smakują potrawy Marii - pociągnęła nosem - Może macie różne przyprawy z których mogłabym odrobinę uszczknąć, aby podkreślić smak posiłku i zdobyć klienta szlachcia? - denerwowała się, że może nie uda jej się oczarować tileańczyka, ale co szkodziło jej spróbować. Piwo Saufera było dobre, a nic tak nie wzmacnia apetytu na trunek jak dłuższa podróż.

Potem udała się do karczmy, aby zgodnie z umową odsłużyć drugi dzień i się wyspać.