Kiedy zakuli go w dyby a potem wychłostali myślał tylko o zemście. Zrobił wiele w życiu wiele złego, kłamał, oszukiwał, chędożył cudze żony, a ostatnio nawet próbował szantażować piekarza. Ale nie był zbrodniarzem, nie był zdrajcą, rozbójnikiem ani gwałcicielem. A potraktowali go jak zwyrodnialca i ubiczowali ku uciesze i przestrodze mieszkańców Kreuthofen. Tak, Drago, myślał o zemście lecz po paru dniach chciał już tylko umrzeć.
- Powieście mnie – mówił do ludzi, którzy przychodzili oglądać go jak zwierzę w klatce, ale jego szeptów nikt nie słyszał. Plecy paliły go żywym ogniem, ale to nie był najgorszy ból. Prawdziwą torturą był upływający czas. W miejscu, w którym się znalazł płynął inaczej. W dybach sekundy zamieniały się w miesiące a godziny w lata. Wydawało mu się, że przeżył już kilka pokoleń, że kiedy już zaciągną go na szubienicę, widowisko przyjdą oglądać wnuki Vermina i Adelaidy.
Kiedy już domyślił się że nie umrze, że te męki trwać będą całą wieczność postanowił stworzyć swój własny świat, w którym się ukryje. Nigdy nie był w Nuln ale wyobraził sobie miasto, pełne murowanych kamienic, wąskich brukowanych uliczek, karczm z których dobiegały głośne śpiewy podpitej klienteli, wielkich świątyń, których wieże sięgały niemal chmur. Wczesnym rankiem, gdy powietrze wciąż było rześkie a nad ziemią unosiła lekka mleczna mgła szedł główną ulicą a mieszkańcy kłaniali mu się z nabożnym szacunkiem. Odpowiadał im uśmiechem i lekkim skinieniem głowy, niektórych doskonale kojarzył, wielu z nich pomógł. Chwilę później wszedł do gmachu z czerwonej cegły, gdzie znajdowały się miejskie lochy. Przepuszczono go bez słowa, Drago zszedł po schodach do wilgotnych, cuchnących piwnic. Zatrzymał się przy jednej z cel. Strażnik otworzył drzwi do celi a on wszedł do środka. Młody mężczyzna wstał z posłania i przyglądał mu się ze strachem.
- Nazywam się Drago Kutzer, będę twoim adwokatem
Młodzieniec zaszlochał.
- Panie, przysięgam, że nie jestem wiarołomcą! Nigdy nie obrażałem żadnego z Bogów, Sigmar mi świadkiem! Nie wiedziałem, że ta dziewka to nieślubna córka Arcylektora!
Drago przeczesał swoją kozią bródkę przyprószoną siwizną położył dłoń
- Uspokój się chłopcze. Pomogę ci. Jutro odzyskasz wolność. Arcylektor to wyjątka kanalia, szubrawiec nad szubrawcami, a wiem to, bo poznałem go lata temu, gdy był jeszcze akolitą i okradał trupy.
Młodzieniec zrobił wielkie oczy.
- Naprawdę mi pomożecie panie!?
Drago poczuł jak po jego policzkach spływa coś mokrego. Zdziwił się, bo przecież w piwnicach nie może padać deszcz. Otworzył szerzej oczy i zobaczył jak dwóch wyrostków z kuśkami na wierzchu oddaje mocz zanosząc się śmiechem.
- Precz stąd łapserdaki! – krzyknął strażnik a Drago znów zamknął oczy przenosząc do Nuln. Strażnik podszedł i widząc jego minę sprzedał kopniaka pod żebra.
- A cię co tak bawi Kutzer!? Lubisz jak na ciebie szczają? Kutzer!? Kutzer, słyszysz mnie!? Mówię do ciebie psie!
Uderzył po raz kolejny, ale Drago nie mógł tego wiedzieć. Siedział na tarasie swojego domu, w cieniu drzew i popijał wino obserwując jak czerwone słońce zachodzi za horyzontem.

***

- Wstawaj! No już! - obudził się słysząc znajomy głos Dietera. Łowca szturchał go nogą. Drago zorientował się, że nie siedzi już w klęczącej pozycji i nie jest zakuty w dyby. Dieter złapał go za fraki i pomógł podnieść się na nogi. Stajenny oparł się dłonią o deskę, w której jeszcze przed chwilą trzymał głowę.
- Jesteś wolny, możesz iść, twoja kara się skończyła. Radzę ci wynosić się z Kreuthofen, najlepiej jeszcze dziś, tu nie ma już dla ciebie miejsca.
Drago słuchał, milczał.
- Słyszysz co do ciebie mówię Kutzer? Precz mi z oczu!
Łowca się oddalił. Drago rozejrzał się próbując zorientować, gdzie w ogóle się znajduje. Nie tylko stracił rachubę czasu, ale też i miejsca. Po chwili stawiając wolne kroczki, kulejąc, ruszył przed siebie. Po drodze wiele razy upadł, ale za każdym razem się podnosił. Uparcie szedł naprzód.

***

Sznur leżał zaraz przy drzwiach stajni. Drago odetchnął z ulgą, podniósł go i usiadł na swojej pryczy. Zaczął wiązać pętlę. Palce wciąż miał zdrętwiałe, chwilę zajęło mu zaplątanie węzła. Gdy skończył przerzucił sznur przez belkę na suficie, koniec przywiązał do drewnianego słupa. Potem przytargał z podwórza pieniek do rąbania drewna. Kiedy już miał założyć pętlę przez szyję, jego ciało przeszyła fala gorąca. Plecy pokryte świeżo zabliźnionymi ranami po biczowaniu, znów dały o sobie znać. Zakręciło mu się w głowie, oparł się ciężko o drzwi boksu, osunął na ziemię, zemdlał.
Wydawało mu się, że jest w lesie otoczonym gęstą mgłą. Rozglądał się przerażony, usłyszał za plecami kroki. Odwrócił się. Postać powoli wyłoniła się z białego oparu.
- Kim jesteś!? - krzyknął przestraszony.
- Musisz żyć. Musisz żyć Drago.
- Kim jesteś!? – powtórzył pytanie.
Postać na chwilę wyłoniła się z mgły a potem znów zniknęła
- Vermin!? – zdziwił się szczerze stajenny i obudził się z krzykiem. Znów był w stajni. Spojrzał na przewieszoną przez belkę linę po czym schował twarz w dłoniach i zapłakał.
- Nie dam rady Ver. Nie dam rady. Chcę umrzeć.

Zaprosił Petrę do pokoju. Gdy oboje weszli nalał jej kubeczek wody. Poprosił by dziewczyna go wypiła. Poczekał aż złapie oddech i trochę się uspokoi. Dopiero wtedy zaczął rozmowę.

- Trucizna mówisz. Jestem dyskretny nic co tu powiesz nie opuści tego pomieszczenia. Musisz jednak wiedzieć, że to poważny krok. Jak cię złapią to dorwą i mnie. Jak ci się natomiast uda, będziesz musiała z tym żyć. To też będzie trudne. Zostawmy to jako ostateczność. Może mogę ci pomóc inaczej. Opowiedz co się stało, kto chce cię skrzywdzić? - trucicielstwo było ryzykiem zawsze. Nawet dla ludzi wprawionych czy takich o stalowych nerwach. Taka robota w wykonaniu młodej dziewczyny musiała się skończyć katastrofą niemal na pewno.
- Nie złapią. Nikt. Wrzucę do jedzenia i tyle - odpowiedziała naiwnie.
- To już ostateczność - rozpłakała się.
- Spokojnie moja droga, spokojnie. Opowiedz mi wszystko od początku.
- Nie mogę - podniosła wzrok na Borysa. - Pomoże pan? - zapytała jeszcze raz mając na myśli truciznę.
- Musisz moja droga. Przyszłaś do mnie w desperacji. Jeśli nie będzie innego wyjścia i faktycznie to “ostateczność” jak mówisz to dam ci o co poprosisz. - delikatnie mamił dziewczynę wizją celu. By zaraz stąd nie w wybiegła. - jednak morderstwo to poważna sprawa. Trzeba znać cel. By lepiej dobrać chociażby dawkę. No i nawyki łatwiej coś podać niepostrzeżenie gdy zna się nawyki. Ponadto jestem dość inteligentny mogę znaleźć wyjście którego Ty nie dostrzegasz. Emocje, ból i strach zaślepiają nas. Pomogę ci jeśli Ty pomożesz mnie. - Borys mówił łagodnym i kojącym tonem.
- Chcę to o co proszę. Nie chcę innej pomocy - tym razem odparła bardzo zdecydowanie. Choć widząc, jak zagryza wargi, Borys był pewien, że zaraz może wybuchnąć ponownie i płacz był tylko na moment wstrzymany.
- Jesteś miła dziewczyną ktoś cię zmusił do przyjścia tu? Nie jesteś przecież mordercą.
- Słyszałam, że nie zadajesz pytań! Zadajesz! Mówili też żeś oszust! Nie wierzyłam! Teraz wierzę! - wybuchła zrywając się w kierunku wyjścia... Rozpacz dziewczyny uruchomiła wewnętrzną reakcję obronną, jaką było zrzucenie części winy na Borysa. Borysowi jednej rzeczy nie brakowało a mianowicie wrodzonej szybkości. Zastąpił drogę dziewczynie.
- Posłuchaj mnie dziewczyno przez chwilę. Dam ci co trzeba tylko się opanuj.
- No to daj! - niemal tupnęła nogą, jak mała dziewczynka.
- Ty myślisz, że to pod łóżkiem rośnie? Trzeba zebrać i przyrządzić dawkę. Przyjdź jutro. Podaj mi wagę i wzrost tego co go trzeba poczęstować. Dawkę trzeba dobrać. Płatne jutro dziesięć srebrnych. W kłopocie jesteś to zniżkę dam. - Borys kupował czas. Nie zamierzał dawać dziewczynie trucizny. Musiał jednak mieć chwilę by coś wymyślić. Pomóc jej jakoś.
- Wysoki jak pan prawie. Ale cięższy sporo. To jutro. Jutro - wybiegła z pokoju.

Borys westchnął. Musiała przyjść akurat do niego? Po raz pierwszy żałował, że coś wie. Nie mógł sprzedać dziewczynie trucizny. Mijając konsekwencje prawne, które akurat miał w nosie, odezwało się w nim sumienie. Rzecz, o której istnieniu wiedział, ale rzadko miał przyjemność zapoznawać. Tym razem wiedział, że dziewczyna wpadnie w kłopoty. Spartoli to zabójstwo albo zabije i wpadnie. Miał dobę żeby dowiedzieć się kogo chce zabić i dlaczego. No i jak ją od tego odciągnąć. Pierwsze kroki skierował do głównej sali. Miał zamiar zjeść solidne śniadanie i zapytać kelnerkę o jakiegoś obrotnego chłopaka z miasta. Takiego na posyłki ale bystrego i w potrzebie. Żeby leniwy nie był. Odparła mu, że ostatnio kręcił się taki jeden, młodziutki, nietutejszy. Gdy Borys jej przytaknął posłała po niego. W oczekiwaniu na chłopaka Borys zjadł śniadanie. Marzyły mu się jajka smażone z boczkiem i świeżutkim chlebkiem. Poprosił o nie i był gotów dopłacić za tę fanaberie.

Chłopiec wszedł do środka i zmrużył oczy, aby przyzwyczaić się do ciemniejszego wnętrza. Ten, który go przyprowadził, wskazał na siedzącego kislevitę. Carlo ruszył bez zbędnej zwłoki.
- Signore szuka dyskretnego i bystrego człowieka do załatwienia problemi?Jestem Carlo i chętnie dla signore będę pracował. Też nie jestem tutejszy. - wyszczerzył się i przestąpił z nogi na nogę czekając, jaką to ofertę otrzyma.
- Człowiek od załatwienia problemów. - Borys szczerze się zaśmiał.
- Świetnie to ująłeś młodzieńcze. Dobry dobór słów. Świadczy o bystrości. Masz rację nie wszystko mogę zrobić sam, bo często brakuje mi czasu. Praca byłaby stała. Prócz monet otoczył bym cię pewną formą opieki. Pracujesz jednak dla mnie i tylko dla mnie. Wszystko zostaje między nami. Jeśli wpadnie ci coś dodatkowego z czego chcesz skorzystać powiesz mi o tym i wtedy rozważmy sprawę. Będziesz jednak musiał uszanować decyzję. Ze swojej strony mogę ci powiedzieć jedno. Jeśli okażesz się zaradny i bystry zadbam o ciebie. Wiem, że trudno jest gdy jest się samemu. Wspomogę cię nie tylko monetą. Mogę cię wiele nauczyć. Ostrzegę cię jednak, że nie toleruję kłamstwa, lenistwa i głupoty. Jeśli wszystko ci pasuje siadaj - Borys wskazał krzesło naprzeciwko. - Jadłeś już coś dziś? No i przejdźmy do tematu płacy. Ile chciałbyś zarabiać? - Borys uśmiechnął się szeroko. To pytanie było bowiem formą testu. Czy chłopak nie jest chciwy albo głupi zbytnio przesuwając granicę w jedną ze stron. Borys pamiętał, że słudzy brali około sześciu srebrnych szylingów za tydzień swojej pracy. Ten młodzieniec natomiast był podlotkiem. Jednak bystrym co też było cenne.
- Signore medico - Carlo przestąpił z nogi na nogę. - A co musiałbym robić?
- Rozwiązywać problemy jak sam rezolutnie zauważyłeś. Oczywiście nic ponad siły. Na początek znajdź dla mnie człowieka imieniem Drogo. Pewnie o nim słyszałeś zakuli go w dyby wioskę dalej. Jednak już go tam nie ma. Jest w kiepskim stanie popytaj ludzi, porozglądaj się. Gdy go znajdziesz przyprowadź tu. Niech go nakarmią na mój rachunek. Wpuszczą do mojego pokoju gdyby mnie nie było. Niech odpocznie. Poczekasz z nim na mnie.
- Chiaro, chiaro… - niepewnie potwierdził. - Ja dyskretny jestem i nikomu nie powiem, co dla Pana robię. Ale niech signore posłucha. Jak ja będę robił zlecenia tylko dla signore medico, to każdy się połapie dla kogo chodzę i dla kogo pytam. I będę spalony i potrzebny byłby ktoś inny zamiast mnie. A gdybym brał zlecenia od wielu osób, to nikt by nic nie wiedział. Nie połapali by się. No a nie mogę każdemu mówić, że najpierw muszę iść zapytać, czy mogę przyjąć zlecenie, si? Signore mi zaufa na próbę, ale pozwoli mi brać zlecenia wedle mego uznania? Oczywiście, zlecenia od signore medico najważniejsze! A zarabiać. Signore - wyszczerzył się - mnie przygarnęła tutaj taka cudowna donna Maria, jest dla mnie jak matka, której nie miałem! I ja bym chciał jej za jedzenie i mieszkanie zapłacić 10 pensów dziennie. To bym tak akurat chciał tyle dostać. Nie musiałbym łapać innej roboty, żeby wikt i opierunek zapłacić. Wtedy by Pana zlecenia nie cierpiały. A co mi czasu starczy po ich wykonaniu, to bym sobie odłożył na coś ekstra. A jeżeli signore uzna, że się dobrze spisałem, to zawsze jakąś premię może mi dać, si? - skończył swoją tyradę na tileańską melodię i uśmiechnął się, ale niepewnie przestąpił z nogi na nogę.
- Zgoda - Borys uważał, że dzieciak dał uczciwą ofertę. - Tylko pamiętaj żadne moje zadanie nie może przez to ucierpieć. Premie będą o to nie masz się co martwić. Ile masz lat i jakimi umiejętnościami dysponujesz. Poza bystrym umysłem? - chłopak sprawiał bardzo dobre wrażenie. Borys był zadowolony z takiego wyboru miejscowej kelnerki.
- Naturalmente signore! Nawet gdyby kto chciał zapłacić więcej, to i tak najpierw zlecenia signore medico! Z dziesięć lat mam, dokładnie nie wiem. Co umiem… - chwilę się zastanowił - biegle znam tileański, potrafię cicho chodzić i chować się tak, żeby nikt mnie nie zauważył… potrafię dostrzec to, czego inni nie widzą i znaleźć to, co ukryte… wiem jak znaleźć pułapki, mam zręczne dłonie, umiem słuchać co w trawie piszczy… umiem przekonująco mówić - uśmiechnął się znowu - znam się na wartości różnych przedmiotów, umiem udawać inne osoby… - potok słów zdawał się nie mieć końca
- Nasłuchuj zatem naszego miasteczka i powtarzaj mi ciekawe wieści. Co tam już ciekawego usłyszałeś? Będziemy też uczyć się czytać i pisać. Nie będę mógł robić tego codziennie. Jednak z czasem się nauczysz. Czytanie to dla bystrzaka jak ty niezbędną umiejętność.
- Czytać? Grazie signore! - chłopak wyglądał na szczerze ucieszonego. - Ja tu jestem od niedawna, jeszcze dużo nie słyszałem. Ponoć piwowar zatrudnił dwóch doświadczonych rzemieślników w browarze. Mężczyznę i kobietę. Kobieta co rano chodzi na nabrzeże o ceny pytać. Słyszałem, że żona musi teraz piwowara pilnować, przy takiej pomocnicy. A syna to piwowar oddał do terminu do bednarza. Może nie chciał, żeby go młody na amorach przyłapał? A bednarz natomiast, to ponoć włóczy się po lesie ze zbrojnymi. Miejscowego żebraka odwiedziła wczoraj jakaś kobieta, nazywa się Catalina. Szuka ludzi, którzy mają nieczyste sumienia. Tylko signore… jak ja znajdę tego Drago… da signore jakąś zaliczkę? Bo właściwie… dorzuci signore dziennie jeszcze dwa miedziaki? Za przejście przez most tutaj każą płacić. Jak raz przejdę w tę i nazad, to już dwa miedziaki muszę dać. A tego Drago, jak będzie po drugiej stronie i trzeba będzie przeprowadzić, to nie mam czym zapłacić - przestąpił z nogi na nogę. Pomyślał jeszcze, że wcale nie taki gbur z tego lekarza, jak donna Maria mówiła.
- Srebrny szyling na zachętę za dziś. Drugi na wydatki teraz i w przyszłości. Po prostu pamiętaj na co idzie srebro jak ci się będzie kończyć powiesz na co wydałeś a ja dam ci kolejnego szylinga. Co do znalezienia Drogo. W wiosce to ma raczej przekichane. Pracował dla hrabiego jako stajenny. Wywalili go i ukarali. Jest tam pogardzany i bez pomocy o ile go zwyczajnie nie wygnali. Ja skierowałbym się na jego miejscu tu do miasta. I tu twoja rola możesz zapytać strażnika na moście. O Drogo czy o rannego i pokiereszowanego człowieka. Jak nie przechodził mostem to przejdzie. Pytać też możesz innych co się tam będą kręcić. Jeśli ktoś go widział to pewnie zapamiętał.
- Grazie signore! - Carlowi oczy zaświeciły się na widok pieniędzy. - Już pędzę! Aa… ten Drago, jak on wygląda?
Borys opisał Drago w kilku słowach. Przypomniał o jego fatalnym zapewne stanie jako znaku rozpoznawczym.
- Gdyby przez most nie przeszedł. Możesz iść w stronę wioski. I tam pytać dalej, dasz sobie radę. - podsumował Kislevczyk. Wierząc, że Carlo odnajdzie Drogo mając tyle wskazówek.

Robin była ranna. Atakujący ją typ skręcił sobie nogę i nie był w stanie jej gonić dalej niż do krawędzi lasu. W pierwszej chwili parę osób pojawiło się w drzwiach, wołając o co chodzi. Typ zawołał, że złodziejka próbowała go okraść. Że ją prawie złapał i jest ranna, ale ona mu też przetrąciła nogę i pobiegła w “tamtą” stronę, wskazując, gdzie rzeczywiście Robin uszła. Próba wytłumaczenia im co się stało nie udała się. Stała za daleko, a Skurwiel, który współpracował z Acierno zagłuszał ją swoimi krzykami.
- Tam jest ta złodziejka! To ona! - krzyknął chłop również, gdy tylko usłyszał Robin. - Blady, Głośny, musimy ją złapać! Jest ranna! - wymieniona dwójka po krótkiej chwili konsternacji się zebrała i ruszyła w kierunku, z którego Robin wykrzykiwała. Reszta wyglądało na zdezorientowanych całymi tymi nocnymi wrzaskami.

Robin miała dość. Mogła niby zastawić wnyki, a że biegała szybciej i widziała w nocy dałaby radę posyłać strzały nie wiadomo skąd. Tak, w lesie "łowcy" szybko staliby się jej ofiarami... ale ta dwójka niczym jej nie zawiniła, a nie chciała mieć krwi na rękach. Niewinnej w każdym razie. Bo tego od siekiery...
Myśli rwały się jej, a ręce trzęsły gdy w bezpiecznym miejscu poprawiała wcześniej zrobiony prowizoryczny opatrunek.

Zarówno dzień jak i noc należały do tych, o których Robin chciałaby jak najszybciej zapomnieć. Nigdy nie umiała się wysławiać, a temperament i emocje nieraz dawały o sobie znać, ale teraz to już była katastrofa. Choć nie, był także zysk. Dostała siekierę całkowicie "gratis za darmo". Ze złością cisnęła ją w krzaki. Oczywiście to miejsce i tak zapamięta, akurat pamięć miała dobrą. Tak jak całą noc. A wioskowi sami są sobie winni. Skoro nikt się nie zdziwił, czemu rzekoma złodziejka mówi o uwięzionym niedaleko ich krajanie i czemu nie uciekła wcześniej. Jeśli będzie musiała, zrobi wszystko sama. Albo po prostu dopilnuje, żeby Hrabia dowiedział się, jak próbowano go oszukać.
To że nie miała dowodów jakoś nie docierało póki co do jej rozgorączkowanego umysłu.

Gdy wróciła do reszty podkradła się do budynku, i patrząc przez szczeliny zauważyła Rudolfa śpiącego niedaleko ognia i jeszcze dwóch w kącie. Gdy chciała wśliznąć się bezszelestnie do środka i obudzić Bednarza udało się jej to połowicznie. Nawet w dwóch trzecich. Gdy zrywał się, obudzony łomotem upadającej broni przestraszyła się. Ale naprawdę nieprzyjemnie się zrobiło, gdy zauważyła, że poza Rudolfem nikt się nie rusza.
- A myślałam, że to ja miałam ciężką noc - wypaliła.

Fay nie czuła się najlepiej, ze względu na wydarzenia ostatniej nocy. Hrabia chyba też nie. Postanowiła sobie, że nie będzie już o tym wspominać, ale z jakiejś przyczyny wypowiedziane przez ducha nazwiska nie chciały jej wyjść z głowy. Skoro jednak Acierno się nie przejmował, to chyba ona też nie powinna. On był wojownikiem i miał wszystkich bronić. Ona miała robić jeść. Prowizorycznie opatrzona rana na ręce dawała się jej trochę we znaki, ale i tak uznała, że to niewielki koszt w obliczu niebezpieczeństwa, które jej groziło.

Gdy dotarli do zajazdu Fay poczuła, że musi porządnie odpocząć i nie ma już ochoty na dalsze przygody. Jakiekolwiek przygody. Odmówiła hrabiemu najuprzejmiej jak potrafiła, tłumacząc się potrzebą szybkiego odpoczynku i odrobiny samotności. Podziękowała mu też za opiekę i pochwaliła za odwagę, choć jak uznała zrobiła to z grzeczności i zdecydowanie na wyrost. Niemniej jak jej się zawsze wydawało, tego co ma pieniądze lepiej jest chwalić niż nie.

Następnego ranka, porządnie wyspana Fay uznała całą sprawę z duchem za niebyłą. Tak przynajmniej postanowiła, bo zaraz po przebudzeniu zdołała bez zająknięcia wymienić cztery nazwiska. Może jednak rozpyta o nie w wiosce? Była jednak na tyle zadowolona, że szybko zeszła na dół i wepchała się do kuchni tłumacząc, że wielmożny Pan Hrabia życzy sobie, aby to ona przygotowywała mu posiłki. Nie chciała robić awantury, ale też nie mogła znieść bezczynnego siedzenia więc zaoferowała swoją pomoc przy porannych pracach. W końcu dwie ręce do pracy, to zawsze dwie dodatkowe ręce, które pozwolą ulżyć służbie i żonie karczmarza. Jedzenie w zajeździe nie powalało na kolana, ale podpatrzyć kucharza przy pracy to zawsze dobra rzecz, zwałaszcza, że wczorajsze warzywa były zrobione wyjątkowo dobrze.

Rozpytała też o piwo i alkohole zamawiane tutaj rejestrując wszystko w swojej dobrej pamięci i skleconym kilka dni temu notatniku. Nie mogła się już doczekać kiedy wróci do miasta sprawdzić ceny na targu. Kiedy zaś hrabia się najadł poprosiła go uprzejmie, aby nie zapomniał o niej i jej pracy, gdy już wrócą do miasta. Dla kucharza sława była równie ważna co umiejętności. Niejeden bogacz, zje z zadowoleniem co mu podadzą, jeśli tylko wie, że posiłek przygotował ktoś znany.

Dalej było już tylko lepiej i słońce w drodze przegoniło dziewczęce smutki. Gdy zaś dołączyli do pielgrzymów Fay wmieszała się pomiędzy nich wymieniając plotki i słuchając wieści ze szlaków handlowych. Liczyła wielce, że w końcu uda jej się zwietrzyć jakiś dobry interes.