Sammer, po krótkiej i burzliwej rozmowie z Robin na obrzeżach, nawrzeszczał na nią i kazał się wynosić z obozu.
- W dupie się poprzewracało!- zawyrokował wracając w okolice ogniska. Nie poruszał z nikim dalej tego tematu twierdząc że kobieta da sobie radę wracając do domu, a szczegóły zostaną między nim, a nią.

***

Rudolf wykonał wcześniej dla Robin strzały, a później zajął się przygotowywaniem manekinów, które rozmieścił po obozie.

***

W trakcie drugiej warty, patrolujący okolicę obozu Hoechst, nagle zaklął szpetnie. Cathelyn, która od razu na niego spojrzała, usłyszała w odpowiedzi, że potknął się o pieprzony kamień. Kasztaniak i Borys, którzy postanowili położyć się później, również odwrócili wzrok w kierunku obrzeża obozu, gdzie właśnie znajdował się ochroniarz. Reszta, po ciężkim dniu, mocno spała. Trudy dnia zmogły i Gottfrieda, mimo że był pełen animuszu, marzył tylko o tym, by jego warta dobiegła końca i mógł się w końcu położyć spać na dłużej.

Parę minut później Robin zauważyła skradających się w kierunku obozu mężczyzn. Zbóje! - była pewna. Dwunastu zbójów! Nie zastanawiając się długo wypuściła “świszcząca strzałę”...

Do celów sygnałowych najlepsza byłaby strzała płonąca. Ale taką widać z daleka i łatwo jest ocenić skąd wyleciała. Z gwiżdżącymi jest inaczej i dlatego właśnie tę opcję Robin wybrała. I by tego nie zmarnować przytuliła się do drzewa, w którego koronie ukrywała się już od pewnego czasu i udawała, że jej tu wcale nie ma. Ze strzelaniem strzałami zabijającymi poczeka do momentu, gdy zbóje zaatakują obóz lub gdy stanie się jasne, że chcą zaatakować ją.

Borys usłyszał świst strzały Robin.
- Kasztaniak nadciągają kłopoty. - powiedzieć Kislevczyk.
- A szef skąd o tym wie? - khazad zapytał dla zasady bo zaczął już napinać kuszę.
- Świszcząca strzała znak od Robin. - odpowiedział człowiek który również napiął swoją kusze.
- Tej samej co tu jej nie ma i co już w karawanie nie pracuje? - Kasztaniak delikatnie szturchął Drago by go dyskretnie obudzić.
- Kasztaniak zawsze trzeba być krok do przodu, zawsze. My też staramy się być. - zakończył Kislevczyk.
- Rozglądam się szefie. Gówno widzę ale wierzę. Trzeba obudzić resztę. Jestem czujny. - Kasztaniak był gotów strzelać gdy tylko kogoś dostrzeże.
Borys ruszył do Wolfganga i Sammera. Zamierzał ich obudzić w tej kolejności. Oni niech decydują czy ogłaszać alarm czy dyskretnie obudzić obóz. Następne kroki należały do nich.

Borys nie był wstanie obudzić, ani Wolfganga, ani Sammera. Ich ciała były bezwładne. Żyli, ale byli nieprzytomni.

Kasztaniak to samo ‘zdiagnozował’ u Drago. W budzeniu go nie był jednak dyskretny, więc Cathelyn, która widząc poruszenie w obozie sama zawołała o co chodzi i ruszyła w kierunku środka obozowiska. Hoechst zrobił to samo.

Przeciwnie Gottfried, zdawał się jakby nie zauważyć w ogóle całego zamieszania. Przycupnął i oparł się o drzewo.

W tym momencie zerwał się Predator. Bednarz wciąż był rozespany, ale kątem półotwartego przez zamieszanie oka, spostrzegł Kasztaniaka, który telepie Drago .

Przebudziła się i Fay, ale nie miała w ogóle ochoty podnosić się z ciepłego legowiska przy ognisku.

Robin pozostała niezauważona, ale w tym momencie dostrzegła, jak mężczyźni wyciągnęli broń.

A Georg i Hans wciąż sobie smacznie spali...

Robin w ukryciu na drzewie wyjęła z kołczana kolejną strzałę. Ta, otulona miękko piórami nie miała gwizdać. Miała za to zabijać. Cele były w odpowiedniej odległości, mrok nie był dla jej oczu przeszkodą, światło księżyca, gwiazd i nie-tak-znowu-odległego ogniska wystarczał, by zauważyć, że jej nie widzą. Miała nadzieję, że strzały także nie. Ani kierunku, z którego nadleci. Nieco przerażona zmianą jaka w niej zaszła, łowczyni wycelowała w grupę zbójów i puściła cięciwę.
Nawet jeśli część śpiących przegapiła gwizd, krzyk bólu powinien obudzić wszystkich.

Gdy Wolfgang się nie obudził Borys był przerażony nie na żarty. Uderzył go przed chwilą z otwartej ręki kilkukrotnie i nie przyniosło to efektów. Został otruty a to oznaczało zasadzkę. Wlał w usta Wolfganga odtrutkę. Przed ostatnią jaką posiadał.
-Został otruty, to jebana ZASADZKA. Robin czeka w lesie ze wsparciem poradzimy sobie budźcie wszystkich do broni! - słowo zasadzka Kislevczyk wykrzyczał. Resztę wypowiedział tak by zdrajca jeśli jest przytomny usłyszał i nabrał wątpliwości. Liczył, że krzyk dobudzi wszystkich których krzykiem dobudzić się dało. Jednocześnie Przerzucił Wolfganga przez plecy i pobiegł w stronę Kasztaniaka. Nim dołączy do boju musi upewnić się, że jego rodzina jest bezpieczna. Po drodze kopnął Simensa motywując go do szybkiej pobudki.

Kasztaniak z kuszą wypatrywał celu w który mógłby wpakować bełt. Był też czujny, jeden z jego towarzyszy lub kupieckiej obstawy był zdrajcą. W razie wrogich zamiarów zdrajcą mógł być równie dobrym celem. Siemens zerwał się prędko na równe nogi szukając swej broni. Następnie podbiegł do Sammera, próbując go ucucić. Gdy się nie udało, zaczął go odciągać w miejsce, gdzie z nieprzytomnymi szli Borys i Kasztaniak.
- Gdzie są?! Ilu?! - krzyknął.
Hoechst, który był w pobliżu Kasztaniaka, zaczął mu pomagać w przeniesieniu Drago.Catheyn z Bonesem ruszyła za szaniec przygotowany przez Rudolfa i obserwowała okolicę, wypatrując niebezpieczeństwa.
Gdy Wolfgang został położony na ziemi. Borys chwycił kuszę w dłoń i wypatrywał zagrożenia. Miał też oko czy nikt w obozie nie wykonuje fałszywych ruchów.
-Zaraz się dowiemy wszystkiego bądźcie czujni.

Fay wydawała się być prawdziwie niezadowolona, że załamany mężczyzna z zasadzki okazał się być zwykłym zbójem. Do tego przynajmniej się przyznał. Nie miała sobie wiele do zarzucenia, ale odnotowała że podejrzliwość Borysa i jego zdrowy rozsądek potrafią przynosić zaskakujące rezultaty.

Zamiast więc odpoczywać członkowie karawany gotowali się do prawdopodobnej zasadzki. Z każdą godziną ta wyprawa podobała się jej coraz mniej. Jakiż jest pożytek z zarobków, kiedy jesteś martwy. Zasnęła rozważając, czy powinna zemścić się w jakiś sposób na zdrajcy i oszuście.

W nocy obudził ją jakiś dźwięk i nim się zorientowała co się dzieje, zobaczyła, że część z tych, którzy umieli walczyć sięgają po broń. Serce podeszło jej do gardła. Możliwie cicho uniosła się z posłania i łapiąc łuk ze strzałami oraz sztylet ruszyła w kierunku związanego więźnia.

Robin miała tak dobrą skrytkę, że uznała iż może działać, niczym cichy zabójca. Wypuściła jedną strzałę, która przeszyła szyję jednego ze zbójów. Nim się zorientowali co się dzieje, już drugi z nich leżał na ziemi martwy.
- Strzelec - krzyknął jeden z pozostałych, co też zdradziło ich pozycję obozowiczom.
- Gdzie? - krzyknął kolejny.
- Za nami! Z góry? Wystrzelają nas! Bieg… - padł kolejny…
Pozostali zebrali się w sobie i się rozbiegli. Część zaczęła biec w kierunku obozu. Część w kierunku zbocza. Robin wiedziała jednak, że wciąż jej nie widzieli. Biegli niepewnie w kierunku zbocza, ale nie biegli prosto na nią.

Hałas przebudził i Gottfrieda, który skrycie przymierzał się do drzemki.

W tym czasie reszta przeniosła nieprzytomnych i zajęła wybrane przez siebie pozycje. Borys wlał odtrutkę Wolfgangowi w usta, ale wiedział, że nie podniesie go ona w momencie. Nie wiedział też, czym zostali otruci, więc mógł mieć tylko nadzieję, że wybrał dobrą.

Wtedy też Kasztaniak zauważył kolejną skradającą się grupkę sześciu osób. Grupka ta starała się ich obejść lasem.

Gottfried słysząc okrzyki wstępnie planował powrót do reszty. Rzucenie się, w jego stanie, na kilku przeciwników byłoby, delikatnie mówiąc, mocno nieroztropne. Wychodząc zza krzaka zobaczył kilku agresorów po przeciwnej stronie traktu. Zatrzymał się w miejscu i cicho wrócił pod osłonę zieleni. Być może uda mu się ich zaskoczyć gdy podejdą bliżej obozu.

Hohest i Siemens czując się niepewnie na widoku rozglądali się za jakąś osłoną. Ilość osób za szańcem była wystarczająca, a prowizoryczna fortyfikacja nie chroniła przed atakiem z północy, skąd druga grupa zbójców ich flankowała. Mężczyźni ruszyli w kierunku gęstego listowia na północy gdzie postanowili zasadzić się na wroga. Omal nie zdeptali śpiącego tam w najlepsze Georga.
- Spróbuj go po cichu obudzić - powiedział Hohest do Siemensa. - Jak się nie da to zostawimy go tutaj. Teraz zaciąganie go do reszty to za duże ryzyko.

Cathelyn złapała psa za obrożę i schowała się za szańcem, zza którego wystawały tylko jej oczy i czubek głowy. Liczyła na to, że zostanie dostrzeżona w ostatniej chwili, na tyle późno, że będzie w stanie dosięgnąć przeciwnika z zaskoczenia. Jeśli Bones posłucha rozkazu do ataku i sam rzuci się na jednego z nich to może nawet uda się wyeliminować dwóch.