Dzień 7.

W końcu dotarł do domu. Wpadł na chwilę przywitać się z rodziną, która już się o niego martwiła, że niby gdzieś zginął po drodze. Zbył ich machnięciem ręki, krzyknął, że pogadają przy kolacji i już go nie było. Gnał spotkać się z Rozamundą. Zaskoczył ją tą wizytą.
- Przepraszam Rozi, że tak w pośpiechu, ale urwanie głowy mam. Ja z prośbę wielką - użycz mi na jeden dzień swojego lustereczka. Przyjdę jutro oddać, przyniosę coś słodkiego i opowiem Ci historię o upiorze elfiej panny, którą spotkałem ubiegłej nocy - dziewczynie oczy się rozszerzyły. Rudolf miał nadzieję, że z zainteresowania. Ale lusterko pożyczyła.
- Dzięki Rozi, wymyślę coś, żeby Ci się odwdzięczyć. Do zobaczenia jutro! - posłał jej uśmiech i już go nie było. W drodze powrotnej zaszedł do browaru.
- Dobry wieczór! - krzyknął na powitanie.
- Witaj - wyszedł mu na spotkanie Andreas. - Co Cię sprowadza?
- Emmericha szukam, jakiegoś młodego tileańczyka ponoć zna, który roboty szuka.
- Znowu kogoś zatrudniasz? - zdumiał się piwowar.
- A co mam być gorszy - uśmiechnął się. - Też sobie dwójkę pomocników zatrudnię.
- Ech - machnął Saufer ręką. - Więcej kłopotów niż pożytku z nich. Jeden nie wrócił. Drugą żona chce wygonić, że niby za ładna - dokończył szeptem. - Emmerich! - ryknął. - Chodź tu! Twój pryncypał Cię szuka!
Po chwili wyłonił się chłopak, pociągając nosem.
- Emmerich, miałeś jakiegoś chłopaka obrotnego mi przyprowadzić, tileańczyka.
- Tak, ale pana Rudolfa nie było, to nie wiedziałem…
- Tak, tak, ale teraz chciałbym go zobaczyć. Znajdź mi go i przyprowadź do mnie do warsztatu, będę tam na was czekał.
Gdy chłopak wybiegł, Rudolf pożegnał się z sąsiadem i wrócił do warsztatu. Sprawdził, co się zmieniło przez dwa dni jego nieobecności. Gdy w końcu pojawili się chłopcy, gestem zaprosił ich do środka i siadł na ławie.
- Dzięki Emmerich, wracaj do siebie. Ciebie jak zwą?
- Carlo, signore - niepewnie przestąpił z nogi na nogę.
- Jestem Rudolf Bednarz. Wraz z rodziną prowadzę całkiem dobrze prosperujący warsztat. Szukam sprytnego chłopaka do roboty. Jesteś sprytny?
- Si, signore, bardzo sprytny.
- A co potrafisz?
Carlo, który podobną rozmowę odbywał dzisiaj już drugi raz, zaczął szybko wymieniać.
- Biegle znam tileański, potrafię cicho chodzić i chować się tak, żeby nikt mnie nie zauważył, potrafię dostrzec to, czego inni nie widzą i znaleźć to, co ukryte, wiem jak znaleźć pułapki, mam zręczne dłonie, umiem słuchać co w trawie piszczy, umiem przekonująco mówić, znam się na wartości różnych przedmiotów, umiem udawać inne osoby, jestem dyskretny, umiem liczyć do trzydziestu…
- Fiu, fiu - przerwał mu Rudolf i potarł szczękę. - No to faktycznie mi się nadasz do roboty. Moja propozycja jest taka. Oficjalnie będziesz dla mnie pracował sprzedając beczki. Będziesz szukał kupców, reklamował. Od każdego złota, które ja dostanę z Twojej sprzedaży, srebro będzie dla Ciebie. Jeżeli sprzedasz beczkę za 3 sztuki złota, 3 sztuki srebra będą dla Ciebie. Ale - uniósł palec - tylko dla nowych klientów. Oczywiście, musiałbyś się zapoznać z produktami, ale ponoć zdolny jesteś tak? - łypnął na chłopaka.
- Si signore, si - Carlo niepewnie przestąpił z nogi na nogę. - Signore powiedział, że oficjalnie. A… nieoficjalnie?
- No tak, faktycznie powiedziałem. Nieoficjalnie chcę, żebyś zbierał dla mnie informacje. Chcę wiedzieć o różnych rzeczach. Na niektórych wymyślę, jak zarobić. Jak informacja będzie cenna, to będzie premia.
- A… jeżeli nie będzie cenna?
- Będę Ci dawał jedno srebro za każdy dzień, kiedy przyniesiesz mi jakieś nowe informacje. Pasuje?
- Pasuje, signore, chiaro.
- To świetnie. Słuchaj dalej. Szczególnie interesują mnie informacje o takich osobach: skryba dorfrichtera, Magnus Dunna, to raz. Strażnicy miejscy, zwłaszcza Hugo Becker. To dwa. Gospodarz z Weileburga, Magnus Richthofer, to trzy. Acierno Vicenze to cztery. Pojmany przez niego bydłokrad, zwany Konradem, to pięć. Zapamiętałeś?
- Si signore, mam świetną pamięć.
- No tak, jeszcze coś. Gdybyś trafił na jakiegoś kapłana, najlepiej Morra. Albo elfiego kapłana. Daj mi znać jak najszybciej. I jeszcze… ktoś, kto podejmie się wymierzenia sprawiedliwości, niekoniecznie w białych rękawiczkach, łapiesz?
- Si signore, chiaro.
- Szukam też trzech osób, Hansa Notzuchta, Soerena Tumulta i Lutpolda Gewalta. Zapamiętasz to wszystko?
- Si signore, si… - niepewnie potwierdził Carlo.
- Pisać i czytać pewnie nie potrafisz, co? - chłopak pokiwał przecząco głową. - No nic, trzeba Cię będzie nauczyć. Na razie staraj się zapamiętać, a ja Ci będę przypominał, gdybyś zapomniał. Te trzy osoby chcę znaleźć, ale tak, żeby o tym nie wiedziały, że ich szukam. Za informacje o nich płacę srebro ekstra. Za każdego. No dobrze. Pojutrze rano przyjdź, żeby się pouczyć towarów.
- Signore, a te beczki sprzedawać, to dużo czasu by mi to zajęło? - Carlo czuł, że medyk nie byłby zadowolony, że wziął drugą robotę.
- Jak Ci pasuje - machnął ręką rzemieślnik. - Coś musisz robić, bo się ludzie zaczną dziwić, że Cię trzymam w robocie. No i tobie się przyda zawsze trochę pieniądza. A i mnie parę beczek sprzedanych więcej się przyda. Ale czy będziesz to robił przez cały dzień, godzinę dziennie czy dwa razy w tygodniu, to dla mnie bez różnicy. A teraz mam dla Ciebie zlecenie specjalne…

- Jutro będzie turniej strzelecki. Weźmie w nim udział moja przyjaciółka, Robin. Robin Haube. Cieszyłbym się gdyby go wygrała… - Carlo spoglądał na rzemieślnika nie całkiem rozumiejąc, co on ma z tym wspólnego. Przestąpił więc nerwowo z nogi na nogę. - I właśnie tu możesz mi pomóc. Gdyby jej konkurentom przypadkiem słońce w oczy świeciło akurat wtedy, gdy celują… to mogłoby jej pomóc. Gdybyś się więc przypadkiem - wyciągnął lusterko pożyczone od Rozamundy - znalazł coś błyszczącego, co odbija słońce. I przypadkiem znalazł się w takim miejscu, żeby nikt Cię nie złapał i nie zauważył. Koronę dam, jeżeli wygra turniej. Pół korony, jeżeli nie wygra, ale się postarasz. To, jak, dasz radę? - spojrzał wyzywająco na młodzieńca.
- Dam radę. - Bednarz zrobił na nim dobre wrażenie. Był konkretny i nie owijał w bawełnę, gdy chciał mieć zrobione coś niezgodnego z prawem. Mówił jak cappi rodzin. Tileańczyk spodziewał się, że na tej współpracy może dobrze zarobić. - Don Rudolfo, ruszam się przygotować. Arrivederci - pożegnał się i chwycił lusterko.
- Tylko to ma do mnie wrócić - rzucił za nim na odchodne.
Gdy tylko chłopak wyszedł, Rudolf wziął swój notatnik kupiecki i zanotował w nim: Hans Notzucht, Soeren Tumult, Lutpold Gewalt

Dzień 7

Zebrali się wieczorem przy stole całą rodziną. Tylko Jarla spała - chwała bogom - w dawnej sypialni Rudolfa. Mężczyźni siedzieli przy stole, popijając powoli piwo i odpoczywając po całodniowej pracy. Kobiety krzątały się przy kuchni od której dolatywał zapach bigosu z grzybami.
- To już ostatnia porcja kiszonej kapusty - stwierdziła matka, stawiając parującą misę na stół. Obok Hanna postawiła drugą z gotowanymi ziemniakami.
- Nie frasuj się złotko - uspokajał ją ojciec. - Wiosna już się zbliża do końca, jedzenia nie zabraknie.
Kobiety dosiadły się i jakiś czas wszyscy milczeli zgodnie jedząc. Po posiłku ojciec wyciągnął kapciuch, nabił fajkę i zaczął palić. Rudolf popijał piwo.
- Słuchajcie, biedny Siggy nie miał żadnych krewnych? - spojrzał przy tym na Ulrykę. Ta pokręciła głową.
- Jeżeli nawet jakiś miał, to nikomu o nich nie mówił. W sumie niewiele mówił o sobie mimo, że był pogodny i towarzyski. Nie było kogo powiadomić, żeby pogrzeb nawet zorganizował.
- Tak sobie myślę. Jak nie ma krewnych, to dorfrichter jego chałupę przejmie. A ta chałupa w sam raz dla nas by się nadała. Leży tuż obok warsztatu. Otto mógłby tam z rodziną zamieszkać - kiwnął do brata, który właśnie próbował wsunąć rękę pod spódnicę żony. Hanna bardziej była jednak zainteresowana słowami Rudolfa.
- Coś w tym jest, co mówisz - zamyślił się ojciec, puszczając kółka z dymu. - Tylko jak się teraz do tego zabrać?
- Magnusa bym pominął. Próbowałem już go podpytać o chałupę do kupienia. Ale odkąd nakryliśmy go w lesie, boczy się na mnie - wtrącił się Rudolf.
- To trzeba by się mi udać do samego dorfrichtera - podsumował w zadumie ojciec. - Dobrze by było, gdyby jakieś cacko z dalekich stron się trafiło, on lubi takie rzeczy. Rudolf, Ty masz różnych dziwnych znajomych, popytaj się tu i ówdzie. A pomysł dobry - kiwnął najmłodszemu z uznaniem. - Jutro turniej strzelecki, to będzie dobry moment, żeby z nim porozmawiać. Zajmę się tym. Ty - wskazał na Rudolfa - pogadałbyś z jego córką, jakoś temat na naszą stronę pociągnąć.
- Dobrze, odwiedzę ją jutro wieczorem. I tak miałem to w planach - zgodził się najmłodszy. - Ale, Urlyka, pamiętasz jak pytałem o poezję tego elfa, Leafdew? Na rozmowę z Rozamundą by się nadało, ona lubi wiersze. Jak nie ma żadnego tomiku wierszy bo naszemu, to może dałoby się zorganizować wieczorem poetycki? Jakbyś z nim zagadała i się zgodził, to mógłbym Rozi zaprosić. Albo jeszcze lepiej, mogłaby go mu zorganizować. Pogadasz z elfem?
- Wieczór poetycki? - prychnęła. - To ona taka głupia, żeby uwierzyć, że Ciebie poezja interesuje?
- Ulryka! - zgromił ją ojciec. - Brat gada do rzeczy. Zajmiesz się tym jutro. I żadnego sprzeciwu - spojrzał na nią surowo.
W sumie, to ziemia hrabiego. Ja bym z Robin Haube porozmawiał, ona dobrze widziana u niego. Może coś pomoże?
- Się z Ciebie kobieciarz zrobił, no no - nie wytrzymała siostra. Tym razem matka ją uciszyła, chwytając ścierkę i trzaskając, ale Ulryka tylko uchyliła się ze śmiechem.
- A ja bym całkiem Magnusa nie pomijała - wtrąciła się Hanna, bratowa Rudolfa. - Spróbuję z nim porozmawiać.
Senior rodu pokiwał głową na zgodę.

DZIEŃ 7

Nawet gdy grabarz dowiedział się o lokalizacji skradzionych przedmiotów, wykazywał typowe sobie niewzruszenie.
- Jak wiesz gdzie to, to trza by było odzyskać. No – odparł Cathelyn. - Pójdziem, jak ino grób wykopię.
Podniosła lekko brew i zapytała go wprost:
- Dla kogo?
- Dla tego szczurołapa ode mnie ze wsi. Bohateeerem - celowo sarkastycznie przeciągnął chcąc pokazać wyniosłość słowa - chciał być. No i teraz grób mu trza kopać. A tego nawiedzonego, co mu w krypcie pozwoliłem zamieszkać, jak zwykle nie ma, jak mo być.
Cathelyn sięgnęła do pamięci. Zmarł chyba ten, co nie gadał. Chłopak nazywał się Vermin.
- Mogę ci pomóc - odparła. - Odnoszę wrażenie, że ostatnio bywam na cmentarzu częściej, niż akolita.
- Jak ino chcesz machać, to machaj - usłyszała w odpowiedzi.
Tak też zrobiła. Razem udali się na miejsce, gdzie Crossman towarzyszyła Borysowi. Potem poprowadziła go do małego kopczyka w okolicy. Wykopali drugi dół, ten jednak nie był pusty. Na miejscu rzeczywiście leżały fanty z kaplicy. Wtedy, niby to przy okazji, Cathelyn zapytała czy mężczyznę nie interesuje współpraca do momentu powrotu akolity. Ostatecznie Hippler przystał na jej propozycję, pozwalając mieszkać przez ten czas w krypcie, tak jak wcześniej Abelard. Jednocześnie, co zaraz twierdził, od teraz spadała na nią odpowiedzialność za wszystko, co działo się na cmentarzu. Przytaknęła mu, acz dodała jeszcze:
- W porządku. Potrzebuję jednak podstawowych środków, choćby na przeżycie. Do kogo powinnam się z tym zgłosić? Ostatecznie sprawy duchowe dotyczą całego miasta, więc ktoś musi tu płacić za takie rzeczy.
Po wszystkim odniosła skradzione fanty z powrotem do kaplicy i wyczyściła je z ziemi. Odprowadzając wzrokiem mężczyznę, zastanawiała się, czy nie zdziwiło go, z jaką łatwością wskazała miejsce ukrycia liturgicznych bibelotów. Ostatecznie przecież, sama je tam umieściła.
Resztę dnia spędziła na granicy głodu. Naprawdę potrzebowała tych pieniędzy, a miała przecież do wykarmienia jeszcze Bonesa, który już od jakiegoś czasu patrzył na nią z wyrzutem. Aby zapomnieć o ucisku w żołądku, przechadzała się po kaplicy, bacznie zaglądając w każdy kąt. Jeśli nadal nie znalazła sposobu na sforsowanie zagadkowego przejścia, postanowiła zapytać o nie w przyszłości Hipplera.
Głód nie dawał o sobie zapomnieć. Gdy potem była świadkiem anomalii na rzece, sądziła że widok jest efektem zmęczenia. Wtedy jednak przypomniała sobie słowa przepowiedni, które usłyszała jeszcze tak niedawno.
Oczywiście, za wynaturzeniem musiał stać Chaos. Zmroziło ją wręcz, kiedy pomyślała o Bogu Krwi, zwanym Khorne. Zastanawiała się, czy ktoś aż tak potężny mógł stać za zjawiskiem. Prowincjonalne miasto zdawało się zbyt mało istotne, choć któż wiedział jaką logiką posługiwały się istoty mroku. Układanka w jakiś sposób pasowała również do postaci wampira, jakiego nocny gość także wymieniał.
Wieczorem odbył się pogrzeb Vermina. Stawiła się na nim, lecz obserwowała wydarzenie z daleka. W grupie zebranych nad grobem osób rozpoznała kilku dawnych towarzyszy.
Po wszystkim odwiedziła jeszcze na chwilę ,,Czarnego Orła”. Postanowiła gościć tam co dzień o podobnej porze. Czekała tam już niepozorna, ale być może przydatna osoba.

Carlo pożegnał się z Borysem i usiadł na podłodze pod ścianą czekając, czy może Catalina pojawi się w gospodzie. Już miał dać za wygraną, gdy weszła kierując się do kontuaru. Dogonił go, gdy właśnie rozmawiała z barmanką.
- Signorina - delikatnie ją dotknął w ramię, żeby zwróciła na niego uwagę. - Buona sera. Może miałbym dla signoriny coś ciekawego. Poczekam na zewnątrz - dla podkreślenia słów wskazał ręką drzwi. Po czym odwrócił się i wyszedł, zerkając przez ramię, czy zrozumiała.
Czekał na zewnątrz, a gdy wyszła gestem wskazał, aby odejść kawałek dalej. Cathelyn szła za nim bez pośpiechu. Pocierając dłonie na chłodnym powietrzu, spojrzała ponownie na chłopaka.
- Jest ktoś, kto szuka kogoś, do wymierzenia sprawiedliwości niekoniecznie w białych rękawiczkach. Czy signorinę interesowałaby taka osoba?
Skinęła głową, jednocześnie podnosząc palec.
- Tak. Ale będę z tobą szczera. Nie mam dziś pieniędzy. Dlatego, żebyś potem nie miał pretensji, sam zdecyduj czy warto robić na kredyt. Bo jako starsza koleżanka, podpowiem ci: zazwyczaj nie.
- Dzięki za ostrzeżenie, ale myślę, że nie stracę - wyszczerzył się. - Panienka pogada z don Rudolfo, bednarzem. Mieszka ot tu blisko, może jeszcze nawet w warsztacie jest. Panienka powie, że ode mnie wie, buone?
Zmusiła się, aby poczochrać włosy chłopaka. Nie lubiła gówniarzy, mało z resztą kogo lubiła. Do tego smarkacza potrafiła mimo wszystko poczuć cień sympatii.
- Znam trochę Rudolfa, to rozsądny człowiek - odpowiedziała. - Na tyle mądry, aby nie dzielić się z pierwszą lepszą podobnymi informacjami - to dodała już do siebie. - Mam u ciebie dług, młody.
Zaszkodzić czy pociągnąć za język jednak nie szkodziło. Przy czym czuła się już solidnie zmęczona, więc zaplanowała wizytę na kolejny dzień.

Było już późno, gdy skierowała kroki z powrotem do kaplicy. Legła wreszcie na ziemi, z trudem oddając się w objęcia snu.

DZIEŃ 8

Ósmego dnia miasto żyło głównie turniejem strzeleckim. Crossman średnio interesowało to wydarzenie, lecz przybyła na sam jego finał. Co ciekawe, uczestniczyła w nim ta młoda łowczyni, którą zdążyła już poznać. Zdawała się mieć nie lada talent, lecz ostatecznie musiała oddać palmę pierwszeństwa Heyerowi. Robin przyjęła porażkę z klasą, czego nie można było powiedzieć o pewnym reprezentancie niby ,,wyższej” rasy.
Gdy Cathelyn przechadzała się po mieście, zauważyła Drago, który najwyraźniej został żebrakiem. Zapewne ciężkie przeżycia ostatnich dni mocno wstrząsnęły stajennym. Przez chwilę zastanawiała się nawet czy nie porozmawiać z nim, ale na jakiś czas dała temu spokój.
Poszła wreszcie do Hansa. Mężczyzna chciał ją widzieć możliwie blisko wyruszenia karawany. Trochę wbrew temu uznała, że dzień w jedną lub drugą stronę różnicy nie robił. Tym bardziej, iż zależało jej na ustaleniu kilku spraw przed wyprawą.
Poza tym wszystkim, musiała wreszcie gdzieś porządnie zjeść. Jeśli więc mężczyzna wpuścił ją do środka, najpierw bezpardonowo zaszarżowała w kierunku jego kuchni.

Carlo, dzień 7.

Signorina Catalina mówiła, że wieczorami będzie w gospodzie. Chłopak poszedł więc jej poszukać.
- Buona sera signore medico. Tego Drogo to nigdzie nie można znaleźć - od razu przeszedł do konkretów Carlo, gdy tylko okazało się, że Pod Czarnym Orłem siedzi jego chlebodawca. - Kamień w wodę. Może spłonął w tym pożarze, o którym gadają? Pójdę jutro poszukać, czy jakich szczątek tam nie znajdę. Albo może to on ukradł broń myśliwego i już dawno z miasta uciekł? - zastanawiał się chłopak. - Po tej stronie rzeki jakoś mniej go lubią. Jutro turniej strzelecki, tam sporo dzieciaków pewnie będzie ze wsi, popytam czy kto go nie widział.
- Byłeś w wiosce i stajni gdzie pracował? - Borys był dorwą i na ile dociekliwy był Carlo.
- Signore medico nie mówił, że on pracował w stajni w wiosce - zmartwił się chłopak. - Ale za to byłem w stajni tutaj pytać. Powiedzieli mi jednak, że jakby się tylko zjawił, to by go od razu na cztery wiatry wygonili, si. Jak wyszedłem z gospody, to od razu całą tą stronę wioski sprawdziłem. Byłem też u Schmidtów, Bednarzy, Sauferów, Stoltenbergów, w garnizonie pytałem. Na cmentarzu u grabarza pytałem. I takiego starszego pana, nie pamiętam, jak on się nazywał. Tego, co tu zaraz obok mieszka - wskazał w stronę rzeki. - Potem na moście i po drugiej stronie. Byłem w młynie pytać. I w sklepie. Nawet tego żebraka, Udo pytałem. I wszystkich w domu artystów. Do wioski już nie zdążyłem dziś zajść. Signore wie, nie miałem nawet całego dnia, a to trzeba starannie. No i ludzie mi jeszcze nie ufają, bo obcy jestem i dzieciak, patrzą tylko, czy im czego nie chcę ukraść. Ale signore medico się nie martwi! Żywego czy martwego, znajdę go. Muszę tylko poznać lokalne dzieciaki, z nimi łatwiej będzie mi się dogadać. Jutro turniej łuczniczy, to na pewno sporo przyjdzie. Popytam co wiedzą. A jak nadal nic, to wtedy zacznę na wiosce szukać i od razu sprawdzę zgliszcza i do myśliwego zajrzę - zakończył raport, przestępując z nogi na nogę.
- Dobrze - Borys dał się błyskawicznie przekonać argumentacji dzieciaka. Może z powodu, że była taka dobra. Może bo sam był kiedyś rezolutnym dzieckiem. On miał jednak ojca i braci. Ten młodzianin nie.
- Jutro jest turniej rób swoje ale też się trochę pobaw. Zaprzyjaźnij się z miejscowymi dziećmi. Kup sobie jakieś drobiazgi. Masz w ogóle jakieś swoje rzeczy prócz tego co masz na sobie?
- Mam nóż i parę narzędzi. Takich, co to mogą się czasami przydać. A to ubranie dostałem od donny Marii, to chyba jeszcze moje stare gdzieś jest.
- Nie chce jej wchodzić w paradę. Wiedz jednak, że nie tylko ona się o Ciebie teraz troszczy. Gdybyś potrzebował z czasem się od niej wyprowadzić zapewnić ci dach nad głową. Tu masz złotą monetę. Kup sobie trochę rzeczy dla siebie. Pobaw się za to z dzieciakami na turnieju. Zaprzyjaźnisz się z nimi. Będzie ci raźniej w mieście ale i łatwiej będzie ci pracować. No i rozsądnie to wydaj a jak coś zostanie to odłóż. To jednak już pewnie wiesz - Borys się uśmiechnął.
- Grazie signore. Dobrze je wykorzystam. Wszystkie dzieciaki w okolicy będą szukać Drogo. Będzie Pan wiedział o wszystkim co się dzieje… czy to już wszystkie polecenia, signore?
- Codziennie potrzebuje mieć spisane ceny z nabrzeża. Po ile sprzedają a po ile kupują. Przyprawy oraz jedwab i kadzidła to podstawa. To sprzedają u nas z Księstw Granicznych. Dowiedz się też o inne towary na których widać wzmożony ruch. Jesteś obrotny niech ci to ktoś zapisze. O Fay co pracuje w browarze i Rudolfie bednarzu coś słyszałeś cokolwiek? Nasłuchuj gdzie się da o takich co kłopoty finansowe mają. Najlepiej takich co chcą unikać Gieriga. Za dwa dni jadę do Księstw. Jako medyk z karawaną. Nie będzie mnie, ze trzy tygodnie.
Carlo zastanowił się.
- Ale czy po ile kupują i po ile sprzedają to nie to samo? Jak jeden kupuje, to drugi sprzedaje. To mam to zapisać dwa razy? - notowanie cen to było coś, czego nie znał i się obawiał. No, gdyby chodziło o to, żeby jakiemuś kapitanowi zwędzić kawałek kiełbasy to co innego. Ale notowanie cen…
- Masz rację i jej nie masz. Kupcy często skupują od innych kupców określony towar. Do pewnej ceny by potem go sprzedać z zyskiem gdzie indziej. Kupują duże ilości więc i cenę mają lepszą. To ceny powiedziałbym skupu. Ceny sprzedaży to cena zwyczajne. Możesz notować tylko te drugie. Co ile kosztuje na nabrzeżu w poszczególne dni.
- Dobrze, teraz rozumiem - skłamał gładko chłopak. - To ja będę już leciał. Arrivederci signore medico.
- Wieczorem jutro porozmawiamy jeszcze jak znajdziesz Drogo. Nie zostawię Cię bez pracy i wynagrodzenia na ten okres. Mógłbym cię zabrać ze sobą. Zrobiłbym to nawet z chęcią ale uważam to za zbyt niebezpieczne. Powtórzę też pytanie choć nie lubię tego robić. Fay pracująca u piwowara i Rudolf Bednarz. Co o nich słyszałeś?
- Za wiele nowego to nie słyszałem przez te pół dnia. Głównie tego Drogo szukałem. Ale nie słyszałem, żeby mieli problemy finansowe. Raczej przeciwnie. Bednarz zatrudnia pomocników i nie żałuje na to pieniędzy. Rodzina trochę się o niego martwiła, bo nie wrócił z włóczęgi po lasach, ale dziś już wrócił cały i zdrowy. A co jeszcze o tej Fay… chyba nie mówiłem, ale ona lubi tileańczyków… a u donny Marii uczyła się gotować niedawno. Ją też interesują ceny, ponoć co rano na nabrzeżu chodzi i pyta.
- No widzisz. To już jest coś ciekawego o czym wcześniej nie słyszałem. Przyjdź wieczorem opowiesz mi nowinki z turnieju. Ceny z nabrzeża i ustalimy twój plan pod moją nieobecność.