Aro

 

Bielon

Nuln
18 Pflugzeit, 2524
Marktag, po późny wieczór

-Gramy - powiedziało kilka głosów jednocześnie. Świadomość bliskości celu ku któremu dążyli w przyjemny sposób dreszczem przemykała po plecach. Spisaną notę wziął w garść Ripp, który wraz z Klemensem mieli zadbać, by dotarła we wskazane miejsce. Tosse miał dać im ubezpieczenie bacząc z tyłu czy aby nikt się przy nich nie kręci i nie poświęca im nadmiernej uwagi. W tłum, rynsztok czy brudny zaułek potrafił się wtopić jak nikt inny, bo i Port Durnia sąsiadujący z Trapami pełen był takich indywiduum. Lupus z Rustem pojechali rozejrzeć się, czy w Cieniach wszystko gra i z przyczajki czuwać nad zrzutnią. A Greger robił remanent dbając przy tym, by „paczka” nie skisła.

Plan był dobry, bo prosty. Choć jak czasem mawiano na mieście „Jak coś ma źle pójść, to pójdzie”.

Port Durnia był miejscem przeładunkowym, gdzie liczne płaskodenne łajby sunące w górę Reiku ładowały swój towar, którym nawilżały życiodajny krwiobieg handlowej wymiany w Wissenlandzie. Ładowano głównie za dnia, z rzadka robiąc wyjątek dla nocnej roboty. Nocą zaś… Nocą całe to spracowane towarzystwo wyłaziło z zawilgłych kryp by przehulać co jeszcze było do przehulania. Śpiewano i grano. Grano i walono się po mordzie. Walono się po mordzie i pukano w kątach. Pukano w kątach i śpiewano. I tak w kółko. Usystematyzowane za dnia handlowym obrotem uliczki i zaułki nocą zmieniały się w plac igrzysk i zabawy gasnąc dopiero po północy. Do świtu zwykle pętały się jeszcze jakieś niedobitki a od rana ruszał handel. Port Durnia, o tak!, durniów tu było po dostatkiem.

Wymknąwszy się z magazynu Ripp z Klemensem ruszyli ku głównym uliczkom Portu obserwowani przez szwendającego się gdzieś na ogonie Tosse. Przemykali się pomiędzy podochoconym tłumem unikając zaproszeń do picia, gry, zakupów i mordobicia. Dobrze, że nie wzięli ze sobą Gregera, bo ten pewnie nie potrafił by odmówić grzecznym prośbom z równym wdziękiem co Klemens i Ripp. Na Gwarnej trwała jakaś wspólna balanga flisaków z kilku barek, gorące głowy już brały się tu i ówdzie za bary podpuszczani przez towarzyszy i żądne widoku krwi kobiety znanej poweniencji. Minęli rosnący tumult dość sprawnie by zaraz znów utonąć na Bramnej w jakichś tańcach łamańcach. Uniknęli kilku złodziejaszków, nie bez odrobiny szarpaniny i kilku ciepłych słów po obu stronach, nie kupili tego co zdaniem kilku handlarzy powinni, nie dali w mordę gdzie było trzeba choć ochotę mieli jak diabli. W końcu Klemens wypatrzył „odpowiedniego pośrednika”, któremu wyłuszczył co i jak ma załatwić. Uczynił to jednak dopiero, gdy byli już w pobliżu Kaczego Dołka, placyku - bajorka, przy którym mieściła się faktoria Merge Krugera. I dopiero po dokładnych oględzinach miejsca,. Oględzinach, które upewniły ich, że w faktorii wrze jak w ulu. Większość składów, zakładów i punktów handlowych w Porcie Durnia po zmroku była zamknięta, zaryglowana i podparta kołkiem. U Krugera wrota dwuskrzydłowe wiodące na mały placyk otwarte były na oścież, przy wrotach wartowało czterech osiłków, kilku innych w dwóch grupach widać było na podworcu. Z faktorii jedni wychodzili, inni wchodzili. W kilku oknach paliło się światło. W oświetlonej izbie na piętrze widzieli kilka wykłócających się bezgłośnie mieszczan. Do izby co i rusz ktoś wchodził i przekazawszy informacje zaraz wychodził. Jacyś posłańcy wybiegali z faktorii, inni którzy przybywali, po odpytaniu przez bysiów przy bramie byli wpuszczani do środka. Lub odsyłani zaraz dalej. Robota pełną parą.

***

Lupus powoził co się zowie. Siedzący obok niego, na koźle, Rust musiał przyznać że był on w swoim fachu mistrzem nad mistrze. Lał batem z wdziękiem batożnika, przy czym ofiarami jego zabiegów nie były wierzchowce a umykająca sprzed wozu, złorzecząca mu tłuszcza. Jednak korzyść z tego była taka, że wóz przedzierał się przez uliczki Portu Durnia z wdziękiem baletnicy. A kiedy wyjechali na brukowane ulice dolnego Neustadt poruszali się już płynnie i bezproblemowo mijając zdecydowanie lepsze towarzystwo od tego, które zostawiali za plecami. Noc była jeszcze młoda i liczne oberże, szynki, karczmy i zamtuzy zapraszały wcale liczną klientelę na nocną hulankę. Młodzi utracjusze płci wszelakiej i równie wszelakiej nacji przechadzali się ulicami korzystając z coraz cieplejszych tej wiosny nocy. Jednak mijane od czasu do czasu patrole, wyraźnie liczniejsze niż zwykle, uważnie badały wzrokiem większe grupy błąkających się ulicami ludzi. Liczące po dwóch, trzech strażników czujki stały na głównych skrzyżowaniach a osobno pełne dziesiątki tych surowych obwiesiów w miejskich kubrakach pojawiały się to tu, to tam, kręcąc się nie wiadomo za czym i po co. Ni, nie wiadomo było innym, ale Rust i Lupus mieli swoje przypuszczenie. Co ciekawe, tam gdzie były te liczniejsze patrole, zwykle był też jeden lub dwa psy. Szczęście prawdziwe, że wozy jadące ulicami w różnych kierunkach nie były zatrzymywane i sprawdzane. W przeciwieństwie do zamkniętych karet i powozów. Dotarcie do Cieni jednak z racji samych tylko przestojów spowodowanych zatarasowaniem ulicy przez zatrzymywane pojazdy, zajęło im nieco więcej czasu niż zakładali. Na tyle jednak mieli zapasu, by uważnie rozejrzeć się po okolicy, rozeznać co w trawie piszczy i skąd wieje wiatr. W dyskretnie prowadzonych rozmowach imię Sotorius Bepke pojawiał się aż nazbyt często. A dokładnie jego ostatnio stwierdzony brak…

***

Greger niemal od razu zaczął się nudzić. Nudząc się zaś zaczął liczyć. Remanent to remanent. Liczył frędzelki, tasiemki i bele materiału. Liczył skrzynie, liczył paki a na końcu nawet ćwieki na skrzyniach. Od czasu do czasu sprawdzał stan swoich podopiecznych. Ale tylko tyle o ile. Bo tak po prawdzie pokorni byli jak baranki. Nawet im się nie dziwił.



Tosse z bocznego zaułka pilnował Klemensa i Rippera. Jednak nie byłby sobą, by nie zwrócił uwagi na inne kręcące się po okolicy osoby. Raz, że z ostrożności a dwa, że Port Durnia nosił swoją nazwę nie bez kozery. Durniów było tu pod dostatkiem. Mało kto zwracał tu uwagę na takich obszczymurków jak on, bo też z racji pobliskich Trapów, było ich tu wcale nie mało. Idące „na miasto” ludzkie śmieci musiały dreptać przez Port, więc ich zwyczajnie starano się unikać a jeszcze lepiej nie widzieć. Bo już na walory zapachowe wpływał nie miał nikt. Noc jednak była ciepła i lekko wietrzna, więc nikt się doń nie przypierdolił jakoś bardziej. W przeciwieństwie do niego. On zdołał „przylepić” się do kilku frajerów i choć pogoniono go kopniakiem czy przekleństwem, to jednak korzyść z tego płynęła taka, że „złowił” dwie sakiewki, haftowaną chustę i organki. Na co mu były organki w sumie nie wiedział, ale upychał swój łup skrzętnie wiedząc, że ulica to nie jest dobre miejsce na oględziny fantów. Ta myśl przypomniała mu o robocie! Zdeprymowany nieco jął wypatrywać Klemensa i Rippa i nim ich wyłowił z tłumu, zdążył się spocić. A potem spocił się powtórnie, bo ujrzał ich rozmawiających z grupką strażników. Od razu przez głowę przemknęła mu oczywista myśl, aż dziwił się że wcześniej o tym nie pomyślał. Jeśli coś by poszło nie tak, to kogo w ich gronie grupka skazała by na pożarcie? Kto nadawał się idealnie do roli kozła ofiarnego? Kogo brak uczynił by w bandzie najmniejszą stratę. Nad utratą którego z nich reszta przeszła by do porządku dziennego? I raz jeszcze, na kogo najlepiej było zrzucić w razie problemów winę? Bo problemy, nie miał co do tego najmniejszych wątpliwości widząc strażników przy Klemensie i Ripie, właśnie spadały im na łeb…



Pojawili się znikąd. Ot, chwilę człowiek zbyt wiele uwagi poświęcał pierdolonej faktorii i posłanemu do niej posłańcowi a tu taki klops! Czterech strażników miejskich wylazło jak spod ziemi z którejś uliczki i nagle głuche warczenie i ujadanie wyrwało Klemensa z samozadowolenia. Piąty, idący z tyłu obwieś w mundurze miejskiej straży, szarpał się z wielkim wilczurem, który szczerzył kły, warczał i rwał się do przodu. W ich kierunku!! Pierwszy odruch kazał mu zerwać się do ucieczki, ale powstrzymał go gest Rippa, który zachowując zimną krew zawołał w kierunku strażników i wyszedł im na przeciw. - Bur!! Bur!! No chodź ty zawszony kundlu! Chodź!!

Zdumiony Klemens aż rozdziawił pysk widząc uśmiechy na ustach Strażników, którzy przepuścili Ripa do rwącego się czworonoga. Który przez chwile skonsternowany zakręcił się, próbował łapać wiatr, ale potem przysiadł na zadzie i zaczął machać ogonem i wesoło szczekać. Klemens ruszył do strażników w myśl zasady „najciemniej pod latarnią”. Bo i co miał począć, skoro Rip już kucał i pieścił wielkiego psa z czułością o jaką by go Klemens nie podejrzewał.

-No, co za spotkanie! My tu kurwa od południa harujemy a ty się na dziwkach włóczysz? - jeden ze strażników poklepał Ripa koleżeńsko po plecach, ten podniósł się mierząc go pytającym spojrzeniem.

-Czemu tak, od południa Durnst? - zapytał.

-Nic nie wiesz? Oswaldowego brata porwali ponoć, takiego kupca! W biały dzień sprzed domu. Czy z łaźni? Nie wiem już, jakiś zamach miał być czy cuś. - odparł wielce zadowolony z tego, że może pochwalić się wiedzą strażnik. Któryś z jego kamratów strzelił śliną i zamachnął się pałką na jednego z urwisów, którzy zbyt blisko podleźli. - Wszyscy strażnicy teraz łażą i szukają. Psy kazali brać jak widzisz i one też w robocie od południa, bo jakiś trop dali. Wiesz, jakiś gałgan znaleźli na miejscu czy ki chuj. Ani człek napić się nie ma czasu. Ty się lepiej dowódcom nie pokazuj na oczy, bo też będziesz z psami łaził i tropu szukał. A to widzisz jaka robota, cały czas coś czuje, raz leć po oberżach, to znów jakiś zaułek, i znów na główną. Nawet na Trapy nas wlokła durna sobaka, no ale aż tak dobrze nam nie płacą przecie…

Strażnik zaśmiał się opowiadając swą opowieść a Klemens mu zawtórował. Jednak czujnym wzrokiem wypatrzył posłańca, którego posłali do faktorii Merge Krugera. Posłańca, który szedł szybkim krokiem na miejsce, które wyznaczone miał na spotkanie. A w chwilę potem z faktorii jego śladem ruszyło dwóch takich, którym w drogę się nie wchodzi.

 

__________________
Bielon "Bielon" Bielon

Aro

 

Eliasz

K100 : 80, 95, 66, 14, 75

 

Avitto

Ponieważ dobrej baletnicy nie przeszkadza nawet brak jednej półpointy Tosse puścił się koślawym truchtem za Klemensem opuszczającym grono "panów władz".

Przy małym placyku między Folwarczną a Końskim Kieratem Tosse widział śledzonego kompana jak na dłoni. Rzucił celnie w Klemensa pomidorem a powietrze wzbogacił jego okrzyk.
- Student chuj!
Basler wsiąkł w zaułek.
Wszedł do leżącej beczki, uniósł denko, przelazł do piwniczki, wylazł z drugiej strony budynku.
Tak dostał się tuż przed kolegę, na trasie jego marszu.

- I jak, kurwa, było? Dobrze? Pilnuj dupy - rzucił Klemensowi przechodząc obok.
Ruszył w przeciwnym kierunku zadowolony, przekonany, że odniósł dwie korzyści. Raz, że żak wiedział, że jest trwale obczajany jak zaplanowano. Dwa, że jak ktoś za żakiem lazł, to teraz pewnie zacznie kombinować za kim iść.
Nie rozważył, że jego intencje mogły nie zostać odczytane.
Podciągnął nogawice, poprawił łachy w kroku i zaciągnął mocniej sznurek, noszony zamiast tradycyjnego gacnika. Chwilę później biegł, by wyprzedzić Klemensa o kolejną przecznicę. Tam przystanął pod pustą i brudną ścianą, naprzeciwko złożonych na noc straganów. Poczekał, aż Klemens dotrze na umówione miejsce. Na otwartej ulicy z daleka dostrzeże, czy pociągnął za sobią strażników.

34, 12, 14, 51, 81

 

Bielonek

Greger policzył już niemal wszystko. Zdążył nawet naostrzyć noże i tasak, poprawić mocowanie tego ostatniego bo rzemień mu się wyświechtał a tu miał materiału do naprawy pod dostatkiem. Przez chwilę nawet zastanawiał się, czy nie zastąpić starych sznurowadeł nowymi, ale ostatecznie tylko schował kilka par do kieszeni. Wolał by nieproszeni goście, gdyby jacyś się trafili w tym składzie, nie zastali go na bosaka. Ostatecznie wrócił do obliczeń. Tym razem los padł na paciorki i kolorowe koraliki. Było ich na tyle dużo, że miał zajęcie do rana.

 

Mike

Zanim Lupus powrócił do reszty zajął się wozem. Nasmarował osie, sprawdził koniom podkowy. Sprawdził, że szprychy w kołach. Uzupełnił schowek pod kozłem, o parę brakujących elementów, które zużyły mu sie w trakcie ostatniej jazdy. Wszystko grało. Pozostało tylko upewnić się że będzie tak dalej.
Młodemu, kazał być przekazać reszcie szajki, by byli dziś na posterunkach i w razie co... wiedzieli co mają robić, jak minie ich Lupus. Stawka jak zwykle.


Prąc przez tłum Lupus rozglądał się ciekawie. Nie to że starał się wyglądać na miejscu. On zawsze tak wyglądał. No bo kto by zwracał uwagę na woźnicę wypatrującego ofiary. Czyhającego aż ktoś podniesie rękę, zamacha i zawoła "Hej, ty", by nagle zdawać by się mogło jednym nagłym ruchem znaleźć się tu z przy krawędzi rynsztoka by klient bezpiecznie wsiadł...

k100: 55, 21, 23, 41, 69

 

Bielon

Lupus z gracją zajechał wozem przed oberżę, którą wskazał mu Rust. W Cieniach bywał nie raz, więc wiedział jak się ustawić by od razu mieć co najmniej trzy drogi ucieczki. Wciśnięta pomiędzy inne kamienica nie różniła się od innych w Neustadt, no może poza tym, że we wszystkich jej oknach od suteren po trzecie piętro świeciło się światło. Zza uchylonych okien dochodził gwar rozmów, śpiewy, śmiechy i dym z wypalonych faj, cygar czy czego tam jeszcze. Brzękały szkła, ktoś śpiewał, ktoś inny wył. Znać było zaraz, że lokal zajęty jest przez ferajnę Gieroja. Kilku chłopaków przysiadło w bramie wiodącej na podwórze z którego wchodziło się do knajpy i zaśmiewało się z jakiejś opowieści. Rust szybko zlustrował okolicę, ale nie dostrzegł niczego budzącego niepokój. No może poza samą liczbą bawiących się chłopaków. Jak na bandę Gieroja było ich jakby ciut za wielu. Rzucił okiem na „zrzutnię” którą wskazali w liście do Merge Krugera, ale nienachalnie, by nie wzbudzić niczyich podejrzeń. Nic nie wskazywało na to, żeby miejsce było pod czyjąś obserwacją. Inna sprawa, że gdyby ktoś chciał je obserwować zawczasu, zapewne robił by to skrycie. Skrycie, czyli nienachalnie. Rust pomyślał o tym wszystkim w jednej chwili, ale zganił się w myślach za paranoję. Dziarsko zeskoczył z wozu i mruknął do Lupusa „Czekaj!” samemu ruszając do knajpy, by rozejrzeć się we wnętrzu. Jeśli mieli tam na przykład być biesiadujący Strażnicy Miejscy, szpicle Oswalda albo inne tałatajstwo, wolał to sprawdzić zawczasu. Z Lupusem przed wejściem pewny był, że gdyby coś poszło nie tak, zdoła się ulotnić.




Greger policzył znaczną część koralików sortując je nawet wedle koloru, kiedy w końcu usłyszał ustalone pukanie i podejrzliwie, z obnażoną bronią, podszedł do drzwi. Uchylił je ledwie na pół dłoni, ale widząc znajome twarze Rippa, Klemensa i Tosse szybko wpuścił ich do środka zamykając za nimi drzwi. Cała czwórka była zadowolona a Ripp w dodatku przyprowadził ze sobą burka, który wielce rad z siebie jął od razu obwąchiwać leżącego Sotoriusa po czym wracał do Tesslara wyczekując nagrody.

-Jak poszło? - Greger pytająco spojrzał na kamratów mimowolnie głaszczcząc kudłaty łeb domagający się widać pochwał.

-Wyśmienicie. Posłali za nami dwóch chłopaków, ale my się zadziobać kurakom nie damy. Poszli, gdzie ich oczy poniosły, pewnie wrócą do swoich i będą dumali nad listem. Ale ludzi tam kupa. Miotają się jak w ulu. I w mieście podobnie. Straż i te sprawy. Aż dziwota, że się z powodu byle kupczyka aż tak wszyscy ruszyli. - Ripp drapał Bura za uchem pieszczotą nagradzając mądre zwierze. Szedł po śladzie tak, że treser był z niego dumny. I zadowolony, że przejął go od patrolu. Gdyby tego nie zrobił, mieli by na plecach Strażników. W zasadzie Greger by miał. No, ale Sotoriusa już by pewnie nie mieli.

-I teraz co? - Greger niecierpliwił się, ale nie było mu się co dziwić. Siedział w tej budzie dobre dwie godziny czekając na kamratów i miał prawo.

-Czekamy. - powiedział Klemens. Był świadom tego, że teraz czeka ich najtrudniejsza część całego planu. Czekanie. Mało kto potrafił czekać. Zwykle ludzi rwało do działania. Brak działania był nienaturalny i choć czasami konieczny, jednak wyraźnie najtrudniejszy.

-Czekamy… - powtórzył Greger i z sapnięciem usiadł na skrzyni, którą zdążył już zagrzać swoim tyłkiem. - Czekamy…




Lupus siedział na koźle obserwując okolicę i czekając na Rusta, który poszedł się rozejrzeć. Z miejsca w którym zatrzymał swój wóz widział doskonale dwa najbliższe skrzyżowania. Widział i nie podobało mu się to co widział. Co prawda na ulicach nie było straży, tej obawiali się najbardziej. Nie było też żadnych szpicli, przynajmniej na ile Lupus był w stanie to ocenić. Jednak zdecydowanie za dużo kręciło się tu typów spod ciemnej gwiazdy. Lupus dostrzegł chłopaków Rogera, szmuglerów którzy lubili wyróżniać się nosząc pasiaste koszule, zmierzających do Cieni dziarskim krokiem. Z bocznej uliczki wyleźli jacyś szubienicznicy i dopiero po dłuższej chwili woźnica dostrzegł idącego w ich środku, pobrzękującego okowami starca. Łańcuch, tak go zwali. Rządził żebractwem w Neustadt. Twardą mimo wieku ręką. Przed bramę zajechał powóz, kareta prawdziwa zaprzężona w szóstkę koni i Lupus nie miał wątpliwości, że to Ulle Koniuch, dzban który uważał się za najlepszego woźnicę w mieście bo miał wypicowaną karetę i piękny zaprzęg. Zwykle woził szychy i Schram nie zdziwił się, że ze środka wysiadło czterech osiłków i dopiero po nich główny pasażer. Poznał go od razu. Papa Leone, niekwestionowany król ciemnych interesów. „Co on tu kurwa robi!?” przemknęło mu przez głowę, kiedy obserwował jak Papa otoczony przez swoich ochroniarzy rusza do Cieni. Z różnych zaułków wyłazili kolejni obwiesie i wszyscy oni kierowali się tam, gdzie poszedł Rust. „Wymiany dokonamy w cichym, kurwa, miejscu!” pomyślał parodiując w głowie ich własny plan. Zaiste, miejsce było na sto dwa!



Rust szybko zorientował się, że chyba źle wybrali miejsce zrzutu, ale nie było jak się wycofać. List do sotoriusowego totumfackiego poszedł i teraz trzeba było grać takimi kartami jakie rozdał los. A los ostatnio ewidentnie postanowił z wiania im w oczy uczynić sport narodowy. Cienie, ciche i dyskretne zwykle miejsce, dziś stało się punktem zbornym wszystkich niemal oprychów z Neustadt. Walili doń złodzieje wszelkiej maści, rzezimieszki, żebracy, oprychy, podrzynacze gardeł i rzezacy sakiewek, włamywacze, oszuści, kanciarze i porywacze. Zbiry indywidualne i zebrane w gangi. DeGroat rozglądał się w zdumieniu mimowolnie pozdrawiając pozdrawiających jego. Ktoś doń przypił, ktoś inny wcisnął mu w dłoń szklankę z podłą siwuchą. Zdumiony ilością typów spod ciemnej gwiazdy Rust wszedł z podwórka do środka, do wielkiej izby zastawionej licznymi stołami suto zastawionymi jadłem i napitkiem. Niemal przecierał oczy ze zdumienia nie rozumiejąc co się dzieje. Jakieś oprychy coś wykrzykiwały do innych oprychów. Jakieś zbiry chlały na potęgę, jakby stając w zawodach kto więcej i szybciej. Jakieś dziwki przetaczały się z hukliwym śmiechem zwracały na się uwagę głośnością skoro uroda nie wystarczyła. Rust pozdrowił Erazma „Trzy Oczka” który z czterema kamratami tańczył na jednym ze stołów w rytm granej przez wystraszonych grajków muzyki. Ule i Ban, dwaj norsmeńscy łamacze karków przybili doń poklepując po plecach i dziękując za ostatnią robotę, „Gruby” Mustafi dopytywał się czy aby Rust wywiąże się ze swej obietnicy a „Kaczka” Jens zagadywał, kiedy znów zrobią jakiegoś kupca. Zdezorientowany Rust już miał wycofać się do Lupusa, kiedy w wejściu zrobiło się zamieszanie a kilku osiłków, znanych typów których na dzielni nazywano Garda. Jak taka bokserska osłona. Bo też i byli ochroniarzami najważniejszej osobistości w światku. Papy Leone. On również wszedł wraz z nimi a gwar mówiących naraz głosów i krzyków niemal ogłuszał. Muzycy podchwycili widać klimat i naraz rozbrzmiało „Sto lat! Sto lat! Niech żyje, żyje nam!” I Rust zrozumiał wszystko. Jak kurwa mógł zapomnieć o urodzinach Papy Leone? Rugał się w myślach i przeklinał i czynił by to jeszcze bardzo długo, gdyby nie intensywny zapach cytrynowej lawendy, który przytłumił wszechobecny zapach niemytych ciał, pieczystego fajkowego dymu.

-Zapomniałeś o mnie Rust. Jestem obrażona, czekałam na ciebie u Merliniego. - nie miał wątpliwości co do osoby rozmówczyni. Nie musiał się nawet odwracać. Daria von Nogaj. Rzeczywiście, wystawił ją z tym Merlinim do wiatru, ale co było robić. Daria zbliżyła się doń, położyła mu dłoń na ramieniu i szepnęła do ucha. - Ale ja się nie gniewam. Miałam trochę czasu i dowiedziałam się to i owo. I dodałam dwa do dwóch. Śmiało pograłeś z tym kupczykiem, ale tego akurat mogła bym się po tobie spodziewać. Ale tego, że mnie wystawisz się nie spodziewałam. Powinnam się obrazić, prawda? Ale tak sobie myślę, że jak miała bym się obrażać…na wspólnika. Jestem do działki Rust. A potem pójdziemy sobie do tego Merliniego, niech będzie po twojemu.

Musnęła jego ucho ostrymi ząbkami i figlarnie spojrzała mu w oczy. Jednak on swoje wiedział. W tych zielonych oczach tkwiła determinacja w której można by było kuć żelazo.



Bur pierwszy się poderwał nerwowo i szarpnął Rippem do drzwi. Nie ujadał, bo psy straży uczone były by niepotrzebnie nie jazgotały, jednak zjeżona na karku sierść nie pozostawiała cienia wątpliwości. Ripp znał zwierzaka i swoje zrozumiał w jednej chwili.

-Mamy chyba gości… - powiedział do kamratów cicho zastanawiając się kogo to przyniosło licho. Licho, co tego nie było żadnych wątpliwości, niosło całkiem spore grono, bo drzwi składu huknęły naraz, jakby grzmotnęło w nie co ciężkiego. Poderwali się wszyscy i dobywszy broń stanęli w gotowości. W ostatniej chwili, bo drugie uderzenie wyrwało drewniane skrzydło z zawiasów ciskając nim na ścianę. Ich oczom ukazała się dwójka drabów o ramionach niczym uda każdego z nich, dzierżących solidne dwuręczne młoty. A za nimi chyba jeszcze trzech innych. Z tyłu zaś dał się słyszeć odgłos szczekania. Widać nie tylko straż miała w mieście psy. Najgorsze było to, że z całą pewnością nie byli to zniecierpliwieni remanentem nabywcy tasiemek. Co do tego nie było wątpliwości, bowiem ktoś stojący z tyłu krzyknął do nich w chwili, kiedy drzwi uderzyły do środka:

-Poddajcie się i oddajcie go nam a nie stanie się wam żadna krzywda!

 

__________________
Bielon "Bielon" Bielon

Aro

 

Mike

Gdy Papa Leone z ochroniarzami mijał jego wóz, Lupus uchylił kapelusza pozdrawiając nieoficjalnego mistrza zbrodni. Osobiście się nie poznali, ale nie raz woził jego chłopaków w różnych interesach. Baa, woził i paczki, lekkie, a cenne. Nie wątpił, że Papa Leone wiek kim jest. Fakt, woził sie druga ligą, ale to tak jak z rządami w mieście, rządził, a nie zasiadał w ratuszu.
Potem zerknął na Koniucha, ten jak zwykle patrzył na niego z wyższością z kozła pedalskiej bryki. Patrząc mu w oczy Lupus splunął na ziemię.

k100: 56, 89, 64, 42, 31