Ruiny zamku Liedergard

Uciążliwa mżawka, przejmujący wiatr, zbyt często przemoczona bielizna. Chociaż wyruszając z Lenkster Greta pewna była, że podoła trudom tej nużącej podróży, powoli zaczynała ulegać zmęczeniu, którego nie potrafiły wypędzić z mięśni i kości niewygodne postoje na świeżym powietrzu. Potrzebowała porządnego łóżka w ogrzanym pokoju, sycącego posiłku i gorącej kąpieli. Chwilami zastanawiała się, czy dotarła by tak daleko, gdyby nie ziołowe napary Inez i proszki pani Blitz.

Trudy podróży doskwierały wszystkim bez wyjątku, od strony zaprzęgów z rzadka dobiegały wcześniej często słyszane śmiechy i dźwięki wesołych rozmów. Teraz wszyscy milczeli oszczędzając siły na każdy kolejny krok, na chwilę, w której trzeba będzie wesprzeć barkiem tkwiący w błocie wóz albo podnieść go na czas naprawy pękniętej osi. Wszyscy z niemą tęsknotą wyczekiwali chwili, w której ich zaprzęgi wjadą w bramę Bastionu.

Liedergard dało im namiastkę tego wrażenia. Zamek okazał się równie porzucony jak stanica w Steinwaldzie - jeśli nie brało się pod uwagę obu mieszkających tam pustelniczek, rzecz jasna. Lecz od pierwszego rzutu okiem widać było, że los obszedł się z Liedergard znacznie łaskawiej niż ze stanicą; albo nie upłynęło go zbyt dużo, aby w znaczący sposób nadgryźć solidną konstrukcję zamku.

Rozglądając się po tej wciąż budzącej respekt budowli Greta musiała zadać sobie w myślach pytanie o kondycję finansową grafa. Nie miała pojęcia, dlaczego w zamku - będącym przecież oczywistym przystankiem w drodze do Bastionu - nie stacjonował przynajmniej tuzin zbrojnych gotowych przyjąć gorącą strawą i naszykowanym miejscem do spania zmęczonych podróżnych. Do głowy przychodziły jej tylko dwie odpowiedzi: brak środków do utrzymywania dostatecznie licznego garnizonu bądź brak odpowiedniej inicjatywy.

Stojąca na blankach łowczyni oblała się znienacka rumieńcem, gdy pojęła ogrom swojego zuchwalstwa. Kim była ona - prostaczka z leśnego Walbecku - aby mieć czelność kwestionować decyzje podejmowane przez możnowładców tego świata?

Bastion był coraz bliżej, w porównaniu z pokonanym dotąd dystansem wydawał się wręcz na wyciągnięcie ręki. Lada dzień Greta miała uzyskać odpowiedzi na wiele pytań zrodzonych w jej głowie w ostatnim czasie.

Panorama gór widzianych z najwyższego punktu budowli zapierała dech w piersiach i dobitnie podkreślała ogrom Imperium. Góry Środkowe były wszak tylko jednymi z górskich masywów na ziemiach cesarza, jakie zatem cuda skrywał widnokrąg? Greta słyszała co nieco o Górach Krańca Świata, które jakoby sięgały samego nieba i chociaż w lasach Walbecku zwykła kpić sobie z takich opowieści, po wielu dniach obcowania z surową naturą wysokiego pogórza zaczynała wierzyć we wszystko, co wcześniej miała okazję usłyszeć.

Szczęśliwa z okazji do odpoczynku w mniej podniszczonym miejscu od Steinwaldu, Greta skupi się na przygotowaniu najbardziej wygodnego noclegu, na jaki będzie ją stać.

Stary cmentarz pod Liedergard

Upiorne odkrycie pokryło ciało Grety gęsią skórką. W jej myśli wdarło się natychmiast wspomnienie niezliczonych opowieści o nieumarłych, którzy pożerali szpik kostny zmarłych; o odrażających wampirzych sługach, o skrytych w ciemnościach nocy potworach gotowych bez mrugnięcia ślepiem bezcześcić groby bogobojnych ludzi. Przed takimi wynaturzeniami nie potrafiły ustrzec ani płyty nagrobków ani błogosławieństwa kapłanów Morra, co gorsza zaś, Greta nieraz miała okazję usłyszeć snute przy ognisku dywagacje o cierpieniach, jakich zaznawały zmarłe dusze, kiedy coś w taki sposób traktowało ich doczesne szczątki.

Pożeracze szpiku tak blisko Bastionu? Czym innym były dzikowilki czy zwyczajne wilki, chociaż te pierwsze i tak budziły swym wyglądem nieokreślony niepokój - ale cmentarni drapieżcy otwierali w myślach łuczniczki zupełnie nowy rodzaj niebezpieczeństw nękających górską marchię. Jeśli Greta nie myliła się w swoich podejrzeniach i za zbezczeszczenie miejsc pochówku odpowiadały istoty mroku zwane w ludowych bajaniach gulami, stan rzeczy na ziemiach grafa miał się jeszcze gorzej niż sądziła. W połączeniu z opustoszałym zamkiem w Liedergard, co prawda mocno nadgryzionym erozją, ale wciąż zdatnym do zamieszkania, tworzyło to mało krzepiący obraz. I chociaż dzień wcześniej łuczniczka strofowała samą siebie za zuchwałe myśli o niekompetencji ludzi odpowiedzialnych za bezpieczeństwo marchii, teraz musiała im stawić czoło ponownie.

Brak warty w Steinwaldzie, chociaż przerobiona na pustelnię strażnica była oczywistym punktem postojowym dla osadniczych karawan. Brak straży w Liedergard, choć ruiny zamku doskonale nadawały się nie tylko na dobrze przygotowany punkt do odpoczynku przed ostatnim etapem podróży do Bastionu, ale i świetne miejsce do obserwacji podejścia do siedziby grafa. Łowczyni nie miała pojęcia jak wiele innych górskich dróg wiodło w stronę Bastionu, przez przełęcze i doliny po przeciwnej stronie masywu - ale jeśli ta idąca od Lenkster miała pełnić istotną rolę w przepływie ludzi i towarów, stopień sprawowanej nad nią pieczy wołał o pomstę do nieba. Tylko czekać, aż jakaś zdeterminowana banda rozbójników zacznie regularnie nękać przejezdnych albo weźmie ich na cel zbiegła w górskie ostępy sekta czcicieli Mrocznych Potęg.

Wszystkie te przemyślenia, kotłujące się szaleńczo w głowie stojącej nad pogryzionymi kośćmi Grety Herschel, uparcie zmuszały ją do zrewidowania swojego wcześniejszego wyobrażenia tej wyprawy. Opowieści wysłanniczek grafa budowały obraz zamożnego arystokraty powracającego na swe rodowe włości, ale wydawały się przemilczać fakt, że uczynił on zaledwie pierwszy krok w swoim planie odbudowy. I że nie należało brać za pewnik, że ten ambitny plan w ogóle się powiedzie.

Greta była już pewna, że jeden dzień pobytu w Bastionie wystarczy jej do wydania ostatecznego osądu w tej kwestii i w duchu pogodziła się już z wielce prawdopodobnym rozczarowaniem. A jednocześnie stawała się coraz bardziej świadoma faktu, że bystry człowiek - choćby i młoda kobieta z plebsu - mógł znacznie podbudować własny status i znaczenie w takich trudnych okolicznościach, jeśli tylko nie zabrakło mu roztropności i odwagi.

- Te ślady bardzo źle wróżą, pani - powiedziała łuczniczka patrząc pod nogi w poszukiwaniu śladów mogących przybliżyć naturę padlinożernych świętokradców - Różnie się powiada o stworach, co żrą umarłych. Jeśli w Bastionie żyje kapłan Morra, trza go będzie czym prędzej ostrzec, dokonać na nowo pochówku, odnowić konse… konese…

- Konsekrację - podpowiedziała Inez dostrzegając nagłe skonfundowanie łuczniczki - Konsekrację zwłok.

- Właśnie to, pani - kiwnęła głową Greta - Powiadają, że zmarli mogą stać się niespokojni, kiedy ktoś rozkopie groby. Mogą nawet z tych grobów wyjść… trza nam niechybnie kapłana Morra.

Postukując czubkami palców w głowicę toporka dziewczyna zaczęła zataczać coraz szersze kręgi po cmentarzu, z głową pochyloną ku ziemi w poszukiwaniu czytelnych tropów - choć zdawała sobie sprawę z płonności swoich nadziei w krainie tak nękanej kapryśną deszczową aurą.

Zamek w Liedergard

Reakcje zwierzchniczek utrwaliły Gretę w przekonaniu, że nie myliła się w swoich obawach. Odnalezione na cmentarzu ślady pazurów niemal jednoznacznie wskazywały na obecność guli i skóra łuczniczki cierpła za każdym razem na myśl o tych odrażających stworach. Bestie nocy żerujące na trupach, zezwierzęcone, ale nie wyzbyte pewnego nieludzkiego intelektu. Ilekroć siedzący przy palenisku bajarze opowiadali o tych istotach, w chatach zapadała grobowa cisza, a wsłuchani w słowa mówcy ludzie odruchowo zaciskali dłonie na amuletach.

Dzikie górskie ostępy ewidentnie skrywały wiele mrocznych tajemnic.

Czekając, aż Yvonne powróci z kapłańskimi utensyliami, Greta przesuwała zamyślonym spojrzeniem po krzątających się na głównym dziedzińcu osadnikach. Ludzkie głosy, hałasy dnia codziennego, śpiewy i śmiechy, stukot młotków o reperowane obręcze kół wozów - wszystko to tworzyło kojący harmider przynoszący dziewczynie namiastkę cywilizowanego życia. Uzupełnione o zapach świeżo ugotowanej strawy oraz mydlin, obserwowane przez łuczniczkę sceny tym bardziej kontrastowały z wyobrażeniem grozy czyhającej na niedalekim przecie cmentarzu.

- Panie Eryku, pozwólcie na słówko - rzuciła w końcu w stronę konferującego z podwładnymi dowódcy jegrów ujmując go pod ramię w geście tak zuchwałym, że serce omal jej nie stanęło w miejscu z wrażenia - Mam do was pytanie…

Odprowadziwszy krzepkiego górala na kilka kroków w bok, świadoma ciekawskich, a po części również kpiarskich spojrzeń jegrów, puściła czym prędzej ramię mężczyzny i oparła się plecami o murszejącą ścianę dziedzińca tak, aby mieć całe to miejsce w polu widzenia.

- Rzeknijcie mi coś, jeno szczerze, bo przecie za parę dni i tak się wyda - powiedziała półgłosem - Byliście już w samym Bastionie? Jak tam wygląda, ile tam dusz tera mieszka? Prawda to, co można pani rzekła, że tam ani jednego kapłana nie ma? I powiedzcie coś o grafie, jeśli wiecie. Sam tam mieszka czy z rodziną? I ilu ma zbrojnych przy sobie? Pytam nie z płochości, jeno z troski, bo prawdziwie niebezpieczną jawi mi się ta kraina. Rozbójnicy, drapieżne zwierzęta, może i potwory. A was mała grupa, panie Eryku. Jak wam się widzi to wszystko, podołamy obronie osadników jak zaczną ściągać tu większe grupy niewiast, dzieci i starców?

Słuchając odpowiedzi górala łuczniczka przesuwała jednocześnie czubkami palców po brzechwach tkwiących w kołczanie strzał, samym dotykiem zdolna odszukać te, których jakość pogorszyła się podczas ostatnich deszczowych dni.

Mistrzu, w trakcie tygodnia dopiszę jeszcze następnego posta, na początek zaś poprosiłbym o garść informacji na pytania zadane Erykowi - jeśli rzecz jasna skory będzie wejść w rozmowę.

Ruiny zamku w Liedergard

Opowieść Eryka wywarła na Grecie wstrząsające wrażenie, chociaż łuczniczka starała się uczynić wszystko, aby tego po sobie nie okazać. Bastion stawał się coraz bardziej tajemniczy, coraz mniej rzeczywisty. Dziewczyna poczuła lodowaty dreszcz, przycisnęła się mocniej plecami do ściany walcząc z naporem mrocznych myśli.

Wszystko wskazywało na to, że jedynymi osobami w wyprawie, które widziały kiedykolwiek grafa lub Bastion były Petra i Inez, jego wysłanniczki. Wszyscy inni musieli pokładać ślepą wiarę w słowa tych dwóch kobiet, w ich obietnice, których prawdziwość można było sprawdzić dopiero na miejscu.

Greta oblizała bezwiednie swoje spierzchnięte wargi przypominając sobie znienacka kilka różnych, ale równie mocno mrożących krew w żyłach opowieści, które kiedyś miała okazję zasłyszeć, a które teraz powróciły z otchłani pamięci.

Zrujnowane zamki, wyludnione sadyby, dziwne drapieżne zwierzęta i grasujące nocą na cmentarzach trupojady. Łowczyni natychmiast przypomniała sobie uwagę, że w Bastionie nie było żadnego kapłana, wróciła pamięcią do niepokojąco mglistego lasu w Steinwaldzie, do dziwnej opieszałości rozbójników za Zelbadem, którzy miast napaść na karawanę woleli się ulotnić. Wszystko to - a może i kilka innych wskazówek, które łowczyni przeoczyła - zaczęło się znienacka składać w przerażającą całość.

Nie było chyba nikogo w Imperium, kto nie znałby posępnej reputacji Sylvanii, złej sławy prowincji przesiąkniętej na wskroś czarną magią nekromancji. Tutaj, w Górach Środkowych, historie o Sylvańczykach i ich nieumarłych panach mogły budzić co najwyżej nieszczere śmiechy i zimne ciarki, a jednak Greta nie zdołała się powstrzymać od cichego jęknięcia.

A co, jeśli…

A co, jeśli w Bastionie ekspedycji oczekiwał ktoś inny niźli rzekomy graf? Ktoś biegły w mrocznych arkanach bądź wręcz wyzbyty ludzkiej duszy? Krwiopijca pociągający za sznurki uległych i ślepo mu wiernych marionetek, wiodących w zrujnowaną odludną dzicz całe zastępy ufnych rzeźnych owiec? Ktoś mogący czerpać nienaturalną sadystyczną radość z uśmiercenia, a może skorumpowania kapłanki Młotodzierżcy?

Jakkolwiek szaleńczo nie brzmiałaby ta historia, wstrząśnięta Greta nie potrafiła znaleźć w swej głowie argumentów mogących ją ot tak sobie odrzucić. Stado rzeźnych owiec uwiedzionych na miejsce odludnej kaźni w krainie opustoszałych wiosek, dziwnych zwierząt oraz zbójców, którzy nie mieli odwagi napaść na karawanę wiedzioną przez emisariuszki pana Bastionu.

Pana Bastionu.

Grecie wydało się znienacka, że słońce straciło na swojej intensywności, że chmury opadły niżej ku blankom zrujnowanego zamku, a wiatr zaczął wygrywać na nich bardziej upiorne melodie.

Musiała być ostrożna, tak ostrożna jak jeszcze nigdy wcześniej w życiu. I nie miała pojęcia, komu wokół siebie mogła zaufać.

MG, rozgryzłem Cię! Od teraz przechodzimy do ostrej gry!