Nie za wiele się dowiedział. Zapytał napotkanego kapłana co jest powodem, że w mieście nie ma krasnoludów. Bo po tym, gdy tenże stwierdził, że ich nie ma Krugan zdał sobie sprawę, że mieszkańcy starają się go unikać. Tak jakby lokalna społeczność miała coś przeciwko khazadom.

Poza tym nie miał zbyt wiele do roboty. Mógł pójść coś zjeść. Mógł wrócić do świątyni zadać to samo pytanie innym braciom, dlaczego nie ma tu krasnoludów. A potem mógł poszukać towarzyszy podróży, co udało im się ustalić.

Z braku innych tropów był zdecydowany czekać na przyjazd karawany. Wieczorem obejrzeć turniej. A do tego czasu zająć się drobnymi naprawami ekwipunku.

Zygfryd

Czarodziej pędził naprzeciw tłumu, na chwilę straciwszy zimną krew. W końcu jednak się otrząsnął. Stał pod świątynią Sigmara. Jego elfi towarzysz wyszedł stąd, tuż po opowieści o spotkaniu z łowcą czarownic.
Gdy dotarło do niego, że mogła to być sprytna pułapka, zrzedła mu mina. Rozglądał się we wszystkie strony, pragnąc wzroku tak bystrego, jak Orgofa.
Następnie pomyślał, że łowca mógł go obserwować zza muru świątyni. Oddalił się czym prędzej.

Zaczął więc krążyć, licząc na szczęście. Pytanie postronnych osób okazało się bez sensu – zbyt wielu ludzi przybyło na turniej, by rozpoznanie pojedynczej osoby w płaszczu było możliwe. W końcu dojrzał plecy ubranego na czarno Krugana, przyspieszył więc kroku. Skręcił za krasnoludem w prawo, ale jego już nie było. Szukał intensywnie i systematycznie, ale towarzysz jakby rozpłynął się w powietrzu.

Drugi raz tego dnia przystanął, nie mając pojęcia, co dalej. Wtedy właśnie wyczuł zmysłem magii silny impuls, przypominający pierwszy promień wschodzącego słońca, rozcinający szarość poranka. Promień szybko błysnął, łącząc las na północ od miasta z odległą o kilkadziesiąt metrów wieżą-rezydencją Kolegium. Taka manifestacja mocy musiała się wiązać z wykorzystaniem silnego zaklęcia.

Orgof

Elf dowiedział się, że oprych z areny podobno kręcił się na podgrodziu, wychudły i wiecznie pijany. Podobno wieczorami często szwendał się bez celu, bredząc pod nosem. Czarodziej udał się więc za bramę, którą wszedł do miasteczka. Zszedł drogą w dół, na pastwiska, do osady mleczarzy.

Rozpytał nieliczne obecne osoby za poszukiwanym i zgodnie z otrzymanymi wskazówkami udał się pod jego dom. Był to maleńki, jednoizbowy barak, zlokalizowany tuż przy dużej oborze. Zapach obornika był wszechogarniający. Elf zapukał, lecz odpowiedziała mu cisza. Złapał za pałąk, lecz drzwi były zamknięte. Napierając na uchwyt, poczuł jednak coś jeszcze. Drzwi były zaklęte.

Krugan

Sigmaryta odpowiedział, że nie widzi powodu, dla którego krasnoludowie nie mieliby się osiedlać w Templehof.
- Może po prostu nie ma tu dla waszej rasy nic interesującego? – odpowiedział Kruganowi pytaniem na pytanie.

Rozsądny kapłan nie oddalał się od karczmy, choć przeczucie mówiło mu, że przybycie karawany powinno dać się wyczuć, zwłaszcza w panującej wokół atmosferze podekscytowania.

W tłumie został zaczepiony ponownie, zupełnie, jakby to było wczoraj.
- Podążaj za mną, tym razem uważnie, mam dla ciebie informacje – powiedział niski głos spod brunatnego kaptura.
Jakaś kobieta, która też usłyszała przekaz, prychnęła tylko w ramach komentarza, wskazującego by przybłęda się walił.

W postawie nieznajomego niewątpliwie było coś dziwnego, w tym zastanawiający upór do nawiązania kontaktu. Co jednak, jeśli faktycznie była to pułapka na osamotnionego kapłana?

Dawno już nie czuł się tak bezsilny i zdezorientowany jak dziś. Do tego to już drugi raz tego samego dnia.
Krasnolud był i zaraz potem jakby się pod ziemię zapadł. Nie wspominając już o elfie, którego nigdzie nie było, a to na kontakcie z nim mu teraz najbardziej zależało.

Złapał się na myśli, że tak jakoś nagle zaczęło mu bardzo zależeć. Przecież obu ich ledwo co poznał i nawet ich nie znał. Być może to wina ciężkich czasów, które zbliżają ludzi o podobnych celach. W tym przypadku ludzi, elfów i krasnoludów. W końcu jak mówi przysłowie z mądrości ludowych, przyjaciela poznaje się w biedzie. Jednak oni się ledwie znali.

Nie bardzo wiedząc co dalej ze sobą począć ruszył przed siebie w kierunku gdzie ostatni raz mignęły mu plecy krasnoluda. Rozglądał się przy tym uważnie dookoła. Prędzej czy później musiał trafić na któregoś z towarzyszy. Po co oni właściwie się rozdzielali i dlaczego nagle tak się tym wszystkim przejmował.

Krasnolud zawahał się przez chwilę, po czym podążył za osobnikiem. Na razie znajdowali się w tłumie. Zacznie się zastanawiać co dalej, gdy tamten zawiedzie go w podejrzane okolice. Wierzył, że bogowie skierowali go tutaj i nie pozwolą, aby byle opryszek zakończył jego żywot. Może to była wskazówka, na którą czekał?

Zygfryd

Poszukiwanie krasnoluda okazało się daremne. Czarodziejowi zdawało się, że w wysokim oknie dawnej rezydencji Kolegium zobaczył niską posturę krasnoluda w czarnym płaszczu, ale gdy ledwie mrugnął, postaci już nie było.

A jednak w końcu wypatrzył Krugana na ziemi. Przeszedł przez poprzeczną uliczkę w kierunku świątyni Morra. Podążył więc za nim.

Krugan

Krasnolud podążał za nieznajomym w bezpiecznej odległości. Wrócił tym sposobem niemal na sam rynek przed ratuszem, mijając po drodze dół z kratą. Obecnie miejsce kaźni było puste.

W końcu nieznajomy wszedł od podwórza do piętrowego domostwa. Krasnolud zajrzał do środka. Śledzony ponaglił go gestem dłoni i zszedł do piwnicy.

Krugan i Zygfryd

Wtedy właśnie czarodziej dobiegł do kapłana.

Orgof

Okiennice baraku zabite były gwoździami. Elf szarpnął, ale nie odpuściły. Wszedł również na pobliskie wzgórze, ale poza dziurą w strzesze nie ujawniło to nic.

Od starca, który pozostał pilnować domostwa, gdy wszyscy udali się na błonia turniejowe, czarodziej dowiedział się, że poparzony to skryty człek, wulgarny i raptowny. Nikt go z tego powodu nie zaczepia, ale przydaje się w okolicy do dyscyplinowania niesfornych dziatek.

Młody pasterz, pilnujący krów, przyznał, że strach się do okaleczonego mężczyzny zbliżać. Wyznał też, że boi się, że mógłby wyglądać jak poszukiwany przez elfa człowiek.

- Znowu człek, który chce, by podążyć za nim. Może ten sam, co wczoraj wieczorem. Ostań tu - zwrócił się do Zygfryda - i miej baczenie na siebie. Gdybym zbyt długo nie wracał to załóż, że co złego mi się przytrafiło i podejmij takie działania, jakie uznasz za stosowne.

Po czym zszedł do piwnicy.

- Znowu człek, który chce, by podążyć za nim. Może ten sam, co wczoraj wieczorem. Ostań tu - powiedział krasnolud do Zygfryda - i miej baczenie na siebie. ... i zanim kapłan zdążył cokolwiek powiedzieć zniknął w piwnicy.

Zygfryd stał z otwartymi ustami i zdaniem "Tu polują na elfy", które nawet nie zdążyło opuścić strun głosowych.
Czuł się bezradny. Nie wiedząc za bardzo co ze sobą zrobić postanowił zastosować się do polecenia Krugana. Poczeka tu. W końcu piwnice mają zazwyczaj jedno i to samo wyjście. Wolał się już nie rozłączać ponownie. Może w dwójkę łatwiej odnajdą elfa.