Gabriel nie uspokoił się tak do końca, ciągle tłumiąc ciche łkanie. Wyglądało na to, że był w swoim obozie zupełnie sam, przynajmniej na razie. Mistrzowie oddalili się, by świat mógł podążać dalej zgodnie z dziejową prawdą i w trudnych warunkach wykuć charakter kolejnego, silnego człowieka.

Świątynna cela nie była okazałym obiektem, ale była cała do ich dyspozycji, wliczając w to trzy sienniki, miskę na wodę, stolik i trzy stołki. Do celi wchodziło się przez drewniane drzwi ze skoblem, a wyjrzeć można było na dziedziniec przez wysokie i wąskie, niby luk strzelecki, okienko. Mistrzowie chętnie udali się na spoczynek, po długim i obfitującym w wydarzenia dniu. Do świtu pozostało im mniej czasu niż zwykle.

Nie wszystkim noc przyniosła zupełny spokój. Cichy szmer obudził Ogrofa, który otworzył oboje oczu i zwrócił głowę ku źródłu dźwięku. Na dziedzińcu stał mężczyzna ze świątyni z płomiennym medalionem i wyraźnie wpatrywał się w elfa. Patrzył i czekał, a gdy złapał kontakt wzrokowy machnął ręką, przywołując elfa do siebie, na dziedziniec.

Gdy Orgof wyjrzał zza ceglanej arkady na dziedziniec, typ ze świątyni pospiesznie podszedł bliżej. Wyciągnął do elfa rękę z lotką strzały z rodu czarodzieja.
- Kim jesteś? – zapytał szeptem Orgof.
Nieznajomy skrzywił się brzydko. Krótko kręcił głową na boki, a w końcu otworzył usta. Miał wycięty język.

Elf został mocnym uściskiem pociągnięty w cień arkady, gdzie nocny gość napisał węglem na kawałku papieru słowa „poparzony dobry”. Nieznajomy, upewniwszy się, że Ogrof odczytał treść, zjadł zapisany skrawek.

Nieznajomy gestami nie pozwalał za sobą podążać dłużej. Udał się do celi w sąsiednim skrzydle świątyni.

Krugan obudził się na dźwięk dzwonów. Przeciągnał, aż coś głoś strzeliło. Poszedł zobaczyć, gdzie ludzie modły odbywają. Bardziej z ciekawości, by się przyjrzeć im rytuałom, niż z potrzeby modlitwy. Poza tym i tak sen nie przyniósł mu żadnych pomysłów. Być może chwila zadumy w przybytku bożym pozwoli mu rozjaśnić myśli i podpowie, gdzie dalsze kroki skierować. Wychodząc nie chciał budzić towarzyszy, ale wśród licznych talentów, jakimi obdarzono khazadów, bezszelestność się nie znalazła.

Potem ruszył na miasto, szukając pobratymców. Swojakowi, do tego kapłanowi Gazula, powinni powiedzieć to, czego nie chcieli wyjawić ludzi. O Atoriusie.
A poza tym, może oni coś słyszeli o nowicjuszu Hubercie, von Grossheim, pannie Róży? Szansa nikła, ale trzeba być cierpliwym i pytać. Mogli pewnie też coś powiedzieć o kopalni chromy. Każda kopalnia wszak musiała przynajmniej jednego khazada zatrudniać.

No i jeszcze... miał za zadanie odkryć zgniłą brodę. Być może coś plugawego dręczyło krasnoludy w tym ludzkim mieście? Wieści trzeba było zebrać.

Krugan

W głównej nawie świątyni krasnolud spędził niewiele czasu. Ludzie preferowali adorację świętych symboli poprzez procesje – pojedyncze nabożeństwo stanowiło, jak się zdawało, jedno przejście nawą wzdłuż zewnętrznych murów świątyni. Z niezadowoleniem skonstatował więc, że ludzkość kręci się w kółko, i z taką myślą opuścił przybytek, wzniesiony ku chwale Sigmara.

Krugan kręcił się po ulicach, lecz bóg tylko raczył wiedzieć, dlaczego ludzie zdawali się go unikać. Choć nie dotyczyło to wszystkich, to jednak odwracali głowy i zmieniali kierunek marszu, gdy szedł z naprzeciwka. W końcu zaczepił kogoś przystającego doń klasą – rozgadanego sigmarytę powtarzającego przykazania młodzieży przy rogu, gdzie znajdowała się szkoła.
Według nauczyciela w mieście nie było krasnoludów. Podobno w osadzie górniczej było ich kilku i przybywają na obchody niektórych świąt, ale było to rzadkie zjawisko i zwykle nocowali „Pod Pijanym Kozłem”.

W tawernie krasnolud wciąż nie miał szczęścia – karawana z kopalni dopiero miała przybyć. Choć zapowiedzeni byli na wczoraj, jeszcze się nie zdarzyło, by przybyli w umówiony dzień.

Zygfryd

Gospoda „U Marthy” gościła tego dnia wielu. Porcje prostej i przygotowanej oszczędnie strawy były wydawane w przystępnej cenie, a właścicielka strofowała pomagiera, jak ma wyposażyć wózek, z którego miała ruszyć sprzedaż pod polem turniejowym.

Czarodziej, już z pełnym brzuchem, co było z dawna wyczekiwanym odczuciem, przeszedł na błonia nad rzeką, niby mimochodem skręcając do niedawno odwiedzonego obozowiska. A było tam doprawdy jak w ulu.
Dla mieszkającego niemal od zawsze z dala od miasta Zygfryda ilość ludzi, odgłosów i zapachów była przytłaczająca. Choć starał się nikomu nie zawadzać, co chwila ktoś go potrącał, ryczał „przepraszam” z odległości kilku metrów lub mijał cykając ze zniecierpliwienia ustami za zdziwionym czarodziejem.
W końcu przysiadł na czyimś zydelku przy małym ognisku, pilnując, by nie wygasło. Gwar gdzieś się przetoczył, a do uszu Zygfryda dobiegła rozmowa.

- Nie godzi się, tak na ostatnią chwilę przyjeżdżać.
- Myślę, że wybaczysz, jak zobaczysz moją zdobycz.
- Polowaliście? Tu, pod miastem? Co tu niby mogło być? Łoś?
- Lepiej, lepiej. Jak wrócę do domu, każę sobie oprawić.
Coś zaszemrało, jak płócienny worek.
- Niemożliwe!
- Opadła troszkę szczęka, co? He he, wiedziałem.
- Skąd masz łeb elfa?
- Uciąłem – obwieścił głos z dumą.

- Co tu robisz? Nie jesteś z nami – stwierdził jakiś posługacz nieuprzejmym tonem, zaczepiając zaskoczonego Zygfryda.
- Odejdź, bo jak mój pan cię przyłapie, to zakuje cię w dyby – ponaglił sługa nieco życzliwiej.

Orgof

Zakapturzony elf domyślał się, gdzie należało szukać kogoś poparzonego – mógł to być zarówno szpital, przytułek jak i cmentarz. Dwóch pierwszych przybytków w mieście jednak nie było, a na trzecim z nich nikt nie pisał na nagrobku, w jakim stanie pochowano ciało. Była jeszcze co najmniej jedna możliwość, poza szwendaniem się po najbardziej zakazanych zaułkach miasteczka. Elf żuł więc słodką bułkę, zastanawiając się, czy zdoła znaleźć miejsce, w którym nieciekawa aparycja mogła być atutem.

- Ten brzydal? Już się u nas nie bije – oznajmił elfowi gość, który przyjmował zakłady przy niedużej arenie, służącej za miejsce bijatyk.

Inny mężczyzna z bliznami od ognia podróżował przez okolicę z grupą najemników późną zimą. Udał się na północ.

Plotki na ulicy mówiły jeszcze o kimś – o przegnanym z osady, żebrzącym mutancie, co miał mieć twarz wyglądającą jak moszna.

Gospoda „U Marthy” była dziś raczej pustawa. Zygfryd co prawda nie miał porównania jednak wydawało mu się, że było tu wyjątkowo mało klientów. Nie przeszkadzało mu to w niczym, a na pewno w zjedzeniu całkiem dobrego posiłku w przystępnej cenie.

Posilony i syty ruszył rozejrzeć się w okolicy, nie wiedząc nawet czego właściwie szuka w oczekiwaniu na przybycie nowego przedstawiciela Kolegium. Wszystkiego mógł się spodziewać znaleźć, jednak na to na co trafił przeszło jego najśmielsze oczekiwania i zmroziło mu krew w żyłach.

Polowali tu na elfy. Nie, żeby kiedyś się tym jakoś zbytnio przejmował, ale jak to mówią punkt widzenia zmienia się razem z punktem siedzenia i jakoś wyjątkowo dziś ta informacja uderzyła go personalnie w związku z faktem, że od jakiegoś czasu podróżował w towarzystwie elfa i krasnoluda. Na krasnoludy chyba tu nie polują...

Pogrążony w myślach Zygfryd przerażony tym co właśnie usłyszał wyrwał się nagle z zadumy gdy ktoś zaczął do niego mówić.
- - Co tu robisz?... Odejdź... - usłyszał tylko.
Zerwał się i nie oglądając się za siebie oddalił się szybkim krokiem. Postanowił jak najszybciej odszukać swoich towarzyszy, a gównie Orgofa.