Krugan

Po zejściu drabiną przez drewniany właz krasnolud znalazł się w piwniczce. Nieznajomy poprowadził do sąsiedniej izby, gdzie za beczkami ukryty był niewielki wyłom. Odezwał się szeptem.
- To tunel do świątyni boga snów. Tam będziemy mogli porozmawiać bez ryzyka.
Po czym kucnął i przeszedł przez otwór. Za wyłomem panowały niemal zupełne ciemności, ale Krugan dostrzegł korytarz, trochę za niski na jego wzrost, wydrążony w gliniastej ziemi.

Kapłan westchnął ciężko i wkroczył za nieznajomym. Po kilku minutach kluczenia stanęli w kamiennej studni ze stopniami prowadzącymi w górę. Nieznajomy wspiął się, otworzył właz, wyszedł na kamienną posadzkę.

Po krótkiej wspinaczce po drabince krasnolud, stanąwszy twardo we wnętrzu świątyni omiótł ją wzrokiem. Monumentalna budowla z czarnego bazaltu, mimo braku bieżących porządków, prezentowała się wspaniale. Krugan zwrócił również uwagę, jak dźwięki jego własnych kroków szybko cichły, by raptownie zniknąć w tej wielkiej przestrzeni.

- Jestem Marcus, sługa Pana tej świątyni, Morra. Twoje pytania, kapłanie Gazula, znajdą tutaj odpowiedź.
Nieznajomy zdążył zdjąć maskę i kaptur. Był oszpecony na twarzy, jak przez wrzątek.

Orgof i Zygfryd

Ogrof trafił już nadzieję, gdy czarodzieje odnaleźli się po niepokojąco długiej przerwie. Przeszedł miasteczko wzdłuż i wszerz dwa razy, rozważał już wyjście nad rzekę. W zatłoczonym mieście ciężko było wychwycić znajomą twarz, a i miejsce, w którym Zygfryd oczekiwał powrotu krasnoluda, nie należało do oczywistych.

Zygfryd był rozerwany wewnętrznie. Z jednej strony wolał poczekać na krasnoluda tym bardziej, że w końcu go odnalazł i wiedział gdzie jest oraz, że raczej musi wrócić tą samą drogą. Z drugiej strony bardzo chciał odnaleźć elfa. Sam nie wiedział dlaczego aż tak się przejął tym co usłyszał tym bardziej, że nigdy się aż tak elfami nie przejmował, a z tym tutaj znali się ledwie od kilu dni. Mówią, że punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, ale nie sądził, że potrafi się tak szybko i tak diametralnie zmienić.

Traf chciał, że zza rogu najbliższej ulicy wyszedł jakby od niechcenia Orgof i niemalże wpadł na niego.
Zygfryd szybko otrząsnął się ze zdziwienia całą tą sytuacją i odezwał się co prędzej.

- Krugan jest w tej piwnicy. Nie rozdzielajmy się już lepiej. - Odezwał się pierwszy, po czym szeptem już dodał - Tu polują na elfy.
Uważnie przyglądał się twarzy towarzysza szukając śladu reakcji w jego rysach.

Krugan

Marcus bezradnie rozłożył ręce. Zupełnie nie pasowało to do jego dotychczasowej pozy.
- Od czego zacząć? Tubylcy są tak długo w niewoli nieumarłych, że nie poznają już świętych symboli? Może są pod wpływem bluźnierczej magii? Może zwyczajnie tyle zła widzieli, że śmierć im zobojętniała? – Wyrzucił z siebie emocje morryta.
Szybko jednak doprowadził się do porządku.
- Jestem członkiem Zakonu Rycerzy Kruka. Od dawna infiltrowaliśmy ten obszar, chcąc wieść prym w przyłączeniu go na powrót do granic Imperium. Pół roku temu, po ataku wampirzej hordy na siedzibę Zakonu, ruszyliśmy z kontrofensywą. Osiągnęliśmy część celów, później niestety poszliśmy w rozsypkę.

- Z powodu mojego wyglądu tutejsi skłonni byliby mnie stracić. Przyjrzyj się, naturalne blizny nie są tak rozległe. Podszyłem się więc pod pijaczynę, którego defekty były nieco mniej okazałe. Był on w okolicy tolerowany, bo dostarczał miejscowym rozrywki na arenie walk. Gdy odszedł z karawaną najemników na północ, zająłem jego miejsce. Modlę się tylko w ukryciu, zawsze w mroku. Zachowuję pozory.

- Musiałem tu zostać, właśnie z uwagi na świątynię. Złe usta lubią plotkę, jakoby te mury nie widziały kapłana od dwóch wieków. Wierutna to bzdura – uniósł głos, a słowa niby pierwej głośne, szybko ścichły jakby słyszane zza grubego arrasu.

- Ludzie tutaj pod pretekstem ciągłych wojen i klęsk zostali przekonani, że nie potrzebują już mego boga. Bardzo się mylą. Co dzień stają się ofiarami stworzeń, które zgodnie z porządkiem świata dawno już powinny zgnić w ziemi. Tak im to jednak spowszedniało… Udają, że nie widzą zniknięć sąsiadów, skupiając się na wypatrywaniu u przechodniów wynaturzeń wyglądu. Jedyna nadzieja w posiłkach z Zakonu, które w końcu muszą nadejść.

- Hubert również był członkiem Zakonu i wyprawy, która wyruszyła przed zimą. Podobnie Harald von Grossheim. Róża, jako wędrowny czarodziej, przystała do nas na czas drogi do Sylvanii. Czyżbyś poznał ich wszystkich, że pytasz? Żyją?

- Mistrzów Kolegium nigdy nie poznałem. Znam jednak ich imiona i cele. Zamierzali jak i my, oczyścić te tereny z zarazy Carsteinów.

Orgof i Zygfryd

Zygfryd zaczął opisywać sytuację, którą podsłuchał w obozowisku turniejowym, jednocześnie kierując się do piętrowego domostwa. Złapał za klamkę, a jednocześnie ktoś właśnie te drzwi otwierał.
Naprzeciw mistrzów magii stanął mężczyzna w brunatnym płaszczu z kapturem. Spojrzał na obu zupełnie zaskoczonymi oczyma i błyskawicznie wyskoczył na ulicę, potrącając wyciągniętą rękę Ogrofa, gotowego pochwycić nieznajomego.

Zakapturzony jeszcze się potknął i upadł na kolano, ale zerwał się do ucieczki.

Zdarzenie rzeczywiście było przynajmniej dziwne. Z drugiej strony co tym miasteczku nie było dziwne...

Zygfryd tym razem nie zamierzał się już z nikim rozdzielać, także czy chciał czy nie podążył za elfem ciekaw co z tego wszystkiego wyniknie. Oby przypadkiem nie wtykali nosa w nieswoje sprawy.

Krugan

Morryta przekazywał krasnoludowi kolejne informacje zobojętniały. Chwilami jego głos był zimny jak kamień.
- Tutejsi, jak są jakkolwiek porządni, palą zwłoki. Po wielkiej wojnie Imperatora z Carsteinami przyjęli taki porządek z braku kapłanów. Po kremacjach poznasz tych, którzy widzą, że wampiry wciąż żyją wśród nich. Wielu jest jednak ślepych, przybyli tu po wojnie, nie wierzą w stworzenia zła, bo i na oczy ich nie widzieli w prawdziwej postaci. Krążą wśród ludzi też zaprzedani ludzie, słudzy wampirów, ich oczy i uszy za dnia. Nikomu tu nie można ufać.
Właśnie dlatego tak nalegałem. Wy nie jesteście stąd, nie jesteście nieumarli. Jesteście moją nadzieją, choć sprowadził was tu przypadek. Rozpytujecie, ty i elf, o moich byłych kompanów. Przybyliście tu, więc moja sprawa nie jest wam obojętna.

- Dowiedziałem się, że magowie Kolegium nie żyją. Gdy zakładali Kolegium, byli skryci i zadufani w sobie. Naszym braciom po kilku latach spotkań coś jednak udało się z nich wydobyć. Czarodzieje czegoś szukali, przedmiotu skrytego w lasach na wschód od Templehof. Tutejszym wampirzym władcom było nie po drodze z ich badaniami, utrudniali więc, jak mogli. Wtedy Kolegium uznało, że zdobędzie aprobatę gminu, i zaczęli działalność dobroczynną. Wciąż jednak odmawiali naszej pomocy, a obecność Zakonu uznawali za zbędną. Nasz opat, Olaf, podejrzewał, że układają się z von Carsteinem. Sam miałem wątpliwości, aż do niedawna. Teraz sądzę, że na pewno się układali. Zostali wymordowani przez wroga Carsteinów, wampira Haralda O’Reid, podczas jego, szczęśliwie nieudanego, marszu na Imperium.

- Odczytywanie przepowiedni to w naszym Zakonie wielka gałąź wiedzy – rzekł wyraźnie zainteresowany Marcus, wyraźnie artykułując każde słowo.
- Tym wojownikiem musi być von Grossheim, pamiętam jego reakcję, gdy wstąpił do Zakonu. Było to tuż po oblężeniu Siegfriedhof, wielce się wtedy zmienił.
Z łuną mam problem, bo mógłby to być świt, gdyby chromy był chory na wampiryzm – wtedy łuna mogłaby go „uleczyć”.
A zgniła, wielka broda to już zupełna… Zdecydowanie za długo nie byłem w bibliotece. Zgniła, że jakiegoś ożywieńca, czy symbolicznie zgniła, że zepsuta? Dlaczego wielka? Czy zgniła broda należy do chromego? Gdyby połączyć wszystko w całość wyszłoby, że szukasz kogoś fałszywego z wielką brodą, powiązanego ze śmiercią wampira lub wampira z zarostem, którego zaskoczy świt.
Rozwikłanie tej zagadki może być jednak mniej oczywiste. Zwykle właśnie tak jest.

Orgof i Zygfryd

- Zostawcie mnie, panie. Z pewnością nie mnie szukacie – odparł nieco zachrypniętym, zmęczonym głosem mężczyzna złapany za rękaw.
Wyrwał się z uścisku nadrywając materiał, aż jego strzęp został elfowi w dłoni, po czym zbiegł za róg budynku.