Cytat:

Zdobyte PD: 1350, po 450 na osobę.

Gdy emocje związane z konfrontacją opadły, Raif obejrzał się w stronę dachu, na którym wcześniej wypatrzył tajemniczego podglądacza. Maga nie zdziwił oczywiście fakt, że od czasu, gdy zerknął w jego kierunku po raz ostatni, budynek wyzbył się ozdób o płonących, krwawych ślepiach. Natomiast strażnik posłusznie zaakceptował prośbę (polecenie?) grupy. Ponownie zajął swoje stanowisko w połowie ogrodu, podniósł upuszczoną broń i – profilaktycznie – przerzucił sobie załadowaną kuszę przez ramię. Przezorny zawsze ubezpieczony. Podobnego zdania był z resztą Gog, który, przewodząc przekraczającym próg kamratom, nader uważnie wytyczał trasę. Może odrobinkę zbyt uważnie, bo wkrótce zaczął odczuwać pod stopami coś mocno nieprzyjemnego, co z kamiennym podłożem miało niewiele wspólnego. Miękkawy grunt przy każdym kroku najemników wydawał z siebie zlepek plaśnięć i trzasków, jakby stąpali po nie do końca uformowanym ciele z kruchą tkanką kostną pod spodem. Równie upiornie rzecz się miała w przypadku reszty wystroju – choć żadna z pochodni zatkniętych na świątynnych filarach od dawna nie została zapalona, mężczyźni nie kluczyli w absolutnej ciemności. Wszystkie powierzchnie, w tym ławy oraz szczątki piedestału i ołtarza, przez które wcześniej przemaszerował ożywiony posąg, pokrywały maleńkie fluorescencyjne drobiny w kolorze purpury, które pulsowały mdłym blaskiem do sobie tylko znanego rytmu. Co więcej, niektóre z nich mknęły delikatnie przez powietrze, to wznosząc się, to znów opadając – jak główki mleczy niesione przez delikatną bryzę. Wszędzie roztaczał się wątpliwy aromat zgnilizny, a choć nie był zupełnie przytłaczający, nie dało się zaprzeczyć, że walił w nozdrza i ściskał gardło lepiej niż orcza prawica.

Dotarłszy przed roztrzaskany w drobny mak pulpit kaznodziei, śmiałkowie rozszerzyli krąg poszukiwań, wciąż utrzymując jeden drugiego w zasięgu wzroku na wypadek, gdyby „Pan Poranka” miał wyrzeźbioną na boku oblubienicę bądź parę starszych braci. Gog wyniuchał przy jednej z naw szkatułkę na darowizny, w której wciąż tkwiło kilkanaście srebrników. Roald przerzucił kilka ciężkich fragmentów gruzowiska i dotarł do pary zdobionych świeczników oraz tomiszcza modlitewnego ze szczerozłotym symbolem Lathandera na okładce. Żadnej księgi pełnej plugawej magii jednak nie znaleźli i Raif wiedział dlaczego – bo zmarły kapłan miał wystarczająco oleju w głowie, by wiedzieć, że takich rzeczy nie trzyma się na widoku, nie jeśli mogłoby to wywołać raban wśród zaściankowych dewot. Czarokleta natrafił jednak na kontynuację ścieżki prowadzącej do wątpliwej nagrody. Były nią spiralne schody prowadzące w dół, do pomieszczeń piwnicznych – lub może raczej abstrakcyjna, porośnięta mięsną gardzielą konstrukcja, której kształty i proporcje zostały całkowicie zachwiane, czyniąc stopnie krzywymi i węższymi niż marmurowa balustrada. Głęboko w dole chaotycznej gardzieli majaczyły kolejne skupiska purpurowej iluminacji.

Cytat:

Zdobyte przedmioty: - 30 sztuk srebra, - 2 zdobione świeczniki, - 1 modlitewnik ze złotym symbolem.

- Niech to demony...!

Wnętrze świątyni w niczym nie przypominało zwykłych przybytków poświęconych Lathanderowi, trudno się było dziwić słowom, jakie padły z ust Raifa.

- Aż dziw, że cały budynek nie ruszył się z miejsca i nie zaatakował innych domów - mówił dalej mag. - To miejsce trzeba by spalić do fundamentów, zasypać ziemią, zaorać i posypać solą - dodał.

Ale wtedy nie znaleźliby księgi i nagroda przeszłaby im kolo nosa.

Podczas gdy krasnoludy wypatrywały dóbr materialnych, Raifowi udało się trafić na schody, którymi, zapewne, mięsiste plugastwo przywędrowało do właściwej części przybytku.

- No to musimy odwiedzić piwnicę - powiedział z wyraźną niechęcią.

- Kurwa, co to za gówno - warczał pod nosem Roald, starając się dojrzeć coś interesującego w fioletowawej poświacie. Nie okazywał tego kompanom, ale czuł się w tym miejscu nieswojo i najchętniej uciekłby stąd oby jak najdalej. Jednak obietnica nagrody i krasnoludzka duma nie pozwalały mu na takie zachowanie. Kto wynająłby takiego tchórza? Nie. Tchórzem Roald na pewno nie był i nie miał zamiaru wyjść z tego dziwactwa przed wypełnieniem zadania. A jeśliby, to tylko celem uzupełnienia ekwipunku.

Budynek - jeśli można było to tak nazwać - zdawał się bardziej być żywym organizmem. Jakąś gigantyczną kreaturą, która przybrała jedynie kształt świątyni. Ściany, podłoga, sufit, wszystko było jakby materią organiczną. Kolejny dreszcze przebiegł po plecach krasnoluda, gdy wreszcie uświadomił sobie, że chyba znajduje się w trzewiach wynaturzonego monstrum.

Prowadzące w dół, kręte schody przypominały gardziel, przez którą poszukiwacze przygód mieli udać się na spotkanie z nieznanym.

- Schodzimy - powiedział rozkazującym tonem Roald, potwierdzając niepewne słowa Raifa.

Droga w dół po pseudo schodach zajęła trójce awanturników zdecydowanie dłużej niż powinna – jakby stopnie same przemieszczały się pod ich stopami w przeciwnym kierunku, gdy nie patrzyli, niwelując tym samym poczynione postępy. Dziwnie ciepła i śliska barierka także nie oferowała sobą stabilnego oparcia. W końcu jednak przyszło im stanąć na płaskawej powierzchni utkanej ze znajomych już cielesnych narośli. Tu, w dole, intensywność purpury była zdecydowanie silniejsza, nie pozostawiając niczego wyobraźni – a szkoda, bo to znaczyło, że patrzący mogli doszukać się w zmienionym wystroju ślepych, niemrugających oczu oraz mięsistych kończyn o niesprecyzowanych kształtach, które na ruchy najemników odpowiadały konwulsyjnymi drgnięciami. Pomieszczenie zawierało dwie drewniane, pozbawione wieka skrzynie z akcesoriami sakralnymi oraz trzy beczki, które najpewniej zawierały jeszcze niepoświęcone wino. Jedna fakt, że pojemniki porastał fioletowy „puch,” który tu i ówdzie zaczął okazywać się mgliście zarysowanymi kapeluchami, sprawił, że nawet Gog zdecydował się zachować trzeźwość. Przynajmniej tymczasowo.

Z pomieszczenia odbiegały dwie odnogi – jedna pozbawiona drzwi i prowadząca na zachód oraz druga, wiodąca na północ, którą niemal natychmiast zagradzały dębowe wrota. Warstwę drewna pokrywały od góry do dołu ciemnobrązowe symbole. Zdawały się dryfować swobodnie po całej powierzchni bariery, jak plamy oleju na tafli wody. Oba krasnoludy próbowały dopatrzyć się w kształtach choćby pojedynczego źdźbła sensu, połączyć wirujący chaos w jakieś składne przesłanie. Bezskutecznie. Pomocne okazało się natomiast mistyczne szkolenie Raifa. Mrużąc oczy, kreśląc palcami nad powierzchnią i wymawiając znaczenie każdego ze znaków na bezdechu, zdołał wymapować interkoneksje istniejące pomiędzy elementami, a choć jego gardło nie było w stanie zwerbalizować przekazu w oryginalnej formie, to w jego głowie maga rozbłysło następujące przesłanie:

Rzeknij kłamstwo, a zginiesz wśród płomieni.
Rzeknij prawdę, a ciało twe lód skamieni.

Nie ulegało wątpliwości, że mieli tu do czynienia z ustrojstwem stricte magicznym, którego przeznaczeniem było trzymać wścibskie oczy i lepkie palce z dala od tego, co tkwiło po drugiej stronie wrót. Słowa sugerowały, że oryginalnie zaimplementował je nieżyjący kapłan – pewnie posiłkując się jednym z wersetów ze swej świętej księgi – ale Raif był pewien, że buzujące wkoło chaotyczne wyładowania zdążyły po drodze wypaczyć zarówno oryginalne intencje kleryka, jak i strukturę strażniczego zaklęcia.

Roald schodził coraz głębiej, wraz ze swoimi towarzyszami jednak cały czas nie był przekonany o realności miejsca, w którym właśnie się znajdowali. W jego umyśle kiełkowała myśl, że może po prostu mocno przesadził z winem i teraz widzi to wszystko w pijackich urojeniach. Ten scenariusz uprawdopodabniała obecność drugiego krasnoluda. Może po prostu pili razem? Przecież krasnoludzkie popijawy zwykle tak się kończą...

Tymczasem drużynowy magik odcyfrował jakąś głupawą zagadkę. Skłam to spłoniesz, powiedz prawdę to zamarzniesz. A ciekawe co by się stało gdyby tak wypowiedzieć kwestię niedającą się zweryfikować pod kątem prawdziwości? Może dałoby się to załatwić za jednym zamachem ze sprawdzeniem czy to wszystko nie jest rodzajem delirium?

Roald Twoax z zasady był opanowany, ale zdarzały się sytuację, w których prędzej działał niż myślał. Toteż wpadając na pomysł jak sprawdzić czy to jawa jest czy sen, a za razem wypowiedzieć kwestię neutralną pod względem prawdziwości, zdzielił Goga na odlew w pysk. Świadomość, że kompan jest, podobnie jak on, krasnoludem i zapewne nie raz uczestniczył w tego typu "czułościach" również nie była bez znaczenia. Gdy ten spojrzał na Roalda ze zdziwieniem i złością malującą się na twarzy, a rzeczywistość nijak nie uległa zmianie - co było jasnym dowodem, że nie są to tylko pijackie urojenia powstające w głowie, śpiącego pod karczemnym stołem, Goga - Twoax rzekł rozbawionym głosem:
- Teraz ty wal mnie w pysk. Ciekawe czy ja się ocknę?

- Nic nie jest! A co ma kurwa być? - odwarknął Roald trochę zdziwiony nadmiernym gniewem pobratymcy. Przecież taki strzał w mordę z otwartej wśród krasnoludów był powodem do śmiechu, a nie do złości - lepiej sprawdzić najpierw czy nie leżymy najebani pod karczemnym stołem, a potem zacząć się nad tym wszystkim głowić, niż mieć z tyłu łba, że to może tylko pijackie zwidy. I tak. Teraz już wiem, że to gówno jest realne. A to sprawia, że tym bardziej mam ochotę skopać mu rzyć.