Gdy Gog wypowiadał się na temat przyszłych stosunków z ich pracodawczynią, Raif potarł brodę, by stłumić uśmiech. Nie mówił jednak nic, chcąc pozwolić najpierw wypowiedzieć się kompanom.

- Sztama. - Odpowiedział uściskiem dłoni na uścisk Roalda, chociaż jego był zdecydowanie słabszy.
- Gog, nie mam nic przeciwko półkrasnoludom zabawom łóżkowym w parach różnorasowych, ale ta panna zrobiła cię w jajo - przeszedł do sprawy kolejnej. - Ad calendas lantanas oznacza tyle, co na święty nigdy. Oby tylko z wypłatą nas tak nie wystawiła. Trzeba się upewnić, czy i z tymi kluczami, pieczęciami i tak dalej to nie kolejne minięcie się z prawdą. Może wcale nie rozmawiała z burmistrzem? Może burmistrz rozstał się z kluczami nie tyle niechętnie, co całkiem bez swej wiedzy...
- Zdecydowanie bym nie chciał, żeby pod świątynią, gdy już z niej wyjdziemy, czekał na nas oddział straży, a potem loch, zamiast garści platyny - dodał. - Mamy zezwolenie reprezentantki władzy na pobicie strażnika... Nie uważacie, że to dziwne? Może lepiej postawić mu flaszkę i spić chłopa, zamiast walić go w łeb?
- I jeszcze jedno... Zabieramy tylko księgę, czy wszystko, co się da? Włam, pobicie strażnika, kradzież majątku świątynnego? Do końca życia nie wyjdziemy z lochu, jeśli panienka się na nas wypnie. To też warto by przemyśleć.

Co ciekawe Roald miał w stosunku do Goga podobne odczucia jak Gog do niego. Czuł się jak ojciec nastoletniego smarkacza, który myśli, że wszystko wie, a jedyne co nim kieruje to buzujące hormony. Na szczęście Gog nie zdążył wygłosić swoich mądrości piętnastolatka, gdyż we wszystko wtrącił się Raif. Oba krasnoludy jeszcze przez chwilę patrzyły na siebie ze skrzywionymi minami, ale nie doszło do wymiany poglądów, które w niesprzyjających warunkach mogły przerodzić się nawet w mordobicie.

"Trzeba się, cholera, było uczyć języków" - pomyślał Roald gdy usłyszał wypowiedź rosłego kompana, po czym spojrzał na Goga uśmiechając się szyderczo. Ten jak widać nadal niczego nie zrozumiał bo w dalszym ciągu bredził coś o zgrywaniu niedostępnej.

- Wiesz Gog, jeśli ona na prawdę na kogoś leci to na naszego kamrata - elegancika. Bo na pewno nie na takich jak my. Widzisz, laski lubią gdy chłop jest od nich wyższy. I niestety żadne szczudła, czy też inne zabezpieczenia ci w tym nie pomogą.

- Natomiast co do zabierania - odezwał się do Raifa - to optowałbym jednak za wzięciem czego się da. Darmo, ani półdarmo łba nadstawiać nie zamierzam.

Kwestia rekonesansu została ustalona, a grupa uległa chwilowemu rozdzieleniu. Przynajmniej na poziomie koncepcyjnym, bo Raif i Roald, którzy uderzyli do straży miejskiej, przez cały czas i tak mogli obserwować sylwetkę Goga, gdy ten dobijał się do drzwi ratusza. Tych pierwszych przywitał podstarzawy już brodacz w ogarniętym dyskoloracją szyszaku. Jego warta dotrwała już najwyraźniej do trzeciego kufelka, o czym świadczył podmoczony zarost i wszędobylski aromat taniego wina. Mężczyzna był jednak przychylnie nastawiony. Ba, zachował nawet umiejętność względnie klarownej wypowiedzi, dzięki czemu poinformował krasnoludzko-ludzki duet o rozkładzie sił w miasteczku. Niestety, sam wywód okazał się dla słuchaczy słodkogorzki. Z jednej strony stanowił ogromne rozczarowanie, odzierając ich umysły z fantazji o włamaniach, zdradach, szpiegach, kochankach oraz innych koncepcjach zwykle zarezerwowanych dla gnomich opowiadań detektywistycznych. Przedstawiciele stolicy faktycznie wysłali namiestniczkę, a ta przy pomocy odrobiny wosku, kilku zwitków pergaminu i kwiecistego kazania praktycznie umieściła sobie mera pod pantoflem, stając się de facto organem decyzyjnym. Mało tego, jeśli dać wiarę reszcie winogronowego kazania, to panna Sunat nie działała sama. Miała przynajmniej dwójkę pomagierów – kobietę, której rysy sugerowały bliskie pokrewieństwo oraz wysokiego, dobrze zbudowanego mężczyznę o schorowanym obliczu. Ale wszystko to ujawniało drugą, słodszą stronę medalu, zmniejszając prawdopodobieństwo, że Fia zechce ich wykiwać.

Starania Goga można było opisać jako mniej owocne, ale zdecydowanie bardziej kwieciste pod względem werbalnym. Przez pierwsze trzy minuty nieustającego pukania było cicho jak makiem zasiał, z wnętrza ratusza nie dobiegał żaden dźwięk. Dopiero pod koniec kolejnych sześćdziesięciu sekund kłykciowego natarcia coś obruszyło się w środku, a odgłosy chwiejnych, chaotycznych kroków zbliżyły się do warstwy drewna w akompaniamencie nieskładnego bełkotu. Ktoś otworzył wąską zaślepkę, ukazała się para przekrwionych, piwnych oczu, a zanim krasnolud zdołał chociażby się przywitać – czy zadać pojedyncze pytanie – nastąpił epitetowy wybuch i jego zarośnięte szczeciną uszy zalała fala ozdobników, jakiej nie powstydziłaby się Śniętej Pamięci Seniorka Gogowego Rodu. Osobnik w środku nie dał mu wtrącić słowa – nie rozmawiał z, darł się na, a wylew fonetycznych fekaliów zakończył ponownym zatrzaśnięciem zasuwy. Brodacz stał tak przez chwilę, nie tyle zszokowany, co pod wrażeniem, a jego myśli o podpaleniu budynku stłamsił w zarodku fakt, że… w zasadzie to dowiedział się całkiem sporo. Mer nie przyjmował do odwołania, wszystkie podania należało kierować do „tej wywłoki w tawernie”, a „medalik”, który przypadkiem wysunął się krasnoludowi zza pazuchy, „może i mógł dyrygować psimi synami”, ale nie pieniącym w najlepsze krzykaczem – kimkolwiek ten nie był.

Obeszło się bez dwóch godzin, cała akcja trwała raptem kilkanaście minut. Awanturnicy zebrali się ponownie i wolnym krokiem ruszyli w kierunku znajdującej się nieopodal świątyni Pana Poranka. Po drodze zdążyli wymienić się notatkami, choć wymiana ta była dość jednostronna – w końcu informacje uzyskane przez Goga zasłyszało pewnie pół Oakhurst. Na miejscu powitał ich znajomy widok. Szkic budynku, który zobaczyli wcześniej w zeszyciku kruczowłosej, był bardzo dobrym odwzorowaniem faktycznego stanu rzeczy. Nie uwzględniał jedynie zadbanego okręgu zieleni okalającego strukturę oraz przecinającej go kamiennej ścieżki, która prowadziła pod same wrota. Zgodnie z ostrzeżeniem był też strażnik. A do tego jaki – stereotyp sumiennego, idealistycznego młodzika, który nasłuchał się rycerskich opowieści oraz tawernianych bajań, a teraz z determinacją w oczach stał dęba, w pełnym, wypucowanym do granic możliwości rynsztunku. Nie chlał, nie spał, nie obmacywał losowej chłopskiej dziewoi. Miast tego faktycznie pilnował opuszczonego przybytku wiary, choć całe przedsięwzięcie jawiło się w równym stopniu jako niedźwięczne i pozbawione sensu.
- Przepraszam, panowie, ale z polecenia burmistrza świątynia jest niedostępna do odwołania, podobnie jak osoba kapłana. Proszę przyjść kiedy indziej – wyrecytował wyuczoną formułkę z kamienną twarzą, wpatrując się w punkt kilka centymetrów na lewo od głowy Raifa.

Wygłoszona przez burmistrza przemowa nie pozostawiała wątpliwości co do tego, że panna działała z czyjegoś polecenia... i że wkurzyła burmistrza nad podziw.

- Knuje. - Raif skinął głową. - A potem wyjedzie, zostawiając nas z burmistrzem na karku. Czyli musimy stąd wyjechać tak samo szybko, jak ona i jej towarzysze. Bierzemy kasę i nas już nie ma...

Sposób bezpiecznego odebrania zapłaty był do ustalenia.

Przed świątynią stał strażnik - młody, niedoświadczony i pełen zapału. Najwyraźniej nie pojmował, że stoi tu tylko dla ozdoby i uparcie nie chciał uznać, że 'intruzi' mają zgodę na wejście do budynku.
Nie wyglądało na to, by jakiekolwiek słowne argumenty do niego przemówiły, a przyciągnięcie tu burmistrza, by ten odwołał strażnika raczej stało poza zakresem możliwości ich niewielkiej drużyny.

- Takie subtelne sposoby nigdy mnie nie interesowały - przyznał mag. - Zawsze wolałem, by moi oponenci zapadali w sen wieczny... ale tego młodego trochę mi żal. Też kiedyś byłem taki naiwny... - Pokiwał głową.

- Otwórz drzwi i wchodzimy - powiedział do Goga. - A jak nas strażnik zaatakuje, to zaaresztujemy, za utrudnianie działania przedstawicielom królewskiej władzy.

- Czyli wychodzi jednak na moje... - warknął Roald, patrząc krzywo na Raifa. Krasnolud był mocno zdziwiony tym, że z całej ich trójki, to on jest jedynym przeciwnikiem siłowego rozwiązania kwestii strażnika. Widać ci dwaj albo niewiele więcej umieli, albo mieli jeszcze gorsze charaktery niż on.

- Zejdź nam chłopcze z drogi, bo jedyne co ugrasz to ten topór w bebechach. A ja mimo, że jakoś nie mam ochoty wyprawiać cię na tamten świat, to jednak nie omieszkam tego zrobić jeśli nie wykażesz się rozsądkiem - powiedział krasnolud przenosząc wzrok z towarzysza na durnego służbistę blokującego wejście do światyni.

Reakcja młodzika na przemowę Goga nieco Raifa zaskoczyła, ale i ucieszyła, czego mag nie ukrywał sam przed sobą. Zdecydowanie lepiej było nie uszkodzić strażnika, który nic nikomu nie zawinił - najwyżej obowiązkowością, która to cecha niezbyt często objawiała się u tych, co mieli pilnować porządku.

- Niezłe talenty dyplomatyczne - rzucił cicho do swych kompanów, przez moment obserwując strażnika, na wypadek, gdyby ten się rozmyślił i zaczął przeszkadzać.
A potem przeniósł wzrok nieco wyżej... i nie do końca uwierzył własnym oczom, jako że ich poczynania miały jakiegoś obserwatora. Nietypowego, bowiem w stronę świątyni i zgromadzonych przed drzwiami spoglądały czerwone oczęta.

Nie miał jednak czasu zastanawiać się nad tym, kto jest posiadaczem owych oczu, gdyż od drzwi zaczęły dobiegać odgłosy sugerujące, iż Gog nie radzi sobie z kluczami i usiłuje dostać się do środka w iście krasnoludzki sposób.
Wystarczył jednak rzut oka na kompana, by posądzenie go o to, iż nie potrafi w normalny sposób otworzyć zamka poszło w niepamięć.

- Chyba niepotrzebne nam klucze - powiedział, jako że wszystkie znaki na niebie i ziemi sugerowały, iż ktoś usiłuje otworzyć drzwi od środka.
A drzwi, choć dębowe, wnet ustąpiły, na dodatek z efektem świadczącym o tym, iż osoba chcąca wydostać się ze świątyni dysponuje sporą ilością siły.

- Na wszystkie demony... - Raif cofnął się o krok, chociaż to coś, co wylazło ze świątyni na demona raczej nie wyglądała. Ale pozory mogły mylić, a na dodatek to "coś" spoglądało na maga z wyraźnym brakiem sympatii.

- Zgiń, przepadnij! - Mag wyraził niezbyt pobożne życzenie, w ślad za słowami posyłając w stronę "Pana Poranka" magiczne pociski.