A więc jednak dyplomacja zdała egzamin. To czy chłopak uznał pokazaną przez Goga pieczęć za wystarczający powód żeby ich wpuścić, czy też przekonała go raczej wizja topora w bebechach było bez znaczenia. Najważniejsze, że pierwsza przeszkoda w drodze do obiecanej zapłaty została pokonana bez zbędnego rozlewu krwi. Nie to żeby krasnolud miał coś przeciwko dobrej bitce. Wręcz przeciwnie. Nie miał jednak ochoty tracić czasu i sił na jakiegoś chłystka, w dodatku noszącego emblematy straży miejskiej. Przemoc lepiej było zostawić na prawdziwych wrogów...

~Roald podparł się spokojnie na swoim toporze czekając aż Gog skończy majstrować przy drzwiach, gdy nagle wrota świątyni eksplodowały bez żadnego ostrzeżenia, a za nimi pojawiła się jakaś wynaturzona podobizna Pana Poranka. A ściślej mówiąc podobizna jego marmurowej podobizny. Jak głupio by to nie brzmiało.~

...na przykład na takich jak ten! To dziwaczne cuś wydało z siebie złowrogi pomruk i ruszyło ociężale w kierunku grupy poszukiwaczy księgi, z ewidentnym zamiarem wyrządzenia im krzywdy.

- Ożeż ty kurwa twoja w te i z powrotem - wymamrotał pod nosem krasnolud, mocno zdziwiony takim obrotem sprawy. Nie czekał jednak aż monstrum wyprowadzi cios, tylko momentalnie złapał topór szykując się do zadania własnego. Szybka ocena sytuacji wskazywała na to, że Gog również potrafi robić toporem. Nic dziwnego krasnoludy miały to we krwi. Obaj niskorośli wojownicy oskrzydlili monstrum pozostawiając prześwit dla zaklęć, które miał miotać weń ich wyższy towarzysz. Roald wziął zamach celując w okolice ziejących, ze stawu biodrowego potwora, mięśni. Krzyknął jednocześnie w kierunku stojącego nieopodal wartownika.

- Młody, teraz masz okazję się wykazać. Dawaj z nami na te pokrakę!

Pociski wykreowane z eteru przez Raifa przeszyły powietrze z sykiem, pozostawiając po sobie mgliste zawirowania. Wyładowania bez trudu przebiły się przez pancerz groteskowej parodii bóstwa, wywołując kolejny ryk – tym razem podbarwiony nie tylko rozjuszeniem, ale również bólem. Świątynny grunt zabryzgała czarna jucha i odpryski kamienia, a „Pan Poranka” z pewnością zaszarżowałby na mistyka, by raz na zawsze wybić mu z głowy dalsze magiczne zapędy, gdyby na drodze stanął mu Road. Krasnolud mocarnie zamachnął się dobytym toporem, miotając przy tym soczyste przekleństwa. Niestety ani wulgaryzmy, ani ostrze nie zrobiły na posągu wrażenia – te pierwsze trafiły na głuche uszy, to drugie na płaty cielesnego tworzywa, zsuwając się z nich z irytującym zgrzytnięciem. Ziejący mroczną breją przeciwnik oderwał wzrok od znienawidzonego czaroklety i, skupiając całość wypaczonej uwagi na brodaczu przed sobą, odwzajemnił się pięknym za nadobne. Wyprowadził szybki cios wolną dłonią, trafiając topornika w lewy bark – siła uderzenia przywodziła na myśl obluzowany fragment stropu w krasnoludzkiej kopalni, ale Road przyjął ból z pokorą, bo alternatywa w postaci bycia „oświeconym” świętym symbolem jawiła się mu jako znacznie gorsza. Gog próbował w międzyczasie oflankować monstrum, ale wąskość świątynnego przejścia (wywołana po części gabarytami stwora) oraz czujność tego wszędobylskiego, trzeciego oka sprawiły, że zdołał tylko podkraść się z boku i z tej właśnie pozycji chlasnąć toporem. Z racji szczęścia bądź umiejętności samo chlaśnięcie okazało się celniejsze od tego autorstwa Roalda. Sięgnęło celu, wytwarzając spazmy bólu pośród mięsistych wici i rozsiewając na schodach kwiaty smolistej ropy. Jednak mimo powagi odniesionych obrażeń kamienny kolos nie dawał za wygraną. Natomiast młody strażnik, mimo dobrodusznej zachęty jednego z krasnoludów, najwyraźniej postanowił odpuścić. Rzucił pojedyncze spojrzenie na scenę rozgrywającą się przed domem bożym i czym prędzej wziął nogi za pas.

Cytat:

Tura I Raif - Brak deklaracji ruchu, - Akcja standardowa: Magiczny Pocisk, - Zadane obrażenia: 2k4+2=5, Gog: - Ruch na G1, - Akcja standardowa - atak toporem (16 – trafienie), - Zadane obrażenia: k10 (4) + 4 = 8. Roald: - Ruch na F2, - Akcja standardowa – atak toporem (7 – pudło). Pan Poranka: - Brak deklaracji (możliwości?) ruchu, - Akcja standardowa – atak [walnięcie] (24 – trafienie), - Zadane obrażenia (Roaldowi): 10.

- Kurwa, kurwa, kurwa! - wycedził przez zęby Roald, pierwszy raz ze złości, że jego cios nie wyrządził stworowi żadnej szkody, drugi raz z bólu, a trzeci gdy dostrzegł, że pierdoła w mundurze straży miejskiej dała dyla przy pierwszej okazji na wykazanie się odwagą.

Nie było jednak co rozpamiętywać, bo wszystko to, mimo że wydarzyło się sekundy temu, należało już do przeszłości. Krasnolud wyprowadził więc kolejny cios, tym razem wkładając w niego odrobinę mniej siły, za to więcej finezji.

Raif nie oszczędzał ani przeciwnika, ani swoich magicznych zasobów. Po raz kolejny wyzwolił ładunek zaklęcia, czego efektem były różnobarwne pasma, które wirując przeleciały w spirali nad głową Roada, trafiając patrona świątyni wprost w wyrzeźbiony (dosłownie i w przenośni) tors. Na wpół skruszyły, a na wpół wypaliły znajdującą się tam barierę kamienia, odsłaniając wyrwę pełną wijących się tkanek. A wtedy stało się coś spodziewanego mniej - w ślad za tajemnymi pociskami pomknął najzwyklejszy w świecie kawałek drewna zakończony z jednej strony metalowym grotem. Bełt świsnął i wbił się w purpurowe mięcho nieopodal wewnętrznej krawędzi stworzonego przez Raifa otworu, a kiedy trójka mężczyzn obróciła się, aby zobaczyć, kim był strzelec, okazał się nim młody strażnik – ten, który kilka chwil temu pozornie „dał dyla”. Teraz stał kilka kroków za plecami Raifa, ziejąc ciężko i starając się na powrót naładować broń. Monstrum zatrzymało się w połowie kolejnego ataku, patrząc na swój tors. A chociaż z wyciosanych rysów trudno było odczytać cokolwiek, Road mógłby przysiąc, że widział wykwitłe na nich niedowierzanie.

Tę atypową chwilę egzystencjalnego kryzysu (czyt. całkowitej nieuwagi) wykorzystał Gog, przeciskając się w końcu na tyły Pana Poranka i tam przechodząc prawdziwie brudnej roboty. Gdzieś wewnątrz kosmatego gąszczu, który zwał brodą, wykwitł uśmiech sadystycznego zadowolenia, bo oto okazało się, że plecy aberracji zupełnie obeszły z pancerza, pozostawiając tylko odsłonięty kręgosłup oraz gołe ciało. Brodacz ciął. Z werwą i satysfakcją, zatapiając broń w ciele oponenta na głębokość całego ostrza oraz fragmentu trzonu. Z rany rzygnęło czernią, która zalała zarówno sporą część gruntu, jak i całe spodnie i buty topornika. Skowyt cierpienia zalał miasteczko, a będący źródłem dźwięku posąg zgiął się wpół, teraz kojarząc się bardziej ze schorowanym starcem niż z personifikacją boskiej natury. Ale choć „na glinianych nogach”, stał nadal. Z charczącą furią, która zdradzała, iż przeczuwa nadchodzący koniec swojej egzystencji, kolos zamachnął się rozcapierzoną prawicą na Roalda. Ten tylko na to czekał. Krasnoludzki topór przeciął powietrze po skosie od dołu. Przeciął mięso oraz kości znajdujące się za stawem łokciowym bestii nawet przy tym nie zwalniając. Zanim odrąbane łapsko zdążyło uderzyć z łoskotem o ziemię, oręż zakończył swą podróż w karku statuy, przechodząc niemal przez całą jego szerokość. Roald wprawnie wyszarpnął ostrze, przy okazji odłamując monstrum fragment żuchwy. Konstrukt poczynił jeszcze jeden butny krok naprzód, a potem… rozpadł się na kawałki. Jego nadkruszona łepetyna odtoczyła się od reszty odpychającej masy, zatrzymując się nieopodal wyłamanych zawiasów świątynnych wrót. Taki też był koniec „Pana Poranka”.

Cytat:

Tura II Raif - Brak deklaracji ruchu, - Akcja standardowa: Magiczny Pocisk, - Zadane obrażenia: 2k4+2=6, Gog: - 1,5-metrowy krok na H-1 (poza mapą), - Akcja standardowa - atak toporem [flankowanie] (27 – trafienie), - Zadane obrażenia: k10 (5) + 4 = 9. Chłopaczyna: - Już się nabiegał na jeden dzień. - Akcja standardowa - strzał z kuszy (17 – trafienie), - Zadane obrażenia: k8 = 5 Roald: - Brak deklaracji ruchu, - Akcja standardowa – atak toporem [flankowanie] (20– trafienie), - Zadane obrażenia: k10 (7) + 3 = 10. Pan Poranka: W kawałkach.

- Ha! - krzyknął Roald z zadowoleniem, gdy jego topór zadał ostateczny cios, przypominającej Lathandera, abominacji. Gdy upewnił się, że monstrum sczezło, przeniósł swój wzrok na młodego strażnika, którego jak się okazało, zbyt pochopnie osądził.
- No, zwracam honor młodzieńcze. Myślałem, że dałeś dyla, a tu proszę. Sprawiłeś się na medal. Jak będzie jakaś okazja, to pochwalę cię u kapitana.

Roald rozgarnął szczątki poczwary toporem usiłując odgadnąć, co to w ogóle było i czy przypadkiem nie zostawiło jakichś fantów. Zdawało się, że był to jakiś stwór magiczny. Nie zwiastowało to niczego dobrego. Skoro już na powitanie trafił się wcale nie słaby przeciwnik, to ciekawe co może czaić się w środku? Nie pozostawało nic innego niż sprawdzić...

- To co panowie? Wchodzimy? - zagadnął towarzyszy - poznajesz co to mogło być? Magia? Nie znam się na tym... - zapytał Raifa kierując się powoli do wejścia.