Bergamo, 27 czerwca 2595

Podesłana przez Lombardich śliczna czarnowłosa nałożnica zdążyła się już ubrać, w swych przeźroczystych delikatnych szmatkach przypominając dziedzicowi czarownego motyla. Błysnąwszy zębami na pożegnanie, przemknęła na bosaka przez sypialną komnatę i wślizgnęła się za pokryte kunsztownymi drzeworytami drzwi. Abdel odprowadził ją powłóczystym spojrzeniem, z niejakim rozczarowaniem wyobrażając sobie wyraziste pręgi, jakie na tym jędrnym ciele mogła pozostawić umiejętnie użyta rózga. Lecz gra pozorów była obecnie najważniejsza, toteż pierworodny musiał odłożyć na jakiś czas na bok zaspokojenie swych bardziej wyrafinowanych potrzeb.

Nocne, później zaś poranne igraszki w łożnicy wywołały u młodego Sanguine prawdziwie wilczy apetyt. Zamykając za sobą drzwi balkonu dziedzic przeciągnął się z trzaskiem kości, cisnął na gładko wypolerowaną posadzkę sypialni szlafrok i klasnął z całej siły w dłonie.

Przywołani głośnym dźwiękiem lokaje, dwaj z czterech służących oddelegowanych do świty dziedzica, weszli do środka kłaniając się nisko. Abdel zaczekał, aż jeden z mężczyzn naleje do posrebrzanej miski podgrzanej chwilę wcześniej wody, a drugi zacznie wykładać na łóżko elementy dziennej garderoby szlachcica.

Dziedzic upewnił się poprzedniego wieczoru, że wszyscy członkowie jego ekspedycji pamiętają o punktualnej obecności na śniadaniu. Przez dwa pierwsze dni pobytu w Bergamo cała świta Sangliera wytrzeszczała oczy i nadstawiała bacznie uszu, przygotowując spostrzeżenia, które w ich opinii mogły się okazać ważne dla powodzenia dyplomatycznej misji. Raz czy dwa Abdel pomyślał wyjątkowo nieprzychylnie o Casimirze Lavelle, starym szczanym lisie pełniącym na dworze Sanguine funkcję naczelnego szpiega. Człowiek taki jak on powinien był wedle dziedzica osadzić w Bergamo przynajmniej kilku wywiadowców mogących zawczasu przygotować dla pierworodnego raporty, nie zwalając ciężaru i dyskomfortu zbierania takich informacji na samego Abdela.

Tak, Casimir Lavelle mógł być pewien wielu cierpkich uwag pod swoim adresem po powrocie dziedzica do Montpellier.

- Czy śniadanie jest już gotowe? - Abdel wbił pytające spojrzenie w twarz wchodzącego do sypialni osobistego fryzjera, taszczącego pod pachami skórzane torby pełne niezbędnych w pielęgnacji dziedzica utensyliów.

- Tak, wasza miłość - odpowiedział natychmiast Moliere - Wszyscy przybyli już do sali jadalnej i oczekują na zaszczyt spożycia śniadania z waszą miłością.

- W takim razie nie zwlekaj z czesaniem, czuję się coraz głodniejszy.

Myślę, że wrzucę Wam teraz kilka scenek pisanych z perspektywy każdego z pozostałych bohaterów, opisujących ich własne spostrzeżenia z wizyty w Bergamo. Zajmie mi to dzień albo dwa, ale pozwoli Wam wyrobić sobie solidne wyobrażenie na temat miasta Białego Wilka. Potem przejedziemy do sceny śniadania, a potem do niespodzianki (tak, tak, zgadliście, to będzie śmietankowy deser).

Bergamo, 27 czerwca 2595

Gustownie urządzona sala jadalna skrzydła dla gości rozbrzmiewała gwarem ludzkich głosów, ale Nathan Barthez zignorował szlachetnie urodzonych i ich świtę, wyglądając przez witraż balkonowego okna na mury pałacu i widoczne za nimi dachy Bergamo. Dzień zapowiadał się na wyjątkowo pogodny i słoneczny, a doskonała widoczność pozwalała dostrzec gołym okiem majaczące daleko na północy zarysy alpejskich masywów.

Dowódca ochrony ekspedycji przesunął uważnym spojrzeniem po przemierzających parami blanki ludziach w ciemnych strojach i płaszczach. Gwardziści Lombardich zrobili na Alpejczyku spore wrażenie, byli bowiem w jego opinii zdyscyplinowani i dobrze wyszkoleni. Zaproszony wraz z dziedzicem na pokaz sztuki władania mieczem i sztyletem, Nathan nabrał pewności, że szkoleni w lombardzkiej sztuce walki bronią białą ludzie - nie tylko mężczyźni, ale i kilka kobiet - mogli śmiało stawać w szranki z zawodowymi zabójcami.

Broń biała zdawała się dominować w ekwipunku wojskowych w Bergamo: od ceremonialnych halabard po miecze o wąskich ostrzach. Na ścianach gościnnych pokoi wisiały myśliwskie łuki i lekkie kusze, na przemian z wyprawionymi skórami upolowanej w górach zwierzyny, do rzadkości natomiast należała broń palna. Tu i ówdzie wprawione oko Bartheza wychwyciło pod materiałem płaszczy strażników charakterystyczne zarysy samopałów, ale już sam zachwyt malujący się na twarzy Gianniego Lombardiego na widok broni palnej gości powiedział Helwecie wszystko.

Co nie zmieniało faktu, że Lombardi raczej nie potrzebowali obwieszonych automatami strzelców, by utrzymać się przy władzy. Bergamo pozostawało w uścisku żelaznego autorytetu Białego Wilka, a jego mieszkańcy odnosili się z wielkim szacunkiem do stróżów prawa i członków rządzącej rodziny. Jednolicie umundurowana milicja dbała o porządek na ulicach, robiąc słuszne wrażenie swą dyscypliną.

Dyscypliną, która nie bez powodu wywołała w myślach Alpejczyka znajome skojarzenia. Spędziwszy dwa dni na ulicach Bergamo w towarzystwie dziedzica i jego przewodników, Nathan z każdą godziną utrwalał się w przeświadczeniu, że rozpoznaje pewne wzorce zachowań, niektóre uliczne taktyki czy procedury bezpieczeństwa stosowane przez służby mundurowe Purgaryjczyków.

Krążące wokół tych spostrzeżeń teorie Barthez pozostawił na razie dla siebie, ale rozważając je w myślach za każdym razem przyłapywał się na tym, że spogląda mimowolnie na odległe góry.

Wyczekiwane spotkanie z władcą Bergamo wyraźnie się odsuwało w czasie, z powodów nie do końca przybyszom z Montpellier znanych. Opiekunowie gości zapewniali, że Vespaccio Lombardi zmuszony był dokończyć pewne ważne sprawy rodowe w zaciszu podgórskiej fortecy, Nathan nie kupował jednak w stu procentach takiego wyjaśnienia. Zbyt wiele czasu spędził wśród Sanglierów, by nie założyć, że Biały Wilk najzwyczajniej w świecie dawał Abdelowi do zrozumienia, kto w tych negocjacjach jest stroną dominującą i z kim należało się bezwzględnie liczyć. I kto mógł sobie bezkarnie pozwolić na kilkudniowe spóźnienie na jakże ważne spotkanie.

Garść przemyśleń Bartheza...

Bergamo, 27 czerwca 2595

Wynalazca oderwał oko od lunety, o którą poprosił przewidując bezsenną noc. Robiło się zbyt jasno, by licha optyka pozwoliła śledzić ruch gwiazd przez czarny horyzont, nadchodziła najchłodniejsza godzina przed świtem. Leon sycił się tym orzeźwieniem, które niósł zimny wiatr od gór. Wszedł z balkonu do pokoju i spojrzał na czystą kartę. List do żony wirował mu w głowie, ale nie mógł trafić na papier. Papier leżał tak od kiedy szlachcic wybudził się kilka godzin temu, Leon był pobudzony, ale nie mógł zebrać myśli. Doskwierał mu brak kobiety, brak pieszczot, wiedział, że mężczyzna nie jest w stanie długo wytrzymać podobnego celibatu, niedługo zaczną go boleć jądra. Zastanawiał się czy ulżenie sobie ręką byłoby zdradą Loretty. Doszedł do wniosku, że z pewnością nie, jeśli myślałby o niej, wobec tego gdyby poszedł z inna kobietą i myślał o żonie, również nie byłaby to zdrada. Problem był tylko w tym, że mimo świeżego powietrza, wszystko wydawało się w Bergamo jakieś brudne. Nawet każdy dzieciak miał zasmarkany nos i plamy z błota na ubraniu. Cóż zatem można było oczekiwać od sprzedajnych kobiet. Wprawdzie mógłby uwieść którąś z dwórek dziedziczki, ale nielicho musiałby się wtedy tłumaczyć.

Z takimi myślami rozpoczął obserwację nieba kilka godzin wcześniej, ale kiedy tylko wycelował okular teleskopu w pożądany jasny obiekt, do uszu dobiegło go głośne szczytowanie pary kochanków. Chcąc, nie chcąc śledząc źródło zjawiska, doszedł do wniosku, że dochodzi z apartamentu kuzyna Abdela. Niewielkim pocieszeniem było, że przynajmniej dziedzic dobrze spędził noc. Choć na ile Leon poznał Abdela, gwarantowało to doskonały nastrój kuzyna następnego dnia, oraz towarzyszący mu uwodzicielski czar. Było to istotnym o tyle, że Leon Thibaut pragnął odbyć poważną rozmowę z kuzynem.

Świetnie się składało, dziedzic zapowiedział dziś śniadanie w wąskim gronie Franków. Leon polubił te rodzinne posiłki, będące dla niego bezcenną lekcją towarzyskiej kurtuazji. Ale najważniejsza była okazja do rozmowy po śniadaniu.

Leon czuł niepokój nieobecnością Casimirze Lavelle, zastanawiając się dlaczego wilk ich zwodzi. Dlaczego robi się dla Sanglierów pokazówki, jak te z mieczami. Czy stary Emmanuel w podobny sposób robiłby pokazy strzelania. Wynalazca miał wrażenie, że każdy zasmarkany malec z ulicy obserwuje ruch Franków.

Kiedy wreszcie dziedzic i jego kochanka skończyli, niebo na wschodzie pojaśniało i z wysokiej wieży kapłan Jehammedan rozpoczął swój śpiew. Leon z goryczą w duszy przyznać musiał, że takie przywitanie dnia było ładne i godne. Co więcej przyznać musiał, że pierwszy raz w życiu zainteresowała go jakaś religia.


Ukochana

Próżno słów by opisać jak Bergamo daleko do Montpellier. W naszych sercach króluje ziemia i woda tu prym wiedzie powietrze. Jest zimne i szybkie, jakbym stał na progu innego Świata. Dobrze, że nie jedziemy dalej na wschód. Patrząc w oczy i serca ludzi widzę, że nauka ustępuje tu magii. Nie jestem pewien czy ktoś z nas odnalazłby się w świecie na wschodzie. Dlatego już teraz wiem, iż mimo tajemnicy, którą skrywa ten świat wszystko czego pragnę to wrócić do Ciebie do rodzimej Franki, gdzie pozostawiłem wszystko co mi najdroższe.

Proszę jeszcze raz Mistrzu o informację, czy Leon zdołał wykonać żądany pierścień dla kuzyna. Ma ze sobą prostnicę i wymienne końcówki.

Bergamo, 27 czerwca 2595

Ubrany schludnie, aczkolwiek skromnie jak na typowego Sangliera, Guido Dumas siedział na ławie w narożniku jadalnego stołu i wyczekiwał niecierpliwie posiłku. Trzy noce spędzone w łóżku i miękkiej pościeli miast w pryzmie gryzących i śmierdzących koniem koców uczyniły prawdziwy cud, przywracając niespokojnemu skarbnikowi sporą cząstkę spokoju ducha. W komentarzach głoszonych przez Abdela Bergamo nie mogło się równać majestatem i pięknem z Montpellier, ale Guido nie podzielał do końca opinii swego suzerena. Dumas na każdym kroku dostrzegał nie tylko zamożność Lombardich, ale i zwykłych mieszkańców miasta. Frank nie żywił rzecz jasna iluzji, że w Bergamo nie było nędzarzy; wiedział, że przewodnicy oprowadzający po mieście gości tak dobierali drogę, by oczy przybyszów nie padły ani razu na jakiś ślad ciemniejszej strony Bergamo - lecz obfitość przeróżnych warsztatów, rzemieślniczych zakładów, składów żywności, skór i opału, sklepów wreszcie naocznie udowadniała, że populacja Bergamo nie przymierała głodem.

W mieście było wielu czarnoskórych zza morza, obrotnych ludzi o rzutkich umysłach i oblanych miodem językach. W trakcie długich spacerów Guido wielokrotnie natrafiał na kantorki oznakowane szyldami neolibijskiego Banku Handlowego, gdzie afrykańscy pośrednicy prowadzili sprzedaż płynnych paliw i orientalnej żywności albo wymieniali po wysokich kursach waluty. Dumas słyszał już wcześniej, że Purgaria nie należała do ulubionych przez Trypolis krain, ale jej północ była niejako przedsionkiem Alp i lukratywnych kontraktów z Helwetami. Ignorując wyjałowione, nękane suszami i zbrodniczymi poczynaniami Wynaturzonych południe, Afrykanie koncentrowali swe siły i zasoby właśnie pomiędzy Genuą i Bergamo, walcząc z absolutną bezwzględnością o monopol na alpejskim rynku.

Lecz Neolibijczycy nie byli jedyną napływową częścią populacji Bergamo wspierającą rozwój gospodarczy miasta Lombardich. Oprócz rdzennych mieszkańców tych ziem, szczupłych niskich ludzi o smagłej skórze i ciemnych włosach, Dumas często natrafiał na ulicach na brodaczy w powłóczystych szatach i charakterystycznych czapkach, otaczanych gromadami sług oraz pomniejszych członków rodzin. Ich kobiety, nad wyraz skromnie odziane i zasłaniające niemal całe swe ciało, uchodziły podobno za nietykalne, a wszelkie przejawy zainteresowania ich osobami budziły natychmiastowe niezadowolenie patriarchów. Jehammedyzm przybył do Bergamo kilkanaście lat temu, rzekomo nie bez aprobaty samego Białego Wilka, który rzucił w ten sposób rękawicę próbującym go nawrócić misjonarzom anabaptystów. Kilku przewodników dośc rozwlekle tłumaczyło Dumasowi historię Świątyni Pasterza w Bergamo, aczkolwiek z powodu kiepskiej znajomości języka skarbnik zrozumiał jedynie tyle, że pierwsi jehammedanie byli przybyszami z Bałkanów migrującymi do północno-zachodniej Purgarii poprzez Syrakuzy. W czasach owych na Nizinie Adriatyckiej gorzała przerażająca wojna na wyniszczenie pomiędzy kultami Pasterza i Rybaka, toteż religijne pieśni płynące ze świątynnych wieżyczek w Bergamo musiały doprowadzać wyznawców Katedralnego Miasta do istnej furii nie tylko w czasie wojny, ale i po zawarciu przez obie strony kruchego rozejmu.

Abstrahując od kwestii czysto religijnych, jehammedanie tworzyli grupę kulturową przykładającą ogromną wagę do majętności, zaradności i smykałki do robienia interesów. Ten właśnie element ich nauk stanowił wybitny wkład w życie gospodarcze Bergamo.

Siedząc w narożniku stołu i gasząc pragnienie szklanką zimnej wody, Guido Dumas przyznał w myślach przed samym sobą, że mógłby zamieszkać w Bergamo na dłużej, aczkolwiek nigdy nie wyjawiłby tego ani Abdelowi ani jego krewnym.

Bergamo, 27 czerwca 2595

Promieniujące od kuzyna zadowolenie wprawiło w dobry humor również Leona Thibauta. Kobieta, która spędziła z dziedzicem minioną noc najwyraźniej znała doskonale sztukę uprawiania miłości, to zaś zasiało w umyśle wynalazcy nieśmiało przekonanie, że Lombardi mogliby docenić w podobny sposób status samego Leona - wszak był on bliskim krewniakiem pierworodnego i powszechnie cenionym członkiem rodu. Gdyby zaś panowie Bergamo wysłali do jego łożnicy kochankę, w celach rzecz jasna czysto kurtuazyjnych, jako przedstawiciel Montpellier Leon nie mógłby owego prezentu odmówić i tym samym nie dopuściłby się żadnej zdrady wobec swojej pięknej małżonki. Problemem pozostawał jedynie fakt, że Lombardi najwyraźniej tego wysokiego statusu gościa nie zdążyli zauważyć i że chyba potrzebowali w tej kwestii delikatnego napomnienia ze strony Abdela.

Smarując własną kromkę chleba grubą warstwą roztopionego sera, wynalazca westchnął zatem kilka razy pod nosem, wystarczająco głośno, by zwrócić na siebie uwagę siedzącej obok Angeline Lei, ale niestety nie dość głośno, by raczył to zauważyć sam Abdel.

Wygłoszone życzliwym tonem pytania dziedzica wyrwały Leona z namiętnych snów na jawie, pchnęły tok jego myśli na tory bardziej praktyczne, choć nie tak ekscytujące jak wcześniejsze fantazje. Abdel już poprzedniego wieczora zapowiedział swym towarzyszom podróży, że będzie chciał przedyskutować przy śniadaniu wrażenia całej świty z pobytu w Bergamo, a Leon nie zamierzał ujść w toku dyskusji za roztargnionego i nie dość bystrego w wyciąganiu błyskotliwych wniosków.

Dwa dni spędzone na ulicach i w publicznych gmachach Bergamo wystarczyły, by wszechstronnie wykształcony Leon Thibaut docenił umiejętności miejscowych architektów i budowniczych. Purgaria od zawsze uchodziła w opinii Sanglierów za kraj dalece uboższy i mniej rozwinięty od Franki, ale miasto Białego Wilka najwyraźniej stanowiło wyjątek od tej reguły. Czyste brukowane ulice, przewaga budowli z kamienia i cegieł nad blaszanymi, wiele zaszklonych okien, szczegóły takie wreszcie jak rynny czy dekoracje na frontonach niektórych konstrukcji - Lombardi mieli do swej dyspozycji rzemieślników, którzy wiedzieli jak miesza się cement i jak wypala glinę. W pałacu rządzącego rodu był prąd i bieżąca woda, podobnie jak w kilku innych odwiedzonych przez Leona przybytkach. W porównaniu do Montpellier Bergamo wciąż jeszcze odstawało od wysokiego standardu Sanglierów, ale Leon podejrzewał, że Vespaccio Lombardi mógł te różnice nadrobić w kilka lat.

To zaś czyniło z Białego Wilka naprawdę cennego kontrahenta i wynalazca nie zdołał się powstrzymać przed pomrukiem zachwytu nad dalekosiężną przenikliwością czcigodnego Ventricule - umiejętnie wynegocjowany układ handlowy mógł przynieść rodowi Sanguine trudne do oszacowania, ale niewątpliwie znaczące profity. W podróży od Genui do Bergamo nie dało się nie zauważyć, że kraina Lombardich daleka była od miana spichlerza Purgarii. Suche i jałowe grunty porastało niewiele roślinności, lasy należały do ewidentnej rzadkości, podobnie jak duże zbiorniki wodne. O ile zatem Lombardi nie posiadali dużych obszarów uprawnych na alpejskim pogórzu - w co Leon Thibaut szczerze powątpiewał - musieli polegać w kwestii żywności na dostawach od Neolibijczyków oraz w mniejszym stopniu od mieszkańców wschodniej Purgarii, będących w większym stopniu rywalami Bergamo niż jego kontrahentami.

Gianni Lombardi oraz kilku innych przydzielonych do opieki nad gośćmi krewniaków Białego Wilka niechętnie wchodziło w szczegóły relacji Bergamo z anabaptystami ze wschodu. Leon Thibaut dowiedział się w zasadzie tylko tyle, że purgaryjscy czciciele boskiej Pneumy nie mieli wstępu na ziemie Lombardich, a obecni w mieście jehammedanie zostali tam sprowadzeni przede wszystkim po to, aby tym boleśniej ugodzić napastliwych misjonarzy Katedralnego Miasta. Vespaccio przykładał wielką miarę do dobrych relacji z Alpejczykami i Neolibijczykami, traktując ich jako przeciwwagę w swoim bezkrwawym wciąż jeszcze zatargu z anabaptystami.

Biały Wilk ewidentnie wzorował się w opinii Leona na postaci Emmanuela Geoffroya Sanguine, sam wysłał bowiem do Lucatore - serca swych politycznych i handlowych adwersarzy - misję dyplomatyczną w postaci swej jedynej córki, Galli. Ta ostatnia informacja wymknęła się Gianniemu niejako przypadkiem, a temat rozmowy został szybko zmieniony, toteż młody Sanguine uznał, że kryła się w nim jakaś warta zgłębienia tajemnica - aczkolwiek niechęć przewodników do wejścia w szczegóły misji Galli znacznie utrudniała Leonowi zadanie.

Siedząca u boku kuzyna Angeline Lea oblizała niebywale wdzięcznym gestem ubrudzone masłem palce i widok ten sprawił, że wynalazca zapomniał na chwilę o anabaptystycznych misjonarzach oraz miejskiej kanalizacji Bergamo, wpatrując się w zamian urzeczonym wzrokiem w nieświadomie erotyczny gest kuzynki.

Wstawka dla Leona Thibauta. Dla przypomnienia, Bartek może już pisać scenkę konwersacji z dziedzicem na temat swoich spostrzeżeń. Ja postaram się dzisiaj przygotować jeszcze brakujący wpis dla Angeline, potem poczekam na wymianę zdań między członkami drużyny.

Bergamo, 27 czerwca 2595

Konsumujący z naturalną gracją kanapkę dziedzic podziękował Helwecie za oszczędny w słowach żołnierski raport, po czym przeniósł pytające spojrzenie na wyraźnie zakłopotanego Dumasa. Nim jednak skarbnik wyprawy zdążył cokolwiek powiedzieć, poranne spotkanie zakłócił dźwięk zdecydowanego pukania w drzwi.

- Wejść - rzucił Abdel, nieco poirytowany faktem, że ktoś ośmiela się przerywać mu spotkanie przy stole. Do jadalni wkroczył kapitan Jaques Perrault, na własną prośbę wyłączony z wspólnego posiłku przez wzgląd na obowiązki służbowe wiadome tylko dziedzicowi.

- Wasze miłości, panie Dumas - oficer Sangów strzelił obcasami niczym na paradzie, dbając jak zwykle o oficjalną pozę i bardzo dyskretnie zerkając przy tym na przyrodnią siostrę suzerena - Właśnie przybył pan Gianno Lombardi. Przeprasza za najście i prosi o pilne widzenie. Kazać mu zaczekać, aż wasza miłość dokończy śniadanie?

Abdel Sanguine zastygł z uniesionym znacząco w górę nożem do smarowania pieczywa, rozważając coś w myślach.

Bergamo, 27 czerwca 2595

Delikatne i ciche szurnięcie krzesła, które odsunął chcący się wypowiedzieć Leon Thibaut, zostało zagłuszone głośnym stukaniem w drzwi. Szlachcic zamarł już stojąc, tak też wysłuchał z ust kapitana Jaquesa prośby skierowanej do Abdela, a dotyczącej nagłej i pośpiesznej audiencji dla Gianno Lombardiego.

Leonowi nie przypadła do gustu ta nieoczekiwana wizyta purgijczyka, wszak miał do powiedzenia kilka słów, choć grono obecnych wydawało mu się wciąż zbyt liczne. Głośno odchrząknął pragnąc zwrócić uwagę na swą osobę.

- Szlachetny kuzynie, pozwólmy proszę zebrać myśli młodemu Lombardi, ja zaś postaram się streścić.

Kiedy drzwi za kapitanem zatrzasnęły się, wynalazca zaczął.

- Kiepska technologia, mało broni palnej, brak szpitalników, a jednak czysto, zdrowe kobiety - mały uśmiech do kuzyna - szeroko pojęta higiena, mimo zasmarkanych nosów i brudu pod paznokciami. Kamieniarze i betoniarze na wysokim poziomie. Od kogo nauczyli się Purgijczycy mieszać beton tak dobrej jakości. Fortyfikacje jak zauważył pan Barthez powstrzymają małą armię, tylko po co ktokolwiek miałby atakować Bergamo?
Miecznicy i kusznicy, jak banda skrytobójców, a nie prawdziwa armia. Kto i do czego potrzebowałby zabójców?

kontynuował - Wszyscy zauważyliśmy niechęć miejscowych wielmożów do anababtystów, manifestującą się złotymi kopułami świątyń jehammedan. Ciekawe co na prawdę kryje się pod tą fasadą. To wszystko co chętnie nam pokazano, ale na prawdę interesujące jest co ukryto.
Przemilczano problemy z wyżywieniem i zaopatrzeniem w wodę, układ handlowy z Montpellier rozwiązałby ten problem, ale zwrócił na nas niechętne spojrzenia neolibijczyków i tych tak wielu fanatyków religijnych z okopconego szlaku. Przychylność Helvetów zdecydowanie pomogłaby w transportach żywności do Bergamo. Czy myślicie Państwo, że nasz gospodarz już o nią zadbał? Co mógł zaoferować w zamian? Na pewno nie jedyną swą córkę, która to jak wymsknęło się oczekującemu na audiencję panu Gianno, wyjechała do Lucatore. To jak posyłanie smokowi księżniczki dziewicy. Galia wysłana do przeciwników, czy ma już małżeńskie kajdany?

Na koniec smaczek - wynalazca położył na stole drafte kronikarzy - Co kupiono za tą walutę w Bergamo? Przecież nie samopała. Wyjaśnię, że nie jest to jedyna drafta w obiegu w tym mieście.
Proszę o wybaczenie jeśli w toku wyjaśnień zadałem za dużo pytań, ale dobrze byłoby poszukać na nie odpowiedzi wspólnie.

Szlachcic skłonił się lekko zebranym i pozwolił usiąść, chowając papierowy pieniądz.