Wysłane z Genui

Ukochana, najlepsza części mojej duszy

Gdy opuściliśmy Tulon, czar wycieczki prysł. Doskwierała mi na równi wciąż rosnąca między nami odległość, oraz obraz zdewastowanego świata, zastępujący rodzime, żywe krajobrazy Delty Rhone. Okopcony Szlak nie byłby już dobrym miejscem dla Ciebie, smrodu palonej ropy nie da się uniknąć, przesiąka ubrania i zdaje się odkładać w nozdrzach. Nic nie dało minięcie helweckiego punktu celnego, smród nie ustępuje. Górale potrafią walczyć z wrogami ludzi, ale nie potrafią z brudem. Z każdym dniem utwierdzam się w przekonaniu, że rodzima nasza Franka jest ostoją kultury w dzisiejszym świecie.
Pobyt w Genui pozwolił nam się odświeżyć i wypocząć, była to kolejna okazja, by okazać rodową solidarność i wyższość naszych zwyczajów, towarzyszy nam bowiem wysłannik Białego Wilka, szlachcic z Bergamo niejaki Gianni Lombardi, człowiek miłej powierzchowności, lecz strasznych manier. Tyle ma obycia co chowany w lesie Polanin. A propos Palan, jeden taki jest w bliskiej ochronie naszego panicza Abdela. Nie jest zarośnięty jak niedźwiedź, o czym mówiliśmy na przystani, (nie mogę zapomnieć smaku Twych ust z tamtej chwili) ale równie jak ów zwierz wielki i silny. Abdel twierdzi, że człowiek ten w ogóle nie spożywa wody, bojąc się w niej nieczystości, zamiast tego pija wysoce procentowy alkohol w ilościach, które normalnego człowieka zapędziłyby do grobu, jemu zaś dodaje on siły i wigoru.

Bergamo coraz bliżej, a jako że wszystko zdaje się przybierać korzystny obrót, bliżej też nam do Montpellier. Na chwilę tą wszyscy z rodziny cieszymy się.
Co powiedziałabyś, gdybym poprosił kuzynostwo, aby trzymali nasze dziecię w dniu nadania imienia. Wierz mi, że kiedy poznasz ich bliżej, wiele z tego złego co szepcze po kątach służba będzie wzbudzało tylko śmiech.

Wciąż z Tobą myślami, Leon

Drogi Mistrzu, czy Leon zdążył wykonać/przerobić pierścień dla kuzyna? Rozumiem, że jest w stanie domyślać się do czego Abdel potrzebuje podobnej ozdoby, oczywiście wynalazca odrzuca pomysł, jakoby była tam trucizna dla właściciela na wypadek ostatecznej katastrofy, wie że dziedzic nad to kocha życie i siebie, aby myśleć o samobójstwie.

Droga do Bergamo, dwunasty dzień podróży

Guido Dumas jechał powozem na samym przedzie kawalkady wozów, w towarzystwie milkliwego sierżanta Sangów, obu dwórek jej miłości Angeline Lei oraz kucharza Jambona. W każdych innych okolicznościach poczciwy skarbnik ekspedycji uznałby taką kompanię za całkiem przyjemną, może z wyjątkiem śmiertelnie poważnego wojskowego - teraz jednak nie miał w głowie ani zalotów do pięknych bladoskórych dwórek ani rozmów na tematy kulinarne z Jambonem.

Okoliczności podróży zdominowały umysł skarbnika, zatrważające swą obcością dla człowieka nawykłego do wilgotnej ciepłej delty Rhone. Okopcony Szlak już za Tulonem wywołał u Dumasa gęsią skórkę swym smrodem i brakiem przynależnych szlachcie wygód, a odmienny klimat skalistej Purgarii tylko pogłębił depresyjne nastroje skarbnika. Obcy kraj, dziwni ludzie, połowicznie zrozumiały język. Przynajmniej za Genuą z krajobrazu zniknęły wszechobecne złamane krzyże, tysiącami znaczące pustkowia pomiędzy Morvantem i Genuą. Te wbite rzędami w ziemię, upamiętniające anabaptystycznych pielgrzymów znaki jawnie dowodziły potęgi Katedralnego Miasta w zachodniej Purgarii, budząc daleko posunięte zaniepokojenie Dumasa religijnym fanatyzmem.

Gdzieś z przodu dobiegło kilka głośnych okrzyków, z racji opanowanego brzmienia nie będących raczej ostrzeżeniem. Ostrożny mimo wszystko, Guido Dumas sięgnął ręką do trzymanego cały czas na kolanach pudełka, namacał pod jego przechyloną pokrywkę obcy skarbnikowi kształt ciężkiego rewolweru, który w dniu wyjazdu sprezentowała mu żona.

- Podróżni na drodze - oznajmił sierżant Blanchard - Następni pielgrzymi.

Powóz zwolnił zauważalnie, przestał irytująco podskakiwać na nierównościach drogi. Na poły zdegustowany i pożerany ciekawością, jego miłość Dumas odsunął zasłonkę w swoim okienku i wyjrzał na zewnątrz pojazdu.

I natychmiast swego pomysłu pożałował.

Znajdujący się przy powozie człowiek odwrócił w bok głowę, skrzyżował spojrzenie z wzrokiem Franka. Był ostatnim w porządku marszu z kilku sobie podobnych pieszych, ale w jednej chwili przykuł całkowicie uwagę szlachcica. Odziany jedynie w postrzępioną przepaskę na biodrach, zmroził krew w żyłach Dumasa widokiem swego pokrytego głębokimi ranami grzbietu, zakutego w czarny pancerz zakrzepłej zepsutej krwi, pociętego miejscami tak głęboko, że Dumas dałby głowę, iż dostrzega przezierające spod strzępów tkanki kości łopatek.

Jasnoniebieskie oczy człowieka, błyszczące żarem dziwnej gorączki, zdawały się nie należeć do żadnej rozumnej istoty. Pożerając nimi struchlałego skarbnika, straszny wędrowiec wyciągnął ku okienku powozu coś, co trzymał w swej prawicy jakby zamierzał ów przedmiot Dumasowi podać.

Był to jakiegoś rodzaju bicz o kilku pasach, zakończonych brudnymi od zakrzepłej krwi metalowymi haczykami. Przyglądający się cudakowi Guido pojął w jednej chwili, że to właśnie narzędzie musiało być odpowiedzialne za straszne rany na plecach wędrowca.

Bełkocząc coś tak niewyraźnie, że Dumas nie zrozumiał z jego wypowiedzi ani słowa, wędrowiec podsunął szlachcicowi pod twarz swój bicz.

* * *

Gawędzący z Montpellierczykami Lombardi wyprostował się w pewnym momencie w siodle, oderwał błyszczące oczy od Angeline i przeniósł spojrzenie gdzieś w przód kawalkady. Jego noszący się na czarno jeźdźcy przysunęli swe wierzchowce bliżej szlachcica, odsuwając dyskretnie w tył poły płaszczy i odsłaniając noszone w pochwach przy pasach miecze. Zaalarmowany tym widokiem Barthez uchylił drzwiczki powozu i wyślizgnął się z niego w ruchu, zeskakując zwinnie na kamieniste pobocze.

Pierworodny Sanguine poruszył się w siedzeniu z dreszczem ekscytacji, licząc w skrytości ducha na jakieś wydarzenie mogące rozproszyć chociaż po części przejmującą nudę dnia. Wyjrzawszy w ślad za Alpejczykiem na pylisty gościniec, ujrzał jadący przodem powóz Guido Dumasa i mijanych przezeń pieszych, wszystkich na pierwszy rzut oka nader pokracznych i zadziwiająco skąpo odzianych.

- Spokojnie, to tylko grześcijanie - oznajmił Gianni Lombardi - Szaleńcy, ostatni wyznawcy prastarej purgaryjskiej wiary.

- Grześcijanie? - Angeline Lea i tym razem nie zdołała zapanować nad wrodzoną ciekawością, wychylając się przez okienko obok Abdela i tym razem zupełnie nieświadomie eksponując swój opięty materiałem sukni biust - Ci biczownicy? Myślałam, że to ortodoksyjni anabaptyści, bo obnoszą się podobno z krzyżem.

- Czasami, ale nie z ułamanym, tym symbolicznym dla Kultu Rybaka - wyjaśnił zachwycony rozmówczynią Gianni - Te ich są bardzo rzadkimi relikwiami, z postaciami przybitych do drewna ofiar. Korzenie tych barbarzyńskich praktyk sięgają daleko przed dzień Eshatonu i praktycznie nic pewnego o nich nie wiemy, ale podobno w Dawnych Czasach był to potężny kult z siedzibą w Rzymie. Rządzili całym światem.

- Dawni Ludzie wieszali się na krzyżach? - wtrącił z żywym zainteresowaniem dziedzic rodu - Czy wiadomo jak uzasadniano takie praktyki? Robili to dobrowolnie czy pod przymusem? Starożytna historia nigdy nie była moim ulubionym przedmiotem, ale też moi nauczyciele nigdy nie opowiadali o podobnych rzeczach.

- Wydaje mi się, że oni to robili i robią dla wynaturzonej przyjemności - odparł młody Lombardi sycąc oczy widokiem spłoszonej Angeline - Zadają sobie ból, obcinają kawałki ciał w myśl pokutnych obrządków. Kiedyś kult miał nieco inną nazwę, ale my w Purgarii zwiemy ich grześcijanami, bo twierdzą, że zadając sobie ból pokutują za grzechy swoje i innych zbrodniarzy. Są już podobno na wymarciu, wyrzekają się bowiem obcowania cielesnego i nie chcą sprowadzać na ziemię potomstwa.

- Fascynująca religia - oznajmił Abdel - Muszę im się koniecznie przyjrzeć, podjedźmy bliżej.

Ciąg dalszy scenki. Chętnie przeczytałbym teraz jakieś fabularne wstawki z opisem wrażeń podróżników!

Droga do Bergamo, dwunasty dzień podróży

Nagłe poruszenie w powozie rozdarło tkaną w wyobraźni wynalazcy fantazję, którą nie miał ochoty dzielić się z rodziną, właściwie z nikim nie chciałby jej dzielić. Rozmowa z Purgijczykiem wędrująca na nagie turnie Alp, musiała nielicho znudzić kuzynostwo, gdyż wyglądali przez niewielkie okna karety na kondukt pokutników, jak Polanin na rzekę koniku. W oknie nie zostało już miejsca dla Leona, który też chciałby brać udział w zbiorowym podnieceniu kuzynostwa.

Choć koniecznie chciał coś dodać, by pochwalić się wiedzą, mógł przemawiać tylko do zadnich części ich ciał, co na tę chwilę wydało mu się niestosowne. Mimo niekorzystnej pozycji, szukał w pamięci jakiejś ciekawostki na temat starożytnego kultu z siedzibą w Rzymie, ale nie wiadomo czemu wypięte pupy nieodmiennie kojarzyły mu się z jedzeniem. Gruszki, melony, wreszcie szynka. Właśnie kiedy dziedzic wyskoczył z powozu w ślad za Barthezem, pozostawiając Leona sam na sam z wypiętą doń pupą kuzynki, Leon Thibaut przypomniał coś sobie.

oliwki, pomarańcze, brzoskwinie
- Błogosławieni ich wybrańcy potrafili nie jadać przez czterdzieści dni. - opamiętując się w porę, zbliżył się do Angeline Lei, by zobaczyć wreszcie podziwiane kuriozum - Kiedyś to była potężna sekta. Nie tylko zamieniali wodę w wino, ale niektórzy potrafili wskrzeszać zmarłych. Legenda mówi, że niegdyś król Franków uwięził ich króla i uczynił lennikiem przenosząc Rzym do Avinionu. Wierzysz w to kuzynko? Równie fantastyczne jak opowieści o smokach, a przecież widziałem czaszkę jednego takiego stwora. Jak można przenieść Rzym z miejsca gdzie jest?

Ale nie było czasu na odpowiedzi, choć Leon wierzył, że jego rewelacje musiały dać kuzynce do myślenia. Pochód okaleczających swe ciała żywych upiorów był już blisko, zaś Abdel czynił w ich kierunku niezrozumiałe dla wynalazcy umizgi. Wprawdzie dwóch rosłych Polan było o dwa kroki od niego, ale obecność grzeszników wydawała się wynalazcy prowokująco niehigieniczna.

- Kuzynie, proszę wejdź z powrotem do powozu, krew z nich tryska na wsze strony, wyglądają na chorych. Popatrz jaką mają niezdrową cerę, śmierdzą gorzej od tygodniowej ryby. A już na pewno poplamią Ci odzienie.

Leon Thibaut nie był pewien, czy grozę sytuacji wyolbrzymiała jego wyobraźnia, podłechtana na ostatnim postoju konopnym papierosem, czy też jakiś atawistyczny lęk przed nawiedzonymi mistykami grześcijan.

Droga do Bergamo, dwunasty dzień podróży

- Okropność - Angeline wzdrygnęła się na widok krwawiących ran i pokrywających całe plecy biczowników strupów - Kaleczyć samego siebie ? Rozumiem jeszcze post, to akurat może pozytywnie wpłynąć na figurę i ogólną sprawność taka mała głodówka od czasu do czasu, ale okładać się po plecach biczem dla jakiegoś martwego boga czy proroka ?? Prymitywna okropność.

Wzruszywszy ramionami Lea usiadła wygodnie na siedzeniu ustępując miejsca przy oknie kuzynowi. Wyciągnąwszy z rękawa nasączoną perfumami chusteczkę przyłożyła ją do nosa nieco teatralnym gestem. Widywała wprawdzie różne rzeczy w trakcie szkolenia Sangów i bynajmniej nie była przesadnie wrażliwa uznała jednak, że nie zaszkodzi zademonstrować przed przejętym Leonem nieco kobiecej "słabości".

- Śmiało drogi kuzynie - ruchem głowy wskazała wolne już teraz okno - Może zechcesz dokonać jakichś naukowych obserwacji tego prymitywnego kultu. Mam tylko nadzieję, że mój kochany brat nie postanowi zaprosić któregoś z tych wariatów na pogawędkę wewnątrz powozu.

Droga do Bergamo, dwunasty dzień podróży

Widząc kroczącego poboczem dziedzica, Gianni Lombardi nie miał innego wyjścia jak tylko zeskoczyć samemu z siodła rumaka. Odsunąwszy od siebie władczym gestem nazbyt opiekuńczych przybocznych, młody Purgaryjczyk dołączył do Abdela zabawiając go dalszą konwersacją.

- Od ponad dwudziestu lat szaleńcy ci nachodzą miasto mego wuja, by głosić swe pokraczne nauki - oznajmił z pewnym niesmakiem szlachcic - Wielu ludzi jest zafascynowanych aktami tak drastycznego męczeństwa, są nawet tacy, którzy do grześcijan dołączają w zamiarze pokutowania za własne zbrodnie.

Pierworodny Sanguine skwitował słowa przewodnika uprzejmym skinieniem głowy, a potem rozłożył szeroko ręce witając w ten sposób oglądających się w jego stronę biczowników.

- Błogosławieni bądźcie bracia bogaci w wiarę prawdziwą, czcigodni zjadacze grzechów! - wykrzyknął z emfazą w mowie Purgaryjczyków. Pięciu okrwawionych mężczyzn dosłownie wwierciło się w cudzoziemca swymi wytrzeszczonymi od nadmiaru cierpienia oczami, zawróciło niepewnie w jego stronę zaprzestając na chwilę okładania się pejczami po plecach.

Jeden czy dwaj skłonili się przed Abdelem niepewnie, trzeci zaś po krótkiej chwili namysłu wyciągnął w stronę dziedzica swe mokre od świeżej krwi narzędzie tortur, uśmiechając się przyjaźnie i odsłaniając w owym uśmiechu czarne pieńki zgniłych zębów.

- Bądź i ty pozdrowiony, bracie - wymamrotał biczownik - Czy usłyszałeś pokutny zew w swoim sercu? Roztaczasz wokół siebie dostojną aurę, lecz pod tą powłoką skrywa się zapewne grzeszna dusza, czuję to wyraźnie. Pragniesz dołączyć do nas, by poprzez ból zmazać swe przewiny?

Dwa testy zgodnie z życzeniem Suriela - pierwszy na Conduct (6), drugi na Expression (7). Poziom trudności nie będzie wysoki, PT 3.

Rzut na Conduct z wynikami 3, 6, 2, 2, 6, 5 (sukces z dwoma triggerami)!

Rzut na Expression z wynikami 4, 3, 1, 3, 4, 2, 6 (sukces z jednym triggerem)!

Prezentacja osoby dziedzica w jego wykonaniu przykuła uwagę wszystkich wędrownych biczowników!

Droga do Bergamo, dwunasty dzień podróży

Robiąc dobrą minę do złej gry, Gianni Lombardo pokiwał spolegliwie głową, chociaż w przeciwieństwie do Abdela trzymał się od zakrwawionych i cuchnących grześcijan na pewien dystans.

- Przekażemy twe zaproszenie naszemu nauczycielowi, panie - skłonił się ten biczownik, który na męczeńskich tułaczkach zjadł już zęby, w dosłownym tego słowa znaczeniu - Wielki i czcigodny Scirocco z pewnością je przyjmie. Niechaj Montpellier gotowi się na pokutę, którą wymierzymy grzesznym tego miasta naszymi błogosławionymi biczami.

Kłaniając się pierworodnemu Sanguine, grześcijanie odprowadzili Abdela z powrotem do powozu, niejako przy okazji pożerając wzrokiem spoglądającą na nich z góry Angeline Leę.

Kiedy kawalkada frankańskich wozów oddaliła się od gromadki okaleczonych szaleńców, ci jęli się ze zdwojonym zapałem okładać biczami, po plecach własnych oraz sąsiadów. Odprowadzający ich wzrokiem zza okienka powozu Abdel gotów był iść w zakład, że do aktów tej pokutnej gorliwości pchnął ich budzący grzeszne myśli głęboki dekolt przyrodniej siostry dziedzica.

Przywołani przez Bartheza do porządku woźnice smagnęli batami konie i muły, narzucili ekspedycji większe niż dotąd tempo kierując się ku pięknie zarysowanym na północnym widnokręgu Alpom.

Rzucam na CHA+Expression, tym razem PT 2, bo biczownicy wydają się wręcz oczarowani osobą dziedzica. W ruch idzie siedem kostek, z wynikami 5, 6, 4, 5, 4, 5, 5. Same sukcesy, rzadko trafiają się aż tak dobre serie rzutów.

Wracamy do dalszej podróży. Za scenkę z grześcijanami wszyscy aktywni BG otrzymują 1 PD. Następny wpis będzie się już tyczył samego Bergamo.

ROZDZIAŁ IV


MIASTO BIAŁEGO WILKA

"Ventricule Sanguine pokładał wielkie nadzieję w misji dyplomatycznej wysłanej do Bergamo, obawiał się jednak tego, że mający niewielkie doświadczenie w sztuce dyplomacji dziedzic może stanąć w obliczu wyzwań, które przekroczą jego możliwości. Czcigodny Abdel Sanguine zdołał jednak zaskoczyć swego wybitnego i wymagającego rodziciela, jeszcze przed przybyciem do Bergamo zjednując sobie szacunek i poważanie wśród członków pewnej ekscentrycznej i bardzo wpływowej w Purgarii sekty. Historycy z Montpellier po dziś dzień spierają się o to, czy zaskakujące zaproszenie wyznawców grześcijaństwa do Rubinu było posunięciem rozsądnym, zwłaszcza w kontekście tego, co ich wizyta przyniosła (zainteresowanych tematem odsyłam do dwóch dzieł mego autorstwa poświęconych temu właśnie wydarzeniu, noszących tytuły Montpellier pod pręgierzem i Rozterki młodego Abdela). Koniec końców spotkanie młodego dziedzica z grześcijanami ujawniło jego naturalny talent do zjednywania sobie sprzymierzeńców, a także głęboko filozoficzną i fascynującą osobowość skrywaną dotąd pod pozorami młodzieńczej dekadencji.

W Bergamo błyskotliwy pierworodny natrafił w końcu na godnego siebie przeciwnika. Vespaccio Lombardi, patriarcha wielkiego rodu, niepodzielny władca Bergamo i jego okolic, zaufany sojusznik Świątyni Pasterza, a jednocześnie człowiek niezwykle niechętny osiadłym na wschodzie anabaptystom. Nikt w Montpellier nie znał prawdziwego powodu tej ogromnej niechęci wobec wyznawców Złamanego Krzyża, zwłaszcza że Biały Wilk nie obnosił się nigdy ostentacyjnie ze swoimi wierzeniami i dawał czynami dowód swej niezwykle pragmatycznej natury. Lecz konflikt Bergamo z kultem Katedralnego Miasta okazał się najważniejszym czynnikiem przemawiającym za zawarciem traktatu handlowego pomiędzy Bergamo i Montpellier. Zasiedlający żyzne ziemie wokół Lucatore anabaptyści byli prawdziwym utrapieniem dla Białego Wilka, czerpiącego wielkie zyski z pośrednictwa w handlu z Alpejczykami, ale uzależnionego od dostaw żywności od Neolibijczyków. Produkcja płodów rolnych stała w Bergamo na względnie niskim poziomie z powodu braku obszarów uprawnych, nie powinno zatem dziwić, że Vespaccio spoglądał łakomym wzrokiem na swoich wschodnich sąsiadów.

I pewnie jeszcze długo szukałby rozwiązania dla swych problemów, gdyby nie zupełnie przypadkowy udział młodego Abdela w pamiętnych zajściach roku '95, kiedy to północną Purgarią wstrząsnął zwrot dramatycznych wydarzeń na nowo rozdających karty w grze o wpływy i władzę" - Casimir Lavelle, Pamiętniki cichego doradcy.



Bergamo, 27 czerwca 2595

Nie potrafiąc się powstrzymać od szerokiego ziewnięcia, odziany wyłącznie w szlafrok Abdel Sanguine pchnął drzwi balkonu i wyszedł na zewnątrz swego apartamentu. Dziedzic wciągnął w płuca głęboki oddech, smakując niczym wytrawny koneser bukiet zapachów Bergamo. W tutejszym powietrzu nie sposób było znaleźć charakterystycznej wilgotnej nuty mokradeł delty, w mieście było też znacznie chłodniej niż na południowym wybrzeżu Franki - niemniej Abdel nie zamierzał na nic narzekać. Po trzech dniach od przybycia do Bergamo młody Sanguine mógł w końcu przyznać, że otrząsnął się po traumatycznych przeżyciach na Okopconym Szlaku.

Rodzina Lombardich zadbała w odpowiedni sposób o swoich dystyngowanych gości, zapewniając im wygodne apartamenty w pałacowym kompleksie władcy miasta, obfite posiłki oraz ustawiczne towarzystwo elokwentnych i dobrze wykształconych członków rodu. Trójka Sanguine zdążyła odwiedzić w ciągu trzech dni wszystkie bez mała atrakcje Bergamo, wzięła udział w pokazach walk mieczników na miejskiej arenie, zapoznała się z imponującą biblioteką oraz bogactwem purgaryjskich jarmarków.

W ciągu tych trzech dni Abdela ominęła tylko jedna uroczystość - audiencja u czcigodnego Vespaccia Lombardiego. Osławiony Biały Wilk przebywał poza Bergamo, w swej podgórskiej fortecy na północ od miasta. Najpierw Gianni Lombardi, później zaś kilku innych wysoko postawionych członków rodu uprzejmie za tę krótkotrwałą nieobecność patriarchy przepraszało, zapowiadając rychły powrót głowy rodziny. Przez dwa pierwsze dni pobytu w mieście Sanguine korzystali zatem z okazji do wypoczynku i zwiedzania miasta w starannie dobranym towarzystwie krewniaków Vespaccia. A trzeba było przyznać, że Bergamo miało się czym poszczycić.

Stojący na balkonie rezydencji Abdel spoglądał z góry na wyłożony białym kamieniem dziedziniec, gdzie kilku noszących ciemne stroje strażników rodu ćwiczyło walkę długimi wąskimi mieczami. Ostry klang zderzających się ze sobą kling wypełniał powietrze dźwięcznymi metalicznymi nutami tworzącymi pełną morderczej pasji melodię poranka. Rodzina Lombardich przywiązywała wielką wagę do sztuki władania mieczami, czego nie sposób było przeoczyć. Abdel zauważył oczywiście noszoną przez miejscowych broń palną, najczęściej ręcznie wyrabiane samopały o krótkich lufach - ale umiejętność posługiwania się mieczem uchodziła wśród szlachty Bergamo za coś wyjątkowo prestiżowego. Przyboczni strażnicy Lombardich każdego dnia o poranku ćwiczyli na dziedzińcu walkę nie tylko mieczami, ale i trzymanymi w drugiej ręce sztyletami. Na ogół niechętny tego rodzaju popisom, dziedzic Sanguine musiał przyznać, że w stylu Purgaryjczyków kryło się coś, czego nie uprawiali władający białą bronią Sangowie. Lombardi lubowali się w miarkowaniu uderzeń, wabienia przeciwnika klingą miecza i zdradzieckich pchnięciach sztyletami, przesłanianymi umiejętnie połami płaszczy. Styl, który w Monpellier zdyskwalifikowano by natychmiast jako niehonorowy, w Bergamo uchodził za sztukę walki przypisaną szlachetnie urodzonym.

Abdel przyznał w duchu, że wizyta w egzotycznej Purgarii już go wiele nauczyła o zewnętrznym świecie, a przecież tak naprawdę dopiero się rozpoczęła.

Ponad kolorowymi dachami Bergamo poniosło się śpiewne zawołanie jehammedańskiego kleryka, wykrzykującego z wieży świątyni melodyjne wezwanie do porannej modlitwy. Dwa dni spędzone na ulicach miasta uświadomiłz Abdelowi jak ogromne wpływy w Bergamo miała Świątynia Pasterza. Jehammedanie pozostawali dla Sanguine dużą niewiadomą, trzymali się bowiem daleko od unikającego inwazyjnych religii Montpellier. Dziedzic wiedział, że kult ten rozrastał się w Perpignanie, pierworodny nie miał jednak dotąd okazji, by odwiedzić miasto u podnóża Pirenejów, tak więc to w Bergamo przyszło mu po raz pierwszy obejrzeć pozłacane kopuły jehammedańskich świątyń i wyrastające ponad nie strzeliste wieżyczki, z których kapłani wyśpiewywali swe modlitwy.

Wstęp do przewodnika po Bergamo...