Otchłań, ósmy dzień podróży

Zgodnie z kalendarzem kuzyna Leona był czwartek 21 czerwca, ale chłostany wiatrem cuchnącym niczym siarczany oddech diabła, Abdel Sanguine gotów był przysiąc na świętą krew Sanglierów, że znajdował się w podróży od co najmniej miesiąca - w podróży tak strasznej, że chwilami dziedzic musiał się szczypać po udach w nadziei na bolesne przebudzenie z sennego koszmaru.

Terminal graniczny Helwetów okazał się miejscem niebywale schludnym i przyjaznym dla podróżnych, co wymagający arystokrata docenił dopiero po czasie. Ekspedycja Sanguine nie zatrzymała się tam na nocny postój, korzystając z doskonałego utwardzonego traktu, po którym zaprzęgi mogły przemieszczać się bez zbytecznego obciążenia dla koni. Ledwie pół godziny później konwój zjechał z głównego szlaku biegnącego przez wysokie góry na północ do Berna i skierował się na wschód, przez alpejskie pogórze drogą wijącą się opodal skalistego wybrzeża Morza Śródziemnego. Ruch na szlaku zelżał nieco, chociaż nadal panował na nim tłok wstrzymujący czasami postępy wyprawy. Od czasu do czasu na drodze pojawiali się też noszący białe pancerze pogranicznicy, swą obecnością zaświadczający, że podróżni wciąż znajdują się na terytorium Alpejczyków.

Odwiedzony dwa dni później nadmorski Ducal okazał się pożałowania godną rybacką dziurą, pełną brudnych podniszczonych domów oraz brudnych wyniszczonych ludzi. Abdel ze wstrętem odrzucił propozycję Bartheza, by w Ducalu przenocować, szczerze lękał się bowiem nabawienia wszawicy i kilku innych przypadłości. Wiatr dmuchający od morza niósł ze sobą dziwnie niepokojące zapachy, pełne metalicznych nut nieznanych mieszkańcom mokradeł. Czarne zarysy skalistych wysp na horyzoncie nieustannie przypominały o polujących w tej części wybrzeża piratach, a na poły podejrzliwe i chciwe spojrzenia mieszkańców Ducalu sprawiały, że troskający się o swe bezpieczeństwo dziedzic w każdym z nich dopatrywał się skrycie szpiega albo skrytobójcę.

Żyjącemu w tak permanentnym i nieznośnym stresie dziedzicowi humoru nie poprawiała czysta złośliwość przyrodniej siostry, bezustannie czuwającej nad zbędną czcią swych dwóch dwórek. Powoli nawet pełne pasji zabiegi osobistego fryzjera przestawały zapewniać Abdelowi namiastkę spokoju ducha.

- Co oni tam robią? - spytał pierworodny Sanguine ósmego dnia podróży, gdzieś na nieprzyjaznym trakcie po purgaryjskiej stronie gór i trzy dni drogi na wschód od Ducalu. Młody szlachcic znalazł się tak daleko od domu, że świadomość tej odległości odbierała mu dech i wpędzała w otchłań obłędu. Wino i koniak z prywatnych zapasów dziedzica straciły już smak, podobnie jak racje żywnościowe. Nieszczęsny Jambon trząsł się na samą myśl o przygotowaniu panu następnego śniadania, niemiłosiernie rugany za swój brak wyobraźni, smaku i generalnie rozumu. Lecz monotonne jedzenie było niczym w porównaniu z udręką podróżowania bez możliwości zażycia kąpieli i skorzystania z normalnej toalety.

- Ciągną wozy do krawędzi Otchłani, wasza miłość - odpowiedział przesłaniający oczy dłonią Barthez - To orgiastycy, zaprzysięgli tropiciele demonicznego wroga swej wiary.

Stojący na krawędzi traktu mężczyźni obserwowali widoczną w oddali kawalkadę ludzi i zaprzężonych w osły wozów, ciągnącą przez bezdroża skalistego płaskowyżu gdzieś ku północy. Nasilający się od dwóch dni odór siarki i innych wyziewów stał się dla dziedzica niemal nieznośny, ale tamci ludzie wydawali się nie zwracać na ów fetor uwagi.

- Idą do Cięcia Rzeźnika? - spytał podekscytowany Leon Thibaut - Po co? To niewątpliwie skrajnie niebezpieczne! Zatrucie gazami albo osunięcia gruntu ich nie przerażają?

- To zaprawieni w boju anabaptyści - wzruszył ramionami Alpejczyk - Większość z nich nie boi się nikogo prócz Boga. To, co wasze miłości widzą to stary ceremoniał. Wiozą na tych wozach Wynaturzonych, których upolowali na południu Purgare. Obyczaj nakazuje im wrzucać truchła tych istot do Otchłani, wierzą bowiem, że kiedy zapełnią ją całą po brzegi kośćmi pomiotu Demiurga, wojna o odzyskanie Edenu dobiegnie końca.

Wyprawy ciąg dalszy. Jakieś fabularne wstawki związane z dotychczasową podróżą bądź przedstawioną właśnie scenką mile widziane, jeśli ktoś ma odrobinę czasu.

Między Morvant, a Otchłanią

Gwałtowna egzaltacja, która pochwyciła Leona na widok wyposażenia alpejskich strażników, mało nie doprowadziła to katastrofy. Zafascynowany wyciągał nieświadomie ręce, by dotknąć materiału, obejrzeć broń, obmacać, postukać, ściągnąć, w porę kuzyn zestrofował, wynalazca zamarł w pół ruchu, ledwo ominął kolano kuzynki, by uchwycić się otwartego okna. Nachylony wyjrzał na zewnątrz, rozglądną się i pokiwał głową.
-Schludnie, dobra robota. - dodał po frankijsku nie patrząc już na alpejczyka.

Później kiedy nad tym myślał, emocje opadły i zachwyt zniknął.
- Afrykanie mają pieniądze, Alpejczycy uzbrojenie, a my, My mamy krew. - tłumaczył kuzynowi - szanse muszą być jakoś wyrównane na starcie. Ale dobrze byłoby wyposażyć Sangów w ów znakomite uzbrojenie, wtedy byłoby jeszcze bardziej sprawiedliwie. - uśmiechnął się - o ile nie są tylko błyszczącymi zabawkami, a naprawdę unikatową technologią.

By wypełnić czas podróży postanowił szkicować mapę z notatkami, o rodzaju skalnego podłoża, wyraźnych uskokach, pogodzie, zaznaczał zabudowania. Szlak był w istocie ludzkim szlamowiskiem. Próby wciągnięcia w rozmowę Bartheza, kończyły się na chłodnych uprzejmościach, ale i tak była to skarbnica wiedzy dla młodego szlachcica. W końcu Leon Thibaut wypatrzył sobie odludnego Franka, mieniącego się Bastien Langlois. Wynalazca ciągał go odchodząc nieco od szlaku i życzył sobie tłumaczenia tropów. Do jakiego gatunku należy znaleziona kupa i po czym to wiadomo. Jak większość słyszał ostre słowa Abdela skierowane do kuzynki, ale postanowił poczekać z reakcją, aż emocje opadną. Uprzejmie tłumaczył dziedzicowi jakie ma pomysły na wykonanie żądanego pierścienia, twierdząc, że zajmie się tym kiedy będzie mógł spokojnie rozłożyć warsztat.

Uznawszy, że kuzyn należycie okrzepł, a widząc jego zmęczenie podróżą postanowił przyjść z pomocą. Wieczorem ósmego dnia zbliżył się do chwilowo opuszczonego przez sługi dziedzica.
- Okrutnie zaniedbane miejsce. Można by je lepiej zagospodarować. Porządne schludne zajazdy. A te dziwki, dla wyjątkowo odważnych. Proszę, zapal ze mną - podał dziedzicowi odpalonego przez siebie papierosa, o wyjątkowo słodkim ciężkim zapachu dymu. - Ci ludzie ciągnący truchła wynaturzonych do szczeliny, po co to robią? Nie lepiej ich spalić na miejscu. W mym mniemaniu zachowują się równie szalenie jak sami wynaturzeni, wszyscy ciągną w to samo miejsce, jakby mieli zbiorową jaźń. Religia jest tak samo niebezpieczne jak spory, jeśli są gdzieś jacyś bogowie, to dali nam umysł jako klucz do przetrwania i poznania, nie ufam ślepej wierze. - przerwał i popatrzył kuzynowi proso w oczy.
- Wybacz Abdelu, kilka dni temu było słychać Twój gniew, niepotrzebnie. Gniew może wzbudzać respekt, ale prawdziwy podziw wzbudza się spokojem. - uśmiechnął się - ale może się mylę. Angeline może faktycznie powiedziała zbyt wiele, ale każdy popełnia błędy. Ja również to robię, myślę że i tobie zdarzyło się zbłądzić. Wybacz jej proszę, wspaniałomyślnie wybacz nie bacząc na dąsy jej, czy własne. Porozmawiam z nią jutro. - wystawił rękę by odzyskać skręta - Czyste dziś niebo, czy myślałeś kiedyś o tych licznych światach widzianych przez nas jako świetlne punkciki?

Papieros jest oczywiście z dużą domieszką najlepszej jakości konopi, Leon pozwala sobie czasami i ma ze sobą jeszcze troszkę zapasiku, w tym wypadku liczy, że poprawi kuzynowi nastrój. I później łagodnie ukołysze go do snu.

Leon chętnie potowarzyszy kuzynowi i może długo pogadać, zapalić, wypić kieliszek, ale nie będzie się narzucał, dlatego poczeka na reakcję Abdela

Genua, jedenasty dzień podróży

Genua. Kamienne wały, bieżąca woda, elektryczność. W miarę czyste ulice, a na nich całkiem zadbani ludzie. Gdyby nie wszechobecność purgaryjskiej mowy, którą Abdel rozumiał, ale za którą nie przepadał, dziedzic najpewniej poczułby się jak w niebie. Dwa tygodnie podróży po Osmalonym Szlaku odcisnęły zauważalne piętno na młodym Sanguine. Jego włosy sprawiały opłakane wrażenie, skóra nieco poszarzała, mężczyzna schudł nadto z powodu braku apetytu. Popadając czasami w stany niemalże depresyjne, stał się jeszcze bardziej uciążliwy dla współtowarzyszy podróży, zatem i oni poczuli oczywistą ulgę na widok pierwszego purgaryjskiego miasta z prawdziwego znaczenia na swej drodze.

Na ulicach Genui mieszały się narodowości i kultury. Oprócz wszechobecnych mieszkańców Purgarii wszędzie dostrzec można było czarnoskórych Neolibijczyków, w przeważającej mierze zarządzających handlowymi placówkami Banku Komercyjnego na purgaryjskiej ziemi. Uwagę zwracali anabaptyści z tatuażami swej wiary na czołach, aroganccy w swojej dumie, obnoszący się otwarcie z symbolem Złamanego Krzyża, który w południowej France sporo stracił ze swej reputacji i wpływów. Równie, co w Montpellier liczni Szpitalnicy krążyli po mieści w swoich sprawach, stukając w kamienne płyty chodników laskami zaopatrzonymi w kapsuły wykrywające obecność leperosów.

Wyczuwając okazję do zarobku, na karawanę z Montpellier natychmiast runęli miejscowi kombinatorzy, wykrzykujący w ojczystej mowie gości zachęty do skorzystania z ich usług. Jedzenie, dach nad głową, łaźnia, chętne kobiety, pachnidła dla pięknej damy, lusterka z prawdziwego szkła, amulety wyrabiane z kości Wynaturzonych, relikwie i kunsztownie wyrabiana biżuteria. Sangowie Perraulta i ochroniarze Bartheza ustawicznie musieli się posługiwać krzykiem i demonstracją oręża, by trzymać miejscowych oportunistów na dystans od powozów szlachetnie urodzonych gości.

Poczciwy Dumas nie śmiał oponować, gdy Abdel zażądał wynajęcia piętra w najlepszym hotelu w Genui, chociaż koszty zakwaterowania tam musiały wykraczać dalece poza możliwości przeciętnego człowieka. Zrzuciwszy z siebie pokryte podróżnym kurzem szaty, dziedzic przez pierwsze kilka godzin pobytu w apartamencie moczył swe obolałe ciało w wielkiej metalowej wannie wypełnionej po brzegi pachnącą mydlinami gorącą wodą. Pławiąc się w tym niegdyś dla siebie zwyczajnym, a teraz niebywałym komforcie, czuł z wolna powracającą energię i chęć życia.

Od Bergamo dzieliły Abdela jedynie trzy dni podróży, tym razem na północ ku monumentalnym szczytom głównego masywu Alp. Rozkoszujący się kąpielą dziedzic rozważał w myślach dalsze opóźnienie chcąc pozostać w Genui przez co najmniej tydzień, został jednak zmuszony do odłożenia takich planów na bok, kiedy do drzwi jego apartamentu zapukał Nathan Barthez.

Alpejczyk miał przynajmniej tyle rozumu, aby za nękanie znużonego pryncypała w chwili tak intymnego relaksu wpierw przeprosić. Dziedzic był gotowy zrugać pierwszego intruza w drzwiach bez względu na powód jego wejścia, ale zapomniał o tym postanowieniu słysząc wieści Bartheza.

Kurierzy Casimira Lavelle dobrze się spisali. Wysłani z Montpellier dwa tygodnie przed ekspedycją Abdela, poinformowali o wizycie z odpowiednim wyprzedzeniem Białego Wilka z Bergamo, ten zaś wysłał do Genui swego przedstawiciela, jednego z licznych kuzynów, by ów towarzyszył szlachetnie urodzonemu Sanguine na ostatnim etapie podróży.

Gianni Lombardi dowiedział się o przyjeździe Sanglierów do miasta z podziwu godną szybkością, toteż przybywając do hotelu zdążył zaskoczyć dziedzica w kąpieli.

Przedostatni etap podróży za Wami. W Genui przewiduję dzień odpoczynku, kolację z wysłannikiem głowy rodu Lombardich, a następnego dnia wyjazd do Bergamo, na spotkanie z Vespaccio Lombardim. Plan jest OK, czy oczekujecie czegoś więcej po wizycie w Genui?

Genua, Grand Hotel Sevoia, jedenasty dzień podróży

Kiedy Okopcony Szlak pozostał za plecami karawany, a oczy wypełnił obraz miasta, wynalazca poczuł typowe na nowe miejsce podniecenie. W mig ustąpiło znużenie podróżą, zastąpione entuzjazmem poszukiwacza. Najchętniej odłączyłby się od razu, zagłębiając w uliczki pełne ludzi i tajemnic, które skrywają. Podglądałby rzemieślników przy pracy, skradał się przez magazyny, wprost do ich salonów i kuchni. Pił herbatę z ich filiżanek, spał w pościeli pachnącej potem niedawnej miłości, całował gładkie ramiona zastanych tam kobiet...

Na szczęście dla wybujałej wyobraźnie Leona Thibauta, dziedzic rozwiał jego miraże. Hotel i oczywiście kolacja, zarządził Abdel. Kolacja, trudny i ważny sprawdzian dla nabywającego ogłady młodego szlachcica. Odpowiednie miejsce i chwila czasu stwarzały jeszcze możliwość wykonania pierścienia, o który dopominał się kuzyn. Humor poprawiło mu nad to pomieszczenie, które pozwolono mu zająć. Był to salonik, będący ogrodem zimowym, z przynależnym niewielkim pokoikiem. Cała jedna ściana i część dachu stanowiły małe okienka, wymarzona to wprost pracownia. Patrząc na zgromadzone na podłodze bagaże, ginące w gąszczu donic z egzotycznymi roślinami, poczuł potrzebę obmycia ciała z trudów podróży. Poprosił o balię z gorącą wodą i dwóch młodych silnych służących.

Kiedy dwóch osiłków wniosło balię i napełniło gorącą wodą, Leon zrzucił już całe odzienie i stał nagi pod wielkim fikusem. Obrócił się bez wstydu do stojących w osłupieniu służących.

- Bieżcie się do roboty. Na co czekacie. - jako, że oczy pachołków utkwione w szlachcicu zdawały się rosnąć, Leon uważnie obejrzał swoje ciało, ale nic nie wzbudziło jego niepokoju, uznał, że może trochę schudł. Ale niczego innego nie mógł sobie zarzucić. Spojrzał groźnie na służących i zakomenderował. - Proszę poprzesuwać te rośliny, będzie nam potrzeba więcej miejsca.

Chwile później leżał w wannie i próbował wyszorować plecy, czyniąc wiele plusku i rozchlapując wodę. Towarzyszył temu odgłos szuranych po podłodze ciężkich donic.

- Tą proszę już pod drugą ścianę i jakby któryś był łaskaw wezwać łaziebną z porządną szczotką do pleców.

Czekając w ciepłej wodzie, zdał sobie sprawę, że już nigdzie nie chce dziś wychodzić. Było mu dobrze, a czekała go jeszcze kolacja z rodziną. Wrócił pamięciom na Okopcony Szlak, do nerwowych rozmów rodzeństwa. Próbował delikatnie porozmawiać z Abdelem i Angeline o tym co się wydarzyło.
Niepotrzebnie i zbyt głośno wypowiedziane słowa, zbyt pośpieszne. Abdel nie raczył skomentować uwagi kuzyna, ale nie wzgardził poczęstunkiem, co więcej zaraz wyciągnął dłoń i wypalił papierosa, i tamtej nocy spał spokojnie. Kuzynka zaś nie widziała w swym zachowaniu niczego złego. Prawda, że świadkami jej słów był tylko Leon i Barthez, któremu zdaje się dziewczyna ufała. Reakcja zaś Abdela była niewspółmierna, ale tego akurat można się było spodziewać. Leon Thibaut poczuł ciężar towarzystwa kuzynostwa, ale rozumiał, że jest to też ciężar pozycji, który musiał nauczyć się dźwigać.

Weszła młoda dziewczyna, pełniąca rolę łaziebnej, szlachcic chciał przez chwilę zerwać ten zakwitły dopiero kwiat. Rozebrał ją wzrokiem, powodując świeże rumieńce. Postanowił chwilę jeszcze pobawić się myślą uczynienia z niej kochanki, mając nadzieję, że będzie potrafił utrzymać swe libido w ryzach.

- Podejdź moja droga. Umyj mi włosy i wyszoruj porządnie plecy. A wy jak skończyliście przynieście tu stół, duży i ciężki, będzie służył za stanowisko monterskie, więc blat nie może być cenny. Później rozpakujecie walizki.

Pozwolił sobie na chwilę relaksu, powracając myślami do jędrnego ciała żony, dziewczyna nie ośmieliła się zwrócić uwagi na jego erekcję. Nie był pewny, czy ku jej uldze, czy rozczarowaniu powrócili pachołkowie ze stołem, Leon pozwolił rozczesać sobie włosy i zażyczył ręcznika. Wyszedł z kąpieli nagi i czysty, oddał brudne ubrania do prania i odesłał służbę.

Ubrał się do kolacji w brunatną, długą koszulę z konopi, sięgającą połowy uda, zapinaną na tuzin mosiężnych klamerek, a wykończoną czerwonymi lamówkami rękawów i takąż stójką. Nałożył luźne wełniane spodnie, wiązane w pasie trokiem i swobodne mokasyny. Na całość wdział podobnej długości co koszula, surdut z cienkiej wełny w kolorze wyschłej pomarańczy.

Z zadowoleniem ocenił miejsce jutrzejszej pracy i udał się na kolację wiedząc, że jak tylko wróci napisze do Loretty, która z pewnością wygląda nowej wiadomości. Papier, obciążony granitowymi kostkami już na niego czekał.

Tak odświeżony Leon Thibaut udaje się na kolację. Zamierza jeszcze napisać list, zaś skoro świt zabrać się do pracy. Śniadanie wolałby zjeść sam, a w połowie pracy około południa wyjść z przewodnikiem do miasta, zakupić prezent dla żony.

Genua, Grand Hotel Sevoia, jedenasty dzień podróży

Bogowie jak cudownie przemknęło przez głowę zanurzonej po szyję w gorącej kąpieli Angeline. Dziewczęta spisały się na medal. Woda nie była zbyt gorąca, dokładnie taka jak lubiła Lea a dodane do niej wcześniej aromatyczne olejki wytworzyły na powierzchni gęstą i wysoką pianę. Pozwoliwszy jednej z dziewcząt na umycje jej pleców Angeline odprawiła ją pod ścianę a sama wyciągnęła się wygodnie i oparłszy głowę o przewieszony przez krawędź balii gruby ręcznik przymknęła oczy relaksując się w przyjemnie ciepłej wodzie. Dziewczyna bliska była uśnięcia gdy jej relaks przerwało nagle delikatne pukanie do drzwi apartamentu.

- Kogo tam niesie do licha - mruknęła pod nosem i uchyliwszy powieki złowiła pytające spojrzenie służącej - Otwórz i wpuść.

Dziewczyna wykonała polecenie i odsunęła się na bok przepuszczając wchodzącego do pomieszczenia kapitana Perraulta. Oficer zatrzymał się dwa metry za progiem i zasalutował lekko zarumieniony wpatrując się w tkwiącą w pieszczocie pian Angeline.

- Wybaczy pani to najście mam jednak pilną wiadomość. Zaszczycił nas swoją dosyć nieoczekiwaną wizytą przedstawiciel rodu Lombardich. Brat prosi panią i kuzyna Leona o stawienie się w dużej sali. Chce się z wami rozmówić przed spotkaniem z Lombardim - pomimo profesjonalnej postawy głos kapitana brzmiał lekko chrapliwie na co wpływ mógł mieć widok wysuniętej z piany zgrabnej łydki oraz obu kształtnych ramion.

- Ahhh... rozumiem. Spotkanie na szczycie - Angeline doskonale zdawała sobie sprawę z myśli przebiegających przez głowę kapitana i ponieważ była w doskonałym nastroju nie mogła sobie odmówić odrobiny kokieterii. Uniósłszy głowę zaczęła prostować się w balii a jej biust począł wyłaniać się powoli z piany... po czym przerwała ruch obserwując z rozbawieniem kapitana przełykającego gorączkowo ślinę. Piana powoli obsuwała się z piersi i gdy już prawie dotykała sutków dziewczyna parsknęła śmiechem - Proszę przekazać, że pojawię się niezwłocznie !

Lea zanurzyła się całkowicie pod wodę i tylko wystająca niczym tajemniczy peryskop dłoń wskazywała kapitanowi drzwi. Otarłszy ukradkiem spocone czoło kapitan stuknął obcasami po czym wykonał przepisowy w tył zwrot i wymaszerował z pomieszczenia...

Angeline się wysuszy, ubierze i podąży na spotkanie z rodziną

Droga do Bergamo, dwunasty dzień podróży

Chociaż dziedzic Sanguine zaproponował Gianniemu Lombardi miejsce kapitana Perraulta w powozie, Purgaryjczyk grzecznie odmówił wybierając w zamian niewygodne siodło pięknego czarnego ogiera. Abdel starannie ukrył swe zdumienie taką decyzją, sam bowiem za nic nie dałby się wsadzić na konia mając do wyboru wyłożone poduszkami siedzenie w czterokołówce. Co kraj, to obyczaj, pomyślał przelotnie nie potrafiąc się oprzeć uczuciu pobłażliwości wobec braków w obyciu przewodnika.

Gianni Lombardi jechał tuż obok otwartego okienka powozu, spoglądając to na pasażerów, to wodząc bystrym spojrzeniem po mało żyznych, naznaczonych wielkimi bryłami skał pustkowiach na północ od Genui. Porośnięte skąpymi trawami łąki, liche zagajniki i wrzosowiska wydawały się ciągnąć aż po wieńczący horyzont zarys monumentalnych gór.

Wysłannik, a zarazem krewniak Białego Wilka okazał się przystojnym szlachcicem o nieco barbarzyńskiej aparycji, kiepsko uczesanym i ubranym w opinii Abdela bez śladu wysmakowania, ale promieniującym życiową energią i męskim urokiem. Kolacja z jego udziałem wieczór przed opuszczeniem Genui stała się sceną kilku towarzyskich gaf, które w Montpellier tygodniami nie schodziłyby z ust salonowych bywalców, ale które w zaistniałych okolicznościach Sanguine musiał gościowi wybaczyć. Po pierwsze, Gianni Lombardi mówił bardzo kiepsko w języku Franków. Abdel cierpiał prawdziwe katusze przez pierwszy kwadrans kolacji, miał bowiem wrażliwe ucho wyczulone na dialektyczne zgrzyty i cudzoziemskie naleciałości u swoich rozmówców. Kiedy zatem krewniak władcy Bergamo pomylił w konwersacji wino z wanną, pierworodny Sanguine z uroczym uśmiechem zaproponował przejście na mowę purgaryjską, doskonale znaną nie tylko jemu samego i jego siostrze, ale i dobrze wykształconymu Leonowi Thibautowi. Mające zaraz potem karygodne potknięcia związane z nieprawidłową formą wznoszenia toastów, doboru sztućców czy braku zwyczaju płukania palców w miseczce wody pomiędzy daniami również musiały pójść w zapomnienie - szlachta z Montpellier nie bez powodu uchodziła za śmietankę nie tylko Franki, ale bez mała całej Europy, dlatego pomimo niechęci do prostaków Abdel musiał przyjąć do wiadomości, że nie wszyscy otaczający go ludzie byli takimi samymi perłami ludzkości, co Sanglierowie.

Kiedy kolacja dobiegła końca i jej uczestnicy jęli konwersować na szersze tematy przy kieliszkach wina, Abdel Sanguine zaczął wypytywać młodego Lombardiego o pozycję i wpływy rodu Białego Wilka, o sytuację polityczną w północnym Purgare oraz nastroje społeczne. Przez cały ten czas umiejętnie komplementował wysłannika z Bergamo, nie szczędząc starannie dobranych pochwał i wyolbrzymiając punkt widzenia Sanglierów na kwestie wpływów Lombardich. Trudno powiedzieć, czy Gianni Lombardi brał te wyrazy uznania za szczerość czy też przejrzał swego rozmówcę, widać było jednak wyraźnie, że słowa Abdela sprawiają mu wielką przyjemność.

Jeszcze większą przyjemność musiała mu sprawiać konwersacja z Angeline Leą, siłą rzeczy urywana ze względu na dzieloną między dziewczynę i jej brata uwagę. Młoda dziedziczka kokietowała Purgaryjczyka tak umiejętnie, a zarazem taktownie, że Abdel nie zdołał się powstrzymać przed posłaniem jej ukradkowego skinięcia aprobaty. Bladoskóra, wykwintna i pełna dystyngowanego uroku, córka Ventricule musiała się diametralnie różnić od smagłoskórych opalonych mieszkanek Purgarii, do których przywykł Gianni Lombardi. Szlachcic miał wręcz chwilami kłopot, by poświęcać dziedzicowi należną mu z racji statusu uwagę, tak często jego spojrzenie uciekało ku umalowanym oczom i wyeksponowanemu dekoltowi Angeline.

Nie bez powodu zatem Sanguine oczekiwał, że Gianni dołączy do niego, siostry i kuzyna w powozie. Co więcej, liczył na dodatkową rozrywkę mając na względzie nie dość dobrze skrywaną zazdrość w zachowaniu kapitana Perraulta, który w trakcie kolacji mówił bardzo mało, taksował w zamian adorującego Angelinę Gianniego wzrokiem, który Frankowie zwykli rezerwować dla pomiotu Wynaturzonych.

Lecz młody Lombardi dał kolejny raz dowód braku dobrego frankańskiego wychowania i miast bawić Abdela rozmową z siedzenia po przeciwnej stronie pojazdu, wybrał niewygodną opcję podróżowania w siodle obok okienka powozu.

Niczym czarne cienie, czterej noszący ciemne długie płaszcze jeźdźcy nie odstępowali go dalej niż na dwie długości konia, tworząc eskortę obserwowaną bacznie i przez Sangów i przez najemników Bartheza.

- Czy miał pan już okazję do wspięcia się na wyższe partie Alp? - zapytała cudownie melodyjnym głosem Angeline Lea - Nawet z tej odległości góry sprawiają takie monumentalne wrażenie.

- Polowałem na pogórzu - odpowiedział Gianni - Mój ród posiada fortecę u podnóża Alp, dzień drogi od Bergamo. To naprawdę piękna okolica i wizyta w niej pozostawia niezapomniane wrażenia. Nie śmiem nawet pytać, ale jeśli protokół wizyty na to pozwoli, z dziką radością zabrałbym waszą miłość na dzień w góry.

- Czy to nie zbyt niebezpieczne? - odezwał się natychmiast Jaques Perrault, siedzący w powozie tak sztywno jakby połknął tyczkę - W przypadku dziedziczki tak znamienitego rodu stanowczo odradzałbym tego rodzaju odstępstwa od protokołu.

- Pragnę zapewnić, że piękna róża rodu Sanguine nie znajdzie bezpieczniejszej opieki od mojej - Gianni posłał Angeline szeroki uśmiech - W tamtej części Alp rządzą Lombardi.

- Myślę, że na tego rodzaju propozycje przyjdzie czas, gdy już spotka nas zaszczyt rozmowy z czcigodnym Vespaccio - wtrącił uprzejmym tonem Abdel - Sam poczułem zainteresowanie taką górską eskapadą. Na co polują pańscy krewniacy w Alpach, jeśli woln o spytać? Żywię szczerą nadzieję, że nie na Helwetów.

Aby niepotrzebnie nie przeciągać wstępu do scenariusza, znowu popchnąłem akcję do przodu. Oto dzień po kolacji w Genui, a Wasza ekspedycja zmierza już ku ostatniemu przystankowi, wprost do Bergamo. Miły i przystojny krewniak Białego Wilka towarzyszy Wam w charakterze przewodnika i bawidamka.