Teoffen:

- Semen, żyjesz? Lanwin? Dexter? Któryś potrzebuje pomocy? - zapytał Philippus, ścierając dłonią krew, która puściła mu się z nosa i rozglądając się po pobojowisku. Tupik i Lanwin zdawali się cali, choć po niziołku widać było jak odkrztusza raz po raz i pluje gęstą, zmieszaną z krwią, plwociną. Semen przysiadł i smętnie spoglądał na otwartą ranę w nodze. Krew spływała mu po rozdartej nogawicy, spod której wyzierał spory kawał porwanego mięsa. Dexter siedział bok w bok z nim, przyciskając przesiąknięty krwią gałgan do obojczyka. Może nie najszczęśliwsi, ale żywi. Czego nie można było powiedzieć o góralach. Ich zwłoki leżały w miejscach w których padli. Zakrwawione, a w przypadku ich wodza, niemal rozpołowione z wylewającymi się na wierzch wnętrznościami. I okrwawione truchło druida. Krew płynęła wciąż obficie ze wszystkich otworów jego ciała, jakby wciąż żył. Ciemna i gęsta, wsiąkająca w poczerniały wokół niego mech i powykręcane korzenie martwych roślin. Philippus czuł niemal namacalną martwotę okalającej trupa roślinności. Z trudem odwrócił oczy od zastygłej w mieszaninie zdumienia i strachu maski, w którą zmieniło się oblicze zabitego.

-Muszę was… Opatrzyć. - powiedział z trudem Hohenheim zbliżając się do kamratów. Czuł wracające, wyraźnie nadwyrężone pojedynkiem z druidem, siły.

-Znam się na tym, wiesz. Pomogę ci. - Tupik podszedł do medyka i wespół zabrali się do dzieła. Lanwin przysiadł na kamieniu, ładując ponownie swą broń i smętnym wzrokiem spoglądając na zbliżających się drwali. Musieli uwolnić się z więzów, bo szli rozcierając wyraźnie ślady po pętających ich jeszcze przed chwilą powrozach.

-I co teraz panie? - drwal, który szedł na czele, pochylił głowę w czymś na wzór ukłonu, miętosząc miast zwyczajowej czapki, kawałek powroza w ręku. Na opuchniętej od konsekwencji spotkania z górskimi rabusiami twarzy wykwitły mu już sinofioletowe siniaki. Reszta jego kamratów, czterech tęgich chłopów, stało zbitych w kupę wyraźnie czekając rozkazu co dalej czynić. Każdy z nich nosił ślady oporu. Lanwin pamiętał ich sprzed kilku dni. Jak w wesołej atmosferze pokpiwali z niego i dwóch innych gajowych, których jaśnie wielmożny pan wyznaczył do strzeżenia wyrębu. Wtedy było ich więcej, teraz ci co ocaleli, kupili się niczym owce, gdy w obejściu niesie się wycie wilczej sfory. - One, górskie kurwie syny, Jontka i Grubego Jule zerżnęli jak prosiaki jakie. A nas powiązali i kazali cicho siedzieć byśmy życie zachowali. Dobrze im tak, kurwim synom. Tfu! - przewodzący drwalom splunął siarczyście na zwłoki klanowego.

-Pobili nas, pany! A my przeca niewinowate. - ospowaty, żylasty drągal widać nie do końca ufał wyzwolicielom, bo pozbywszy się powrozów z rąk znalazł już gdzieś swoją utraconą siekierę i teraz zaciskał sękate dłonie na jej trzonku.

-Dobrze, żeście im odpłacili! Ale one wrócą. Kunie ostawili przeca! - prowodyr wskazał na spętane kuce. Trzeba było przyznać, że miał łeb na karku…


Serrig:

Stajnia Starego Zimbera przylegała do oberży o nazwie “Mokra Panna”. Drewniany szyld wiszący na dwóch zardzewiałych łańcuchach przedstawiał dziewoję obficie wyposażoną przez matkę naturę. Fakt, “artysta” tworzący to dzieło z całą pewnością uznać musiał, że strój kąpiącej się niewieście jest zbędny, bo też pozbawił ją go zupełnie skupiając się innych interesujących detalach. Prowadzeni przez Rusta minęli jej ganek dostrzegając jedynie, że zamęt ogarniający wioskę i w oberży zbudził służbę, która uwijała się zbierając rozstawione w podcieniu gliniane wazy i donice. “Kogo obchodzi co stanie się z wiechciami?” przemknęło biegnącym do stajni przez głowę, ale widocznie komuś los rosnących w donicach kwiatów nie był obojętny. Leo czując stajnię wysforował się do przodu komenderując kompanami, wóz prowadzony pewną ręką Waldemara turkotał za nimi.

Wrota do stajni rozwarte były szeroko, więc Fretka od razu rzucił się do środka oceniając wprawnym okiem stłoczone w boksach wierzchowce. Było na czym oko zawiesić! Widać Zimber, choć może i był stary, znał się na rzeczy. Wierzchowce były wyczyszczone, stały na świeżym sianie, zadbane. Rzędy ułożone na żerdziach również lśniły czystością.

-Ktoś wy? Oberża zamknięta, wojna! Uciekajta chłopy! - do stajennego, który z całym naręczem uprzęży wychynął właśnie spod stryszku stodoły widać dotarły hiobowe wieści, bo spieszył się co widać było z czerwieniejącego z wysiłku pyska.

-Konie rekwirujemy! W Teoffen odbierzecie! - Rust się nie patyczkował, tylko wyrwał uprzęże z rąk zaskoczonego chłopa i skoczył do Fretki, który już wyprowadzał co piękniejsze zwierzęta. Szczególnie w oko wpadła mu para solidnych srokaczy o szerokiej piersi i kłębie, którego pozazdrościć by im mogły i destriery rycerskie.

-Jak to rekwfie…ru?-stajenny stał z rozdziawioną gębą. Rust i Greger wyprowadzali kolejne wierzchowce. Hans stał z boku, ale dłoń nerwowo błądziła mu wokół rękojeści sztyletu. Waldemar siedzący na koźle czujnie rozglądał się po okolicy nie wprowadzając wozu na podworzec stajni. Wolał być gotów do odjazdu bo wieśniacy już toczyli swoje małe boje o wózki, taczki, kuce i muły. Pośród chałup słychać było wrzaski kumoszek pieklących się o jakieś duperele, płacz dziatek i wściekłe kurwowanie chłopów. Jeśli do tego dodać kwik przeganianych z zagród świniaków, pianie wpychanych do wiklinowych klatek kur, kaczek i gęsi, to obraz wioski przypominać zaczynał burdel w trakcie pożogi. Nad wszystkim górował władczy ryk Jeremiasza, który niósł się od placyku, który w tym siole musiał uchodzić za rynek.

-Zamknij mordę chmyzie i pomóż konie kulbaczyć!- krzyknął do wieśniaka Greger a dla dodania swym słowom powagi wyciął wieśniaka w ucho. Nie za mocno, ale na tyle, by wyrwać go ze stuporu. Co też przyniosło skutek, choć nie do końca taki jakiego oczekiwał Bedhof.

-Panie Zimber! Panie Zimber!! Konie kradną!! - ryknął wieśniak rzucając uprzęże na ziemię pod nogi osiłka i pędem ruszył do oberży, ale ubiegł ledwie trzy kroki bo zatrzymał go Hans. -Tak nie wolno! - stęknął wycięty w dołek i uderzył plecami o drzwi stodoły, po czym zgiął się wpół i wyrzygał na ziemię, pod buty najemnika. Jednak jego wrzask doszedł do kogoś, bowiem boczne drzwi oberży rozwarły się z hukiem i wypadł z nich…


Teoffen:

Kuców było równo tuzin. Tupik pozbierał się w sobie i ruszył w ich stronę chcąc dokładniej przyjrzeć się wierzchowcom i zawrtoci i sakw. Szybko ustalił, że tak po prawdzie nie było w nich nic ciekawego. No może poza kilkoma bukłakami w których znalazł pierwszej jakości okowitę. Szybko poniósł je Philippusowi. Z doświadczenia wiedział, że gorzałka przydatna jest medykom w ich pracy. Dla oczyszczenia ran i dla kurażu, gdy ranom nic już nie pomoże. Dwa bukłaki podał drwalom, którzy jakby nabrali nieco odwagi, bo już szerszym kręgiem podeszli do ogniska i przeglądali ciała zabitych klanowych. Pod czujnym wzrokiem siedzącego i czekającego w kolejce do zabiegów medyka Dextera.

-Trza by w dyrdy pany. Bo przeca wszystkich nie usieczecie? - w głosie prowodyra słychać było lęk pomieszany z ciekawością. Pytanie skierowane było do Semena chyba, który zbryzgany posoką klanowego wydawał się ze swoim leżącym pod ręką toporem istnym rzeźnikiem.

-Bierzcie co wasze, siadajcie na koń i uciekajcie. Ostrzeżcie po drodze wszystkich. - Lanwin który przecie był z zamku i czuwać miał wcześniej nad bezpieczeństwem wycinających las drwali, zakomenderował. Nie z tego powodu by poczuwał się do tego, ale z drugiej strony przeczuwał że ocalenie tych kilku chłopów może podnieść jego notowania. Sam spiesznie ruszył do spętanych, górskich koników wybierając co lepsze sztuki dla swych kompanów i odprowadzając je na bok. Góralom nie trzeba było długiej gadki, bo w te pędy rzucili się na wierzchowce klanowych i nieporadnie wspinali się na ich grzbiety. W innych okolicznościach ich wysiłki musiałyby wzbudzić rechot oglądających te manewry, ale teraz nikomu nie było do śmiechu. Myśl, że mogą powrócić tu właściciele wierzchowców nikomu nie dodawał odwagi.

-Z bogiem pany! Powiemy wszystkim co tu się działo! - Krępy góral który już siedział w siodle skinął poważnie głową swoim wyzwolicielom. Dexter podświadomie czuł, że pozbywanie się tych kilku rębaczy nie jest najlepszym pomysłem, ale ból obojczyka nie pozwalał mu się skupić.

Philippus czuł, że wracają mu siły. Mechanicznie opatrywał kozaka z rutynową wprawą upychając porwane mięśnie do środka nogi kozaka. Podświadomie widział strukturę materii, nienaruszoną na szczęście, czuł że mógłby wspomóc proces leczenia kozaka, bo krwawienie już udało mu się opanować, ale bał się. Bał się skutków, bał się bólu. Z tego też względu ograniczył się do konwencjonalnych metod i sięgając po podręczną nić i igłę zszył czysto ranę po czym ją zabandażował. To samo uczynił z Dexterem, choć ten znosił jego zabiegi dużo ciężej, jęcząc i krzycząc na przemian, dopóki nie pociągnął kilka razy okowity. Palce medyka głęboko weszły w ranę sprawdzając nienaruszalność organów, kości i mięśni, po czym przyszła pora na dezynfekcję i szycie.

Czas płynął a wieczór coraz wyraźniej kładł się nad doliną. Ciemne smugi dymu zaczynały tonąć w mroku co jeszcze bardziej wzmogło czujność Lanwina i Tupika. Przyczajeni wśród głazów na skraju doliny wpatrywali się w ścianę lasu wypatrując zagrożenia. Dzięki temu udało się im pierwszym, kiedy Hohenheim cucił opatrzonego już Dextera a Semen przymierzał się właśnie do górskich koników, dostrzec postać, która wysunęła się z lasu. Czujnie rozglądający się na boki góral, odziany jak jego pobratymcy w kubrak z owczej skóry, szedł przyczajony dzierżąc w dłoniach na poły napięty łuk, jakby spodziewał się w każdej chwili zasadzki. Jedno jednak można było o nim powiedzieć ponad wszelką wątpliwość. Zmierzał do doliny…


Serrig:


-Co tu się dzieje do jasnej cholery! - Stary Zimber, jeśli to on był właśnie, był rzeczywiście stary. Siwe włosy kosmatego koniucha sterczały we wszystkie strony i śmiesznie podrygiwały gdy świńskim truchtem gnał od oberży ku stajni. Na jego pocerowanym w setkach miejsc kubraku widać było ślady całego jadłospisu oberży i nie przysparzało jej to chluby. Fretka właśnie siodłał dwa wielkie wierzchowce znajdując w stajni pasujące do nich siodła. Greger z Rustem nieśli dwa kolejne a Hans wyprowadzał co lepsze konie. A było wszak w czym wybierać bo w stajni było ich łącznie prawie tuzin. Sporo, jak na taką wiochę.

-Imieniem Panicza Detlefa rekwirujemy wasze wierzchowce. Odbierzecie je na zamku! - DeGroat pospieszył z wyjaśnieniem, choć w sumie w dupie miał co o tym myśli utytłany w owsiance dziadyga. Wolał jednak nie wszczynać burdy, widział bowiem rękę Hansa, która nerwowo trącała rękojeść wiszącego u pasa miecza.

-Pospieszcie się! - krzyknął z kozła wozu Waldemar nerwowo rozglądając się po okolicznych chałupach i drodze. Widział kose spojrzenia jakimi objuczeni wieśniacy obrzucali stojący, gotowy do drogi i pustawy wóz. Oj przydałby im się on, przydał.

-Nie, kurwa! Obiad właśnie zamierzałem zamówić i z pannami pofiglować! - odkrzyknął mu Rust wyraźnie zniesmaczony wołaniem kompana. Otarł pot z czoła po czym skupił się na Zimberze, który już stał przy stajni. - Kwity dostaniecie! I rekompensatę! Na zamku!

-Co mnie tam zamek, panie, toż to gości konie! Ja za nie głową… - Zimber zacietrzewił się, poczerwieniał i wściekle zaciskał pięści. Greger minął go obojętnie niosąc ostatnie, wybrane przez Fretkę siodło. Cztery wierzchowce już były osiodłane i ostał się ostatni. Luzak zapewne, na wszelki wypadek. Hans dociągał popręg jednego z tych wielkich z wyraźnym zadowoleniem przesuwając palcami po lśniącej skórze zdobionej miedzianymi guzami uprzęży.

-O to to! Głową! Lubisz ją mieć na karku dziadku? - Hans wesoło krzyknął do starucha obnażając dla dodania słowom wagi miecz. Stary cofnął się i nadział się na pierś Gregera, który odcinał mu właśnie drogę odwrotu.

-Na koń chłopaki i dzieweczki, koniec tych zabaw. - rozkazał Rust, choć nic mu było do rozkazywania, ale wiedział że chociaż Greger go posłucha a potem może i reszta. Leo troczył właśnie luzaka do swego wierzchowca. W zapadającym zmierzchu powoli zaczynały niknąć tumany ciemnego dymu unoszące się znad obozowiska dyplomatycznego.


-No proszę Gustafie! Zaprafdę rację miałeś mufiąc, że czekają nas tu przygody! - donośny głos doszedł wszystkich z drzwi oberży w których stanął szpakowaty jegomość odziany cały na czarno, ze szkarłatnym płaszczem zarzuconym na plecy. Nieznajomy spokojnie ruszył w stronę wsiadających na koń “dyplomatów z Serrig” dobywając długiego miecza z wiszącego u pasa jaszczura. Idący za nim, zapewne Gustaw, ledwie przecisnął się przez wąskie wejście. Odziany w biel łysol z postury przypominał Gregera. Tyle, że pod białą jaką i płaszczem widać było solidny szmelcowany napierśnik. A blizny zdobiące jego łeb dowodziły, że musiał od czasu do czasu sięgać się do przemocy. Takie już były czasy. - Dobrzy ludzie, ostawcie te konie po dobroci. Jesteśmy pokornymi sługami Pana i nic nam do waszych sporów i wróżd. - głos łysola był doniosły, podobnie jak doniosły efekt wywoływać musiała na postronnych trzymana przezeń w garści buława.


-Na miecz Pana, oddajcie co pochopnie uznaliście za fasze i idźcie sobie gdzie fas nogi poniosą. Póki noszą! - sepleniący śmiesznie szpakowaty zbliżał się spiesznie i nieubłaganie. Rust poświęcił chwilę uwagi, by przyjrzeć się wiszącemu mu na szyi, srebrzystemu wisiorowi przypominającemu krótki miecz lub krzyż. Nie znał tego wyznania, ale też sprawom duchowym nie poświęcał wiele swej uwagi. Teraz również. Wszyscy już byli w siodłach, ale Rust widział zachodzącego go z boku stajennego, który skądś wyczarował zardzewiałe widły. A dwóch nieznajomych było coraz bliżej idąc tak, by zamknąć ich wszystkich w podworcu stajni i odciąć drogę ucieczki. Byli kurewsko szybcy.

Waldemar siedzący na koźle wozu, trzymając nerwowo wodze w garści, przyglądał się wszystkiemu z coraz większym napięciem. Które wzmogło się jeszcze, gdy dostrzegł biegnących od głównego wejścia do oberży trójkę odzianych na czarno knechtów. Oni również mieli miecz czy krzyż wyszyty na piersiach, ale dla Waldemara dużo ważniejsze zdawały się naciągane przez nich kusze…

Czas pędził szybciej niż kochanek przyłapany na cudzołóstwie. Nim się obejrzeli a nie mieli już ani mięsa armatniego w postaci drwali, ani czasu na sprawne przygotowanie zasadzki. Zreszta Tupikowi na jakiś czas odechciało się bojów – zwłaszcza z bliskiej odległości. Wśród trupów uważnie przeszukał jeszcze druida licząc że znajdzie przy nim choćby zioła – nie pomylił się choć nie było czasu by dokładnie im się przyjrzeć gdyż Theo potrzebował pomocy – której Tupik udzielał o tyleż chętniej iż miał okazję uczyć się od prawdziwego mistrza. Trzeba było przyznać że niziołek czerpał wiedzę z różnych źródeł – gdzie się dało i ile się dało, tacy jak on musieli umieć sobie radzić w różnych okolicznościach…

- Walczymy czy spierdalamy … a może negocjujmy? – usłyszał od towarzysza który schylony w zaroślach dostrzegł wraz z Tupikiem klanowca – zwiadowcę.

Tupik nie próżnował… w zasadzie nigdy – wyrył szybko znak rodu szlachty z Serrig na czole zabitego szefa klanowców. Pozostawiając wiadomy znak tym którzy go znajdą. Jeśli mieli się mścić lepiej, aby skupili się na konkurencji.

- Zmywajmy się , nie ma czasu , teraz oni mogą nas okrążać, to klanowcy bić się potrafią a widać że i w dziczy sobie radzą doskonale. – zaszeptał do pozostałych , broń co prawda miał w pogotowiu ale już przesuwał się w stronę wierzchowców. Nie chciał zostać ostatni na placu boju.

Nastroju do walki nie poprawiała wciąż bolejąca szyja choć doskonale wiedział że mogło skończyć się znacznie gorzej. W tej chwili musieli jednak myśleć o jak najszybszym powrocie do Teoffen i zdaniu raportu a nie na wykrwawianiu się w dziczy. Poza tym nie znany mu był los Detlefa , mogło się okazać, że przelewali już krew na darmo i nie ma już Panów – po której stronie początkowo się opowiedzieli.

- Jazda! Na Teoffen! -krzyknął Rust dając koniowi ostrogę i kładąc się w siodle. "Do diabła!" pomyślał Greger próbując pójść w jego ślady. Nie miał zamiaru dyskutować z jego planem działania, tym bardziej że Hans już podpalił stajnię a ogień zgrabnie przeskoczył na dach oberży rozświetlając zapadający mrok. Greger widział wykrzywione w gniewie oblicza uzbrojonych właścicieli koni, widział ich gotową do użycia broń i wiedział z całą pewnością, że umieją jej używać. Wskoczył na konia najlepiej jak umiał, ale wiedział że jego umiejętności były w tej materii więcej niż mizerne. O tak, mógł dosiąść konia uprzednio karmiąc bydle jabłkami czy marchewką, by nie porzuciło go w wybranej przez się chwili. Mógł przejechać się chwilkę, nawet kilkukrotnie to czynił zwiedzając wioski w okolicy Nuln po których to wycieczkach dupsko bolało go niepomiernie. Ale na Ranalda Podstępnego nie zrywał się nigdy do galopu! Tyle, że nie był to czas na dyskursy o wybranym do realizacji planie. Co to, to nie.

Greger miał przeczucie, że całą sprawę lepiej będzie wyjaśnić w drodze, tym bardziej że w ślady Rusta już poszedł Gruber a i Waldemar zaciął konie i wóz ruszył z kopyta. Bedhof wbił pięty w bok konia mocno łapiąc wędzidła i pognał za nimi. Nie należał bowiem do ludzi, którzy słysząc nawoływanie "Pali się! poświęcałby czas na dopytywanie, co się pali, gdzie się pali i czy aby na pewno się pali i rozpoczynali dyskusję jakie w tej sytuacji należy przedsięwziąć środki bezpieczeństwa. Należało brać nogi za pas, gdyż ucieczka z całą pewnością nie mogła mu w niczym zaszkodzić a dla dyskursu znaleźć inną, dogodniejszą chwilę. Tym bardziej że do twierdzenia "honor droższy niż życie" miał szereg wątpliwości. Wcisnął więc koniowi pięty w bok naśladując gnających już w skok kompanów uchodząc sprzed obnażonego miecza i buławy pozostających za nim nieznajomych. Trzymał się lejców, grzywy a gdyby miał pewność że w ten sposób nie udusi litościwie wynoszącej go z całego zamieszania gadziny, objął by i wierzchowca za szyję, byle nie wylecieć z siodła na pośmiewisko wszystkich, którzy zechcieli by poświęcić mu stosowną porcję uwagi.