Agnestag; północ; koga “Stara Adele”; rozmowa z Normą

Czarodziej z uwągą słuchał opinii toporniczki na temat wyprawy na bagna, zastanawiając się jak najlepiej wykorzystać te informacje.

- Ciekawy pomysł z tym przedostaniem się tam na łodzi. Mówisz, że to byłoby szybsze rozwiązanie niż podróż przez las? Myślę że twoja pomoc w tym przedsięwzięciu byłaby nieoceniona, ale rozumiem, że planujesz od razu po akcji w świątyni odpłynąć wraz z Mergą?

- No tak. Odpływam razem z nią. - przytaknęła z niezmąconym spokojem. W końcu od zeszłej zimy sama mianowała się ochroniarzem i gwardzistką wyroczni. No i z północnej ojczyzny były tutaj tylko one. - A czy byłoby łatwiej czy szybciej to nie wiem. Nie byłam ani na tych bagnach ani w tym lesie. Ale wy, szczury lądowe, cały czas myślicie jak szczury lądowe więc jak gdzieś się dostać to zaraz lądem. To mówię, że łodzią też można by do tych bagien dopłynąć i przynajmniej z początku na nie wpłynąć tą łodzią. - toporniczka prychnęła nieco rozbawiona pytaniem ale wyjaśniła skąd jej przyszedł do głowy ten pomysł. Powiodła spojrzeniem po ubierających się kultystach jacy szykowali się już do opuszczenia pokładu i zejścia na ląd a potem dalej przez mroczne i ciche ulice do swoich domów. Norma widocznie myślała bardziej kategoriami marynarza niż szczura lądowego.

- To rozważe ten pomysł. Szkoda, że odpływasz, ale mam nadzieję, że nasi Patroni będą wam sprzyjać w Norsce. Byłaś tam kiedyś? - spytał się czarodziej.

- W Norsce? Ja jestem z Norski. Tak samo jak wyrocznia. - brwi wojowniczki z dwoma toporami uniosły się nieco do góry gdy usłyszała pytanie. Ale przypomniała, że razem z resztą swojej załogi przypłynęli tu w zimie aby przyjść Merdze z pomocą.

- A faktycznie… - Joachim zganił się w myślach, coś był chyba roztrzepany ostatnio.
- Czy w takim razie będziecie z Mergą odwiedzać wasze rodzinne strony?

- Tak. Właśnie tam wracamy. Ale może potem pojedziemy gdzieś dalej. Trzeba będzie dużo rozmawiać aby zachęcić do przypłynięcia. tutaj. - wojowniczka z dwoma toporami przytaknęła na takie przypuszczenie rozmówcy. Odsunęła się nieco pod ścianę aby Sigismundus mógł przejść w stronę schodów i żegnając się krótko przy okazji. Wyraźnie się spieszył, reszta jeszcze się ubierała albo rozmawiała ze sobą.

-W takim razie życzę powodzenia i niech nasi Patroni wam sprzyjają! - Joachim pożegnał się z całkiem sympatyczną norsemanśką wojowniczką. Było wiele do zrobienia.


************************************************** ************************************************** **********

Festag; przedpołudnie; dziedziniec świątyni; Rozmowa z Van Hansenami

Czarodziej przywitał się elegancko i zgodnie z wymogami etykiety z zebranym towarzystwem, oczywiście zaczynając od pocałunku w rękę Lady Hansen. Cieszyło go, że zaczyna być dostrzegany przez kolejnych szlachciców, to z pewnością stworzy mu nowe możliwości. Jednak słowa Barona nieco go zmieszały. Zaczął szybko myśleć. Miał chyba dwie możliwości - ukrócić ten pomysł albo też przyłączyć się do wyprawy, by wynieść z tego korzyść dla siebie.

- Ciekawy to i śmiały pomysł baronie…. - odezwał się po chwili zamyślenia - zalecałbym jednak ostrożność. Ostatnie znaki które widziałem, wskazują że nad miastem zbiera się jakieś mroczne zagrożenie i coś niepokojącego może się wydarzyć w ciągu ostatnich kilku dni. Jeśli ta wyprawa miałaby się odbyć, rekomenduje by się do niej dobrze przygotować i wziąć ze sobą odpowiednie wsparcie. Właściwie ja też mógłbym wspomóc barona w tym przedsięwzięciu, ten potwór z bagien może nie być do końca normalnym stworzeniem, więc może się okazać że moje talenty i wiedza będą tutaj przydatne.

- Ależ oczywiście, że to nie jest jakieś zwykłe stworzenie młodzieńcze! Przecież to potwór! Domyślam się, że to jakieś ohydne wynaturzenie. Ale szlachetny i śmiały oręż na pewno pokona tą maszkarę! - baron Wirsberg zawołał dumnie i bojowo dając znak, że jest gotów zmierzyć się z tym czymś na bagnach czymkolwiek by to nie było. Zaś państwo van Hansen przyjęli to z uznaniem chociaż milady wyglądała na nieco zmartwioną.

- A to wujaszek się wybiera na jakieś polowanie? - w przeciwieństwie do matki, na jej piękną córkę słowa o polowaniu zadziałały wręcz przeciwnie. Zostawiła na chwilę swoich rówieśników i podeszła bliżej do barona jaki był raczej w wieku jej rodziców niż jej.

- A tak moja młoda damo. Dokładnie tak. To miasto zobaczy, że stary pies ma jeszcze kły i potrafi mocno ugryźć! - zaśmiał się chrapliwie starszy od niej szlachcic.

- Najpierw ci radzę załatwić dyspensę u naszych ojczulków. Szkoda abyś przez ten zapał wpakował się w jakieś tarapaty. - poradził koledze Mikael przypominając, że wciąż jest zakaz świętowania, w tym także polowań, z powodu żałoby po księżnej-matce. Złamanie tego mogłoby zostać uznane za brak szacunku a nawet obrazę majestatu no a konsekwencje towarzyskie były trudne do przewidzenia.

- Dobrze, pójdę do nich, właściwie zaraz mogę pójść. Wszystko załatwię. Ale jestem dobrej myśli, w końcu chodzi o jakiś zaszczytny cel i ubicie jakiejś plugawej poczwary. - baron Heidrich wydawał się być pełen zapału i dobrej myśli. Froya sprytnie złapała go pod ramię owijając się swoimi wokół niego.

- To ja pójdę z wujaszkiem i pomogę. Ale musi mnie wujaszek ze sobą zabrać. - powiedziała raźno i nieco niewinnie jakby chciała wydać się młodszą niż była w rzeczywistości. Baron zaśmiał się wesoło ale szybko spojrzał na swoich przyjaciół a ci nie mieli zadowolonej miny.

- Kochanie, jestem pewna, że wujaszek na pewno sam sobie poradzi i w świątyni i tam na bagnach. Tylko byś mu przeszkadzała. - matka jak zwykle starała się wyhamować gorący temperament córki i skierować go na mniej ryzykowne tory.

- Właśnie, może ja z tobą pójdę Heidrichu. We dwóch możemy mieć większą siłę perswazji. - zaproponował Herr van Hansen jakby też próbował wymanewrować córkę z tej ryzykownej wyprawy. Ta jednak spojrzała na niego prosząco i coś nie zamierzała puszczać ramienia wujaszka.

- To męska sprawa kochanie. Niech panowie to załatwią po swojemu. Sama zobacz, że musimy się zająć naszymi drogimi gośćmi. - baronowa wskazała córce zarówno na jej rówieśników jak i Joachima chcąc zapewne namówić ją do rozsądnego zachowania.

- Lady Froya świetnie sobie radzi we wszelkich łowach i tego rodzaju przedsięwzięciach, nawet trolle jej niestraszne… choć to faktycznie może być niezwykle niebezpieczne, i to z racji tego potwora który wydaje się być wyjątkowo niebezpieczny, jak i zdradliwego terenu - Joachim postanowił w tej kwestii pozostać neutralnym. Właściwie to z tego co wiedział Froya w niczym nie ustępowała Baronowi w zdolnościach bojowych i łowieckich.

- W każdym razie Panowie, oferuje moje wsparcie… - skłonił się Wirsbergowi i van Hansenowi.

- Myślę, że dobrze będzie panowie jak zabierzecie Joachima ze sobą. W końcu może jego oko i umysł rzucą nieco światła podczas rozmowy z naszym ojcem. - milady zwróciła się do swojego męża oraz przyjaciela rodziny zwracając uwagę na astromantę. Nawet Froya obdarzyła go pełnym wdzięczności uśmiechem za wzmiankę o zimowej walce z potworem. Nawet jeśli on sam nie brał w niej udziału. Uśmiech jednak szybko zgasł gdy rodzicie uparcie starali się ją odciągnąć od tej bagiennej awantury.

- Dobrze, Joachimie, pozwól z nami. - Mikael dał znak aby młody astromanta do nich dołączył.

- O tak, chodź młodzieńcze! Wybacz tą moją gwałtowność to z ekscytacji. - baron Heidrich też jakby zmitygował się, że nieco zapomnieli w rozmowie o jego obecności. Dołączył się do zaproszenia kolegi. Za to milady zgrabnie pociągnęła córke w stronę dotychczasowych rozmówców aby ją odciągnąć od tej rozmowy i skierować uwagę na kogo i co innego. Panna von Hansen wyraźnie miała im to za złe ale dobre wychowanie zwyciężyło i nie chciała robić awantury w miejscu tak publicznym.

- Oh strasznie narwana. Nie wiem po kim ona to ma. Chyba po babce. Też taka była. - baron von Hansen pokręcił głową jakby przepraszał za zachowanie córki. Tak bardzo odmienne od zamiłowań jakim zwykle cieszyły się jej rówieśniczki.

- Jakby chodziło o coś innego to nawet bym ją zabrał. Jakbyście się zgodzili oczywiście. Ale to jednak nie zapowiada się na zabawę. Czy jakieś zwykłe polowanie. No i te Diabelskie Bagna. Sami wiecie jaką mają kiepska reputację. To nie jest miejsce dla dobrze urodzonej damy. - baron mówił jak dobry wujek i przyjaciel rodziny co nawet miałby może ochotę spełnić prośbę przyszywanej bratanicy ale tylko jak się rodzice zgodzą a coś na to nie wyglądało. No i jakby chodziło o coś bardziej zwyczajnego niż takie nietypowe polowanie.

- O tam jest ojciec Absalon. - ojciec Froyi pokiwał ze zrozumieniem głową i korzystając ze swojej wysokiej, szlachetnej sylwetki wypatrzył ich kapłana jaki rozmawiał z innymi wiernymi. Więc skierowali się w jego stronę.

- Myślę, że przekonanie wielebnego że polowanie na groźnego potwora na bagnach to nie zabawa nie będzie problemem - skinął głową Joachim.
- Może nawet jest to misja, którą kościół powinien pobłogosławić…. - dodał, kiedy podchodzili do wielebnego.

- Na pewno. - rzucił krótko baron Heidrich jaki nie tracił animuszu co do swojego pomysłu. Po chwili ojciec Absalon widząc jak dostojni goście do niego podeszli pożegnał się z tymi z jakimi rozmawiał i zbliżył się do ich trójki.

- Witam moi synowie, pochwalony, w czym mogę wam pomóc? - zapytał składając swoje mocarne dłonie przed sobą i patrząc na nich zachęcająco. Baron van Hansen dał znak koledze aby ten jako autor pomysłu i zapewne osoba najbardziej zainteresowana przedstawił sprawę.

- Pochwalony ojcze. Piękne kazanie, bardzo motywujące i ma mądrość w swoich słowach. Jednakże mam pewien skromny a zacny w swych zamiarach pomysł o jaki chciałbym prosić o radę oraz jeśli łaska do o błogosławieństwo wielebnego. - zaczął von Wirsberg zarówno z szacunkiem jak i łagodnością chcąc zapewne zjednać swojej prośbie kapłana morskiego patrona miasta jaki słynął ze swojej surowości czy wręcz srogości. Ten zachęcił go aby kontynuował i wysłuchał o jego pomyśle aby udać się na Diabelskie Bagna, odnaleźć i ubić plugawą poczwarę jaka nawiedzała go ostatnio w snach. A chciał postąpić jak na prawego i honorowego rycerza przystało a nie kryć się przed niebezpieczeństwem. Poza tym rozmawiał już z dwójką ekspertów od snów i przepowiedni czyli obecnym tu astromantą Joachimem jak i czcigodną Matką Somnium. I oboje uważali, że ta poczwara zapewne istnieje nie tylko w jego snach. Ale, że mieli żałobę po ich ukochanej matce - księżnej to nie chciał sobie napytać biedy, że nie okazuje jej należnej czci stąd przyszedł prosić o dyspense na to szlachetne zadanie. Aby nie zostało poczytane jako oznaka próżności czy lekceważenia dobrym zwyczajom i tradycjom.

Kapłan Mananna wysłuchał nie młodego już szlachcica całkiem uważnie. Zamyślił się na dłuższą chwilę. Po czym stwierdził, że on sam raczej nie widzi przeciwwskazań i zapewne po odpowiedniej pokucie i wotach takie przedsięwzięcie zapewne byłoby możliwe. Ale wolał jeszcze uzgodnić to z Matką Somnium bo ona jako najwyższa w mieście kapłanka boga śmierci miała najwyższy autorytet w sprawach żałoby. Prosił więc o czas do namysłu i rozmowę z nią i aby baron Wirsberg odwiedził go jutro. Do tego czasu powinien już mieć gotową odpowiedź.

Joachim potwierdził słowa Barona Wirsberga. Potwierdził że te bestia z bagien również pojawiła się w jego snach. Ponadto znaki które widział w gwiazdach są niepokojące. Nad miastem zbierało się coś niepokojącego, a ta istota na bagnach była z tym powiązana. Poza tym znaki wskazywały też na zagrożenie w Akademii Morskiej, na ten temat odbył już rozmowę z rektorem.

Kiedy skończyli rozmowę z kapłanem spytał się Barona jak dużo osób planowałby wziąć ze sobą na wyprawę. On by wziął przynajmniej swojego inkwizytora natomiast ostatnio poznał pewnego łowcę czarownic oraz łowcę nagród którzy również byliby zainteresowani.

- Akademii? Dziwne. Będę musiał porozmawiać z Matką Somnium w tej sprawie. - kapłan Mananna uniósł swoje surowe brwi i powiązanie z Akademią nieco go chyba zaskoczyło. Zresztą wiadomości o snach astromanty i bagnach także.

- Oh nie róbmy z tego afery. Wezmę paru pachołków i psów i na pewno damy radę. - baron Wirsberg zaś nie miał ochoty robić zbiegowiska na tych bagnach i wolał ograniczyć grono zaintersowanych. Trochę nie było wiadomo czy miał na myśli tak dosłownie parę osób.

Joachim podziękował Baronowi i stwierdził że proponuje wyprawić się na bagna w następnym tygodniu, w ten sposób będą mieli odpowiedni czas na przygotowanie i dogranie szczegółów.


************************************************** **********

Festag; przedpołudnie; dziedziniec świątyni; rozmowa z Łasicą i Burgund



Czarodziej zagadnął łotrzyce kiedy tłum wychodził ze mszy.

- Mam nadzieję, że znalazłyście wystarczające wsparcie dla akcji w świątyni? Ja jak mówiłem mam dużo na głowie, ale jeśli jest potrzeba też mogę w czymś pomóc. To zaklęcie astralnej formy, o którym wspomniałem, idealnie nadaje się do stania na czatach. Oprócz tego, Merga przekazał mi wczoraj zaklęcie pozwalające przywołać chowańca, który planuje wypróbować wieczorem. Taki stwór też by się mógł nadawać do pilnowania albo przekazywania informacji.

- A to szlachetny panie jest na sierociniec, ten prowadzony przez nasze szlachetne Białe Gołębice. - odparła ucharakteryzowana Łasica uśmiechając się łagodnie jakby odpowiadała zacnemu panu na zadane pytanie. Wyciągnęła ku niemu puszkę na datki z jaką chodziły z Burgund po dziedzińcu świątyni pełnym wiernych po właśnie zakończonej mszy.

- Widzę, że wysoko w gwiazdach to ty się może znasz ale tutaj, na ulicach to byś nie przetrwał tygodnia. Będziemy u Pirory to u
niej pogadamy o rodzinnych sprawach. - powiedziała już ciszej i zimniejszym tonem. Burgund zaś w tym czasie uśmiechała się ciepło i rozglądała na boki czy ktoś nie stoi za blisko nich. Widać było jednak, że pod tą maską usłużnych służek jaką przybrały to obie łotrzyce nie mają ochoty ryzykować rozmowy na te zakazane tematy w tak bardzo publicznym miejscu jak to w jakim właśnie się znajdowali.

- A dziękuje, taką szlachetną sprawę jak sierociniec to zawsze z przyjemnością wesprę - astromanta skinał głową i wrzucił parę monet do puszki. Następnie oddalił się, zawstydzony. Musiał na przyszłość bardziej uważać.

************************************************** **

Joachim wyszedł ze spotkania u Pirory jak zakończyła się główna dyskusja. Nie czekał tym razem czy dojdzie do jakiś lubieżnych zabaw w loszku. Ostatnio było to nawet interesujące, ale on przecież nie podążał ścieżką Węża, a czasu wcale nie miał dużo. Czuł ekscytację na myśl o możliwości wypróbowania zaklęcia ze zwoju który dostał od Mergi. I nad tym miał zamiar spędzić wieczór w laboratorium które znajdowało się w podziemiach jego kamienicy.

Następnego dnia miała czekać go wizyta w hospicjum z Ottem no i Henrich chciał się spotkać, wydawał się mieć mieszane uczucia co do ostatnich pomysłów Joachima. Mimo wszystko unikalne doświadczenie tego byłego łowcy czyniło go użytecznym sprzymierzeńcem.

Wellentag; ranek; hospicjum


Mnich przywitał ten dzień w większym uśmiechem niż miał w zwyczaju. Zmęczenie i stres ostatnich dni z niego spłynął po wczorajszym dniu. Przywitał spokojnie brata zajmującego się recepcją i zaczął swój dzień pracy.

Wezwanie od Fabienne dało mnichowi odetchnąć, pora na kolejny krok w odkryciu ołtarza Norry, ale najpierw Joachim. Spojrzał na Przeora kiedy ten zapytał o wczorajszą imprezę.
Och, jak kusiło go, aby mu opowiedzieć prawdę. O tym jak ich dobrodziejka usługiwała mu jak zwykła ladacznica, ale ugryzł się w język. Trzeba nadal trzymać pozory.

- Niestety była to mniejsza impreza niż sądziłem, ale wyszło z niej coś ciekawego. Najwyraźniej nasze trzy dobrodziejki zainspirowały się naszym hospicjum i planują otworzyć gdzieś w okolicy miasta uzdrowisko. - mnich trochę wzruszył ramionami - Gdzieś gdzie możni mogliby zażyć kąpieli w wodzie z leczniczego źródełka, masażu ze smarowaniem jakiś leczniczych specyfików. W sumie lady Pirora chciałby pomocy przy tym przedsięwzięciu. Chciała zapytać, czy znasz jakieś lecznicze źródełka w okolicy? Nawet jeżeli to pic, czasem wiara czyni więcej niż jakaś tam "magia". Do tego, pytała czy ktoś z naszych pacjentów, mógłby znaleźć zatrudnienie w tej lecznicy? Oczywiście Hospicjum będzie wymienione jako współtwórca tego miejsca, a to przyciągnie wzrok możnych. - przynęta zarzucona, teraz zobaczyć czy tłusty sum ugryzie.

- Naprawdę? Ależ to wspaniała wiadomość Otto! - przeor hospicjum prawie się zachłysnął z radości gdy usłyszał takie wieści. - Chwalmy dobrych bogów młodzieńcze! Obdarzyli nas łaską szczodrości w postaci tych cudownych kobiet! - zawołał radośnie wznosząc ręcę pod sufit w pochwalnym geście.

- I spójrz jakie krzywdzące są te stereotypy mój chłopcze. Tak ci starsi lubią gderać na młodzież i młodych… A tu proszę! Wszystkie trzy takie młode a zobacz jakie szlachetne dobrodziejki! I to żadna nie jest od nas. Przecież panna van Dyke to jest z Averlandu a Frau von Mannlieb co prawda ożeniona z naszym kapitanem ale jest z Bretonii. Zresztą nie da się ukryć przez jej akcent. Tej lady Sorii to nie znam ale jak nie znam to pewnie też nie od nas. Zresztą tak mówiły. I zobacz! Wzór do naśladowania! Wielu tych możnych mogłoby się uczyć hojności i dawania jałmużny od tych szlachetnych dziewcząt! - przeor rozpływał się w zachwycie nad trzema, młodymi szlachciankami. A zwłaszcza ich dobrodziejstwem.

- Koniecznie musimy dać na tacę w przyszły Festag aby pomodlić się w ich intencji. A co tam! Przez tydzień będziemy u nas odmawiać psalm dziękczynny za ich zdrowie i powodzenie! - wydawało się, że przeor Bernard nawet się rozczulił nad hojnością trzech błękitnokrwistych młodych kobiet.

- I mówisz uzdrowieńcze źródła? Tak, tak, świetny pomysł. Przydałoby się coś takiego u nas. Cóż za wspaniałe kobiety. - trochę ochłonął i zaczął się zastanawiać nad pytaniem jakie zadał mu młodszy mnich.

- Tu w mieście to nie słyszałem aby coś było. W okolicy też nie. W Kurtwallen jest uzdrowisko no ale to trochę daleko od nas. Już bliżej stamtąd do Salzenmundu niż do nas. No i tam już nie byłoby łatwo uszczknąć tortu. Ale coś mi świta, że coś było jeszcze… Dawniej… - gdy zaczął przeczesywać swoją pamięć powoli coś zaczynało się krystalizować. Ale to chyba nie należało do powszechnej wiedzy jakiej korzystał na codzień więc nie przychodziło mu to zbyt łatwo.

- Chyba coś było… Tam na południu… Może w Stavern? Właśnie niezbyt to pamiętam bo to już dawno nie działa. Chyba jakiś wypadek był czy pożar. Nie jestem pewien… Ale jeśli nawet to budynki mogły się spalić czy zapuścić ale źródełko jak tam było to chyba powinno być nadal. - przeor wyraźnie walczył ze swoją pamięcią chcąc pomóc w tym zaszczytnym dziele wspomożenia ich dobrodziejek a nawet i w jakiejś części ich własnego hospicjum. Ale widać to szło mu bardzo opornie.

- Wiesz co Otto? Idź z tym do Marissy. Ona jest uczona. O ile nie lata jak wariatka na golasa po meblach. I ona brała nauki w Saltmundzie. Jako zielarz i alchemik. I parę razy z nią rozmawiałem na podobne tematy. Dlatego ją przydzielam do herbarium albo biblioteki. Może ona coś wie, pamięta albo zna jakąś księgę co by można było coś znaleźć. No i jak powiesz, że to dla jej nowej pani to pewnie ci nie odmówi pomocy. Możesz jej obiecać skrócenie kary włosiennicy o dzień czy dwa jak się wykaże. Coś tam wymyślisz. Jak nie to po prostu sami będziemy musieli zajrzeć po tych księgach. - w końcu nie będąc pewnym swojej pamięci przeor skierował go ku jednej z bardziej kłopotliwych pacjentek. Przynajmniej ostatnio.

Przynęta, haczyk, spławik i zaczyna chyba wciągać żyłkę. Otto uśmiechnął się na radość przełożonego, czasem miło zobaczyć, że więcej niż chciwość przez niego przemawia.
- Uczona? Doprawdy? No patrzcie. - Mnich się zamyślił, zastanawiało go w takim razie z czyjego rozkazu tu trafiła i cóż też nawywijała. Podejrzewał, że było to przed aktywnością Sióstr, przynajmniej tak silną - Porozmawiam z nią oczywiście, wątpię, abym musiał się zniżać do przekupstwa, ale na pewno się ucieszy z myśli o zmniejszeniu kary. Odwiedzę ją zanim udam się do Frau von Mannlieb, może będę miał jakieś dobre wieści dla niej.

- No tak, tak, jest tu pod ręką to przynajmjniej nie trzeba za nią biegać po mieście. - przeor pokiwał swoją łysiejącą głową na znak, że aprobuje taką decyzję podwładnego i jest mu gotów dać w tej sprawie wolną rekę.

- No uczona może nie jak profesor bo wciąż brała nauki jak ją relegowano tutaj. Ale jednak coś z tych ksiąg musiała się nauczyć. I wcześniej wydawała się jakaś spokojniejsza. Raczej nie sprawiała kłopotów. Nie wiem co ją ostatnio ugryzło aby zachowywać się tak skandalicznie. Naprawdę wciąż mam wątpliwości czy wypuszczanie jej do tej dobrodziejki to dobry pomysł. Może by wzięła kogoś innego? Kto nie lata nago po meblach? Pomyśl co by się działo jakby zrobiła coś takiego naszej szczodrej milady! Skandal na całe miasto! - lider hospicjum nieco skorygował wcześniejsze informacje o jednej ze swoich pacjentek. I wciąż miał obawy co do jej napadów zbyt frywolnego zachowania. Ale na razie jakoś nic nie mówił, że zamierza zmienić swoją decyzję.

Otto westchnął słysząc obawy przełożonego. Miał szczerze dość tego jego gadania o tym jak to Marissa może przysporzyć kłopotów Fabienne, albo hospicjum biegając nago po domu. O ile oczywiście, takie rzeczy byłyby nie na miejscu, podejrzewał, że większość szlachty mogłaby to uważać za "ciekawostkę". Istnieje pewna ilość złota, która odcina cię od rzeczywistości bardziej niż najdalsza podróż na północ. Postarał się jednak zamaskować swe prawdziwe uczucia w fałszywym dzieleniu obaw przeora.
- Wiem, ale rozmawiałem z Frau Fabienne i zapewniła mnie, że nawet w takiej sytuacji postara się wszystko przyklepać. Do tego była pewna, że będzie w stanie uspokoić Marissę. Coś o "Rozumieniu dziewczyny bardziej, niż my chłopcy w habitach". - mnich wzruszył ramionami - Wydaje się naprawdę przekonana, że będzie miała pozytywny wpływ na Marissę.

- Tak nasza dobrodziejka powiedziała? - zapytał przeor i chwilę trawił to w swojej łysiejącej głowie. - No cóż, jak tak powiedziała no to chyba powinna się liczyć z takimi wyskokami Marissy. Nie powinna potem mówić, że jej nie ostrzegaliśmy. I może rzeczywiście zmiana otoczenia jakoś wpłynie na zachowanie naszej pacjentki. Zostaje nam się o to modlić do dobrych bogów. - starszy pan w habicie rozłożył ręcę zapewne uznając, że ze swojej strony hospicjum dopełniło wszelkich starań aby ostrzec szlachciankę przed nietypowymi zachowaniami ich pacjentki. Ostatecznie był chyba mimo własnych wątpliwości gotów dać szansę tej sprawie.

- No dobrze to już nie będę cię zatrzymywał. Leć do tego magistra w recepcji. - dał znak młodszemu mnichowi aby nie kazał czekać gościowi zbyt długo.

Wellentag; przedpołudnie; Otto, Joachim i Heinrich w hospicjum

Otto prowadził swoich dwóch przez hospicjum. Joachima się spodziewał, ale Heinrich był niespodzianką.
- Nie spodziewałem się ciebie, Heinrichu. - powiedział cicho kiedy przechodzili przez kolejne korytarze - Nic nie boli po wczorajszym przyjęciu?

Odziany w lekką zbroję Heinrich, który w tym momencie robił za niańkę maga, spojrzał spod skórzanego kaptura na mnicha.
- Nie jestem tak stary... - mruknął mrużąc oczy.

- Starszy od swoich partnerek. - zauważył Otto - Moje pytanie powodowane jest troską. Już dzwonisz, brakuje żebyś zaczął skrzypieć.

Odpowiedziało mu milczenie, które z jakiegoś powodu było niepokojące. A może chodziło o spojrzenie Heinricha, utkwione w oku Otto, powodujące lodowate dreszcze; spojrzenie, które nie groziło. Tylko obiecywało.

Mnich mimo wszystko zmusił się na, nerwowy, uśmiech.

- No… - Joachim kaszlnął i stuknął swoją laską maga o posadzkę, nie chcać dalej brnać w ten temat.
- Dużo się dzieje, mamy wspólne tematy z Henrichem. Chociażby temat potencjalnej wyprawy na bagna z baronem Wirsbergiem, prawda?


***

W końcu dotarli do jadalni, gdzie Otto dostrzegł Georga.
- Witaj mój drogi. - Otto przywitał się z heroldem Vesty - Tak jak mówiłem, przybył odwiedzić cię magister. To jest Joachim, członek Cechu Niebios i jego… ochroniarz? Heinrich. - rozejrzał się po stołówce - Mógłbyś się z nami przejść? Pójdziemy do ogrodu. Tutaj… trochę za dużo ludzi.

Gorge nie zareagował od razu. Wyglądał jakby miał spowolonione reakcje. Co z jego poważnym wyrazem twarzy i tą trzymaną w dłoniach miotłą nadawało mu niezbyt poważnego wyglądu. Przez chwilę stał jakby czekał na dalszy ciąg słów Otto. Przekrzywił trochę głowę na bok. I odwrócił się za siebie jak ludzie co sprawdzają czy to aby na pewno do nich się mówi czy do kogoś za nimi. Tylko, że na stołówce nikogo więcej tam nie było. A George rozglądał się dobrą chwilę wodząc wzrokiem nie wiadomo po czym. Wreszcie odwrócił się z powrotem do Otto i jego gości.

- Ale po co? Przecież już rozmawialiśmy. Wszystko wam powiedziałem. - powiedział nieco urażonym tonem jakby go nachodzili ponownie w tej samej sprawie. Ale zmarszczył brwi i znów przekrzywił głowę. Jakby czegoś nasłuchiwał. Spojrzał uważnie gdzieś pod sufit i wpatrywał się tam intensywnie. Chociaż nie widać tam było nic nadzwyczajnego godnego takiej uwagi.

- Aaa! Bo to pierwszy raz! Ano tak… Bo to czasem trudno rozpoznać. - uśmiechnął się promiennie jakby jakieś nieporozumienie samo się wyjaśniło. Po czym wziął swoją miotłę i podszedł do trójki swoich gości.

- Bo jak na początek to trzeba się przywitać ładnie. Brat Filomen tak mówi. - powiedział do nich poważnie a Otto kojarzył swojego nieco starszego kolegę co właśnie był nieco ich wychowawcą dla tych łagodniejszych albo młodszych pacjentów co rokowali jakieś nadzieję, że mogliby żyć gdzieś poza hospicjum. Chociaż większość z nich miała na to dość nikłe szanse. Takie adopcje jak to ostatnio zorganizowały ich koleżanki ze zboru należały do rzadkości. Częściej zgłaszała się po kogoś żona, mąż czy rodzina ale też niezbyt często.

- Dzień dobry. Jestem George. - wyciągnął dłoń do Otto jakby się spotykali po raz pierwszy i musieli się sobie przedstawić. Pacjent o ciele dorosłego mężczyzny i to tak gdzieś w połowie stawki wiekowej między Heinrichem a młodszymi kolegami miał minę i maniery małego chłopca. Takiego co to go rodzice nauczyli jakiegoś pożytecznego detalu i jest okazja się tym pochwalić przed resztą rodziny czy gośćmi.

Z początku George uścisnął dłoń mnicha i potrząsnął lekko ale w końcu zamarł. Znów wydawało się, że czegoś nasłuchuje albo szybko czyta oczami niewidoczny dla innych tekst. - O. Byłeś z ładnymi paniami? Tak. Ooo! Naprawdę? Ojej ale heca! - trochę się zdziwił ale szybko jakby usłyszał coś zabawnego i radosnego bo się roześmiał. - Gratuluję! Gratuluję! Też się cieszę! - powiedział i szybko zaczął potrząsać dłonią mnicha właśnie jakby chciał mu złożyć gratulacje. I nagle przestał jakby go coś spłoszyło. Popatrzył z wyrzutem gdzieś w bok, potem znów na Otto. - Nie no nie powiem mu tego… Będzie mu przykro. - powiedział jakby miał opory przed czymś. Znów chwilę się miotał w swoich myślach. W końcu westchnął i nachylił się bliżej do mnicha jakby chciał mu coś powiedzieć w tajemnicy. - Musisz uważać. Nie lubią cię tu. Są zazdrośni. Chodzisz z ładnymi paniami. Goszczą cię. Przeor cię zaczął lubić. Mówią, że jesteś chłoptaś przeora. Nowy chłoptaś przeora. Nie mówią. Nie naprawdę. Ale ja wiem takie rzeczy. - powiedział i znów się cofną patrząc poważnie na jednookiego mnicha jakby chciał się upewnić, że go dobrze zrozumiał. A potem się roześmiał promiennie. - Ale widziałem Thorna. Widzę, że się udało. Widzisz? Mówiłem ci, żebyś coś z nim zrobił. I już tak się na ciebie nie gniewa jak ostatnio. I Marissa też. Też cię lubi. Ale była dzisiaj rano szczęśliwa i radosna. Jeszcze jej takiej nie widziałem. - pokiwał mądrze głową obdarzając go swoim infantylnym spojrzeniem. I cofnął się w bok stając przed Heinrichem.

- Dzień dobry. Nazywam się George. - powiedział równie poważnie i uroczyście jak przed chwilą zaczynał rozmowę z Otto. Też wyciągnął dłoń i zaczął się z nim witać wedle zwyczaju. Ale jak puścił jego dłoń to z fascynacją zaczął oglądać swoją. Jakby tam było jakieś nie wiadomo co. Po czym ostrożnie znów złapał dłoń Heinricha i zaczął ją starannie oglądać jakby się przymierzał do wróżenia.

- Aha. Ty jesteś ogień. Ogień i krew. I popiół. Dużo popiołu. No tak. - pokiwał głową i zadumał się nad czymś z poważną miną. Wydawało się, że już nic więcej nie powie ale znów przekrzywił głowę na bok.

- Aaa… Tak… Przykra sprawa. Ale gdyby nie tamto to by cię teraz tu nie było. Zostaw to. Teraz będziesz z nami. I trzeba cię uściskać. Aa… Ja mam… Aha dobrze… - trochę się pogubił ale w oczach pojawiło się jakieś zrozumienie i współczucie. Po czym objął mocno Heinricha jak swojego brata albo bliskiego przyjaciela. W końcu puścił, obdarzając go ufnym spojrzeniem i poklepał pokrzepiająco w ramię. I przeszedł do Joachima.

- Dzień dobry. Nazywam się George. - powiedział równie radośnie jakby dopiero co zaczynał się z kimś witać. Albo jak mały chłopiec co odkrywa radość z korzystania z nowo nauczonej sztuczki. Potrząsnął dłonią magistra na powitanie ale znów zamarł w pewnym momencie.

- Oj. Ale jesteś splątany. Trudno rozwikłać. - pokręcił głową jakby ujrzał w nim coś zbyt skomplikowanego dla siebie. Wpatrywał się jednak dalej gdzieś w dłoń i machinalnie sunął wzrokiem w górę, po ramieniu aż do barku. Potem nawet odchylił się jakby chciał zobaczyć coś czy kogoś za jego plecami.

- Oj niedobrze. Zaniepokoiłeś drapieżniki. Strzygą uszami i węszą. Uważaj na nie. Teraz są czujne. Lepiej tam nie idź. - powiedział tonem życzliwej porady jakby niepokoił się o los nowo poznanego gościa. A gdy ci się skończyli do witania to znów spojrzał na Otto.

- To ja się przywitałem. Teraz możemy iść do ogrodu. - powiedział mu uroczyście znów wracając do tonu małego chłopca co zbyt poważnie traktuje jakieś dziecięce detale przez co nie zdaje sobie sprawy jak może komicznie i niepoważnie wyglądać w oczach dorosłych.

Gdy George objął Heinricha, ten był szczerze zaskoczony. W pierwszej sekundzie wszystkie mięśnie mężczyzny się spięły, jakby ciało odruchowo zareagowało na zagrożenie. Jakby oczekiwało ciosu czy bólu i chciało być przygotowane zawczasu. Nic takiego nie nadeszło, więc ostrożnie rozluźniło się, aby zaraz przyjmować uczucie bez napięcia. Heinrich niepewnym ruchem uniósł lekko rękę, aby delikatnie nią objąć Georga. Całość wyglądała jak gest uczucia, które lepiej wyrażał ten o umyśle dziecka.
Zaskoczony były Łowca Czarownic puścił Georga, jakby sam nie wiedział co się właśnie stało i był sytuacją skołowany podobnie jak George był skołowany... zbyt często wszystkim. Najwyraźniej jednak zrozumienie i współczucie w oczach drugiego wraz z prostym utuleniem było dla Heinricha tak nieznane i nieoczekiwane, jak i przyjemne. Chociaż mężczyzna nic nie odpowiedział, to spojrzał na swoją dłoń ciągle próbując ułożyć myśli.

Mnich jedynie uniósł brwi na interakcję Georga i Heinricha. Spodziewał się, że pacjent może zachować się… niespodziewanie, ale takiego przebiegu zdarzeń nigdy nie brał pod uwagę. Były Łowca najwyraźniej przyjął oznakę sympatii, zapewne było to absolutnie nowe doznanie dla niego. Postanowił trójce Tzeentchian się zaznajomić ze sobą i nie wtrącać się.

Joachim wpatrywał się z fascynacją w chłopaka. Najwyraźniej miał on jakiś dar i to niemały, dużo widział, z klarownością którą on mógł mu tylko pozazdrościć.
- Mówisz że grożą mi drapieżniki, wiesz o nich coś więcej? I gdzie nie iść, na bagna?...- zadawał szybko pytania.
- Ale może faktycznie kontynujmy w ogrodzie, będziemy mieli gwarancję prywatności - zreflektował się po chwili.



************************************************** ********

***

Czwórka mężczyzn w końcu dotarła do ogrodu gdzie przysiedli przy jednej ławce.
- Więc, George cóż takiego masz moim przyjaciołom do opowiedzenia?

- Ja? - pacjent tego przybytku trochę się zdziwił takim pytaniem. Zmarszczył brwi jakby próbował sobie coś przypomnieć. Potem spojrzał w bok na sąsiedni stół i ławy. Akurat te gdzie tydzień temu Otto z Anniką i Marissa jedli ostatni wspólny posiłek. Przyglądał się temu chwilę po czym pokręcił głową i wrócił spojrzeniem do trzech rozmówców.

- Nie, nie, to nie tak. To ja tylko mówię co mi mówią. Dużo rzeczy, trudno zapamiętać tyle i czasem trudne. Często. A wy za każdym razem inaczej rozmawiacie. Inaczej pytacie. Więc nie wiem jak będziecie mówić tym razem. Ale tak, możemy porozmawiać na dużo rzeczy. - powiedział jakby chciał im wyjaśnić parę rzeczy jak powinna przebiegać tą rozmowa.

- Ma rację. - odezwał się Heinrich do Otto - I wiesz o tym.

Mnich westchnął.
- Tak, wybacz. Więc, czy pamiętasz jakąś wiadomość od Sióstr, lub coś co uważasz, że powinieneś nam przekazać, George?

- Od sióstr? - pacjent zmrużył oczy i brwi. Zastanawiał się chwilę jakby coś w głowie obliczał czy porównywał. W końcu pokręcił nią i znów się odezwał. - Nie, nie. Nie od sióstr. Od książek. Tych których szukacie. One są bardzo mądrę. I wiedzą różne rzeczy. Wy też ich szukacie. Bo one chcą być znalezione. Bo dawno nikt ich nie czytał ani nie rozmawiał ani nie przynosił nowych. I tęsknią. Ale teraz mają mnie. I dużo rozmawiamy. Mówią mi dużo rzeczy. Powiedziały, że jak już będziemy razem to zostanę ich bibliotekarzem. Będę o nie dbał i się nimi opiekował. I czyścił i sprzątał. No i pilnował aby nikt im nie zrobił krzywdy. A w zamian mi pokażą różne rzeczy. I będę bardzo mądry. Będę wiedział to wszystko co one. Bo kiedyś to bardzo mądra uczona je tu zostawiła. To wszystko co wiedziała, zapomniała i chciała się dowiedzieć. Schowała je tu dla kogoś kto będzie godny je odnaleźć. I wtedy jak już je odnajdzie to będzie zwiastun jej powrotu. Tylko jeszcze światełko trzeba odnaleźć. Bo dawniej światełko i wskazywało drogę tym godnym i przeganiało obcych. Ale je zabrali. Źli ludzie. Zabrali i zamknęli. I strażnik zwariował. Szuka go. Bo też mu go brakuje. Więc szuka i szuka i nie może znaleźć. A światełko też chce być razem więc wzywa pomocy i strażnika. Strażnik coś słyszy ale nie na tyle aby je odnaleźć. Ale szuka. I pilnuje książek. Jest rozdarty. Zagubiony. Miota się. Książki nie są szczęśliwe. Ale światełko się zemściło i wybuchło im głowy. Więc je zamknęli jeszcze bardziej. Przygasili ale nie zgasili. I ono wzywa pomocy. Chce aby je uwolnić i wrócić do książek. Chcą być razem w komplecie. Tylko nie można otworzyć światełka bo wybuchął wam głowy tak jak tamtym. Trzeba znać klucz. Tylko kluczem można. Albo posłańcem. Posłaniec może otworzyć. Każda z sióstr ma swoich. No chyba, że królowa. Królowa działa jak uniwersalny klucz. Ona może otworzyć wszystkie zamki. - George mówił jednym tchem jak mały chłopiec co chce koniecznie opowiedzieć z wielkim przejęciem swoim rodzicom co robił dziś na podwórku. Czy coś podobnego. I ta dziecięca maniera dość słabo pasowała do twarzy i ciała dorosłego mężczyzny i to już niezbyt młodego. Ale mówił z pełnym przekonaniem jakby wierzył w swoją opowieść, że jest prawdziwa.

Gdy Heinrich usłyszał o światełku spojrzał jakoś uważniej na Georga, a w jego umyśle zaczęły się układać kawałki układanki.
- Będziesz musiał odkręcić tą samobójczą wyprawę na potwora. - zwrócił się do Joachima - I nie pójdziesz do Akademii. - powiedział ciszej, chrapliwym głosem, po czym znowu spojrzał na Georga - Może ci przypadnie do gustu nasz uczony kolega. - odparł, wyraźnie nie przejmując się czy George przypadnie Thobiasowi do gustu.

- A właśnie. - mnich pstryknął palcami przypominając sobie sprawę z Thobiasem - George dziś po południu, albo wieczorem będziemy mieli kolejnego gościa dla ciebie. Thobias, jest nauczycielem w mieście i planuje wziąć cię pod swoje skrzydła. Więc, może wkrótce opuścisz hospicjum tak jak Annika.

- Tak, przecież to oczywiste. Tutaj nie mógłbym zostać bibliotekarzem dla moich książek. - George obdarzył go spojrzeniem jakby wcale nie był tym zaskoczony a nawet chciał mu przypomnieć, że to się rozumie samo przez się.

- Czy te dzwoniące łańcuszki... - Heinrich nagle odezwał się lekko przymykając oczy, jakby wyobrażając sobie obrazy ze snu -... przywołują strażnika, jak dzwoneczki przy sidłach alarmują łowczego?

- Dzwoniące łańcuszki? - pacjent zdziwił się ponownie. Przyjrzał się Heinrichowi jakby go sprawdzał albo porównywał z kimś. - Nieee. Tam nie ma żadnych dzwoniących łańcuszków. - pokręcił wolno głową jakby chciał się upewnić czy aby na pewno dobrze mówi. Chyba się zgodził sam ze sobą bo pokiwal głową.

- Aaaa! To znaczy tak. Są. Tylko nie ma. Bo ja na początku to też słyszałem taki szmer. Tak to jak ktoś słyszy to coś zaczyna się dziać. Od książek. Słyszy książki. Tylko niewyraźnie. Słabo. Nie rozumie co to ale czuje ten zew. Zew na bagna. Bo one są na bagnach. Tylko tam jest też i strażnik. Zabija tych co chcą zdobyć książki. One mówią, że niebezpieczne. Ja też mam poczekać. Może mnie nie rozpoznać. Przez to światełko. Co je Zabrali. Dawniej wystarczyło dogadać się ze światełkiem. Jak wpuściło to strażnik nie ruszał. Ale wszystko zepsuli jak je zabrali źli ludzie. Teraz to może królowej z robakami by się mogło udać. Jakby była od Vesty najlepiej. Bo strażnik może je wyczuć. To rozpozna, że ona może przejść. Ale czasami nie i ją też zabija. Ale jak bez światełka to trzeba mieć królowa z robakami. Albo mieć światełko i dogadać się z nim. Ja bym chyba mógł się z nim dogadać. Książki mnie lubią. Powiedzą światełku, że ja jestem od nich. Albo zabić strażnika. Ale on mocny. I przy książkach jeszcze mocniejszy. Będzie trudno. Już wielu zabił. A łańcuchy są przy książkach. One ciągną niewidzialny powóz. Dlatego je słychać. Czasem. Niektórzy. Jak ktoś słyszy łańcuchy to to jest od książek. - George ponownie się ożywił i wylał z siebie potok podekscytowanych zdań jak dziecko co opowiada o swojej ulubionej zabawie. Najpierw zaczął mówić do Heinricha ale szybko i do jego sąsiadów. Jak skończył pokiwał z zadowoleniem głową.

- Widzisz? Mówiłem ci, że książki dużo wiedzą i są bardzo mądre. - powiedział dumnie jakby co najmniej sam napisał te książki.

Były Łowca Czarownic otworzył szerzej oczy i uśmiechnął się krzywo, gdy myśl zaświtała mu w głowie, ale nie powiedział nic na głos. Przynajmniej teraz nie miał zamiaru.

Czarodziej słuchał tego potoku nie w pełni jasnych słów Georga z jak najwyższą uwagą. Próbował sobie to wszystko ułożyć w głowie i dopasować do tego co już wiedział. Natomiast na słowa Henricha zmarszczył brwi i posłał mu zirytowane spojrzenia.

- Szanuje twoje zdanie ale nie rozkazuj mi proszę w ten sposób, gdzie mogę pójść a gdzie nie. Następnie zwrócił się znów do Georga.
- Czyli jeśli dobrze rozumiem ten strażnik na bagnach pilnuje książek i najlepiej do niego mieć światełko? Czy może chodzić o coś co jest ukryte w skrzyni w Akademii?
- I wcześniej mówiłeś że zaalarmowałem jakieś drapieżniki, chodziło ci o Strażnika, czy ludzi w Neues Emskrank? I gdzie mam nie iść, na bagna czy w inne miejsce, jak np. Świątynia Mananna?
- No i nie wiem kim jest to Królowa z Robakami? - spojrzał na Otta i Henricha, ciekaw ich reakcji i spostrzeżeń.

- No królowa z robakami. Ta co miała robaki w środku. Albo będzie miała. Bo to czasem już po wszystkim i zwykle jej się udaje ale czasem strażnik jej zdejmuje głowę i ją zjada. Ale częściej to wyczuwa w niej robaki a i jej będą szeptać głosem swoich patronek. I strażnik może to wyczuć dlatego może ją przepuścić. Robaki już macie to teraz musicie tylko je wsadzić do królowej i dalej ona może was poprowadzić. Ja chyba też. Ale mnie strażnik nie zna. Nie rozpoznaje. Dużo razy mnie nie rozpoznaje to mi też wtedy urywa głowę. Wielu osobom już urwał głowy i rozpruł i zjadł. Bo ja to ze światełkiem to mógłbym się dogadać. Ono jest ładniejsze niż strażnik i z nim można się ładnie pobawić. No ale jest zamknięte i uwięzione i smutne bo je zabrali źli ludzie i zamknęli ale woła o pomoc. Skrzynia wytłumia jego moc ale nie całkiem. Tylko jak się otworzy to światełko wybucha im głowy. Dlatego spanikowali i zamknęli głęboko i ukryli. Ale ja wiem. Ja je czuję i słyszę. No i książki mi powiedziały. Książki są bardzo mądrę. A ja będę w końcu ich bibliotekarzem. - George o ciele i twarzy niemłodego już mężczyzny zaczął od zirytowanego spojrzenia na magistra jakby ten pytał go o coś zbyt oczywistego niegodnego odpowiedzi. Ale jednak odpowiedział a potem z emfazą znów zaczął mówić dalej jakby sam zaraz zapomniał o tej irytacji. Mówił z dziecięcą żarliwością jak chłopiec co z zapałem tłumaczy coś rodzicom albo innym dorosłym ze swojego dziecięcego świata.

- Ale ty to nie, strażnik nie, nie wie o tobie. Chyba nie wie. Bo jeszcze nie poszedłeś tam do książek. Tak, jak poszedłeś to tak, wtedy był zły i urwał ci głowę i zjadł. Tak jak innym. Ale nie wszędzie. Czasem go pokonujecie. Albo uciekacie. Nie zawsze tam zginąłeś. No ale strażnik cię nie zna, strażnik jest prosty. Jak światełko mówi aby puszczać to puszcza. Jak nie mówi a kogoś znajdzie to go zabija i zjada. No chyba, żeby ta królowa z robakami w środku była. Albo z robakami od jego patronki. To wtedy może ją rozpoznać. Nie zawsze ale często. No i taka zwykła z robakami od uczonej to tylko u niej otwiera przejście a u innych to nie. A królowa to może wszędzie. Taki uniwersalny klucz z niej. Ale musi mieć robaki w środku. Tak się kiedyś siostry umówiły i to działa i dzisiaj. Nagroda dla wybrańców co są na tyle pojętni aby odkryć ich wskazówki i usłyszeć oraz zrozumieć zew. Inaczej to też można ale to trudniej i dłużej. To nie strażnik dopiero jak cię zobaczy tam przy książkach to się na ciebie rzuci. Tutaj to nie. No chyba, że go światełko przyzwie. Wtedy może tu przyjść po niego. Ale będzie wtedy rozróba! - zaśmiał się na koniec jak mały chłopiec co widział oczami wyobraźni jakiś pierwszorzędny figiel. Ale poza tym to mówił szybko i zdecydowanie jakby wiedza aż wylewała się jego ustami i ledwo mógł ją kontrolować. Nawet jeśli wychodziło mu to nieco chaotycznie i nieskładnie.

- A świątynia tak, świątynia to bardzo dobrze. Bo wyrocznię będą pytać co ona ma. Bo dali jej jeden statek z załogą i nie wrócił posłali drugi na ratunek i też nie wrócił. To co ona ma pokazać? Po co wysyłać trzeci? Co ma do powiedzenia? Tak, to nie jest jej łatwo o nie. I dobrze jak nie przypłynie tam z pustymi rękoma. Te skarby dobre. Dobre trofea, dobre podarki, na udobruchanie i zachętę. Tak, to trzeba zrobić, tą świątynię. Dobry chaos to potem zrobiło w mieście, będzie niezła heca z tego. Tak, to trzeba zrobić, dobrze, że to zrobiliście tak. - pokiwał głową z przekonaniem i obdarzył każdego z nich zachęcającym uśmiechem jakby ze swojej strony chciał ich dodatkowo namówić na ten skok na największą, najpotężniejszą i najbogatszą świątynię w tym mieście.

Heinrich złapał Joachima za ramię i przekręcił go do siebie, aby patrzył mu w oczy.
- Chyba czegoś nie rozumiesz. - mruknął nisko - Nie mówię tego z troski o twoje aroganckie magiczne dupsko. Moje słowa powodowane są troską o dobro kultu, któremu możesz zaszkodzić. A o kult dbam. - były Łowca Czarownic mówił cichym, twardym głosem - Pamiętaj, że twoje kroki nie tylko na ciebie wpływają, a z płonącym drapieżnikiem nie widzi mi się walczyć. - puścił maga i przybliżył się do Georga uśmiechając się zaskakująco przyjemnie - Zawsze więcej osób się przyda. - zerknął krótko na Otto i Joachima nim kontynuował do Georga - Mergi nie puścimy jako żebraczki.

Spojrzał na wszystkich.
- Mam wrażenie, że dziedzictwa są obok powozów sióstr, na wjazd do miasta.

- Nie jestem twoim podwładnym….-odburknął Joachim, odsuwając od Henricha. Ale nie nie było sensu kłócić się w tym miejscu przy Georgu.
- To chyba już rozumiem o co chodzi z tymi robakami… a mógłbyś powiedzieć kogo miałeś na myśli mówiąc o drapieżnikach? - obrócił się do Georga. Chciał wycisnąć jak najwięcej informacji.
- A czy tego strażnika można pokonać po prostu silną grupą? Bo ludzie z miasta chcą się tam wyprawić.

- I co to ci chodzi z tymi “powozami sióstr”? - spojrzał na Henricha.

- Zakładam, że o Hertza i Hertzwiga. - rzucił Otto - Książki ciągnące niewidzialny powóz… - mnich się zastanowił - Teoria Heinricha ma sens. Siostry nie wkroczyłyby do miasta na własnych nogach, więc całkiem możliwe, że częścią rytuału byłoby zebrać dla nich odpowiedni transport. Do tego… kojarzę, z raportów jakie czytałem lata temu, że potężne sługi Tzeentcha posiadały rydwan ciągnięty, przez pomniejsze bestie. Jeżeli te książki są świadome, to na bank mają w sobie zaklęte demony. - Otto podrapał się po głowie - Ewentualnie zaklęcia z taką potencją, że wytworzyły własną świadomość. Będzie trzeba odwiedzić jaskinie Oster ponownie, być może pozostał tam jakiś rydwan, na którego nie zwróciliśmy uwagi.

- Mówiliście o koniopodobnym stworzeniu, więc się łączy skojarzenie. - zerknął kątem oka na maga - A potwór to raczej nie zmęczy się polującą gromadką szlachciurków. I też sądzę, że o Hertza i Hertzwiga chodzi. - mruknął.

- Tylko z twarzy. - zauważył Otto - Zwierzoludzie mają przeważnie mordki kóz czy innych kopytnych, a raczej takiego nie wydoisz.. no chyba, że jesteś naszymi slaaneshytkami. Wolałbym uniknąć zabijania strażnika Vesty, zważając, że mamy już plan pozyskania światełka, co nie? - Otto spojrzał na Heinricha - To najpewniej, jest artefakt w akademii? - mnich chciał mieć pewność, że dobrze rozumuje sytuację.

- Tak zakładam. - odparł Heinrich.

- Nie wiem, czy dam radę z świątynią dziś. - zaczął Otto - Jak załatwię sprawę z Anniką, muszę poczekać tu na Thobiasa, a wiadomo, nauczyciel nie kończy pracy, kiedy skończą się lekcje. Jeżeli się wyrobię przed skokiem, to postaram się jakoś pomóc. Chociażby pomogę nosić.

- No tak, bo ty to jeszcze dzisiaj miałeś spotkanie z ładnymi paniami co przyszły w sprawie tych robaków. Ale nie bój się jej spodobały się te robaki. Tylko nie wszędzie będzie chciała je sobie wsadzić ich nasienie. Robaki tak ale nasienie nie wygląda jak robaki. To trzeba dobrze mówić aby ją jakoś przekonać. I gruby nie, on za bardzo podchodzi. To trzeba tak dobrze powiedzieć a on za gwałtowny i płoszy. - pacjent spojrzał na mnicha jakby chciał mu przypomnieć o umówionym spotkaniu. Albo nawet przypomnieć jak się ono odbyło. Po czym mądrze pokiwał głową. A gdy mówił oczy znów się przesuwały gdzieś nad głowami siedzących mężczyzn jakby coś tam szybko czytał.

- A dojenie tak! One to bardzo lubią to dojenie i kopytni też! Lubią niszczyć ludzi i ich zabijać i gwałcić samice. A jak one same tak chcą to dobrze, oni tak lubią. Takie dojenie i resztę. - zachichotał i nawet się nieco zaczerwienił jak mały chłopiec co już zaczyna się interesować “tymi rzeczami” ale jeszcze nie orientuje się za bardzo co i jak. Dziwnie to wyglądało na twarzy i ciele dorosłego mężczyzny jaki siedział naprzeciwko nich.

- I dobrze. Dlatego będą się schodzić. I tak to pomyślane. Ładne panie zwabią ich. Coraz więcej. I będzie można z nimi paktować. Tak to pomyślane. Bo potrzebujecie armii. A swojej nie macie. A jak przypłynęli ci z północy zobaczyli, że was mało i słabi to tylko na służbę. A oni do rządzenia i ważnych rzeczy. Ale jak będziecie mieli dużo. Armię, złoto, potęgę, skarby albo bestie to tak, będą się z wami liczyć. No i generała. Wielkiego. Wodza. Ale to nie teraz. On to będzie na turnieju. Wcześniej to nie. Turniej go stworzy. - mówił dalej George szybko przeskakując z tamatu na temat. Mówił dość chaotycznie i urywkowo jakby jedno skojarzenie przypadkowo wywoływało kolejne a te jeszcze inne przez co w tym pośpiechu na żadnym się nie zatrzymywał dłużej.

- A ładne panie tak, były wtedy brzemienne. I urodzą owoce swoich żądz. Bo ona wtedy miała płodne dni. Będzie. Chyba, że się zabezpieczy. To wtedy nie. Ale jak nie to będzie śmiesznie jak jej brzuch będzie rosnąć. I będzie tylu ojców. Znaczy nie będzie wiedzieć kto dokładnie bo taka gościnna przecież. - zachichotał ponownie jakby mu się przypomniała jakaś zabawna historyjka związana z ładnymi paniami.

- Ale strażnika książek to nie. Zabić szkoda. On robi swoją robotę. A jak zginie to kto będzie woził światełko? Trzeba będzie znaleźć nowego. A zdarza się, że go zabijają. Zależy kto tam pójdzie. Bo to wiele zmiennych ścieżek. Jak pójdą z nim silni i krzepcy, sprytni to tak, mogą dotrzeć do książek. Tak jak będą silni i sprytni mogą pokonać albo oszukać strażnika. Zwłaszcza jak będą podatni na szept książek i książki im pomogą. Ale nie zawsze. Bo strażnik też często ich zabija i zjada jak są słabi i głupi. Niegodni. Ale strażnik to jest od światełka. Dlatego tak rozpacza jak mu je zabrali. I je szuka. - szybko zmienił temat na kolejny wracając do tego co jeszcze go pytali. Poważnie pokręcił głową i pomachał przy tym rękami jakby chciał zaznaczyć, że wynik starcia ze strażnikiem wcale nie jest jednoznaczny i przesądzony. Istniała szansa, że zostanie on pokonany lub wywiedziony w pole.

- I tam przy skrzyni to tak, drapieżniki już czekają. Jak się zrobiła hryja to ta ładna pani w spodniach ona potem wam krzyczała, że tak się nie robi włamów jak oni czekają. Była bardzo zła na was, że ją namówiliscie. Krzyczała, że to się inaczej robi. Bo on im powiedział. Że jak coś się będzie dziać to zacznął od psów. Bo trzeba pozbyć się psów aby wejść do środka. Inaczej psy szczekają i hałas robią. Więc jak przypłynął do brzegu to pewnie zacznął od psów. Trzeba uważać na psy. Jak psy zniknął to znaczy, że coś się dzieje. Ale nie zawsze. Bo wiele razy oni szukają wtedy skarbu. I złych śmiałków. Aby ich związać i przesłuchać. Bardzo brzydko. Złe rzeczy. Dużo krwi i ognia. - pokręcił głową ponownie. Znów opowiadał jakby to już się wydarzyło i teraz tylko im to relacjonował. Trudno było się w tym połapać o jakim czasie mówi.

- A chora siostra to nie. Ona tak, tam jaskinia tak. Ale ona zostawiła swoje dziedzictwo pod ziemią. Na wschodzie. Jej dziedzictwo zwabiło podziemne istoty i teraz one to mają. I wiele razy z nimi paktowaliście. Czasem się udaje. A czasem nie. To różnie. Bo to trochę z tą drugą jaskinią. Ta od Chutliwej. Ona też ma swoją. I ta Chora jej zazdrościła. Ale nie chciała się przyznać. Bo Chutliwej siostry powiedziały, że ona to może i może z każdym i wszędzie i z tego wyjdzie nowy owoc. Ale że jej uczniowie i dzieci to nie. I to trudne było. Bo śmiertelnicy to nie mogą tylu rzeczy co tak boskie istoty. Ale się udało. Siostry się zdziwiły bardzo bo myślały, że Pajęcza Królowa to tylko nogi rozkładać umie. I doić! Ale nie. Zrobiła to. Zostawiła strażnika. Każda ze sióstr zostawiła swojego. Oczywiście ta od Pajęczej Królowej jest najładniejsza. Ale inna. No i ona tam pilnuje. Ale nie da nic póki herold nie przyzwie ich królowej. Tak jak ci mówiłem. Będzie z pająkami i w kokonie i pajęczynie. Ale dostanie dar. Te pająki co z niej wyjdą będą jej służyć. I to będzie znak, że jest heroldem. Otworzy przejście. Ale dopiero wtedy. A Krwawa siostra to ona prosta była. To ma prosty totem. W lesie. Tylko gdzie indziej. Na północy. Bo tak dziwnie, trzeba iść najpierw do lasu na południe a potem hyc na północ. Oj zła, zła była! Ganiała naszą siostrę za ten psikus! Bo ona nie lubiła mocy i mówiła, że to oszustwo ale Uczona siostra od mądrych książek chciała jej dać nauczkę i zrobiła hyc hyc z tym kamieniem. - George zaśmiał się radośnie jak dziecko gdy tak bez większego ładu i składu opowiadał strzępki jakichś historii, legend, przepowiedni i kto wie czego jeszcze.

Mnich kiwał głową słuchając każdego nowego słowa, jakie opuszczało usta Georga. Starając się przesiać mniej istotne informacje od czegoś co może naprawdę zmienić los kultu. Pierwsze to oczywiście spotkanie z znajomą Onyx, w sumie trochę zapomniał o nim, tyle się działo. Później spotkanie ze zwierzoludźmi. Później najwyraźniej kolejny krok w hodowli Sigismundusa. Strażnik Vesty. Włam do akademii i…
- To Soria, nie jest strażnikiem Soren? - Otto zamrugał - Ta ładna pani, którą ostatnio widziałeś. Nie ciemno włosa, nie blondynka, tylko ta od pająków. Ona nie jest strażnikiem Chutliwej Siostry?

- Ta od pająków? - brwi pacjenta zmarszczyły się a oczy zmrużyły. Przekrzywił głowę w bok jakby czegoś nasłuchiwał. W końcu twarz mu pojaśniała. - Aaa! Wężowa Księżniczka! A to tak. Tak, ona jest strażnikiem ale ołtarza. Tego co już macie. On ją wezwał. Ale świątynia Chutliwej Siostry ma swojego. Ona jest od jaskini przemian. Aa… Aha… Nie, znaczy to książki tak mówią. Ale tam to jest jaskinia chutliwości. I z tego wychodzą nowe mieszańce. Jak się dwie osoby skrzyżuje. Albo nie osoby. To tak, tam jest też strażnik. Strażniczka. I ona tam pilnuje. Dopiero herold może ją uwolnić. No i przejście. - pokiwał głową gdy już się domyślił o kogo pyta młody mnich. I chętnie mu to wyjaśnił w swój chaotyczny sposób.

Otto gwizdnął.
- Ciekawe, ciekawe. - spojrzał na Heinricha i Joachima - Więc to jest tak "Jaskinia Pożądania" o której pisała Oster, Chora Siostra - dodał, dla pewności, żeby George zrozumiał - W swoich zwojach. I Marissa nas do niej doprowadzi. - mnicha zastanawiało, czy księgi używają terminu "herold" ponieważ Otto je wymyślił, czy mnich dobrze odgadł rolę swoich pacjentów.

Joachim przysiadł, próbująca skupić się na chaotycznym, ale być może bezcennym potoku słów Georga. Od natłoku informacji zaczynała go boleć głowa. Skupił się więc na tym co najbardziej go interesowało - Akademia, gdzie chyba był ten ważny artefakt który George nazywał “światełkiem” i bagna gdzie był strażnik tych najwyraźniej bardzo ważnych i powiązanych z Vestą ksiąg….

- Wygląda że jesteśmy na dobrej drodze, prawda? - uśmiechnął się do towarzyszy, chcąc przykryć swoją niepewność.
- Czyli co do Akademii musimy być ostrożni, skoro dałem im ostrzeżenie, to już w sumie wiedzieliśmy… może jak uda mi się rozpracować to zaklęcie przywołania które dała mi Merga, to nam pomoże.
- A co do bagna, to widzę że ta wyprawa może się różnie potoczyć….tylko jak już wspomniałem Baronowi, że mu w tym pomogę, to trochę niezręcznie będzie się wycofać…. a jak ktoś z nas dołączy będziemy mieli większą kontrolę nad sytuacją. Co myślicie?

- Nie możesz iść do Akademii. - Heinrich nie ustąpił - A że trzeba wielkiej ostrożności to widać, teraz szczególnie. Baronowi możesz próbować bajeczkę sprzedać, że gwiazdy odradzają teraz czy coś... Nie chcę ryzykować strażnika, a śmierć szlachciców to kłopoty. Zaraz miasto się rzuci na bagna, Hertz znajdzie książki... Będzie tragedia. - mężczyzna potarł czoło.

Czarodziej zasępił się. Było w tym całym galimatiasie dużo niepewnych planów i ryzyka, a wróżby i wizje wcale nie dawały jednoznacznyc odpowiedzi.
- Może masz rację….chociaż nasz Patron jest władcą chaosu i spisków. Mój plan był taki, żeby zbliżyć się do szlachty i w związku z tym mieć większe możliwości. Myślałem że taka korzyść jest warta drobnych niedogodnośći? Poświęcić jakąś figurę która nie jest dla nas kluczowa też czasami można, dlatego wcześniej nie przejmowałem się ubiciem jakiegoś potwora z bagien, teraz trochę lepiej rozumiem stawkę.

- Masz rację, ale trzeba myśleć o konsekwencjach najpierw, a później o celu. - Heinrich zaczął tłumaczyć spokojnie - Spójrz tak: potwór przetrwa, nasi przetrwają, ale informacje zaniosą. Wielkie polowanie się rozpęta, a później i zaczną więcej Chaosu w okolicy szukać i może książki znajdą. Dokładnie to samo będzie, jeżeli nasi zginą. Jeżeli zabiją potwora to przejście do Hertza od razu i strata książek. Temu nie polecam doprowadzać innych do spotkania potwora. Bo to nie wielki niedźwiedź z lasu, to strażnik Chaosowych skarbów. Nie da się tego ot tak zamieść pod dywan.

- Hmmm… - zamyślił się czarodziej - może masz rację że ryzyko jest zbyt duże. Pewnie jak się postaram to jestem w stanie skłonić Barona przynajmniej do odłożenia wyprawy, on wierzy we wróżby..może porozmawiam na ten temat z tą kapłanką Morra, ona też zajmuje się wróżbami więc raczej będzie w tej sprawie po mojej stronie. A też nie chcę żeby mnie podejrzewała, a trudno podejrzewać kogoś kto z tobą współpracuje i ostrzega przed mrocznymi siłami, prawda? - Pozwolił sobie na chytry uśmiech.

- Dobrze. - były Łowca Czarownic z zadowoleniem przyjął słowa Joachima - Co do Morrytki, to najlepiej jak pogadacie o niej z Otto - spojrzał na mnicha i dodał do maga - Nie możemy pozwolić sobie na żadne wpadki, gdy mówimy o wszelkim kapłaństwie czy Łowcach. Lepiej zebrać informacje za wczasu.

Mnich przysłuchiwał się rozmowie byłego Łowcy i Magistra. Rozważał co zasugerować, aby pomóc sytuacji.
- Może spróbuj przekonać barona, aby wyruszył bliżej turnieju. Powiedz, że gwiazdy wtedy będą bardziej sprzyjające jego sukcesowi, a też większa chwała dla niego podczas turnieju.

- A co do szlachty, to możesz się kręcić przy nich i nawet po prostu im wróżyć bzdurki jakie chcą. Dużo nieistotnych rzeczy, byle szlachtę zadowolić. Pamiętaj, iż Magistrowie dla zwykłych ludzi są niezrozumiali, tajemniczy. Czasem się ich boją, czasem żądza siły jaką mogą zaoferować zakrywa ten strach. Wyższe sfery chcą wykorzystać ich umiejętności w grach politycznych. Trzeba wywołać w nich przekonanie, że jesteś im praktycznie niezbędny.

- Tak, tak w jaskini od Chutliwej siostry to tam kobiety rodzą różne rzeczy. - odezwał się niespodziewanie George który przez dłuższą chwilę błądził myślami nie wiadomo gdzie nie wtrącając się w rozmowę. A jak już to tak jakby nie zauważył, że coś go ominęło i mówił o tym na czym skończył.

- Bo wiecie. Rodzą tylko kobiety! - nachylił się nad stołem i ściszył głos jakby chciał im zdradzić jakiś wielki i nieco wstydliwy sekret bo zaśmiał się przy tym jak złośliwy chochlik.

- Ale nie tylko. Bo to dar chuci. One wtedy są płodniejsze i wtedy więcej z nich wychodzi i większe. I chodzi też! I dużo doją! - zaśmiał się znowu rozbawiony swoimi słowami. Po czym zamrugał oczami i popatrzył na nich trzech jakby sprawdzał efekt swoich słów. Pokiwał mądrze głową jakby i tym gestem chciał ich przekonać do swoich racji. Po czym znów kompletnie przeskoczył na całkiem inny temat.

- A stary rycerz nie. Nie do końca. On to różnie. Czasem zabija potwora. Czasem potwór jego. A czasem topi się w bagnie albo nie znajduje potwora. Różnie. Ale czasem to i znajduje książki. To różnie. Ale sam chce. Bo on czuje. Trochę czuje. Trochę tak. Ale nie chce aby inni zabrali mu sławę i trofeum. I dlatego jak jest u Wężowej Księżniczki to tak, lubi to. Bo go ślicznotki, młode adorują i on jest wielki rycerz. Ale jak zabierze blondynkę z mieczem albo pieszych rycerzy to może zabić potwora. Bo on i tak wiadomo, że będzie najsławniejszy bo jest najlepszy z nich. To tak, z tym starym rycerzem to różnie bywało. To trudno powiedzieć coś. A wszystko płynie, wszystko się zmienia, wszystko jest w ruchu. To jeszcze na różne strony może się ułożyć. - zaczął mówić szybko jakby się spieszył, że ktoś mu przerwie albo nie zdąży. W pewnym momencie spojrzał w bok. I tak zamarł. Ale odwrócił się do swoich rozmówców i spojrzał na nich chytrze.

- Zobacz! Annika wsadza rękę pod habit Marissy! Widzisz? Mówiłem ci, że one się polubią! Tylko cii! Bo nas usłyszą. - szeptał podejscytowany i pokazywał dość dyskretnie na stół i ławy po drugiej stronie alejki ogrodowej. Który był kompletnie pusty. Nikogo tam nie było. Ale tydzień temu właśnie tam Otto jadł z owymi dwoma pacjentkami ich ostatni wspólny obiad.

- A książki nie tak łatwo tam dotrzeć. Jak się nie wie co i jak. To nie. Tam bagna i mgła. Potopić się można, pogubić. Ciężko. I jeszcze strażnik pilnuje. I mgły. Mgły i bagna też pilnują. To trudno tam dotrzeć. Jak się nie wie co i jak. Albo książki jakoś nie pozwolą. Albo nie będzie to w ich planie. Ale niekiedy i to się zdarza. Ale najłatwiej to ze światełkiem. Jak ma się światełko to wystarczy za nim iść. Ono zaprowadzi. I przepuści przez strażnika. Jeszcze robacza królowa może też przepuścić przez strażnika. Ale i tak ze światełkiem łatwiej. Tylko światełko zamkniętę, smutne i uwięzione. Będzie ze złości wybuchać głowy każdemu kto otworzy skrzynie. Chyba, że ja. No mi pozwoli. Bo ja rozmawiam z książkami. I robacza królowa. Jej też pozwoli. Rozmawiałem właśnie i pytałem i one mówią, że tak, że jak przyjdzie robacza królowa to też jej pozwolą. - znów zmienił temat wracając do tematu bagien i wyprawy łącząc to płynnie i mało składnie z innymi wątkami skutecznie przy tym mieszając. I częściowo powtarzając niektóre rzeczy co mówił wcześniej jakby nie pamietał, że już o tym mówił.

Joachim zamknął oczy, by lepiej składać sobie w głowie słowa Georga. W końcu westchnął, wyjął papier i zaczął robić notatki.
- Czyli mówisz że w jaskini poświęconej “Chutliwej Siostrze” zwykłe kobiety będą rodzić mutanty? Dobrze to rozumiem?
- A “stary rycerz” to chyba Baron Wirsberg. Jeśli dobrze rozumiem, to on jest potencjalnie podatny na podszept Sióstr i może nie być w stanie się oprzeć urokom Sorii?
- No i teraz wiemy, że najlepiej żeby to co jest w skrzyni zamkniętej w Akademii wyjąć przy tobie.

- Dobry pomysł żeby opóźnić wyprawę Barona - czarodziej skinął głową na wcześniejsze słowa Ottona. A tę młodą Morrytkę to znasz, jak sugeruje Henrich?

- Jak wyjęliście to co ze skrzyni to wam też wybuchły głowy. A tyle razy wam będę mówił, że kto otworzy skrzynię temu wybuchnie głowa. To nie słuchaliście. To nie. Widocznie nie byliście wystarczająco godni. A szkoda, bo już mieliście pierwsze sukcesy i dobrze się zapowiadali… No ja im mówiłem… No tak, dużo razy, za każdym razem jak przychodzili. Ale nie posłuchali. Tak? No dobra, powiem. Znowu, już jestem zmęczony i ciągle gadać to samo… - pacjent hospicjum pokręcił głową jakby coś mu się nie zgadzało z tym co usłyszał. A potem zaczął mówić jakby rozmawiał z kimś i to o śmierci swoich rozmówców.

- Tylko ja mogę otworzyć światełko! Ono mnie rozpozna i zaprowadzi do książek! - wskazał dumnie na swoją pierś aby podkreślić swoją główną rolę w takim zaszczytnym zadaniu. Potem się odwrócił do tyłu jakby ktoś go zawołał. Patrzył tam chwilę po czym ciężko westchnął i zwrócił się ponownie do swoich gości. - No dobra, dobra… No to jeszcze robacza królowa chyba może. Jak światełko wyczuje, że ma robaki od sióstr czyli jest błogosławiona ich mocą. - odparł mniej chętnie jakby ową królową traktował jak konkurentkę do tego samego zadania jakie sam chciał wykonać.

- A Jaskinia Chuci to nie. Tylko, że tak. Bo one tam poszły i miały chuć. I potem z nich wyszło. Różne rzeczy. Zależy z kim się pokładały. To Chutliwa Siostra tak to tam robiła jak wydawała na świat nowe potwory. A one poszły w jej ślady. A te co ją wyznają są najdorodniejsze i najpłodniejsze dlatego duże z nich wychodzą. Przecież już wam to mówiłem. Wcale nie słuchacie. - powiedział tłumacząc najpierw całkiem zaangażowanym tonem ale szybko jakby wyłapał, że nie mówi tego po raz pierwszy to założył ręcę na piersi jakby chciał im pokazać, że się na nich gniewa i jest obrażony.

- Oczywiście, że ty otworzysz światełko. - odezwał się były Łowca Czarownic uspokajającym głosem, kładąc rękę na ramieniu Georga.

- Tak! - zawołał George obdarzając starszego mężczyznę pełnym dziecięcej ufności i radości uśmiechem. Po czym konspiracyjnie rozejrzał się na boki i nachylił się nad stołem ku niemu. - Bo ja będę ich bibliotekarzem. Powiedziały mi, że będziemy znów razem. Nauczą mnie wszystkiego. Tylko będą musiały mnie zmienić. Przyoblec w nowe, silniejsze ciało. Bo to teraz to jest słabe i ułomne. Więc mnie nagordzą i dadzą nowe abym mógł się nimi godnie opiekować. - pokiwał na koniec głową i uśmiechał się poważnie do Heinricha jakby uważał to za coś oczywistego i pewnego. Nawet jeśli obecnie był tylko jednym z wielu pacjentów hospicjum.

- Rozmawiałem z Matką Somnium kilka razy. - odpowiedział Otto na pytanie Joachima - Lepiej uważaj na nią, jeżeli dojdzie do rozmowy między wami. Ślepo oddana Morrowi, może widzieć więcej niż mówi. - mnich spojrzał na Georga - Zazdroszczę ci, doznać darów od Pana Przemian w celu dalszej służby... - mnich delikatnie westchnął - Nie potrafisz powiedzieć ile jest tych książek?

- Dużo! Cały regał! Albo dwa! Jak u nas w bibliotece. Ale to nieważne. To są wyjątkowe, magiczne książki. Jest ich tyle ile trzeba. I lubią dostawać nowe. Dobrze wygląda. Przynieść nową jako podarek. Wtedy są milsze. - George tym razem odparł błyskawicznie, z pełnym przekonaniem i bez wahania. Jakby już nie raz widział te książki i mógł o nich opowiadać.


************************************************** ********

Joachim opuścił hospicjum pełen ekscytacji dla ilości możliwości które się przed nim pojawiały. Ale jednocześnie trochę go to wszystko oszałamiało.
Ciężko było znaleźć czas by skupić się solidnie na 1 temacie naraz. Postanowił, że dzisiaj skoncentruje się na przeprowadzeniu rytuału ze zwoju Mergi. Zawarcie paktu z chowańcem da mu większe możliwości realizacji jego planów, nie mówiąc już o osobistej satysfakcji. Wybrał na początek Alztha, który miał przybrać ptasią formę, jaka dawała duże możliwości wykorzystania go jako szpiega i posłańca.

Dysponował już podstawowym elementem niezbędnym do przywołania, czyli prawdziwym imieniem chowańca. Składnikami które mogły mu pomóc w skutecznym rzuceniu zaklęcia były talizman z symbolem chaosu oraz trochę kosztowności. Co do tych ostatnich wystarczyło przejść się do jubilera i kupić cokolwiek co ładnie wyglądało.
Jeśli chodzi o talizman to wracając z hospicjum postanowił zahaczyć o Tobiasa (dla którego miał dobre wieści co do Georga) i Aarona. Może któryś ze współwyznawców mógł mu taki przedmiot pożyczyć do rytuału. Jeśli nie, mógł jeszcze sprawdzić czy Sigismund to ma, na pewno będzie w swojej aptece....
Zakładał, że rytuał zabierze mu większą z pozostałej części dnia, w końcu będzie to robił po raz pierwszy. Musiał upewnić się, że jego ochroniarz nie pozwoli nikomu wchodzić do jego pracowni w międzyczasie.

A na wieczór miał zgłosić się do Łasicy w sprawie pomocy w skoku...

Wellentag; południe; kryjówka pod zwaloną wieżą

Jeszcze przed nocną akcją i wypłynięciem Mergi, Heinrich przybył do jej kryjówki, odziany jak był jeszcze w hospicjum. Nie mając podparcia laski szedł pewnie, nie wydając się jej nawet potrzebować, choć czasem jeszcze zdawał się z większa ostrożnością stawiać kroki.
Po zaanonsowaniu swojej obecności kodem, został od wejścia przywitany przez Myszkę, a obecna Norma zapytała czemu się tu zjawia.
- Mam nowe wieści dla Wielebnej, które też mogą jej umilić podróż. - początkowe słowa wypowiedziane były bardziej zachrypniętym głosem, aby pod koniec otrząsnęło się gardło i ton głosu ułagodził się lekko.

- To poczekaj. Zapytam. Bo czcigodna teraz zajęta. - Norma przyjęła go jako gospodyni. I skinęła na drobną mutantkę. Ta odparła podobnie i ruszyła pod ścianę gdzie piec, szafki i stoły od zeszłej zimy stanowiły jej królestwo. Nadając tej ponurej, podziemnej budowli nieco domowego ciepła i swojskich posiłków. Teraz też została sama ze swoim gościem gdy toporniczka znikła w korytarzu jaki prowadził w trzewia kryjówki. Odmieniec wróciła do Heinricha przynosząc mu zwykły, gliniany kubek z winem.

- A może wolisz kompot na ciepło? Bo też mam. I bigos ze śledziami. - zaproponowała mu wskazując gdzieś w stronę garów na piecu. Coś tam widocznie się bulgotało bez pośpiechu. - Bo właśnie zrobiłam. One to już się szykują do podróży. - powiedziała i tym razem pokazała na pakunki ustawione pod jedną ze ścian. Jakieś torby, plecaki, zwinięte koce i derki. Wszystko wyglądało jak przygotowane do podróży. Dość szybko wróciła toporniczka z Norski.

- Musisz poczekać. Mistrzyni robi swoją robotę. Teraz nie może przerwać. Jak skończy to przyjdzie. - oznajmiła gwardzistka niebieskiej wiedźmy gdy usiadła przy swoim krańcu stołu. Tam leżały jej topory. Ona zaś ujęła jeden z nich i bez pośpiechu zaczęła go ostrzyć.

***

Pod ziemią Heinrich nie był pewny ile czekał z dwiema towarzyszkami. Zanim Norma nie podniosła głowy znad swoich toporów gdzieś w głąb, popatrzyła tam chwilę i skinęła mu głową. Po chwili rzeczywiście ukazała się rogata wyrocznia. Chociaż w dość niecodziennym jak na nią stroju. W oczy rzucał się gruby, rzeźnicki fartuch albo podobny. Związany w talii a za pasem były wsadzone grube, robocze rękawice też skórzane. Na szyi zaś gogle ochronne i sądząc po jasnych owalach wokół fioletowej twarzy to pewnie niedawno je ściągnęła. Bo na twarzy i szyi krople potu rzeźbiły ślady w jakimś brudzie czy sadzy. Pod fartuchem zaś miała jakąś zwykłą koszulę, też niezbyt czystą. Więc wyglądała całkiem inaczej niż zwykle na spotkaniach podczas narad.

- Witaj Heinrichu. Mam nadzieję, że nie czekałeś za długo. Myszka, możesz mi coś podać do picia? Strasznie mnie suszy po tym laboratorium. - przywitała się z gościem jak i z ulgą usiadła przy złączonych stołach. Mutantka pokiwała głową i od razu ruszyła w stronę kuchennego zakątka. Z bliska wyrocznia sprawiała wrażenie jakby ćwiczyła rolę kowala. W każdym razie biło od niej gorąco a nawet końcówki włosów miała mokre od potu. Ale wydawała się w dobrym humorze.

- Cóż cię do mnie sprowadza Heinrichu? - zapytała zerkając na swojego gościa swoimi niesamowitymi, złotymi oczami.

Heinrich musiał w duchu przyznać, że Merga była jedną z takich kobiet, które nawet pobrudzone, zmęczone i spocone miały w sobie to pociągające piękno.
- Przynoszę nowiny, które wprost wyszły z ust pacjenta hospicjum wybranego przez Vestę. Polecam kiedyś osobiście z Georgiem porozmawiać, bo oferuje rozmowa z nim niezapomniane doświadczenia poznawcze. - stwierdził szczerze - Już na dzień dobry był na nas zirytowany, że znowu przychodzimy póki nie zrozumiał, że jeszcze z nim nie rozmawialiśmy.

- Ah, George? Tak, ostatnio Otto o nim mówił. Podobno jest bardzo obiecujący. - Merga pokiwała głową i całkiem dziewczęcym ruchem odgarnęła jakiś kosmyk ciemnych włosów poza swoje rogi. I przyjęła z wdzięcznością kubek od Myszki jaki wypiła duszkiem. Aż jej strużki kompotu pociekły z krańców ust. Po czym od razu podstawiła kubek po kolejną porcję i gospodyni znów ją poczęstowała. Drugi też wypiła chyba z połowę od razu nim znów podstawiła go pod dzbanek. Dopiero ten odstawiła na stół i otarła usta rękawem.

- George. Tak, żałuję, że już się z nim nie spotkam przed wyjazdem. Dzisiaj odpływam. Cokolwiek by się nie wydarzyło w świątyni. Nie mogę dłużej czekać. Ale życzę wam powodzenia. Przyjdę jeszcze do “Mewy” bo mam parę ostatnich spraw do omówienia. A właśnie, Norma weź pójdź do laboratorium i przynieś te pudełko co ci mówiłam, że musimy zabrać i zostawić. - powiedziała płynnie i zwróciła się do swojej gwardzistki niezmordowanie ostrzącej swój topór. Ta pokiwała swoimi mysimi warkoczykami, wstała i z wilczą gracją zniknęła w tym samym korytarzu z jakiego właśnie wyszła rogata wyrocznia.

- Ah tu jest tyle do zrobienia, żebym mogła tu siedzieć następne dwa tygodnie. No ale nie mogę dłużej czekać. - rogata wiedźma zaśmiała się i otarła spocone czoło niezbyt czystym rękawem. Widząc to Myszka zostawiła dzbanek z kompotem i poszła po jakiś ręcznik.

- Ale kończę już te bomby z immaterium. Dawno nie korzystałam z technomancji. Zwłaszcza tak aby to było do użycia przez kogoś innego. Gdybym zostawała z wami to byłoby prostsze. A tak to muszę nad tym popracować trochę więcej. No ale niestety nie da się obejść bez słów mocy więc Joachim będzie niezbędny aby je uruchomić. Ale to już później mu wyjaśnię. No ale mów, mów Heinrichu bo ja tak cały czas gadam o sobie a przecież masz jakieś ciekawe wieści od tego Georga prawda? - zaczęła mówić jakby na szybko chciała streścić ze sto różnych spraw ale zreflektowała się, że przecież nie po to gość przyszedł więc dała mu wreszcie dojść do słowa.

Heinrich złapał się na tym, że nie może oderwać wzroku od Mergi, gdy ta układała kosmyk włosów i łapczywie wypijała kompot. Przeklęte wiedźmy!
- W skrzyni w Akademii ukryto, hmm, świetlika jaki ma przekazać potworowi z bagien, żeby nie zabijał. Nie można otworzyć skrzyni, bo, jak to George powiedział, wybuchną wam głowy. Światło ma prowadzić do książek na bagnach, z którymi on rozmawia, więc może to uwięzione w przedmiotach demony? Ale to nie cała historia. - upił trochę ze swojego kubka dla zwilżenia gardła - We śnie widziałem i światło, i łańcuszki, które mają być od tych książek... i być uczepione niewidzialnego powozu. Może siostry także mają przygotowane powozy dla siebie gdzieś tutaj?

- Być może. - odparła wiedźma tym razem zamyślonym tonem. Chłonęła słowa Heinricha z wielkim zainteresowaniem ale gdy skończył mówić zadumała się patrząc gdzieś w dal na prymitywnie wygładzone ściany dawnego lochu czy piwnicy.

- Może to powozy. Może coś innego. Ale zapewne to jest istotna część dziedzictwa Sióstr jaka jest potrzebna aby je sprowadzić z powrotem. Więc tak czy inaczej będziemy musieli je odnaleźć i zdobyć. - powiedziała w końcu gdy przemyślała sprawę. Znów potrzebowała chwili milczenia nim odezwała się ponownie. Upiła łyk z kubka ale już mniej łapczywie.

- Więc zdobądźcie tą skrzynię ale jej nie otwierajcie. Zapewne da się ją otworzyć ale w odpowiedni sposób. Może potrzeba zrobić odpowiedni znak, glif lub zaklęcie. Lub może to zrobić odpowiednia osoba. Taka obdarzona łaską Vesny lub być może którejś z innych Sióstr. Ale zapewne ktoś od Vesty byłby najodpowiedniejszy. Być może ten George ale nie jestem pewna. Szkoda, że nie widziałam tej skrzyni. Może bym coś pomogła. A tak to spore ryzyko z tymi wybuchającymi głowami. Bo jak George nie jest odpowiedni to też pewnie zginie. - zadumała się nim w końcu podała swoje zdanie na ten temat. Dało się wyczuć, że chętnie sama by się tym zajeła no ale czas już ją naglił i nie mogła czekać na efekt zdobycia tej skrzyni.

- I świetlik mówisz? A to ciekawe… - zastanowiła się biorąc od powracającej Myszki ręcznik i ocierając nim twarz, szyję i czoło. W końcu podwinęła rękawy i też zaczęła je wycierać z brudu i wilgotnego potu. - Zdarzało mi się widzieć jakieś ruchome światełko w wizjach. Ale brałam to za osobistą imaginację przewodnika i tchnienie Sióstr. Nie sądziłam, że to może być jakaś samodzielna istota. I świetlik mówisz… No to pewnie nie jest taki zwykły świetlik. Zwykłe nie są w stanie wybuchać ludziom głów. I wątpię aby miały wpływ na jakieś potwory z bagien. Do tego takie pilnujące dziedzictwa pradawnego demona. Więc to pewnie jakiś rodzaj wskaźnika lub posłańca. Albo ułamek czegoś większego. I tak musi mieć sporą moc skoro narobiło takiego stracha tutejszym władzom, że to ukryli i zamknęli na cztery spusty. To musi być potężniejsza istota lub artefakt niż można sądzić na pierwszy rzut oka. Dlatego cokolwiek byście nie planowali w tej Akademii to zachowajcie najwyższą czujność i ostrożność. Albo nawet poczekajcie na mój powrót. Chociaż wtedy zapewne może być trudniej ze zdobyciem dziedzictwa Vesty… - powiedziała szybko kończąc ten proces oczyszczania się ręcznikiem. Chociaż taki pobieżny. Rzuciła go na ławkę obok siebie i znów upiła z pół kubka kompotu. Po czym nalała sobie do pełna z dzbanka kolejnej porcji kompotu.

- Trudno mi coś doradzić jak lada chwila stąd odpływam. Z jednej strony lepiej mieć jak najwięcej elementów dziedzictwa Sióstr z drugiej to może być niebezpieczne. - pokręciła głową zdając sobie sprawę z tych rozbieżności w wyborze postępowania.

- A mówił coś jeszcze? - zapytała patrząc na Heinricha pytająco. Skinęła Normie jaka wróciła z czeluści podziemnej budowli i położyła niewielki, gliniany dzbanek obok wyroczni. Był zakorkowany i nie było widać co jest w środku. Ale pewnie coś magicznego. Bo Heinrich czuł jak zakłóca przepływ wiatrów Eteru jakie przenikały tu pod ziemię. Chociaż niezbyt mocno. Toporniczka zaś wróciła na swoje miejsce aby dalej ostrzyć swój topór.

- Mówił wiele. - Heinrich wyraźnie skupił wzrok na glinianym dzbanku, jakby coś w nim go tak zainteresowało, że próbował dostrzec więcej... - O tym, że Królowa może skrzynię otworzyć też. Ale o tym zaraz. - niechętnie odciągnął wzrok od dzbanka, choć chyba nie całą uwagę? - Czy jedynie Joachim będzie w stanie aktywować bombę? Będzie musiał być w Akademii? - zapytał niezbyt chętny na obecność maga na miejscu.

- Tak. Raczej tak. Po prostu trzeba użyć mocy aby uruchomić odliczanie. Nie mam czasu aby te pakunki zorganizować tak aby wybuchły w inny sposób. Podam mu proste słowo mocy które aktywuje mechanizm. Mogłaby to zrobić każda osoba która umiałaby korzystać z mocy i znała to słowo no ale my mamy Joachima. A z tego co wiem to już tam był i zna to miejsce. - odparła wyrocznia dlaczego jej zdaniem trudno by było ominąć młodego magistra w tym zadaniu.

- A królowa co może aktywować skrzynię? Ciekawe. Co to za królowa? - zapytała zaciekawiona tym wątkiem.

- Zarobaczona Królowa. Otto mówił coś o królewskim miocie. - sam Heinrich nie wyglądał na zbyt zadowolonego z potrzeby Joachima - Młody nie może przez kogoś przesłać rozkazu na odległość? Człowieka czy taką istotę, którą chce przyzwać, Impa? Akademia jest pod obserwacją i tylko czekają na moment, by kogoś dorwać, przesłuchać, wytorturować i takie tam. Sama obecność tego maga by wszystkich na raz postawiła na nogi.

- Pewnie by się dało. Ale gdybym tu była i mogła to zrobić sama albo jakbym miała więcej czasu. A nie jestem pewna czy Joachim opanuje sztukę rozkazywania impom na tyle aby wydać im tak precyzyjne polecenie. Jednak możecie z tą Akademią poczekać. Przecież nie musicie tego robić lada dzień. No i z wyglądu przecież on za bardzo się nie różni od innych ludzi. Znaczy jak ktoś go nie zna to nie musi wiedzieć od razu, że to mag. Zwłaszcza jak nie ma na sobie swoich szat maga. Póki te ładunki są zapakowane i nie rozpieczętowane powinny leżeć spokojnie, nie trzeba ich używać lada dzień. Chociaż to immaterium w materialnym świecie więc nie wszystko da się całkowicie kontrolować. - przyznała złotooka patrząc na swojego rozmówcę. Tłumaczyła cierpliwie chociaż odniósł wrażenie, że czułaby się pewniej gdyby osobiście mogła użyć owych ładunków jakie właśnie przygotowywała. A skoro odpływała musiała powierzyć je innym.

- I zarobaczona królowa? Ciekawe. To pewnie chodzi o te szczególnie uzdolnione nosicielki jakie są w stanie wydać wyjątkowo dorodny miot. Tak stało w zwojach Oster. Że rzadko ale takie się trafiają. Chociaż ona nie nazywała tego królewskimi no ale może to kwestia nazewnictwa. Niestety chyba nawet Oster nie była w stanie ocenić jaka kobieta może być jak wydają nosicielką póki jej nie zasiała. Ogólnie jednak te płodne wydawały się zazwyczaj skuteczniejszymi nosicielkami. Chociaż płodność to też dość trudne do oceny. Przecież zwykle mówi się, że jakaś kobieta nie jest płodna bo większość jest. Ale jak bardzo? Zwłaszcza u młodych kobiet? Trudno to jakoś zweryfikować. - pokiwała swoimi rogami i ten naukowy temat zdawał się ją ożywiać i interesować. Zwłaszcza jak bezpośrednio był związany z dziedzictwem Sióstr.

- Ale tak, to możliwe, że jak nosicielka będzie miała w sobie nasienie Oster to strażnicy lub inni obdarzeni mocą mogą to jakoś wyczuć. Zwłaszcza z bliska. Ja na ostatnim zborze jak badałam Loszkę to z bliska wyczułam pewne zawirowania z jej brzucha. Więc może i inni też by mogli. To takie zawirowania z naszych wiatrów, z Dhar, więc mogłoby to zdradzić komuś wyszkolonemu, przykuć uwagę. Ale też działać przeciwnie na istoty Chaosu. Właśnie dlatego przygotowałam to. - mówiła z zaangażowaniem jakby ten temat ją fascynował choćby dla naukowych rozważań. A na koniec sięgnęła po dzbanek jaki przyniosła Norma. Podniosła go i zdjęła materiał jakim był obwiązany. Zanurzyła tam palec i po chwili wyjęła. Na dwóch jej fioletowych palcach widać było jakąś gęstą maź podobną do pół płynnego miodu.

- To maść maskująca. Bazuje na szarym wietrze. Tym od iluzji, cieni i maskowania. Fizycznie może zamaskować brzuch nosicielki na wypadek gdyby widać było, że jest brzemienna. I to taką dziwną ciążą co rośnie z dnia na dzień. Zapewne łatwiej by było to zamaskować gdyby pozostała przy swoich oryginalnych kształtach. No i dla osób wyczulonych na moc ten szary wiatr powinien przykryć zakłócenia jakie mogą wytworzyć czerwie w brzuchu nosicielki. Podobnie też działa u naszych agentów obdarzonych znamieniem naszych patronów tak jak choćby u nas ma Lilly czy Łasica. Może także pomniejsze drobnostki jak jakieś zmiany skórne ale coś większego, bardziej wystającego i, że tak powiem “namacalnego” to niestety nie. Stosuje się jak zwykłą maść, wystarczy posmarować brzuch nosicielki. Jak wyschnie powinien być niewyczuwalny. Z czasem się łuszczy, po połowie dnia mniej więcej. Ale można po prostu zmyć i znów posmarować. Narobiłam wam kilka takich dzbanków i zostawiłam przepis u waszego mistrza. Był tu ale poszedł na spotkanie z Grubsonem. Może uda się pozyskać od nich jakąś pomoc. W każdym razie na to liczył. Ale potrzeba magii aby umagicznić tą maść i by miała te maskujące właściwości więc poza Joachimem to nie wiem czy ktoś z was by podołał. Chyba, że w międzyczasie pozyskacie jakiegoś nowego maga. Zwłaszcza jakby się znał na aptekarstwie, ziołach i podobnych rzeczach to wtedy tak, wtedy to powinno być dość proste do zrobienia. - przy okazji wyjaśniła co takiego jest w tym przyniesionym dzbanku. Nawet zademonstrowała na sobie. Roztarła tą klejącą się maść na swoich dłoniach. Te przez chwilę błyszczały jak natłuszczone jakąś oliwką. Ale stopniowo jej dłonie bladły, skóra z fioletowej stawała się coraz jaśniejsza aż stała się całkiem zwyczajna jak u młodej kobiety bez żadnych mutacji. Na koniec wystawiła te dłonie ku Heinrichowi aby sam mógł im się przyjrzeć i uśmiechnęła się jakby udał jej się jakiś psikus.

Heinrich chwilę patrzył na dłonie.
- Tak długo, jak nikt nie będzie wiecznie podejrzliwym suczysynem, a i magia będzie i tak mu niewidzialna, to Ulgu nie zobaczy. - uśmiechnął się - Dobrze, że to większość populacji.

- A co do robienia czegoś innego na razie, to może nawet przyjdzie nam Akademię odłożyć póki nie wrócisz. Na razie Joachim musi ogarnąć chęci barona na polowanie na potwora na bagnach. - westchnął - I martwi szlachcice i potwór to byłby problem.

- Na razie mamy też informacje o obelisku Nory i jaskini przyjemności Soren. George może i myli czas w wypowiedziach, kolejność zdarzeń, ale ma różne informacje. Tylko trzeba wyciągnąć w dobrej kolejności te słowa. Ponoć Vesta zabrała totem Norze, za co ta się wściekła. - uśmiechnął się półgębkiem - Umiem sobie to wyobrazić. Totem ma znajdować się najpierw do lasu na południe, a później na północ.Mówi ci coś takie miejsce?

- Najpierw na południe a potem na północ? Dziwne. Przecież to powinno się wrócić ponownie po swoich śladach. Przynajmniej jakby to traktować tak dosłownie. - brwi Mergi podniosły się do góry gdy usłyszała tą ostatnią nowinę i zaczęła się nad tym zastanawiać. Znów sięgnęła po gliniany kubek i upiła kolejny łyk. Tym razem oszczędny.

- Ale skoro w tym maczała swoje magiczne łapki Vesta to może chodzić o coś magicznego. Trochę dziwne, że ruszyła totem siostry. To raczej nie sprzyjałoby ich pokojowej koegzystencji. Ale któż się nie przewalał po trawie ze swoim rodzeństwem prawda? - powiedziała trochę zaskoczona taką informacją chociaż na koniec uśmiechnęła się ciepło jakby mówiła o własnych wspomnieniach.

- Jeśli to tak dosłownie, że Vesta coś ruszała z tym totemem to może chodzić o jakąs magię. Może jakieś magiczne przeniesienie menhiru, może jakieś maskowanie czy zakrzywienie czasoprzestrzenne. Trudno zgadnąć tak bez sprawdzenia tego na miejscu. Chociaż jak się pożarły o to to może potem jakoś się pogodziły bo wedle legandy do nas, do Norski, wróciły wszystkie cztery razem. - przyznała, że to są jej przypuszczenia bo po tak skąpych danych trudno jej było zdobyć się na coś więcej.

- Mnie się wydawało, że widziałam ten totem Nory. W wizji oczywiście a nie osobiście. I to było w jakimś lesie. Wśród zwierzoludzi. I kości i czaszki pod tym kamieniem leżały więc to jak najbardziej pasowało do zwolenniczki Krwawego Boga. No ale bez detali więc mógł to być jakikolwiek las. Trudno mi powiedzieć gdzie to mogło być. Chociaż rozmawiałam na zborze z Silnym i jemu tamtej nocy śniło się coś podobnego. Może z czasem Nora ujawni więcej szczegółów. Albo ta Annika was tam zaprowadzi bo nie wiem czy naprawdę jest heroldem Norry ale wydaje się podatna na jej zew. Więc efekt i tak mógłby być podobny. - dodała zastanawiając się nad tym jak to by mogło wpłynąć na ich obecną sytuację.

- I jeszcze mówił o Jaskini Przyjemności? To pewnie ta sama co Oster opisała w zwojach jako Jaskinię Porządania. Dobrze, to mamy kolejne potwierdzenie, że ta jaskinia gdzieś tu jest. I do od kolejnej Siostry. A raczej przez jej posłańca. Z tą jaskinią i czerwiami to może być jakiś związek. Albo inspiracja. Bo Oster chyba troszkę zazdrościła Soren tej płodności. Tak jakby to mogło mieć wpływ na wydajność nosicielek. Ale nie napisała tego wyraźnie tylko tak między wierszami. A może to ja tylko tak przetłumaczyłam. Zabieram kopię tych zwojów jako dowód na wasze sukcesy tutaj no i też spóróbuję pokazać to innym szamanom może odkryją coś co mi umknęło. Bo mam wrażenie, że Oster gdyby mogła to by chętnie prowadziła badania nad nosicielkami właśnie w tej jaskini Soren. - mówiła z naukowym zacięciem jakby żałowała, że nie ma tu nikogo jej podobnego aby mogła to przedyskutować czy poradzić się w tej sprawie zwojów. Niestety język starożytnych szmanów z Norski był tu właściwie nieznany więc trudno było o kogoś takiego.

- W każdym razie jak ja bym była w tej jaskini to bym spróbowała zasiać jakąś nosicielkę. Choćby z ciekawości czy to coś by zmieniło. Bo ta płodność to często się powtarzała w kontekście wydajności i dorodności miotu. - wiedźma powiedziała to kiwając głową i popatrzyła gdzieś po nierównym suficie sklepienia jakby sprawdzała tam czy coś jeszcze ma do dodania.

- Ale w sprawie baronów i szlachciców to pozwól Heinrichu, że się nie wypowiem. Za słabo znam wasze realia. Większość czasu spędziłam tutaj pod ziemią albo na “Adele”. A o waszych znajomych i ważniakach to wiem tyle co od was więc nie czuję się na siłach coś wam doradzać w tej sprawie. Ja tu zawsze wyręczałam się naszym mistrzem. - położyła sobie dłoń na piersi przyjmując nieco przepraszający ton ale nie chciała sie widocznie angażować w temat jaki był jej znany dość mgliście.

- A! A właśnie. Dobrze, że jesteś. Prawie bym zapomniała. W sprawie tych aktorek z Saltzburga. Dostałam cynk od naszych patronek, że wkrótce powinien być z tym jakiś przełom. Domyślam się, że pewnie ktoś od nich przyjedzie do miasta. Więc to powinno wam otworzyć nowe możliwości. Chociaż nie mam pojęcia kto i kiedy by to miał być. - dodała gdy jednak przypomniała sobie coś jeszcze chociaż na całkiem nowy temat.

- Pamiętam, że mówiłaś też coś, o tym jakoby miał pojawić się też jakiś sojusznik? - wspomniał - Coś więcej o tym do ciebie dotarło?

- Tak, to może być to. Chociaż wtedy odniosłam dość ogólne wrażenie a dzisiaj mnie złapało, że to chyba będzie ktoś związany z tym teatrem i aktorami. Nie jestem pewna ale być może to też jest ktoś kto podąża zewem Sióstr. Albo po prostu ma swoje powody dla jakich nasze cele mogą być zbieżne. Więc moglibyśmy działać wspólnie. Zresztą tak czy siak jak coś chcecie osiągnąć z tymi aktorkami to i tak jakoś trzeba je tu ściągnąć. - przyznała po chwili zastanowienia jakby siłowała się z własnymi wspomnieniami i tymi świeższymi i tymi trochę mniej. W końcu wzruszyła ramionami, uśmiechnęła się dając znać, że póki aktorki pozostają w stolicy prowincji to i tak są raczej poza ich zasięgiem.

- Do samej Akademii spróbuję się przybliżyć dzięki... znajomości z córką profesora. - powiedział szczerze - Ta młódka ma słabości do starszych mężczyzn, to zobaczę jak taką słabość młodości można dalej wykorzystać, aby przybliżyć się do jej ojca, a przez niego do Akademii. - zainteresowanie Heinricha wyraźnie nie było skupione na cielesnych uciechach, a jedynie byłoby tylko stopniem do celu - Więc tak, może nie stracisz przez podróż i dotrzesz na wybuchowy finał.

- Doprawdyż? Takie ma upodobania? - wiedźma uniosła brwi i roześmiała się serdecznie jakby ją to mocno i zaskoczyło i rozbawiło jednocześnie. - No ale cóż, brzmi dobrze i byś wtedy był odpowiednią osobą na odpowiednim miejscu. Mógłbyś się stać nową furtką w tej uczelni. Bo na razie to tylko Joachim i Thobias mają tam dość swobodny dostęp. Może nasze utalentowane dziewczęta gdyby się postarały bo widzę, że są dobre w takie przebieranki. Ale tak, życzę ci powodzenia. Wam wszystkim oczywiście. A gdyby udało ci się tą młódkę dla nas pozyskać to to też zawsze jest spory plus. Sam widzisz, jak ostatnio jesteśmy przytłoczeni różnymi zadaniami więc każda pomoc i nowa osoba nam się przyda. Właśnie głównie dlatego nasz mistrz postanowił namówić Huberta do spółki i ściślejszej współpracy. Potrzebujemy nowych ludzi. Ale z każdym werbunkiem to trzeba ostrożnie i z wyczuciem, każdy werbunek jest inny. Tu już bym ci polecała konsultację z mistrzem. Ale to i tak pewnie by zajęło nieco czasu a nie tak z dnia na dzień więc na razie to działaj z tą młódką, może coś się na niej uda ugrać. - mówiła szybko i swobodnie jakby po tej ostatniej uwadze jaka ją rozbawiła humor jej się poprawił i zrobiła się całkiem wesoła.

- Ale kiedy ja wrócę to nie mogę obiecać. Będę się starała na ten turniej. Na początku przyszłego miesiąca. Ale co z tego wyjdzie albo nie to zależy od tylu czynników, że szkoda zgadywać. - dodała już ciut mniej rozbawionym tonem zaznaczając, że nie wszystko z tym powrotem będzie zależeć wyłącznie od jej woli i zamiarów.

- Przynajmniej podróż ciekawiej upłynie na przemyśleniach. - pod koniec załamał się Heinrichowi głos i odchrząknął upijając swojego kompotu - Królewski miot będę miał na uwadze. Planuję też przekonać właśnie nasze dziewczyny do użyczenia swojej płodności, ale do tego delikatnie trzeba podejść, więc też zajmie. - westchnął - Starość wcale nie jest odpoczynkiem, nawet po aktywnej młodości.

- Oh, nie jesteś wcale taki stary. Spójrz na mnie. Ile byś mi dał lat? - wiedźma uśmiechnęła się ponownie, tym razem z ciepłym uśmiechem i pogłaskała go pieszczotliwie po policzku. Tą swoją odbarwioną na ludzki kształt dłonią. Co gdyby uznać ludzkie standardy wygladała jakby zmyła z siebie farbę jaka jeszcze pokrywała jej ramiona i resztę ciała.

- Ale z naszymi dziewczętami i ich zasianiem… - cmoknęła i zrobiła gest palcami jaki zwykle oznaczał śliską i niepewną sprawę. - Myślę, że Starszy świetnie z tego wybrnął zostawiając im wolny wybór. No szkoda, że wtedy za pierwszym razem Sigismundusa tak entuzjazm poniósł. Świetnie go rozumiem, to przełomowe odkrycie naszych patronek z zamierzchłej przeszłości. Ale jednak zabrzmiało to dość prostacko i ordynarnie więc też rozumiem, że niezbyt to zachęciło dziewczęta do współpracy. Myślę, że lepiej ich nie zmuszać czy nawet nie namawiać. Może zachęcać czy pokazywać. Niestety znowu tej Pielgrzymki nie widziałam ale z tego co słyszałam o jej zachowaniu i jak ją nurglici traktują to raczej nie rokuje, że pójdzie na dobrowolną współpracę aby stać się odpowiednikiem medalowej klaczy rozpłodowej. A Loszka… No cóż, sam ją ostatnio widziałeś. Powiedzmy, że ona w ogóle by miała kłopot przekonać kogokolwiek do czegokolwiek. Zaś Dorna no tak, to pierwsza ochotniczka. Ale spoza naszej grupy. Przynajmniej na razie. Bardzo dobrze, że Lilly ją dla nas pozyskała i mam nadzieję, że ją jakoś za to wynagrodzicie. Ale myślę, że w oczach naszych koleżanek to nadal nie musi być wzór do naśladowania. Właściwie chodzi o wsadzenie sobie robali tam do środka co faktycznie dla wielu osób mogłoby być dość traumatyczne i obrzydliwe. Więc jakbym ci tutaj miała coś doradzić to nie naciskaj na nie. Raczej zachęcaj. Miej na uwadze, że w dłuższej perspektywie to nawet ten turniej jest chwilowym epizodem. I po nim też będziecie na siebie skazani. A chyba wiesz jak może odbierać innych osoba jaka uważa, że ją do czegoś przymuszono. Całkiem inaczej niż gdyby się sama na coś zgodziła bez jakichś szantaży czy innych takich “dodatków”. Ale jakby jakoś im to dobrze sprzedać, pokazać jakichś przykład, zwłaszcza jak to by była jakaś atrakcyjna kobieta którą znają albo zrobiła na nich jakieś wrażenie to kto wie? Ale to moje gdybanie Heinrichu, to już zostawiam wam. Będziesz musiał działać tutaj z wyczuciem i fantazją. Chcę ci tylko zwrócić uwagę, że dobrze mieć na celu to co teraz przed oczami ale chociaż wychylić głowę aby spojrzeć co może nas czekać za miesiąc czy rok. - na temat zasiania koleżanek ze zboru wyraziła się wylewniej. Ale doradzała ostrożność i finezję ze sporą doza empatii. Bo zapewne i Starszy i ona mogli wydać dziewczętom rozkaz udostępnienia swoich łon i kto wie co by się działo. Całkiem możliwe, że dziewczęta by się podporządkowały. A możliwe, że nie. Choćby taka Łasica co miała wybitnie niezależny i wręcz anarchistyczny charakter. A na razie nic takiego oboje nie zrobili a ostatnio Starszy ograniczył się do ostrożnej prośby czy by nie znalazły jakiegoś zastępstwa za siebie. No i obiecały, że się rozejrzą. Bo w końcu do czego by doprowadziło gdyby koleżanki poczuły się przyparte do muru w tym względzie trudno było przewidzieć. Chociaż zapewne ich zgoda znacznie podniosłaby wydajność hodowli co sobie wszyscy zdawali sprawę.

- Przymuszałem inne osoby, niż te, z którymi mam dzielić interesy. Nie planuję zacząć doszczętnie palić mostów. - odparł - Temu widzę to za bardzo delikatną sprawę, wymagającą ostrożności i cierpliwości. Wiem, że niektórzy traktują je jak nieprzydatne kurwy, ale nie uważam tak. Widzisz, Łowcy Czarownic nie wykorzystują tylko osób z wysokim urodzeniem czy lepszą renomą. Szukałem czasem w samych ściekach społecznych i korzystałem z każdej możliwości. Większość była obruszona moim korzystaniem także z tych, których sami by spalili, ale nie było momentu, abym poniósł za to konsekwencje czy ci, och jakże bogobojni, naprawdę nie chcieli tak brudnych interesów, jak dawały efekty. Jeżeli inny to robił. Podobnie tu się dzieje - niektórzy nie patrzą na cel, tylko od razu odrzucają sposób. Mają zamknięty umysł, który nie chce dopuścić myśli, że coś może być drogą, jeżeli droga ich obrzydza. - stwierdził wprost.

- A twoja ilość lat? - zaśmiał się - Wyglądasz na może w połowie do trzeciej dekady, ale dodając do działania magię i Chaos... Nie zdziwiłoby mnie nic w kwestii wieku. Mnie magia nie trzyma w formie ani nie robi tego Wielka Czwórka czy sztuczki z Dhar. - Heinrich uśmiechnął się z przyjemności, jaką wywołał dotyk Mergi.

- Naprawdę tak o nich mówią? - brwi wyroczni skoczyły do góry gdy usłyszała grube określenie użyte na większość dziewcząt z ich grupy. Westchnęła i pokręciła głową a jej wysokie, nieco łukowate rogi w jakich tak zakochana była Lilly powtórzyły i wzmocniły ten gest. - No niestety. To częste w mieszanych grupach. Pochwałę jednego stronnictwa pozostałe często traktują jak jego wywyższenie a ich porażkę. A jak się nie chwali za sukcesy to wszyscy kręcą nosami i czują niedosyt. Pod tym względem jednorodne grupy są zwykle stabilniejsze. Ale też bardziej wyprofilowane przez co mają braki na innych polach. W tak mieszanej grupie jak wasza można znaleźć kogoś na prawie każdą okazję i potrzebę. No ale też zawsze są tendencje odśrodkowe jakie mogą rozerwać grupę na mniejsze części. Podziwiam Starszego, że jakoś to za każdym razem jest w stanie znaleźć kompromis i załagodzić te swary. Ale widzę, że będę musiała na pożegnanie jakoś okazać aprobatę i podziękowanie naszym dziewczętom. Zwłaszcza Łasicy. Jak ktoś nie był w celi śmierci po przesłuchaniu inkwizytorów to nie ma pojęcia co to znaczy zobaczyć w tym dna piekła pierwszą, przyjazną twarz co ci dobrze życzy. Tak jak wtedy w zimie ujrzałam Łasicę. Jeszcze nie wiedziałam jak ma na imię ale strasznie mnie to podniosło na duchu. Uwierzyłam, że mimo wszystko jakoś uda mi się stamtąd wyrwać. Bo wcześniej miałam tylko mentalny kontakt ze Starszym ale słaby, często nam się rwał. Dawali mi usypiacze więc byłam bardzo senna i słaba. Wiązali mnie i kneblowali więc nie mogłam korzystać z mocy. Ledwo strzępki mogłam mu wysłać albo odebrać od niego. Dopiero jak Łasica odcięła te usypiacze z wina odzyskałam zdolność jasnego myślenia no i nawet jak mi tylko mrugnęła okiem przy karmieniu jak siedziała na mojej pryczy to i tak mnie to strasznie dodawało otuchy. A tu teraz zobacz… A przecież podkreślałam jaka jest jej rola w moim uwolnieniu. Innych oczywiście też no ale jednak ona też odegrała kluczową rolę w tamtych wydarzeniach. Oj tak będę musiała ją jeszcze jakoś na koniec wynagrodzić. Chociaż już mało czasu zostało. - wyrocznia wydawała się być przejęta takim pomówieniem jednej ze swoich wybawicielek z zimowych opresji. Aż pod wpływem impulsu nieco opowiedziała jak to wyglądało z jej strony to uwolnienie z niewoli i dlaczego uważa tą niepiśmienną dziewczynę z tutejszych tawern i ulic za swoją oswobodzicielke. Nie zapominając o innych oczywiście ale na razie Heinrich wspomniał właśnie jak to włamywaczce się oberwało takimi grubymi określeniami.

- Sądzę, że takie podejścia są dość mocno powodowane przez poczucie zagrożenia. - powiedział wprost - Jesteś agresywny do tego, czego się boisz. Zaślepia cię to na użyteczność. - wychylił się do Mergi - Nie wiem czy powinnaś okazywać teraz przy innych wdzięczność. Napięcia w kulcie zaczynają się gotować. Nie każdy widzi taką Łasicę pamiętając o tym, czego dokonała. Masz rację, tak ją widząc, kto by inaczej reagował? Boję się tylko, aby to nie pchnęło głębiej niechęci, tym samym nie czyniąc problemu samym dziewczynom, czy dokładniej Łasicy. Już wasza pobłażliwość w zapładnianiu robakami zirytowała. Naciskanie dalej może spowodować wybuch. - odparł poważnie.

- No właśnie. To broń mocno obosieczna. A prymusi rzadko są lubiani przez resztę klasy. - wyrocznia zasmuciła się i pokiwała głową też pewnie postrzegając tą sprawę podobnie. - Szkoda. Chciałabym jakoś okazać wyraz swojego poparcia i aprobaty. Niestety to może dolać oliwy do ognia. Co gorsza ja odpłynę a wy i Starszy z tym zostaniecie. - dodała dostrzegając tą kwadraturę koła. - A przecież wszyscy jesteście potrzebni. Jesteście niepowtarzalni i nawzajem uzupełniacie swoje braki. Łasica sprytnie wślizgnęła się do kazamat ale póki nie doszedł Egon trudno było jej coś zdziałać samej. Może ona otwarła wszystkie zamki wtedy ale to chłopcy powalili strażników a Egon wyniósł mnie na rękach. Schroniliśmy się w starej karczmie kupionej przez Karlika a zostaliśmy ostrzeżeni przed pościgiem przez Strupasa który stał na czujce. I przeszliśmy przez sam środek opętanego gorączką szukania zbiegów miasta dzięki mojej magii maskującej. I dzisiaj też tak jest. Świetnie się nawzajem uzupełniacie. A jednak nadal mamy mało ludzi więc przydaliby się kolejni. Sam widzisz, że aż nie wiadomo za co się brać tyle jest rzeczy do zrobienia. - pokręciła głową i rogami ponownie pocierając przy tym nasadę nosa swoim białym palcem. Wydaławała się być bezradna wobec tego systemu wzajemnych zależności i niechęci jakie wiązały członków ich grupy jakie trudno było przeskoczyć przy tak różnych charaterach, pochodzeniu, wychowaniu, statusie i paru innych rzeczy.

- Przypomina mi to, jak pierwszy raz składałem swoją świtę. - Heinrich uśmiechnął się ironicznie - Połączyć różne charaktery, urodzenia, ich temperamenty... - rozłożył ręce - Poległem, co kosztowało mnie misję. Bo to ciężkie, gdy przestajesz dywagować, tylko chcesz w praktykę zmienić. Ale w dłuższym czasie wyszło na plus, bo jednak nauczyło. Czy Imperium, czy Chaos... tak długo jak masz do czynienia ze śmiertelnikiem, tak długo będą oba zaskakująco podobne.

- Być może wszyscy śmiertelnicy są w jakichś tam ramach do siebie podobni. - odparła Merga z łagodnym, nieco nostalgicznym uśmiechem. Brzmiało jakby dostrzegała jakieś schematy zachowań jakimi się cechowała cała ludzkość bez względu na krainę jaką odwiedziła.

Heinrich dopił zawartość kubka.
- Nie powiedziałaś jednak, ile tak naprawdę masz lat. - przypomniał niewinnie.

- Rzeczywiście. - odparła uśmiechając się ciepłym, łagodnym rozbawieniem. Przekrzywiła nieco głowę w bok i przyglądała się rozmówcy jakby chciała coś sprawdzić czy zapamiętać. Po czym znów wyciągnęła ku niemu swoją bladą, szczupłą dłoń i bardzo matczynym i kobiecym gestem pogłaskała go czule po policzku.

- Myślę, że mogłabym być twoją matką. Albo i babcią. To jeden z licznych darów od naszych patronów. Nie tylko dla tych obdarzonych mocą jak ja. Ale jak nasi patroni uznają nas za użytecznych, za spełniających ich wolę, zachcianki, kaprysy, plany to obdarzają nas różnymi darami. Jak choćby długowiecznością. Albo rogatą koroną. Nie musimy umierać “bo tak” jak tutaj wy służycie południowym bogom. Żyjemy i tylko nagła katastrofa albo śmierć w walce może nas przebudzić. - powiedziała łagodnym tonem nie podnosząc głosu. Pokazała na swoje rogi jakie widocznie uważała za wspaniały dar od swojego patrona. I mówiła jakby chciała przekazać mu jakiś sekret lub naukę.

- Przebudzić? - Heinricha zastanowiło to określenie - Uważacie życie za sen w jakimś stopniu?

- Właściwie to tak. Uważamy, że ten świat to taki koszmar stworzony aby próbować śmiertelników. Aby wykazali się sprytem, zdrowiem, wytrwałością i odwagą. Ci jacy zginął, w chwale, ku czci swoich patronów, z bronią w ręku, jak wojownicy i królowie a nie niewolnicy na kolanach to wtedy bogowie ich nagrodzą. Przebudzą ich i będą świętować i walczyć w boskich wojnach po wsze czasy. I to jest właśnie prawdziwe życie. A to tutaj, dookoła, to tylko ułuda. Próba wiary i męstwa. - Merga całkiem chętnie wyjaśniła filozofię norsmeńskich poglądów.

Mężczyzna się zastanawiał nad słowami Mergi.
- A czy przebudzeni zostaną także ci, co nie zdołają zginąć w walce? Których zabije skrytobójca czy ogień stosu?

- Jeśli umrze jako część planu, jak dokonał wspaniałych czynów, został wybrańcem albo czempionem to tak. Jak go sie wspomina z dumą a jego czyny wciąż żyją na długo po jego śmierci to tak. Jak po Siostrach. Milenia minęły odkąd ostatni raz chodziły po tym świecie. Tutaj wasze Imperium wyrosło. A legendy o ich czynach wciąż są u nas żywe. - wskazała na wzór do naśladowania w postaci Czterech Sióstr jakich dziedzictwo poruszyło ją jeszcze w północnej ojczyźnie i ściągnęło aż tutaj. I to w zimie gdy ich zew jeszcze nie był wówczas tak wyraźny jak obecnie.

Mężczyzna zapatrzył się w przestrzeń.
- Poczucie zostania zdradzonym przez bogów, dla jakich przez życie walczyłem - szepnął trochę wybity z rzeczywistości - powstrzymało mnie przed oddaniem się Łowcom. Ta myśl... jedna myśl nie dawała mi spokoju miesiące. Że oni kłamali. Nie ufałem, że spełniają obietnice po śmierci, skoro za życia nie spełnili jedynego życzenia, jakie miał wierny ich życzeniom. - spojrzał na Mergę - Nie dali mi śmierci. - wziął głębszy oddech - Jestem tu, bo już nie chcę spełniać woli kłamców.

- Tak. Dlatego teraz jesteś z nami. Nasi patroni są potężni. I chojni. Dla tych co na to zasługują. A jak uda się przywrócić to miejsce Czterem Siostrom tak jak niegdyś ono do nich należało to na pewno wynagrodzą swoje sługi i wyznawców. Spójrz jak są poteżne. Choćby jaja Oster i papirusy z jej zapiskami. Wyjątkowej istoty w ciele śmiertelniczki jaka chodziła po tym świecie milenia temu a teraz jej owoce dojrzewają w łonach dzisiejszych kobiet. I wydają na świat jej owoce. A to tylko początek. I drobny przykład ich potęgi. A przecież jest tego więcej. Na całym świecie. We wszystkich czasach i kontynentach. Wciąż potęga naszych bogów wlewa się na biegunach w ten świat. W końcu go zaleje. Przekształci na własny obraz i podobieństwo. I wtedy lepiej być po stronie zwycięzców nieprawdaż? Siedzieć przy stole sycąc się zabawą i łupami a nie żebrać pod jego stołem na ogryzki i ogryzione kości. Prędzej czy później ten świat wpadnie w objęcia naszych bogów. To tylko kwestia czasu oczywiście. Wszystko już od dawna jest przesądzone ci bogowie południowców nie mogą tego zatrzymać. Nie powstrzymali tego do tej pory a z każdym pokoleniem zwiększamy swój zasięg. Odrobinę. Ale bez ustanku. Dlatego w końcu wygramy. To my będziemy górą. - mówiła z przejęciem i wiara rozświetlała żar jej złotych oczu. Wydawała się być pewna tego co mówi nawet jeśli mówiła o czasach jakie nadejdą… No właściwie nie wiadomo kiedy. Ale w takiej bardzo długiej perspektywie los tego świata wydawał się być przesądzony.

***

Opuszczając kryjówkę Mergi Heinrich... czuł się inaczej. Lżej, jakby zdjęto z niego jakiś straszliwy ciężar. Końcowa rozmowa przyniosła mu to, czego już od dawna potrzebował. Uwolnienie.
Były Łowca Czarownic wreszcie na głos wypowiedział swoje myśli, do których bał się przyznać przed sobą samym. Przerażały go każdej nocy, choć nikomu by nie powiedział o tym. Cząstka człowieczej duszy płakała i błagała by zszedł z tej drogi, ale on trwał w zgorzkniałej beznadziei, jaka została zasiana w trakcie uwięzienia... by później móc wykiełkować.

A teraz było lżej.
Choć zgorzknienie pozostało.