Saverock

Postanowiłem wstawić tutaj fragment książki, którą piszę w wolnych chwilach. Nie jest to sam początek, więc dam krótki zarys o co tu chodzi.

Sairus, to główny bohater książki. Jest on niewolnikiem i musi walczyć na arenie. Jego właścicielka kiedyś go kochała, ale teraz go nienawidzi i zapłaciła pewnemu wojownikowi(który przedstawia się jako Smok), aby wyzwał go na pojedynek na śmierć i życie. Ten pojedynek jest opisany w tym fragmencie.

Prosiłbym o oceny i byłbym wdzięczny za poinformowanie o tym co robię źle.

--------------------------------------------------------------------------

Tak jak mówił staruszek, arena w szybkim tempie się zapełniała. Wszyscy przepychali się między sobą, szukając ostatnich wolnym miejsc. Po kilkunastu minutach każdy, kto miał wystarczająco dużo szczęścia, już siedział i czekał na rozpoczęcie walki. Arena była duża, ale i tak około jedna czwarta widzów musiała stać. Znajdowali się tu mężczyźni, kobiety, a nawet dzieci, które nie powinny oglądać takich widowisk. Większość należała do pospólstwa, a nieliczna arystokracja, siedziała we własnej loży z dala od tłumów i mogła stamtąd dokładnie oglądać całe widowisko. Południe zbliżało się wielkimi krokami. Na środku piaszczystej areny stał już uzbrojony mężczyzna. Miał na sobie kolczugę. Każdy element jego zbroi był krwistoczerwony. Hełm przypominał smoczy łeb i chyba dlatego tego wojownika zwano Smokiem. W prawej ręce trzymał długi miecz o czarnym ostrzu, pokrytym tajemniczymi runami. Ciągle patrzył w kierunku wielkich, drewnianych wrót i czekał, aż pojawi się w nich jego przeciwnik. Minęło kolejne kilka minut zanim drzwi się otwarły.

Na arenę wszedł Sairus. Rozejrzawszy się dookoła, zatrzymał dwa metry przed swoim przeciwnikiem. Powoli zdjąwszy hełm, podniósł go wysoko. Wszystkim obecnym ukazał się młody mężczyzna. Miał proste, kruczoczarne włosy, sięgające do ramion. Jego oczy były barwy błękitu. Nie było widać w nich żadnych, nawet najmniejszych uczuć. Patrzył cały czas prosto na swojego przeciwnika. Nie miał zamiaru siedzieć tu całego dnia, więc chciał skończyć walkę, jak najszybciej się dało. Rzuciwszy hełm w kierunku widowni, wyjął miecz, który był najzwyklejszym długi ostrzem. Głośno klaszcząca publiczność, zachęcała do rozpoczęcia walki.

Smok zdziwił się, widząc to co zrobił jego przeciwnik. Nie chciał, aby ktokolwiek zobaczył jego twarzy, więc nie miał zamiaru zdejmować hełmu. Niech przeciwnik robi co chce, go to nic nie obchodziło. Ścisnął mocno rękojeść miecza. Wyszeptał kilka słów a jakimś dziwnym języku, co sprawiło, że ostrze na moment zajaśniało bladym światłem i ruszył w kierunku Sairusa. Nie zatrzymując się, wyprowadził cięcię w okolicę jego gardła. Mistrz areny nic nie zrobił sobie z tego ataku. Wykonał tylko jeden krok do tyłu i zatrzymał zbliżające się ostrze, ostrzem swojego miecza. Odepchnąwszy przeciwnika, nie ruszył się już z miejsca. Stał dokładnie w tym samym miejscu, co przed atakiem.

Blondyn na chwilę stracił równowagę. Aby nie upaść, podparł się na mieczu. Natychmiast przyjął postawę obronną, bo bał się, że zaraz w jego kierunku powędruje jakieś uderzenie. Jednak tak się nie stało, więc wyskoczył w kierunku wroga i wyprowadził pchnięcie w jego brzuch. On widząc to, westchnął cicho. "Naprawdę jest bardzo porywczy. Atakuje nie zwracając na nic uwagi." pomyślał. Uniknąwszy pchnięcia, zrobił krok w prawo i stanął bokiem. Nie zrobił nic innego, tylko patrzył na to co stało się z jego konkurentem. A stało się dużo. Smok dosłownie przeleciał obok niego i przewrócił się. Gdyby nie hełm, to wylądowałby gębą w piachu. A tak, tylko uszkodził sobie nos, który od środka przywalił w nakrycie głowy. Z ust wydobył mu się cichy jęk bólu. Wstał powoli i spojrzał na mistrza areny. Po chwili z jego ust wydobyło się kilkanaście słów.

- Dlaczego mnie nie atakujesz? Miałeś już dwie doskonałe sytuację, aby skończyć walkę. -Warknął głośno. Sairus skoro już tu przyszedł, miał zamiar się trochę zabawić. Przecież nie przybył tu tylko po to, aby zabić swojego przeciwnika. Im dłużej będzie trwała walka tym dłużej będzie daleko od znienawidzonej osoby. Jednak jego przeciwnik nie musiał o tym wiedzieć. Nie specjalnie miał ochotę, aby odpowiadać na pytanie.

- To jest walka na śmierć i życie, więc walcz zamiast zadawać głupie pytania. Jak tak dalej pójdzie, to naprawdę zaraz zginiesz. - Odrzekł tylko tyle. Smok próbował coś wyszeptać w jakimś tajemniczym języku, ale przez krew płynącą z nosa, ciągle się myliwszy i zaczynał od nowa. W końcu miał tego dosyć i zrezygnował z kolejnych prób. Ruszył wściekle w kierunku Sairusa i wymierzył w niego kolejne uderzenie. Słowa przeciwnika bardzo go zdenerwowały i teraz chciał tą złość wykorzystać w walce. Mistrz areny zablokował cios, ale nie bez problemów. Uderzenie było silne i zatrzymał je tuż przed swoją twarzą. O dziwo nie był wstanie odepchnąć Smoka, więc musiał zrobić coś innego.

- Co powiesz na kolejny lot dzisiejszego dnia? - Zapytał, wrednie się uśmiechając. Przechylił się do tyłu i przewrócił na plecy. Przerzucił wroga przez siebie. Mimo, że miał na sobie zbroję płytową, to podniósł się szybko i bez problemów. Przez chwilą stał do blondyna tyłem, ale w końcu odwrócił się, aby zobaczyć, jak poradził sobie z upadkiem. On nie rozumiał na początku o co chodziło z tym lotem i bardzo się zdziwił. Jeszcze bardziej był zaskoczony, widząc to co robił przeciwnik. Nie zdążył zareagować w żaden sposób i już leżał na ziemie. Upadek sprawił, że poczuł w plecach silny ból i wypuścił miecz z ręki. Gdy tylko złapał oddech, wstał powoli. Natychmiast podniósł broń i stanął przodem do konkurenta. Jedną ręka ścisnął rękojeść miecza, a drugą, zaciśniętą w pięść, miał przyłożoną do klatki piersiowej. Zbliżył się do mistrza areny, aby ponownie go zaatakować. Jednak najpierw rzucił mu w oczy piasek ukryty w zaciśniętej pięści. Potem wykonał obrót, aby zwiększyć siłę uderzenia wykierowanego w przeciwnika. Sairus nic nie widział przez ten piasek i w żaden sposób nie próbował się bronić Poczuł tylko silny ból w prawym ramieniu. Ostrze uderzyło w jego prawy naramiennik, który pod wpływem siły uderzenia, przestał trzymać się na miejscu i spadł na ziemię. Dało to blondynowi przewagę w walce, którą musiał wykorzystać.

- Zapomniałeś, że to walka na śmierć i życie? I że wszystkie chwyty są dozwolone? -Zapytał i zaśmiał się głośno. Podniósł wysoko miecz i wymierzył uderzenie mające odciąć głowę Sairusowi. Wszyscy na widowni wstali z miejsc i patrzyli zdumieni na chwilę, które dla Sairusa mogły być ostatnimi chwilami w jego życiu.

Tylko pewien mężczyzna siedział, spokojnie przyglądając się wszystkiemu. Zdecydowanie nie był już młodzieniaszkiem. Miał krótkie, czarne włosy, które w kilku miejscach zaczynały siwieć, a szare oczy sprawiały wrażenie, jakby ich właściciel był całkowicie nieobecny. Ubranie jego wyglądało na jakiś strój podróżny. Brązowe, grube, skórzane spodnie, lniana koszula na którą założony miał gruby, czarny sweter, płaszcz z kapturem z futra białego wilka i mocne, skórzane buty.

Mistrz areny przez przymrużone oczy, widział tylko sylwetkę swego przeciwnika, który szykował się do ataku. Musiało mu to starczyć i... starczyło! Zatrzymawszy mieczem, zbliżające się ostrze, zyskał cenny czas. Natychmiast wykonał obrót o sto osiemdziesiąt stopni i zatrzymał klingę tuż przed gardłem Smoka. Stał teraz bokiem do niego i powoli zaczynał normalnie wszystko widzieć. Smok był bardzo zaskoczony, gdy jego cios został zablokowany. Nie wiedział, jak to było możliwe. Jeszcze bardziej się zdziwił, gdy po chwili miecz Sairusa znalazł się tuż przy jego gardle. Czuł chłód stali bardzo dokładnie. Był pewien, że zaraz zginie.

- Nie każ mi dłużej czekać. Jestem już gotowy na śmierć. -Oznajmił, nie chcąc dłużej czekać. Sairus nie przesunął miecza nawet o milimetr. Patrzył spokojnie w stronę widowni, która nie potrafiła zrozumieć, jak to się stało, że nikt jeszcze nie zginął.

- Może i jesteś gotowy na śmierć, ale nie mi to oceniać. Jednak muszę cię rozczarować. Jeszcze trochę pożyjesz. Nie wiem, jak długo, ale nie zginiesz tutaj. -Powiedział, patrząc na blondyna. Opuścił miecz i ruszył w stronę drzwi, którymi tu wszedł. Schylił się, aby podnieść swój hełm z piasku i poszedł dalej. Blondyn nie mógł tego znieść. Była to dla niego wielka zniewaga i wolałby umrzeć. Wściekle patrzył na odchodzącego przeciwnika i zaczął ponownie wyszeptywać słowa w dziwnym języku. Ostrze jego miecza zaświeciło na krótką chwilę, tak, jak na początku walki, a on sam zaczął biec za przeciwnikiem. Uniósł miecz nad głowę i zdecydowanym ruchem opuścił go na prawe ramię przeciwnika. Sairus odskoczył na lewo i odwracając się, wbił czubek miecza w brzuch Smoka. Zrobił to z taką siłą, że klinga przeszła na wylot, zanurzywszy się w ciele, aż po rękojeść.

- Nie chciałem cię zabijać, ale mnie do tego zmusiłeś. Mam nadzieję, że tam, gdzie trafisz, nie będziesz już cierpiał. - Rzekł po chwili, patrząc na piasek, zabarwiający się na kolor krwi. Zdecydowanym ruchem wyrwał miecz z ciała i pozwolił upaść bezwładnemu ciału na piach. Zdjął hełm z głowy trupa i nie mógł uwierzyć, jak młodą osobę zabił. Mimo, że publiczność klaskała głośno i na stojąco, to on nie był z tego zadowolony. Mężczyzna w płaszczu z futra białego wilka, wstał z miejsca i przez moment patrzył na tego, który zwyciężył. Zaklaskał kilka razy i poszedł do wyjścia. Mistrz areny wbił miecz w szyję przeciwnika, aby podkreślić swoje zwycięstwo. Wśród głośnych krzyków i oklasków, zniknął za wielkimi, drewnianymi wrotami.

 

woltron

Nie przeczytałem całości (zrobię to pewnie jutro albo pojutrze w zależności od możliwości czasowych), ale już jedna rzecz mnie odrzuca - brak akapitów.

Reszta uwag/pochwał/porad jutro lub pojutrze.

 

__________________
"Co do Regulaminów nie ma o czym dyskutować" - Bielon przystający na warunki Obsługi dotyczące jego powrotu na forum po rocznym banie i warunki przyłączenia Bissel do LI.

adriannn

No, no podobało mi się, ale... No tak, "ale".

1.Literówki, ale każdemu się może zdarzyć.
2.Gdzie akapity, do... ?!
3.Lekko stereotypowo... staram się tego unikać u siebie, ponieważ dużo rzeczy już było, np. darowanie życia, potem chęć zabicia od tyły, a potem koniec "złego"...
4.Fabuła może być ciekawa, tylko mam pytanie: Starożytny Rzym czy Fantasy?

 

Saverock

Akapity dodałem przy dialogach.
Fantasy oczywiście. Może ten wątek z niewolnikiem walczącym na arenie, ma w sobie coś ze Starożytnego Rzymu, ale to właściwie jedyne podobieństwo.

 

Arsene

Saverock, wrzuć od czasu do czasu enter, żeby były przerwy w tekście bo czyta się ... ciężko. Jak to zrobisz to przeczytam i ocenię

 

__________________
Także tego

JanPolak

Moim amatorskim okiem.

Treść jest zrozumiała. Młody gladiator mierzy się z mistrzem areny. Bęc, bęc, jeden trup. Po jednokrotnym przeczytaniu nie wiem, kim był ten starszy mężczyzna, ani po co był tak dokładnie opisany (dopisek: doczytałem, że to tylko fragment książki, więc stary pewnie będzie występował dalej). Ale ogólnie ok.

Akapity! Dwa dni nie mogłem się zebrać do przeczytania, w końcu sam sformatowałem sobie tekst, żeby móc go odczytać.

Język. Zdania jak ze szkolnego wypracowania: podmiot, orzeczenie, itd. W każdym zdaniu czasownik. A mamy w języku np. imiesłowy.

Zamiast: "Publiczność zaczęła głośno klaskać i zachęcać do rozpoczęcia walki."
Napisać: "Głośno klaszcząca publiczność zachęcała do rozpoczęcia walki."

Zamiast: "Odepchnął przeciwnika od siebie i nie ruszył się już z miejsca."
Napisać: "Odepchnąwszy przeciwnika, nie ruszył się już z miejsca."

Zaimki. "Powoli zdjął swój hełm", "wyjął swój miecz", "odepchnął przeciwnika od siebie". Niepotrzebne. Skreślić.

Co jeszcze zapamiętałem? Blondyn. Na początku opisujesz faceta w pełnym hełmie i drugiego z czarnymi włosami. I nagle okazuje się, że walczy jakiś blondyn.

W kilku zdaniach nie wiedziałem, który z wojowników jest wykonawcą czynności.
Np. "Odrzekł tylko tyle. Próbował coś wyszeptać w jakimś dziwnym języku, ale przez krew płynącą z nosa, ciągle się mylił i zaczynał od nowa." - pierwsze zdanie mówi o Sairusie, a drugie już o Smoku.

Drobne błędy, literówki i chochliki drukarskie ("zrobił bok w prawo i stanął bokiem" - miało być chyba "zrobił krok"), które powinieneś był wyłapać przed publikacją.

"Smok" raz pisane z wielkiej, a raz z małej litery.

Dialogi. Nienaturalne. O ile Sairus moim zdaniem mógłby mówić nienaturalnymi, pozbawionymi emocji zdaniami, to do Smoka bardziej by pasowały krótkie, proste wypowiedzi.
Zamiast: "- Dlaczego mnie nie atakujesz? Miałeś już dwie doskonałe sytuację, aby skończyć walkę."
Napisać: "- Czemu nie atakujesz? Już ze dwa razy mogłeś mnie zabić!"

To chyba tyle, co mi się rzuciło. Nie jestem ani pisarzem, ani krytykiem literackim, ale lubię coś ładnego przeczytać. A to było całkiem całkiem, choć z błędami. Szlifuj warsztat, będzie dobrze.

 

__________________
Jestem Polakiem, mam na to papier i cały system zachowań.

Saverock

Dobra, dodałem akapity i poprawiłem kilka literówek, bo wszyscy o tym pisali.

Jeśli chodzi o tego blondyna, to jest on przeciwnikiem Sairusa. Był on opisany w książce wcześniej, więc dlatego tutaj go nie opisywałem.

A ten mężczyzna, którego opisywałem, jest ważną postacią i właśnie dzięki niemu, coś się wydarzy. Nie będę pisał, co, bo nie chce zdradzić tego co będzie dalej. Jednak możliwe, że wstawię tutaj za jakiś czas kolejny fragment i wtedy się to wyjaśni.

Dziękuję za rady, które mi daliście No i czekam na kolejne oceny i rady.

 

Campo Viejo

Przeczytałem pierwszy akapit i odpowiedzi do tematu; tylko na tyle starczyło mi dzisiaj czasu.


- powtórzenia

– znaczy się rozumiem była raczej pusta jeszcze przed chwilą (narrator jest obserwatorem tego pierwszego kadru)

- teraz już jestem pewien, że arena była stosunkowo pusta, bo wszyscy się przepychali ("między sobą", chyba jest niepotrzebne, bo między "kim innym" mieli by się przepychać? Między innymi?

– no i tutaj wizja tej sceny lgnie w gruzach, okazuje się, że nie wszyscy się przepychali, a arena była już prawie zapełniona, skoro zostały ostatnie wolne miejsca – reszta musiała być przecież zajęta.

Po chwili - arena musiała być doprawdy stosunkowo niewielka, jak audytorium może, żeby tłum zdążył po chwili się usadowić,

każdy już siedział – to tylko w teatrze przechodzi, gdzie ma się wykupiony rząd i numer miejsca, żeby wszyscy usiedli jak zegarku na swoim miejscu; pośpiech i przepychanka sugerowały raczej małe zamieszanie na widowni,

wszystkie miejsca były zajęte – skoro każdy siedział potwierdza to teorię, że nie było miejsc stojących, co dopełnia teatralności tej sceny, sztucznawej może trochę? Jesli to zamierzone, to może warto byłoby opisać kim jest ta widownia? Sama arystokracja?

Opis moim zdaniem po prostu trochę nieudany. Lubię wyobrażać sobie oczyma narratora, to co kreśli słowami i tutaj nie potrafiłem. Już lepiej bym zrozumiał: "Arena w okamgnieniu zapełniła się po brzegi niecierpliwym tłumem."

- powtórzenia,

– „jakimiś” jest imo zupełnie nie pasującym zabiegiem, dlatego z użytym wcześniej „chyba dlatego”, sugerującym, że narrator nie jest wszechwiedzący, użyłbym raczej „tajemniczymi”, bo opis Smoka jest dość szczegółowy, a „jakimiś” nasuwa skojarzenie, że narrator jakoby niedowidzi...

– powtórzenia i kulawy styl, również "ciągle" i "nie musiał długo" gryzą się.

Najbardziej wartościową krytyką do tej pory jest wypowiedź JanPolak; bardziej nią weź sobie do przemyślenia jak porady o formatowanie tekstu. Dobry pisarz powinien, choć nie musi się znać na edycji, ale na pisaniu owszem. Odniosłem wrażenie, że wnioski wyciągasz tylko z literówek, choć mylić sie mogę, bo edytujesz jak się zdaje tekst na bieżąco, a ja nie miałem okazji przeczytać tego fragmentu książki w zapisie pierwotnym. BTW w drugim zdaniu jest literówka. Wydaje mi się też, że dwa pierwsze przecinki są błędnie zapisane, ale mogę się mylić.

Pzdr.

 

__________________
"Lust for Life" Iggy Pop
'S'all good, man Jimmy McGill

Saverock

Poprawiłem ten początek z areną i mam nadzieję, że teraz jest to zrobione lepiej. Później jeszcze postaram się coś poprawić, bo teraz nie miałem dużo czasu.

 

echidna

Moim zdaniem zamiast "w szybkim tempie" wystarczyłoby zwykłe "szybko". Zamiast "wszyscy się przeopychali" - "ludzie przepychali się"

- "na widowni znajdowali się...."

- za dużo tych "przeciwników", mógłby się trafić jakiś "rywal", albo inny synonim.
- "oczy barwy błękitu" - oczy błękitne, albo barwy morza, albo nieba, albo chabrowe; "barwa błękitu" brzmi trochę dziwacznie moim zdaniem
- - o uczuciach raczej się nie mówi, że są mniejsze i większe, lepiej będzie brzmieć: "nie było w nich widać nawet cienia uczuć"

- "Nie miał zamiaru siedzieć tu cały dzień/ spędzić tu całego dnia. Chciał zakończyć walkę jak najszybciej." - "się dało" można sobie podarować

- nie bardzo widzę powód, dla którego jest to pogrubione.

- Lepiej "Publiczność klaszcząc głośno zachęcała do rozpoczęcia walki."

- "Smok zdziwił się widząc zachowanie mężczyzny. Sam nie miał zamiaru zdejmować hełmu, nie chciał, by ktokolwiek widział jego twarz."

- jeśli już koniecznie chcesz, żeby ro zdanie było w tekście to JEGO, a nie "go". Moim zdaniem można to spokojnie wyciąć.

- moim zdaniem w tym miejscu powinien się rozpoczynać nowy akapit, tamta część wcześniej dotyczyła tego, co bohater myśli, a tutaj już mamy jego działania, więc jak dla mnie powinno to być rozdzielone.
- "Wyszeptał kilka słów a jakimś dziwnym języku, co sprawiło, że ostrze na moment zajaśniało bladym światłem i ruszył w kierunku Sairusa." - znów, to co pisał ktoś wyżej, a mianowicie, że narrator raz jest wszystkowiedzący, a raz nie. "Wyszeptał coś, a gdy zamilkł, jego ostrze zajaśniało na moment bladym światłem. Ruszył w kierunku Sairusa"

- to się fachowo nazywa "sparować atak o ile się nie mylę"

- pogrubione niepotrzebne

- "Tak się jednak nie stało. Wyskoczył wiec w kierunku wroga i wyprowadził pchnięcie..."

- "Nie miał ochoty odpowiadać na pytanie"

- "Smok znów próbował swych tajemniczych szeptów, jednak tym razem, z powodu krwi płynącej ciurkiem z nosa, ciągle się mylił i kilkakrotnie musiał zaczynać od nowa."

Cały tekst... nie moje klimaty, ale czytało się całkiem znośnie Powodzenia w pisaniu

 

__________________
W każdej kobiecie drzemie wiedźma, trzeba ją tylko w sobie odkryć.