Dziwne uczucie napięcia i jednoczesnego rozluźnienia obmyło ją całą, gdy bez tchu i obawą w oczach spoglądała w dumną twarz jasnowłosego męża.
Nie była pewna...

Dlatego wyciągnęła mieszek i spoglądając na Michaiła wygrzebała należną kwotę. Jej uwadze nie uszedł zaskoczony wyraz twarzy woja. Ewidentnie nie spodziewał się takiego obrotu sprawy.

Drżąca ze strachu Michal poczuła ukłócie zadowolenia, że zdołała go zaskoczyć równie mocno co on ją. Uśmiechnęła się do siebie.

Wyciągnęła dłoń z pieniędzmi w kierunku Michaiła i mruknęła niezrozumiale acz zachęcająco.
Gdy wyciągnął swoją dużą rękę w jej kierunku, prawie wrzuciła mu monety, prawie zapłaciła.

Prawie – tylko po to, by w ostatniej chwili cofnąć smagłe palce z wypłatą.
Zamiast pieniędzy wsunęła drżącą dłoń i pociągnęła Michaiła, wskazując głową kierunek, w jakim się mieli udać. Potem uderzyła go raz jeszcze choć już lżej i bez złości i zrobiła zabraniający gest palcem.

Spojrzała Michaiłowi w oczy trzymając pieniądze wyciągnięte w jego kierunku. Miała nadzieję, że przekaz był jasny.

„Ja tu dowodzę, a płacę nie za bicie dzieci.”

Wybór zostawiała jemu.

Fyodor zaszył się w kaplicy. Zamknął się w niej zostając sam na sam z Bogiem. Pierwszy raz od lat czuł wątpliwości co do swej decyzji.

Spal heretyka

Oczyść plugawca

Zabij mutanta

Oczyść plugawca… zakończ męki wampira. Jego nauczyciele nie mieliby wątpliwości. Pozwolenie Piotrowi żyć było aktem okrucieństwa, nawet jeśli on sam tego nie widział. Należało przebić jego czarne serce i pozwolić słońcu oczyścić jego duszę. Ale Fyodor skazał go na życie. To była jego decyzja. Nie Anny, która jak na kobietę przystało dawała podejmować decyzje mądrzejszym.
Nie Michal czy Franciska, a nawet Gerge których nie było. Jeśli grzechem była ta decyzja, to ten grzech plugawił tylko jego duszę i on będzie musiał nieść cały jej ciężar.
- Dano mi szansę… i dziś jestem Twym młotem. Czy on też na nią zasługuje?

Fyodor opuścił kaplicę. W jego oczach lśnił nowy blask. W ruchach czuć było nową siłę. W duszy czuł nową moc. Moc by iść i nieść wolę Boga.

* * *

Powrócił do biblioteki. Jego umysł był zdecydowany, a dusza chętna, ale potrzebował jeszcze narzędzi… świętych ritae które pozwolą mu stać się silniejszym narzędziem woli Najwyższego...

Żak Przemysław załamał ręce. W pokoju „Kardynalskim” o rozmiarach klatki na szczury nie było to proste, ale na szczęście żak zdecydował się na wykonanie tego w formie mentalnego ćwiczenia. I w tej formie znakomicie się to udało. Następnie w sposób niedwuznaczny zasugerował Ptasznikowi, że pójdzie, ale potrzebuje chwili na przygotowanie. Na czym to przygotowanie miało polegać nie wyjaśnił, ale i mężczyzna nie pytał. Wszystko odbyło się w formie, krótkiego męskiego dialogu pełnego treści i jasnych deklaracji. Żadnych niedomówień, elaboratów, uzasadnień oraz lania wody. Całość dało się zawrzeć w dwóch zdaniach i jednym geście.
- Pójdę Panie, jeno się szybko przygotuję do drogi – rzekł żak.
- To ja poczekam na zewnątrz – rzekł Ptasznik.
Przemysław kiwnął głową.

Gdy tylko drzwi od pokoju gorszego sortu ponownie znalazły się obrębie framugi żak zdjął sznurek i przeczytał list. Potem przeczytał go jeszcze dwa razy, zanotował w pamięci, a następnie schował list najlepiej jak umiał, poprawił wilgotne i obrzydliwe ubranie, załamał ręce raz jeszcze, tym razem nad brakiem wody i wyszedł z pokoju.

Literatura pełna jest opisów zdarzeń, w którym bohater po przeczytaniu otrzymanej korespondencji przechodzi wewnętrzną przemianę, prowadzącą go na wyżyny pozytywnych emocji, albo też toczącą w najgłębsze odmęty rozpaczy. Niektórzy bohaterowie pozbawiali się życia, inni bez zwłoki bieżeli na ślubny kobierzec, albo na epicką wojenną wyprawę. Tak było i tym razem. Przemysław zmienił się nie do poznania i z człowieka niepewnego szukającego wieści stał się człowiekiem, który ważną wiedzę posiadł i musiał ją komuś przekazać. Po drodze zamierzał zaś uczynić na świecie porządek. Wlazł do głównej sali, stanął na pierwszym stabilniejszym zydlu i zwracając tym na siebie powszechną uwagę powiedział krótko.
- Inkwizycja jest w zakonie. Inkwizycja posłana przez samego papieża, który rozkazał ogniem i wodą święconą (dodajmy na marginesie, że woda tylko do święcenia się nadaje) herezyję wszelką tępić i świat nawracać ku Bogu. Szukać tedy będzie wiedzy wszelakiej, a potem sąd przeprowadzi i winnych ukarze. Słuchać jej się należy i tylko jej pomocy udzielać. Każden, który więc gębę swoją otworzy w sprawie rzekomego wąpierza i innych niesprawdzonych przez Świętą Inkwizycję rzeczy, przed kimkolwiek ze zbrojnymi i księciami włącznie pod sąd postawion być może i wina jego uznana. Kilka marnych miedziaków – spojrzał wymownie na karczmarza – może nie być wartych wiecznego potępienia, bo spalenie na stosie dla zdradzieckiej duszy, to wszak szansa na oczyszczenie i odkupienie win. To ku waszej rozwadze.

Następnie nadwyraz zręcznie wrócił na podłogę, a chwilę potem opuścił karczmę. Tam wypatrzywszy Ptasznika ruszył razem z nim w mrok i deszcz.

- Panie – zwrócił się do rozmywającego się w mroku człowieka - gdybym zagwarantował wam nietykalność, ze strony kogokolwiek w zakonie, ruszylibyście z pomocą Świętej Inkwizycji? Wiedza wasza może pomóc podjąć wiele dobrych decyzji, a może i uratować komuś życie.

Przez chwilę Cyganka bała się, że Michaił jednak nie zrozumiał.
Gdy wsiadł na konia poczuła już niemal smak porażki w ustach, zalewający ją goryczą. A potem nagle w serce wlała się jej nadzieja, która zastąpiła na chwilę oddech wyrwany z płuc mocnym chwytem i poderwaniem na konia.

Przy słowach, które wypowiedział odsunęła się nieco od ciepłej, mocarnej sylwetki by spojrzeć z zaskoczeniem w twarz Rusina. Tym razem to on ją zaszachował i sprawił, ze poczuła iskierki strachu. Spojrzała odruchowo za Simonicą i Tiborem lecz słowom woja przeczyła pewność jaką trzymał ją blisko. Gdy wojownik kłaniał się niczym wielkoświatowy rycerz, Kamil zmarszczyła brwi całkowicie skołowana. Zupełnie nie wiedziała jak zrozumieć zachowanie mężczyzny i przeciwstawne sygnały.


Już wkrótce myśli te wyparowały jej z głowy, bo usłyszała szept przyjaciółki.
Michal gestem przywołała Simonicę i zamigotała do niego.

Krótki urywany gest – ‘Nie’.

Kolejny pokazujący Jofrankę i sen i koniec. Dłonie Kamil tańczyły dalej pokazujac znaki podobne lecz kończące szybkim tańcem palców jakby dym lub wiatr przeplatających.

„Jeśli ona umrze i Ty umrzesz, rozwiejesz się”...

W duchu zanosiła modły do Pana by dodał Jofrance sił, bo nie mogła ryzykować życia wszystkich w taborze. Wybór był niemożliwy...

Po raz wtóry tego wieczora sięgnęła po lampę by omieść wozy światłem Pana.

Obejście karczmy.

Przemysł po swej płomiennej przemowie przyciągnął do siebie Małomira.
- Panocku, tu oni wszyscy wiedzą, że przyszła Inkwizycja.
Postąpili kilka kroków od gospody.
- Przyszła, a jak przyszła, no to rozpali stosy i pójdzie.
Po chwili dodał nieco ciszej, jakby konspiracyjnie
- A ktoś im musi pod te stosy ogień podłożyć. Ktoś zeznania wydobyć na torturach. A że wy panocku tam idzieta, tedy może i polecicie starego Małomira? Wszak gdzie na tym zadupiu znajdą oni fachowca mojej klasy? Jam pobierał nauki w Krakowie. Umiem przez trzy dni i trzy noce człeka męczyć, tak, co by nie skonał, a grzechy wszystkie wyzna, co do joty.

Po chwili obaj (a dla wtajemniczonych obydwoje) dotarli do czekającego Ptasznika. Ten zmierzył ponuro Małomira. Kat nie pozostał dłużny i również łypał złowrogo na męża w pierzastym płaszczu.
- Tedy, skoro dwóch was jest baczę, że list doniesiecie - przemówił Ptasznik.
- Ekhem - zakaszlał Małomir.

Wtedy zerwał się wiatr. Wicher niemal. Drzewa wkoło zaczęły się uginać. Całkiem zielone liście odrywały się od nich. Pierzasty płaszcz zaczął powiewać.

- Przemyśle, czy też Przemysławie… dopilnuj, żeby Inkwizycja dostała list. A gdy tutaj załatwi sprawę, niech rusza do Płocka - Ptasznik przekrzykiwał wiatr.

Płaszcz załopotał niczym wielkie czarne skrzydła. Podmuch wiatru rzucił o ziemię zarówno inkwizytorkę w przebraniu, jak kata. Tymczasem mężczyzna w płaszczu z piór wzleciał ku górze i niesiony podmuchem zniknął gdzieś na mrocznym niebie.


Droga do Mogilna.

Simonica roztaczał wokół siebie aurę spokoju. Pozwalał wyciszyć się emocjom wywoływanym przez Michaiła. Z uwagą tłumaczył miganie Cyganki dodając od siebie niewiele.

- Jeśli ona zginie, to ja wrócę tam bez ciała. Ale jej dusza zostanie po wsze czasy przy mnie.

Tyle tylko wydobyło się z ust Jorfanki, zanim maleńki lampion zasypał cały wóz światłem. Wkoło dniało. Przynajmniej tak pomyśleli Cyganie zebrani przy wozie. Lampa świecąca światłem dnia w końcu przygasła. Dzieci spały, pochrapując lekko. Blada Jorfanka leżała targana gorączką. Nie ulegało wątpliwości, że potrzebowała pomocy. Medyka lub egzorcysty. A najlepiej obydwu.

Wjazd do osady.

Trakt Gnieźnieński z traktem Płockim schodziły się nieopodal rynku. Z tego miejsca już niedaleko było do klasztoru. Choć padający deszcz rozmoczył drogę i poruszanie się było bardzo powolne. I choć było jeszcze przed świtem to niebo już szarzało. Wschód słońca był już kwestią kilku pacierzy. Niemal idealnie przy drodze odchodzącej od głównego traktu nad jezioro i górę klasztorną o tej wczesnej porze pewien żak z katem spotkali cygański tabor, któremu towarzyszyło trzech najmitów i szlachetny paladyn nie oszczędzany przez czas.

Fyodor podszedł do Anny
- Późna już godzina - stwierdził po łacinie - Ale jeśli dobrze pójdzie to opanuje dziś rytuał który pozwoli nam zachować trzeźwość umysłu. Taki mam plan, między innymi. Ta dziewczynka... dotąd ignorowałem jej obecność, ale muszę zapytać. Co ona z nami robi? Narażamy ją na niebezpieczeństwo. Może się zdarzyć sytuacja gdy będziemy zmuszeni wybrać między jej życiem a powinnością. Nie chciałbym musieć podjąć takiej decyzji.
Anna spojrzała zaskoczona na czerwonego brata. Z tego co wspomniał Weismuth wywodził się ona jakiegoś ważnego rodu… ale jakby nie patrzeć był mężczyzną.
- Pani Franceska jest damą i nie wypada jest podróżować bez kogoś do pomocy. Założenie sukni i inne czynności nieraz wymagają wsparcia drugiej kobiety, bądź uczącej się dziewczynki. Małgosia najwyraźniej pełni taką funkcję. Niepokoi mnie, że brat Piotr dał jej tego szczurka.
Fyodor zmrużył brwi.
- Rozumiem… postarajmy się, aby jak najmniej nam towarzyszyła w momentach gdy istnieje choćby ryzyko wystąpienia ryzyka. Nie chciałbym mieć jej na swoim sumieniu.
- Porozmawiamy na ten temat z Francescą jak już się znajdzie. - Anna uśmiechnęła się do zakonnika. - Poprosiłam Gerge by zszedł z nami do biblioteki.*

*****

Fyodor spojrzał na Gerge.
- Część mnie żąda ode mnie i błaga bym się z tobą zgodził. Jednak ta część przegrała. Podjąłem decyzję. Piotr będzie oszczędzony. Jeśli to wbrew woli boga grzech będzie plamił moją duszę. Jeśli masz obiekcje do mojej decyzji możesz ją poruszyć na konklawe. Tymczasem oczekuję od ciebie, że jeśli masz jeszcze wątpliwości lub wnioski, to omówmy je teraz. Nawet gdy inkwizycja w czymś się nie zgadza to w oczach świata musi pozostać niepodzielna.
Anna spojrzała zaskoczona na brata Fyodora. Cieszyła się, że zakonnik także widzi w bratu Piotrze dobro, ale dostrzegała pewne błędy w jego rozumowaniu.
- Bracie… - Zwróciła się do czerwonego zakonnika spokojnym głosem. - … niestety to co mówisz nie do końca jest prawdą. WIdziałam brata Piotra, mam świadomość tego kim jest i jeśli dopuszczę pozostawienie go przy życiu będzie to wina tak samo moja jak i twoja. - Uśmiechnęła się niepewnie. Nie lubiła zwracać się tak do osób starszych, ale pewnie był to nie pierwszy i nie ostatni raz. - Do tego powierzono mi opiekę nad jednostką Płocką, więc jeśli zapadnie tu jakaś decyzja to ja zostanę obarczona konsekwencjami, a dopiero potem brat. Więc… decyzja twoja jest co najwyżej opinią, do której chętnie się ustosunkuję jeśli przedstawi mi brat jakie były pobudki za którymi stoi, ale… nie jest niestety niczym więcej.
Fyodor powoli przeniósł spojrzenie z Gerge na Annę unosząc szeroko powieki.
- Jesteśmy narzędziami Boga. Wedle tradycji w naszym Konklawe on przemawia i jednogłośnie mamy się zbliżać do jego woli. Dlatego inkwizycja działa na zasadzie jednogłośności - powiedział w łacinie - Decyzje nie są podejmowane przez jednostki. Tak, wiem, że to pewna hipokryzja z mojej strony, bo sam przed chwilą podjąłem decyzję umyślnie nie konsultując się z wami, ale nie chciałem was nią obarczać.

- W zasadzie pytanie jest jedno. Czy chcesz przewodzić? Bo jedno konklawe może to zmienić.
- Owszem ustaliliśmy, że wszystkie decyzje będziemy podejmować wspólnie, jednak jak brat doskonale wie, inkwizycja ma swoją strukturę i prędzej czy później wyłoni się ona także tutaj. Wtedy zaś to szef komórki odpowie za wszystko co tu uczyniliśmy. - Anna skupiła wzrok na Gerge, starając się dodać sobie otuchy. - Nie wiem jak jest pośród czerwonych braci, ale to czy chcę przewodzi, czy też nie nie ma tutaj najmniejszego znaczenia. Jeśli moi przełożeni podjęli taką decyzję jak za nią podążę. Siostry… siostry widzą wiele więcej niż ja. Pan zsyła im wizje dłużej niż ja żyję i wierzę, że jeśli przekazują mi jakieś obowiązki robią to bo taka jest wola Pana.
- Poruszę ten temat na przyszłym konklawe - stwierdził Reznov mając nadzieję, że choć chwilowo zakończył tę dyskusję - A jeśli o Piotra chodzi… jeśli chcesz jego śmierci - zwrócił się do Gerge - to przekonaj konklawe. Ja się na nim wstrzymam od głosu. Tymczasem on mówi, że ostatnie dekady spędził tłumacząc święte księgi i żywiąc się krwią szczurów i ja mu wierzę. Poza jego pomoc będzie bardzo przydatna w nauce świętych rytuałów które bardzo zwiększą nasze możliwości… Czy są jeszcze jakieś tematy które musimy omówić? Wolę aby nasze podziały miały możliwie niewielu świadków.
- Bracie daję tylko znać, że zamierzam się teraz udać do brata Piotra i także z nim porozmawiać. Myślę podobnie tak jak i brat i bardzo bym chciała by nasz zakonnik okazał się istotą wartą zaufania - Anna spoważniała. - Jeśli jednak będę miała wątpliwości, nie chciałabym by jutro gdy nasza obecność tutaj może zostać poddana wątpliwościom, był on żywy.
- Nie zawsze wybieramy jakie klątwy na nas spadną. Jeśli przeklęty odmawia wyrzeczenia się człowieczeństwa nie powinien być oceniany na podstawie samej klątwy i chciałbym abyśmy o tym pamiętali…
- Wiem bracie. - Anna przyjrzała się się uważnie czerwonemu bratu. Zmiana w nastawieniu do wampira była aż zaskakująca. - Pamiętaj, że i mój dar nie był mym wyborem.
Oblicze czerwonego brata pozostało nieodgadnione. Zmiana z pewnością była powiązana z osobą Piotra. Jednak oblicze Fyodora przypominało posąg wykuty w kamieniu. Coś łączyło zakoniika i wampira, ale Anna już wiedziała, że nie dowie się tego jedynie obserwując działania Czerwonego brata.

- Dobra. Na razie darujemy mu życie - powiedział Gerge poprawiając rękojeść swojego miecza. - Ale niech tylko da mi powód do najmniejszego podejrzenia, to go zatłukę. I nie ma tu znaczenia żadne konklawe czy łańcuchy dowodzenia. To jest bestia wyklęta przez Boga. Pije krew żeby istnieć. Wchodzimy?
- W porządku - zgodził się Fyodor - To rozsądne. Wejdźmy. Noc nam się kończy, a rano trzeba stawić czoła kolejnym wyzwaniom.
- Najbardziej niepokoi mnie jak obronimy ten klasztor przed obcymi, wiedząc, że rzeczywiście siedzi w nim zło. - Anna westchnęła ruszając w kierunku schodów.
- Pamiętając o priorytetach. Chronimy bibliotekę i zbiory. Wezmę to na siebie. Plan już mi się rodzi.
Anna posmutniała i westchnęła ciężko. Brat Fyodor niestety nie potrafił współpracować, a ona wierzyła że to przez rozdrobnienie w ich szeregach Zły rośnie w siłę. Niemal w każdej chwili czuła na karku jego oddech.
- Chciałabym porozmawiać z bratem Piotrem na temat naszego śledztwa.
- Podejrzewasz, że ten Piotr może być związany z piekielnymi ogarami? - zapytał Gergę zakonnicy. Stali przed ciężkimi drzwiami biblioteki. Tylko krok dzielił ich od spotkania z wampirem. I tylko Anna zdawała się zauważać problem przed jakim stawali. Oto dzielna Inkwizycja, Obrońcy Człowieka przed Złym mieli chronić wampira przed wysłannikami gnieźnieńskiej katedry.
- Może to dziwne ale obawiam się szczurów a nie ogarów. - Anna mówiła cicho wpatrując się w drewniane wrota. Po chwili spojrzała na swego towarzysza i uśmiechnęła się. - Dobrze, że tu jesteś.

Żak Przemysław, który na Przemysła nie obrażał się wcale i zaznaczył jedynie, że ojciec nazywał go tak chcąc dodać powagi imieniu syna (trudno ojca Pana winić o takie rzeczy) przyjął propozycję mistrza małodobrego chętnie, aczkolwiek zaznaczył, że nie jemu decydować jakiej to pomocy Inkwizycja może potrzebować. Podkreślił też wychodząc, że praca niebezpieczną być może jako, że zachowanie mężczyzny z pierzastym płaszczem sugeruje jakieś dziwne i tajemnicze sprawy. Mówił to jednak tonem takim, jakby sam w to nie bardzo wierzył, gdyż, co ukrywał skrzętnie, był głęboko przekonany, że każda pomoc w obecnej sytuacji przydać się może nie wykluczając bardziej bezpośrednich sposobów wydobywania informacji. Każdy człowiek bowiem posiadał wiedzę dotyczącą różnych spraw, którą to dzielić się nie miał ochoty, nawet jeśli Inkwizycja przyjaźnie i z troską o sprawy Boże o nie zapyta. Wtedy nieoceniona może być dodatkowa argumentacja, w której spotykają się moc Pana i obcęgi.
Jakby na potwierdzenie słów o niebezpieczeństwie natknęli się zaraz za drzwiami na Ptasznika, który to ni mniej, ni więcej odleciał po sprawdzeniu, czy list zostanie doręczony. Żak nie ukrywał zaskoczenia i dość bezpośrednio odwołał się do wiedzy Małomira na temat stworów pierzastych z uwzględnieniem owego jegomościa w szczególności. Czy kto go tu znał? Może to i sam wąpierz skoro takie cuda działa? Tedy bez zwłoki donieść to trzeba Inkwizycji i Królestwo Boże na ziemi ratować.

Droga w kierunku zakonu nie obfitowała na początku w niebezpieczeństwa, jeśli więc możliwość była, aby drogę nieco skrócić wypytywał Przemysł o lokalne wieści i fach, który Małomir posiadał. Dzięki temu udało się żakowi nie skupiać, aż tak bardzo na mroku i wynikającej z niej niepewności. Zmysły jego, ani głosy nie dawały znaków żadnych, co uspokajało go nieco w tej sytuacji.

Ostatecznie, ku zdumieniu obojga przy wejściu do przyklasztornej osady natknęli się na grupę podróżników, która na pierwszy rzut oka wyglądała na tabor cygański ze zbrojną ochroną. Rzecz to autentycznie zaskakująca, aby tabor ochronę posiadał, choć to akurat dla nich dobrze skoro nocami podróżują. Żak, gdy zorientowali się, że do spotkania dojdzie uniósł ręce w pokojowym geście, szybko orientując się, że raczej nic im z ich strony nie grozi. Przyznać należy, że Francisca na jego miejscu wręcz by się ze spotkania ucieszyła.

Rzekł więc głosem najniższym na jaki było go stać w obecnej sytuacji.
- Kimże jesteście szlachetni podróżni i gdzie was droga prowadzi w tej późnej porze? My do zakonu zmierzamy, gdzie podobno Święta Inkwizycja od dnia dzisiejszego przebywa.