Francisca potarła wnętrzem dłoni o podstawę drewnianego krzyża. Przez jakiś czas milczała najwyraźniej przyglądając się leżącej na stole tabliczce. Spod kaptura było widać jednak niewiele. W końcu odsłoniła częściowo kaptur i zwróciła się najpierw w kierunku Fyodora, a potem w kierunku Gerge.
- Pan rozdziela dary, aby realizować jego cele na ziemi. Nadmierną odwagą byłoby sądzić, że subtelne słowo więcej pomoże w rozmowie z kanonikiem niż grom lub gniew - zmęczony uśmiech zagościł na jej twarzy obróconej ku Nowogrodczykowi - Myślę jednak, że władzy nad nim nie mamy takiej jak nad biskupem i musimy być gotowi na różne możliwości, aby osiągnąć cele Świętej Inkwizycji. Zbrojni mężowie mają też w zwyczaju najpierw mieczem rozwiązać problem, a potem analizować i łagodzić konsekwencje obranej drogi... chyba nie będzie to rozwiązanie po naszej myśli.
Zatrzymała swój wzrok na cygance, a potem spojrzała na tabliczkę i ponownie opadła na krzesło.

Nie sądźcie, że przyszedłem pokój przynieść na ziemię. Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz. Bo przyszedłem poróżnić syna z jego ojcem, córkę z matką, synową z teściową; i będą nieprzyjaciółmi człowieka jego domownicy.

Ewangelia wg św. Mateusza 10:34-36

Piątek, 29 lipca 1250r.

Rytuał.

Fyodor odprawił rytuał wśród wszystkich zebranych. Ciekawa była postawa Gergego. Nie poszedł po Annę. Uznał, że siostrze potrzeba odpoczynku i nie będzie owego rytuału potrzebować. Walter zaś… chyba Gerge zaczął uważać jego fanatyzm za nieco kłopotliwy. Nie był zresztą w tym przekonaniu odosobniony. Wszak Michal miała w głowie wizję dzieci jej przyjaciółek z czaszkami rozłupanymi przez Waltera. Paladyn był bezkompromisowy, a pojęcie miłosierdzia zdawało się wiązać tylko z szybką śmiercią.

Pochwycili się za ręce i Fyodor zaczął inkantować modlitwę. Nie czuli zmęczenia. Jeszcze nie. Choć za kilka godzin z pewnością mieliby problem z utrzymaniem się na nogach. Jednak wizja zmęczenia odsuwała się wraz z kolejnymi imionami świętych padającymi w litanii. W drugiej części modlitwy każdy skupiał się na sobie. Bo to na jak długo sen nie będzie pukać do ich drzwi zależało nie od Fyodora, który przeprowadził rytuał całkiem poprawnie, tylko od ich własnej samokontroli.

Później mieli się wspólnie udać na modlitwę. Mieli, bo Michal wolała odwiedzić dzieci i ranną Jofrankę w infirmarium. Gerge zaś ruszył do Anny. Fyodor modlił się więc w towarzystwie mnichów i Franki.

Francesca Rembertini oddawała się modlitwie z należytą powagą. Odganiając od siebie myśli o nocnym spotkaniu z Ptasznikiem i liście, którego treści nadal nie ujawniła towarzyszom.

Przepowiednia.

Gerge wszedł po cichu do celi zakonnicy. Przysiadł na zydlu i patrzył na oblicze młodej dziewczyny. Ciężko powiedzieć ile czasu. Uspokajał go widok jej twarzy. I wtedy nagle dziewczyna zerwała się. Otworzyła oczy, ale powieki odsłoniły jedynie białka. Mówiła nie swoim głosem… wieszczyła przez sen.

I widziałam Pannę przybraną w kolorowe szaty
I miała węża przy nodze
I pośród wilków kroczyła.

I Panna pochwyciła słońce w swe dłonie.
I zakonnik bez duszy dozna kary z jej ręki.
I nie będzie odwrotu.

I wąż będzie na jej rozkazy, a w siłę urośnie na krwi zakonnika.
I dmuchnie Panna w słońce, a ciało bez duszy spłonie.
I nastanie ciemność

A nic nie jest tym, czym myślisz, że jest.
Każdy kto winien być czysty skrywa brud przed swemi braćmi i siostrami.
A Zły rośnie w siłę nasyłając siostry na braci.
Strzeżcie się kruczych piór.

Tak szybko jak podniosła się by wieszczyć, tak samo szybko opadła na siennik. Gerge podbiegł do niej, jednak zakonnica spała. Spała niezwykle twardym snem. Ruszył z nią do infirmarium.

Wieszczba, jak to wieszczby była niepokojąca. Mnisi ocenili stan siostry Anny jako głęboki sen. Stabilny i nie zagrażający życiu. W infirmarium leżały też przywiązane do łóżek opętane dzieci. Ale nigdzie nie było Michal.

Krucjata.

- Ależ bracie, ku miłosierdziu Pańskiemu winniśmy natychmiast wejść do biblioteki. Wiedza w owych księgach jest naszej pani inkwizytorce niezbędnie potrzebna - mówił Simonica. Jak się okazało mnisi pełnili wartę przy zejściu do podziemi. Cyganowi już prawie udało się go przekonać, jednak czas uciekał. Nie mieli go wiele. Michal skinęła na blond wojownika. Ten odsunął Simonicę, chwycił lewą dłonią szyję zakonnika i z solidnym wymachem uderzył w jego czoło swoim czołem. Huk był porażający. Mężczyzna w habicie opadł i pewnie gdyby nie ręka trzymająca jego szyję kolejnym hukiem byłby upadek na kamienną posadzkę.

- Widzę, że zaczęłaś przekładać argument siły ponad siłę argumentu… - podsumował Simonica. Na co Michal złożyła dłonie w symbol słowa “czas”.

Kilka chwil później cała czwórka była już w bibliotece. Nieoceniona okazała się lampa Michal, która oświetliła pomieszczenie lepiej niż gdyby mieli kilka pochodni. Jakub wykorzystał to. Mijał trzeci dzień jego służby dla Michal. Miał się wykazać. Chciał w końcu zostać Stalowym Wilkiem, a to od słów cyganki zależało to, czy się nada. I udało się. To on znalazł tajne przejście wewnątrz biblioteki. Prowadziło do podziemnego skryptorium z rozrzuconymi woluminami. A dalej ze skryptorium do małej kapliczki. Tym razem zapalili pochodnie. Michal potrzebowała całej mocy lampy na później.

W kapliczce był maleńki ołtarzyk z dużym krzyżem. Krzyżem wysadzanym cennymi kamieniami. Na podłodze twarzą do podłogi leżało ciało przywdziane w habit. Martwe. Ciało starego mężczyzny. Michaił kopnął go, jednak truchło się nie poruszyło. Odwrócił go na plecy. Cyganka wbiła w klatkę zakonnika zaostrzony kołek, po czym uklękła przed krzyżem i zaczęła odmawiać modlitwę. W tym czasie Michaił zaczął przygotowywać wszystko. Zawiesił ciało pod sufitem na haku przewidzianym zapewne do umieszczenia pochodni. Linę obwiązał wokół kostek. Ręce zwisały bezwładnie. Michal nie widziała, ale najemnik z wprawą łowcy przystąpił do oprawiania zwierzyny. Naciął nadgarstki zakonnika. Naciął też delikatnie szyję tuż za uszami. Krew sączyła się po ramionach i dalej aż do nadgarstków, żeby po palcach spływać do drewnianej misy.

Wszyscy byli zgodni co do tego, że wampiry czerpią moc z krwi, toteż należało go bezwzględnie owej krwi pozbawić. Dopiero gdy Michaił zanurzył dłonie w misie, a następnie napił się z nich lepkiego, szkarłatengo trunku Simonica zareagował:
- Co ty robisz? - w jego dłoni błysnęło ostrze. Michaił wstał z okrwawionymi dłońmi i ze śladami szkarłatu na wąsach i brodzie.
- Zabieram jego moc. Jemu już nie będzie potrzebna.

Michal, która skończyła modlitwę odwróciła się twarzą do swoich kompanów. Zagryzła zęby. Jej oczy przepełniały gromy. Gromy, które chciała uwolnić wprost na Michaiła. Ruszyła do niego pewnym krokiem, po czym wymierzyła niezwykle silnego i celnego kopa w rzyć. Najemnik odsunął się drapiąc dłonią po pośladku. Patrzył na wymachującą dłońmi cygankę. Wyraźnie nie podobało jej się jego zachowanie. Żądała wyjaśnień. Jednak nie było na to czasu.

Schizma.

Fyodor kończył modlitwę. Czuł, że plecy zagoiły się w wystarczajacym stopniu, żeby ponowić umartwianie ciała. Być może kolejnej nocy?

Francisca zaś wiedziała, że nareszcie miała czas na długą kąpiel i rozmowę z Małgosią. Wszak dziewczynka był niegłupia. Zwłaszcza, że Gerge opowiadał o tym, że była przy spotkaniu z wampirem. Trzeba było posłuchac jej wersji…

I wtedy natrafił na nich Gerge. Zdyszany.
- Biblioteka, szybko. Nie ma Michal i części jej ludzi. - Nie zdobył się na więcej wyjaśnień.

Kilka chwil później byli już w bibliotece. Tajne przejście pozostało otwarte. Biło z niego światło porównywalne ze światłem dnia. Poza tym pomieszczeniu niosły się głosy towarzyszy inkwizytorki. Gdy Francisca, Fyodor i Gerge stanęli w drzwiach ich oczom ukazało się trzech mężczyzn i cyganka. Ona w dłoni dzierżyła lampę. Najemnik był trzymany przez Jakuba i Simonicę. A na ścianie, niemal pod sufitem wiło się płonące ciało. W zasadzie już przestawało się wić. Spalone szczątki spadały do drewnianej miski wypełnionej krwią. Do głowy Fyodora uderzyło wspomnienie wizji przy ich pierwszym spotkaniu. Wizji okultystki, która zaprzedała duszę demonom w zamian za swój głos...

Michal odwróciła się ku wchodzącym z gniewem wyraźnie odmalowanym na obliczu. Wpatrując się z wyzwaniem we Fyodora wyrachowanym ruchem stopy kopnęła w misę, pozwalając jej zawartości się rozlać po kamiennej posadzce. Spojrzenie Cyganki hipnotyzowało Czerwonego Brata.

Dłoń wykonała krótki gest w stronę trójki jej ludzi nakazujący im spokój.

Wystąpiła przed Michaiła, Jakuba i Simonicę i spojrzała z ogniem w oczach na Czerwonego Brata.

Zamachała gwałtownie dłońmi, pozwalając Simonicy tłumaczyć:

- To moi ludzie i odpowiadają przede mną. Nikt z was ich nie tknie. Nie jesteś zwierzchnikiem by rozkazy dawać. A jeśli wyjaśnień chcesz, to i ja ich żądam. Wyjasnij, czemu widzę tu trójkę Inkwizytorów co chronić chciała wąpierza - ostatnie słowo podkreśliło głośne plaśniecie dłoni o dłoń - miast mieszkańców tego miejsca? - Simonica mówił chrapliwie i niezbyt głośno, z napięciem wpatrując się w gesty dziewczyny. - Wyjaśnij, kto tu heretyk?

Kamil na swojej tabliczce skreśliła coś szybko i pokazała ją Fyodorowi:
“Tak Ci na potworze zależy, to może sameś jego krew chłeptał i pod jego wpływem jesteś jak za dawnych czasów? A może i innych napoiłeś? Kogo chcesz tu sądzić, ghoulu?”

Drobna i smagła dziewczyna wpijała intensywne spojrzenie ciemnych oczu w Fyodora, obserwując jego reakcję.

Potoczyła spojrzeniem po zebranych i postąpiła krok w przód wciąż stojąc przybyłym na drodze do Michaiła i pozostałej dwójki. Simonica postąpił by nieco lepiej widzieć jej dłonie i tłumaczył szybkie gesty na nowo:
- Jeśli za zdradę nie chcesz odpowiadać przed Oficjum, to Ty i pozostali zejdziecie nam z drogi. Zbierzemy wszystkich i wtedy pomówim.