Żak Przemysław zareagował z właściwym oburzeniem, a zaraz potem z właściwym zainteresowaniem.
- Kto ma, ten ma - mruknął, nie wyglądając na kogoś zainteresowanego sikaczem robionym z pomyj z kadzi oraz na wpół przetrawionej okowity - tak jak nie każda wiadomość jest coś warta, tak… - zamilkł jakby oburzony - mówicie, że Inkwizycja w Mogilnie? Kiedy ja do nich właśnie... - zawiesił głos - Skądże to wiecie? Kruk wam wieści przyniósł? - spojrzał podejrzliwie na przybysza, gdyż tak właśnie należało uczynić. Najpierw w środku wsi, gdzie wszyscy się znają od kołyski lub siennika raczej, wpada nikomu nieznany żak, a zaraz potem wędrowiec z płaszczem w ptasich piórach. Pokręcone ścieżki losu sugerują w takich przypadkach, że zarówno wędrowiec, jak i żak są na siebie skazani.

Przemysław tedy klucz złapał, gestem głowy podziękował za wino karczmarzowi o długim języku, mruknął tylko niechętnie - Wo.. - ale zaraz ugryzł się w język. Woda to w chrzcielnicy i rzece, tego już prawie dał radę się nauczyć. Zaraz potem ruszył w kierunku pokoju wskazanego przez kelnerkę.

Stara zasada mówi, że informacja, która sama do ciebie przychodzi jest nic nie warta. A do zasad należy się stosować.

- Chyba nie będziecie tak stali... podróżniku? - rzucił tylko odchodząc - Pokój jest opłacony. Ktoś musi w nim spać. Musimy tylko ustalić kto. - Od zasad też są odstępstwa. To nie miała być zwyczajna noc.

Przemysław zmierzający najwyraźniej do pokoju z listem w ręce zatrzymał się widząc, że Ptasznik nie ma zamiaru iść za nim.
- Panie, o wielką przysługę mnie prosicie - zbliżył się do niego i zaczął możliwie najciszej - Noc już zapadła, a do klasztoru najmniej godzinę. Do tego deszcz drogę utrudnia i ciemności zupełne, jako że księżyca nie widać. Prawda to jest, że z polecenia do Inkwizycji idę i jak słyszę, szukano mnie tutaj. Służba Bogu jednak nie zwalnia od niebezpieczeństw, a wręcz większe jeszcze czyhać mogą. Zło prędzej nastaje na tych, co przysługę dobru dać mogą - widać było, że Przemysław wiedzy szuka, a nie publicznej zwady z Ptasznikiem.
- Gdy do bram zapukam, nie jest pewne, że bracia po nocy mi otworzą, a Inkwizycja, że rozmawiać zechce. Cóż to za wieści, o tak wielkim znaczeniu, że Płockie tereny obejmują? Stąd wszak do miasta tego jeszcze nielicha droga do przebycia - przerwał na chwilę zbierając myśli.
- Wiele imion Panie nadanych, to i długa historia i wiedza. Kimże jesteście i co was tu sprowadza? Może Wasze doświadczenie pomóc może mnie lub Inkwizycji i na wydarzenia, o których mówicie wpłynąć jakoś. Każda pomoc cenna okazać się może.

Karczma pod Aniołem Stróżem, "pokój Kardynalski"
Ptasznik ruszył bez słowa za Przemysławem. Pokoik kardynalski okazał się jakże przestronnym. Siennik rzucony na podłogę pozwalał w pełni koncentrować się na szlachetnych doznaniach ascetycznego umartwiania ciała. Wysokość stropu przypominała o maleńkości człowieka wobec Boga, gdyż nie dało się być w owym pokoiku wyprostowanym. Trza było zgiąć kark i pochylić się nie chcąc głową zebrać wszystkich pajęczyn zebranych pod sufitem. Rozczarowanie wyposażeniem pokoju było ogromne. Zwłaszcza, że siennik ów był całym wyposażeniem. A że schylonym nie wypadało rozmawiać, bo ni jak tu twarzy swych nie widać, toteż Żak i Ptasznik przysiedli na sienniku. Pokój pozwolił na to, by opierając się o ścianę wyciągnąć nogi przed siebie. Żak nawet miał miejsce, żeby wcisnąć między stopy a przeciwległą ścianę jeszcze pięść. Ptasznik wcisnąłby tam ledwie palec.

- Inkwizycja przybyła do Płocka, ale biskup chce ją wykorzystać do załatwiania własnych interesów. Nie to winno być ich powołaniem. Jeżeli popełnią pewne błędy, to nie da się ich cofnąć. Lepiej dla nich, żeby opuścili okolice i wrócili do Watykanu. Ale wcześniej muszą ochronić Mogilno przed wieloma niepotrzebnymi zgonami. Bo gdy ksiądz kanonik przybędzie, to krużganki klasztoru spłyną krwią zakonników.

Fyodor wyprostował się i oparł o kraniec regału ksiąg, gdzie nikt go nie widział. Nie szło mu… ostatnie godziny zmarnował. Niech będzie… może musi się pokory nauczyć? Sam przed sobą musiał przyznać, że pycha właśnie była jego słabością. Zbyt łatwo było mu uznać swoją duchową wyższość… zbyt wielką dumę dawała mu służba, podczas gdy powinien myśleć o sobie jako ledwie narzędziu woli boskiej… nieistotnym i bezwolnym. Pochwały i uznanie należą się rzemieślnikowi, nie młotowi którego używa, niezależnie jak dobrze jest on wykonany. Westchnął powoli i głęboko pogrążając swe myśli w niebycie. Lubił interpretować taki stan jako “ja patrzę na Boga, a on patrzy na mnie”.

Wrócił do siostry Anny z kolejną porażką. Wszelki zawód jaki czuł ukrył głęboko w sobie. Młot kowala nie ma prawa do niezadowolenia.
- Nie rozumiem tego systemu - chciał powiedzieć, ale usłyszał inne głosy niż wydał swój.
- Dziękuję Piotrze. Adamie… uczynisz mi tę przysługę i zbierzesz te tytuły? Mnie już krzyż rozbolał od tego chodzenia w kółko. Dziękuję Ci - oparł się ciężko na lasce.
Chłopak szybko ruszył w stronę regałów. Innych niż te przy których ostatnia godzinę spędził czerwony brat.
- Wybacz bracie, ale nie usłyszałem waszego miana - powiedział ostrożnie mnich zwany Piotrem.
- Fyodor Reznov - przedstawił się inkwizytor - a to siostra Anna. Opat pozwolił nam skorzystać z waszych księgozbiorów
Mnich skinął głową. Pewnikiem było, że do biblioteki wchodzili jedynie ci, którym pozwolił na to opat.
Anna z zaciekawieniem przyjrzała się staremu zakonnikowi, co właściwie robiła z nim ta dziewczynka? Siostra podniosła się ze swego miejsca odrywając się od lektury i podeszła do grupki.

- Małgosiu nie powinnaś być z Franciscą? - Przycupnęła przy dziecku, upewniając się, że wszystko z nim w porządku.
Małgosia była wręcz okazem zdrowia, czego nie można było powiedzieć o szczurze, którego trzymała. Ów gryzoń był mocno sfatygowany. Dziewczynka zdawała się zastępować nim maskotkę. Szczur kiepsko znosił ściskanie.
- Pani Franka prosiła, żebym tu została, patrzyła na wszystko uważnie, słuchała wszystkiego i gdy ona wróci wszystko bardzo dokładnie jej powtórzyła - powiedziała wręcz z rozbrajającą dziecięcą szczerością. Nawet przez moment nie pomyślała, że wolą Inkwizytorki nie było informowanie wszystkich o powierzonym dziecku zadaniu.
Podniosła wzrok na stojącego obok dziewczynki zakonnika.
- Chciałabym dopytać o jedno wydarzenie, nie znalazłam na jego temat żadnych informacji w kronikach, a jesteśmy pewni, że miało miejsce.
- Proszę siostro, pytaj. Jeżeli znam odpowiedź, to jej udzielę ku chwale pana.
- Mój towarzysz miał wizję, w której widział potyczkę anioła z faunem nad Vistulą. Czy możliwe jest by nikt nie zapisał choćby jakich relacji z tego wydarzenia?
Wizję opisała możliwie dokładnie. Ponieważ trwało to czas jakiś Adam przyniósł Fyodorowi wskazane tytuły. Piotr zaś zdawał się zmęczony staniem i przysiadł w końcu stawiając na drewnianym stole lampkę z dogasającą już świeczką.
- I nie był pewny, że to Anioł, tak? Hmm - zakonnik pogładził się po brodzie.
- Ekhm - odkaszlnął - ale latał, tak? Czarny. I walczył z rogatą bestyją. Ciekawe. Kiedyś słyszałem historię o pewnym adepcie prastarej magii, który posiadł tajemnicę lotu na skrzydłach burzy. Było to zanim książe Mieszko przyjął chrzest. Podobno nosił czarny płaszcz z kruczych piór, a jego przybycie zazwyczaj zwiastował huraganowy wiatr. A bestyja… hmm muszę sięgnąć do kilku ksiąg, bo nie mam pewności.
- Mój towarzysz nie wspominał chyba nic o wietrze, ale prawdą jest że w obliczu wizji nie wszystko czasem udaje się zapamiętać. Jakby mógł brat sprawdzić, będzie to dla nas wielką pomocą. - Anna obejrzała się na trzymanego w przez Małgosię szczura. Musiała przyznać, że od wizji z zamtuza czuła pewną obawę przed tymi zwierzętami. - Nie gryzie cię? Powinnaś uważać. - Zakonnica wyciągnęła dłoń by pogłaskać zwierzątko.
Dziewczyna cofnęła ręce ze zwierzęciem.
- Mój. Piotr mi go dał.
Dopiero po chwili zorientowała się, że nie powinna się tak zachowywać. Podsunęła szczura z powrotem przed oblicze zakonnicy. Anna mogła z bliska przyjrzeć się żółtym przekrwionym ślepiom.
- Ino nie popsuj - rzekła dziewczynka.
W tym czasie Adam wrócił z księgami dla Fyodora, a brat Peterlin powolnym krokiem ruszył w głąb biblioteki. Zabrał ze sobą małą lampkę, której światło znaczyło teraz jego położenie. Na moment zostali sami z Adamem i Małgosią. Fyodor mógł nie mieć lepszej okazji, żeby podzielić się swoimi wątpliwościami.
Fyodor podszedł do Anny i pochylił się jej do ucha
- Piotr może być wampirem - wyszeptał - nie zostawaj z nim beze mnie. Mogę to potwierdzić dopiero o świcie bądź bezpośrednio mu to zarzucając. Jeśli Twoje wizje mogłyby w tym pomóc, byłyby bardzo pożądane.
Anna obejrzała się zaskoczona na Fyodora.
- Ja… dobrze będę starała się być obok cały czas. - Zerknęła na dziewczynkę i jej dziwny prezent, który teraz niepokoił ją jeszcze bardziej. - Chciałabym coś sprawdzić, więc jeśli zasłabnę…- Nie była pewna czy może prosić barat o opiekę. Odwróciła od niego wzrok i spojrzała na Małgosię.
Po chwili uśmiechnęła się do dziewczynki.
- Będę uważać. - Ostrożnie sięgnęła dłonią do futerka, prosząc Pana o wizję.

Cytat:

Była mała. Maleńka. Krużganki mogileńskiego klasztoru były ogromne. Biegła po nich, skrywając się w cieniach. Głodna. Wtedy poczuła ten zapach. Słodycz. Ledwie powstrzymała nagły napływ śliny. Puściła się pędem. Jej ciało ledwie radziło sobie z zachowaniem równowagi gdy pokonywała schody w dół. Tam go ujrzała. Wielki, obleczony kapturem. Kruszył kozi ser na paterę z mlekiem. Patrzyła na niego nieufnie. Tak wytruli jej braci i siostry. Ale ona tak dawno nie jadła. Zaczęła chłeptać mleko, a później wybierać okruszki sera. Po chwili pojawiły się inne szczury. Cała chmara. Zaczęły się przepychać przy paterze. Odeszła. Ona się już nasyciła. Patrzyła na postać mnicha. - Jedzcie moi bracia najmniejsi. Też jesteście stworzeniami Bożymi. Noe nie zapomniał o was na swej Arce. Zakochała się. Jej maleńkie serce zabiło szybciej. Od tamtego dnia nie zaznała głodu

Ulga zalała Cygankę, gdy ostatnie z dzieci zostało umieszczone na wozie.
Mimo więzów jakie Michal kazała na nie nałożyć, matki mogły je umyć i osuszyć i nakarmić.

Jakuba i Jorga Michal wysłała na przedek by zwiady czynili i drogi na Mogilno pilnie wypatrywali.

Starego Inkwizytora i Simonicę wyznaczyła na wartę po bokach wozów, Michaiła na tyły.

Z tym ostatnim miała jeszcze jedno do załatwienia.

Gdy wozy ruszyły podeszła do Rusina, który koniowi siodło poprawiał. Poklepała ramię mężczyzny, w oczach mając łzy, a na obliczu wdzięczność ale i złość i ulgę jednocześnie.

Gdy uwagę zwrócił na ciemnowłosą, bez słowa przypuściła atak.

Bez dźwięku jedno, drugie uderzenie lądowało na ramieniu mężczyzny mimo, że jej kruche ciało krzyczało z bólu.

Refektarz w klasztorze Benedyktynów.

Siostra Anna zabrała dziewczynkę. Biblioteka nie miała żadnych wydzielonych pomieszczeń, toteż ruszyły uzbrojone w mały lampion ze świeczką w górę schodów. Nikogo nie spotkały na swojej drodze. Zakonnicy prawdopodobnie już spali. W zasadzie mała dziewczynka też powinna spać. Z zamyślenia wyrwał ją jęk męczonego szczura. Małgosia znajdowała niezwykłą radość w pastwieniu sie nad zwierzęciem. Anna postanowiła w związku z tym z nią porozmawiać.

W Refektarzu siedział przy maleńkiej świecy Gerge. Na stole leżał spory kawałek sera i wypełniony bukłak.
- Oo. Głodne? - zapytał po polsku, po czym poklepał bukłak -mleko i trochę sera.

Biblioteka.

- Choć trudno nie dojrzeć w was prawdziwej wiary, to nie jesteście księdzem. Nie odpuścicie mi grzechów w imię Pana - mówił spokojnie Piotr, który zwiesił ręce wzdłuż ciała. - Tedy mów wprost inkwizytorze o co chodzi?. Czuję, że mój koniec jest bliski.
Fyodor mówił. Mówił krótko. Często urywał. Piotr zaś słuchał z uwagą. Nie komentował. Nie zadawał pytań. Dopiero gdy Czerwony Brat zamilkł on przemówił.
- Ja nie straciłem nadziei. Każdego dnia chwalę Pana. Każdego dnia robię coś na chwałę Pańską. Tedy bracie idź do kaplicy, skoro chcesz umysł oczyścić. Po modlitwie wróć do mnie. Zaczniemy od rytuału egzorcyzmu. On hartuje wolę. Egzorcysta musi mieć żelazną wolę. Bo demony żerują na naszych słabościach bracie.

Las.

Michal poczuła twardy skórzany naramiennik pod płaszczem. Poczuła go mocniej przy drugim uderzeniu. Wymierzyła też trzecie. Michaił odchylił się delikatnie do tyłu, pochwycił jej nadgarstek, podsunął nogę. Cyganka runęła na ziemię. Nie zdążyła się podnieść, gdy poczuła jego ciężar na sobie. Przyciskał ją i unieruchomił. Szeptał jej do ucha:
- Złapałem Malcziki? Złapałem. Żyją? Żyją. Ubił ja które? Nie ubił. Tedy jak masz co do mnie, to odejdę. Nie płacisz mi za bycie mamką.
Wstał równie szybko. Podniósł ją z łatwością, jak gdyby nic nie ważyła i otrzepał jej suknię.
- Jak kcesz, odejdę. Zapłać jeno.
Patrzył na nią. Dumny wojownik z zarysowaną szczęką. W powalenie jej praktycznie nie włożył siły. Tak jak i w podniesienie. Widziała jak się ruszał. Nie miała takiego wojownika wśród Cyganów. Z drugiej strony nie miał oporów przed biciem dzieci. Czy i ją uderzy, gdy nie spodoba mu się rozkaz? Czy mogła sobie pozwolić na ryzyko?

Ptasznik, jak każdy szanujący się mężczyzna nie słuchał. W zamian za to podzielił się informacją, która była Przemysławowi dobrze znana. Dorzucił jakiś ogólnik, że za błędy trzeba płacić, kazał wracać skąd nie przyszli i zakończył wszystko apokaliptyczną przepowiednią. Tak właśnie wyobrażał sobie Przemysław zachętę do opuszczenia suchego “pokoju Kardynalskiego” i ryzykowania swojego życia pośród wilków i innych piekielnych bestii oraz co gorsza, deszczu.

- Panie - Przemysław mówił jakby wolniej, głównie z obawy, że Ptasznik może mieć kłopoty ze zrozumieniem treści. - Na zewnątrz leje, do klasztoru jest godzinę, pismo jest napisane zapewne atramentem. Do tego droga nie jest bezpieczna. Co wy zamierzacie i kim jesteście? Nie zaryzykuję swojego życia, żeby doręczyć list, który po dotarciu na miejsce będzie, podobnie jak ja całkowicie przemoczony. Jeśli inkwizycja jest w klasztorze to bracia mogą mnie wpuścić i może uda się wybłagać rozmowę w środku nocy. Najpierw jednak muszę się tam znaleźć żywy z suchym listem - Przemysław zakończył zdanie mając nadzieję, że wiele imion nie oznaczało ukrywania się za rozliczne przestępstwa, bo na ciekawą historię przestał już liczyć.