Prowadzony pewną ręką Noemie samochód spokojnie połykał kolejne kilometry dzielące agentów od Zeebrugge. Pomijając krótki przystanek na granicy francusko-belgijskiej w okolicach Duinhoek, podróż minęła bez zbytnich problemów, co Kennethowi pozwoliło zebrać myśli i zastanowić się, co dalej. Z rozmyślań wyłaniał się w sumie dość prosty i jednokierunkowy sposób postępowania. W Zeebrugge mieli odebrać nowe tożsamości, a potem ruszyć śladem kutra. Przypominało to nadal gonienie za wiatrem, ale nic lepszego nie mieli. Kenneth zastanawiał się tylko, jaką nową tożsamość dostanie, kogo tym razem będzie musiał udawać i do czego mu się to przyda.

Wreszcie samochód zaparkował przy nabrzeżu przystani w Zeebrugge. Noemie świetnie wybrała miejsce do zaparkowania - w polu ich widzenia znajdował się okazały, drewniany barak, częściowo postawiony na palach niknących pod powierzchnią wody. Na tablicy umieszczonej nad frontem budynku pyszniły się namalowane trwałą farbą słowa "Société Belgo-Anglaise des Ferry-Boats". Pojawienie się tutaj angielskiego wodnosamolotu byłoby sprawą całkowicie normalną, każdy również mógł wejść do budynku i na przykład zapytać o rozkład promów kursujących stąd do angielskiego Harwich. Ot, zwykła, turystyczna placówka, jakich wiele w pogrążonej w zwykłym, codziennym życiu zachodniej Europie. Tylko agenci, dzięki otrzymanym przez Noemie informacjom, wiedzieli, że jest to ich punkt kontaktowy, znali również pytanie, które, dla próbującej ich podsłuchać postronnej osoby całkowicie niewinne, skłoni urzędującego w biurze towarzystwa promowego do wydania im przesyłki, którą wodnosamolot z Anglii miałby przywieźć. Kena smuciło nieco, że wodnosamolot zabierze również do Anglii agentkę Leigh. Zdążyła mu zaimponować wywołując ducha zmarłego kapitana, który udzielił dość cennej informacji. Ken był zdania, że jej pomoc byłaby jeszcze nieraz przydatna. Niestety, centrala Spectry widocznie nie miała aż takich możliwości, aby na telefon ogarnąć przekonującą historię dla wszystkich agentów. Ken miał tylko nadzieję, że jego papiery nie były szykowane "na kolanie" - co groziło dekonspiracją.

Gdy wodnosamolot wylądował, agenci udali się do biura przystani, aby odebrać przesyłkę. Już wcześniej, w samochodzie, omówili też kwestię powrotu agentki Leigh do Anglii. Ken wręczył Evelyn dokumenty, którymi posługiwał się do tej pory, prosząc, by zdała je do centrali. Ponieważ miał otrzymać nowe, nie było sensu posługiwać się starymi, a schwytanie go przez Niemców lub ich sympatyków z dokumentami wystawionymi na fałszywe nazwisko brytyjskiego policjanta mogło go błyskawicznie zaprowadzić na przesłuchanie w Gestapo - na co nie miał najmniejszej ochoty. Uściskawszy na pożegnanie dziewczynę, Kenneth skupił się na studiowaniu nowej tożsamości, której bogaty opis znalazł w dossier zaadresowanym jego inicjałami.

Zgodnie z nowymi dokumentami nazywał się Théo Allemann i był inżynierem pracującym dla szwajcarskiej fabryki amunicji i uzbrojenia w Solothurn jako doradca techniczno-handlowy. Dossier szczegółowo opisywało miejsce jego urodzenia - urokliwe miasteczko Bienne we wschodniej Szwajcarii, w kantonie berneńskim, bardzo malowniczo położone na zboczu łańcucha górskiego górującego nad jeziorem noszącym tę samą nazwę, co i miasteczko, przez które przepływa Aar, najdłuższy dopływ Renu i najdłuższa zaraz po nim rzeka Szwajcarii - jego wykształcenie, od lokalnej podstawówki po École d'ingénieurs de l'Université de Lausanne, jak również zakres jego zainteresowań i wszystkie powody, dla których mógłby chcieć odwiedzić Wilhelmshaven, główny port wojenny III Rzeszy.

Kenneth musiał przyznać, że centrala zrobiła dobrą robotę - jak na ograniczony czas operacyjny sfabrykowała mu niemal żelazną historię. Fabryka w Solothurn była pomysłodawcą bardzo udanej linii niemieckich działek przeciwlotniczych kalibru 20 mm, które wykorzystywane były we wszystkich rodzajach wojsk Rzeszy - również jako baterie przeciwlotnicze na niemieckich okrętach (raport z pewną zjadliwością wymieniał jako ciekawostkę fakt, że większość flot alianckich - w tym brytyjska - korzystała w tym zakresie z rozwiązań opracowanych przez konkurencyjną fabrykę mieszczącą się w miejscowości Oerlikon pod Zurychem). Oficjalnym powodem wizyty pana Allemanna w Wilhelmshaven były rozmowy na temat unowocześnienia tego systemu broni - wprowadzenie nowych rodzajów amunicji, zastosowanie lepszych materiałów w mechanizmach działek, zebranie opinii na temat użytkowania i obsługi tej broni wśród dowódców i załóg okrętów Kriegsmarine i tym podobne zagadnienia. Były tam nawet szczegółowe dokumenty techniczno-handlowe przewidziane na ewentualne spotkania z niemieckimi oficjelami wraz z wytycznymi, jak prowadzić takie "lipne" rozmowy.

Kenneth miał o czym czytać, czego się uczyć i co zapamiętywać. Podstawowymi faktami podzielił się ze współtowarzyszami, nie zanudzał ich tylko technicznymi, mocno wyspecjalizowanymi informacjami - te musiał i tak wykorzystać sam, ich znajomość nie była jego towarzyszom do niczego potrzebna. Jego analityczny, encyklopedyczny umysł fotografował kartkę po kartce, by jak najlepiej zapamiętać to, co być może będzie musiał czasem cytować z głowy. Ale jakaś część umysłu Kennetha buntowała się przeciw temu, co przypadło mu w udziale.

To Wainwright powinien tu być, nie ty, mówiła mu jego świadomość. Kenneth wiedział, że miała słuszność. Tylko co to zmieniało?

Tak, kapitan Marynarki Królewskiej nadawałby się do tego zadania znakomicie. Wykształcony w szkole oficerskiej, nauczony technikaliów związanych z morskimi systemami uzbrojenia i dodatkowo - jak Kenneth pamiętał z jego dossier - obeznany z kryptografią i łącznością, byłby jak drapieżny rekin w stadzie tuńczyków.

Tyle, że kapitan Wainwright nie żył, zastrzelony na ciemnej paryskiej ulicy przez tych, którzy właśnie teraz być może uciekali do Wilhelmshaven z ładunkiem ciężkiej wody, który, jak Kenneth pamiętał, mógł posłużyć do stworzenia śmiertelnie niebezpiecznej broni. Tych ludzi trzeba było powstrzymać i to zadanie spadło na niego, Kennetha Olivera Hawthorne'a, agenta Spectry odkomenderowanego z Metropolitan Police Service.

Kenneth zaproponował Noemie, aby dojechali jak najbliżej granicy holendersko-niemieckiej - ich pierwotny plan sprawdzenia Eemshaven nadawał się do tego celu doskonale. Stamtąd blisko już było do Wilhelmshaven, gdzie Kenneth mógł pojawić się całkiem oficjalnie i stamtąd, będąc już na miejscu, mógł obserwować i przekazywać - na przykład telefonicznie - informacje do osoby czekającej przy radiostacji. Jeszcze przed wyjazdem zaproponował przekazanie drogą radiową eskadrom lotniczym dokładnego opisu jednostki, aby w razie zauważenia jej przez patrolujący holenderskie wybrzeże samolot można było od razu przystąpić do akcji. Kenneth opierał się tu na założeniu, że Holandia na to chwilę wciąż była neutralna, a zatem zarówno Kriegsmarine, jak i Luftwaffe, raczej nie poważyłyby się na bezczelne wtargnięcie w przestrzeń powietrzną Holandii lub na jej wody terytorialne tylko po to, by bić się z alianckimi samolotami. Z drugiej strony Holandia, kraj niemal pozbawiony sił powietrznych i z flotą w znacznej części odkomenderowaną do zamorskich kolonii, niewiele mógłby zrobić, gdyby takie wtargnięcie miało miejsce. Gdyby kutra nie dało się namierzyć w drodze do Wilhelmshaven, należało go jak najszybciej wyśledzić i pilotować już na niemieckiej ziemi... gdzie niestety szanse jego przechwycenia drastycznie malały. Ale lepszego pomysłu w zaistniałych okolicznościach agenci nie byli w stanie wymyślić.

Narastające zmęczenie nie dało rady pokonać Kennetha podczas długiej drogi z Zeebrugge do Eemshaven.
Jego encyklopedyczny, poukładany mózg pracowicie sortował wiadomości nabyte z nowych papierów, układając je w przegródkach bliższej i dalszej pamięci. Gdy będą potrzebne, nie będzie musiał zaglądać do dokumentów częściej, niż wynikałoby to z naturalnej konieczności doprecyzowania jakiegoś szczegółu, który, zgodnie z regułą "głowa nie śmietnik" nie musi znajdować się między zwojami mózgowymi, skoro można łatwo przywołać do z posiadanych dokumentów.
W tym czasie jego uszy śledziły wymianę depesz radiowych, jaką wyraźnie było słychać w radiostacji obsługiwanej przez George'a...

Wróć. Wasilija.

Umysł Kennetha... a właściwie już Theo... automatycznie dokonał poprawki na nowe tożsamości jego towarzyszy. Radiostację obsługiwał Wasilij. Nie George. Tak samo musiał się przyzwyczaić, że obok niego, prowadząc samochód, siedziała Emma. Nie Noemie.

A więc Theo Allemann siedział i słuchał odgłosów z obsługiwanej przez Wasilija radiostacji, jakby słuchał radiowej relacji z ostatnich Letnich Igrzysk Olimpijskich w Berlinie. I podobnie jak w 1936 roku, gdy Rzesza Niemiecka zdeklasowała swoich konkurentów w klasyfikacji medalowej, nie pozwalając wywieźć z Berlina lauru olimpijskiego zwycięstwa, tak i tutaj wszystko wyglądało na to, że reprezentanci III Rzeszy, w postaci myśliwców poderwanych z baz w Westfalii i Weser-Ems, ponownie pozamiatali boisko, odsyłając przedstawicieli państw sprzymierzonych do domu solidnie poobijanych i pokonanych. Gdyby "Theo" był faktycznie Szwajcarem, pewnie nawet by się z tego cieszył. A tak... po prostu słuchał nawoływań alianckich pilotów, w których agresja, zaciekłość, strach i panika mieszały się w szarpiącą nerwy kakofonię urywanych zdań, krzyków i zawołań.

Jedynym momentem, który sprawił, że serce słuchającego mężczyzny przyspieszyło biegu, był moment, gdy jeden z brytyjskich pilotów zgłosił odnalezienie celu, którego szukali, a potem gdy seria kolejnych meldunków obwieściła podchodzenie do ataku kolejnych załóg. A więc jednak! Brytyjscy lotnicy zdołali dokonać niemożliwego. Znaleźli uciekający w stronę Niemiec, kryjący się wśród stalowosinych fal Morza Północnego kuter z ładunkiem! Gdy po kilkunastu minutach w eter poleciał tryumfalny meldunek o trafieniu jednostki i skutkach ataku - dym i pożar na pokładzie, przechylenie na burtę, nabieranie wody - brytyjski agent poczuł niemal ojcowską dumę. Nasi chłopcy w mundurach znów dali radę! Szkoda tylko, że okupili to tak wielkimi stratami - meldunków o przymusowym wodowaniu, ewakuacji załóg ze spadochronem z zestrzelonych maszyn czy po prostu ostatnich, przedśmiertnych krzyków jakimś cudem nadanych w radio przed ostatnim uderzeniem w zimną powierzchnię morza Anglik wolał nie liczyć. Mógł tylko zżymać się na Centralę, która nie wahała się poświęcić życia tych wszystkich ludzi, by zatopić ten jeden statek z tym jednym ładunkiem.

To wszystko nie wróżyło zbyt dobrze... bo aż nadto wyraźnie uzmysławiało Hawthorne'owi, że jeśli będzie tego wymagała misja, jego życie też może zostać poświęcone bez mrugnięcia okiem, jedną decyzją zapadłą w cieniu gabinetów, rozpraszanym jedynie stojącymi na biurkach oficjeli lampkami.

Gdy samochód dojechał do portu w Eemshaven i umordowani podróżą agenci wysiedli z pojazdu, by przejść się po nabrzeżu i rozprostować nogi, Hawthorne zdał sobie sprawę, że tak naprawdę nie wiedzą nic. Nie wiedzą, czy kuter dotarł na miejsce, czy zatonął po drodze. Czy w ogóle płynął do Niemiec, czy może jednak do Eemshaven. Czy brytyjskie łodzie patrolowe, które, jak Kenneth wiedział, krążyły u holenderskich wybrzeży z nadzieją na odnalezienie i przechwycenie jednostki, zdołają lub zdołały ją namierzyć, czy też nie. Jeśli agenci czegokolwiek mieli się dowiedzieć, to należało po pierwsze wypocząć - zapadła już noc nadawała się do tego celu wyśmienicie - a następnie rozpytać miejscowych w porcie o historię "EEM 56" i ostatnie ruchy zarówno tej jednostki, jak i innych, mogących mieć z nią jakikolwiek związek. Przekraczanie granicy niemieckiej w nocy mogło być nieco ryzykowne, poza tym nie wiadomo było nawet, czy o tej porze między Holandią a Niemcami kursują jakiekolwiek pociągi czy inne pojazdy.

Rozważywszy wszystkie za i przeciw, Kenneth zaproponował pozostałym spędzenie nocy w Eemshaven, a następnego dnia rozpoczęcie akcji wywiadowczej od rozpytania miejscowych o tajemniczy kuter. Decyzja jednak - jak zwykle zresztą - należała do dowodzącej nimi agentki.

Kenneth mógł się spodziewać, że późna pora wybitnie utrudni mu przedostanie się na drugi brzeg Zatoki Ems. W końcu w porze, w jakiej dotarli do sennego holenderskiego miasteczka, wszystkie łodzie wracały już do portu, a prom, który przez cały dzień pracowicie woził pasażerów między Delfzijl i niemieckim Emden, również zakończył kursowanie - o ironio! - kończąc ostatni kurs akurat w momencie, gdy samochód agentów wjechał na ulice holenderskiej mieściny. Kursowanie miał wznowić nazajutrz, o 7:00 rano.

Krótka wycieczka po przystani także nie pozwoliła Kennethowi znaleźć nikogo chętnego, by o tak późnej porze wypływał na spowite mrokiem wody zatoki, nawet po to, by przepłynąć zaledwie na jej drugą stronę. Większość marynarzy o tej porze, jeśli nie wrócili wprost do domu, spędzała czas w przybrzeżnej tawernie, nad szklankami marynarskich trunków komentując połowy, ruchy flot handlowych i wojennych (zwłaszcza niemieckiej) czy chociażby niedawną strzelaninę na Morzu Północnym, której niektórzy szyprowie byli niemal naocznymi świadkami. To właśnie od nich, udając turystę zaciekawionego mimochodem rzuconą historią, Kenneth dowiedział się w sumie najwięcej. Szyper, który opowiadał tą historię, nie widział momentu trafienia samego kutra ani uszkodzeń, jakie odniosła jednostka, ale wyraźnie widział manewry "tych cholernych Angoli", którzy uparli się na rzekomo nie wyróżniającą się niczym jednostkę. Od kiedy to, podniesionym głosem perorował Holender, brytyjskie lotnictwo wydało wojnę holenderskim rybakom? Może ich lordowskie moście obawiają się, że holenderscy rybacy wpłyną do ujścia Tamizy i dokonają inwazji morskiej na Londyn? Huk, jaki podniósł się w tawernie po tych słowach, utwierdził Kennetha w przekonaniu, że najmądrzej jest nie przyznawać się do tego, że tak naprawdę jest on również Brytyjczykiem.

Nie znalazłszy nikogo chętnego do wypłynięcia - jak wyjaśnił to jeden z holenderskich rybaków, po zmroku lepiej nie wypływać na zatokę, bo Niemcy robią się nieco nerwowi i gotowi są strzelać do każdej niezidentyfikowanej jednostki - Kenneth zmuszony był wrócić do hotelu. Pokój, który zdążył już zwolnić, na szczęście nie był jeszcze zajęty, więc recepcjonista z miłym uśmiechem wręczył "panu Allemannowi" ten sam klucz, który ów miał w rękach niedługo wcześniej. Nie mając nic innego do roboty, Kenneth poszedł spać.

Obudził się w samą porę, by zdążyć na wczesne śniadanie, wymeldować się z pokoju i stawić się na przystani, z której odchodził prom do Emden. Niewielki, pomalowany na biało wycieczkowiec pod holenderską flagą nie był może zbyt okazały, ale wyglądał dość solidnie, by bez obaw można było wsiąść na jego pokład i oczekiwać, że dowiezie brytyjskiego agenta na drugą stronę zatoki.

Godzinę na pokładzie jednostki Kenneth spędził obserwując budzącą się do życia zatokę. Rześkie nadmorskie powietrze wywietrzyło mu z głowy resztki snu, a w nabierającym coraz jaśniejszych barw przedświcie widać było już dość wyraźnie małe rybackie jednostki, które wyroiły się z przystani po obu stronach zatoki. Również po niemieckiej stronie rybackie statki, choć pomalowane na przygnębiająco szary kolor, wypłynęły na zatokę. Trwała wojna, ale ludzie musieli coś jeść. Rybacy pracowali bez względu na wojnę czy inne geopolityczne turbulencje.

Tuż przed ósmą rano prom rzucił cumy przy nabrzeżu pasażerskim w Emden. Duży, zastawiony żurawiami, suwnicami i innymi przeładunkowymi urządzeniami port zrobił na Kenie ponure, majestatyczne wrażenie. Był jak z obcego świata, nieprzyjemnego i wrogiego. Niepokojącego wrażenia dopełniały stojące kilka nabrzeży dalej, straszące lufami dział i karabinów sylwetki niewielkich okrętów wojennych, na których rufach groźnie powiewała czerwona flaga z czarnym krzyżem, oraz patrol dwóch żołnierzy w mundurach feldgrau, dziarskim krokiem - mimo wczesnej pory - maszerujących w te i we wte po nabrzeżu.

Kenneth pozwolił, by żandarm z blachą na piersi sprawdził jego paszport. Dokumenty musiały być na tyle dobre, że nie wzbudziły podejrzeń Niemca, a gdy jeszcze na dodatkowo zadane pytanie o cel pobytu "pana Allemanna" w Niemczech Kenneth wyjaśnił łamaną niemczyzną, że przyjechał w interesach, pracować nad unowocześnieniem artylerii morskiej III Rzeszy, żandarm niemal uprzejmie przybił pieczątkę wjazdową na fałszywym dokumencie i pozwolił mu przejść dalej. Taksówka spod terminala promowego sprawnie zabrała Kennetha na dworzec kolejowy. Tu szczęście uśmiechnęło się do Brytyjczyka - na stację akurat wjechał pociąg osobowy z Norden do Leer. Zakupiwszy bilet, Kenneth wygodnie rozsiadł się w przedziale.

Podróż do Leer, rozkładowo mająca trwać około 35 minut, przeciągnęła się do prawie godziny. Po około dwudziestu minutach jazdy pociąg stanął w szczerym polu i przez kolejne niemal pół godziny stał tam jak wryty. W tym czasie na sąsiednim torze trwała istna wędrówka kolejowych ludów. Pociągi wypełnione ludźmi w mundurach feldgrau, rozmaitym sprzętem wojennym od czołgów i ciężarówek począwszy, na armatach wszelkich rodzajów i typów skończywszy, oraz skrzyniami i beczkami raz za razem mijały unieruchomiony skład, w którym siedział Kenneth. W powietrzu pachniało wojną, choć przecież w samych Niemczech nikt do nikogo nie strzelał. Ale jednak transporty wojskowe idące jeden za drugim, ulice i drogi pełne wojskowych pojazdów, niemal całkowity brak świateł, zauważalny mimo wstającego dnia... to wszystko stwarzało ponurą, groźną atmosferę. Gdy wreszcie pociąg wtoczył się na stację kolejową w Leer, było już pięć po dziewiątej rano. Na szczęście hotelik umówiony jako miejsce spotkania był tuż obok dworca, toteż na umówione spotkanie koniec końców Kennethowi udało się dotrzeć przed czasem.

Otrzymawszy instrukcje Kenneth postanowił pospacerować po mieście i po porcie, nastawiając ucha szczególnie tam, gdzie mogła być mowa o niedawnych wydarzeniach na Morzu Północnym. Liczył, że jeśli ktokolwiek w pobliżu odezwie się na temat niedawnych wyczynów Luftwaffe, której eskadra - co Kenneth widział z okna pociągu - stacjonowała na nieodległym lotnisku, Brytyjczyk będzie na miejscu i jakoś zweksluje rozmowę na ten temat, choćby musiał w tym celu wznieść kolejkę schnappsa za zdrowie zaprzysięgłych wrogów Imperium Brytyjskiego. Niezależnie od tego, co udałoby mu się ustalić, odwiedził też dworzec i sprawdził, o której odchodzi pociąg do Wilhelmshaven. Aby być na dworcu w Wilhelmshaven o dziesiątej rano, musiał złapać odchodzący o 6:34 pośpieszny do Oldenburga. Cóż, jutro nici ze śniadania w hotelu. Zje w Wilhelmshaven.