Woods obserwował wszystko z pewną rezerwą. W zasadzie nic od niego nie zależało, był tylko biernym obserwatorem wydarzeń. Nie zamierzał łatwo oddać żyć pilotów, ale też nie potrafił się tym wszystkim odpowiednio przejmować. Gdzieś z tyłu jego głowy wciąż tkwiło pytanie po co w ogóle tu lądowali?

Sytuacja komplikowała się z każdą chwilą. Ten cały Barry to odważny młodzieniec, ale teraz mógł za swój akt odwagi zapłacić najwyższą cenę. Woods był w kropce. Każda możliwość wydawała się złym wyjściem. Żadna nie dawała wystarczająco dużych szans na sukces, a co więcej niosła ze sobą spore ryzyko dla innych marynarzy. A gdyby tak...

- Potrzebuję dwóch ochotników, bosmanie - powiedział twardo agent przebrany za oficera.

Woods nie zamierzał nikogo zmuszać. Jeśli ktoś miał podjąć ryzyko to z własnych chęci. Plan był tak naprawdę prosty. Dwójka marynarzy wskoczy do wody, przepłynie pod jej powierzchnią i pomoże dwójce już się w niej znajdującej. Łódź tymczasem opłynie płomienie z drugiej strony. Ochotnicy pomogą pozostałym podpłynąć w tamtym kierunku.

Noemie przez dłuższą chwilę przyglądała się martwemu ciału nim wydała polecenie.
- Sprawdźcie czy ta bestia zostawiła ślady. - Mruknęła nim podeszła do Birgit.

Skinęła na notes, który Niemka miała w kieszonce i gdy go dostała napisała.
"To mógł być ten wasz stwór? Widziałaś coś takiego?"
Po twarzy Niemki przebiegł grymas skrajnego zdziwienia…. niedowierzania… podejrzliwości, zakończony chyba zrezygnowaniem.
“Widzieliśmy. Pierwsze ciało w korytarzach. Tamtego na pewno zagryzł Konstrukt. Ten wygląda tak samo.”
Nawet gdyby wiedziała, jaka jest pisownia nazwiska mata McDowella, nie przeszłoby jej pod piórem. Pierwszego Anglika nawet nie widziała dokładnie przed atakiem. Strzelał do niej. A ten młody chłopak bardziej się bał, niż był wrogiem. Zmuszała się, żeby patrzeć na trupa.
“Jest szansa, że nasłał go ten twój znajomy, gdy go znaleźli. Możliwe, że trzyma bestię przy sobie?”

Noemie podeszła do leżącego na podłodze ciała i spojrzała wprost w przerażone oczy.

Belgijka ubrana w mundur brytyjskiej pani kapitan uklękła przy martwym ciele marynarza. Wyciągnęła dłonie aby zbliżyć je do ciała. Zebrani wokół niej mężczyźni w mundurach i hełmach obserwowali ją mniej lub bardziej dyskretnie z rosnącym zdziwieniem na twarzach. Ale w końcu ta kobieta była oficerem i póki co ich bezpośrednim przełożonym więc nie wtrącali się. Noemie na to już też nie zwracała uwagi bo musiała przymknąć oczy aby wejść w trans.

Nie była pewna, czy to ta cała sytuacja ją zdekoncentrowała albo kontakt był taki słaby. Ale był. Wyczuwała, że aura nad ciałem jest zanieczyszczona. Zbrukana. Dawno poza tym statkiem nie czuła tak wyraźnego piętna z nie z tego świata. Może nawet nigdy. Ale kontakt z emanacją immaterium był zbyt rozproszony. Silniejszy był z duchem tego zabitego marynarza. Wyczuwała blady, ostatni obraz. Gasnące spojrzenie, usta krztuszące się od krwi i śliny i zwierzęce szczęki zaciskające się na jego szyi bezlitośnie duszące życie. Nawet ból słabł, została tylko niepewność i strach przed przejściem na drugą stronę. To akurat często dało się wyczuć u świeżych ciał.

Birgit tymczasem nic nie odpisywała, przewróciła kartkę notesu i czekała, aby go podać. Z palcem utkwionym w zdaniu, w którym już wyjaśniała kwestię kontrolowania Schweinehunda. Potrafiła zrozumieć zwykłe pytania powtarzane o to samo jako chęć przyłapania na kłamstwie, upewnienia informacji, ale z pismem przesadzili. Jeśli szukają pretekstu, żeby ją zastrzelić, będą musieli postarać się bardziej.

Noemie wzdrygnęła się i obejrzała się na notatnik i brak odpowiedzi. Westchnęła ciężko. Byłoby o tyle prościej gdyby się dało porozmawiać z tą Niemką. Powoli sięgnęła po notes.
“Myślisz, że go puszcza luzem i przywołuje gdy trzeba, czy trzyma przy sobie?”
“Jeśli nawet go kontroluje, to nie trzyma przy sobie. Gdyby był w pobliżu, kiedy spotkałam Konstrukt, sam by mnie zabił” - odpisała tym razem pewnie, twardo spoglądając na Brytyjkę podając jej pismo.
"Weź broń. Krótką. Ruszamy" Noemie oddała Brygit dziennik. A chwilę później dała jej swój pistolet.

- Panowie tego marynarza zabiła bestia, której szukamy. Broń w pogotowiu, musimy ją wytropić. - Noemi rozejrzała się szukając gdzie mogła udać się ta bestia. Musiała zostawiać krwawe ślady.

Niemka zawahała się tak wyraźnie, że nie trudno było domyślać się, że węszy w podaniu broni jakiś podstęp. Ostatecznie jednak wetknęła notes do kieszeni i myśląc o spotkaniu z Konstruktem przyjęła pistolet, chociaż bała się spojrzeć w tym momencie na resztę angielskich żołnierzy. A kiedy już wzięła, natychmiast sprawdziła, czy jest pełny magazynek. Noemie zużyła 3 naboje, jednak pistolet był załadowany.

- Biorę na siebie pilnowanie Niemki. Bossmanie dasz mi swój pistolet? - Belgijka zwróciła się do mężczyzny, gdyż widziała, że ten wziął z sobą jakąś broń z magazynu.

Bosman zawahał się widząc co tu się wyprawia. Nie było trudno odczytać zaskoczenie na dozbrajanie jeńca. Na pewno nie była to standardowa procedura ani w tej ani w poprzedniej wojnie. Zresztą chyba wszyscy marynarze mieli podobne odczucia sądząc po zdziwionych, może nawet zaniepokojonych spojrzeniach jakie kierowali na Webley’a w niemieckich rękach. No ale byli na tyle zdyscyplinowani, że na głos nie wyrazili swojej dezaprobaty. Bosman Robinson zaś bez słowa odpiął swoją kaburę i przekazał pani oficer swoją broń. Sam odwrócił się w stronę swoich ludzi i wydał im krótkie polecenia by ruszyli dalej.

- Co zrobić z ciałem? - zapytał patrząc na zmasakrowane ciało McDowella które leżało w krwawej kałuży na podłodze korytarza.

-Wrzucić do jednego z pokoi. - Noemie skinęła na jedne z drzwi w korytarzu.

Belgijka zaczekała, aż dwóch marynarzy przemieści ciało do znajdującego się przy korytarzu pomieszczenia, zerkając na Niemkę. Wiedziała, że postępuje nierozsądnie, ale teraz gdy widziała co ta bestia może zrobić. Cóż... chciała dać dziewczynie chociaż szansę na obronę.

- Wracamy na mostek. - Zerknęła na Niemkę. Cieszyła się bo przynajmniej Birgit nie słyszała komunikatu. - jak najkrótszą drogą.

Schrötter obchodziła się z rewolwerem ostrożnie, ale w sposób zdradzający, że broń nie jest dla niej nowością. Nie pytali, czy umie strzelać, tym bardziej starała się nie dać Anglikom pretekstu do nerwów. Wszyscy byli już dość podminowani, Niemka dodatkowo niewiedzą. Wciąż wydawało jej się, że prędzej marines sami otworzą ogień niż pozwolą jej podnieść skierowaną ku podłodze lufę na wysokość ludzkiego torsu, wszystko jedno, czy na kogoś z nich rzuci się Schweinehund, czy też nie. Jedyne, co pozostało, to trzymać się blisko i obserwować gesty kobiety-kapitan. Jej intencje pozostawały dla inżynier zagadką.

Spadający samolot, akcja ratunkowa, a potem jeszcze wspinaczka po przeklętej sznurowej drabince. Woods obiecał sobie, że jeśli Lloyd i Busson jeszcze kiedyś wyślą go na jakiś okręt to zastrzeli przynajmniej jednego z nich. Podróż w górę była koszmarna i trwała całe wieki. Starszy Brytyjczyk mógł znieść wiele, ale włazić po raz enty po tym diabelskim wynalazku to naprawdę przesada!

Oczywiście nie był to koniec niespodzianek.

- Do całej załogi! Mówi porucznik Abbott. Niemcy wydostali się z zamknięcia. Powtarzam, Niemcy wydostali się z zamknięcia. Cała załoga ma się stawić na dziobie! Musimy ich zatrzymać na dziobie zanim zajmą resztę statku! Cała załoga na dziób!

- Cholera jasna!

Woods nie miał wątpliwości kto stoi za tym bałaganem. Abbott oczywiście nie posłuchał rady agenta i Niemiec hasa sobie bezkarnie po pokładzie, a teraz ma już liczne towarzystwo. Już on sobie pogada z tym oficerkiem od siedmiu boleści.

- Bosmanie - Woods zwrócił się do podoficera. - Paru ludzi oddelegować do opieki nad wyłowionymi z wody. Zaprowadzić ich do lazaretu. A reszta wesprzeć załogę pryzową w zwalczaniu buntu. Od teraz pan dowodzi, bosmanie. Ja idę na mostek.

To powiedziawszy Anglik ruszył, opierając się na lasce, przed siebie. Miał do pogadania z Abbottem. Musiał też się dowiedzieć gdzie jest Faucher.

Gdy uspokoiła się pozornie bezładna krzątanina Anglików, a Birgit wciąż nikt nie odciągnął od stołu, Niemka nieco się rozluźniła. Studiowała dokumentację, koncentrując się początkowo na odcinkach, pomiędzy którymi następowały ataki Schweinehunda. Korytarze, drzwi zwykłe, grodzie, drzwi wodoszczelne, rurociągi... Rodzimy język opisów i inżynieryjna wiedza pozwalały powoli orientować się w technicznych rysunkach Alstera.
Podniosła głowę dopiero po chwili i ze zdziwieniem spostrzegła, że obok został tylko porucznik Finney.
Z lekkim wahaniem przysunęła notes.
"Co dowódca statku pokazał w tym miejscu?"
Obróciła pytanie do Brytyjczyka, stukając jednocześnie palcem na planie w ostatnie wskazania Abbotta.

Woods westchnął z irytacją. Najchętniej zamknąłby Niemkę w jakiejś kajucie i poddał przesłuchaniu. Nie ufał jej, a zachowanie Faucher względem ich jeńca, uważał za naiwne i niepoważne. A jednak jakimś cudem wylądował tu z tą Birgit, czy jak jej było, a co więcej musiał jeszcze pisywać z nią słodkie liściki.
“Ładownia” odpisał i trochę zbyt mocno popchnął notes w jej stronę. Zaraz jednak wyjął własny, w którym napisał: “Jaki jest według pani cel tego Theissa? Wyciągnąć stąd tego stwora czy zatopić statek i dopilnować by tajemnica pozostała nieznana?”

Spojrzała na zdanie. Spojrzała w oczy tego Anglika. Spojrzała na plan szukając, czy rzeczywiście zakreślony przez drugiego porucznika obszar pokrywał się z granicami ładowni.
"Zatopienie statku i Konstruktu było celem, kiedy nie widział innej możliwości podczas abordażu. Teraz mogę tylko zgadywać." - odpisała w swoim brulionie - "Nie ułatwiacie mi tego, ale liczą się zapewne tylko dwie opcje. Zwycięstwo lub tajemnica za wszelką cenę."

Też mi odkrycie, pomyślał Woods. Tyle to wiedział sam. No dobrze, pomyślmy jak można go dorwać. Na pewno jest na statku, dawał z rufy sygnały samolotom, pewnie on też odpowiada za bunt jeńców, ale raczej nie przebywa wśród nich. Nie chce zwracać na siebie uwagi, chce pozostać w cieniu. Tak samo jak to zwierzę. Co takiego może chcieć osiągnąć? Przecież na odzyskanie kontroli nad okrętem nie może liczyć. Nawet gdyby Niemcy chwilowo go zajęli to w zatoce jest kilka brytyjskich okrętów wojskowych, a Alster nie ma nic czym mógłby się bronić. Nie, bunt ma posłużyć tylko do odwrócenia uwagi. Ale od czego? Chce albo wysadzić statek, albo z niego uciec.
“Czy Theiss ma jakikolwiek sposób na kontrolowanie bestii? Choćby w najmniejszym stopniu?” pokazał notes Niemce.

"Posiadał urządzenia, które dokładnie opisałam pani kapitan" – inżynier podniosła wzrok znad ołówka z miną wskazującą, że straszliwie korci ją pytanie, czy nie przekazali sobie tych informacji. Działania Brytyjczyków wydawały jej się czystym chaosem lub tak skonstruowaną pułapką, aby w końcu poplątała się w zeznaniach.
"Są dwa. Wabik i odstraszacz. Oba na bazie eteru" - pisała dość szybko dalej - "Nie wiedziałam, czy zdążył je zabrać podczas ataku, ale potem natknęłyśmy się na granat w kabinie i drugi, na ciężarówce, przy klatce Konstruktu. Miał czas zastawić pułapki, więc na pewno także wziąć kontrolery. One nie umożliwiają ścisłego sterowania hybrydą, lecz mogą trzymać ją w szachu"- przerwała pokazując miejsce znalezienia pierwszego ciała – "Konstrukt był sam, gdy zauważyłam atak na marynarza, tutaj. Potem poszliście po śladach" - zawieszony nad papierami grafit powędrował nad granice schodów prowadzących do podpokładowego magazynu. Niemka przygryzła wargę, zastanawiając się – "Tylko pana przyniesiono pogryzionego. Nikt do was nie strzelał?"

“Nie” - odpisał krótko Woods. Po prawdzie niewiele pamiętał, bo i niewiele mógł zaobserwować, gdy zwierzę wgryzło się w jego bok, ale skoro towarzyszący mu durnie zamiast strzelać, postanowili odgonić bestię pięściami i kolbami to raczej nikt do nich nie strzelał. Zresztą o niczym takim nie meldowali, według wiedzy Anglika. Tak czy siak agent wiedział, że brak strzałów to żaden dowód na to, że Niemiec był tam nieobecny. W końcu zależało mu by jego istnienie pozostało tajemnicą.
“A gdyby chciał zabrać zwierzę z pokładu na ląd, miałby ku temu możliwości?”- napisał.

To było dobre pytanie. Birgit odruchowo uciekła spojrzeniem za okno oceniając odległość do lądu. To było pytanie, które powinna sobie zadać zanim poddała się Anglikom. Czy Theiss mógłby uciec z pułapki Alstera? Możliwe. Czy Konstrukt mógł uciec? Teoretycznie tak. Pies, z którego powstał, umie pływać, hybryda prawdopodobnie zachowała tę zdolność, nie zaszkodzi jej zimna woda. Ale uciec razem z Konstruktem zachowując nad nim jakąkolwiek kontrolę? Nie. Chyba, że...
Przymknęła oczy, wahając się przez wyczuwalny moment.
"To pan jest żołnierzem, powinien to wiedzieć lepiej niż ja" – ruchem głowy wskazała również na dowódcę marynarzy na mostku, wliczając go w grono tych, którzy powinni dokonać oceny - "Zatrzymaliście statek groźbą zniszczenia ostrzałem. Szalupa też nie wchodzi w grę, ale gdyby przejąć kontrolę nad maszyną i zwrócić frachtowiec w kierunku lądu, celem rozbicia go przy brzegu? Oceńcie, czy jest to wykonalne przy parametrach Alstera, waszych sił oraz warunkach we fiordzie."
Tym razem nie przesunęła notesu, tylko wyrwała kartkę, i podała Brytyjczykowi, a sama dopisała jeszcze jedno pytanie w brulionie.
"Co wyjątkowego jest w TEJ ładowni?" - na planie znajdowało się w rejonie dziobu kilka większych pomieszczeń zasługujących na opis ładowni – "Czy tam zamknęliście naszych?"

“Nie” - odpowiedź Woodsa znów była krótka. Nie zamierzał mówić Niemce, gdzie trzymają, a w zasadzie trzymali jej kamratów. Zastanawiał się też czy w ogóle mówić jej o zawartości ładowni, w końcu jednak doszedł do wniosku, że będąc głuchą i wciąż pilnowaną nie narobi im żadnych szkód. Chciał się jednak najpierw czegoś dowiedzieć.
“Skąd takie pytanie?” - napisał.

Nie było prostej odpowiedzi na tak postawioną kwestię. Birgit znała powody, jakie doprowadziły ją do zdrady, ale nie zamierzała ani nie czuła się na siłach rozważać ich teraz, zwłaszcza przy pomocy kulawej konwersacji karteluszkami z obcym porucznikiem.
“Dziwi pana, że zależy mi na życiu moich rodaków?” - odpisała, przyglądając się Anglikowi z nikłym śladem oburzenia i większą dawką badawczego, oceniającego skupienia.

“To ładownia ze sprzętem wojskowym” - napisał Woods w odpowiedzi. Nie zamierzał odpowiadać na jej pytanie.

Pokiwała głową, a przez usta przebiegł jej nieprzyjemny grymas. Tym razem pisała coś dłużej, skupiając się na pewno nie na gramatyce, bo w zdaniach pojawiło się kilka językowych błędów. Z pewnością były jednak szczere.
"Kilka waszych jednostek są obok, ale nie macie tu dość ludzi. Jeszcze. Mimo wiedzy o Konstrukcie i urządzenia. Pokazałam klatkę. Jest tam granat, łatwa robota dla sapera. Zabierzecie ją? Nie spisujecie statku na straty, bo jesteście tu, ja także. Niemcy służą w kuchni. Ja też nie zamknęliście. Czego wy chcecie? Prowadzić tu eksperyment, jak Theiss na waszych?"

“Na razie chcę dorwać Theissa” - napisał Woods. Wiedział jednak, że to nie jest proste zadanie. Niemiec mógł być wszędzie. Był na rufie, był zapewne też na dziobie, doprowadzając do buntu więźniów. Teraz cały statek stał przed nim otworem i mógł działać swobodnie. A to oznaczało, że jakikolwiek jest jego cel, przyszła pora na jego osiągnięcie. Ale czego mógł chcieć? Zatopić okręt i pogrzebać wszystkie tajemnice na dnie? A może uciec stąd ze stworem? Mieli za mało ludzi by spróbować zapobiec obu alternatywom. W zasadzie mieli za mało ludzi by zapobiec choć jednej z nich. Naprawdę kończyły im się opcje. Można było mieć jedynie nadzieję, że Faucher wróci z rozmowy z Bishopem z dobrymi wieściami.

Dziewczyna wzruszyła ramionami.
"Jak?" - napisała krótko.
Na planie zaznaczyła ładownię, gdzie znajdowała się ciężarówka z klatką. Opisała je wraz z datą i godziną przejmowania jednostki, ostatni moment, kiedy była pewna, że Konstrukt jest zamknięty. Następnie na obu przekrojach zaznaczyła miejsce ataku na marynarza, pokład wyżej (godzina z dopiskiem "około"), w końcu przyszła pora na ostatnie, świeże wspomnienie. Znak w korytarzu, gdzie zostały tylko ślady krwi. Znak w magazynku, gdzie pechowo ukrył się ranny Dickens. Znak w miejscu znalezienia ciała McDowella...
Birgit spojrzała na zegarek.

Noemie podążając za kapitanem, czuła narastające zmęczenie. Bo jak wybrnąć z tego bagna? Od czego zacząć. Kusiło ją by zabezpieczyć klatkę, by dostarczyć ta NIemkę do Anglii i tam odpowiednio przesłuchać. Kto wie, może nawet przeszłaby do agencji, choć przy wydarzeniach z tego statku miała spore wątpliwości czy uda się to ugadać. Do tego ten biegający samopas wariat ze swoim “pieskiem”, kapitan nawet nie miał pojęcia co grozi jemu i jego załodze. Do tego zdawał się nie widzieć, że kilkoro z jego ludzi już nie żyło.

Belgijka skinęła głową marynarzowi i zajęła miejsce zakładając słuchawki. Nie miała dużo czasu.
- Tu kapitan Perry. Melduję, że na Alster doszło do ucieczki niemieckiej załogi. - Mówiła powoli by ewentualne szumy nie zagłuszyły sensu zdania. - Powtarzam. Uciekła niemiecka załoga. Do tego jeden z jej ludzi ułatwia namierzenie statku. Towarzyszy mu zwierzę. Powtarzam zwierzę. Dzikie. Zabiło już jednego członka naszej załogi. Powtarzam zabiło jednego z Brytyjczyków. Do tego zbliżają się do nas niszczyciele. Zalecam ewakuację i odpłynięcie w celu ochrony Penelope. Powtarzam. Zalecam odwrót.
Przez chwilę milczała wsłuchując się w szumy.
- Proszę o godzinę. Jeśli nie zaradzimy z bossmanem sytuacji, rozpoczniemy odwrót.

Zakończyła rozmowę i podała słuchawki sierżantowi. Podziękowała skinieniem głowy marynarzowi i wyszła do czekającego na nią kapitana Abotta. Spojrzała na niego poważnie.
- Ten statek to wartościowa zdobycz, ale nie na tyle by ryzykowac życiem pańskiej załogi. Proszę to rozpatrzeć. - Zasalutowała i ruszyła z powrotem do swoich ludzi. Niemka mówiła, że może doprowadzić klatkę do użytku. Gdyby pochwycili bestię…

Belgijka wróciła do swoich ludzi i spojrzała na Woodsa i Birgit. Po chwili wzięła notes z ich ustaleniami i spojrzała na mapę. Zerknęła na podążającego za nią Abotta.
- Będę potrzebowała sapera, nasz uciekinier zastawia przed nami pułapki z granatów. Spojrzała na Woodsa i Birgit. Sprawdzimy ładownię, spróbujemy odzyskać skrzynię. Jeśli go tam nie będzie to maszynownia i miejmy nadzieję, że uda nam się złapać tego potworka zanim on dorwie nas. Mamy godzinę, potem ewakuujemy załogę. - Patrzyła na dwójkę po czym westchnęła ciężko i zapisała polecenia na kartce.