Jedno trzeba było przyznać. Przynajmniej przemieszczanie się z miejsca na miejsce szło im podczas tej misji sprawnie i bez komplikacji. Tak Woods pomyślał sadowiąc się wygodnie w przedziale pociągu do Leer, czy jaka tam była jego stacja docelowa. Anglik nawet tego nie sprawdził na tabliczce przymocowanej do boku wagonu. Wystarczyło mu, że zawiadowca wskazał mu właściwy skład. W każdym razie niedługo miał odszczekać te myśli.

Jego podróż faktycznie przebiegła sprawnie. Agent opuścił kapelusz na twarz i postarał się o kilka godzin snu. Ten został przerwany na potrzeby krótkiej odprawy granicznej, ale zaraz potem przyszedł kolejny. W jakiś sposób Woods obudził się tuż przed stacją, na której powinien wysiąść. Instynkt rzadko go zawodził w takich sytuacjach. Zawsze budził się tuż przed budzikiem, albo odpowiednim przystankiem.

Na miejscu czekała go jednak niemiła niespodzianka. Był pierwszy. Nie było w tym może niczego niepokojącego, lecz przeciągająca się z godziny na godzinę nieobecność Faucher i Hawthorne'a budziła coraz większe obawy. Gdy szefowa zespołu wreszcie się pojawiła, nieco zmalały, choć na ostatniego jego członka musieli czekać aż do rana. Woods zdążył go już skreślić i miał proponować jak najszybszy wyjazd do Wilhelmshaven, gdy ich kolega wreszcie się objawił.

"Odprawa" przy kawiarnianym stoliku była krótka. Zresztą nie było za bardzo o czym rozmawiać. Starszy agent powątpiewał w ogóle w jej słuszność, ale przełknął jakoś jej odbycie. Nie mógł jednak dać milczącej zgody na to, co przed chwilą rozkazała Belgijka:

- Jedną chwileczkę - powiedział spokojnym, acz nieuznającym sprzeciwu, tonem i spojrzał ostro na swoją przełożoną. Nie powiedział nic więcej dopóki z powrotem nie usiadła na krześle, a nawet wówczas najpierw rozejrzał się wokół. - Nie chcę brzmieć jak paranoik, ale zbyt częste spotkania obywateli trzech różnych krajów, którzy teoretycznie nie powinni się znać, mogą się wydać ździebko podejrzane, a weryfikacja naszych przykrywek nie zajmie więcej niż parę godzin. Chyba że w jakimś hotelu faktycznie odbywa się zjazd flamandzkich aktywistów, wtedy chociaż ty jesteś bezpieczna - umyślnie zrezygnował z "pani". - Moim zdaniem nie ma potrzeby spotykania się, jeśli niczego nie ustalimy. Działamy solo, dopóki ktoś nie będzie miał czegoś do przekazania. Restauracja na dworcu może być pierwszym miejscem kontaktowym. Ja pojawię się w niej o 11:30, ty o 12:00 - wskazał na Noemie - a on o 12:30. Jeśli będę miał jakieś istotne informacje, na moim stoliku będzie leżało pudełko zapałek. Jeśli go nie będzie, a sama nie będziesz miała czegoś ważnego, siadaj osobno. To samo ty - zwrócił się do Kennetha. - Jeśli cała trójka siądzie osobno ja wychodzę pierwszy. Zostawię na stoliku gazetę z zakreślonym lub napisanym na brzegu adresem następnego spotkania. Godziny te same, protokół ten sam. Miejsce kolejnego spotkania wybierasz ty, a jeszcze kolejnego ty - wskazał palcem kolejno na Belgijkę i Anglika. - Ostatni wychodzący zabiera ze sobą gazetę. Jasne?

Woodsowi to wszystko się nie podobało. I nie byłoby w tym niczego dziwnego, bo jemu zwykle coś się nie podoba, ale teraz było gorzej. Miał wrażenie, że misja zmierza w niewłaściwym kierunku, a przynajmniej, że zespół zabiera się za nią w niewłaściwy sposób. Tracili cały dzień na... No właśnie, na co? Na zwiedzanie niezbyt interesującego niemieckiego miasteczka? Faucher, jeśli odczuwała taką potrzebę, mogła wracać do Holandii, by skontaktować się z centralą, ale dlaczego oni musieli tu na nią czekać? Nie lepiej było od razu ruszyć do Wilhelmshaven?

Nie poruszył jednak tego tematu na ich spotkaniu w hotelu. Hawthorne potrzebował odpoczynku, Woods zresztą też, chociaż nie przyznałby się do tego nawet sam przed sobą. Ponadto zawsze istniała możliwość, że nie jest o wszystkim informowany i zwłoka ma jakiś sens, choć on go nie zna. Każdy wie tylko tyle ile musi wiedzieć, normalne. Dlatego też sprawdzając na dworcu godziny odjazdu pociągów zwalczył chęć kupienia biletu i natychmiastowego wyjazdu. Zresztą nie miałoby to przecież sensu. Straciłby w ten sposób kontakt z centralą, więc co za różnica, czego by się w tym czasie dowiedział?

Stracona doba nie podobała mu się jednak z jeszcze jednego powodu. Ta jazda Faucher w tą i z powrotem, częste przekraczanie granicy. Miał nadzieję, że jakiś podejrzliwy strażnik graniczny nie zwróci na to uwagi. Tak, następny kontakt przez radiostację powinien być nawiązany dopiero po zakończeniu misji. Będzie musiał na to nalegać jeśli szefowa oznajmi zamiar kolejnej wycieczki do Holandii.

W drodze powrotnej coś zmusiło Woodsa do oderwania się od ponurych myśli. Ktoś za nim szedł i nawet się z tym nie krył. Para mężczyzn podążała za nim przez kilka przecznic w odległości zaledwie kilkunastu kroków. Wreszcie zbliżyli się i jeden z nich położył Anglikowi rękę na ramieniu, zmuszając go do zatrzymania się i odwrócenia.

To byli funkcjonariusze, według pokazanych odznak policjanci. Ale od kiedy to policjanci patrolują ulice po cywilnemu? Byli po służbie i dla praktyki, albo dla draki postanowili wylegitymować pierwszego napotkanego faceta? Woods nie wierzył w przypadki, nie podczas trwania misji. Nie znając niemieckiego nie odzywał się. Zachował obojętny wyraz twarzy i zerkał to na jednego, to na drugiego tajniaka. Prawą ręką wyjął paszport i wręczył temu, który go zatrzymał. Lewą rękę cały czas trzymał w kieszeni, w której spoczywało niewielkie pudełko z kapsułką w środku. Otworzył je i wyjął jego zawartość, którą zacisnął w dłoni.

Po chwili jednak Niemcy zwrócili mu dokumenty, przeprosili i pozwolili odejść. Woods z ulgą schował kapsułkę i paszport. Skręcił za najbliższy róg, a potem za kolejny. Będzie musiał nadrobić nieco drogi i upewnić się, że nikt go nie śledzi w drodze do hotelu. Niepokoiło go to dziwne spotkanie. Gdyby chcieli go naprawdę śledzić, zrobiliby to jak należy. Może miało to na celu tylko uświadomienie przyjezdnemu, że służby czuwają? Może takie tu mają praktyki? A jednak fakt, że obaj policjanci byli bez mundurów był zastanawiający. Będzie musiał o tym zameldować Faucher. Będzie mógł to też wykorzystać jako argument, by w Wilhelmshaven spotykali się tylko wtedy, gdy będzie to naprawdę konieczne.

Noemie wyszła z hotelu i wsiadła do auta nabierając powoli powietrza i wypuszczając je. Pozwalając się ciału uspokoić. Czekała ją nieco dłuższa trasa niż ostatnio. Nie potrafiła chwycić za pysk tego zadania. Przeciwnicy zdawali się być nie o krok, a o kilka stai przed nimi. Do tego nagrodą za jej starania była zmęczona mina Olivera i wiecznie wykrzywiona twarz George. Westchnęła ciężko i odpaliła silnik. Czego więcej oczekiwała?

Wskoczyła na krajową 31-ke i skierowała się na południe do przeprawy w Bourtange. Nie chciała przekraczać granicy w tym samym miejscu w przeciągu 24-ech godzin. Musiała jednak sprawdzić. Doniesienia o zwycięstwie Luftwaffe… i jak się one mają do informacji o zestrzeleniu kutra. Chciała się upewnić nim zapuszczą się w głąb Rzeszy. Nie goniła jak głupia. Pozwoliła by wyglądało, że wybrała się na przejażdżkę i by nieco poudzielać się jako działaczka Belgijska. Zjadła drugie śniadanie po stronie niemieckiej, a przed obiadem była już w holenderskim Oudezijl. Miała nadzieję, że jej podopieczni wykorzystywali ten czas by się czegoś dowiedzieć i że załatwią sobie bilety, gdy ona znów będzie się zmagać z tym cholernie ciężkim urządzeniem.

“Trójka siostrzeńców przyjechała do cioci w odwiedziny. Sprawdźić czy da się odwiedzić resztę rodziny.”

Słowa rozbrzmiały cicho w pokoju. Wiadomość była tak samo niepokojąca co pocieszająca. Mieli tyle wody ile potrzebowali…. Nie mieli reszty… Nic o Allierze. Nerwowo zastukała palcami w urządzenie i nadała krótka wiadomość.

“Pozdrowię ich ciepło”

Czyli ruszają w trybie pilnym. Będzie musiała przekazać te informacje chłopakom, a miała nadzieje nie widywać ich do ewentualnego spotkania na dworcu i w Wilhelmshaven. Cóż z Olivierem pewnie uda się stary patent na podryw na ulicy… jeśli tylko go jakoś złapie, a George. Westchnęła ciężko ładując aparaturę z powrotem do szafy. Chyba najprościej będzie mu podesłać telegram do hotelu. Na szczęście chociaż wiedziała gdzie się zatrzymali.

Wrócić postanowiła w Dünebroek i stamtąd nadać telegram do hotelu jednego z jej towarzyszy. Krótka zaszyfrowana wiadomość zawierała zdobyte informacje i przypominała nieco pozdrowienia od siostry. Teraz został Oliver. Po powrocie do Leer wpadła na dworzec i kupiła sobie bilet, przy okazji wykupując, jak większość właścicieli aut, miejsce na dworcowym parkingu. Pieszo wróciła do hotelu zahaczając o jakieś jeszcze otwarte sklepy z ciuchami. Wiedziała, że będzie potrzebowała czegoś bardziej wieczorowego.

Spotkała go w hotelowym barze. Wcześniej w pokoju zadbała o to by nieco pachnieć alkoholem i po drodze już zagadywała różnych mężczyzn. Jedyny problem… chyba byli zbyt chętni, a ona nie miała czasu na schadzki… czasu i nastroju.

[MEDIA]https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/I/612Qg2cbJKL._SX425_.jpg[/MEDIA]

Udając już porządnie wstawioną dotarła do baru przy którym siedział Olivier. Po drodze pozwoliła sobie na rozegranie jednej partyjki roletki.
- Postawisz mi drinka kochany? - Odezwała się udając pijacki ton. - Nie mam dziś szczęścia. - Przesunęła dłonią po klapie marynarki swojego podopiecznego, wsuwając mu wiadomość. Wiedziała, że się zgodzi, wiedziała, że odprowadzi ją do pokoju, a potem ona narobi mu rabanu. Nie pierwszy raz to odgrywali i miała nadzieje, że nie po raz ostatni. Jutro czekała ich trasa do Wilhelmshaven nie chciała by ktokolwiek nabrał podejrzeń, że dogadali się w sypialni.

Po wyjściu z dworca Woods zaciągnął się głęboko miejscowym powietrzem. Być może bardziej to sobie wyobraził, niż miało to miejsce w rzeczywistości, ale poczuł przyjemną bryzę niosącą kojący zapach morskiej wody. Tak samo oddychało się w Piotrogrodzie, Amsterdamie, a miejscami nawet w Nowym Jorku oraz w paru innych miastach, które Brytyjczyk wspominał z czymś, co dla George'a Woodsa mogło być swego rodzaju nostalgią.

Spojrzał na zegarek. Do spotkania zostały niecałe trzy godziny, nie miał zbyt wiele czasu. W pierwszej kolejności postanowił zameldować się w hotelu. Spróbował znaleźć jakiś położony bliżej portu. Nie znając jednak topografii miasta ani języka, zdecydował się nie brać taksówki, gdyż zapewne nie byłby w stanie porozumieć się z kierowcą. Wybrał transport własnych nóg i udając niezbyt rozgarniętego zagranicznego gościa, co przychodziło mu z łatwością z powodu nieznajomości niemieckiego, zaczepiał napotkanych przechodniów i pytał o drogę do hotelu. W jego wykonaniu pytanie składało się jednak z pojedynczego słowa "hotel" i wyraźnej akcentacji, że to pytanie. Na szczęście jest to międzynarodowe słowo. Po otrzymaniu odpowiedzi, która musiała się składać z całej serii znaków migowych, dziękował krótko "Danke" i ruszał dalej.

Wreszcie dotarł na miejsce, ale nie zabawił tam długo. Musiał jeszcze znaleźć miejsce jutrzejszego spotkania trójki agentów, bo zgodnie z umową to on miał je dziś zaproponować. Postarał się aby była to restauracja z dużym ogródkiem (przynajmniej kilkanaście stolików), położona z dala od portu. Im dalej tym siatka strzegąca wojskowych tajemnic powinna być rzadsza, tak rozumował. Gdy znalazł odpowiednie miejsce, zapamiętał nazwę i adres, a następnie skierował swoje kroki do portu.

Nie miał już jednak czasu na porządniejszy wywiad. Przysiadł się w jednej z miejscowych knajpek, wypił piwo próbując ogarnąć wzrokiem jak najwięcej i znaleźć miejsca, którym warto się bliżej przyjrzeć po południu. Następnie zostawił należność na stoliku i wyszedł. Dochodziła już jedenasta, a on wciąż błąkał się po mieście, starając się upewnić czy nie jest śledzony. Dopiero potem skierował się na dworzec.

W pobliskim kiosku kupił gazetę, z którą rozsiadł się w dworcowej restauracji. Zapalił papierosa, a pudełko zapałek schował do kieszeni. Nie miał nic do przekazania pozostałej dwójce. Może jutro. Otworzył gazetę i udał, że potrafi z niej coś zrozumieć.

Noemie podróż spędziła na odpoczynku, popijaniu kawy w restauracji znajdującej się w jednym z wagonów i czytaniu niemieckich gazet. Wiedziała że jadą wprost w epicentrum wydarzeń. Do siedliska os… na które oni dziwnym trafem najwyraźniej mają alergię. Jej wzrok przesuwał się bo niemieckich słowach,a ona bardzo starała się wyłapać cokolwiek spośród zalewu propagandy.

Zgodnie z pomysłem George usiadła w kawiarni oddzielnie dobierając się do kolejnej, aktualnej gazety i udając, że flirtuje z jednym z siedzących przy innym stoliku mężczyzn. Nie miała informacji, więc uznała, że spokojnie zaczeka do końca. Miała plany ale dopiero na porę poobiednią. Sposób jak pozyskać więcej informacji nie zbliżając się do portu, którego raczej jej podopieczni nie wykorzystają.

Zgarnęła gazetę i przeczytała kolejny adres. Po czym wróciła do hotelu by wyszykować się na wieczór. Planowała wybrać się na jakąś potańcówkę w okolicy portu i spróbować flirtu. Kto wie.. Może jeden z chłopców “którzy byli długo na morzu” co nieco jej opowie.