Thomas Decker budził się sam wcale nie tak długo po zachodzie słońca. Usiadł na łóżku. Rozciągnął się bardziej z przyzwyczajenia niż z potrzeby. Jego mięśnie nie mogły się zastać bardziej. Był martwy od prawie piętnastu lat. Miało to swoje zalety i wady.

Wstał i ubrał się. Owszem, mógł spać w ubraniach. Zwłaszcza, że w zasadzie za dnia był po prostu martwy. Jednak nie znosił myśli o zagniotach na koszuli i spodniach. Dlatego teraz zakładał jeden ze swoich stalowo szarych garniturów. Thomas miał dwa identyczne czarne i dwa identyczne stalowo szare garnitury. Do tego miał siedem białych koszul lub w odcieniach błękitu. Do tego było też siedem krawatów i cztery paski. Wszystkiego dopełniał srebrny zegarek na grubej bransolecie i dwie pary czarnych butów. Niezmiennie od dekady nosił się w stylu nudnego biznesmena. Gdyby nie kabura na broń schowana pod marynarką to nie byłoby w nim niczego ciekawego. Czy jego ubrania były drogie? Tak. Czy stylowe? Nie. Były eleganckie.

Zawiązał krawat ciasno pod szyją a potem poprawił mankiety. Sięgnął po moc krwi, żeby dodać sobie nieco koloru. Bez tego wyglądał na schorowanego ćpuna, a tak mógł z powodzeniem uchodzić za człowieka. Niestety poczuł jak bestia w jego głowie I właśnie wtedy z kanałów wylazł szczur.

- Czy może ktoś to zabrać?

Decker unikał dotykania zwierzęcia. Przysłuchiwał się odczytanej wiadomości. Przybył rozkaz wyjazdu. O braku przywiązania Deckera do rzeczy świadczyć mógł fakt, że cały swój dobytek, poza garniturami mógł zmieścić w walizce kabinowej. Tak też się stało. Zapsowa koszula, krawat, spodnie i buty powędrowały do walizki obok laptopa. Telefon komórkowy włożył do wewnętrznej kieszeni marynarki obok portfela wypchanego kartami i dokumentami na nazwisko Edward Morgenstern.

Edward miał do wykonania jeszcze dwa telefony. Jednak nie miał zamiaru włączać swojego aparatu pozostając na terenie kurortu. Gdy go opuści skontaktuje się z Veroniką i omówi temat firmowe. Można było wysłać w końcu kogoś w delegację do Gatlinburga, trzeba tylko było znaleźć uzasadnienie.

Z przemyśleń wyrwały go dziewczyny. Z przyjemnością zaspokoił głód, a potem wraz z człowiekiem Samanthy zajął się czyszczeniem ich wspomnień.

- Co się stało Thomasie? Taki poważny biznesmen a boi się zwykłego gryzonia? - Joshua wyszedł ze swojego pokoju, uśmiechając się do Ventrue spod zmierzwionej brody. Lubił dogryzać temu sztywnemu biznesmenowi, pupilkowi szefowej. Zabijało to nudę i frustrację z życia...czy może nieżycia (wciąż się jeszcze do końca nie przyzwyczaił) w zamknięciu i pod ciągłym nadzorem.

Zdążył się już ubrać w swój tradycyjny strój- nieco zużyte dżinsy, sportową koszulę i prostą skórzaną kurtkę. Podszedł do szczura, popiskując do niego i uspokająjąc że nic mu tutaj nie grozi. Pogłaskał zwierzę, a następnie wziął i odczytał na głos wiadomość.

- Ciekawe. Szefowa ma dla nas zadanie, i tym razem chyba puści nas samych, czyżby uznała że nie jesteśmy już szczeniakami? Chociaż w swoim stylu trzyma nas w niepewności o co chodzi. - Skitował z nutą kpiny, choć czuł też ekscytację i nutę nadziei. Może to krok przybliżający do wolności od męczącego nadzoru Sam, która go nie rozumiała i tak naprawdę nie powinna być jego wampirzym rodzicem? Niestety jego własny go opuścił lata temu i tak oto został popychadłem Ventrue....
No i będą w sąsiedztwie parku narodowego...nie mógł narzekać, jego talenty co do kontaktów ze zwierzętami na pewno będą tam przydatne chociaż przypomniał sobie też przerażające historie starszych o tych całych wilkołakach ...nie to że jakiegoś kiedykolwiek widział na oczy.

Kiedy Thomas i Shartan zaczęli pić z tych biednych dziewczyn, wzdrygnął się i wyszedł na zewnątrz domku. Nie było czasu udać się do schroniska, gdzie pomagał i pił ze zwierząt, ale przywołał swojego towarzysza, dużego kundla o gęstej szaro-żółtej sierści którego nazwał Pluto i z którym nawiązał szczególną wież. Za dnia jego pies pilnował ich schronienia no i zawsze mógł się też z niego napić w razie konieczności. Nie lubił tego, ale do zbliżającego się zadania powinien być w pełni sił.

Thomas po opuszczeniu kurortu wypoczynkowego sięgnął po telefon i zamówił taksówkę. Jechał w miasto. Z komórki wybrał numer do Veronici.

- Edward? - Odebrała natychmiast. Była śmiertelnikiem. I jak każdy śmiertelnik znała Thomasa pod jego fałszywym imieniem. Ventrue dbał o to, żeby nikt nie dokopał się do jego życia sprzed dwóch dekad. Oznaczałoby to niepotrzebne komplikacje.

- Dobry wieczór Vero. Jak się sprawy mają w agencji? - Dopytywał spokojnym i niskim głosem patrząc przez okno taksówki.
- Dobrze, mamy nowe podania od dziewczyn. I dopinamy kontrakt z tą Inez.

Inez była instagramerką, która wypuszczała swoją kolekcję odzieży. Nowa idolka młodzieży z milionami lajków. Zupełnie nie bajka Thomasa. Ale zgadzał się z Vero, że tego potrzebują. Ostatnio agencja oberwała mocno od lokalnej prasy i pokazanie się jako firma wybierana przez nowe pokolenie celebrytów przykryła by ich czarny PR.

- Ale szefie… - w głosie Vero było pewne wahanie. Nie lubił tego. Kobieta w jego imieniu kierowała firmą. Od dawna myślał o tym, żeby wprowdzić ją do tego co było za zasłoną. Chciał uczynić z niej ghula, ale Sam na to nie pozwalała. Dlatego musiał się borykać z typowo ludzkimi problemami. Po dwóch latach współpracy przestała nalegać na spotkania właściciela agencji z klientami na lunchu, czy brunchu w godzinach między południem, a popołudniem. Tak się nieszczęśliwie składało, że w tych godzinach zawsze był zajęty. Akurat zawsze leżał martwy w piwnicy resortu wypoczynkowego.

Ale Vera w końcu zrozumiała. I wykorzystała swoją szansę. Pokazała się jako świetny koordynator i kierownik. Po kilku latach istnienia agencji Edward był jedynie tytularnym prezesem i mitycznym właścicielem firmy. Gdy pojawiał się na wieczornych glach, to jego podwładne wpatrywły się weń jak w boga, czy też innego mitycznego stwora. W każdym razie efektem takiego podejścia były sytuacje jak ta. Vera bała się czegoś powiedzieć wprost.

- Co się dzieje? - zapytał.
- Kontrakt z Inez nie obejmuje wszystkiego. Jesteśmy jedną z trzech agencji. Dostaliśmy tylko kolekcję wiosna/lato i kampanię promocyjną dla tej kolekcji.

Thomas zagryzł zęby. Liczył na wyłączność.
- Mhm - odpowiedział lakonicznie - Veronico - niemal czuł jak kobieta po drugiej stornie się wyprostowała. Tylko w sytuacjach szczególnej wagi zwracał się do niej pełnym imieniem - zajmij się tym. Musimy im pokazać, że zasługujemy na wyłączność.
- Tak jest proszę pana.
- I jeszcze jedno…
- Tak?
- Wyjeżdżam do Gatlinburga, nie wiem jeszcze jak długo tam zabawię. Możliwe, że kilka dni. Proszę wyślij tam dwie… albo trzy dziewczyny. Być może będę musiał wyjść na kolację z potencjalnym kontrahentem. Niech zabiorą ładne ubrania i będą gotowe na telefon w środku nocy. Za dnia mają wolne.
- Tak jest - nadal była napięta niczym struna.
- Vero, spokojnie. Poradzimy sobie. Zaufaj mi.
- Dziękuję proszę pana.
- Miłego wieczoru.

Okazało się, że jednak nie muszą zbierać się od razu, bo ich mentorka i szefowa w swojej łaskawości dała im całą noc dla siebie. Jego kompani zajęli się swoimi sprawami co wcale go nie zdziwiło. Przynajmniej oznaczało to, że nie musial spijać krwi ze swojego zwierzęcego chowańca. Udał się do schroniska "Przyjazna Łapa" gdzie czasami pomagał nocami. Pracownicy nauczyli się nie pytać, czemu pojawiał się tylko w nocy i czemu bywał czasami bardzo blady. Był nie tylko wykwalifikowanym weterynarzem ale też dogadywał się ze zwierzętami jak nikt inny..

- Dobrze, że jesteś, mamy tutaj suczkę spaniela, którą potrącił samochód. Zastanawiamy się czy jej nie uśpić, zobacz co można zrobić - Sara, ciemnoskóra dziewczyna pracująca w schronisku odezwała się do niego gdy stanął w progu. Zabrał się więc do pracy..... niestety suka miała kończyny złamane w wielu miejscach i nie było dla niej nadziei. Przekazała mu za to, że miała szczeniaki którymi trzeba było się zająć. Joshua pocieszył ją, że wyślę kogoś po nie, po czym zakończył życie zwierzęcia spijając z niego krew. Raz czy dwa próbował ludzkiej i faktycznie było to nieporównywalne uczucie ale spijanie życia z ludzi wciąć go brzydziła. Jeśli chodzi o zwierzęta wydawało się to bardziej... właściwe. Potem poinformował Sarę, zdziwioną skąd to wszystko wiedział, o osieroconych szczeniakach i spojrzał na pozostałe zwierzęta, z których żadne nie było w aż tak drastycznym stanie. Czy tym właśnie by się zajmował cały czas, gdyby nie przeistoczenie? Ale nie był już człowiekiem, powinien chyba o tym pamiętać.

Zadzwonił jeszcze do swojego dawnego przyjaciela Marka, aktywisty z ruchu obrony praw zwierząt. Tamten spytał się czy nie chce pomóc w akcji przeciwko jednej z przemysłowych farm, gdzie nieludzko traktują zwierzęta. Szykowała się niezła zadyma w słusznej sprawie. Kolidowało to niestety z jego misją od Szeryf....

W końcu wrócił do schronienia, gdzie znalazł jego chyba imiennika
(całkiem zabawny zbieg okoliczności...) Josha.

-Thomas i Jay jeszcze nie wrócili? Rozumiem, że załatwią transport? Ja wezmę tylko małą walizkę i Pluta. Nie potrzebuje dużo - uśmiechnął się do Nosferatu, z którym w tej koterii chyba najłatwiej mu było znaleźć wspólny język...