Puzzelini

Gdy elfi kapłan poprosił wszystkich o chwilę rozmowy, Laona przycupnęła gdzieś z boku. Godziny burzy mózgów z kapłanem miała już za sobą, ale i gdy mówił teraz słuchała go z uwagą.
Podczas tego, przypomniała sobie jak zareagowała na wieść, że nosi przy sobie ciało paladynki... Zrozumiała dopiero, gdy kapłan wyjawił jej, że chciał by znaleźć bardziej godne, piękniejsze dla niej miejsce.
Albo jak i dziesięć razy jeszcze przypominała Baelrahealowi, że to i tak pewnie na nic, ale nawet mimo swych słów mozoliła się nad układaniem wszelakich pomocy w jedną całość, którą będą się wspomagali w Lesie Obłędu... Wtedy też wyjawiła mu, że posyłała swych ludzi w tamte rejony i dlatego tak wiele wie. Mało brakowało by wygadała się co do tajemnic, jakie nosiła w sobie i strzegła niczym Signifas swego skarbu...
Dalej krzywiła się gdy wspominali o celu podróży, czy o samym władcy - nie pisnęła jednak ni słowa. W odpowiednich momentach gryzła się w język i cieszyła się, że elfi kapłan, jak obiecał - nie wypytuje i nie docieka.

- Mam pytanie - Baelraheal powiedział raz takim tonem że mimo wszystko zabrzmiało to groźnie. Wyciągnął oskarżycielsko palec w kierunku Signifasa.
- Jego zęby wskazują na to że jest padli … eee, mięsożercą. Dlaczego więc gryzie rośliny? - zapytał, w oczywisty sposób zafascynowany i zaciekawiony.
Laona wtedy otworzyła usta i zamknęła je po chwili. Zerknęła na smoczka, a potem znów na elfa. Wzruszyła ramionami.
- Lubi - powiedziała i uśmiechnęła się szczerze rozbawiona i zbita z tropu bo to pytanie całkowicie odbiegało od zagadnienia które omawiali jeszcze przed chwilą. Chwile trwało nim ogarnęła nowy temat i elfa, który wydawał się raczej takim, który mógł by mieć przez to pretensje, choć w zabawny sposób raczej. - Po prostu lubi sok z selera, ale nie daje się przekonać by tylko go ssać. Takiiii.... smakołyk, no, oczywiście, mięsem nie gardzi, ale lubi łodyżki selera...
~ Bliżej ... bliżej ... ~ dziewczyna usłyszała naraz w głowie nieco błagalnym tonem wymruczane słowa, gdy smoczek uniósł łeb i skupił się na wycelowanym w jego stronę palcu.
~ Daj spokój... ~ uśmiech na jej twarzy pogłębił się i zachichotała, jednocześnie swą dłonią delikatnie zbijając wyciągniętą dłoń kapłana.
- Nie-e - pokręciła głową - Nie rób tak... Jeśli chcesz mieć palca.
Gwardzista Boga popatrzył na dziewczynę z uśmiechem, chyba po raz pierwszy sama tak pięknie się uśmiechnęła od momentu gdy … wyjaśnili sobie parę spraw. Szkoda że nie było to skierowane do niego, ale trudno.
- Ja straciłbym palec, on - głowę - zażartował, na co ogon Signifasa wyprostował się z oburzenia. Baelraheal przysunął się nieco do smoczka i uniósł dłonie … ale naraz opuścił je i usiadł na miejscu. Podrapał się po bliźnie na piersi, co zawsze pomagało mu w koncentracji.
- Zacznę przygotowywać nas do marszu - jedna z modlitw przez kilka dni jest w stanie wspomagać organizm przy długotrwałym wysiłku, niestety, znajduje się na skraju moich możliwości jako kapłana, a chcę też podtrzymywać zaklęcie wykrywające próby szpiegowania - mówił teraz już bardziej do siebie. - Signifasowi zaś ukręcę głowę innym razem - dodał tym samym tonem nim gładko przeszedł dalej, śledząc jedynie kątem oka reakcję Laony … i Signifasa. W końcu, to dobry test czy go słuchają - Gdybyś miała zamiar użyć zaklęcia transformacji żeby dokonać zwiadu będę miał w pogotowiu modlitwy zabezpieczające pojedynczą osobę, byś nie była pozbawiona ochrony...
Przerwał, spojrzał na Signifasa i odezwał się znowu do Laony:
- Przekonaj go by mnie, ani nikogo innego nie gryzł, przynajmniej dopóki nie sprawdzę czy krew nie przenosi tego paskudztwa - skazy. W zasadzie … - sięgnął po sztylet i wyciągnął dłoń nad blat, sięgnął po kawałek płótna - … nie ma co czekać.
Naciął wnętrze dłoni i poczekał aż krew wsiąknie w materiał, przytrzymał by ranka zasklepiła się.
- Sprawdzę ją za chwilę - odezwał się do Laony.
Zebrał myśli i kontynuował:
- Mam pewien pomysł co do niektórych zagrożeń i dania też znać mieszkańcom Mbarneldoru o naszej obecności w Kniei...


Tak też spędzali czas, ustalając co i jak, bo zabrakło innego maga w drużynie, ale raczej żadne z nich nie narzekało. Tylko Baelraheal zaciskał usta gdy padało imię Randala i rozczarowanie paliło się w jego oczach. Ale nie odzywał się ani słowem na jego temat. Randal sam wybrał swój los.
Laona nie odezwała się też gdy Gwardzista Boga zastanawiał się nad tym, jak mogą wpłynąć na to by otrzymać pomoc. Wbiła wtedy nawet swe spojrzenie w podłogę ... sama nie wiedziała czego może oczekiwać... Póki co, wolała się nie wychylać ze swym wątpliwym asem w rękawie... Słuchała, zawsze to lubiła najbardziej.


Elf nie wiedział co dzieje się w sercu półelfki, szukał odpowiedzi na własną rękę, skoro tylko tyle mogli zrobić wedle jego wiedzy.
- Polityka - odezwał się raz do niej pod koniec podróży, a zabrzmiało to jak splunięcie. Spokojnie przyglądał się jej mocując się ze sterem - Sprawdziłem to i owo i … nie wiem czy wiesz, ale problem z elfami z Mbarneldoru polega na tym że dawniej tu, na Wyspach, znajdowała się dorównująca Evermeet - niemal - enklawa Tel-quessir, co wywołało napięcie pomiędzy oboma obozami. W czasie Odwrotu z kontynentu Elfi Dwór wyemigrował z Cormanthoru na Evermeet, roszczącego sobie prawa do bycia stolicą - choć Mbarneldor mógłby być równie dobrym miejscem. Zaogniło to stosunki pomiędzy jednymi i drugimi Wyspami, do tego stopnia że Evermeet było na rękę osłabienie i upadek znaczenia rywala na Moonshae. Pięknie... - warknął. - Nie słyszałem o tym gdy mieszkałem w Leuthilspar ale nie interesowałem się polityką, a że nie była to powszechna wiedza … to nawet może potwierdzać wersję o konflikcie.
Przerwał wtedy i spojrzał na Signifasa, zataczającego kółka wokół masztu. Od jakiegoś czasu miał wrażenie że Laona nie mówi wszystkiego, mimo że przecież była mieszkanką Wysp wolał samemu zaprzęgać czary wieszczące i poznania. Ale jak zwykle wzruszył w duchu ramionami - przywykł do tego że sam sobie radzi na ile tylko się da. Zrobił swoje i oznajmił czego się dowiedział, a półelfka uczyni z tą wiedzą co chce.
- A tymczasem w Cormanthorze zostały nas żałosne resztki, zagrożone przez drowów i ludzi - tym razem naprawdę splunął za burtę i mocniej zacisnął brązowe dłonie na kole sterowym, stał w ponurym milczeniu rozpamiętując lata gorzkiej, bezlitosnej walki. I zastanawiając się czy jeszcze kiedykolwiek zobaczy Erulaeriel i Rossarinyę.

Przypłynięcie do Mudstone.

Gdy przypłynęli do lądu i Gustav podszedł do zaklinaczki, szepnął jej do ucha swą prośbę, to ta kiwnęła głową wpatrując się chwilę w jego oczy. Włożyła dłonie do kieszeni płaszcza by udaremnić i pokonać chwilę słabości, którą spowodowała jego bliskość.
- Powiem by zaczekał - szepnęła, po czym nie przedłużając odeszła, zakręciła się po statku, choć wiele miejsca nie było i po jakiejś chwili podeszła do mężczyzny, którego własnością łódź była.
- Poczekasz tu na nas, znajdziemy to czego szukamy, a później zabierzesz nas do domu - Laona mówiła pewnie i konkretnie, jak zawsze z resztą, co jednych zniechęcało, a innych... no wręcz przeciwnie - zachęcało do współpracy, może nawet jeśli nie koniecznie byli do tego przekonani.
- Opłacona zostanie Ci karczma w miasteczku, tam też czekaj, zgłosimy się ... Zapłata taka jak się umawialiśmy, będzie, nie masz co się martwić - uniosła butelkę z trunkiem którą przyniosła ze sobą, upiła łyk i podała kapitanowi - Umowa stoi?
Może i było to pytanie, ale w jej ustach tak nie brzmiało. Gdy mężczyzna przyjął butelkę i sam się napił, zmierzyła go swym spojrzeniem, szacującym, pełnym namysłu i zimnym, jak stal przy sercu.
- Dobrze, więc lepiej dotrzymaj słowa - wyciągnęła z kieszeni pustą fiolkę, która mogła wcześniej zawierać jakąś truciznę czy środek... coś na pewno. Przyjrzała się jej dokładnie i raz jeszcze zmierzyła mężczyznę.
- Wiesz, kim jestem. Wiesz, że nie zdarza mi się żartować, więc wiedz też, że gdy powrócę, dam Ci odtrutkę. Zapewne wierzysz mi, że jestem słowna... - postąpiła jeszcze krok ku kapitanowi - Więc obietnica za obietnicę - przeszła do szeptu, gdyż nie trzeba było głośniej - Ty czekasz, a ja przyniosę ci życie z powrotem....
Uśmiechnęła się i zabrała butelkę z ręki oniemiałego mężczyzny.
- Przecież to i tak nic Cię nie będzie kosztowało... a wypłynięcie bez nas... beze mnie ... owszem... - po tych słowach uśmiechnęła się i odeszła. A on wiedział, że faktycznie, nie zdarza się jej żartować z pracownikami...

Knieja Obłędu

Może i była przygotowana na to co mogło ich spotkać, ale ... tego co widziała teraz, nie sposób było przecież opisać, a co dopiero z tych opisów wyobrazić. Tego co ją czekało tym bardziej, i mimo że las przerażał wszystkich swymi iluzjami, to Laona miała inny strach w swym sercu. Bała się, ale nie oglądała za siebie, była skupiona, ale nie drżała na najmniejsze trzaśnięcie gałązki... a może jednak? Ale i to w innym rozumowaniu.
Bała się chwili gdy nadejdą... Czy ich zabiorą? Czy będą chcieli pomóc, czy nie wpuszczą? Jak to będzie gdy w końcu Go zobaczy?
Czy nią wzgardzi? Czy nie będzie chciał widzieć na oczy?
Słyszała. Wiele słyszała, choć zawsze w ciemnych kolorach i chyba to właśnie dlatego tak się obawiała. Co to będzie?
Pytania takie i tym podobne towarzyszyły półelfce przez bite dwa dni które spędzili przedzierając się przez las.
Poczuła jak serce zaczyna wybijać coraz szybszy rytm gdy okazało się, że stoją już przed mostem... a chwilę później byli już za nim i dalej, dalej, dalej... I zaczęło się coś, czego się spodziewało, ale z drugiej strony jednak nie...
To było straszne, ale i ekscytujące za razem. Mieszane uczucia kotłowały się w półelfce i nie wiedziała czy już wypuścić strach, by ją całą ogarniał, czy podniecenie tą całą sytuacją. Mnóstwo najróżniejszych uczuć, tak sprzecznych i niemożliwych razem... a jednak, ona potrafiła je w sobie przytrzymać... niewiadomo czemu. Gdyby ktoś chciał kiedyś namalować obraz jej uczuć... był by zdecydowanie mieszaniną wielu kolorów, nieskładną i rażącą w oczy... niezrozumiałą, bez wytłumaczenia. Taka niestety była jej sytuacja...
Teraz jednak i strach zagrał w jej emocjach gdy pojawiły się niewytłumaczalne rzeczy, och, no gdyby ktoś się uczepił - wiadomo, były wytłumaczalne, ale... i tak się bała. Jak wszyscy z resztą.
Żywiła nadzieję, mimo, że pojawiły się bestie. Starała się wziąć w garść, bo przecież była pewna, że to iluzja! Ale jednak, widziała to i strach robił swoje... Mimo wszystko ciężko było niedopuścić do siebie informacji jakie były przekazywane przez jej oczy... bo czy miała pewność, że to wymysł? Jedyną formą ratunku był Mistyczny Wzrok, jakim wraz z kapłanem dysponowali. Półelfka widziała aury, ale widziała też jak towarzysze dobywają broni, jak gotują się do obrony, więc i Laona przeszukała gorączkowo umysł w poszukiwaniu jeszcze jakiegoś, skutecznego zaklęcia... bo przecież nawet iluzja potrafi zabijać!

 

Romulus

 

__________________
Why Do We Fall? So We Can Rise

Bronthion

~Na łodzi~

Już od jakiegoś czasu miał problemy ze snem. Rewelacje ostatnich dni wcale nie ułatwiały odpoczynku. Pierwszej nocy jednak kiedy znaleźli się na łajbie usnął jakby miał więcej się nie obudzić. Jego ciało i umysł było zbyt zmęczone, usnął niespokojnym snem pełnym niepokojących obrazów zwiastujących mroczną przyszłość.

Co raz częściej jego myśli ciągnęły go w stronę tajemniczego czarnego pudełka ukrytego na dnie plecaka. Coś w nim było… im więcej koszmarów, im więcej skazy rozchodzącej się po nim i im więcej wątpliwości tym przyciąganie było silniejsze. Na tyle, że nie ryzykował otwarcia plecaka na całą szerokość, walczył.

- Randalu!-

Usłyszał Salarin będąc wewnątrz łajby. Wybiegł szybko na zewnątrz dostrzegając czarodzieja.

- Co Ty wyprawiasz Randal?! –krzyknął głośno pieśniarz starając się przebić przez szum fal-

Odpowiedzi nie było, była za to inna.

- Nie spodziewałem się, że pieniądze nie przekonają tego chciwca. Wygrała druga słabość, tchórzostwo. Nie wiem, które gorsze –mruknął do siebie.


Mówi się, że im dalej w las tym więcej drzew. W przypadku Salarina im dalej zagłębiali się w Knieję Obłędu tym bardziej coś wierciło mu w środku wyjątkowo upierdliwą dziurę. Pierwszej nocy od wejścia kiedy zarządzono postój na noc Salarin wymknął się cichaczem na pewną odległość. Zostawiał po drodze znaki żeby się przypadkiem nie zgubić, ale nie oddalał się aż tak daleko by niebezpieczeństwo było jakoś specjalnie duże. Ciemność i grube pnie drzew zapewniały dobre ukrycie, wszechobecna atmosfera tajemniczości nie zapewniała poczucia bezpieczeństwa w najmniejszym stopniu. Pamiętał w jakiej są sytuacji i co się może zdarzyć. Ciekawość była jednak zbyt silna.


Usiadł na ziemi opierając się o jeden z wielu pni i otworzył plecak. Od razu je dostrzegł, dostrzegłby je pośród stu identycznych pudełek, to właśnie jedno. Złapał je w dłonie i powoli wyjął z samego dna. Odpiął złote zawiasy i jego oczom ukazał się najpiękniejszy zestaw szachowy jaki w życiu widział. Figury wykonane ze złota i platyny, tak precyzyjne jakby wyszły spod ręki najwspanialszego rzemieślnika. Błyszczały nieznacznie w mroku odbijając te niewielkie promienie księżyca przechodzące przez gęste korony drzew. Podstawka wykonana z czarnego i białego marmuru wypolerowanego na błysk dodawała jeszcze przepychu. Salarin zdał sobie sprawę, że widzi przed oczami małą fortunę, nie pomyślał jednak nawet przez sekundę o ewentualnej sprzedaży.

Ustawił odpowiednio wszystkie figury na swoich miejscach i wpatrywał się w nie przez chwilę. Uczucie więzi było silne, ale nie wiedział co z tym zrobić. Był przecież sam, do gry potrzeba dwóch osób. Westchnął nieco zrezygnowany i ruszył od niechcenia pionkiem mówiąc

- Twój ruch.

A wtedy stało się coś bardzo dziwnego. Przeciwny platynowy pionek sam ruszył się z miejsca. Salarin aż drgnął i zamrugał nie wierząc w to co widział. Serce zaczęło mu walić jak młotem, ale wykonał następny ruch. Platyna znów odpowiedziała, jeszcze raz, jeszcze, jeszcze, jeszcze… przegrał w 10 ruchach. Oparł się wygodniej plecami i wypuścił powietrze głośno. Nie był amatorem, zdarzało mu się grywać bardzo często kiedy jeszcze mieszkał w Everesce, było to jednak dawno, a do tego teraz te emocje i gorąca głowa nie sprzyjały logicznemu myśleniu. Postanowił spróbować ponownie. Tym razem przetrwał 14 ruchów. Uderzył pięścią w ziemię swoje i policzki kilka razy żeby się orzeźwić, zawziął się. Poczuł się jak uzależniony od używek.

Jedna partia, kolejna, kolejna, jeszcze jedna. Nie wiedział ile godzin mu się zeszło, dał z siebie wszystko i w pewnym momencie pomyślał nawet, że uda mu się zwyciężyć, wyjątkowo zacięta gra, długa i pełna nerwów. W końcu jednak przegrał ponownie i to ostatnim pionkiem.

- Cholera jasna! –złapał damę w dłoń i rzucił nią w pobliskie drzewo-

„Daj spokój złociutki, tym razem nie było tak źle. Poszło Ci wręcz bardzo dobrze” – w głowie Salarina rozbrzmiał miękki kobiecy głos, pełen drapieżnej nutki.
Słysząc to poderwał się na równe nogi i dobył rapiera rozglądając się.
- Kto tu jest?! Pokaż się.
„Bardzo bym chciała, ale jestem uwięziona. Spójrz w dół”
Pieśniarz posłusznie spojrzał na złoto-platynowe szachy.
- Ty jesteś…
- Tak –odpowiedziała- jestem duchem uwięzionym w tych figurach. W dodatku bardzo samotną kobietą spragnioną rozrywki, nikt od bardzo dawna nie używał tego zestawu. Bano się go, mnie. Od wieków nie miałam takiego trudnego orzecha do zgryzienia jak przed chwilą, potrafisz być niezły.

Salarin milczał przez chwilę.
- Uwięziony duch? To Ciebie czułem cały czas?
- Tak, chciałam na Ciebie wpłynąć i wpłynęłam. Najlepszym dowodem jest ta sytuacja. W dodatku myślę, że będę potrafiła Ci pomóc.
- Pomoc takich istot jak Ty zawsze ma swoją cenę. Skąd w ogóle możesz wiedzieć czego potrzebuję?- zapytał siadając na swoim stałym miejscu-
- Byłeś tak skupiony na grze, że mogłam przeglądać Twój umysł jak otwartą księgę. Wiem o Tobie tyle samo co Ty sam albo i więcej.
- Udowodnij
- Ah, takie dziecinne gierki… dobrze więc. Wiem dobrze co wydarzyło się w pałacu Duirsara w dniu Twoich urodzin. Myślę, że nie byłby zadowolony gdyby dowiedział się, że jego cór…
- Dość –uciął stanowczo- wierzę…
- Pragniesz potęgi, pragniesz siły Salarinie –duch kontynuował jakby nie było wcześniej żadnego udowadniania- nie możesz się pogodzić z tym co się dzieje, chcesz być silniejszy, a ja mogę Ci to zapewnić.
- Jak? Jesteś tylko uwięzionym duchem, co możesz..
- Jestem na tyle potężnym uwięzionym duchem, że teraz mówię do Ciebie chociaż nie powinnam, czytam Twoje myśli i potrafiłabym przekazać je komuś innemu gdybym się postarała. Uwierz, mogę być Twoim najgorszym wrogiem, a chcę to załatwić po dobroci.

Pieśniarz przez chwilę nic nie mówił wpatrzony w liściasty dach. Rozważał, kalkulował, był świadom że nie wszystko co zrobił powinno wyjść na światło dzienne. Zdolność przekazywania jego myśli i wspomnień nie musi być prawdziwa, ale jedno już udowodniła, drugiego wolał nie próbować. Wziął do ręki drugą damę i powiedział.

- Jak wygląda załatwienie sprawy po dobroci?
- Świetny wybór! –usłyszał radosny głos w swojej głowie zupełnie pozbawiony gróźb- Uwolnisz mnie, a wtedy ja dam Ci Twoją moc. Przekażę Ci symbole jakie musisz narysować, umieścisz zapakowany i zamknięty zestaw w środku, skropisz obficie swoją krwią i powiesz to co ja Ci powiem.

„Nie powinienem tego robić… kto wie co może z tego wyniknąć. .. Mówią, że cel uświęca środki. Wierzyłem w to czy nie? Nie pamiętam, to jednak klasyczny przykład tego powiedzenia. Uwolnię ducha po to by dbać o własny tyłek i reputację i zdobyć moc do ochrony innych? Czy ja to robię dla siebie czy dla nich? Sam już nie wiem, jak ja już mało wiem…”

- Nie myśl tyle, Twój umysł jest jak ser z wielkimi dziurami. Twoja skaza bardzo Cie osłabia, spowalnia. –jej głos zwolnił i stał się bardziej dobitny, mamiący, nieco nawet troskliwy- Wiesz, że gdybyś znalazł mnie wcześniej to Lairiel mogłaby żyć? Filut także, a gdyby to się stało dawno, dawno temu to Cynthia też by żyła –w tym momencie pieśniarz spojrzał gdzieś w bok- możesz mieć więcej możliwości zapobiegania temu co zły los stawia na Twojej drodze, chcesz tego prawda? Zrób to dla nich, dla tych setek ludzi jakich spotkasz na swojej drodze, których ze mną będziesz mógł ocalić –czuł się w tej chwili jakby kobiece usta znajdowały się tuż przy jego uchu i wlewały do jego umysłu truciznę-

- Co zrobisz po tym jak Cię uwolnię? –zapytał nie zbliżając się do tematu jaki poruszyła przed chwilą, zupełnie jakby to zaakceptował i nie miał nic do dodania-
- Skorzystam z mojej nowej wolności, dawno nie miałam okazji rozprostować kości. Poza tym czymże jest jeden duch wobec większej szansy na pokonanie Wielkiego Pożeracza? Co byś wybrał? Uwolnić jednego ducha i znacznie zwiększyć swoje szanse czy zaprzepaścić to i postawić życia i dusze tysiąca istnień na szali?

Salarin westchnął i przymknął oczy.
- Rozumiem, że to wszystko jest wiążące? To umowa?
- Oczywiście. Masz wszystkie karty na stole, swoją nagrodę, cenę jaką masz zapłacić i perspektywę. Co wybierasz?
- Nie wiem czy do końca postępuję dobrze, ale… zgadzam się. Powiedz dokładniej co mam zrobić.


Wszystko zostało przygotowane w zaledwie dziesięć minut. Wiedział, że prawdopodobnie nikt z jego towarzyszy nie poparłby tego co robił teraz. Dlatego też odszedł jeszcze dalej, musiało to zostać otoczone ścisłą tajemnicą. Pieśniarz zdziwił się na początku prostotą rysowanego symbolu, najzwyczajniejszy w świecie odwrócony pentagram nie wyglądał imponująco, ale postępował dalej wedle wskazówek. Umieścił w samym środku zamknięte pudełko i posłusznie naciął sobie ramię. Krople krwi gęstymi kroplami oznaczały szachy na czerwono, kiedy praktycznie całe były już nią splamione cofnął rękę. Stanął przed okręgiem jaki narysował i powtarzał wersy inkantacji jakie pojawiały się w jego głowie.

- IGNIS MAE CO CHERESTIO! DER IKAR VISH DA KNIL VON ARE! AGES RASH NAH NIH OVE!


W pewnym momencie pentagram rozbłysł pomarańczowo-czerwonym światłem, a na jego powierzchni zaczęły tworzyć się kolejne symbole jakich Salarin z pewnością nie potrafiłby sam narysować.

Przez myśl przeszło mu, że to wcale nie ducha właśnie uwolnił. Nie wiedząc czemu dopiero teraz dotarła do niego ta informacja, a to było oczywiste… jak już usłyszał o tym jak to wszystko ma wyglądać mógł domyślić się, że ma do czynienia z demonem. Czemu o tym nie pomyślał? Nie znał odpowiedzi na to pytanie.

W jednej chwili symbole zniknęły nie pozostawiając po sobie żadnego śladu prócz drażniącego nieco nozdrza zapachu siarki. Pieśniarz rozejrzał się wokół siebie nie dostrzegając żadnej innej istoty, pudełko także stało tam gdzie wcześniej „Coś poszło nie tak?”

- Jesteś tu? –zapytał w ciemność

Przez chwilę odpowiadał mu jedynie szum liści na wietrze lecz po chwili…

- Mmm… wspaniałe uczucie, dziękuje.

Głos dobiegał zza jego pleców, odwrócił się szybko i osłupiał. Przed jego oczami stała najpiękniejsze kobieta jaką w życiu widział, na tyle urodziwa że nie mogła być człowiekiem. Jej niesamowite oczy potwierdzały to w zupełności, a tatuaż mieniący się czernią i złotem dodawał jej jeszcze egzotyki.


Była wysoka, praktycznie wzrostu Salarina. Jej długie kruczoczarne włosy spływały falami do połowy pleców. Długa krwistoczerwona suknia z rozcięciem na udzie świetnie zgrywała się z czernią włosów. Kolejne rozcięcie tym razem z przodu ledwo utrzymywało wydatne piersi w jednym miejscu odsłaniając też część brzucha. Na jej przegubach dostrzegł jeszcze po jednej złotej bransoletce z wygrawerowanymi znakami niewiadomego pochodzenia i kolczyki w kształcie półksiężyca. Suknia sięgająca niemal do ziemi ledwo pozwoliła dostrzec, że kobieta była… bosa.

- Zaskoczony? Zawsze tak reagujecie, mężczyźni –zapytała poprawiając sobie włosy.
- Nie jesteś duchem, wiedziałem ale…
- Ale nie pozwoliłam dotrzeć tej informacji do Twojej świadomości. –ucięła stanowczo- tak naprawdę jestem demonem i gdybyś to wiedział to nie uwolniłbyś mnie. Byłeś tylko pionkiem w mojej grze, bardzo użytecznym pionkiem –powoli zmysłowym krokiem zaczęła zbliżać się do Salarina- Pionkiem, który dostarczył mi odrobinę rozrywki i któremu wiele zawdzięczam mimo wszystko –pieśniarz nie cofnął się kiedy podeszła do niego i pogłaskała go po policzku- zasługujesz na nagrodę.

Elf wprost chłonął ją wzrokiem, nie chciał się nawet cofać, nie próbował kryć swych myśli wiedząc że i tak je odczyta, ale zachował jeszcze odrobinę rozumu.

- Pionek demona? Świetnie, przejdźmy zatem do Twojej części umowy –powiedział udając hardego, prawdopodobnie nie utrzymałby uwagi na jej twarzy gdyby nie te hipnotyzujące oczy-
- Cii… -położyła mu palec na ustach- bycie moim pionkiem nie jest takie złe, potrafię być bardzo hojna.
- Nie wątpię –bezczelnie przesunął po niej wzrokiem od góry do dołu co wywołało jej perlisty śmiech-
- Przejdźmy zatem do Twojej nagrody. Wiem co w sobie nosisz Salarinie, wiedz że siła emocji potrafi być bardzo potężna. Jestem mistrzynią manipulacji ludzkimi emocjami, nauczę Cię kontrolować Twoje i ukierunkowywać je tak jak Ty tego chcesz. –nachyliła się do jego ucha obdarzając go zapachem nieziemskich perfum- Jednak to Ty musisz wziąć tę moc ze mnie.

Pieśniarz czuł się co raz bardziej bezradny, to tak jakby każde jej słowo kształtowało jego emocje w taki sposób w jaki ona sobie zażyczy. Spojrzał na jej wypięty tyłek gdy się nachyliła i poczuł, że spodnie są zdecydowanie zbyt ciasne. Demon uśmiechnął się szeroko odsłaniając kiełki.

- Zdecydowanie zbyt długo byłam zamknięta. To Twój szczęśliwy dzień, jestem taka… wygłodzona.

Salarin wyciągnął do niej ręce i przyciągnął do siebie łapiąc mocno za pośladek. Demonica uniosła brew nieco rozbawiona i zaciekawiona co zrobi dalej.

- Nadal masz w sobie wątpliwości pomimo mojego głosu, nadal myślisz czy to co zrobiłeś jest słuszne czy też nie, zaradźmy temu –nie czekając na reakcję dotknęła palcem jego piersi, a wtedy w Salarinie nie pozostało nic prócz niepohamowanej żądzy- Myślisz, że mi podołasz śmiertelniku? -zapytała łapiąc go za krocze-

Nie było trzeba więcej słów. Odpowiedzią był namiętny i pełen pożądania pocałunek. Zaklęcie ciszy skutecznie tłumiło odgłosy kochanków.


Kiedy chmura pożądania opadła trwała jeszcze noc. Musiała być by zdążył wrócić do towarzyszy bez wzbudzania podejrzeń. Był całkowicie wyczerpany, czuł że jak położy się spać to miną długie godziny nim wypocznie w pełni. Nie wspominając o licznych śladach na ciele od ukąszeń, paznokci czy innych drobnych zranień jakich nabawił się nie wiedząc kiedy.

- Jesteś pierwszym z Twojego gatunku który przeżył –wyrwała go z rozmyślań swoim miękkim głosem- pozwoliłam Ci, zależy mi byś przeżył.

Elf popatrzył na nią półprzytomnym wzrokiem, wyobraził sobie przez chwilę własną śmierć.

- Zależy Ci? Dlaczego? Jesteś wolna, mogłabyś równie dobrze zabić mnie i zniknąć.
- Owszem, mogłabym –mruknęła beznamiętnie- ale po co mam korzystać tylko raz z zabawki jeśli mogę użyć jej wiele razy? Ciekawi mnie jak sytuacja potoczy się dalej, jak poradzicie sobie z relikwiami i Alabasharaan. To może być całkiem interesujące i dostarczyć mi wiele rozrywki.
- Zawsze wydawało mi się, że demony mają właśnie takie podejście.
- Dziwisz się? Jakbyś żył tyle lat co my to też szukałbyś zajęcia. Źle wykorzystana wieczność może być gorsza od śmierci.

Popatrzyła na niego nieco rozbawionym wzrokiem i w jednej chwili z jej pleców wyrosły nietoperze skrzydła dorównujące jej wzrostem, z czoła wystąpiły zagięte do tyłu rogi, a w rękach pojawił się czarny, kolczasty bat

- Gotów na drugą rundę? –strzeliła batem o drzewo odłupując z niego spory kawałek kory-

Salarin wybałuszył oczy co wywołało kolejną falę jej śmiechu.
- Zartowałam, jak mowiłam nie chcę Cię zabić, a teraz z pewnością by się to tak skończyło. Wyrobisz się –puściła mu oczko na co roześmiał się sam po raz pierwszy podczas tej rozmowy-
- Wszystkie Succubussy takie są?
- Nie jestem byle Succubussem –spiorunowała go spojrzeniem- gdybym nie miała iście szampańskiego nastroju to usmażyłabym Cię na wolnym ogniu tak byś darł się w siedmiu różnych językach.
- Znam tylko sześć –wypalił bez zastanowienia i gdyby mógł to ugryzłby się w jezyk, uświadomił sobie jak bardzo igra z ogniem i że powinien całować los po nogach za to, że wyszedł z tego wszystkiego cało-

Demonica zmrużyła oczy, wróciła do dawnej postaci i westchnęła.
- Masz szczęście, że sobie to uświadomiłeś. –rzekła dając kolejny popis świetnego czytania myśli- nie igraj z ogniem lub rób to umiejętnie bo skończysz jako nawóz dla roślin. Nie wiesz z kim masz do czynienia i nie dowiesz się, ale możesz mi mówić po prostu Glys. –Salarin kiwnął tylko głową na znak, że się zgadza- Czas na mnie –spojrzała na niego z ukosa- jeszcze się spotkamy, będę w pobliżu, będę obserwować wasze poczynania.
- Zaczekaj! Jak kontrolować tą moc? Jak konkretnie działa?
- Jestem pewna, że do tego dojdziesz –powiedziała krótko i rozpłynęła się w powietrzu-

Salarin westchnął i oparł się ponownie o pień drzewa. „Czas wracać do obozu, żeby tylko nikt nie zauważył mojej nieobecności…”


Sny nie zapewniły mu należytego wypoczynku. Widział w nich siebie w innej roli niż dotychczas, zachowywał się inaczej niż zwykle. Był po prostu... inny. Po otworzeniu oczu nie dowierzał jeszcze przez chwilę w to co się stało. Z rozmyślania wyrwała go ręka Gustava ponaglająca do marszu za co miał ochotę dać mu po prostu w pysk. Kiedy sobie uświadomił co znikąd pojawiło się w jego głowie zaniepokoił się nieco "Spokojnie... przecież on nic nie zrobił", uspokajał się w myślach.

Nie będąc pewnym swoich przyszłych poczynań ruszył w dalszą drogę. Póki co jedynymi objawami była chęć skomentowania ciętym żartem niektórych wypowiedzi towarzyszy.

 

__________________
"Kiedy nie masz wroga wewnątrz,
Żaden zewnętrzny przeciwnik nie może uczynić Ci krzywdy."
Afrykańskie przysłowie

Kata

Muzyka wciąż grała w jej głowie, mimo że nigdzie nie było fortepianu. Ojciec zabrał go mając dość roznoszących się echem po pustych komnatach, smutnych melodii które wygrywała jego zamknięta pod kluczem córka. To była jakaś paranoja, albo próba jej wytrzymałości którą znosiła z wielkim bólem. Odcięta od przyjaciół, wcześniej uwalniała swoje emocje w muzyce. Teraz wpatrując się przez okno w zachodzące nad miastem słońce nie miała nawet tego. Jak trzeba było być bezwzględnym by tak traktować najbliższych? Po oku pociekła jej gorzka łza, powoli wyrabiając sobie tor przez gładki, elfi policzek.


Najbardziej bolesne było to że kochała swojego ojca, albo raczej wspomnienie o nim on zaś tego nie doceniał. Elmethaar zmienił się wraz z czasem, jakim oddawał zbyt dużo z siebie by utrzymać Mbarneldor odciętym, a może to jego cierpienie było jak nieuleczalna choroba z którą Selene nie potrafiła nic zrobić. Podobno wszystkie elfy kochają sztukę, ale on nigdy nie doceniał starań swojej córki. Był zły gdy dowiedział się że Selene nie ma zamiaru uczyć się w szkole magicznej, a zamiast tego zajmuje tak nic nieznaczącymi w jego oczach błahostkami. Już dawno podjął decyzję by poświęcić wszystko dla przetrwania Mbarneldoru, a do tego córka - artystka nie była mu potrzebna. Zawiodła go i została odsunięta na bok. W dodatku elfka była równie uparta co jej matka, a to sprawiało że tym bardziej wpadał w gniew. Emocje zasypane pod wieloletnim, niewzruszonym śniegiem wciąż były żywe i szarpały sercem jej ojca. Szkoda tylko że jedynie te negatywne.

Bała się że go straci, albo że już tak się stało, a ona marzycielka oszukuje samą siebie. Pozbawiona tego co kochała najbardziej - wolności, przyjaciół i muzyki czuła się jakby Elmethaar przelewał na nią część swej goryczy. Mimo że było to bardzo bolesne, nie wiedząc dlaczego gdzieś w głębi zgodziła się na to i poddała bez większej walki, choć z każdym dniem coraz dotkliwie odczuwała tego skutki. Ile czasu ojciec chciał traktować ją jak małą dziewczynkę i narzucać swoją wolę, nie pozwalając przejąć steru by mogła popłynąć w kierunku własnego szczęścia?

Dzień i łzy kończyły się odsłaniając coraz bardziej widoczne, mieniące chłodnym blaskiem gwiazdy tak na niebie jak na wilgotnych policzkach. Drobna sylwetka zniknęła z okna, chowając w cieniu razem ze słońcem.



Wciąż mieszająca się ze snem rzeczywistość opornie do niej docierała mamiąc umysł odrobiną kłamstwa i prawdy. Elfka przetarła zaspane oczy i zamrugała próbując dostrzec nabierającą kształtów, zbliżającą się postać.

- Panienko Shardaerl?- usłyszała znajomy, miły dla ucha jednak wiecznie smutny głos Tiritha - Pierwszego Tropiciela. - Czy mogę wejść? Przybywam na rozkaz Wielkiego Elmethaara.

Selene zrozumiała że szykuje się coś większego i choć po nieco spiętych brwiach dało się wyczytać jej niepokój, uśmiechnęła się do elfa delikatnie. Jako że dawno nie miała okazji nikogo nim obdarzyć było w nim tym więcej czaru i uroku którym tak lubiła się otaczać. Była bowiem niewątpliwie bardzo atrakcyjną kobietą, jedną z piękniejszych dziewcząt Mbarneldoru znaną w całym mieście nie tylko z racji swojej pozycji, ale także jako uzdolniona piosenkarka i artystka. I tą sławę wolała znacznie bardziej, uciekając od manier do jakich powinna się stosować dama dworu. Była na nie zresztą zbyt żywiołowa i bezpośrednia.

Z wyglądu przypominała bardzo swoją matkę o dość posągowej urodzie, długiej szyi i nogach, ale także zgrabnej i szczupłej sylwetce.


Cerę miała dość bladą jak na słoneczną elfkę, a oczy o barwie głębokiego fioletu. Nieco zarysowane mięśnie bardziej upodabniały ją do uroczej, zadbanej piratki niż wiotkiej szlachcianki. Wyraz twarzy, spojrzenie oczu i uśmiech emanowały tajemniczym, iskrzącym płomyczkiem który nadawał jej osobowości jakiegoś niezgłębionego drugiego dna. Długie i wdzięczne włosy o głęboko czerwonej barwie sięgały aż za ramiona, mniej więcej do połowy pleców. Był to jej naturalny kolor chociaż elfka trwale wzmocniła ich barwę i połysk jak przystało na córkę w czarodziejskiej rodzinie.

Skryta w półcieniu opuściła narzutę do bioder i podciągając kolana usiadła w łóżku. Była okryta piękną, czarną halką ze szlafroczkiem. Jedną z jej bogatej kolekcji której i tak nie było kiedy wykorzystać, tak więc używała jej bez specjalnej okazji.



- Miałam nadzieję że przybywasz z ratunkiem, by mnie uwolnić Trith.. Skoro jednak przysyła Cię mój ojciec jesteś więc katem? – Zachichotała miękko i rozkosznie, poprawiając włosy i nieco flirtując z elfem choć nie miała wobec niego żadnych planów. - Po co ten cały rynsz… – Urwała nagle i spoważniała, a jej głos stał się pretensjonalny. - Maska? Ojciec chce mnie wyrzucić?!

- Intruzi, Panienko. Wasz ojciec miał wizję... Mam wyruszyć w las i ich odnaleźć. Ale...Ale Wielki Elmethaar nakazał, byś to ty pokierowała poszukiwaniami. - wzruszył tylko ramionami. Elmethaar rzadko zdradzał sens swoich wizji. Ba! Nigdy nie zdradzał wszystkiego co w nich ujrzał czy odczytał. Selene była pewna, że jakiś powód dla wciągnięcia jej w tą wyprawę istniał. Ale równie pewna była tego, że może go nigdy nie poznać.

- Macie się przygotować jak najszybciej. Otrzymacie maskę i pięciu ludzi. Wraz ze mną. Mamy odnaleźć intruzów, rozbroić, dowiedzieć się kim są, czego szukają, jakie noszą imiona... I... I mamy sprowadzić ich do Mbarneldoru, moja Pani.- ukłonił się nisko.

Przez twarz elfki przeszedł nieco rozdrażniony grymas i ślad zawodu.

- Oczywiście nie miał ochoty sam ze mną o tym porozmawiać… - Gdy jednak Selene zwietrzyła szansę na choć chwilową wolność jej twarz przybrała lisi uśmieszek. Wyraźnie podekscytowana wyskoczyła półnaga z łóżka i zgrabnym ruchem przywarła do wielkiego kufra. Drobne dłonie powiodły przez jego linię, odrzucając zasuwy. Przyklęknęła i otworzyła go, wyciągają z wnętrza swą prawie nie używaną zdobioną kolczą koszulę. Już zarzuciła ją na ramię z zamiarem przeszukania reszty skrzyni gdy zdała sobie sprawę z dziwnej ciszy panującej w pokoju. Zerknęła za siebie w omamionego jej widokiem elfa i choć nie było widać jego oczu zza maski lekko rozchylone usta mężczyzny zdradziły wszystkie jego myśli. Zarumieniła się i mruknęła rozbawionym głosem do siebie, rozpromieniona.

- Trith, Oh.. Mój ojciec, za Tobą! - prawie krzyknęła.

- Ccco? - Elf ocknął się prędko zerkając za siebie jak poparzony, aż cały podskoczył.

- Nie gap się na mój tyłek! - Rzekła rozbawiona i śmiejąc się pod nosem wróciła do przebierania w ubraniach ze skrzyni.

- Wcale się nie gapię tylko.. Ja poczekam na zewnątrz, aż.. ee.. będziesz gotowa pani... - Zdezorientowany i zawstydzony mężczyzna uciekł czym prędzej na korytarz wzdychając i mamrocząc coś pod nosem co elfka próbowała jeszcze podsłuchać ale jej się nie udało.

Przygotowania trwały wyjątkowo krótko, gdyż Selene nie czekała na nic bardziej niż wyrwanie się ze swojej “celi”. Serce biło jej jak szalone w ekscytacji, ale i pewnej niepewności tego co będzie. Gdy w końcu wyszła, Trith zająkał się krótko by w końcu wydusić z siebie coś więcej.

- Panno Selene, nie sądzisz że ten strój jest nieco zbyt krzykliwy? Mamy tylko pojmać i rozbroić intruzów..

Elfka ignorując te słowa przeszła, przesuwając delikatnie bezradnego mężczyznę palcem.

- Cii.. Nie jestem łowczynią, jestem artystką. Nie idę nikogo pojmać. Idę przywitać naszych gości, nie popadajmy w paranoje.

- Ale.. - ponownie zająkął się Trith.

- Nie martw się, wszystko będzie dobrze.

- Nie jestem pewien czy Wielkiemu Elmetheerowi zależy na jakimkolwiek witaniu gości... - Elf uniósł w górę palec wskazujący którym pewna siebie kobieta ani trochę się nie przejęła.

- Nie zrezygnuje z szansy poznania nowych, ciekawych historii zza Mbarneldoru, Wyruszamy!!!



Ich mały oddział bardzo sprawnie przemierzał wielkie zaklęte lasy, zmierzając bezbłędnie ku zagubionym podróżnikom. Mimo drobnej paniki ze strony Tritha, Selene wcale nie przygotowała się tak źle. Miała przy pasie broń i kolczą koszulę na sobie, ta wykonana zresztą z wielkim oddaniem z lekkiego mithrilu miała drobne, liczne zdobienia zespolone z metalem. Jedyną różnicą między bardką, a resztą łowców był fakt że oni odziani byli w ubrania kolorystycznie rozmywające się w lesie. Selene zaś spod pancerza wystawała piękna, jaskrawo czerwona tuniko-sukienka wykonana z dość solidnego, grubego materiału by uniknąć obtarć ze zbroi. Niewielkie rękawy zdobiły czerwone falbanki, tak samo jak dół dość krótkiej sukienki. Wysokie, czarne, skórzane buty sięgały nieco za kolana i mimo braku obcasa, prezentowały się całkiem dobrze będąc połączeniem funkcjonalności i elegancji.


Żałowała nieco braku obcasa, ale przecież gdyby założyła elfie szpilki patrzono by na nią jak na idiotkę. Miała także również czarne, długie do łokci skórzane rękawiczki. Całość była bardzo ładna, zapewniała tyle ochrony ile powinna, ale z pewnością nie miała służyć ukryciu się pośród lasu. Mimo to wyeksponowanej czerwieni nie było też aż tak wiele. Zbroja miała być lekka i wygodna. Nie posiadała hełmu czy osłony nagich nóg, w tej jednak kwestii inne elfy z jej oddziału niewiele się różniły nie nosząc nagolenników tylko proste, elastyczne i wytrzymałe spodnie.

Ich polowanie doprowadziło do zagubionej w świecie iluzji drużyny, skołowanej i tak niepewnej swej przyszłości. Jako że to Selene dowodziła tej wyprawie, wraz z nią całą grupka przyczaiła się nieopodal, skryta za leśną roślinnością. Było to wprawdzie zbędne, gdyż wszechobecna iluzja sprawiała że obcy i tak by ich nie dostrzegli, żyjąc w swoim, nieistniejącym świecie. Pełne oczy dziewczyny zapatrzyły się na nich, zamrugały nieśpiesznie i rozbłysły jakoś ciepło.

- Trith, zobacz! Są z nimi elfy, a ten jest chyba klerykiem spójrz na symbol Pierwszego z Seldarine… Jak myślisz czego tu szukają? – Wyszeptała podekscytowana, powoli podążając razem z błądzącymi a jej śladem reszta równie zaciekawionych łowców.

~Ci dwaj są całkiem przystojni..~ - pomyślała z zadowoleniem.

- Nie wiem Panno Shardaerl, ale są z nimi również ludzcy barbarzyńcy. Spójrz. Trzech mężczyzn i kobieta. A nie… to chyba mieszaniec. – Rzekł surowo Trith.

- Oj przestań, nie możesz ich obwiniać o całe zło świata. Póki co to my szczujemy ich strachem… mam zamiar coś z tym zrobić. Czekajcie. – odparła Selene siadając wygodniej na jednym z wygiętych konarów, nieco nad ziemią. Poprawiła maskę którą miała na twarzy i zwróciła większą uwagę na otoczenie utkane z iluzji jej ojca. Zdawało się być równie pełne paranoi co jego umysł, trzeba było to zmienić na nieco weselszą wersję…


Wszelkie świecące dotychczas ogniki zniknęły, nie wiadomo gdzie, jakby rozpłynęły się w powietrzu. Niespodziewanie przed najemnikami, jakby z prześwitu nieskończonych koron drzew uderzył wąski snop światła. Zatrzymał się na drobnym konarze, na którym siedział tajemniczy, czarny zwierz przypominający szczura, ale znacznie większy. Miał duże, jakby wampirze ząbki i wredny wyraz pyszczka. Wpatrywał się przez chwilę swymi równie mrocznymi ślepiami w drużynę po czym zeskoczył na ziemię, a za nim powędrował otaczający go snop światła. Zwierz przysiadł, rozglądając się dookoła i mierząc wzrokiem nieumarłe ohydztwa pełznące po ziemi. Wybałuszył oczka i rozdziawił paszczę wydając z siebie pojedynczy, głośny, sykliwy pisk.


Rozniósł się on daleko echem sprawiając że kalekie potwory w istnym popłochu zaczęły uciekać czym prędzej w przeciwnych kierunkach.


Wokół najemników rozległo się ciche, rytmiczne stukanie, a czarny zwierz rozmiarów kota wykonał kilka drobnych susów, wskakując na coś obok. Wlepił swoje ślepka w najemników i zamarł w tajemniczym skupieniu. Wtedy też pod innym kątem uderzył w to miejsce większy promień światła, rozpraszając skrytą w cieniu postać na której ramieniu siedział teraz ten sam zwierz.

Przed oczami podróżników pojawił się balkon stworzony z wygiętych drzew, które obejmowały z wdzięczną czułością piękną perkusję, niczym swe dzieci w uścisku. Nieco wyżej siedział przystojny, muskularny niziołek z piracką chustą na głowie. Uderzał ostrożnie w instrument, jakby wyłapując rytm, w skupieniu nawet nie zauważając ich obecności. Osłupieni najemnicy nie zdążyli nic powiedzieć gdy silne dłonie, drobnego człowieczka z impetem uderzyły drewnianymi pałkami w membrany, a dźwięk uderzył jak fala tsunami o brzeg, przerywając leśną ciszę.




W jednej chwili sześć snopów światła zakręciło się dookoła niego, zatrzymując na pobliskich drzewach, które powyginane nabrały humanoidalnych kształtów. Dziuple tworzyły usta, konary dłonie, nosy.. całe twarze i sylwetki. Niektóre robiły za wdzięczne chórki, innym jakby z pnia sterczały drewniane, utkane z kory i liści instrumenty. Dołączając się do tego magicznego koncertu.

Wtedy zapaliło się kolejne światełko, a zza jednego z drzew wyszła delikatna i szczupła elfia postać. Była ubrana w długą iście balową , fioletową suknię która ciągnęła się po ziemi zbierając drobne liście. Wyglądała zupełnie jak Selene, nie miała jednak żadnej broni czy zbroi. Tak jakby zgubiła się myląc bajki.

Prawdziwa elfka siedziała wciąż nieopodal na konarze w towarzystwie swoich elfich łowców. Po skroni ześlizgnęła jej się drobna kropla potu, skupienie jakiego wymagała taka manipulacja iluzją jej ojca było bardzo wyczerpujące. Perkusja ucichła, a Selene zaśpiewała wraz ze swą magiczną sobowtórką która powoli podchodząc, ciepło zerknęła wprost na najemników.


Przez twarz Selene przeszedł wesoły, drobny i kpiący uśmieszek.


Elfka uśmiechnęła się zachęcając paluszkiem jakby zapraszając do siebie.


Rozejrzała się jakby traktowała las jak swój dom.


Obeszła ostrożnie drużynę, paluszkiem muskając naramiennik Gustava, po czym poszła dalej.


Wyciągnęła subtelnie dłoń ku stojącemu na przedzie Baelrahealowi, mężczyzna jednak oniemiały występem nie zrobił ani kroku.


Elfka obdarzyła ich czułym, ciepłym wzrokiem i nagle zniknęła nie pozostawiając po sobie śladu, a pusta suknia opadła na ziemię. Prawdziwa Selene zdjęła maskę i zeskoczyła z konaru podchodząc do drużyny i wciąż śpiewając. Łowcy zniknęli jej ze wzroku, las zaś przybrał ponownie swą ponurą formę którą zignorowała ukazując się najemnikom z lekką nieśmiałością, badając ich spojrzenia, ale nie cofając.


Wskazała dłonią zaczarowany, magiczny las.


Wyciągnęła bez lęku dłoń w kierunku obcych i uśmiechnęła się.


Gdy w końcu jedna z dłoni ujęła jej własną, elfka uśmiechnęła się przez chwilę i założyła swoją maskę ponownie, a instrumenty znów zagrały.



Delikatnie poprowadziła najemników za sobą, zaledwie kawałek do niewidocznych dla nich łowców. Sama zaś była widzialna, gdyż na swym miejscu utrzymywała iluzję samej siebie.


Pozwoliła w końcu najemnikom usiąść, kończąc swoją piosenkę która jakoś sama wpadła jej do głowy przez drogę. Las uspokoił się, niziołek który wcześniej grał zniknął, jak i wszystko poza spokojną florą. Z wyjątkowym podekscytowaniem w oczach zerkała na nich i w końcu usiadła naprzeciw nie mogąc powstrzymać emocji się w niej kotłujących. W końcu udało jej się wydobyć głos z ust.

- Witajcie podróżnicy, jestem Selene Shardaerl – niepoprawna artystka i córka Wielkiego Elmathaara, władcy Mbarneldoru. Mój ojciec życzył sobie bym pomogła wam trafić do naszej enklawy. Jest ze mną też kilkoro łowców którzy na razie wolą pozostać w ukryciu, pilnując mego bezpieczeństwa… – Elfka urwała czekając na to co powiedzą jej niezapowiedziani goście.

.

 

__________________

In the misty morning, on the edge of time
We've lost the rising sun

Romulus

- Dosyć!Zatrzymamy się tutaj i odpoczniemy. Będziemy spać na zmianę...Baelrahealu posiadacie jakąś magię, która zabezpieczy nas... nas... Sam nie wiem przed czym!
Elf odwrócił głowę na wybuch rycerza i zmierzył go zimnym spojrzeniem, zaraz jednak powrócił do obserwowania zmieniającego się otoczenia. Jego oczy, podobnie jak oczy Laony, płonęły niebieskim światłem, w garści trzymał zaś powróz na którym ciągnął związanego gwardzistę. Nie tylko obłąkany był źródłem … kiepskiego humoru Baelraheala, by delikatnie rzecz nazwać. Poczynając od tego że rycerz zdawał się zapominać że kilka bitych dni zajęło Gwardziście Boga i Laonie wypróbowywanie i ułożenie sensownego zestawu czarów, chroniącego ich najlepiej jak byli w stanie to obmyślić i zrealizować. To było jednak najmniejszym zmartwieniem.

Wszystko naokoło pulsowało od magicznych aur i efektów. Po “wypadku” z pierwszych minut po wkroczeniu do Kniei Obłędu Baelraheal nauczył się doceniać przewrotność i potęgę zaklęć Elmethaara. A gdyby ktoś inny miał jakieś “ale” to kapłan miał nadzieję że widok jego samego, padającego bez zmysłów na ziemię po rzuceniu prostego zaklęcia lokalizującego, zmieni nastawienie chętnego do zwady z władcą Mbarneldoru. I to mimo wielowarstwowej, długotrwałej ochrony kapłańskich modlitw, jaką tylko udało się mu ułożyć wraz z panną Navell po licznych próbach! Utrata świadomości była krótka, ale to co wydarzyło się później nie było wcale lepsze - straszliwe wizje zaatakowały jego umysł, mary i zwidy, zmieniające jego towarzyszy w odrażające bestie. Całe szczęście że zbyt był słaby by ustać na nogach i sięgnąć po broń, bo inaczej nie wiadomo byłoby czy wszyscy uszliby z życiem, mając przeciw sobie szaleńca uzbrojonego w Miecz Zjednoczenia! Podstępne odbicie jego własnej magii, wypaczonej i “wzbogaconej” przez zaklęcie Elmethaara, zamieniło go w lustrzane odbicie nieszczęsnego gwardzisty. A potem rzygał jak kot, chory i obolały.

Dopiero po długim czasie był w stanie użyć modlitwy i przywołać uzdrowicielską magię. Rąbnął wtedy pięścią w ziemię, jeden jedyny raz dając upust wściekłości. Wczepił palce w ziemię, podźwignął się, oczyścił prostą modlitwą ekwipunek z brudu i ruszył dalej, znowu na przedzie. Nie zapomniał jeszcze czasów gdy przemierzał knieje jako prosty tropiciel. Nie miał jednak okazji cieszyć się tym wspomnieniem - koszmarny ból głowy zbytnio mu dokuczał. Jedno było pocieszeniem w tej sytuacji, bowiem...
- Jeśli Elmethaar dotychczas nie zarejestrował naszego wejścia do lasu, to teraz na pewno to zauważył - wymamrotał wtedy do pozostałych. Wściekłość płonęła w nim - jako kapłan powinien stłumić w sobie negatywne emocje, ale był tylko niedoskonałym sługą swego bóstwa na ziemi i upadał jak każdy, nawet pod względem tego że miał wielką ochotę dorwać Elmethaara w swoje ręce i kopnąć go w … rodowe klejnoty.

W zasadzie … zastanawiał się czy tylko stres się na nim odbija. Nigdy nie uważał się za osobę o skomplikowanej psychice, ale od paru dni, od nieszczęsnej wyprawy w podziemia - albo prywatnej rozmowy z bóstwem, która miała miejsce nieco później? - jego myśli pomijały wiele z tego czym cieszył się wcześniej. Musiał sobie przypominać że jego siostra kilka tygodni temu wyszła za mąż … że podróż do Cormanthoru zimą będzie koszmarem … że z Filutem mieli zaległą partyjkę talis... Wciąż i wciąż rozpamiętywał nieszczęsną wyprawę do zamku i przeklinał się w duchu za zaniedbanie ostrożności.


Pogrzeb Lairiel, przygotowania do marszu, ostatnie zaklęcia z kunsztownie ułożonej z Laoną listy... Nauczył się cenić zaklinaczkę i jej zdolności, z podziwem kręcił głową gdy obserwował z jaką łatwością radzi sobie z osiąganiem efektów jakie widział jedynie w wykonaniu Lady Menedagary. Głupi nie był - widział jak wodziła spojrzeniem za Gustavem. Niemal nie przestawał myśleć o tym jak tu dobrać modlitwy i moce by w trakcie marszu przez Knieję nie opadli z sił i nie oszaleli od koszmarów Elmethaara. Widział i wiedział że jego bóg go nie opuścił - wyczuwał zmiany które go dotykały, po równi fizyczne i mentalne. Niestety, skaza również w nim tkwiła, ale zamykał myśli o niej w celach własnego umysłu, przyglądając się jej tylko badawczym, beznamiętnym okiem.

Śnił o walce, o wojnie i broni w dłoniach, a gdy się budził miał potwierdzenie tego co zaszło gdy wypróbowywał Moc. Co utracił, a co zyskał. Przypominał sobie czego nie dopilnował w podziemiach zamku i tłumił wściekłość na własną bezmyślność. Inni nie sprawili się lepiej, ale nie zwalał winy na innych. Byłoby to oszukiwanie samego siebie.

Modlitwy dodające sił w marszu, wyproszone łaski ochrony i obrony, widome przejawy boskiej opatrzności ukryte wśród ekwipunku by służyły wędrowcom. Pomniejsze zaklęcia dzięki którym zdolności Laony z “działających z dużą dozą prawdopodobieństwa” zmieniały się w “bezbłędne”. Marsz z bronią w dłoniach w poszukiwaniu śladu mieszkańców Mbarneldoru. I wreszcie napotkanie ich...


Gdy jęk nieumarłych rozbrzmiał wśród drzew Baelraheal zatrzymał się i przez chwilę wpatrywał się i przysłuchiwał sytuacji.
- Laona i Coen w środek! - rzucił gdy rycerz Gustav nie palił się do wydawania komend - Laono, będziesz naszymi oczami i kontrolować będziesz walkę; mości Coenie, użyjcie swej magii by zabezpieczyć siebie i te cenne karty, żadnych wycieczek-ucieczek na własną rękę! Tu jesteście chronieni najlepiej jak tylko można.

Gustav nadal się nie odzywał, a Baelraheal poświęcił ten czas na nałożenie dodatkowych zaklęć obronnych. Pewien był że iluzje ich otaczają, ale pewności nie miał i jego i Laony zmysłom ukazywały się kolejne warstwy ochron i wzmocnień przesycających ciała i przestrzeń naokoło nich. Czuł pot spływający mu po plecach gdy rozglądał się w którym kierunku uderzyć by wydrzeć się z koliska ożywionych trupów, gdyby doszło do walki. Jeśli nie były to iluzje to czekała ich ciężka przeprawa. A czuł już ciężki, przenikliwy odór grobu i rozkładu, nawet mimo tego że rozum podpowiadał mu że to tylko ułudy stworzone przez elfiego władcę. Laegmegil - jak nazwał Ostrze Zjednoczenia - błyszczał w jego dłoni gdy drugą sięgał do kieszeni plecaka. Smuga blasku trysnęła z torby i coraz bardziej się powiększała gdy wyciągał zapasowy medalion, a gdy wydobył go to jakby wśród mroku zabłyszczało słońce, takim światłem lśniło srebro, światłem wydobytym wprost z niebiańskich planów. Podniósł go w górę, a sfera blasku sięgała daleko ponad wierzchołki drzew i nieumarli niemal już wchodzili w jej zasięg. Kapłan zacisnął zęby - rozum podpowiadał mu inaczej, ale podświadomie spodziewał się że ze chwilę z ohydnych ciał zaczną odpadać skwierczące, dymiące strzępy mięsa...



Działające czary Baelraheala:

Efekty zaklęć:
+3 do KP sojuszników
+5 do rzutów obronnych sojuszników (+6 dla wyznawców Corellona)
+10 do rzutów obronnych na strach sojuszników (+11 dla wyznawców Corellona)

 

__________________
Why Do We Fall? So We Can Rise

Romulus

 

__________________
Why Do We Fall? So We Can Rise

Romulus

 

__________________
Why Do We Fall? So We Can Rise

Mizuki

Doprowadzające do szaleństwa iluzje, w obecności Selene przestały tak mocno uderzać w świadomość najemników. Stały się tylko zapierającym dech w piersiach tłem dla ich wędrówki drewnianym gościńcem. Nim jeszcze wyruszyli niewidzialna postać tropiciela zgarnęła oddaną przez nich broń, znikając wraz z nią gdzieś w głębi cienistego lasu.
Gustav, Coen i Kaisombra przez cały czas starali się trzymać gdzieś na tyłach maszerującej kolumny. Miny dalej mieli niemrawe, zdradzające niepewność. Gustav przez cały czas szukał oparcia dla dłoni, w miejscu gdzie jeszcze kilka chwil temu znajdowała się rękojeść jego miecza.
Po kilku godzinach dotarli do sięgającej ponad korony drzew bariery. Zdawała się stworzona z setek tysięcy splątanych pnączy, gałązek i konarów drzew. Tak gęsto splecionych, iż nie widać było pomiędzy nimi absolutnie niczego.
-Witamy w Mbarneldorze...- usłyszeli obojętny głos za plecami. Dopiero w tej chwili, przez cały czas towarzyszący im łowcy stali się widzialni. Piątka, tak jak ostrzegała Selene. Odziani w podobne co dziewczyna maski, z pewnością magiczne pancerze i łuki.
Sama zaś Selene ochoczo pokiwała głową, po czym wyszeptała cicho zaklęcie w kierunku bariery. Wszystkie gałązki zaczęły się poruszać. Coraz szybciej, i szybciej aż w końcu odsłoniły dalszą część deptaka prowadzącą w samo serce wioski... Zapierającej dech w piersiach wioski.
Pierwszym co rzuciło się wszystkim w oczy był majestatyczny bug, dumnie stojący gdzieś w sercu wioski. Jego korony przesłaniały niebo, przepuszczając jedynie nieliczne promienie budzącego się właśnie słońca. Snopy światła opadały, zdawać się mogło powolnie, na dachy domostw ustawionych gdzieś u stóp ogromnego drzewa. Kilka z nich postawiono na specjalnie przymocowanych do konaru platformach.
- Najwspanialsze miasta Moonshae powinny oddać pokłon temu miejscu... - wyszeptał Gustav z oniemiałą miną.
- Dalej, dalej. Nie będziemy tutaj czekać. – ponaglił już nerwowo Trith.
Ruszyli dalej gościńcem, ciągnącym się przez całe miasto. Minęli wzniesioną z drewna arenę... Arenę, która od lat nie widziała żadnych zabaw, turniejów. W większości zdominował już mech i drobne drzewa, które dopiero zaczęły swoją wspinaczkę w korony drzew. Po drugiej stronie gościńca, naprzeciwko areny rozstawiono kilkanaście, dużych namiotów. Ich odsłonięte wnętrze wypełniały ceramiczne wazy z owocowym winem, pitnym miodem, korzennym piwem. Były tam również beczki, skrzynie – choć bardzo różniące się w konstrukcji od tych, które spotkać można w pierwszym lepszym ludzkim mieście. Kosze wypełnione owocami leśnymi, wonnymi korzeniami czy zerwanymi, ogromnymi liśćmi.
W końcu dotarli w pobliże wielkiego drzewa, wstępując w jego cień. Ujrzeli dziesiątki starych, wzniesionych z niesamowitą rzetelnością domostw. Tym co mogło ścisnąć ich serce był fakt, iż większość z nich zdawała się wzorem areny od dawana nie zamieszkana. Roślinność wdarła się do ich wnętrza, rozsadziła gdzieniegdzie ściany, rozerwała dachówki. Uliczka, przy której na sekundę się zatrzymali pełna była tego typu ruin – chociaż dalej tak pięknych.


Niektóre z nich były jednak w użytku – co mogło cieszyć serce. W oknach paliły się malutkie, być może magiczne, lampki. Większość z nich była jednak zbyt oddalona – gdzieś na platformach uwieszonych przy konarze ogromnego bugu. Bardziej spostrzegawczym z najemników, w oczy rzucic się również mogła nieco wyższa konstrukcja. O strzelistej wieżyczce, tuż nad portalem wejściowym. Wciśnięta gdzieś między budynki u stóp wielkiego konaru. Obrósł ją mech i dziki bluszcz, jednak symbol wyrzeźbiony nad wejściem był rozpoznawalny.
-Ruszajmy dalej.-- ponaglił ponownie tropiciel o blond włosach.
Ruszyli w kierunku wspaniałego, zdobionego mostu, który zwieszony był nad sennym strumieniem. Nurt miał swój początek gdzieś pomiędzy korzeniami wspaniałego bugu. Jednak dopiero kiedy wstąpili na jego deski przed ich oczami ukazał się prawdziwy cud tego miejsca. Pałac... Wciśnięty gdzieś w gęstwinę na przeciwległym do wejścia skraju wioski. Pełen zadaszonych tarasów, pagód, wieżyczek. Wykonany w starym, obecnie już nie używanym, elfim stylu. Nie wybudowany z przepychem, tak jak kryształowe, lewitujące w powietrzu budynki Evermeet, jednak z gustem i majestatem jednocześnie.


Na ogromne schody, mające swój początek u stóp zdobionego portalu, padały promienie porannego słońca. Wtedy też na ich stopniach pojawiła się postać w fioletowej szacie.
Podeszli bliżej, jednak nim zdążyli dostrzec szczegóły wyglądu postaci, ta wyrzuciła przed siebie ramię, z którego wystrzelił świetlisty pocisk i rozbił się gdzieś pomiędzy najemnikami. W jednej chwili ich ciała oblepiła magiczna, półprzezroczysta maź, po której już za chwilę nie było śladu.
W końcu pozwolono im zbliżyć się do postaci czekającej na schodach na schodach. Gdzieś w górze, za plecami postaci w fioletowej szacie czaiło się kilku strzelców z przygotowanymi strzałami. Ci, którzy przyprowadzili najemników na miejsce, również przygotowali broń, zatrzymując się kilka metrów za plecami najemników.
Pierwszym co dało się ujrzeć w jegomości na schodach była jego przeraźliwie, wręcz chorowicie blada cera. Skóra zdawała się cienka niczym pojedyncza kartka papieru, spod której widać przepływającą żyłami krew. Długie, kruczoczarne włosy zaczesane były do tyłu, jednak część z nich opadała po bokach na ramiona elfa. Jego zielone oczy otaczały mocno przekrwione, przemęczone białka. Prawą brew przecinała nieładnie zagojona blizna. Wystające kości policzkowe dopełniały surowy wygląd.
- Jestem Elmethaar Shardaerl. Ostatni ze Starszyzny, Pan Mbarneldoru.- przemówił oschle, w kierunku najemników. Jego głos był raczej mało przyjemny dla ucha. Szorstki i zdradzający rozdrażnienie.
Krok w przód dał Gustav, kłaniając się przy tym głęboko.
- Pozwólcie Król...
Nim dokończył, albo i na dobre zaczął Elmethaar machnął w jego kierunku dłonią. Rycerz zadrżał lekko, urywając zdanie. Wyprostował się w jednej chwili, wodząc dłonią jak w amoku po swej twarzy. Odwrócił się na pięcie w kierunku najemników w poszukiwaniu pomocy. Jego usta... Zniknęły. Tam gdzie znajdowały się jeszcze przed sekundą, teraz dostrzec się dało jedynie gładką skórę.
- Pierwsza zasada. Odzywacie się tylko wtedy, kiedy dostaniecie moje wyraźne pozwolenie.- spiorunował spojrzeniem drużynę.- Ludzka hołota zawsze rzuca się do przodu z rozdziawioną paszczą. Nie jest to jeden z waszych dworów rycerzyno. I mam nadzieję, że ta szybka lekcja zapadnie Ci w pamięci. Być może w przyszłości baczniejszy będziesz na pewne grzeczności... O ile coś mnie przekona aby jadaczkę Ci zwrócić.
Gdzieś obok Elmethaara wyrósł Trith – łowca, który doprowadził ich w to miejsce. Zbliżył się do swego pana szepcząc mu coś na ucho.
- Baelraheal z Evermeet i Salarin Kaleb'Sur z Everski? Ooooch, jakże dawno oczekiwane odwiedziny. Cóż sprawiło, iż opuściliście swoje cieplutkie, pełne cudów naszego ludu miasta? Głód? Plaga? Nuda...?-- ostatnie słowa wypowiedział z niesamowitym jadem. - Jest znami i Lady Navell...- w tym momencie stary elf wlepił swoje spojrzenie w dziewczynę trzymającą się gdzieś z tyłu grupy. Zajrzał jej prosto w oczy i przez chwile milczał. Zdawało się, że zaglada w jej dusze. W jej umysł i mimo lat praktyki jako szpiega, zagląda w jego najgłębsze zakamarki. On wiedział... Wiedział kim jest Laona.
- Same znakomitości. Raduje się moje starcze serce... Raduje zaprawdę. Ale zacznijmy od małego sprzątania.- Jego ciało, jeszcze przed chwilą stwarzające wrażenie starczego, niezdolnego do wysiłku ciało wygięło się nagle. Zamachnął się głęboko, ostatecznie rzucając płomiennym pociskiem w jęczącego gdzieś u stóp najemników opętanego gwardzisty. - Nie wiem jaki niecny plan mieliście, sprowadzając tę plugawą istotę do mojego miasta. I mnie to nie interesuje w najmniejszym stopniu. Jeśli sami jesteście zbyt słabi, pfff, podjąłem decyzję za was i zrobiłem to co trzeba było zrobić od razu. A teraz... Trith. Zaprowadzisz te ludzkie wywłoki do domu po Maevrafenach. Tam możecie odpocząć, jednak nie radzę wychodzić i kręcić się po moim mieście... A nawet surowo tego zabraniam.- ponownie skierował swoje oblicze ku Laonie, tym razem uśmiechając się podle.- Selene, zaprowadzisz Lady Navell w miejsce gdzie nie pasują ani ludzie, ani elfy. Zaprowadzisz ją do starej świątyni... A raczej gorzelni naszego drogiego Foscaro. Co do waszej dwójki... Zapraszam do pałacu. Urządzimy sobie pogawędkę.

Selene, Laona, Shilvo
Spacer nie trwał długo. Po drodze Laona mogła przekonać się jak daleko postępowało wyludnienie wioski. Domu przylegające do uliczki, którą chwile wcześniej mijali w większości były opustoszałe. Jedynie stare, pokryte grubą warstwą kurzu meble, które dawni mieszkańcy musieli pozostawić po sobie, dawały dowód wspaniałych czasów jakie miejsce to miało dawno za sobą. Rzeźbione krzesła, wspaniałe owalne stoły, łoża z baldachimami, kryształowa zastawa pozostawiona gdzieś w przeszklonej komodzie. Wszystko to było wręcz na wyciągnięcie ręki, gdzieś za mijanymi oknami czy tarasowymi drzwiami domostw.
Dziewczęta dotarły w końcu pod budynek wciśnięty gdzieś między korzenie majestatycznego bugu. W nozdrza uderzał tutaj osty zapach... alkoholu. Jednak nie takiego, jakim uraczyć się można w przyzwoitych salonach. Raczej pospolitego bimbru, który wraz z uryną i wymiocinami nadaje niezwykle niepowtarzalnej woni wielu tanim przybytkom w całym Fearunie.
Po drugiej stronie drzwi umieszczonych pod strzelistą wieżyczką, ujrzały tuziny podstawionych pod ściany beczek. W centralnej części obszernej izby znajdował się odrapany i zniszczony stół. Cały zawalony niedomytymi talerzami. Na części z nich dostrzec też się dało gnijące resztki, którymi posilały się hordy much wraz z białym, wijącym się gdzieś z zaschniętym sosie potomstwem. Gdzieś dalej, w miejscu które zapewne wcześniej służyć mogło za ołtarz, znajdował się kolejny stół. Zastawiony był aparaturą, której powstydzić się nie mógł niejeden alchemik. Szklane fiolki, pojemniki, butle, rurki, bulgoczący rondel...Raj dla hobbysty i entuzjasty alkoholu.
W tym samym momencie usłyszały głośne chrapanie i ciche szepty. W nawie, po ich lewej stronie spoczywała pozornie krucha, mała jak na elfie standardy istotka. Za łoże służyła jej przecięta na pół beczka, wyścielona brudnymi, poplamionymi szmatami.

Salarin, Baelraheal
Najemnicy ruszyli w ślad za Elmethaarem w górę stromych, naznaczonych przez czas schodów. W ślad za nimi ruszyli natychmiast łowcy, do tej pory czyhający z bronią w pogotowiu gdzieś za ich plecami. Łuki zastąpiły lekko zakrzywione, elfie miecze. Atmosfera była wyjątkowo nerwowa.
W końcu minęli okazałe, ozdobione portalem wejściowe drzwi, skręcając w prawo. Przed ich oczami ukazał się długi korytarz, którego ściany ozdobione były licznymi freskami. Zapewne spod pędzli mistrzów o imionach dawno zatartych przez czas. Przedstawiały sceny wszelakie. Od polowań, przez obchody świąt, aż po malowidła przedstawiające słynne triumfy elfiej nacji z dawnych czasów.
Przez cały czas, gdzieś przed nimi sunęła przed siebie sylwetka w fioletowej szacie, ze splecionymi za plecami dłońmi.
Kolejne drzwi - i stali już w obszernym salonie, za którego oknami roztaczał się wspaniały widok na wioskę wraz ze skromnym tarasem. Podłogę tworzyły splecione ze sobą pasy cienkiego, białego drewna przypominającego wiklinę. Wszystkie meble - stoły, regały, fotel zdawały się stworzone właśnie z niej.
Kątem oka najemnicy dostrzegli strażników, którzy właśnie kończyli układanie ich wcześniej oddanego ekwipunku, gdzieś na stole pod ścianą.
-Usiądźcie Panowie.- bardziej rozkazał niż zaoferował gospodarz. W tym samym momencie, wiklinowa podłoga po bokach niewielkiego stolika poruszyła się. W kilka sekund cienkie paski wyrosły w górę, ostatecznie zastygając w formie dwóch, obszernych foteli.
-Iluve! Podaj Panu Bellasvalainon i Panu Kaleb'Sur wino, czy też nasze korzenne piwo. Co tam łechta ich delikatne, zamorskie podniebienia. - skierował swoje słowa do młodej elfki stojącej gdzieś na boku. Jej twarz była przyjemna dla oka. Kasztanowe włosy spięła wysoko w warkocz, pozwalając jednak by kilka kosmyków opadało na jej lekko zaróżowione policzki.
Służka natychmiast doskoczyła do jednego z regałów sięgając po kryształowe kielichy i karafki. W tym samym czasie jej pan zbliżył się do stołu z wyposażeniem lustrując je obojętnym wzrokiem. W końcu wbił spojrzenie w Miecz Zjednoczenia, następnie przeciągając ostrożnie dłonią po ostrzu.
- Proszę, proszę... Nigdy bym się tego po was nie spodziewał. Ale cóż, nie spodziewałbym się również, że ktokolwiek z takich jak wy w końcu przypomni sobie o nędznym i zabiedzonym Mbarneldorze.- ostatnie słowa wypowiedział z kpiną w głosie, zasiadając na fotelu przed najemnikami.- Baelraheal? Hmmm... Wydaje mi się, że lata temu imię to roznosił wiatr po Moonshae. To nie wasza pierwsza wizyta na archipelagu, zgada się Panie Bellasvalainon?- Nie dając miejsca na odpowiedź zwrócił się do Salarina- Waszego nazwiska jednak nie poznaję wcale... Zapewne nie pochodzicie ze znakomitej rodziny? Zresztą, jeśli Pieśniarzem Klingi się tytułujesz młodzieńcze to raczej przywykłeś do skromności. Jak bardzo zasługi takich jak Ty są niedoceniane w naszym społeczeństwie? Ha! Oczywiście kiedyś było inaczej... Ale teraz? Zubożała garstka śmiałków, których większość ma za relikt przeszłości. Pasujecie do nas...- uśmiechnął się wrednie -Pozostał nam tutaj jeden taki relikt. Może zechcecie go poznać? Staruszek już dogorywa, ale jestem pewien, że widział więcej w swej karierze Pieśniarza niż wy Panie Kaleb'Sur. No dobrze... A teraz mówcie. Byle szybko... Co za cholera was tutaj tak nagle przygnała, co?

 

__________________
"...niech nie opuszcza ciebie twoja siostra Pogarda
dla szpiclów katów tchórzy - oni wygrają
pójdą na twój pogrzeb i z ulgą rzucą grudę
a kornik napisze twój uładzony życiorys"

Romulus

 

__________________
Why Do We Fall? So We Can Rise

Romulus

 

__________________
Why Do We Fall? So We Can Rise