Sierak

- Spokojnie - odrzekł łowca zdejmując, aczkolwiek bardzo powoli, pierścień. Najwyraźniej ktoś zapomniał wyposażyć go w zabezpieczenia zapobiegające zdjęciu.
- Nadgorliwość w niczym nie pomoże - rozpoczął teraz już normalnym tempem - jak widać dało się go zdjąć bez problemu, gdyby się nie dało wyłamałbyś mi palec.

- Co ważniejsze jednak - tropiciel zaczął bawić się obrączką w palcach - na tyle, na ile słyszałem w życiu o magicznych i przeklętych przedmiotach to te zazwyczaj posiadały zabezpieczenia przed ich zdjęciem, co pozwala mi sądzić że owa błyskotka jednak SPEŁNIA jakąś funkcję w całej sprawie - zrobił przerwę i spojrzał po pozostałych.

- Tak sobie pomyślałem, może Aron nie wrócił bo nie miał takiej możliwości? Zakładając, że kopuła jest jego dziełem... Może ten pierścionek w jakiś sposób pozwalał mu wydostać się z więzienia? Wcześniej opuścił Maerstar, bo zniknął zanim pojawiła się pułapka, w każdym razie - spauzował na chwilę - Randalu jeżeli będzie taka konieczność, wywróć to miejsce do góry nogami, może uda ci się znaleźć jakiekolwiek notatki... Cokolwiek. Ja z kimś jeszcze udam się na górę sprawdzić, czy mam rację... I tak nie ma nic do stracenia. Jeśli łaska, wolałbym kogoś znającego się na magicznym leczeniu na wypadek gdyby pierścień wybuchł odrywając mi palec...

 

__________________
- Alas, that won't be POSSIBLE. My father is DEAD.
- Oh... Sorry about that...
- I killed HIM :3!

Barthirin

Niepokojącym był fakt, że pierścień leżał ot, tak sobie na ziemi. Ojciec Tristan lepiej, niż kiełbasę i dobry trunek wyczuwał tylko kłopoty. A pierścień śmierdział nimi na kilometr.

Już miał zamiar nakazać pozostawienie przedmiotu i zaproponować bliższe oględziny, bez kontaktu fizycznego. Już nabierał powietrza. Już formował pierwsze słowo. Ale nie zdążył. Błyskotka w iście magiczny sposób wsunęła się na palec Isherwooda.

- No niech mnie szlag jasny trafi, krew nagła zaleje! - kapłan wybuchnął jak zwykle. - Matki wam w dzieciństwie nie mówiły, żeby nie dotykać wszystkiego paluchami?! Ja to z wami osiwieję, jak ten tu, Isherwood.

Wymruczał jeszcze kilka słów tyrady, której i tak nikt nie słuchał, a którą większość towarzystwa znała na pamięć. Jak zwykle ochłonął szybko i zwrócił się do łowcy.

- Jak ci paluch urwie, to może się czegoś nauczysz. Ale ja dopilnuję, żebyś głowy nie stracił, o to się nie bój. Idziemy pod barierę. Aust - zwrócił się do druida - miej na nich oko... jeszcze się nam tu pozabijają. My za chwilę wrócimy. No, na co czekasz? Ruszamy!

I ściskając mocno swoją księgę skierował się z powrotem ku drabinie.

 

__________________
Ash nazg durbatuluk,
Ash nazg gimbatul,
Ash nazg thrakatuluk,
Agh burzum-ishi krimpatul!

uday

 

Kerm

Chyba ci bogowie rozum odebrali, Tristanie, pomyślał Randal, gdy kapłan wygłaszał swoje genialne przemyślenia. Mamy ciebie zostawić samego?

- Tu już nie mamy nic do roboty - powiedział. - Wybiorę się razem z wami do zapory.

Tristan zdaje się nie pomyślał, co się może zdarzyć, jeśli ktokolwiek zauważy osobę, która przechodzi sobie bez problemów przez zaporę. W spokojnej do tej pory wiosce wybuchłoby zapewne piekło.
Całe szczęście, że chociaż Jovin to przewidział.
Co prawda Randal nie bardzo wierzył w taką akurat moc pierścienia, ale kto wie... A nuż Isherwood miał rację?

 

Wnerwik

Koniec końców awanturnicy postanowili przetestować pierścień razem - Randal nie miał ochoty bawić się metalowymi szczątkami, które i tak nie przedstawiały żadnej radości. Uważając na niebezpieczny szczebel wrócili na parter, gdzie zostali powitani szczekaniem przez psa Austa, który był pełen radości na widok swego pana i jego przyjaciół. Radością tą postanowił się z nimi podzielić skacząc na nich i próbując polizać ich po twarzy.

Przypuszczenia Jovina się potwierdziły - kiedy wyszli na świeże powietrze zauważyli, że słońce zaczyna już zachodzić. Niedługo czekało ich umówione spotkanie z kupcem... No, chyba że pierścień zadziała tak jak podejrzewali i uda im się w jakiś sposób przedostać przez barierę - wtedy będą musieli wybrać pomiędzy rudym handlarzem, a swym towarzyszem pojmanym przez gobliny - wszak wypadałoby go odbić, prawda?
Ale nie wyprzedzajmy faktów.

Na chwilę obecną poszukiwacze przygód opuścili dom Arona. Mogli przejść przez barierę tuż przy chacie maga, wszak leżała na krańcu osady, tuż przy głównej drodze - ale wtedy byliby zbyt widoczni, dlatego postanowili zrobić to za budynkiem, gdzieś na polach otaczających wioskę - o tej godzinie nie powinno kręcić się tam zbyt wiele osób.



Jednakże nim tam się udali, w cieniu przeciwległej uliczki, mignęła im jakaś postać. Początkowo myśleli, iż to jakiś żebrak albo złodziejaszek - lecz gdy tylko postać zauważyła, że grupka mężczyzn wbija w nią wzrok, zaczęła się pośpiesznie oddalać w głąb uliczki. Co więcej, ubrana była w ciemną szatę, a twarz miała osłoniętą kapturem. Było to dość dziwne, biorąc pod uwagę, że dzisiejszy dzień był bardzo słoneczny.


Lecz to nie jedyna dziwna sprawa w wyglądzie tej intrygującej postaci! Kiedy wycofywała się głębiej w cień, bystrooki łowca dostrzegł, że na jej szyi dynda jakiś osobliwy przedmiot. Trudno było dokładnie stwierdzić z tej odległości czym jest, lecz wyglądał zupełnie jak... pierścień na łańcuszku.

 

uday

Jovin spojrzał wymownie po swych towarzyszach. Wiedział, że oni też wiedzieli. Przez jego bystry umysł przemknęła myśl, że ten człowiek wygląda dość podejrzanie.
- Chodźmy, wracajmy do oberży. - Powiedział na głos, jednocześnie posyłając grupie znaczące spojrzenie. - Aust, puść za nim psa. - Powiedział znacznie już ciszej, a tymczasem ruszył żwawym krokiem za zakapturzoną postacią.

 

Kerm

- Do gospody - potwierdził Randal, po czym, wbrew własnym słowom, ruszył w całkiem inną stronę. Miał zamiar pobiec między domami i odciąć dziwnemu jegomościowi drogę ucieczki.

 

Sierak

Isherwood chwilowo schował pierścień do najgłębszej z kieszeni, nie chciał wzorem czarodzieja go zgubić. Ostatecznie wybrali się eksperymentować w komplecie i w zgodzie z czyjąś sugestią postanowili zrobić to na polach za domkiem Arona, gdzie dostrzeżenie ich w zapadającym zmroku graniczyło z cudem. Wtem wszyscy dostrzegli obserwującego ich, zakapturzonego osobnika powoli cofającego się wgłąb uliczki. Białowłosy zatrzymał się jako jeden z pierwszych wpatrując się w nieznajomego z niemym niepokojem.

Wtem łowca dostrzegł dyndający na szyi tajemniczego nieznajomego pierścień, nie wiedział czemu ale pierwsze co przeszło mu przez myśl...
~ Aron? ~ Widząc jak Randal znika między domami załapał jego rozumowanie, chciał odciąć mu drogę a zrobi to lepiej niż ciężkozbrojny krasnal. Isherwood poszedł z resztą w ślady rudobrodego ruszając żwawym krokiem przed siebie, lewa dłoń mimowolnie spoczęła na pasie i odbezpieczyła pasek do którego przytwierdzona była fiolka z przezroczystym płynem. Jeżeli nieznajomy wykona choć jeden gest świadczący o agresji tropiciel bez zastanowienia potraktuje go żrącą substancją.
- Poczekaj, mamy do pogadania - powiedział ze stanowczością kapitana straży.

 

__________________
- Alas, that won't be POSSIBLE. My father is DEAD.
- Oh... Sorry about that...
- I killed HIM :3!

Barthirin

- Do gospody... - Ojciec Tristan westchnął ze zrezygnowaniem, wiedząc, że wcale się tam nie kierują.

Kapłan nie miał zamiaru gonić zakapturzonego łachmyty wąskimi uliczkami i biegać jak opętany dookoła miasta, żeby i tak okazać się wolniejszym. Młodym zostawił bieganie, a sam ruszył za Jovinem i "tym nowym", zapewniając i gestem i słowem o swoim wsparciu.

Oparł swój buzdygan na ramieniu, wykrzywił usta w pewnym siebie grymasie, który wśród towarzyszy wzbudzał raczej śmiech, niż respekt i kołysząc ramionami (a przy okazji i brzuchem) kroczył dziarsko w stronę podejrzanego.

 

__________________
Ash nazg durbatuluk,
Ash nazg gimbatul,
Ash nazg thrakatuluk,
Agh burzum-ishi krimpatul!

Avarall

Druid westchnął cicho, kiedy to kapłan pozostawił mu do pilnowania pozostałą grupkę poszukiwaczy, samemu wychodząc na zewnątrz by sprawdzić ewentualne działanie pierścienia. Pomimo dość młodego wieku musiał już nieraz sprawować rolę niańki towarzyszy. Średnio mu się to podobało, jednakże nie dawał ku temu znaków. Zwykł podejmować swoją rolę ze spokojem.

Ale i reszta nie pozostała tu długo, najwyraźniej nie było czego już szukać w siedzibie maga.
- Już jestem. Dobrze stróżowałeś! - pochwalił psinę, głaszcząc ją po głowie. Kieł był bardzo ucieszony faktem powrotu pana, jak i pozostałych towarzyszy, do których również się przywiązał.

Kierując się na ubocze wioski, w jednej uliczce minęli jakiegoś mężczyznę. Niby nic dziwnego gdyby nie fakt, że ten rzucił się w ucieczkę, gdy tylko ich zobaczył.
- Goń go, Kieł! - zalecił w miarę cicho swojemu psiemu kompanowi wskazując tajemniczego osobnika, po czym samemu zaraz ruszył w pościg za Kłem. Co jak co, ale uciec psinie jest nie lada sztuką.