Forteca Zdyscyplinowanego Oświecenia musiała czymś oświecać, inaczej jej nazwa byłaby fałszywą reklamą, a to nie uchodziłoby na Planie Porządku. Dlatego też jedna z dziewięciu sekcji twierdzy w całości poświęcona była archiwom i bibliotekom. Budynki, które magia przed wiekami uczyniła ognioodpornymi, zawierały regały, skrzynie, pudła i półki pełne papierów. Guwernanci byli przede wszystkim zainteresowani prawem, pod wszelkimi jego postaciami, dlatego też ich biblioteki uginały się głównie pod licznymi kodeksami, konstytucjami i innymi prawnymi dekretami, ale jeżeli dysponuje się tyloma budynkami bibliotecznymi, to czasem zapodzieje się w nich jakaś mapa, albo beletrystyka.


W zamian za residuum, Durendal udostępnił poszukiwaczom przygód kilka rękopisów. Zasady Stowarzyszenia zakazywała wynoszenia poza bibliotekę jakichkolwiek elementów zbiorów, do woli jednak można je było przepisywać. Pergaminy zawierały mnóstwo skomplikowanych treści, jakieś obliczenia, wykresy, szkice i sigile. Wszystko to napisane było, jakby autor nie chciał, żeby ktokolwiek go zrozumiał... albo, żeby byli go w stanie zrozumieć jedynie odpowiedni ludzie. Garion może i nie był człowiekiem, ale posiadał specjalistyczną wiedzę. Na tyle dobrą, by zrozumieć o czym mówiły zapiski. To znaczy jasne - cień był taki, że mówiły o portalach, tyle powiedział krasnolud. Ale co mówiły konkretnie? To już wyjaśniał odłamek.
Według grupy, która sama siebie określała mianem Matematyków, nie wszystkie portale na Mechanusie zostały całkowicie zamknięte, lecz najprawdopodobniej żaden nie pozostał w pełni otwarty. Oznaczało to nie mniej, ni więcej niż to, że każdy aktywny portal był jednostronny. Był na to podany nawet dowód w formie wielostronicowego równania, lecz było ono tak abstrakcyjne, że nawet Kanciasty musiał je odpuścić. Istotne było to, że rękopisy wymieniały parę portali, które powinny kierować poza Mechaniczną Nirwanę, a nawet szersze ich opisy na osobnych kartkach.

Pierwsza brama miała kierować na Abeir - plan materialny będący siostrzanym światem ojczystego dla Twinklestara Torilu. Dotian słyszał o nim trochę, bowiem w wyniku Plagi Czarów Abeir i Toril "zderzyły się " ze sobą, przez co całe krainy tych dwóch światów zamieniły się ze sobą miejscami. I o ile taki przykładowo Faerun był zdominowany przez ludzi, to Abeir cierpiał pod tyranią smoków. A o ile wierzyć zapiskom zwiadowców Guwernantów, portal z rękopisów sam był po kontrolą starego, błękitnego smoka.


Jaszczur, jak i inni przedstawiciele jego rasy, był równie pazerny co paranoiczny. Może nawet był szalony, skoro założył swe leże w zaginionym planie, aby chronić swój skarb przed złodziejami. Zapiski sugerowały, że stary jaszczur mógł nawet znać położenie portalu prowadzącego z Abeiru na Plan Porządku, przez co był w stanie przemieszczać się w obie strony - dokonując wyczynu, który Guwernanci chcieli osiągnąć od dziesięcioleci.
Kolejne przejście o którym mówiły rękopisy miało znajdować się na odległej zębatce Mechanusa, zwącej się Nemausus. Jednak opis zębatki kompletnie nie pasował do Planu Porządku - brzmiał zupełnie, jakby ktoś zapodział kartkę z poematem o Arvandorze. Lasy, jeziora, łąki. Natura była zbyt nieuporządkowana by miała swe miejsce w Maszynie Planów, ale zapisy były jasne. Wśród trybów Mechanusa był jeden, który najwyraźniej z jakiegoś powodu łączył się z Ostępami Fey. Matematycy wyprowadzali dowody, że z wysoką dozą prawdopodobieństwa Primus nie mógł zapanować nad obszarem, który ze swojej natury był chaotyczny i kapryśny, dzięki czemu mogłyby tam istnieć aktywne portale. Z drugiej strony już przed wiekami modrony podejmowały próby zniszczenia tej zębatki, obecnie pochłonięte w swej manii niszczenia chaosu zapewne zrobiły z niej istny poligon.
Ostatnie przejście opisane w rękopisach znajdować się miało w Regulusie, domenie Primusa. W przeciwieństwie do dwóch wcześniejszych, to było wspominane raczej jako legenda, nie poparte dowodami ani wyliczeniami. Pozbawione suchych faktów, stanowiło przynajmniej interesującą lekturę. Mianowicie w samym sercu Regulusa znajdować miała się budowla przecząca prawom fizyki. Zbyt wysoka i smukła, aby jej ściany mogły utrzymać konstrukcję w pionie, w środku zaś miała być jeszcze większa niż na zewnątrz. Notatki nazywały to miejsce Katedrą Modronów.


I choć sama katedra była miejscem fascynującym, to prawdziwym cudem miało być znajdujące się w jego sercu planetarium. No dobrze, planetarium nie było idealnym słowem, ale to dlatego że nikt na świecie takiego nie wymyślił. Modrony posiadać miały planetarium, będące modelem całego Multiwersum! Morze Astralne, Żywiołowy Chaos, plany materialne i ich odbicia w Ostępach Fey i Planie Cienia, wszystko! A ponieważ katedra była w środku większa, to planetarium podobno potrafiło przyjąć skalę jeden do jednego. Trep mógł dosłownie wejść w ten cudowny model wszechświata i pojawić się w dowolnym miejscu. A przynajmniej tak mówiła piosnka w notatkach.

Wszystkie informacje były bardzo skomplikowane, aczkolwiek tego mogli się spodziewać. Faeruński wojownik wysłuchał wyjaśnień Gariona nie wiedząc, co właściwie myśleć. Każde posunięcie dawało szanse, lecz jednocześnie niosło ryzyko. Pierwszy portal znajdował się pod kontrolą potężnego, złego smoka oraz prowadził do krainy zdominowanej przez smoki. Drugi był daleko, ale prowadził do wspaniałej krainy Fey. Tyle, że najprawdopodobniej, aby się tam dostać, trzeba byłoby przejść przez grupy modronów, które usiłowały walnąć wszystko, co ociupinę nasiąkło chaosem. Wreszcie koleny portal stanowił czysto hipotetyczne przypuszczenie. Pozwalał za to pojawić się w wybranym przez siebie miejscu. Jeśli oczywiście istniał oraz jeśli w ogóle dopuścił by ich przez siebie. Trudna sprawa taki wybór, jak się wydawało.
- Nie wiem, gdzie przejść lepiej. Darowałbym sobie ową legendę. Bowiem trudno przypuszczać, czy to prawda. Sposród pozostałych wolałbym nie przechodzić przez smoki, lecz zaryzykować przemykanie się pomiędzy pokopanymi modronami. Nawet bowiem, jeśli pokonalibyśmy, lub przekonalibyśmy owego niebieskiego smoka, trafilibyśmy do krainy smoków. Dlatego właśnie nawet, jeśli udałoby się tego, kolejny przyszedłby, potem jeszcze kolejny, potem pewnie dalej. Boję się złych smoków - przyznał faeruński wojownik obawiając się nie tylko o siebie, ale także towarzyszy. - Ponadto wiecie, niespecjalnie zależy mi na owej Archiwistce, skoro wybrała swoją drogę. Jednak czuję się głupio myśląc, że kogokolwiek zostawiłbym na tym szalonym planie. Jeśli decydowalibyśmy się ruszyć, może wpierw choć spróbowalibyśmy się dowiedzieć, gdzie owa osoba jest oraz czy chce z nami ewentualnie wspólnie ruszyć. Powiedzcie, jak czujecie sytuację - spojrzał na piękną Estel, posyłając leciutki uśmiech, oraz na drużynowego mistrza magii.
Kapłanka westchnęła cicho wysłuchawszy informacji. Portal do krainy Fey był kuszący, nawet bardzo kuszący, nie chciała jednak prosić swych towarzyszy by ryzykowali przeprawę przez prawie cały Mechanus, by dotrzeć do tej konkretnej bramy. Z drugiej strony podróż przez Plan Porządku wydawała się dużo bezpieczniejsza niż wylądowanie w krainie smoków. Gdy Dotian zaczął mówić uśmiechnęła się ciepło.
- Jestem za portalem do krainy Fey. Smoków rzeczywiście lepiej nie drażnić. - Przyznała rację mężczyźnie. - Co do Pani Brent, to miałam nadzieję, że ją tu może zastaniemy i zdecydowanie uważam, że nie powinniśmy jej tu zostawiać samej, chyba, że taka będzie jej decyzja. Wtedy nic na to nie poradzimy.
- Nawet, jeżeli dotrzemy do właściwej zębatki, to nie mamy gwarancji, że uda się przekraść między modronami równie łatwo, jak tutaj. A sam Świat Wróżek nie zalicza się do bezpiecznych miejsc - wyraził swoje zdanie Odłamek, kierując swe spojrzenie na kapłankę, która sama była fey i wiedziała, że jej pobratymcy potrafią być groźni. - Na Planie Letargu równie dobrze możemy spotkać anioły jak i diabły, ale za kapłańskim wstawiennictwem może uzyskalibyśmy tam pomoc?
- Jakim Planie Letargu? - próbował się dopytać wojownik. -Oczywiście wiadomo, Wróżki mogą okazać się niebezpieczne, jednak wydaje mi się, iż trochę mniej niźli złe smoki, zaś samego przejścia ponoć broni niebieski smok. Niebieski oczywiście także jest zły. Mamy więc możliwość: albo przemknięcie się przez poligon, prawdopodobnie bardzo trudne, ale szansowne, albo pewne władowanie się na niebieskiego smoka. Chyba Garionie, że posiadasz więcej informacji, albo masz jakieś przypuszczenia na temat tego trzeciego miejsca. Wtedy możemy rozważyć, bowiem obracamy się wyłącznie wewnątrz kręgu szans oraz zagrożeń, gdzie każdy wybór może spowodować właściwie dowolne efekty.
- Guwernanci z Wieży sami mówili, że na Mechanusie zabezpieczyli portal na Plan Letargu. Pewnie będą oczekiwać kolejnej zapłaty za skorzystanie z niego, ale chociaż nie broni go smok ani armia maszyn - wyjaśnił mag.
- Owszem faktycznie, jednak wybacz, bardzo się obawiam, co będzie za nim, znaczy za portalem - skrzywił się wojownik.
- Nie uważam za dobry pomysł pchanie się do domeny Bogów Śmierci… Z jakiegoś powodu nikt stąd nie wrócił do Sigil, Garionie. Podejrzewam, że dlatego iż akurat ten portal jest znany. - Westchnęła cicho. - Już chyba wolę armię szalonych modronów i wściekłe Fae niż ryzykować w Planie Letargu.
- Z dwojga złego, może i faktycznie lepsze to. Dbam jedynie o to, by nie przegapiono żadnej z opcji.
- Właśnie drodzy moi, nie wiemy. Ryzyko istnieje cokolwiek właściwie zrobimy. Jednak chyba to jest mniejsze ryzyko. Ponadto musimy jeszcze spytać Archiwistkę - stwierdził wojak.
- Najpierw musimy ją znaleźć… - Westchnęła cicho kapłanka.
- Kto mógłby wiedzieć, gdzie ona jest? Chciała się wybrać poza mury, dlatego pewnie straż miałaby pojęcie - rzucił dosyć niepewną myśl Dotian.


Poszukiwania Ender okazały się znacznie prostsze, niż trio zakładało. Psioniczka siedziała w pokojach, które Guwernanci zaoferowali całej czwórce w ramach gościnności. Pochłonięta była sporządzaniem notatek ze wszystkich swoich obserwacji, których dokonała od przybycia do Mechanicznej Nirwany. Modrony były fascynującym tematem, zarówno te zbuntowane, jak i te wierne rozkazom Primusa. Stowarzyszenie Porządku za to wywarło na archiwistce Gmachu Zapisów znacznie, ale to znacznie gorsze wrażenie. Całe te frazesy o prawach, a gdy przyszło co do czego to odnosili się do prawa siły. Barbarzyństwo zwykłe, a nie frakcja.
Wszyscy poszukiwacze przygód wynajęci przez Annabell byli zatem w jednym miejscu i pozostawało jedynie potwierdzić decyzję o ścieżce opuszczenia Mechanusa.

Decyzja została podjęta, nie pozostawało nic innego jak ją zrealizować. Poszukiwacze przygód spakowali swoje rzeczy i udali się na plac, na którym wciąż oczekiwały na nich metalowe pegazy Gariona. Magia rytuału była już na wyczerpaniu, ale wciąż była wystarczająca by dostać się poza mury. Na plac nie było jednak tak łatwo się dostać. Korytarze i aleje Fortecy pełne były mobilizujących się faktotów, gotowych do przerwania trwającego od lat oblężenia. Dla Ender był to dowód barbarzyństwa, ale Dotian zastanawiał się raczej, dlaczego właśnie teraz? Najwyraźniej oblężenie nie spełniało swojej roli, bowiem mieszkańcy Fortecy nie przymierali głodem i nie podupadali na morale. Czy naprawdę pojawienie się czwórki poszukiwaczy przygód było jakimś elementem skrzętnie przygotowywanej układanki? A może, tak zwyczajnie, przebrała się w końcu miarka?

1

Rozważania przerwały krótkie dźwięki trąbek. Walka miała się za chwilę rozpocząć. To była ostatnia chwila, by umknąć nim niebo zapełni się od strzał i bełtów. Rumaki poderwały się z ziemi i w pędzie przemknęły nad murami. Z góry widać było setki modronów, równym tempem maszerujących w górę osi prowadzącej do siedziby Stowarzyszenia Porządku.


Na krawędzi niższego trybu toczyła się już mniejsza potyczka. Żołnierze Guwernantów nie tracili czasu i musieli być bardzo dobrze przygotowani - zdążyli dotrzeć z Centrum (bez żadnych wątpliwości dzięki Labiryntowemu Portalowi) i uderzyć na obóz. Jednak pomimo typowego chaosu wojny, konstrukty nie przegapiły ucieczki planarnych podróżników. Od maszerujących po osi szeregów oderwał się tuzin kwadronów, które... latały. Ich konstrukcja była taka sama, jak starego konstruktu, który Annabell zaprezentowała Garionowi, Estel i Dotianowi przedstawiając im zlecenie. Natura ich lotu musiała być magiczna, metal nie mógł wszak sam z siebie latać, a skrzydła były za małe. Modrony nic sobie jednak z tego nie robiły rozpoczynając pościg.


Pierwsza salwa strzał chybiła celu prawie w całości, raptem jeden grot otarł się nieszkodliwie o metalowy bok konia. Druga uległa już jednak stosownej korekcie, przez co Kanciasty i Twinklestar zostali ugodzeni. Magiczny pancerz wojownika wytrzymał jednak uderzenie, czarodziej zaś... cóz, z racji niezwykłej konstrukcji odłamka trudno było ocenić na pierwszy rzut oka czy był ranny. Psioniczne zapewnienie o tym, że nic mu nie jest trzeba było zatem wziąć na wiarę. Trzeciej salwy strzał już nie było. Magia pozwalająca modronom unosić się w powietrzu bledła w obliczu rytuału Gariona, przez który rumaki pędziły niczym wiatr, szybko uciekając z zasięgu łuków.


Mając już Fortecę i armię modronów daleko za sobą, kompani mogli skupić się na odnalezieniu wśród zębatek Mechanizmu Wieloświata krainy zwanej Nemausus. Mapy znalezione w bibliotekach Guwernantów dawały liczne i bardzo precyzyjne wskazówki co do kierunku, który należało obrać, oraz sekwencji Labiryntowego Portalu z których trzeba było skorzystać. Niestety dalszą podróż trzeba było odbyć na nogach. Magia rytuału wyczerpała się, sprawiając że metalowe konie rozpadły się i zaczęły rdzewieć w przerażającym tempie. W normalnym świecie przewodnikiem takiej tułaczki pewnie zostałby Twinklestar, który w swym życiu nie jedną już marszrutę odbył, ale na Mechanusie z jego wiecznym ruchem i magicznymi przejściami, czarodziej i psioniczka nieodmiennie wiedli prym. I o ile przemierzanie monotonnych, metalowych przestrzeni było jedynie nudne, to korzystanie z Labiryntowego Portalu doprowadzało kapłankę niemal do rozpaczy. Te wszystkie ruchy i czynności, które należało wykonać by magia zadziałała tak jak życzył sobie tego podróżny, była dla eladrinki niczym ciasny gorset. Nie mogła się wprost doczekać, aż znajdzie się w Krainie Fey, pełnej dzikości i wolności.
Podróżnicy nie znali przyczyny, dla której na planie absolutnego porządku znajdowało się miejsce naturalnego chaosu. Nemausus w rzeczywistości przypominał trochę park. Trawa była równo ścięta, drzewa rosły w alejkach, krzaki stały w grządkach. Mechanus narzucał swe ograniczenia.


Z drugiej strony Ostępy Fey nie znosiły ograniczeń. Nie były ani Planem Astralnym, ani częścią Żywiołowego Chaosu, lecz odbiciem Planów Materialnych. Tak, jak Plan Cienia był obrazem umierającego, toczonego zarazą i rozkładem świata, tak Plan Fey był obrazem pierwotnej, dziewiczej przyrody, a także (wedle niektórych krwawników) źródłem magii. I o ile można by teoretyzować, że gdyby Mechanus łączył się z Planem Cienia, to efektem byłaby nieruchoma nekropolia, tak Ostępy Fey stawiały opór. Nemausus próbował się rozrastać, zmieniał się, dostosowywał. Natura zawsze znajdzie sposób.
Podróż do Nemaususu trwała dwa dni, nawet przy wykorzystaniu aktywnych portali. Niestety krajobraz, który kompani ujrzeli po dotarciu na miejsce znacznie odbiegał od tego z zapisków w bibliotekach Guwernantów. Niegdyś pełne życia zębatki, teraz straszyły spaloną ziemią i kikutami ściętych drzew. Modrony bardzo poważnie podeszły do problematyki usunięcia chaosu ze swego rodzimego planu, stosując w tym celu ogień i topory.


Sytuacja nie była na szczęście tak tragiczna, jak wyglądało to na pierwszy rzut oka. Nemausus był dużą krainą i choć jej obrzeża zostały zdewastowane, to proces bezwzględnej anihilacji przyrody wciąż trwał. W oddali, na tle ciemnego nieba Mechanusa, dało się dostrzec siwy dym pożarów, co oznaczało że przynajmniej część lasów i łąk wciąż istniała. Garion przypuszczał, że magiczne skrzyżowanie, które pozwolić miałoby na opuszczenie Mechanicznej Nirwany, musiało znajdować się gdzieś w sercu krainy. A tam najwyraźniej niszczycielskie działania konstruktów jeszcze się nie skończyły.

1

Przed domkiem na ławce Baba Jaga smutna.
Nikt nie lubi Baby Jagi ani krztyny,
nikt do Baby nie przychodzi w odwiedziny
Nikt „dzień dobry” jej nie powie, gdy ją spotka,
nikt się nigdy nie zatrzyma u jej płotka…
Smutna Baba Jaga

2

W mózgach kochanków i szaleńców kipi
Nadmiar fantazji, tworzącej złudzenia
w tempie, za którym nie nadąży rozum.
Sen nocy letniej

Cechy Ostępów Fey Rodzaj: plan równoległy Rozmiar i kształt: Ostępy są lustrzanym odbiciem planów materialnych Grawitacja: normalna Niestałość: plan stały Cechy specjalne: Ostępy Fey są krainą magii, wszystkie rytuały przeprowadzone na planie mają zwiększoną moc

Poszukiwacze przygód byli tak zadowoleni z faktu znalezienia drogi ucieczki z Mechanusa, że nie zastanawiali się dlaczego ta droga prowadzi akurat do świata fey. Świat absolutnego porządku i nieokiełznana dzicz nie mają ze sobą przecież wiele wspólnego. Według Matematyków, małego odłamu Stowarzyszenie Porządku, Mechaniczna Nirwana jest czymś w rodzaju katalogu całego Multiwersum, zatem wszystko co istnieje w planach musi również istnieć na Mechanusie. Drzewa, krzaki, rzeki istnieją choćby na światach materialnych, toteż muszą zawierać się gdzieś w katalogach, byle trep to zrozumie. Istnienie Nemaususa jest jedynie konsekwencją tego toru myślenia. Ale nawet prosty woj, który widział w swoim życiu kolczugę wie, że ogniwa muszą mieć jakiś punkt wspólny. To, że Ostępy Fey są zielone i Neumausus jest zielony, to trochę mało. Natura obu światów jest diametralnie odmienna, to jak próbować połączyć ogień z wodą, wyjdzie z tego co najwyżej zgaszonego ognisko i kałuża.
No, chyba że skrzyżowanie fey wcale nie łączyło diametralnie różnych miejsc. Tak jak Plan Porządku potrafił tworzyć kreacje o tak skomplikowanej strukturze, że wydawała się ona być chaotyczna, tak i Plan Wróżek w swym chaosie mógł przez przypadek wytworzyć ład. Ewentualnie, ktoś ład wprowadził. Ktoś bardzo, bardzo brzydki.

No, ale po kolei. Ostępy Fey są dzikim, pierwotnym odbiciem planów materialnych, ale nie oznacza to, że nie ma tam cywilizacji. Aedd’aine gotowa byłaby się obrazić za takie sugestie, wszak właśnie z tego planu pochodziła jej rasa eladrinów. Wysokie elfy, jak zwykło się je nazywać wśród prostych ludów, były mistrzami magii, sztuki i architektury, a żadna z tych dziedzin nie polega na bezmyślnemu oddawaniu się swoim instynktom. Eladrini posiadali zatem swoje miasta, kulturę a także pewne struktury władzy - dwory. I to nie byle jakie, królewskie rody z Faerunu i Eberronu mogły jedynie zazdrościć bogactwu i dekadencji dworów wróżek. No i śmiertelni królowie nie umywali się do potęgi arcyfey, którzy piastowali niemal boską władzę.
Cała ta królewska struktura składała się na tak zwany Dwór Gwiazd, który był bardziej wydarzeniem niż prawdziwym bytem. Gdy arcyfey zbierali się by paktować albo oddawać świątecznym bachanaliom (a często łącząc jedno z drugim) ich poddani zlewali się w jeden kongres szlachetnych fey. W rozumieniu Twinklestara było to niczym Srebrne Marchie, federacja królestw z północnego Faerunu. Trafiając do Krainy Wróżek, podróżnik miał bardzo dużą szansę trafić na ziemie, na których panowała szlachta eladrinów z Dworu Gwiazd. Co dawało szansę jak rzut monetą, czy podróżnik właśnie wylądował w poważnych tarapatach, czy najlepszym przyjęciu w swoim życiu. Pierwszacy w swych legendach również posługiwali się pojęciami dworów, ale wymieniali zawsze dwa: seelie i unseelie. Ten pierwszy tworzyły dobre wróżki, a drugi okrutne potwory. To tak jakby wszyscy dobrzy królowie byli ze sobą spokrewnieni, a wszyscy tyrani mieli wspólny cel. Bujda.
W rzeczywistości Dwór Gwiazd składał się z kilku potężnych, politycznych przymierzy stworzonych wokół najpotężniejszych arcyfey. Prawdopodobnie najsilniejszym z nich był Letni Dwór, któremu przewodziła królowa Tiandra.


Szlachetna eladrinka, będąca manifestacją pory letniej, była uosobieniem piękna ze skórą barwy miodu, ustami równie co on słodkimi i włosami w odcieniach jesiennych liści, nim spadną z drzew. Służący jej fey są odzwierciedleniem płodności natury i w gruncie rzeczy są dobrzy jak na standardy pierwszaków. Tyle tylko, że czwórka podróżników nie znalazła się na ziemiach Letniego Dworu.

Gdyby ktoś miał się równać potędze Królowej Lata, byłby to chyba jedynie Oran, Zielony Lord. Millenia temu był leśnym elfem, lecz teraz był opiekuńczym duchem przyrody, któremu nawet bogowie natury okazywali szacunek.


Jego potęga przyciągała popleczników, którzy tworzyli Zielony Dwór. Uosobienie kaprysów i praw natury potrafiło być piękne ale i groźne. Drzewce i driady zazdrośnie broniły swych borów, kniei i polan, lecz nie były okrutne i potrafiły okazać litość. Naturalnie awanturnicy nie znaleźli się w żadnym z lasów Zielonego Dworu.

Natura to niestety nie tylko ciepło słoneczka, trele ptaków i zielona trawa. Częścią natury jest także umieranie, a każde lato musi w końcu ustąpić zimie. Fey, którzy uosabiali biel śniegu i zimno wiatru tworzyli Zimowy Dwór. Z sercami skutymi lodem nie uznawali niczyjego zwierzchnictwa, ale największy strach wzbudzał wśród nich Książę Mrozu.


Nie był on celowo okrutny, lecz nie znał litości i nie tolerował błędów wśród swoich sług. Był niczym długi, ostry mróz, zabijał stopniowo, metodycznie, nie zważając na płacz i błagania. Śmiertelników, którzy zapędziliby się w jego domenę czekałaby pewna śmierć wśród śniegów. Tam, gdzie trafili poszukiwacze przygód było jednak ciepło, nie mogły to być ziemie Zimowego Dworu. Niestety...

Nie wszystkie fey uznawały władzę Dworu Gwiazd. Ostępy Fey usiane były bagnami i trzęsawiskami okrutnych wiedźm, Dziki Gon polował nie uznając żadnych granic ani pretensji do ziemi, gobliny pleniły się jak zaraza. A już na pewno władza arcyfey nie rozciągała się do miejsc, do których nie docierało światło słońca, ani gwiazd - do Feymroku. Tak jak plany materialne miały swoje podziemne sieci tuneli i jaskiń, tak i istniało ich odbicie w Krainie Wróżek.
Dotian i Garion dobrze znali plotki o drowach i ich miastach głęboko pod ziemią, rządzonych w okrutny sposób przez elfie matrony


W Ostępach Fey drowy również zostały wypędzone sprzed oblicza słońca i skryły się w ciemnościach, a ich społeczeństwem kierowały kobiety. Matrony w Feymroku były jeszcze okrutniejsze od tych z Menzoberranzan, o których słyszeli wojownik i czarodziej, często oszalałe dzięki potędze magii, którą wypełniony był cały plan. Miejsce w którym znaleźli się Estel, Brent, Twinklestar i Kanciasty było ciemne i straszne, a nozdrza atakował odrażający smród stęchlizny, ale nie były to jaskinie drowów.

Wszystkie powyższe centra władzy, dobre czy złe, miłościwe czy okrutne, miały w sobie pierwiastek wolności. Nawet drowy kochały chaos i konflikt za bardzo, by wprowadzić absolutną tyranię. Ziemie pod rządami takich fey były przeciwieństwem absolutyzmu Mechanusa. Lecz w Krainie Wróżek mieszkały istoty, które były tyranami. Po prawdzie byli to tyrani szaleni, ale wciąż tyrani - rządzący żelazną ręką i wydający prawa, z którymi nie było dyskusji.
Aedd'aine przeprowadziła za rękę swych towarzyszy z palonych przez modrony lasów Nemaususa do podziemnego tunelu, usianego miękkim, niebieskim mchem, którego strop porastał fluorescencyjny grzyb. Krwawnicy powiadali, że Planami rządzą powszechne reguły, a jedną z nich była reguła cykli. Wszystko kręci się w kółko i powtarza, jak te pory roku. Awanturnicy opuścili Żużle i wylądowali w jakiejś jaskini, a teraz opuścili Mechanusa i wylądowali w jakiejś jaskini. Och, nie był to już Plan Porządku, nie było co do tego wątpliwości - wszyscy czuli to wyraźnie. Tunel nie sprawiał "wrażenia", jakby znajdował się w Mechanicznej Nirwanie. To musiała być Kraina Fey.


A dwójka bardzo brzydkich gigantów (reguła cykli trepie, ten wykład zaczął się od kogoś bardzo brzydkiego i na nim się skończył), którzy nie mogli być nikim innym jak fomorianami, leniwie podnosiła się z ziemi.
- Paczaj jakie paskudztwa - odezwał się pierwszy, sięgając do miecza rozmiarów Twinklestara.
- Ale te nie som metalowe, można zjeść - odparł drugi, trzymając już sztylet, ale w ich kategoriach rozmiarowych parę stóp ostrej stali wte czy wewte nie robiło już żadnej różnicy.

- Nie patrzcie im w oka! - krzyknęła kapłanka błagając Angharradh o wsparcie i spróbowała uderzyć błyskawicą prosto w ślepię jednego z Fomorian. Całe jej jestestwo krzyczało, że tych przeklętych gigantów należy usunąć, ale nie sądziła by mieli zbyt wielkie szanse. Oślepić i uciec, to był najlepszy plan.
Wojownicy specjalnie szkoleni są do walki przeciwko niewidocznemu wrogowi. Tym bardziej przeciwko takim, którym nie należy patrzeć w oko. Estel strzeliła błyskawicą, zaś Faeruńczyk posłał swój miecz.
- W oko go i wracaj zaraz - zakładał, że podślepiony uderzeniem kapłanki przeciwnik nie obroni się przed czystym trafieniem miecza w odpowiednie miejsce.
- Nie patrzeć? - wtrąciła Brent puszczając własne błyskawice. - Nie wyglądają mi na gorgony, pani Aedd’aine.
Owszem, fomorianie nie zamieniali w kamień, ale Ender szybko przekonała się, że to w sumie niewielka różnica. Jedno spojrzenie wielkiego, kociego oka giganta wystarczyło, by nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Nie mogła się ruszyć z miejsca i równie dobrze mogła być jak z kamienia. Fomorianin, nic sobie nie robiąc z ataków Twinklestara, minął go zwyczajnie i zaatakował bezradną psioniczkę. Jedynie magia jej ubrania ocaliła ją przed przebiciem na wylot.
Strategia kapłanki była za to skuteczna, bowiem oślepiający (i bolesny) błysk momentalnie unieszkodliwił nożownika.
- Przeklęta elfica mnie oślepiła - zawył.
Garion powtórzył zatem zagrywkę, która doskonale się sprawdziła. Z jego dłoni wystrzeliły mieniące się, tęczowe promienie, oślepiające pastwiącego się nad Brent fomorianina równie skutecznie co błyskawica.
~ Nie wszystkie walki trzeba prowadzić do końca~ zasugerował mag w umysłach swych kompanów.
"To nie było zaplanowane..." - archiwistka przyznała w duchu z dozą goryczy. Z drugiej strony jednak była usatysfakcjonowana własnym gustem i doborem szat. Nie tylko były szykowne, profesjonalne i wygodne, ale i ogrzewały w zimnych lochach archiwum, jak i chroniły przed spadającymi przypadkiem książkami. Jak widać magiczna bariera otulająca materiał była w stanie stworzyć wystarczającą przeciwstawną siłę, by ześlizgiwać z siebie ostrza olbrzymów. Nie był to koniec zastosowań szat. Ender poklepała lekko udo unieruchomionej kończyny a ta, razem z drugą, wyrwała się z unieruchamiającego efektu. Z kwaśną miną uniosła dłonie przed siebie i skupiła myśli. Koniec końców, nie stało się całkowicie nic...
~W nogi, można im po drodze podciąć ścięgna jak się da, nie będą mogli nas gonić. ~ Rzucił swą myś Garion, wprowadzając swój plan w życie. Przynajmniej część o szybszym przebieraniu nogami, uważając jednocześnie by żaden z oślepionych gigantów go nie przydepnął.
- Jak wiać, to wiać - skoro wojownik nie mógł niczego uczynić, to lepiej było dać dycla. Oczywiście uważał na pozostałych, czy też to robią, jednak jeśli tak, pryskał niczym pędzący sprinter.