W chwili w której Elena ruszyła ku Varisowi, Raven mógł powrócić do pierwotnych zamiarów, zwłaszcza, że i Bezimienny wykonał swój ruch i rzutem oszczepu wyraźnie dał znać co myśli o dogadywaniu się z mordercami Antona.

Elf skupił się na barbarzyńcy który był już rozlegle ranny , a który w bliskim starciu z pewnością stanowiłby większe zagrożenie niż mag. Skoncentrował się na prostym zaklęciu, sztuczce która wykonywał już niemal machinalnie na dodatek bardzo przydatnej w podróży. Zaklęcie które przywołał buchnęło ogniem w miejscu w którym stał barbarzyńca. Pół-ork najwyraźniej nie spodziewał się tego, miał chwilkę czasu by uskoczyć nim ogień zacznie trawić jego ciało najwyraźniej jednak zajęty walką lub zwyczajnie zbyt mocno poraniony nie zdołał.

Ogień buchnął sprawiając że pół ork stanął w ogniu i wyglądało na to że wydał swe ostatnie tchnienie... a jeśli nawet nie to dalszy pobyt w źródle ognia z pewnością załatwi sprawę do końca. Jednocześnie ognisko dało źródło światła o które prosił Kargar.

- To za ciebie Anton – powiedział cicho patrząc na płonące zwłoki barbarzyńcy.

Przebity oszczepem i sponiewierany zaklętym ogniem barbarzyńca padł zarżnięty jak bawół.

- Nie tak się umawialiśmy - burknął czarnoksiężnik.

Jedno bicie serca później drzwi prowadzące do katakumb otworzyły się z hukiem, brzęknęły dwie cięciwy zakapturzonych sylwetek - elfa i niziołka. Bezimienny zawył z bólu, gdy poczuł jak głęboko grot bełtu rozcina jego skórę. Strzała z czarną lotką zahuczała o tarczę Orra - oczy wojownika zwęziły się w złowrogie szparki.

Elena, spluwając przekleństwo w stronę Orra, zasłoniła Varisa ciałem. Uklękła i, przyciskając dłonie do ciężko unoszącej się piersi elfa, skorzystała z uzdrowicielskich mocy Lurue.

Liczba napastników rosła, a straty wśród drużyny nie wróżyły nic dobrego. Wymiana dwa do jednego w truposzach nie była zbyt korzystna, a nawet jeśli Elenie uda się ocalić Varisa, to i tak wszystko będzie wyglądać kiepsko.

Nie ze mną się umawiałeś, pomyślał Liadon, słysząc słowa wrogiego maga.

- Zatrąb na alarm! - rzucił do Ravena.

Sam strzelił do elfa, który wraz z kompanem wynurzył się z katakumb, lecz chybił.
Do kolejnego strzału nie doszło, bo ktoś (rozsądnie) zamknął drzwi, uniemożliwiając dalszą wymianę pocisków.

Kargar syknał z irytacją, kiedy jego kompani zaatakowali barbarzyńcę, przerywając negocjacje. Najwyraźniej emocje wzięły górę, stracili w końcu towarzysza, chociaż Kargar nie zdążył się z nim jeszcze zbytnio związać. Przynajmniej zapalił pochodnię, ale utrudniało mu to walkę jego dwuręcznym mieczem. Cholerni nieludzie i ich pieprzone widzenie w ciemności.

Spojrzał z zadowoleniem, jak drab z toporem pada, ale kiedy wynurzyli się dwaj nowi przeciwnicy, przypomniał sobie, że stosunek sił nie obrócił się jeszcze na ich korzyść.

Chciał rzucić pochodnią w stronę czarownika i ruszyć na niego, by skąpąć miecz w krwi banity, ale kiedy zobaczył, że Orr się wycofuje, również skoczył w stronę drzwi. Przytrzymanie wrogów w środku i wezwanie posiłków nie było złym pomysłem, chociaż miał nadzieję, że któryś zginie z jego ręki. Za co najmniej jednego była nagroda...

Kargar wycofuje sie za drzwi świątyni

Skoro drzwi zamknięto, to w zasadzie Bezimienny nie miał nic do roboty. Przygotował więc topór i czekał.
- Elena ty stąd jesteś to może wiesz czy jest jeszcze jakieś wyjście ze świątyni? - zapytał dziewczynę, klnąc w duchu na cholerne niziołki.

Raven był nieco oszołomiony rozwojem wypadków. Nagła śmierć Antona, próby negocjacji z mordercami, ukatrupienie jak przypuszczał najsilniejszego z przeciwników i ucieczka z świątyni dająca możliwość przegrupowania sił przeciwnikom. Jedno było pewne, element zaskoczenia został utracony a drużyna - jeśli jeszcze tak można było ją zwać po tym co się wydarzyło, zamiast wykańczać oddzielone grupki wroga pozwoliła mu połączyć siły. Po zamknięciu drzwi Raven z całej siły zadął w róg , mając nadzieje że Purpurowi potraktują sprawę poważnie i rzeczywiście natychmiast ruszą z odsieczą. Z rogu wydobyło się głośniejsze - Pufff - bynajmniej żaden sygnał jakiego się spodziewał. Widać urządzonko zgłaśniało wypowiadane dźwięki niż tworzyło własne.

- Liadonie, ten róg tak nie działa, chcesz ściągać Purpurowych użyj swojego. No i ustawmy się w szyku pilnując drzwi, bo raczej długo nie wytrzymają. Same w sobie może i są solidne, ale są raczej przystosowane do tego by powstrzymywać przeciwników z zewnątrz świątyni a nie na odwrót.

Raven cofnął się o dobre kilkanaście metrów szukając jakiegoś naturalnego schronienia. Zamierzał pozostać tam i strzelać lub podpalać wszystko co by choć wyściubiło nosa zza drzwi. Najlepszym zwłaszcza na początku mogło być użyte już wcześniej stworzenie ogniska choćby dlatego, że ograniczało możliwości przejścia przez próg.

Odchodząc rzekł jeszcze do towarzyszy - Jeśli ma ktoś oliwę niech rozleje ją wzdłuż drzwi. Gdy je otworzą będą mieli dodatkowo ścianę ognia do pokonania.

W zasadzie nie pamiętał czy ktoś nosił z sobą lampę, choćby Elena, nie zaszkodziło jednak spytać. I ku pamięci - zakupić buteleczkę oliwy, była przydatna w tego typu sytuacjach.

- Nie jestem stąd, jestem z Wrót Baldura - odpowiedziała Bezimiennemu Elena, pomagając wstać Varisowi - choć świątynie takie jak ta zwykle powinny zapewniać kapłanom jakiś sposób ucieczki, choćby na wypadek oblężenia.

I faktycznie musiało tak być, skoro uszy dumnego z siebie Orra zamiast usłyszeć podniesione głosy, trzask pękającego drewna i wyłamywanych zamków, podpowiadały mu, że szabrownicy coraz bardziej oddalali się od wrót, pędząc ku katakumbom.

- A gówno! - zaklął Bezimienny, otwierając drzwi świątyni - Nie dam zwiać draniom!

A potem rzucił się do biegu. Miał zamiar szybko dopaść do posągu i za nim poszukać osłony, w razie gdyby któryś z szabrowników ubezpieczał odwrót.

Raven ucieszył się z decyzji Bezimiennego. - No wreszcie jakiś wojak z jajami. - rzekł bardziej do siebie niż kogokolwiek. Nie to żeby brakowało ich wcześniej Antonowi, po prostu odróżniał brawurę i głupotę rzeczywistej odwagi. Niestety często brawurę od odwagi oddzielał tylko efekt końcowy...

– Gambit, zostań – rzucił krótko, choć wilkowi nie musiał tego dwa razy powtarzać i tak nie zamierzał ruszać do świątyni. Zasłoniwszy na chwilę dłonią oczy, dał mu znać by się gdzieś schował, przyczaił. Nie chciał tracić nowego towarzysza a wiedział, że jeśli zbóje wydostana się z świątyni i natrafią na wilka to niewiele z niego zostanie.

Ruszył za Bezimiennym, utrzymując pewien dystans i tak potrzebny na rzucanie czarów. Mimo odległości postanowił schować jednak łuk by w razie walki używać sprawdzonej już magii. Na wszelki wypadek trzymał jednak tarcze i sejmitar gdyby któryś z przeciwników postanowił do niego strzelać, a może nawet zbliżyć się na odległość ciosu.