Awanturnicy naszykowali broń, a w ich oczach pojawił się niemy wyraz zaciętej desperacji. Wpadli do środka z zamiarem spenetrowania przybytku i katakumb w poszukiwaniu ocalałych szabrowników i bezprawnie zagarniętych łupów. W świątyni rozległy się szybkie kroki. Poszukiwacze przygód przekroczyli próg ciężkich, gotyckich drzwi i zbiegli schodami ku zatęchłym podziemiom, rozświetlając czarny jak atrament mrok. Zeszli wprost do prostokątnej, owalnej komnaty, której dominantą był identyczny do pomnika poziom wyżej posąg, jednak tym razem ludzkich rozmiarów.

- To nie posąg Myrkula - pouczyła Elena - tylko zwłoki pierwszego kapłana świątyni. Bezimienny chrząknął ze zdumienia, zastanawiając się, czy na pewno nie jest to wciąż żywe stworzenie. Mimo upływu czasu trup był zachowany w idealnym stanie.

W kamiennych ścianach wyrżnięte były półki na trumny żołnierzy. Niektóre były pozwalane na posadzkę, a większość rozkradziona.

- Gdybyśmy potrafili z nim porozmawiać... - kontynuowała weteranka, rozglądając się po półkach. - Każdy Myrkulita ma podobno taki obowiązek podczas inicjacji. Patrzcie! Co to za tunele?

- Mrówcze - odrzekł Raven.

Elena wskazała mieczem na dwie czarne jamy, na pewno nie wydrążone ręką człowieka, znajdujące się na ścianie na prawo od schodów. Rozmiarowo tunele były odpowiednie dla krasnoluda tudzież gnoma.

Zaś przymknięte drzwi za pomnikiem prowadziły wgłąb katakumb.

Orr przyjrzał się lewej stronie komnaty. Ścianę dało się przesunąć i, sądząc po zalegającym kurzu, hieny cmentarne tego nie zauważyły.

Weszli do środka przygotowani na walkę. Ta jednak nie nastąpiła gdyż zbiry najwyraźniej bali się całej tej ekipy bardziej niż ekipa ich. A może po prostu spodziewali się że do walki przyłączy się ktoś więcej? Wszak nie znali ilości ani potencjału towarzyszy z którymi przebywał Raven.

Stan zwłok kapłana którego znaleźli poniżej rzeczywiście wzbudzał zdumienie. Do tego stopnia iż druid zaczął zastanawiać się czy kapłan aby na pewno leży martwy a nie na przykład sparaliżowany. Wiedział że tak zachowane ciało mogło być wynikiem magii jak również bardziej lub mniej naturalnych środków konserwujących. Ostatecznie mogła to sprawić sama świątynia i zaklęcia jakie na niej spoczywały, czy też nawet moc wypływająca z posługi Myrkulowi, który być może dbał o zwłoki swych kapłanów...

Kapłan postanowił ostrożnie przyjrzeć się zwłokom, w końcu wiedział co nieco o medycynie, mimo wszystko jakby spodziewając się że zwłoki kapłana nagle ożyją i rzucą się na niego trzymał tarczę pomiędzy sobą a zwłokami... tak na wszelki wypadek.

- Sprawdźcie ślady którym z korytarzy pobiegli. Skoro są to mrówcze tunele to kopane w ziemi, powinny być jakieś odciski wszak nie mieli dość czasu by zamaskować trop. - Raven zaczął zastanawiać się co tak naprawdę wie o mrówkach , wszak przerośnięte mrówy zapewne kierowały się tym samym schematem działań co ich dużo mniejsi kuzyni.

- Gdybyśmy natknęli się na jakąś większą mrówkę nie atakujcie dopóki sami nie zostaniecie zaatakowani. To i tak pewnie obrzeża mrowiska, więc niekoniecznie poczują się zagrożone, byłoby gorzej gdybyśmy za nadto zbliżyli się do centrum, do królowej, ale tamtego obszaru na pewno będą strzegły mrówki strażnicze, tu mam nadzieje że spotkamy co najwyżej robotnice.
Pamiętajcie nie atakujcie chyba że w obronie własnej, nie chcemy mieć chyba mrówczego oddziału ścigającego nas po tunelach... Poza tym skoro tamci przeszli to powinno być czysto...

Bardziej miał taką nadzieje niż w to wierzył, tunel musiał być świeży, wątpił aby kapłani od miesięcy ignorowali sobie takie dodatkowe wejście do ich świątyni. Zapewne przekopały się niedawno i być może to właśnie mrówki załatwiły kapłanów... Całkiem możliwe że nawet zabrały ze sobą kapłanki czy akolitów do wnętrza mrowiska, jako źródło pożywienia, choć w takim przypadku raczej nie zostawiły by tych zwłok w środku.. no chyba że miały się po nie wrócić...

Kiedy zasuszone oblicze pierwszego kapłana wygięło się w szyderczym trupim uśmiechu, łudząco podobnym do samego Myrkula, Raven spodziewał się najgorszego.

Poszukiwacze przygód odczuli nagle pod stopami silne wibracje. Na ich głowy spadły sterty kurzu. Kiedy trzęsienie ustało, zza zamkniętych drzwi za pomnikiem dało się usłyszeć okrzyki zdziwienia, dobiegające z głębi katakumb. Głosy wydawały się znajome.

Kargar nie był miłośnikiem żołnierskiej dyscypliny, ale takie chaotyczne działanie mogło ich kosztować kolejne życia.

"Dobrze, ścigajmy psubratów, ale trzymajmy się kupą, a nie każdy lata gdzie chce jak zbłąkany kundel." Wymienił porozumiewawcze spojrzenie z Orrem. Podał pochodnię Elenie, po czym zajął pozycję w szyku w drugim szeregu, za Eleną, Bezimiennym i Hassanem.

Kiedy przechodzili przez pomieszczenie z wielkim posągiem, zaciskał ręce na rękojeści swojego wielkiego miecza. Następnie zeszli do katakumb, gdzie z zainteresowaniem przyjrzał się ciału kapłana oraz (tutaj doszedł lekki niepokój) dziwnym tunelom.

"A to skąd tutaj?" Nie zdążył podrapać się po łysinie, kiedy martwy kapłan się poruszył, a ziemia się zatrzęsła.

"Nasi znajomi chyba są tam." - Z ponurym uśmiechem wskazał na drzwi za pomnikiem.

Elf skinął głową w stronę Kargara , ktoś z pewnością czaił się za zamkniętymi drzwiami, być może od dłuższego czasu skoro nie było świeżych śladów wśród kurzu. - To mogą być kapłanki i akolici. Dobre miejsce by schować się i przeczekać zagrożenie. Zachowajmy jednak ostrożność - dodał po chwili.

- Jesteśmy tu by pomóc , zauważyliśmy bandytów kręcących się w świątyni i przybyliśmy z ratunkiem. Mrówek też już nie ma... Możecie już wyjść jesteście bezpieczni... - zaproponował choć nie był pewny czy osoby wewnątrz uwierzą. Sam na ich miejscu mógłby wietrzyć podstęp. Nie czekając nawet na efekty swej przemowy zwrócił się do tych którzy mogli być bardziej rozpoznawalni dla ewentualnych kapłanek czy akolitów.

- Może ty Eleno lub ty Liadonie przemówicie, jesteście tu na pewno lepiej znani niż reszta z nas. - zaproponował dość głośno, licząc na to że być może same imiona przekonają chowających się za drzwiami sługi Myrkula.

" Jeśli nie da się ich przekonać , będzie trzeba po prostu otworzyć te drzwi " - pomyślał, bynajmniej nie zamierzając być tym odważnym. Anton był odważny ... no i właśnie...

- Mówisz że to, to gada? - zapytał Eleny, szturchając jednocześnie truchło kapłana trzonkiem topora. Potem podrapał się po głowie i zwrócił się do czachy.
- Szukamy waszych kapłanek, podejrzewamy że uprowadził je jakiś nekromanta. Wiesz coś o tym? Poza tym chronimy waszą świątynię przed tymi szabrownikami, co tam weszli - barbarzyńca wskazał drzwi - Mógłbyś zrobić wyjątek i nam pomóc, znaczy odezwać się, skoro pomagamy waszemu bóstwu.

Pomnik milczał. Okrzyki z sąsiednich komnat zamieniały się w rozmowy, szepty.