- Panie Jace, zaczęło się - usłyszał od jednego z łowców. Spojrzał we wskazanym kierunku, gdzie druid zaraz zacznie odprawiać rytuał. Nie musiał się spieszyć, ale nie powinien się również ociągać. Podziękował grzecznie i odłożył to co robił. Prostym zaklęciem oczyścił szatę i ręce po brudnej robocie sprzątania fortu i szybkim krokiem przemierzył plac. Wyglądał bardzo dobrze, prawie nie widać było krwi jaka przelała się poprzedniego dnia. Łowcy naprawdę spisali się na medal, choć należało jeszcze coś zrobić z tym metalicznym zapachem. Może Hannskjald będzie mieć jakieś zioła na to? Szałwia pomogła jeśli chodzi o aurę. Czuł tylko lekki dyskomfort przebywania w tym miejscu wynikający z utrwalonych w skale i ziemi emocjach jakie zostawili poprzedni mieszkańcy. Aż do chwili śmierci. Lekkie wspomnienie zaklęte w kamieniu nie było już przytłaczające, a jeśli uda się pokonać smoka, to euforia na pewno przykryje to co zostało.

Pokrzepiony tą myślą dołączył do reszty drużyny przyglądając się rytuałowi. Nie trzeba było być telepatą, żeby czuć oczekiwanie, stres i niepewność towarzyszącą wszystkim. Przystąpił z nogi na nogę uspokajając się. Nie było nic co mógł zrobić, wszystko było w rękach Hannskjalda i Laury, choć nie mógł otrząsnąć się z myśli czy on sam chciałby wrócić? W ciele osiłka takiego jak Mikel, czy Rufus, czy w zwinnym zmiennokształtnym ciele Emi... może? Pewnie brakowałoby mu... siebie. Dotknął dłonią twarzy zastanawiając się jako to uczucie dotykać swojej twarzy i nie czuć tych wszystkich charakterystycznych elementów, do których przywykł przez całe życie?

Jace wyczuł myśl zanim coś poruszyło się pod gałęziami. ~ A więc zdecydowała się wrócić. ~ skonstatował jednocześnie zastanawiając się dlaczego magia druidyczna nie mogła zregenerować martwego ciała i sprowadzić do niego ducha. Ten rytuał był bardzo skomplikowany. Na pewno da się go poprawić, gdyby... chłopak widział jak druid zaplata zaklęcie z pasm Osnowy magii. Widział i rozumiał co się dzieje, ale wiedział, że nie będzie potrafił tego powtórzyć. Brakowało mu wiary. Ogarniał z matematyczną precyzją jak włókna magii splatają się w zaklęciu otaczającym druida i ciało wiedźmy. Jak przenika na plan astralny i dalej, tworząc coś co można by nazwać tunelem z braku lepszego określenia, choć miało to niewiele wspólnego z tunelem znanym z architektury. A gdyby tak zastąpić wiarę mocą? Czy dałoby się zreprodukować zaklęcie, nie. Zrobić je lepiej! Zwrócić nowe ciało będące kopią starego?
Z zamyślenia wyrwały go ruchy. Istota w środku była mniejsza od człowieka i wydawała się mieć ludzką skórę. Jace odetchnął. To eliminowało większość niefajnych możliwości. Po chwili wyłoniła się głowa niziołka i wszystko stało się jasne. Teraz Jace odetchnął głębiej. Czuł jak uchodzi z niego stres jaki się budował przez dłuższy czas.
- Witaj z powrotem w świecie żywych - przywitał swoją ex z drobnym uśmiechem. Nie wiedział jak się ma zachować. To wszystko chyba go przerastało na zwykłym, ludzkim poziomie komunikatywności. Nie chciał grać, korzystać ze sztuczek by wypaść dobrze. Był naturalny i naturalnie czuł się zakłopotany. Pozostawił rozmowę i wyjaśnianie innym i taktownie wycofał się, by po dłuższej chwili wrócić do komnat dowódcy, które zaanektował i gdzie dzielił czas pomiędzy studiowanie księgi zaklęć, a planowanie ataku na smoka. Tak to bowiem widział. Nie obrona fortu, ale zaatakowanie smoka. Miał już kilka przemyśleń, którymi chciał się podzielić z resztą. Zanim jednak do tego wróci znalazł Emi dając jej znać, że pora odwiedzić alchemika i dowiedzieć się co wiedział.

Ten dzień był dla Emi pracowity. Wskrzeszenie Laury czy raczej reinkarnacja pobudziły dopplerkę do działania. Wiedźma wydawała się dobrze znosić przemianę i już po chwili było pewne, że nic nie może ruszyć jej niezłomnego ego. Nawet jeśli to często było powodem niezgody Emi musiała przyznać, że podziwiała Laurę od tej strony. No i na pewno Mikel wydawał się podniesiony na duchu. Można było zająć się innymi równie ważnymi sprawami. Część wieży i pomieszczeń z placu ciągle nie była do końca przytrzaśnięta. Emi na spółkę z innymi zabrała się do przeszukiwania. Wzdrygnęła się gdy znaleźli przeklęty przedmiot. Stertę ziół ze zbrojowni niemal całkowicie olała zaspokajając tylko swoją ciekawość, co było w skrzynce której wcześniej wolała nie otwierać. W międzyczasie wzięła udział w rozmowach z łowcami mimowolnie zerkając na Cobba. Jego imię burzyło jej jako takie wyobrażenie o elfach… jakoś tak było zaskakująco proste. Szczególnie że ten, który je nosił miał szlachetne rysy i srogie spojrzenie. A Cobb, to jakoś tak… wioskowo brzmiało. Tymi przemyśleniami dopplerka jednak się z nikim nie podzieliła. Z jakiegos powodu miałą wrażenie, że mogliby nie zrozumieć. Kolejnym zajęciem odrywającym od przeszukiwania fortu było przesłuchanie alchemika. Dogadała się z Jacem i razem poszli wziąć hobosa na spytki. Dla ułatwienia młodzieniec wpierw wyprosił wszystkich z pokoju a potem sam włamał się do wnętrza umysły alchemika. Tak przynajmniej się Emi wydawało, bo nijak tego nie było widać. Aż do momentu kiedy ten zaczął traktować Jace’a jak przyjaciela. Dziewczyna pozwoliła wtedy sobie przerwać moc swojego spojrzenia i dołączyć do “przyjacielskiej” rozmowy. Dowiedziała się z niej, że nie mieli w najbliższym czasie planów na dalszy podbój puszczy. Mieli tylko utrzymać fort. Szczęściem też dla drużyny nie wydawali się zbyt przejęci tym, że zwiadowcy którzy wyruszyli do innych fortów nie powrócili. Mając mniej więcej obraz tego co się miało dziać, Emi zainteresowała się samym atakiem na fort. Ku jej dużemu niezadowoleniu znowuż czarna wieża okazała się niczym więcej jak bardzo potężnym teleportem. Alchemik coraz bardziej okazywał się być mało wiedzący. Nie umiał też powiedzieć nic więcej jak go (ich) zwerbowano do armii generał. Wszystko to było w głowie kapitan Eygari, która potoczyła się po posadzce poprzedniego wieczora. Gdyby nie to, że podczas narady z Cobbem wyszło iż smok był dowódcą Emi byłaby bardziej zła na śmierć druida i kapitan. Interesującą informacją za to było to, iż hobosy chyba nie wiedziały nic o chorobie puszczy. A przynajmniej sam alchemik nic nie wiedział. Czy to oznaczało, że wspomniany przez driadę w wizji chirurg nie był jednak tym za kogo go wzięła? A może zwyczajnie alchemik był na tyle mało ważny aby nic nie wiedzieć.
Zostawiając Jace’a z alchemikiem wróciła do dalszego przeszukiwania fortu. Wpadła na wiedźmę wchodząc na piętro wieży. Chwilę się jej przyglądała, aż w końcu po prostu do niej podeszła i ją bardzo krótko przytuliła.
- Weź nam nie umieraj ponownie - wymamrotała. - Wezmę jeden z pokoi na seans z Rufusem. - dodała zostawiając ją swoim zadaniom.
Tak, na sam wieczór musiała przypilnować półorka aby ten na pewno odzyskał siły. Nie miała żadnej pewności, że miała jak mu pomóc, ale może same chęci wystarczą...

Rytuał reinkarnacji powiódł się. Laura nie była żadnym monstrum, chociaż niziołek? Perspektywa niezbyt ciekawa. Jace wrócił do pracowni na piętrze. Rozejrzał się po komnacie dowódcy przerobionej na jego pracownie. Wszędzie na ścianach rozrysowane były różne okultystyczne wzory, które wczorajszego dnia rysował i zmazywał kredą i węglem. Przyjrzał się im sceptycznie. Runy były w dość początkowej fazie i musiał znaleźć sposób, żeby powiązać je ze sobą. Jego wzrok spoczął na biurku, gdzie obok tuby leżała otwarta księga zaklęć i notatki chłopaka. Obok przesunięta ręką leżała mapa nad którą pracowali oficerowie.

Przedstawiała dość szczegółową mapę południowego Fangwood, z miejscami ważnymi dla Łowców. Zaznaczono tu wszystkie trzy forty oraz kilka innych lokalizacji, będących tajnymi skrytkami lub kryjówkami - na przykład to, w którym krótko po ucieczce z Phaendar bohaterowie walczyli z ettercapem. Część z nich, w tym miejsce, w którym zginęli Kelmar i Vindo, zaznaczono stylizowaną czaszką, co miało pewnie zaznaczyć, że hobgobliny znalazły i zniszczyły te miejsca. Dowódcy Kłów wyraźnie wykorzystywali mapę, by śledzić swoje posunięcia podczas zajmowania Fangwood - w tym celu przynieśli nawet zestaw figurek z brązu. Ich informacje nie były jednak w pełni aktualne, gdyż w forcie Ristin wciąż oznaczono spory kontyngent, zaś w Nunder poza trollami były też hobgobliny. Unikatowa figurka, przedstawiająca smoka w locie, została ustawiona przy północnej krawędzi mapy, przyciskając złożony kawałek papieru.
Ten okazał się być stroną wyrwaną z jakiegoś atlasu, przedstawiającą mało szczegółowo obszar całego Fangwood. Zapisane na niej zostały obliczenia odległości, jakie może przelecieć smok przez 12, 24 i 36 godzin z fortu Trevalay. Centralny obszar puszczy oznaczony jako "Plaga" został podkreślony z dopiskiem "Dlaczego tutaj?".

Zaciekawiony podszedł do kąta, gdzie rzucił poprzedniego wieczora resztę map. Mapa na ścianie była duża płócienna przedstawiająca obszar całego Nirmathas i północnego Molthune. Nie była tak szczegółowa jak ta na stole, ale oznaczenia na niej tworzyły dość niepokojący obraz. Phaendar zostało zaznaczone czerwonym "X", z którego rozciągały się grube czerwone linie, prowadzące na zachód przez Dolinę Nesmiańską oraz na północ wzdłuż rzeki Marideth. Kilka przerywanych linii okrąża dolinę, rozciągając na poludnie do cytadeli w Kraggodan, na wschód przez Molthune oraz wgłąb Fangwood. Najświeższa linia, narysowana całkiem niedawno, prowadzi do przemysłowego miasteczka Longshadow w górze Marideth, z niewielkim dopiskiem "Zima?".

- Chyba nici z rytuału - mruknął do siebie przyglądając się mapom. Nagle odwrócił się i wyszedł z pokoju. Ruszył biegiem po schodach i wybiegł z wieży. Znalazł Emi i zgarnął ją na przesłuchanie alchemika.
Jace jednym słowem odprawił straż. Nie próbowali protestować widząc determinację i siłę woli psionika. Odstąpili i wyszli.
- Lepiej, żeby ciebie też nie widział. - spojrzał na Emi. - Nie chcę mu ułatwiać obrony.
Dziewczyna kiwnęła głową usuwając się spod wzroku alchemika nie ruszając się nawet o krok.
Psionik skupił się na umyśle więźnia. Jego oczy zalśniły błękitem, wzniósł lekko ręce gromadząc w nich moc. Emi poczuła przez moment przytłaczający wręcz zaduch, który jednak moment później zniknął. Alchemik odwrócił się do nich. Na pozór nic się nie zmieniło, jednak ułamek sekundy później rysy złagodniały, zniknął ten nieustępliwy wyraz twarzy i pogarda dla ludzi.
Jace wszedł do umysłu alchemika szukając wspomnień, czegoś co pozwoliłoby pomóc w nadchodzącej walce.

Zagłębił się w mroczny świat pachnący siarką i potasem. Wilgotne pomieszczenie było pełne stołów i półek wypełnionych alchemicznymi odczynnikami, wywarami i fiolkami na palnikach. Czuł pod stopami żużel. Wyciągnął rękę przejeżdżając po fiolkach aż wybrał właściwą. Sięgnął po nią i bez wahania wypił. Poczerniało mu w oczach natychmiast, a gdy wszystko wróciło do normy.
Wieczór, na placu zebrała się cała obsada fortu - znacznie mniej niż oddział, którym go zdobywali, ale według dowództwa w pełni wystarczające do utrzymania tej twierdzy. Smok nadleciał z południowego wschodu, lądując na dachu baraku - smukła, czarna bestia wielkości potężnego rumaka, za to z ogromnymi skrzydłami i długim, giętkim ogonem. Miał w sobie coś majestatycznego, i przerażającego.
- Ristin zdobyte - oznajmił z dumą mocnym, sykliwym głosem - Nunder będzie następne, Nashgra i jej oddział sobie poradzą. A wy macie dopilnować fortu i wyłapać niedobitków - po tych słowach zwrócił się do stojących przed szeregiem dowódczyni i tego dzikusa Janga, zupełnie ignorując resztę - Eygara, Jang, za mną, mamy parę spraw do omówienia - rzucił krótko, po czym wzniósł się w powietrze i wleciał do wieży przez otwór, który wybił w niej niedawno.
Wizja ustąpiła, a Jace znów znajdował się obok Emi. Postanowił podzielić się wspomnieniem gdy wyjdą, samemu przechodząc do swoich pytań.
Interesowały go znalezione mapy i plany Kłów. Co się stało z resztą oddziałów? Czy wróciła przez tunel? Czy rozeszła się po puszczy? Co z plagą? Co o niej wiedzieli? Kto o niej mówił i co?

Gdy skończyli Jace czuł się wyprany. Skanowanie umysłów przychodziło mu z łatwością, ale nadal było to męczące zajęcie. Gdy wyszli psionik podzielił się wizją z Emi.
- Myślę, że ten smok nas zaatakuje niezależnie od tego czy użyjemy iluzji, czy nie. Wykorzystajmy najprostszy pomysł i po prostu udajmy zaskoczonych. Spotkajmy się wieczorem na naradzie tak, żeby Laura i Hannskjald mieli czas przygotować odpowiednie zaklęcia.

Nieco zawiedziony druid przyleciał znad zatoczki trolla. To miejsce niewątpliwie kryło w sobie coś więcej, jakiś naturalny potencjał magiczny. Tyle że spodziewając się przylotu smoka następnego dnia nie mógł ryzykować starcia z strażnikiem tego miejsca. Tym bardziej że nie potrafił go znaleźć, co wskazywało na sprytnego drapieżnika.
Krążył więc nad zakolem rzeczki, obserwował z gałęzi wysokich drzew i przelatywał nad zieloną wyspą w tę i z powrotem, ale koniec końców musiał wrócić do fortu dokończyć co najmniej jeszcze jedną rzecz przed powrotem smoka.

Przed wyruszeniem nad poszukiwania, ostrzegł wszystkich że na ostatnim piętrze wieży pozostało kilka sporych i ... dość terytorialnych jaszczurów. Jeżeli mieli walczyć ze smokiem w wieży, dla bezpieczeństwa obu stron trzeba było je wyprowadzić.
Pewnym kłopotem było że olbrzymy niekoniecznie były o tym przekonane na tyle żeby opuścić swoje legowisko po prośbie, i Hans razem z Cobbem i młodszymi łowcami przeprowadzał warany do psiarni przez niemal godzinę.

---

Kiedy tylko został powiadomiony o zbliżającym się smoku, truchtem ruszył ostrzec całą załogę fortu. Z ptakiem na rękach pomykał upewniając się że powrót zielonołuskiego potwora nie zaskoczy nikogo bez gaci.
Mieli sporo czasu - a z pewnością dość żeby co potężniejsze zaklęcia zdążyły wygasnąć jeżeli zostałyby rzucone zbyt wcześnie. Kiedy wrócił na najwyższe piętro by zgodnie z planem obłożyć się nawzajem zaklęciami, zaczynał od tych o najdłuższym działaniu by w razie przedłużającego się starcia nie zostać bez ochrony.

Koniec końców, kiedy było już słychać bicie skrzydeł smoka, krasnolud rzucił ostatnie zaklęcia i zaczaił się na samym przedzie. Leżał niemal całkowicie zanurzony sadzawce tuż za pułapką Cobba. Czekał aż Emi zwabi smoka do środka - choć w najgorszym razie miał też pomysł jak "zachęcić" paskuda to zajęcia się sprawą osobiście.