Laura spędziła poranek na przygotowaniu czarów zarówno dla siebie jak i dla swojego chowańca. Gacek miał za zadanie czekać i dostarczyć czar “pomocy” komuś kogo Laura wskaże już z bezpiecznego miejsca.

Postanowiła trzymać się z tyłu z łowcami którzy postanowili dbać o przeżycie i wykradać z pola walki rannych. Ona ze swoim szkoleniem medycznym i czarami przyda się tam bardziej niż w walce. Wiedźmie nie było śpieszno do drugiej podróży w zaświaty.

Zabezpieczyła swoje mikstury lecznicze. Bandaże przyspieszonego leczenia. I medyczne przybory jakby okazało się, że nie wystarczy jej magii leczniczej i trzeba będzie dbać o rannych tradycyjnymi metodami.

Kiedy informacja o nadlatującymi smoku nadeszła była gotowa by rzucić czary wspomagające na swoich towarzyszy oraz łowców.

Rufus, pokrzepiony odparciem złej mocy upiora oraz powrotem Laury do żywych (choć do jej nowej, mikrusowatej postaci musiał się jeszcze przyzwyczaić) odrzucił na bok wątpliwości i inne rozpraszające go myśli, by skupić się jedynie na oczekującym go i pozostałych "Mścicieli z Phaendar" (stwierdzil że skoro tak ich przedstawił łowcom i nikt nie oponował, to tak się na razie będą zwać) starciu z mitycznym jaszczurem. W końcu jego dziad walczył niegdyś zwycięsko z podobną kreaturą, więc nie powinien przynieść mu wstydu. Wział udział w naradzie, gdzie zgodził sie, że lepiej nie bawić się w rozwalenie wieży katapultami. Uderzenie ich wszystkich z zaskoczenia powinno wystarzyć, dysponowali w końcu poteżną siłą i magią. Użył też swoich zdolności kowalskich, by wspomóc łowców w naprawie ekwipunku i przygotowaniu tarcz. Dziwnie czuł się znowu mając w ręku narzędzia, po raz pierwszy od miesięcy, jakby znowu wróciło na chwilę jego poprzednie życie, jakże inne od szaleństwa które go teraz otaczało.

Zamyślony dołączył do kompanów gdy nadeszła wreszcie wiadomość że smok się zbliża. Wzmocniony miksturami i magią ochronną czuł jak napięcie aż go rozpiera i każda sekunda wydawała się być minutą. W końcu usłyszeli trzepot wielkich skrzydeł...

Kolejny dzień był bardzo nerwowy. Wszyscy spodziewali się smoka i nerwowo spoglądali na niebo. Na nic się zdały zapewnienia Hannskjalda o zwierzęcych zwiadowcach, czuć było wszędzie zbliżającą się bitwę.

Jace większość dnia spędził starając się usystematyzować wiedzę, sprawdzając wszystkie przygotowania. Uprzątnął swoje notatki i przedmioty chowając je do magicznej torby. Atmosfera niepewności udzielała się również jemu. Był podekscytowany, choć nie rozumiał irracjonalności swojego zachowania. Nie był wojownikiem. Miał nadzieję, że nie będzie musiał stanąć twarzą w pysk ze smokiem, ale obawiał się, że bestia, choć mała i należąca do najsłabszego gatunku prawdziwych smoków chromatycznych, nadal była śmiertelnie niebezpieczna.
Jeszcze raz obszedł stanowiska przypominając łowcom i Mścicielom o silnych i słabych stronach smoka. O tym, że smok zionie skoncentrowanym oddechem nawet na odległość 25 metrów, jednak w przeciwieństwie do zielonego, z którym dawni łowcy mieli do czynienia, nie był w stanie objąć kilku stojących obok siebie ludzi, o ile nie stali jeden za drugim.

Gdy druid oznajmił, że ptasi zwiadowcy dostrzegli smoka, Jace poczuł jak robi mu się ciężko na żołądku. Zaschło mu w gardle i chyba zaczął się pocić. Nerwowe spojrzenia łowców mówiły mu, że oni również nie czują się pewnie ale nie mógł pozwolić, by inni widzieli jego strach. Jak to by podziałało na ich morale?

- Słuchajcie! Smok się zbliża, a wraz z nim decydować się będą losy nie tylko fortu Trevalay, ale także przyszłość Łowców z Chernasardo, uciekinierów z Phaendar, całej puszczy Fangwood, ale także Nirmathas, a może i sąsiednich państw. - Słowa popłynęły z ust chłopaka samoistniej. Myśli skrystalizowały się tak precyzyjnie, że zaskoczyły jego samego. Nigdy wcześniej nie zagrzewał żołnierzy do boju. Z drugiej strony, nigdy wcześniej nie walczył ze smokiem. Wielu rzeczy z tych, które robił odkąd uciekli z Phaendar nie robił nigdy wcześniej.
- Dziś zmierzymy się z okrutnym wrogiem. Krwiożerczą i niebezpieczną bestią, ale zwyciężymy. Zwyciężymy, bo jesteśmy niestrudzeni! - jego głos przybierał na sile w miarę jak przybywało słuchaczy, przechodząc w tubalny okrzyk. Czuł zgodność w sercach łowców i strach ustępujący determinacji.
- Zwyciężymy, bo mamy dla kogo żyć! - krzyknął a coraz więcej głów przytaknęło.
- Zwyciężymy, bo to nasze ziemie!
- Nasze! - usłyszał nieliczne głosy w odpowiedzi.
- CZYJE? -
- NASZE! -
- CZYJE? -
- NASZE! - tym razem krzyknęli wszyscy.
- NO TO NA STANOWISKA! - odkrzyknął Jace widząc jak w łowców wstępuje wiara. Sam też poczuł się zdecydowanie lepiej. Ruszył na swoje stanowisko.

Ostatnie minuty były najtrudniejsze. Dłużyły się niemiłosiernie, chociaż Jace bardzo dobrze wiedział co musi zrobić. Korzystając z magicznego berła wziął się za czarowanie. Nakładał kolejno czary od tych trwających najdłużej. Wyjął mikstury odwagi i rozdał je towarzyszom. Sam wypił jedną z nich. Rzucił też czar ze zwoju pozwalający mu unieść się w powietrze, a na koniec zamknął oczy i zniknął kompletnie ukryty czarem niewidzialności. Podleciał pod sufit chowając się w rogu i czekając na smoka. Jego zadaniem było powstrzymanie czarnego przed lataniem i uniemożliwienie mu ucieczki. Miał tylko nadzieję, że reszta drużyny wie co robi i będzie w stanie go zatłuc.

Deszcz – odwieczny wróg wszystkich planów. Emi spoglądała w szare niebo cmokając z niezadowoleniem. Pomysł z chrapaniem był świetny, ale nie do końca miał szansę wypalić. Magia różdżki tylko przenosiła jej własny głos, więc nie uda jej się zimitować smoczego chrapania. Do tego pułapka okazała się zbyt skomplikowana, aby ją ostatecznie przerobić na ich potrzeby. Z zaskoczeniem słuchała Jace’a, który ni stąd ni zowąd zaczął zagrzewać ludzi. W jej ocenie inaczej by do tego podeszła, ale nie było już co się wpychać. Zamiast tego pozwoliła sobie wypić miksturę na strach i grzecznie poczekała za swoją kolej do ochronnych czarów Hannskjalda i Laury. Wiedźma zaklęła jej świeżo znaleziony rapier, aby dodatkowo jeszcze wzmocnić jego magię. Nakłuwacz Serc niejako podwójnie dążył teraz do odnajdowania czułych punktów wroga. Kiedy wszyscy ustawili się na swoich miejscach chowając się za ścianami Emi została na środku. Upewniła się, że wszystkie potrzebne mikstury będzie miała pod ręką i dumnie podniosła głowę. Prężąc się trzymała rapier oparty o prawe ramię i czarny sztylet za plecami. Zaczęła śpiewać. Wydarła się głośno w smoczym języku, aby przebić się przez deszcz. Skoro mieli ściągnąć na siebie uwagę smoka to tylko taka opcja jej pozostawała. Słowa zaś były wymyślane na poczekaniu, a każdy kto znał język latających gadów mógł zastanowić się czy przypadkiem dziewczyna nie ma życzenia śmierci.

Oooo! Taak!

Smocza jama, tak duża i tak mokra!

Śmierdzi niczym zmokła sroka!

Pusto w niej już dawno jeeest!

Oooo! Taak!

Co by zrobił jej właściciel

gdyby wiedział, że tu mściciel...

Czekaaa nań!

Oooo! Taak!

Czarna kuro, zmokła kuro

Fruń tu do nas, kwasem ziej

Boś niczego więcej nie wartaaa!

Oooo! Taak!

Kiedy dało się słyszeć bicie skrzydeł już bardzo blisko Emi zmieniła język, aby każdy już mógł zrozumieć. Tak samo słowa nie kierowała już tylko do smoka, ale do swoich towarzyszy samej się nimi również upajając.

Czarnej bestii nadszedł czas!

Nie będzie już nękać nas!

Jej żółte ślepia nie strwożą serc!

Oooo! Taak!

Śpiewając ten zakręciła rapierem w powietrzu samej robiąc piruet. Kiedy się odwracała wycelowała jego końcówkę w wielką wyrwę w ścianie i dachu mając nadzieję, że to właśnie tam zajrzy bestia. Jednocześnie liczyła na to, że wbrew jej własnym słowom gadzi pysk jej nie przestraszy,

~ No Vox, zobaczymy czy się nie poznamy po drugiej stronie! ~ zakrzyknęła w swych myślach zaciskając mocno dłoń na rękojeści obu broni.

- Patrzcie dał się złapać jak kurczę w łapy kota!- dziewczyna krzyknęła do zebranych po czym zwróciła się do smoka - Ja śmiem takie oszczerstwa prawić! A teraz jeszcze wyzywam ciebie na pojedynek bestio!
Nie można było tego jednak nazwać pojedynkiem za bardzo. Smok został otoczony przez jej towarzyszy a sama Emi jeszcze nawet nie ruszyła się z miejsca. Nie mniej udało jej się osiągnąć dokładnie to co zamierzała, ściągnęła całą uwagę smoka na siebie. Uśmiechając się dziko doskoczyła do bestii spoglądając jej wprost w żółte ślepia.
- Po zgięciach i skrzydłach bijcie! Padnie szybciej! - krzyknęła na koniec. Bo to był koniec. Zdążyła zobaczyć kątem oka jak Lawina i Rufus zaatakowali smoka, ale ten mimo wszystko cała wściekłość wyładował na dopplerce. Ryknął ze wściekłością i pomimo oplątania sięgnął ją pazurami i kłami. To była chwila w której Emi pomyślała, że może powinna na siebie zarzucić tę ochronną mgłę? Albo poprosić druida o wytrzymałość niedźwiedzia? Nie miało to już jednak znaczenia, bo ciemność nastąpiła zaraz po tym jak pazur przeciął jej twarz na wskroś. Chlupnęła głośno plecami o wodę sadzawki w któęj stała.

***

- Yyy, khe! Khe! - zakaszlała plując resztkami mikstury wlanej jej do gardła. Choć dostrzegła Jace'a nad sobą wpierw płochliwie spojrzała w poszukiwaniu smoka. Zobaczyła wielkie czarne cielsko, ale i odcięty łeb leżący obok.
- Ha! - zakrzyknęła triumfalnie, a strach momentalnie minął. Wygrali!

Rufus czuł wyraźnie pulsowanie krwi w swoich żyłach i dźwięk bicia swojego serca, czas jakby spowolnił gdy stanął w oko w oko z legendarną bestią.

Dzięki niedawno zdobytej mocy wzniósł się w powietrze i z głośnym okrzykiem wbił pulsujący energią topór w grzbiet gada, przebijając jego łuski. Mistyczny oreż jakby ciągnął go w stronę smoka, czyżby był głodny jego krwi, a może była to wola jego przodków? Został strącony uderzeniem skrzydła z grzbietu bestii, która zaryczała straszliwie z wbitą w oko smokobójczą strzałą. Chyba dokonał dobrego wyboru dając je Cobbowi.

Nie miał czasu skupiać się na towarzyszach, widział że Lawina, Mikel i druid, który zmienił się w jakąś ogromną ośmiornicę, też dopadli do smoka.
Najbardziej zdziwiła go Emi, która nie będąć przecież ciężkozbrojną wojowniczką jak on, skupiła na sobie uwagę budzącego grozę stworzenia. Chyba niesprawiedliwie ją wcześniej ocenił, mając za przewrotną istotę...

Niestety nawet zraniony osaczony i zaskoczony smok był nadal śmiertelnym zagrożeniem - skupił swą furię na Emi, rozrywając jej kruche ciało szponami i wyrzucając zakrwawioną z sadzawki. Rufus wściekle doskoczył do boku bestii słyszać w głowie głos swojego dziada, mówiącego mu jak użyć mocy by jego topór na chwilę stał się przejrzysty i mógł przebić smocze łuski jakby było to masło. Szeroki strumień krwi wyleciał z przebitego boku, a potwór wbił spojrzenie wściekłych ślepii w Rufusa. Próbował się osłaniać przed gradem szponów i kłów, ale wielkie cielsko poruszało się z niesamowitą prędkością. Niskie uderzenie ogona wytrąciło go z równowagi, monstrualne szczęki zacisnęły się barku poł-orka, a pazur przebił się przez osłonę magii i płyty zbroji, boleśnie przechodząc po jego torsie.

- "Mam nadzieję że ci się podobało, dziadku, zrobiłem co mogłem." Pomyślał, kiedy ogarnęła go ciemność.

Kiedy obudził się, czuł to dziwne łaskotanie, oznaczające działanie leczniczej magii. Nad nim stała jakaś niziołka, przypomniał sobie że to nowa postać Laury. Uśmiechnął się do niej z wdzięcznością, podnosząc do góry i rozglądając dookoła. Od razu zauważył pozbawione głowy cielsko. Emi też wstawała na nogi, trupów nie widział.

- Brawo, czyje to dzieło? I chyba tym razem nikt nie zginął co? - Wyszczerzył się szeroko z uczuciem triumfu.