Mimo późnej pory, Lua urządziła kolejny tego dnia pokaz. Żonglerka piłeczkami i kilkanaście dowcipów, podczas wymijającej talerze i świeczniki przechadzki po stole. Tym razem występ był dość skromny, ale wystarczający aby zasłużyć sobie na monety którymi sypnął zamożny panicz. Niektórzy bogaci mieli to do siebie, że chwilami nie szanowali pieniędzy, a Lua wprost przeciwnie i potrafiła wykorzystać okazję.

Spało się bardzo dobrze, w ciepłym i wygodnym wyrku. Co zawsze było przyjemną odmianą po nocach spędzonych pod gołym niebem.
Ranek też powitał ich przychylnie, jednym z ulubionych dań Luy - ciepłą jajecznicą. Każda jej smakowała, z mięskiem, z grzybami, czy z cebulką, najważniejsze aby było coś na tłuszczyku. I oczywiście jajka, których goblinka potrafiła zjeść na śniadanie nawet trzy i wówczas nie robiła się głodna aż do kolacji.

Oczywiście Lua zagadała do właściciela karczmy o opcje zarobku. Jak to w takich miejscach często bywało, ceniono sobie przyprawy, szczególnie nietutejsze. Oznaczało to, że mogła tu łatwo sprzedać majeranek, bazylię, kminek, tymianek, rozmaryn, a w szczególności pieprz i paprykę. Niestety tego akurat nie miała, a na inne towary które mogła mieć raczej nie było zapotrzebowania. Pozostało jej więc tylko zapamiętać na co jest popyt.
Innym poleconym przez właściciela źródłem zarobku, była tablica ogłoszeń, ale tym zajęli się już jej koledzy i to jak się szybko okazało dość skutecznie.


- A ja by chciała zapytać. Co się złego zadziało, że "zła sława" tego pana alchemika? I jeszcze, czy ten pan robił tylko mikstury, czy także rzucał czary? - spytała, gdy przyszedł na to czas.
Skoro mieli się tam wybrać, to warto było się dowiedzieć jak najwięcej o potencjalnym problemie. A sama była zdania, że alchemik-czarodziej mógł zmajstrować coś zupełnie innego niż alchemik niemagiczny.

-Zła sława alchemika wzięła się stąd, że werbował on pomocników do swoich eksperymentów. Ci pomocnicy znikali. Poza tym nie utrzymywał bliższych kontaktów z nikim z miasta. Brak informacji wystarczył, by rodziły się najróżniejsze plotki. Mówiono, że paktuje z demonami. Alchemikiem nazwano go dlatego, że chodził w powłóczystej niebieskiej szacie wyszywanej w alchemiczne symbole. Miał też szpiczasty niebieski kapelusz również wyszywany w takie symbole. No i te tajemnicze eksperymenty. Natomiast nic nie wiem o tym by był adeptem sztuk magicznych, ale wykluczyć tego nie mogę.

Po zrobieniu niezbędnych zakupów i sprawdzeniu ekwipunku ruszyliście ku nawiedzonemu domowi. Droga wiodła wzdłuż wysokiego morskiego brzegu. Zimny wiatr od morza nie ułatwiał wędrówki i sprawiał, że szczelniej owijaliście się płaszczami. Było już dobrze pod wieczór, gdy waszym oczom ukazało się opuszczone domostwo. Był to wysoki dwukondygnacyjny budynek z poddaszem otoczony murem. Stał na szczycie morskiego klifu zwrócony ku morzu. Mur ogrodu był w kilku miejscach zawalony, pozwalając wam zajrzeć do wnętrza. W czasach swej świetności musiało być to przepiękne miejsce. Kiedy przy akompaniamencie skrzypienia poruszanej wiatrem żelaznej bramy weszliście do ogrodu waszą uwagę zwrócił przepiękny, duży krzew róży i studnia.

Pod krzewem Elrick znalazł sporych rozmiarów norę i tropy należące do łasic a także kości zwierząt. Nora była tak duża, że do środka na czworakach weszłaby osoba średniego wzrostu a Lua tylko lekko się schylając. Tylko po co wchodzić i niepokoić łasice?

Ciekawego odkrycia jeśli chodzi o studnię dokonał Caelan. Na jej dnie, jakieś sześć metrów poniżej gruntu w płytkiej wodzie świeciło coś co wyglądało na srebrne monety. Ściany studni były podziurawione niczym ser. Dziury grubości ramienia dorosłego mężczyzny stwarzały doskonałe warunki do wspinaczki. Nie wiadomo natomiast było czy zostały wydrążone przez wodę, czy jakieś stworzenie.

Dom był okazały i za czasów świetności z pewnością prezentował się wspaniale. Teraz jednak był zaniedbany i wyglądał na opuszczony. A czy był nawiedzony? To się miało okazać.

Pokaźnych rozmiarów norą Caelan się nie zainteresował uznając, że nie znajdą tam niczego ciekawego. Drapieżniki nie kolekcjonowały srebra ni złota, a trudno było przypuszczać, że wlazł tam młody Stern, zakuty w płytową zbroję...

Ciekawsza wydała mu się studnia, a dokładniej to, co znajdowało się na jej dnie.

- Dom może chwilę poczekać - powiedział. - Kto ma linę? - spytał. - Mam wrażenie, że na dnie studni może być coś ciekawego... Lua? Może spróbujesz to sprawdzić?

Lua zdawała sobie sprawę, że nawiedzone domy i zamki istnieją. Na szczęście sama ducha nigdy nie spotkała, ale słyszała niejedną historię na ten temat. Były to jednak rzadko spotykane przypadki, a na spotkanie z duchami ciężko by się im było przygotować. Drugą opcją o której wspomniano była piwnica i na tym właśnie goblinka się skupiła. Podejrzewając jakieś podziemia, zakupiła małą latarnię i zapas oliwy, a także linę - niezbyt ciężką, ale taką która z całą pewnością utrzyma ciężar jej skromnego ciała. Do tego oczywiście zapasy jedzenia i kilka jabłek jako sprytnie przechowywane zapasy picia i jedzenia w jednym.
W ramach przygotowania odwiedziła też główną kwaterę kompanii górniczej, aby się spytać o lokalne kopalnie. Lokalne, ale bardziej niż okolice wioski, chodziło jej o okolice domu do którego zmierzali. Pomyślała, że jeśli pod domem były jakieś podziemia lub jaskinie, to mogły mieć one połączenie z kopalniami. A spytać nic nie szkodziło.
Dowiedziała się, że jest jedna kopalnia, pod przywództwem Radnej Manistrad Copperlocks; kierowana przez krasnoludy, co ją zbytnio nie zdziwiło. Dopiero rozkręcają działalność co się nie podoba miejscowym tradycjonalistom, a Krasnoludy postrzegane są jako zagrożenie. Nie rozumiała dlaczego, skoro ich działalność może przyczynić się tylko do rozwoju miasta, ale może bali się zdominowania? Nie musiała tego w pełni rozumieć, a sama nie miała do nikogo urazów czy obaw. Co ważniejsze, zobaczyła na mapie, że kopalnia leży w znacznej odległości od "nawiedzonego domu" i jeśli faktycznie byłyby tam jakieś tunele, to musiałyby się ciągnąć kilometrami.
Zagadała też o zaginionego młodzieńca, który zainwestował w zbroję i poszedł przed nimi. Właściwie nie dowiedziała się zbyt wiele, ale wystarczająco aby go rozpoznać, jeśli przyjdzie im na niego trafić.
Jej wrażenie po wszelkich rozmowach było pozytywne, dobrze się jej ze wszystkimi rozmawiało i była pewna, że udział w występach na scenie bardzo się do tego przyczynił. Była zadowolona i chodziła szczerze uśmiechnięta.


Gdy dotarli na miejsce, jeszcze zanim weszli do domu, panowie odkryli coś ciekawego w studni. Nie takie wejście do podziemia Lua przewidywała, ale było to jedną z rzeczy na które się szykowała.
- Mam linę - odpowiedziała i wspinając się na palce zajrzała do studni. Brakujące kamienie w jej ścianach nie zapowiadały bezpiecznej wycieczki, ale gotowa była podjąć wyzwanie.
- Chcecie mnie opuścić, abym sprawdziła co tam jest? No dobra - powiedziała, spoglądając na wszystkich.
Gotowa była podjąć wyzwanie, przekonana do tego, że jeśli będzie jakieś zagrożenie, to z pewnością zaraz ją wyciągną.
Zdjęła plecaczek i zaczęła szykować linę.

Thorug obszedł dom i oprócz wejścia od frontu znalazł dwoje zamkniętych na głucho drzwi. Znaczyło to tyle, że wejść można było tylko od frontu, gdzie dwuskrzydłowe drzwi były wyważone i leżały na podłodze wśród tynku który opadł ze ścian i sufitu.

Wśród opadłego tynku Thorug znalazł ślady butów oraz przeciągania jakichś ciężkich przedmiotów po podłodze. Aby dokładniej je zbadać trzeba było wejść do środka a tymczasem od strony studni usłyszał krzyki Lue.

Z zejściem na dno studni nie było problemów. Lue asekurowana liną przez Caelana i Therena sprawnie zeszła po naszpikowanej otworami ścianie studni na sam dół. Z głośnym chlupotem opadła do wody na dnie i kiedy już miała się schylić po monety usłyszała głośny syk i szelest przesuwających się po skale gadzich łusek. Ku niej z otworów na dnie studni wypełzły dwa gigantyczne węże. Z ich długich zębów jadowych ściekał jad i wyraźnie miały ochotę na posiłek z goblina.

Z początku wszystko szło dobrze. Luę opuszczano w miarę powoli, a ona dbała aby nie trzeć o ściany, tylko zwinnie się od nich odbijała. Cały czas dbając o bezpieczeństwo swoje i zapalonej latarni.
Studnia wyglądała na zwykłą i nie było tu żadnych odnóg do podziemnych tuneli... były jednak pomniejsze dziury! Monety jak zawsze, z pewnością się przydadzą, ale nagle pojawiły się dwa problemy.

- Wyciągaj! Wyciąg! Wyciąg! Aaaaaa... - rozpaczliwie wyrwało jej się z gardła.
Nie miała najmniejszego zamiaru walczyć z jadowitymi wężami, tylko czym prędzej ewakuować się z tej studni! Sięgnięcie po sztylet kosztowało by ją czas którego nie miała, nawet jeśli miałby służyć tylko do obrony. Obecnie w tej kwestii mogła liczyć tylko na latarnię. Ale i tak największe znaczenie mieli jej koledzy na górze.