Po zjedzeniu kolacji i ustaleniu z kompanami planów na najbliższe dni, Pieśniarka Ostrza usiadła nieopodal kominka opierając się plecami o ścianę. Skrzyżowała nogi, położyła obie dłonie na kolanach i zamknęła oczy. Niemal natychmiast przeniosła się w stan, który jej pobratymcy nazywali transem. Oczywiście gdyby chciała, mogłaby spać i śnić jak ludzie, jednak nie było to z jej perspektywy ani ciekawe, ani użyteczne, gdyż dzięki transowi regenerowała siły pół raza szybciej, niż ludzie.

Po czterech godzinach tej osobliwej medytacji była w pełni wypoczęta i gotowa, by objąć swoją wartę. Na szczęście aż do rana nikt ich nie niepokoił a Vaeri co jakiś czas podsycała płomień w kominku, upewniając się, że pozostali będą spać w przyjemnym cieple.

Poranne słońce miało problemy z przebiciem się przez zachmurzone niebo, rzucając tylko bladą łunę na tę skutą lodem krainę. Jedząc śniadanie zastanawiała się, czy ktokolwiek z tutejszych będzie w stanie pomóc im wrócić "do siebie". O ile w ogóle znajdzie się ktoś, kto będzie do nich przyjaźnie nastawiony. Rikorski pisał we wspólnym, więc była szansa, że będą w stanie nawiązać jakieś znajomości. I że tubylcy nie będą uciekać na widok niebieskoskórej Oddysyi i jej mechanicznego towarzysza. Tym jednak będą się ewentualnie martwić później. Najpierw trzeba było dotrzeć do cywilizacji.

Torgov znajdował się bliżej, niż Kirinova ale to i tak było pięć dni drogi w paskudnych warunkach. Elfka miała nadzieję, że podołają. Po śniadaniu narzuciła grube futro na swoje zimowe ubranie i założyła jedne z rakiet śnieżnych. Ubrana najcieplej, jak tylko się dało, ruszyła z towarzyszami w stronę wioski umieszczonej na mapie, licząc, że podążają w odpowiednią stronę. Ziąb, na który wyszli z ciepłej chaty przez jakiś czas był znośny, ale im dłużej maszerowali, tym Vaeri robiło się coraz zimniej.

Wkrótce też poczuła, jak zmęczenie ogarnia jej ciało. Pomimo rakiet śnieżnych szło jej się coraz ciężej, a plecak z najważniejszymi rzeczami, którego przecież nie mogła porzucić, dokładał swoje. Nawet pomimo krótkiego odpoczynku i zjedzenia podgrzanego posiłku nie poczuła się lepiej w dalszej drodze. Starała się nic nie mówić, by nie tracić dodatkowych sił - zresztą, każdy wdech mroźnego powietrza wystarczająco ranił płuca, by nie odzywać się bez wyraźnego powodu. Nogi miała coraz cięższe, ciało paliło bólem. Coraz mocniej odstawała od Rity i S'Uli, które dziarsko przedzierały się przez zaspy. Marcel i Oddysya też mieli podobny problem, co ona.

- Teraz chyba każde z nas chciałoby być Ravem - rzuciła wesoło, uśmiechając się lekko do zaklinacza i vedalkenki. - Przynajmniej do momentu znalezienia ciepłego miejsca na odpoczynek.

Nie mówiła więcej, koncentrując się na drodze i mozolnym stawianiu kroków. Lewa, prawa, lewa, prawa. Starała się nie zatrzymywać, bo coraz więcej energii musiała wkładać w to, by ponownie się ruszyć. Z wbitym w śnieg wzrokiem szła za towarzyszkami na przodzie, zawzięta, by utrzymywać tempo i nie zwalniać. Była tu zaledwie od wczoraj, a już miała dosyć tej krainy.

Właściwie nie zwróciła uwagi, kiedy dziwne zawodzenie pośród drzew sprawiło, że miała ochotę za nim podążać. Ten dźwięk był tak pociągający, że mogłaby teraz pójść za nim nawet na koniec świata. I wtedy poczuła mocne szarpnięcie, a potem ujrzała przed sobą twarz Rity. Już wiedziała, co to znaczy. Zwykle nie dawała się tak łatwo omamić, ale najwyraźniej zmęczenie i ból też musiały zrobić swoje. Po chwili ujrzała tych, którzy próbowali wywrzeć na nich swój wpływ. Wysokie, chude istoty z kosami w kościstych dłoniach.

S'Ula jako pierwsza wyrwała się do walki a Vaeri wiedziała, że w obecnym stanie sama nie będzie w stanie dobiec do maszkary. Miała jednak trochę sztuczek w zanadrzu.
- Sit ignis! - Krzyknęła, wyciągając przed siebie rękę. Z jej dłoni wystrzelił jasny, ognisty pocisk.

Trafił maszkarona, zajmując go płomieniami i raniąc dotkliwie. Walka wnet rozgorzała, a elfka dobyła swego sejmitara i ruszyła na pokrakę, która chwilę wcześniej próbowała dziabnąć kosą Ritę. Pieśniarka Ostrza wykonała całkiem zgrabną paradę i cięła przeciwnika w tułowie, zostawiając ogromną ranę biegnącą od barku aż po pas. Chwilę później zjawa padła pod naporem magii Oddysyi a cała potyczka wkrótce miała swój finał.

- Nie wiem, czym były te stwory, ale mam nadzieję, że nie spotkamy ich więcej w tym lesie - powiedziała, dysząc ciężko. - Tak, czy siak, świetnie nam poszło. One leżą martwe, a my, z tego co widzę, nawet nie zostaliśmy draśnięci. Ruszajmy dalej, nie zostało nam wiele dnia, a nie wiadomo, jakie trudności jeszcze napotkamy na drodze. Trzeba się też rozejrzeć za jakimś miejscem na nocleg.

Schowała sejmitara i poczekała na kompanów. Do zabitych maszkar nie zamierzała nawet podchodzić, bo teraz mieli ważniejsze sprawy na głowie, niż sprawdzanie, czym były te kreatury.

Pierwsza noc w nowym miejscu upłynęła całkiem spokojnie czasem było tylko słychać wycie wilka, ale nie nie stanowił on realnego zagrożenia dla grupy. Nazajutrz wszyscy wyruszyli w stronę wioski Torgov.

Veldalkenka nie najlepiej znosiła marsz w takich trudnych warunkach pogodowych. Podobnie jak elfia czarodziejka i czarownik. Jedynie palladynka i nieco szalona dziewczyna radziły sobie lepiej maszerując w tym okropnym chłodzie. Dodatkowo wycie wilka wzmacniało poczucie zagrożenia. Choć nie było widać i właściwie na ten moment nie zagrażały nikomu z grupy.
- W takich warunkach pogodowych bycie takim jak Rav byłoby bardzo pomocne - odpowiedziała podróżniczka elfiej czarodziejce lekko się uśmiechając.

W pewnym momencie Oddysya zauważyła, że odgłos wiatru się zmienił, a po chwili popadła w dziwny trans. Na szczęście palladynka i latająca wyrwały ją i pozostałą dwójkę z tego stanu, a chwilę później poszukiwaczka przygód dostrzegła trzy upiornie wyjce zawodzące dziwną melodie. Trzeba było się z nimi rozprawić, ale podróżniczka nie miała siły używać łuku, zatem postawiła na magię.

Na początek Chaos Bolt i niestety pech. Pociskiem, który uderzał we wroga był ten, który zadawał obrażenia od zimna. Oddysya lekko się skrzywiła widząc co się dzieje. Potwory, które spokojnie sobie zawodziły upiorną melodię mogły częściowo odporne na obrażenia od zimna, ale one były zupełnie nie wrażliwe na ten rodzaj magii. Veldalkenkę lekko, to zaskoczyło.

Kiedy ponownie skorzystała z czarów użyła uniwersalnego narzędzia, który aktualnie wyglądał jak mały młotek i zaatakowała Nieziemskim Podmuchem, a następnie Rav zaatakował już z bliska te dziwne wyjce. Vaeri zaatakowała ogniem, a S`Ula bronią. Marcel użył tej samej sztuczki co ona, a Rita użyła jakiegoś zaklęcia i chwilę później walka była zakończona.
- Obawiam się, że możemy je jeszcze spotkać, a jeśli nie te, to pewnie jakieś inne.
Oddysya miała wciąż w pamięci te widmowe wilki, które widzieli jeszcze w Faurenie. Teraz jednak jej umysł koncentrował się na czym innym. Potrzebowała magicznej broni do walki w zwarciu i liczyła, że być może kosy są magiczne.

Ruszyła by zbadać, którąś z kos ui zobaczyć czy upiorny wyjec coś jeszcze po sobie pozostawił. Zastanawiała się też czy dałoby się jakoś skrócić drogę do Torgova.

Dzień 1
1127 Kalendarza Patriarchy
Worostokow

Miejski kocur, choć przez długie lata przyzwyczajony do wygodnictwa i luksusu, wydrapanych własnym sprytem, nie zapominał o swoich korzeniach. Nieraz już zdarzyło mu się nocować w skandalicznych i pozostawiających wiele do życzenia warunkach - na kamiennych posadzkach, w śmierdzących alejach czy pod jesienną chmurką - toteż nawet w tej chacie pośrodku przeraźliwie mroźnej kniei, mimo że z łatwością uplasowała się na szczycie listy najgorszych noclegów w życiu Marcela, zapadnięcie w sen nie zajęło długo. Gdy tylko Rita wyswobodziła go z kajdan, uprzednio wygłosiwszy swoje formułki które skwitował tylko przewróceniem oczami i przytaknięciem że rozumie, młodzik rozmasował nadgarstki i naciągnął wydobyte z kieszeni płaszcza rękawiczki na zmarznięte dłonie. Opatulony już porządnie zdobycznym futrem, usiadł nieopodal trzaskającego przyjemnie ognia, opierając się o drewnianę ścianę i minęło zaledwie parę chwil, gdy ciężkie powieki opadły zupełnie w dół, a z gardła zaczęło uciekać ciche pochrapywanie.

Swoją kolej na przejęcie warty Marcel powitał tak samo jak każdą zbyt wczesną pobudkę - marudzeniem pod nosem. To przeciągał się w miejscu, to przecierał oczy, to ziewał, to masował obolały od mało komfortowej pozycji kark. Przeburknął coś ponurym tonem o tym, że przydałaby się kawa i przysunął bliżej płomieni podtrzymywanych przez Vaeri, wyciągając dłonie w stronę ciepła. Z ciężkim westchnieniem zerknął przez ramię w kierunku drzwi, widocznie nie kwapiąc się do ruszenia na obchód wokół schronienia, w objęciach mrozu. Wyciągnięte ku ogniu palce lewej dłoni drgnęły, gdy Marcel sięgnął ku energiom magicznym i wyszeptał krótką inkantację, pobudzając płomienie do życia. Dreszcz, który nim wstrząsnął, nie był naturalny. Tak jak wielowymiarowa pętla mroźnej lepkości wokół nadgarstka oraz posmak zgnilizny na podniebieniu. Wytłumiwszy światło bijące od żagwi w kominku i nadawszy mu czerwonej poświaty, młodzik poderwał się do góry, owijając szczelnie futrem.

— Przy blasku czerwieni od razu milej, czyż nie? — na wpół wyszeptał sugestywnym tonem w kierunku Vaeri gwoli wyjaśnienia. W duchu skrzywił się na dźwięk napiętej nuty w głosie.

Parę powolnych okrążeń wokół chaty pomogło go uspokoić. Minimalnie. Marcel nie był pobożnym człowiekiem, lecz jak każdy porządny czaromiot był świadom natury mystriańskiego Splotu, z którego płynęła magia. Magia, które teraz, tutaj, płynęła... inaczej. Bardziej... złowrogo. Czy to właśnie tak wyglądało splatanie zaklęć bez opieki Pani Zaklęć? Debonair nie był pobożnym człowiekiem, lecz nagle był bezbrzeżnie wdzięczny Mystrze za tą protekcję.

Gdy jego warta zaczęła dobiegać końca, Marcel z ulgą usiadł w końcu przy płomieniach, przy których wcześniej mógł ogrzewać się tylko na parę chwil. Uczucie bycia obserwowanym, które towarzyszyło mu przy obchodach, wcale nie zelżało w schronieniu czterech ścian. Młodzik przysunął się jeszcze bliżej płomieni, nagle desperacko pragnąc komfortu całego ciepła świata. Prędkim ruchem ściągnął rękawiczkę z dłoni i przeciągnął palcami nad gołą skórą. Pierścień z czarnego, smolistego metalu zmaterializował się znikąd i, gdy tylko upewnił się jeszcze dotykiem że akcesorium nadal istniało, odetchnął z ulgą. Przynajmniej jego umysł miał pozostać tylko i wyłącznie jego.

To jest, nie licząc nagle milczących współlokatorów.

Znowu mroźno, znowu wszędzie biało i znowu odległe wycie wilczej sfory, które zaczynało nabierać drwiących tonów. Przynajmniej zimno nie gryzło tak w kości, dzięki znaleziskom w chacie, z których Marcel zrobił użytek. Przed opuszczeniem schronienia opatulił się płaszczem i nasunął uszatą czapę aż po brwi, dodatkowo wyciągając kolorową chustę w calimshańskie wzory z torby i owijając ją wokół dolnej połowy, tym samym pozostawiając na widoku tylko burzowe oczy i końcówki jasnobrązowej czupryny. Mimo że całym sercem wyznawał dewizę “styl ponad wszystko”, nie wzbraniał się przed tak absurdalną stylizacją, o wiele wyżej ceniąc sobie swoje życie, zdrowie i brak odmrożeń.

Wędrówka była męcząca i prędko zaczęła dłużyć się niemiłosiernie dzięki mroźnej monotonii w monochromatycznych barwach. Do tego to uczucie z zeszłej nocy nie chciało za nic odpuścić, a brak jakiejkolwiek fauny tylko dokładał do niepokoju. Zwłaszcza że drugi sen nie przyniósł wytchnienia, a koszmary wymykające się pamięci. Być może dlatego, z nudy i by uciszyć niespokojny umysł, Marcel po jakimś czasie zrównał krok z Ritą.

— Zastanawia mnie jedno, pani władzo — zagaił, ściągając chustę na szyję. — Nie, abym narzekał na pańską sztywność, jest ona na swój sposób urokliwa jak inne klasyczne przykłady represji, lecz chyba od czasu do czasu musi ustępować, hm? Zwłaszcza że jeśli spojrzeć pod tą imponującą fasadę blizn i wiecznie cierpki grymas...

Młodzik zakręcił palcem w powietrzu, wskazując twarz Rity.

— ...można odnaleźć całkiem przyjemną estetykę. Zapewne niejeden mężny kawaler gotów byłby oblegać twą twierdzę, co pani władzo? Pytanie tylko, czy pozwoliłabyś na sforsowanie swych wałów.

— Reguła mego Zakonu kategorycznie zabrania jakiegokolwiek spoufalania się z laikatem i cywilami, obywatelu — odpowiedź jak zwykle wionęła mroźną rzeczowością.

— Coraz bardziej utwierdzam się w tym, że świątynnym wychowankom należy współczuć z całego serca — guślarz westchnął teatralnie, niezrażony brakiem emocjonalnej reakcji, ani przymusem żwawszego przebierania nogami, by dotrzymać kroku helmitce. — Każdy ma jednak uczucia. Nie chcesz mi chyba powiedzieć, pani władzo, że nigdy nikogo nie kochałaś?

— Krzyżowiec kocha swą wiarę, klingę i misję.

Marcel odpowiedział tylko wieloznacznym mruknięciem. Z przekrzywioną po kociemu głową wpatrywał się przez parę następnych kroków w twarz jasnowłosej, jakby szukając choćby najmniejszego otwarcia w stalowej fasadzie. W końcu zwolnił też kroku, by pozostawić Ritę samą w awangardzie i ponownie zająć swoje miejsce na tyłach.

— To wiele wyjaśnia — oznajmił plecom helmitki, naciągając chustę na nos. — Jak również odpowiada na pytanie co jest mroźniejszym pustkowiem, ta przeklęta kraina czy lewa strona twego posłania.

Monotonia została przerwana nie wiadomo kiedy. W jednej chwili Marcel skupiał się na powłóczeniu nogami naprzód i płonnych próbach przepędzenia zmęczenia, a w następnej patrzył w przyjemną twarz Vaeri, która z jakich powodów potrząsnęła go za ramię. Młodzik zamrugał parę razy, powracając do przytomności i tocząc mało rozumiejącym spojrzeniem wokół, które momentalnie przybrało na ostrości na widok upiornych sylwetek między drzewami. Zrozumienie spłynęło w chwilę później, gdy syknął oręż towarzyszek. Niemalże niesłyszalna zmiana w wietrznym wizgu jednak nie była tylko złudzeniem.

Marcel odruchowo uniósł dłonie i przyłożył je do uszu jak najmocniej tylko potrafił, doskonale świadom tego że takie uroki zazwyczaj wymagały bycia słyszalnymi, by mieć wpływ na ofiarę. Nie zamierzał jednak czekać, by sprawdzić czy miał rację, zwłaszcza że jego towarzyszki już zdążyły wyrwać przez zaspy. Poza tym, naprawdę pragnął odpłacić tym upiorom pięknym za nadobne.

Debonair, z gniewną burzą skoncentrowaną na upiorach nacierających na S’Ulę i Ritę, zaintonował sycząco własną pieśń. Na jej skrzydłach, wspartych wyrwaną z głębin siebie mocą, sięgnął umysłem w stronę istot. Wdarł się głęboko, przetaczając nawałnicą przez lepkie odmęty obcych świadomości, rozsiewając wokół deszcz igieł i rozdzierając co tylko się dało. Wycofał się tak prędko, jak zaatakował, wykrzywiając usta w sadystycznej satysfakcji, chłonąc nadal odczuwalne, acz szybko blaknące, impulsy bólu jakie pozostawił za swoim wtargnięciem. Pobudzony gorącem przyjemności promieniującym w podbrzuszu, okręcił się w kierunku upiora sunącego ku Vaeri. Dłonie zebrały energię, nakreśliły glif i zogniskowały zaklęcie, które pomknęło naprzód, wzburzając wirowo śnieg i załamując powietrze cienistymi pasmami. Jedno po drugim, uderzenie rozlało się po białej sylwetce, łamiąc ją wpół i posyłając w zaspę.

Marcel jednak nie świętował prędkiego zwycięstwa. Wodził spojrzeniem między własnymi dłońmi, a sylwetką w zaspie. Mimo że rzadko kiedy uciekał się do używania ofensywnych zaklęć, wiedział że nie tak powinno wyglądać. Wiedział też, że cieniste pasma w załamywanym energią powietrzu nie były przywidzeniem. Tak jak wcześniej mógł się łudzić, że dziwne uczucie przy splataniu zaklęć były tylko wytworem jego współdzielonego z innymi umysłu, tak teraz miał na to niezbity dowód. Potrząsnął głową, chcąc odpędzić niepokój.

— Reasumując, możemy napotkać to samo zagrożenie, bądź zagrożenie zgoła innego sortu. Zaiste natchniona i odkrywcza analiza taktyczna naszej sytuacji, Odyssyo — Marcel sarknął z przekąsem. — Przeklęta, w rzyć chędożona kraina!

Młodzik kopnął najbliższą zaspę, dając upust narastającej frustracji, odwracając się tym samym od towarzyszek niedoli oraz, przede wszystkim, trucheł zalegających w śniegu. Postąpił parę kroków dalej, ponowne wpatrując się w wierzch urękawiczonych dłoni. Wziął głęboki wdech i po raz kolejny splótł energie eteru, w napięciu obserwując kwitnące purpurą linie symbolu, którego ostatni raz używał lata temu, na ulicach ojczystej Athkatli. Koci łeb zaczął nabierać kształtów.

— Szlag — jęknął, zaciskając pięść i zrywając zaklęcie.

Nie łeb. Kocia czaszka.

”Może trochę pomocy, jakaś porada?” Marcel rzucił w kierunku milczących głosów w głowie.

Odpowiedziała mu tylko głucha cisza.