Czaki

Pokazuję nieznacznym ruchem głowy, w którą mniej więcej stronę musimy iść.
Czuję rosnącą z każdą chwilą irytację.

Z nutką drwiny w głosie pytam:
W ogóle nie pytacie się jak to daleko? Tylko po prostu będziemy iść w tamtą stroną ryzykując przypadkowe zetknięcie się z całą tą bandą? Jak zamierzacie ich podejść?

 

Silence

A czy tobie każde pytanie trzeba zadawać osobno? - odpowiedziała sukkubowi również poirytowana Viconia. - Wydanie dokładnych wskazówek na proste pytanie przekracza twoje możliwości?

 

Zirael

Yureaven uśmiechnął się ironicznie.
- Nie muszę ci się tłumaczyć, plugawcze. Wiem, w jakiej odległości od miasta ostatnio się na was natknąłem. Wiem, z której strony przyszliście, i w którą stronę zmierzaliście. Wiem również, jaką odległość pokonaliście od waszego poprzedniego postoju i ile czasu wam zajęło pokonanie tej odległości. Wiem więcej, niż ci się wydaje, plugawcze, i gdybym chciał, to już dawno byś nie żył. Proponowałbym więc, żebyś panował nad swoim zachowaniem, bo w każdej chwili mogę uznać, że jednak obędę się i bez twojej pomocy. - To rzekłszy oddalił się ponownie na czoło pochodu.

Reszta dnia, podobnie jak dwa kolejne, minęły spokojnie. Marsz, postój na posiłek, marsz, postój, rozbicie obozu, ustalenie wart, poranna pobudka, uprzątanie obozu, marsz, postój, marsz, rozbicie obozu... Dywagacja, ani tym bardziej Viconia, nie były przyzwyczajone do takiego trybu życia. Nawet Sariel, która już doświadczyła podróży w większej, przygotowanej do walki grupie, nie doświadczyła do tej pory tego rodzaju dyscypliny. Te elfy wiedziały, po co idą, i konsekwentnie dążyły do celu. Nie żeby jej demoniczni pobratymcy nie wiedzieli, co jest ich celem... Raczej nie tracili okazji, żeby zabawić się po drodze.
Trzeciego dnia jednak coś się zmieniło. Najpierw Yureaven zatrzymał kolumnę i nakazał absolutną ciszę. Wysłał dwóch elfów na zwiady. Gdy pół godziny później wrócili i zdali relację, zarządził dalszy marsz, tym razem jednak powolniejszy i ostrożniejszy.

((rzućcie za spota. Jeśli ktoś ma tracka, niech się pochwali.))

 

Silence

Po usłyszeniu riposty Yureavena na wypowiedź Sariel - nikt nie był w stanie zetrzeć głupiego uśmiechu z twarzy Viconii do końca dnia. Musiała przyznać przed sobą że zaczyna lubić tego elfa o surowych manierach. Nie tylko dlatego że praktycznie zrównał Sariel z ziemią, ale również za jego zasadniczość i konsekwencję które, w mniemaniu Viconii, były najpewniejszą drogą do sukcesu.

Dwa następne dni były równie męczące, co nudne i Viconia wiedziała że minie trochę czasu nim przyzwyczai się do tego rodzaju podróżowania. Miała jednak świadomość że w tym konkretnym przypadku tak doskonała praca zespołowa działała na korzyść wszystkich, i może być kluczem do zwycięstwa przeciwko tym stworzeniom chaosu.

Jej rozmyślania zapewne ciągnęły by się przez wiele następnych godzin dnia następnego, gdyby nie nagłe zwiększenie środków ostrożności. Rada że wreszcie coś zaczyna się dziać, wytężyła wszystkie zmysły, rozglądając się i poszukując jakiegokolwiek śladu bytności demonów.

http://invisiblecastle.com/find.py?id=1210205
http://invisiblecastle.com/find.py?id=1210207
((w sumie: 29))

 

Czaki

http://invisiblecastle.com/find.py?id=1211497
((15 wspaniale po prostu :]))

 

Zirael

Dywagacja:
http://invisiblecastle.com/find.py?id=1212401

Elfy zwiększyły środki ostrożności, co spowodowało, że również wy zaczęliście uważniej rozglądać się na boki. Dywagacja nie zauważyła nic niepokojącego, Sariel i Viconia jednak zwróciły uwagę na kilka nierzucających się w oczy szczegółów. A to kora drzewa była w pewnym miejscu nadpalona, a to krzak jakoś dziwnie połamany. W pewnym momencie Vixonia kątem oka zauważyła jakiś ruch gdzieś w zaroślach. Wzbiła się nieco do góry, aby z wysokości zobaczyć, co się tam dzieje. Po lewej stronie od trasy przemarszu elfów leżała zdechła sarna. Nie zginęła ona jednak śmiercią naturalną. Miała złamany kark, powykręcane w dziwne strony nogi i puste, jakby wypalone oczodoły. Potworność tego widoku nie przeszkadzała widać muchom, których nieprzebrane ilości obsiadły ścierwo.

-tak, mogłem się tego spodziewać. - mruknął pod nosem Yureaven, dosyć ostro zmieniając kierunek ruchu. Zapytany o co chodzi, machną głową przed siebie.
- Tam jest wieża Denhoffa. Słyszeliście o nim? Nie wiem, czego te plugawce szukają, ale tam na pewno tego nie znajdą.
Zatrzymał się na chwilę, i odbył krótką naradę z towarzyszącymi mu dwoma magami (Byli to ci sami magowie, którzy uczestniczyli w uwolnieniu Sariel z jej celi. Trzeci mag pozostał w Tinuviel)
Przez następne pół godziny kontynuował marsz na wschód, po czym zatrzymał grupę.
- Przed nami znajduje się wieża Denhoffa. Część z was na pewno już o niej słyszała. Demony tam były, nie mamy jednak ani czasu, ani potrzeby, żeby iść tam całą zgrają. Potrzebuję kilku ochotników, którzy tam pójdą, zbadają wieżę, i wrócą tutaj przed zachodem słońca. Kto jest chętny?

 

domcin

Starając się ukryć swoją złość Dywagacja odkryła, że praktycznie wszyscy prócz niej zauważyli niepokojące znaki wokół, łącznie z Viconią i "plugawcem". Do licha przecież to był praktycznie jej las, a nawet ta paskudna demonica zdołała zauważyć więcej szczegółów niż ona! Dlatego kiedy Yureaven spytał kto się zgłosi na ochotnika, krótko powiedziała: "Ja" i podeszła do przywódcy elfów. Mimo że nie pamięta, aby słyszała cokolwiek istotnego o tych ruinach i nie wiedziała czego sięmoże spodziewać zgodziła się natychmiast. Nie lubiła czuć się bezużyteczna, a na razie nie przyniosła nikomu żadnej korzyści. "Czego mamy się tam spodziewać?"

 

Silence

Viconię ciekawiła wspomniana wieża. Fakt że Dywagacja zgłosiła się od razu, także zachęcił ją do działania. Również podleciała do Yureavena bezpardonowo lądując na grzbiecie Dywagacji zgłosiła chęć udania się do wieży.

 

domcin

Kiedy Dywagacja nagle poczuła na grzbiecie niewielki ciężar, zjeżyła się, odwróciła głowę i zobaczyłą bezczelnie uśmiechniętą Viconię. Grig również wyraził chęć udania się do wieży. Kiedy tylko Viconia skończyła zdanie Dywagacja odwróciła się, chwyciła malutkiego stworka za kołnierz i ściągając ją na ziemię bez zbędnych ceregieli, gniewnie syknęłą: Nie rób tego więcej. Mała miała szczęście, że jest mimo wszystko stworzeniem natury. Mimo to.... Czy ona wygląda na jucznego muła?!

 

Czaki

Sariel z wyższością obserwowała wzajemne relacje śmiesznych stworzonek, które miały pomóc elfom (samo w sobie brzmi zabawnie - uśmiechnęła się złośliwie). Mały grig obnosił się z niesamowitą pewnością siebie, niezbyt stosowną do swojego rozmiaru. Centaur natomiast cały czas maszerował wyraźnie zirytowany, co jakiś czas rzucając Sariel wrogie spojrzenia.

Najbardziej rozbawiło ją to, że jak tylko elf zgłosił potrzebę ochotników, one były pierwsze. Wyglądały jakby oczekiwały tam WIELKIEJ przygody... Nawet nie wiedziały w co dokładnie się pakują.

Sariel jednak nie okazywała swojego rozbawienia całą sytuacją. Postanowiła nie wyrażać żadnych uczuć i nic nie mówić, chyba że będzie to konieczne.