Marl niezbyt zadowolony z przebiegu sytuacji postanowił już więcej nie mieszać. I tak było źle. Będzie obsługiwał poddaną sabotażowi balistę, teraz cięciwa zamiast strzelić niczym pejcz w twarz gnoma zrobi to samo z jego masce. Nie było czasu by jeszcze przed bitwą dokonać naprawy i próbować wcisnąć kolejną bajkę, aby zachować choć część czystości swego imienia. Władował się się na zaimprowizowany wóz bojowy na miejsce strzelca i w ciszy obserwował teren trzymając się bocznych ścian wozu by nie wypaść na wybojach. Gdy wszelakie ptaszysko i inne zwierzęta poderwały larum tylko częściowo podzielił niepokój pozostałych żołnierzy, to akurat było do przewidzenia, w końcu on i reszta chłopców to nie były młode powabne panny biegające boso po łące, a żołnierze w możliwie pełnym rynsztunku, którzy maszerowali wielką grupą w do tej pory cichym lesie.
Równie bierny był kiedy Griff przestawiał swe oddziały niczym pionki na szachownicy. Dopiero docierające do tub fonografowych maski zdziczałe ryki i stuk kopyt zmusiły go do nerwowego pochwycenia za drewniane łoże balisty oraz korbę zastanawiając się tylko jak uniknąć strzału cięciwy. Zwlekał z jej napięciem aż do ostatniej chwili gdy gnom go ponaglił. Wtedy jedyne co mógł zrobić to odchylić nieco tułów do tyłu, delikatnie ugiąć nogi by w razie czego spróbować przykucnąć i wprawił mechanizm broni w ruch poprzez obracanie korbą, efektem było mechaniczne klikanie i napinanie się łuczyska. Pochwalił sam siebie za perfekcyjne oczyszczenie mechanizmu z piasku, odpowiednia konserwacja broni to podstawa! Lecz już nawet słyszał lub wydawało mu się jak naruszone włókna cięciwy zaczynają dalej pękać jedno po drugim.

Jepth nacisnął spust, a wzięty na celownik przeciwnik spotykają ciężki pocisk poleciał do tyłu niczym uderzony przez kamiennego golema. Jego koledzy spojrzeli na ciało powalone pociskiem i nieco zwolnili pęd, to dało szanse kusznikom z flank za zasypanie ich swoimi mniejszymi pociskami. Marl zaczął naciągać cięciwę mając nadzieję iż ta wytrzyma tak perfekcyjny pierwszy strzał, kiedy to z trzaskiem pękła po prawej stronie i smagnęła Jeptha, rozcinając maskę na jeden centymetr. Rozdarcie nie było duże, ale marl mógł poczuć jak wdziera mu się tlen do płuc, oddychanie robiło się trudniejsze. Jaka szkoda że zestaw naprawczy znalazł się w magazynie faunów koło kulomiotu.
- Zalej to tym! - gnom rzucił towarzyszowi żywicę, na pewien czas z pewnością by zalepiła dziurę, on sam profesjonalnie i szybko wymienił zerwany element - Nie guzdrz się, szybciej!

Marl miał wrażenie, że jakaś nieznana magiczna siła postanowiła się zemścić za jego niecne uczynki. Ale akurat nie miał za wiele czasu by przemyśleć wszystkie za i przeciw tej teorii. Przesmarował kleistym i gęstym mazidłem uszkodzony materiał uprzednio sprawdzając palcami jak duże rozdarcie powstało. Mimo, że nieprzefiltrowanego powietrza nawdychał się przez dosłownie chwilę to czuł jego negatywne skutki. Złapał go suchy kaszel jakby się czymś zadławił, odczuwał też nieprzyjemne drapanie w płucach, nozdrzach i samym gardle. Nie ustąpił on szybko bowiem kiedy ponownie objął kontrolę nad balistą co chwilę jego ciało trzęsło się przez nieudolne próby pozbycia się trucizny z dróg oddechowych przez co celowanie ciężką bronią nie było już takie łatwe. Mimo to już bez obaw o utratę życia przez jakiś uszkodzony komponent po raz kolejny zakręcił korbą, następny bełt wypadł z podajnika i ustawił się na łożysku zaraz przed napinaną cięciwą. Za cele wybierał możliwie najbliższe grupki faunów, nie chciał za którymś razem spudłować. To nadal nie jest marlowska kartaczownica czy inna bliskodystansowa siekaczka, która nie potrzebuje celnego oka strzelca by zadać obrażenia. Po upatrzeniu ofiary nacisnął spust i podczas ładowania obserwował czy pocisk trafił oraz przyszłościowo planował gdzie tym razem będzie celować.

Później balista działa bez zarzutu. Na cały magazynek marl chybił tylko raz, ale to i tak nie można tego nazwać bowiem faun zrobił unik i pocisk wbił się w kolegę za nim posyłając go prosto do groby. Gnom również sprawnie ładował kolejny magazynek, kiedy za faunami pojawili się sprzymierzeńcy prowadzenie przez kotołaka który był w celi obok Jeptha. Nie długo trwało starcie na tyłach, kiedy nad głowami driad pojawiła się ogromna wywerna, wydając z siebie przeraźliwy dźwięk.
- Zdejmiesz ją? - zapytał gnom.
Bestia robiła straszne spustoszenie w oddziałach zielonych panienek i nic sobie nie robiła ze strzał lub bełtów z kusz.

Musiał przyznać, że mylił się co do wynalazku gnoma. Serce mu się radowało kiedy balista wypluwała sprawnie kolejne pociski, a te ze świstem dosłownie zmiatały masywne fauny z kopyt nadziewając je jak na rożen. Już myśląc, że walka chyli się ku końcowi wtem pojawiła się wywerna. Wypuścił głośno powietrze nabawiając się kolejnego ataku kaszlu.
- Zrobię co w mej mocy - odpowiedział krótko żeby nie znów prowokować gardła. Naparł na łoże balisty by ta nieco podniosła promień strzału mniej więcej na wysokość unoszącego się w powietrzu potwora po czym przygotował broń do strzału. Gdy na środku celownika pojawił się jej łeb wypuścił ciężki bełt nie zwlekając i kręcąc korbą jak nawiedzony by jak najszybciej oddać kolejny strzał. Miał niezwykle trafne przeczucie, że bestia nie padnie od jednego pocisku. Do pojawienia się futrzastego towarzysza nie przywiązywał większej uwagi bo nie był pewny czy to ten sam kotołak, no i miał większe zmartwienia.

Wybranie łba za cel, najmniejszego elementu i poruszającego się płynnie w powietrzu nie było dobrym wyborem bowiem bełt śmignął koło łba zwierzęcia tylko zwracając jego uwagę na balistę.
- Celuj w cielsko! - zakrzyknął podekscytowany gnom - Bardziej w lewo, bardziej w lewo! - nie obyło się też bez niepotrzebnych porad, ale z pewnością wyrzuconych z siebie z głębi serca.

Uderzył lekko dłonią w łożysko broni kiedy zobaczył, że wywerna nie została trafiona. Lecz kolejny pocisk był już gotowy. Zastosował się do pierwszej rady gnoma odnośnie celowania w tułów. I tam też już wypuszczał kolejne bełty. Rozumiał poruszenie gnoma, w końcu jego twór działał i skutecznie nadrabiał braki w ludziach Griffa oraz uzbrojeniu. Lecz po którymś razie marl po prostu warknął:
- Mam oczy, Gnomie! - nie mógł nie zaprzeczyć, że instrukcje towarzysza wpływały na ostateczną celność, oczywiście negatywnie. Może nieznacznie, ale zawsze lepiej pracowało mu się w ciszy.

Cięciwa zagrała swoją melodię przecinając powietrze i wyrzucając kolejny pocisk, a ten poszybował ponad głowami wojujących. Marl wybrał odpowiedni moment, kiedy wywerna zakręcała w locie by znowu zapikować na walczących. Strzała trafiła w cielsko, a ta zaskowyczała przeciągle i runęła na ziemię.
- O to chodziło! - gnom aż podskoczył ładując kolejny podajnik - Masz oko Marlu!

Jepth kiwnął głową jakby dziękując wywernie, że zechciała łaskawie zostać trafiona i spaść na ziemię, finalnego zetknięcia się z nią niestety nie był w stanie ujrzeć.
- Jak oręż odpowiedni to i celność jest świetna - jakoś mu się to tak wyrwało będąc również pod wpływem niezwykle silnych, pozytywnych emocji. W końcu z gnomem stali po jednej stronie. Jego świadomość przeszła na tryb bitewny, a więc nie skupiał się na rzeczach zbędnych, a wyszukiwał kolejnych celów do zneutralizowania lub wyłapywał z mieszaniny wrzasków głos generała Griffa, który mógł wydawać nowe rozkazy.

Po opróżnieniu kolejnego podajnika, obsługa balisty mogła wreszcie odpocząć. Pocisków brakło, w końcu to była tylko jedna noc na ich produkcję i choć było ich sporo, musiały się skończyć. Z resztą był to bardziej test gnomiej maszyny.
- Dobra! - krzyknął ten wyciągając miecz - Ruszam na front!
Gnom nie pozwolił się zatrzymać, tylko zeskoczył i ruszył na niedobitki. Choć mały i zadziorny, nie można mu było odmówić odwagi.

- Wspaniałej bitwy życzę - rzucił marl samemu niezbyt mając okazję i chęć pchać się na pierwszą linię. Nie to, że nie umiał walczyć na bliższy dystans. Skoro jest tam już tylu wojów to po co im pałętający się pod nogami rozbrojony marl. Usiadł sobie na koźle wozu i obserwował z bezpiecznej odległości jak wygląda sytuacja. Wiedział też, że lepiej po oficjalnej wygranej znaleźć się blisko magazynu z łupami. Zakładając że żołnierze Griffa nie odbiegają mentalnością od prostych wojaków z innych stron świata ci rzucą się od razu na skarby, a marl chciałby jednak w końcu odzyskać swoje rzeczy i nie musieć się dla nich podejmować hazardu albo pojedynków. Więc jeśli front przesunąłby się do przodu to zaczął powoli planować udanie się na niedawne pole bitwy by odwiedzić pomieszczenie ze zrabowanymi przez fauny dobrami.
Nie spodziewał się znaleźć w owym składziku tak wielu różnorakich rzeczy. Od broni i pancerzy po dobra luksusowe i biżuterię kończąc na całych skrzyniach i beczkach o niewiadomej zawartości, ale Jepth zakładał że należały pewnie do jakiś handlarzy. Po dość krótkim przekopywaniu się przez stosy przedmiotów, a trzeba było nadmienić, że fauny nie były mistrzami porządku ani nie znali takich pojęć jak segregacja i katalogowanie odnalazł resztę swoich ubrań, skórzany tornister, ładownicę, pas z dwoma pistoletami i kilkoma sakiewkami, szpadę oraz jego najdroższy skarb - owinięty jego ciemnozielonym kaftanem sięgającym kolan muszkiet.


Nie znalazł jedynie czasomierza i spinek do mankietów koszuli, lecz gdyby trzeba było to oddałby nawet bieliznę za ładownicę i broń palną. Sprawdził czy w pakunkach nic nie ubyło i założył wszystko na siebie. Mankiety zastąpił rzemieniami zabranymi od truchła fauna. Nie wyglądało to elegancko, ale na tę chwilę był zbyt zmęczony, głody i brudny by w ogóle myśleć o czymś takim. Nie pomagał nikomu w niczym, umowa z Griffem została zakończona w chwili kiedy położył ręce na swoim dobytku, a generał na własne oczy ujrzał obóz o którym mu opowiadał. Pozostało go jedynie znaleźć i oficjalnie się pożegnać. Wypadałoby również dać znać gnomowi, że cięciwa w żadnym wypadku nie pękła przez samą balistę, tak żeby nie szukał ewentualnych przyczyn, ale jednocześnie nie mówić mu wprost, jak się domyśli to dobrze, jak nie to nie. Nic więcej marla już nie trzymało w tym miejscu. Rozdarcie czekało choć miło by było mieć jakieś towarzystwo przez pewien czas.