“Uratowany” - taka myśl przewinęła się marlowi przez głowę widząc pochodnie w rękach pozbawionych koźlich rogów żołnierzy. Poczuł niewiarygodną ulgę kiedy umysł wysłał informację do ciała, że już może odpuścić i zwolnić obroty, momentalnie nogi zrobiły się niczym z waty, a wzrok pomijając wizjery maski przestawał odbierać obraz w kolorze. Z racji, że pochłaniał wszelkie księgi i opracowania naukowe z wielu dziedzin w ilości hurtowej mógłby wygłosić porywający wykład o wpływie stresu na organizm istoty humanoidalnej, lecz kto by chciał go tutaj słuchać, no i czy sam byłby w stanie poprowadzić taki wykład. Ale na pewno owe doświadczenie bycia ściganym przez hordę zdziczałych fantastycznych stworzeń nie umknie mu podczas pisania własnej kroniki. Ignorując porady od trenera pięściarstwa, który prawił, że po wysiłku nie należy klęczeć ani leżeć sam opadł na kolana resztę ciężaru ciała rozkładając na rękach po podparciu się nimi o ziemię. Przez dłuższą chwilę jaszczuroczłek, gnoll generał i reszta żołnierzy zgromadzonych w okolicy mogła słyszeć przeraźliwe odgłosy jakby sam diabeł przemawiał w niezrozumiałym języku. Jednak tak naprawdę były to tylko oddechy Jeptha. Mimo, że zaawansowana technologicznie maska nie była dostosowana do gwałtownych wdechów noszącego. Powietrze musiało przejść przez filtry, a potem powoli dopiero docierało do nozdrzy marla, przez co cały proces oddychania był bardzo utrudniony i nim biedak ustabilizuje stan organizmu to minie jeszcze kilka chwil. Niegdyś biała koszula wypuszczona z równie zaniedbanych spodni i przykryta czarną kamizelą lśniła nieskazitelną czystością, tak teraz była miejscami delikatnie rozerwana, pobrudzona ziemią i leśną zielenią, a wymięta jakby Jepth wyrwał ją psu z gardła. W końcu zdobył się na całkowite rozwiązanie swojej szkarłatnoczerwonej chusty przy kołnierzu pozwalając by temperatura ciała nieco się obniżyła, lecz nadal sapał ciężko. Nie podnosząc głowy rzucił prawie niewyraźnie - Fauny… Porwali… Uciekliśmy… Obóz… W lesie… Niedaleko...- po każdym słowie następował ciężki nieludzki wdech.
Griff westchnął równie ciężko, nie spuszczając wzroku z zamaskowanego przybysza, ale jako że był generałem i był obyty ze światem, wiedział iż nie ma do czynienia z człowiekiem czy elfem i zerwanie maski wcale nie pomoże w rozmowie.
- Spokojnie. Wyraź się jaśniej marlu, Jaki obóz faunów? Nie rozumiemy Cię.
Zażenowany całą sytuacją Jepth podniósł lewą rękę w stronę generała chcąc dać mu do zrozumienia, że potrzebuje jeszcze kilku wdechów. W końcu był w stanie podnieść się i stanąć metaforycznie na równi z gnollem i spojrzeć mu w ślepia, czego sam generał nie mógł odwzajemnić, przynajmniej nie w pełni - Ja i mój towarzysz - tu wskazał dłonią na Tilliara - Zostaliśmy pochwyceni i zniewoleni przez fauny. Mają obóz całkiem niedaleko… - pozwolił sobie zerknąć na niebo by skorygować kierunek - Gdzieś w tamtym kierunku - wskazał ciemny las, gdzie wybujała wyobraźnia mogła już rysować kontury humanoidów z kozimi rogami na głowie - Z tego co zaobserwowałem to nie przebierają w środkach i porywają kogo popadnie, część więźniów wydaje się być cenną zdobyczą bowiem nie wydano ich na ubój przez kilka dni, czego niestety nie mogę powiedzieć o większości innych - i nagle wpadł na pewien pomysł - Fauny nieco się rozpierzchły przez naszą ucieczkę, jeśli chciałbyś panie uderzyć na nich to teraz jest zdaje się najbardziej odpowiednia pora.
Generał Griff wpatrywał się w marla jak w obłąkanego. Nie dawał wiary tej historii, a na słowo byle gościa który wypadł z lasu nie miał zamiaru poruszać całego obozu i siły wysłać w las, aby w tym czasie zostawić go bez ochrony. Driady mogły zaatakować, teraz jeszcze jakieś fauny. Za plecami generała zbierał się zaintrygowany zbiór gapiów.
- Dowody marlu, dowody. Jeżeli kłamiesz, to tania sztuczka by moi najlepsi ludzie ganiali za kozłami po lesie, kiedy ten został bez ochrony. - wzrok przeniósł na gada - A ty? Nie masz nic ciekawego do powiedzenia?
Marl trzymał głowę prosto lecz było pewnym, że właśnie mierzy generała Griffa swoim wzrokiem, ale maska uniemożliwiała odczytanie jakichkolwiek emocji z twarzy - Nie miałbym powodu by kłamać. Wasza przegrana nie jest mi potrzebna. Ale nie chciałbym być w waszym obozie kiedy fauny zdecydują się na ruch i zaczną wywlekać Twoich żołnierzy w półśnie w samej bieliźnie po czym urżną każdemu łeb na przypadkowym pieńku, a krwi pozwolą spłynąć do pustego żłoba dla koni, tak jak to robili z więźniami w swoim obozie. Nie patrzyli czy to człowiek, czy to elf czy o ironio driady - i zamilkł obserwując już nie reakcję samego generała, ale jego podwładnych. Sam stanął wyprostowany nie próbując nawet wyglądać na groźnego czy pewnego siebie, głową nie ruszył nawet na milimetr co zdarzało się w konwersacjach bardzo często i równie często był brany za istotę nieludzką przez wiejską i nie tylko ciemnotę. Nie liczył na jaszczurzego towarzysza bowiem ich relacja nie była jakaś zażyła, zapewne miał też rozbieżne cele i inne priorytety.
Podwałdni Griffa byli mu oddani, co widać było po tym że stali za nim murem. Również co było widać, przeszli z nim piekło, a nic tak nie łączy ludzi jak wspólny spacer po krawędzi życia i śmierci. Gnoll warknął nagle na Jeptha.
- Nie z tobą rozmawiam! - tutaj znowu zerknął na jaszczura, a potem zwrócił się do minotaura stojącego niedaleko - Skujcie go i zamknijcie w wozie więziennym. Nie karmić, może to rozwiąże mu język. Tego też zwiążcie, skoro jest taki rozmowny to sobie z nim porozmawiam. A tym czasem wydać cywilom wszelkie kilofy, szpadle i łopaty, pod karą wpakowania bełtu w dupsko mają kopać wilcze doły i okopy. Straże co kilka metrów, mają otoczyć obóz i szyć do każdego podejrzanego.
Kiedy rozkazy się posypały, ludzie zaczęli się rozchodzić, niektórzy biegiem. Jaszczur został zdzielony dość mocno pałką po plecach i mocno związany, tak by nie dał rady się uwolnić sam korzystając z pazurów. Jepth został potraktowany łaskawiej, z tego co widział prowadzono go do namiotu generałą Griffa.
Marl uniósł ręce w geście obronnym kiedy gnoll się poddenerwował. Postanowił nie odzywać się już ani słowem dopóki nie zostanie zapytany. Zaplótł je sobie dla wygody na dole pleców i czekał. Cóż, w pewnym sensie wpadł z deszczu pod rynnę, przynajmniej dopóki sytuacja się nie wyjaśni. Między innymi dlatego nie zaprotestował przed brutalnym traktowaniem towarzysza saurio dzięki któremu poniekąd zawdzięcza wolność. Wiedział natomiast, że nie warto drażnić i tak zirytowanego sytuacją w obozie generała. Kiedy rozbrzmiał rozkaz o wzięciu go do niewoli nie stawiał oporu, pozwolił żołnierzom spętać sobie kończyny i zaprowadzić do tylko im znanego namiotu. On sam mógł tylko z obserwacji wyciągnąć wniosek do kogo może należeć.

Marl został posadzony niedaleko czegoś, co mogłoby być czymś na kształt tronu. Pilnował go człowiek, który cały czas milczał. Wyglądał groźnie, a jego oczy zdradzały że nie zawaha zarżnąć Jeptha jak prosiaka jeśli spróbuje głupot. W końcu przyszedł sam generał, nieco ubrudzony ziemią, ze swym nierozłączym toporem na plecach. Z bliska dało się zauważyć plamy krwi na dłoniach. Topór postawił obok siedziska i usiadł dumnie.
- Ty. - zwrócił się do marla - Jak masz na imię i powiedz mi że nie bez potrzeby kazałem ludziom umacniać obóz?
Jepth odwrócił na chwilę głowę w stronę strażnika nie będąc pewny czy w ogóle może to robić. Kiedy wszedł generał powrócił do pierwotnej pozycji obserwując gnolla. Słysząc jego żądania znów zerknął na człowieka i odpuścił sobie grzeczności - Przepraszam najmocniej, że tak bez ukłonu. Jestem mistrz inżynier Jepth Erastus Obadiah Nottle, jeszcze nie tytułowany profiteri, niestety - zrobił krótką przerwę - Owszem, nie bez potrzeby. O ile nie znam planów faunów tak myślę, że pojedyncze niewielkie oddziały mogą się tu zapuścić w poszukiwaniu zbiegów więc lepiej, byście byli przygotowani na taką ewentualność. Jednak na tę chwilę nie sprawiali wrażenia, aby przygotowywali się do oblężenia Koczowiska. Pan wybaczy, ale moja znajomość języków leśnych istot nie jest na odpowiednio wysokim poziomie by móc wyłapać tematy ich dyskusji - poruszył się lekko na swoim siedzisku czekając na kolejne pytania.
- Lien. - zwrócił się do strażnika stojącego nadal obok Ciebie - Jak znowu zacznie mówić od rzeczy, wyrżnij mu w twarz.
Strażnik skinął głową lekko się uśmiechając. Ta posągowa twarz jednak potrafiła wyrażać jakieś emocje.
- Jepth. - zwrócił się do naukowca - Krócej, zwięźlej, konkretniej. Czy mi się wydaje, czy właśnie powiedziałeś że nagoniłem ludzi do roboty nadaremno? Skąd ty się tu w ogóle wziąłeś?
- Przepraszam, nie często zdarza mi się używać tak drastycznych skrótów myślowych i zapewne źle mnie Panie generale zrozumiałeś - i gwałtownie spojrzał na strażnika czekając na cios - Przepraszam - wydyszał przez maskę nerwowo i wziął większy wdech co ta przeraźliwie uwydatniła głośnym sykiem zasysanego do filtra powietrza - Jestem eksploratorem i naukowcem. Podróżowałem na północ, bowiem mój lud jak wiele innych ras ucierpiało przez Rozdarcie. Podjąłem się misji znalezienia rozwiązania naszego problemu, przy okazji mam chęć zbadać całe zjawisko możliwie najbliżej źródła. Pierwotnie nie chciałem zatrzymywać się tutaj, ale spotkało mnie kilka nieszczęść jak dezercja i kradzież, przez co było to jednak nieuniknione. Wtedy stałem się ofiarą napadu, zostałem pochwycony jako więzień przez oddział tych barbarzyńskich istot. A dzięki pomocy tegoż jaszczurzego kamrata, którego Twoi żołnierze zamknęli w klatce uwolniłem się z bardzo podobnej konstrukcji. Szczęśliwy traf, że cele były dla dwóch osób. Wykorzystaliśmy chwilę konsternacji faunów i pobiegliśmy w las. I tak trafiliśmy tutaj - opowiedział w skrócie historię wielkiej ucieczki bez zbędnych dramatycznych przerw - Fauny mają również wsparcie w zwierzynie leśnej. Więc jeśli sami nie podejmą się ataku to mogą ją do tego wykorzystać.
- Gdzie jest ten obóz i kto dowodzi? Ilu strażników widzieliście? W co uzbrojeni, jakie pancerze? - zapytał Griff krótko i zwięźle, nie był nauczony do takiego rozwodzenia się jak marl, ale przymknął na to oko i dał porozumiewczy znak człowiekowi żeby się na razie wstrzymał z biciem. - Mów wszystko co wiesz, jak potrzebujesz kartki do naszkicowania mapy jak tam trafić, dostaniesz wszystko.
Generał ani strażnik nie mogli tego widzieć, ale marl właśnie gorączkowo myślał odbudowując w pamięci gwiazdozbiór i wszelkie szczegóły jakie zdołał zapamiętać po drodze do Koczowiska. Chwilę mu zajęło, ale ostatecznie kiwnął głową w odpowiednim kierunku.
- W dużym przybliżeniu tam. Ciężko mi określić dokładnie bo uciekałem głównie lasem i sam rozumiesz, generale. Sama istota ratowania życia przyćmiewała mi zmysły. Nie widziałem żadnego ich szamana ani wojownika, który wyróżniałby się na tle grupy, co jest trochę dziwne. Zaczynam mieć podejrzenia, że ich główne dowództwo jest poza obrębem obozu. Albo po prostu wódz mieszkał w innej jego części. Uzbrojenie bardzo zróżnicowane, od toporów poprzez pałki, a na włóczniach kończąc, czasem uzupełnione o drewniane tarcze zaś pancerze skórzane albo futrzane. Wszystko prymitywne i wykonane z tego co można znaleźć w lesie, nic co mógłbym nazwać cywilizowanym. Samych strażników jest kilkunastu, na pewno ponad tuzin. Do tego wliczyć w przybliżeniu kolejny tuzin ich samic. Obóz składa się głównie z domostw w wielkich pniach drzew oraz namiotów. Brak właściwego muru - zrobił pauzę, gdyż zawahał się przez chwilę - Z całym szacunkiem, ale bardzo podobny do Koczowiska. Z narysowaniem mapy mogę mieć kłopot, gdyż jak wspomniałem korony drzew przysłaniały mi niebo, nie natrafiałem też na wiele punktów odniesienia. Ale mam inny pomysł. Poprowadzę was i wskażę możliwie najlepsze strony do ewentualnego uderzenia, zaś wy zapewnicie mi ochronę do czasu dopóki nie odbiorę swojej własności. Po tym będę w stanie sam zadbać o siebie.
Generał długo trawił to co wyrzucił z siebie Jepth. Spoglądał co jakiś czas na Liena, strażnika który milczał jak zaklęty. Mogłoby się wydawać że to tylko posąg, ale Lien oddychał i przysłuchiwał się wam.
- Rozwiąż go, ale masz być jego cieniem dopóki nie zabezpieczę koczowiska. - do stojącego nieco dalej kapitana rzucił nico głośniej - Josh! Do mnie!
Mężczyzna, z rasy nabity troglodyta wycharczał stając na baczność ciche - Tak!
- Chcę mieć za godzinę spis wszystkich żołnierzy, kwatermistrz ma mi dostarczyć stan mieczy i kusz oraz innej broni. Zostaw mały oddział do pilnowania obozu i zbierz większość do wymarszu, jutro przed świtem idziemy na bitkę. Czy to jasne?
- Tak! Niezwłocznie! - dało się równie ciche charknięcia.
- Marlu. Do świtu możesz zająć się swoimi sprawami. Nie próbuj uciekać Lien, bowiem ma przyzwolenie na ścięcie Ci głowy. Bardzo nie lubię być nabierany.
Jepth odetchnął cicho czego maska jak zwykle nie zignorowała i wydała odpowiedni świst - Nie mam najmniejszego zamiaru, panie generale. Fauny zabrały cały mój dobytek bez którego dalsza podróż nie ma racji bytu. W moim interesie jest zapewnić panu i pańskiemu oddziałowi jak najlepszy wywiad i jak najmniejsze straty w ludziach podczas marszu. A skoro już mówimy o zajmowaniu się swoimi sprawami to nie potrzebujecie tu inżyniera z doświadczeniem za nieco grosza? Oby mi starczyło na dzisiejszą skromną wieczerzę i strzęp koca coby nie spać na gołej ziemi. Przyznam, że rogaci barbarzyńcy nie są za dobrymi gospodarzami - umożliwił zdjęcie sobie więzów po czym przetarł nadgarstki wstając z siedziska - Umiem konserwować uzbrojenie i pancerze. Może i bym coś wykuł, lecz nie będzie to nic nadzwyczajnego. Specjalizuję się w nieco odmiennej dziedzinie, której wy tu chyba nie uznajecie.
- Lien, zaprowadź go do kwatermistrza, może da mu coś do roboty skoro o nią prosi. - mruknął Griff myśląc już o nadchodzącej bitwie. Dobrze wiedział jakimi siłami dysponuje i obawiał się że będzie musiał uzbroić cywili, o ile Ci zechcą się przyłączyć. - A! Przyprowadź Nirealle do mnie jak są spotkasz.
Lien skinął głową na znak potwierdzenia.

Wyszedł więc z namiotu za Lien przy okazji symbolicznie skłaniając się generałowi na pożegnanie. Nie próbował się zrównać ze strażnikiem, wolał bez krępacji rozejrzeć się wokół, no i mężczyzna nie wyglądał na duszę towarzystwa, a Jepth nie zamierzał pytać go na siłę o zdrowie rodziny i szczerze mówiąc nawet nie miał ochoty na pogawędki. Jednakże musiał przyznać, że ten cały Griff miał tu niemały posłuch wśród ludu. Pomimo tragicznych warunków bytowania nikt nie próbował kwestionować rozkazów czy wszczynać buntów co zdarzało mu się doświadczać w wielu innych osadach. Mijali co chwilę grupki uwijające się podczas budowania fortyfikacji oraz pojedynczych posłańców i tragarzy, którzy biegli co sił przekazać informacje bądź surowce do innych części obozu. Sam poczuł się trochę niezręcznie nie mogąc oprzeć się wrażeniu, że niektórzy zerkali na niego z ewidentną pogardą. Być może przez swoją maskę i wyprostowaną postawę sprawiał wrażenie dumnego jak paw przybysza z dalekiej krainy, o której tylko chodziły słuchy, że jest skarbnicą technologii jaka nie mieści się nikomu w głowie, a często jest nazywana po prostu magią bowiem nikt kto żyw nie zdołał dotrzeć na wyspy Marla, zobaczyć wszystkie te wspaniałości i szczęśliwie wrócić. Wszystko dzięki Cudownym Gajom, które dają jemu i jego ludowi możliwość życia bez masek. Fakt, że jego aktualny stan ubioru nie wskazywał by pochodził z owej wyspy. Kilka dni w niewoli, grabież jego własności, a potem brawurowa ucieczka zrobiły swoje. Gdyby nie maska to mógłby się wtopić w okoliczną ludność bez najmniejszego problemu. Do niedawna biała, teraz brudna i miejscami poszarpana koszula pozbawiona mankietów przez co rękawy wyglądały na o wiele za szerokie i rozdarte, uwalone w ziemi skórzane buty z wysokimi cholewami oraz utrzymane w tym samym kolorze lecz ciemniejszym odcieniu spodnie, poluzowana szkarłatna chusta przy szyi. Próba powrotu do domu w takim stanie skończyłaby się oskarżeniem o pijaństwo i włóczęgostwo, a i dałby sobie uciąć obie ręce, że nie tylko tam. Tymczasem ku radości marla dotarli do siedziby kwatermistrza.

Zagajnik Cunha - Koczowisko

Zagajnik Cunha – nieopodal siedliska driad

Lhiam na pewno usłyszał cichy, zrezygnowany syk, który należał oczywiście do Jeptha. Przecierpiałby orkowy imbecylizm, krasnoludzką dumę czy ludzką ciekawość. Ale na wszystkich miłościwych bogów ze wszelkich możliwych panteonów, dlaczego akurat gnom?

Pobieżnie zaznajomiony z sytuacją i pozostawiony sam na sam z tym konusem postanowił od razu wziąć się za ostrzenie mieczy. Przysunął sobie owy taboret bliżej nich, to samo zrobił z wiaderkiem wody. Przy okazji wziął do ręki masywną, nieco już wytartą osełkę i usadowił się nawilżając go wodą. Na warsztat poszła pierwsza klinga, bez problemu pieścił stal posuwistymi ruchami do przodu i do tyłu, a marl część swojej uwagi skupił na rozwiązaniu zagadki tajemniczego wynalazku gnoma. Do fragmentu konstrukcji jaką udało mu się dojrzeć próbował dopasować resztę elementów ze znanych mu już urządzeń. Jednak to mu nie wystarczało i ostatecznie przerwał grobową ciszę zakłócając ciężką, możliwą do przekrojenia nożem atmosferę swoim zapytaniem:
- Nad czym tak gorączkowo pracujesz? - jego ton zabrzmiał jakby uderzył się boleśnie w mały palec u nogi i jednocześnie próbował być pozytywnie nastawiony do życia i miły nawet dla najżałośniejszej istotki na świecie.
Gnom długo milczał dłubiąc przy swoim urządzeniu, już można było pomyśleć że nie zaszczyci marla odpowiedzią, ale i on odważył się przerwać ciszę.
- Nic związanego z prochem, a wynalazek już znany, lecz chcę go ulepszyć. Griffowi przyda się to, jak już skończę… No bo spójrz, niby to zwykła balista, ale zamontowałem jej rygiel do szybszego naciągania cięciwy oraz zespół kół zębatych by nawet dziecko było wstanie ją naciągnąć. A teraz pracuję nad czymś w kształcie podajnika… Najlepiej byłoby go umieścić od dołu, ale nie zdążę zbudować odpowiedniego mechanizmu do pobierania pocisków. Jeśli będzie od góry, może utrudniać celowanie, a jeżeli z boku może być ciężkie do manewru... - gnom wyglądał na niezadowolonego ze swojego działa - A ty czego tu szukasz marlu, rzadko się was widuje tak daleko od oceanu. Zazwyczaj łazicie po portach i wciskacie ludziom te swoje błyskotki, jak kompasy czy kulomioty.
Gdzieś w środku Jepth poczuł leciuteńki niepokój. Broń palna jaką dysponowali głównie marlowie była wolna poprzez skomplikowany proces ładowania lecz na pewno szła ramię w ramię z kuszą nieco zostawiając w tyle łuk, który wymagał już specjalnego i długotrwałego treningu, a innowacyjne rozwiązania rusznikarzy z Marli pozwoliły uzyskać większą nośność pocisku i celność, przez co mogli powołać jedyną w swoim rodzaju jednostkę wyborowych prochospalaczy. Dobrze rozmieszczony niewielki ich oddział byłby na pewno w stanie rozgromić i zmusić do odwrotu większe grupy. A gdyby teraz kusza zyskała jeszcze większą szybkostrzelność to mogłaby solidnie ugruntować sobie pozycję na rynku zbrojeniowym. Nie żeby marlowie narzekali na nadmiar klientów chętnych do kupna ich muszkietów bo z racji ogólnie panującej ciemnoty większość mieszkańców Granitu boi się takich wynalazków.
- Ambitne, trzeba przyznać - rzekł po wysłuchaniu gnoma - Długo nad tym już dumasz? - z tego co wywnioskował to gnom prędzej czy później skończy ową balistę. Teraz marl stanął przed wyborem czy opóźnić prace i nie pozwolić wypuścić broni na czas jednocześnie nie poznając zastosowanej technologii lub jednak pójść na współpracę i móc zobaczyć i dotknąć te wszystkie mechanizmy oraz sprawdzić jak działają w praktyce.
- W końcu przyszedłem tu do pracy… - zrobił krótką przerwę - - Więc co byś rzekł jakbym zaproponował swoją pomoc przy podajniku, aby skończyć broń na czas? - zadecydował dosyć szybko - - Nasze busole mimo małej poręczności mogą się przydać również i na lądzie. Ale ja nie jestem handlarzem towarami dla podróżnych - odparł spokojnie - Jestem naukowcem, chcę zbadać zjawisko zwanym potocznie Rozdarciem u samego źródła, ale nieobca jest mi też wiedza o energiach ziemskich, które noszą nasze pociski oraz ich wykorzystanie w sferach wojskowych. To wymagało ode mnie również poznania wiedzy o metalach, obróbce jak i wykorzystania gotowych półproduktów. Ale ogółem to z moją naturą odkrywcy muszę mieć niemałe pojęcie o wielu sprawach.
Gnom nie od razu się odezwał.
- Wy marlowie, kochacie zadzierać nosa, co? - westchnął - Jeżeli myślisz że nie dam sobie rady, albo chcesz ukraść moje rozwiązania technologiczne i zanieść je na tą swoją wyspę, to muszę Cię rozczarować. Możesz patrzeć, możesz ostrzyć miecze, ale mi nie pomagaj. Dzieło ostatnich kilku miesięcy może zostać zniszczone. Z resztą to delikatna robota, wymaga finezji, a nie takiego bezpośredniego, marlowskiego podejścia. Myślicie że poskradaliście wszystkie rozumy, a zapomnieliście że w wielu dziedzinach nadal jesteście daleko, daleko z tyłu. Pomyśl sobie co się stanie kiedy mój wynalazek zamontuje się na statku albo na wozie zaprzężonym w konia i wzmocni wyrzutnię, a bełt obciąży się odrobiną “czarnej magii”. Od tego wynalazku i tego kto pozna jego tajniki produkcji może zależeć panowanie na lądzie i wodzie. A z Rozdarciem daj sobie spokój. - westchnął ze zmęczeniem - To magia. Wasze ograniczone móżdżki nie dopuszczają do siebie że może istnieć siła potężniejsza od młotka i paczki wkrętów.
- Lubimy chwalić się innowacjami, które mogą odnieść sukces za jakiś czas jak lud spoza Marli dojrzeje do władzy nad taką potęgą, a ulepszenia czegoś co u nas staje się wbrew waszej woli zabytkiem niezbyt nas interesuje. Postęp jest najważniejszy - skwitował marl rozbawiony argumentami swojego rozmówcy - Kwestią czasu również jest to kiedy nasze okrętowe kulomioty rozrosną się do rozmiaru oblężniczych trebuszy czy katapult i będą w stanie kruszyć mury największych fortec. A salwa wypuszczona z miastowych baszt zmiecie zastępy opancerzonych zbrojnych w ciągu, o - tu pozwolił sobie na pstryknięcie palcem - Poniekąd już to potrafią, ale na nieco mniejsza skalę. Do czasu… Albo walka na froncie. Wyobraź sobie, drogi kolego iż nasz jeden żołnierz wyposażony w odpowiednią broń naszej konstrukcji potrafi zadać nawet śmiertelne rany kilku żołdakom jednocześnie przy czym owy oręż umożliwia mu zachowanie bezpiecznego dystansu od przeciwnika walczącego wręcz. Już nie wspomnę o strachu jaki nasza broń sieje już bez przelewu krwi. Konie przez nią zrzucają swych jeźdźców, a wiadomo że jeździec bez konia jest mało przydatny na polu walki. I tu dochodzimy do niezwykle ważnej myśli końcowej. Gdyby nie nasze samozaparcie w próbach stworzenia czegoś wyjątkowego to również musielibyśmy ulepszać konstrukcję stworzoną przez naszych prapradziadów, która nie zmieniła się ani trochę od tamtych wieków. I stąd moja wielka chęć do zbadania owego magicznego Rozdarcia - mówił ciągle spokojnie i powoli odpowiednio akcentując odpowiednie fragmenty chcąc wpłynąć na wyobraźnię gnoma. Tak wpłynąć aby ujrzał przeraźliwe, niezrozumiałe dla niego mechanizmy i dziwaczne, olbrzymie konstrukcje wielkości szlacheckich dworków. Oczywiście prawda była zgoła nieco inna lecz nikt nie mówił, że gnomy zaś są szczere i uczciwe w swoich zwierzeniach - A sama magia może i istnieje, ale do tej pory świetnie sobie radzimy z jej odpieraniem, więc nie jestem przekonany co do jej siły. Lecz póki nie zobaczę źródła na własne oczy to nie ocenię zgodnie z sumieniem. A teraz pozwól, że jednak wrócę do mojej niezwykle pasjonującej pracy, zaś tobie życzę pomyślności we wdrażaniu swych wizji w życie. Szkoda, że jutro generał Griff zobaczy tylko jak działa w czasie bitwy technologia mojej ojczyzny. Chociaż może wtedy dostaniesz zlecenie by zbudować to coś “Czym ten marl tak finezyjnie rozprawiał się z faunami” i ani trochę nie będzie chciał słyszeć o jakiś prędkostrzelnych kuszach. - zakończył pogardliwym tonem i odwrócił się plecami do warsztatu gnoma pokazując, że w ogóle nie interesuje go ten cały prototyp, a ostrzenie mieczy wydaje się naprawdę ciekawe.
Jednak porywający wywód nie przykuł na długo uwagi gnoma. Stracił ją przy słowach “poniekąd już to potrafią”, kiedy to wrócił do swojego miejsca pracy i zaczął wesoło pogwizdując, walić młotem w rozgrzany do czerwoności kawał żelaza… Po skończeniu historii nie uraczył marla nawet spojrzeniem, albowiem wymodelowany kawałek wyciora zaczął montować do stalowe sworznie do boku maszyny. Obraził Jeptha, albowiem nie ma nic gorszego jak okazanie obojętności dla naukowca, a sam gnom też o tym doskonale wiedział. Kiedy zirytowany marl powrócił do ostrzenia mieczy usłyszał tylko za sobą chichot. Wiedział, że gnom jeszcze dzisiaj zamontuje swój wynalazek i z pewnością wymyśli coś, co umożliwi odpowiednie celowanie nawet jeśli zamontuje podajnik od góry.
Inną kwestią był fakt że gnom był uparty jak krasnolud i miał rozum nie od parady, a takim jak on najlepiej pracuje się w stresie. Im mniej czasu miał, tym wszystko wyglądało klarowniej. Mimo wszystko gnom podszedł do swego zamaskowanego pomocnika i ocenił ostrzone miecze.
- No, do tego się nadajesz. Ale starczy tego dobrego. Masz. Tam masz warsztat i materiały. - wręczył mu upaćkany kawałek pergaminu z jakimś planem. Widać na nim było opierzenie, ostrze grotu i drewniany trzon na oko metrowy. Szybko załapałeś że gnom chce aby zrobił amunicję do jego broni. Półprodukty w postaci zakończeń i opierzeń wraz z trzonami były już gotowe, wystarczyło to zmontować, a nuż nanieść jakieś swoje udoskonalenia na kilka pocisków.
Jak zazwyczaj był ostoją spokoju tak teraz ciśnienie podniosło mu się momentalnie. Choć pewnie nie jest jedynym marlem, który nie potrafi porozumieć się z tymi małymi stworzeniami, które aspirują do bycia pionierami techniki zbrojeniowej, a jedyne co potrafią zrobić to stworzyć ręczną, szybkostrzelną balistę. Tak też Jepth się uspokajał. Lecz chwila próby nastała w chwili kiedy podsunięto mu pod nos schemat amunicji do dopiero co powstającej broni. Czy ten konus chciał zrobić z niego najzwyklejszego rzemieślnika? Ba, nawet prostego robotnika do wykonywania powtarzalnych czynności, któremu trzeba rysować niczym pacholęciu najmniej skomplikowane fragmenty mechanizmu aby przypadkiem czegoś nie sknocił. Po rzuceniu okiem na rysunek coby zapamiętać ogólny zarys i proporcje zmiął pergamin i rzucił go na stół po czym bez słowa udał się do wskazanego miejsca pracy. Zdecydował, że do podstawy grotów doda haki. Jeśli jakiś szczęściarz będzie po nich w stanie jeszcze wyjąć sobie pocisk z ciała to będzie to bardzo bolesne i czasochłonne. Pozostało chwycić za młot, przywdziać fartuch i zająć się kuciem pierwszej partii. Gdy po raz ostatni metalowe groty zażywały wodnej kąpieli dla zahartowania i ostudzenia Jepth przy połowie zaplanowanej ilości amunicji ponacinał delikatnie drewniane trzony bardzo blisko miejsca, gdzie nasadzi się ostrą część bełtu, aby wyjęcie całości było już niemal niemożliwe bez odpowiednich narzędzi i odrobiny wolnego czasu, a jeśli zachce się komuś nakładać truciznę to będzie tylko kolejna zaleta. Po dłuższym czasie spędzonym w ciszy połączył metal z drewnem, więc można było zabrać się za mocowanie lotek. Skleił je przy pomocy żywicy i dla wzmocnienia obwiązał lnianym sznurkiem. Żadne z ulepszeń nie wpłynęło bardzo na pierwotne zrównoważenie amunicji więc przesmarował nienacięte trzony niewielką ilością roztopionego wosku pszczelego dla zabezpieczenia drewna i na koniec rozłożył bełty w szeregu na wolnym stole by żywica miała czas związać, a wosk stężeć. Oczywiście dla Jeptha i tak ta cała sprawa była ujmą na honorze, ale skoro chciał pracy to wykonał ją bez zbędnego marudzenia i nie próbując być mądrzejszym od zleceniodawcy. I tak nie był wart marlowskiej wiedzy.
- Gotowe. Poza widocznymi haczykami przy grotach ta część - oddzielił palcem w powietrzu połowę szeregu bełtów i wskazał na jedną z nich - Ma osłabiony trzon co zwiększa prawdopodobieństwo przełamania pocisku i pozostawieniu grota w ciele. Myślę, że nie odbiegłem za bardzo od ogólnego planu i że spełniłem oczekiwania. - kiedy opowiadał o wynikach swojej pracy miał jednostajny, znudzony ton, przedramię prawej ręki założył sobie na dole pleców zaś lewą trzymał w powietrzu i pocierał palcami o siebie okazjonalnie wskazując na konkretne części bełtów.
Tak jak się czuł Jepth, tak też potraktował go gnom.
- Bardzo dobrze. Możesz odpocząć - powiedział ten, gdy obejrzał jeden z bełtów - Tyle musi wystarczyć, kiedy zobaczą moc uderzeniową najpewniej się wycofają, więc pewnie nie wszystkie naboje zostaną zużyte.
Marl zauważył z iż gnom zdecydował się na umieszczenie podajnika od góry, a celownicze przyrządy umieścił na podajniku. Nie było to zbyt wygodne, ale lepsze takie niż żadne zwłaszcza że czas się kończył.
- Idę zorganizować wóz i kogoś do pomocy w montażu. Poczekaj tutaj i niczego nie dotykaj, dobrze?
Gnom upewniwszy się że wszystko jest na swoim miejscu, zerknął jeszcze w szkiełka twojej maski i wyszedł z namiotu zostawiając płachtę uchyloną. Dopiero teraz dotarło do Jeptha że zaczęło świtać, a słońce powoli oświetlało taflę jeziora, a armia Griffa coraz bardziej przypominała coś naprawdę armią będące. No cóż. taka dola podróżnika, senność i głód nie może być mu straszna.
Rozłożył więc bezradnie ręce i skłonił się delikatnie na znak, że wszystko zrozumiał. Dla niepoznaki usiadł sobie na swoim taborecie, gdzie uprzednio ostrzył miecze. Ale kiedy tylko gnom zniknął z pola widzenia marl powoli się podniósł. Chciał sprawiać wrażenie zaciekawionego zgromadzoną w pracowni maszynerią i narzędziami. Jego prawdziwe intencje było nieco bardziej chytre.

Spacerując sobie po namiocie z rękami zaplecionymi na plecach szukał po półkach i stołach czegokolwiek na tyle płynnego, na tyle gęstego i na tyle kleistego by kilka kropel wpuszczonych pomiędzy zębatki balisty zadziałało odwrotnie do na pewno już zaaplikowanego tłustego smaru lub innego specyfiku. Zaś gdyby z tym były kłopoty to miał alternatywę. Osłabić nieco szorstką ścierną powierzchnią cięciwę broni przy wiązaniach z łuczyskiem by w trakcie naciągu bądź po nim pękła, dzięki czemu będzie to wyglądać jak przypadek, albo niedopatrzenie gnoma. A na tym drugim Jepthowi zależało najbardziej.
Oczywiście warsztat był pełen różnych specyfików i narzędzi, którymi mógłby dokonać sabotażu. Jednak musiał brać pod uwagę iż gnom bądź co bądź zna się na inżynierii, nie jest byle ciemnym chłopem wziętym prosto z pola i na pewno rozpozna, że coś nie jest nie tak jeśli marl się odpowiednio nie postara. Szybka kalkulacja pozwoliła mu zaplanować akcję. Zaczął od prostej rzeczy czyli przysunął sobie kamień polerski, który nie wyrżnie po pierwszym ruchu całej cięciwy, a tylko osłabi, resztą zajmą się ziemskie energie, o których już wspominał wcześniej. Dla niepoznaki przejechał narzędziem kilka razy na dwóch końcach cięciwy, lecz nie zachował symetrii, w końcu powodem usterki ma być nieodpowiednia równowaga pomiędzy naprężeniem ramion łuczyska, a wytrzymałością cięciwy więc ta ostatnia pęknąć nie może w tych samych miejscach. Lecz to może nie wystarczyć. Dlatego na koniec zostawił sobie bardziej skomplikowaną i brudną robotę, nakładanie nieodpowiednich smarów na zębatki i prowadnice. Wychwalana przez twórcę łatwość naciągnięcia po tym zabiegu powinna zostać poddana pod wątpliwość. Tutaj musiał się skupić, aby nie zostawić śladów oraz zadbać by na pierwszy rzut oka nie można było ocenić, że prócz prawdziwego smarowidła zostało dodane coś jeszcze, zmuszało go to do dostania się do wąskich szczelin gdzieś w środku całego ustrojstwa czymś równie cienkim i długim, ale nie było problemu ze znalezieniem odpowiedniego narzędzia do tej pracy. Podniecony niczym dziecko i wypełniony adrenaliną sprawdził jeszcze czy, aby gnom nie wraca i wziął się do pracy co jakiś czas zerkając na niestety odsłonięte wyjście.