Kamushi

Pamiętajcie ,że w sesji piszemy w 3ciej osobie.

Yennefer Alvarado

Od czasu swej tułaczki po mieście gdzie zostałaś wciągnięta przez portal próbowałaś sobie przypomnieć zdarzenia z przeszłości. Choć ich zarysy tłumiły ci się w głowie, nigdy nie mogłaś całkowicie sobie ich przypomnieć. Elf, którego poznałaś po dotarciu do tej niezwykłej krainy był dla ciebie bardzo miły. Pomógł ci w poznaniu sztuki magii i nauczył cię jak przetrwać w dziczy. Pewnego dnia budząc się w waszej chatce, zauważyłaś ,że na łóżku nie ma elfa. Bardzo się przeraziłaś ponieważ był dopiero wczesny poranek, a on zawsze budził się chwilę przed południem. Wybiegłaś na zewnątrz aby go poszukać i ze strachem spostrzegłaś wojów króla, okładających pięściami elfa po całym ciele. Szybko schowałaś się przestraszona za drzewem i spoglądałaś na tą scenę z ukrycia. Słyszałaś przeraźliwe jęki i krzyki strażników: "ZDRAJCA!! ZAPŁACISZ ZA ZDRADĘ KRÓLA!!". Spojrzałaś ponownie na tą scenę i ujrzałaś straż ciągnącą elfa po ziemi. Nie wyszłaś z ukrycia, aby pomóc swemu przyjacielowi. Czułaś ,że twoje nogi są sparaliżowanie ze strachu. Gdy strażnicy zniknęli ci z pola widzenia, pobiegłaś do chaty i bez namysłu zabrałaś różne przedmioty potrzebne do podróży. Do tej pory polegałaś na elfie, ale to teraz on potrzebuje twej pomocy i nie chcesz go zawieść. Wyruszasz w podróż swego życia...


Gregorius von Drake

Rada wybierając ciebie jako najsilniejszego i najlepszego krasnoluda, wiedziała ,że nadejdzie taki czas gdy trzeba będzie takowego wysłać na pomoc sojusznikom. Zostałeś królem krasnoludów tylko dzięki swej potędze i sile woli. Gdy twój kraj zrozumiał ,ze kraina Unitatis jest w niebezpieczeństwie, wybrał ciebie na przedstawiciela z Krainy Krasnoludzkiej. Ty jako król nie mogłeś odmówić takiej prośby więc pośpiesznie zabrałeś wszystkie potrzebne przedmioty i wyruszyłeś na pomoc Unitatis. Gdy przeszedłeś przez portal zauważyłeś dwóch strażników stojących przy nim. Oni bez słowa złapali cię, zabrali ekwipunek i zabrali do lochów zamkowych. Gdy prowadzili cię, zapytałeś: "Ej!! Gdzie wy mnie niesiecie!!?? Puszczajcie mnie łobuzy!! Nie wiecie z kim zadzieracie!!" Oni nic nie odpowiedzieli i wrzucili cię do celi w której siedział inny człowiek. W celi siedziałeś tylko dzień, ponieważ obaj znaleźliście sposób jak się wydostać z tej nory. Wysunęliście jedną cegłę, a inne zaczęły się przewalać.

Uciekliście szybko do lasu i natrafiliście na skrzyżowanie. Ty poszedłeś w inną stronę a on w inną i tak skończyła się wasza współpraca. Idąc samotnie przez las spotkałeś piękną kobietę. Była ona Człowiekiem, a jej imię brzmiało Yennefer...

Duncan MacAlpine

Podążając za gnomem wiele myślałeś o całym tym zdarzeniu. Gnom kazał ci przeciskać się przez kilka tuneli gdyż nie lubił otwartej przestrzeni. Gdy dotarliście do ostatniej, a zarazem największej jaskini gnom zaniepokojony wyciągnął swoją broń i szepnął: "Trzymaj się blisko mnie". Ty jak posłuszny chłopiec przysunąłeś się troszkę bliżej gnoma i stanąłeś za nim. Gdy szliście, w połowie drogi zaatakowały was dziwne zielone stworzenia a gnom krzyknął: "Gobliny!".

I Zaczął je okładać swym młotem. Ty nie wiedząc co robić zacząłeś machać rękoma w stronę potworów, spostrzegłeś ze zdumieniem ,ze wystrzeliwują z nich nieduże ogniste kulki. Wystraszony odszedłeś na bok i usłyszałeś: "Mag Ognia!! Jesteś magiem ognia!! Czemu nic nie mówiłeś?? No przegoń je!" krzyczał gnom. Ty nie wiedząc jak to zrobić ponownie zacząłeś tak samo wymachiwać pięściami, ale nic się nie działo. Gnom zabił wszystkie gobliny a ciebie pośpiesznie pociągnął za rękę i zaprowadził do bardzo dziwnej wieży. Okazało się ,że mieszkał w niej człowiek bardzo podobny do ciebie, lecz starszy. Przestraszony nie wiedziałeś co rzec w jego obliczu więc usiadłeś na krześle i czekałeś na jego pierwsze słowa...

Seren "Wilczka"



Już minęły cztery lata odkąd odeszłaś od przybranego ojca. Radzisz sobie świetnie sama, a pomaga ci twój przyjaciel a zarazem towarzysz Papy. Papy był wilkiem, nierozłącznym przyjacielem Wilczki. Pewnej nocy usłyszałaś jęki i krzyki... Nauczyłaś się słyszeć drzewa tak więc od razu rozpoznałaś ,że to one płaczą. Szybko wstałaś z fotela na którym siedziałaś, wzięłaś swoją broń, i nałożyłaś druidzki medalion i wybiegłaś z domu. Gdy coraz bardziej zbliżałaś się do celu, zaczynałaś słyszeć także brzdęki mieczy. Po dotarciu na miejsce zauważyłaś grupę różnych istot, które urządziły sobie pojedynki na łonie natury, raniąc przy tym roślinność. Wpadłaś w furię i podnosząc rękę w stronę grupy, wymamrotałaś słowa niesłyszalne dla ludzi. Z twojej ręki wystrzelił Silny strumień powietrza i zmiótł istoty z dala od lasu. Wiedziałaś ,że nie był to ostatni raz ,ponieważ przychodzą oni tutaj często pomimo twojego nastawienia. Wiedziałaś ,że jest tylko jeden sposób na pozbycie się ich... Musiałaś zmusić króla ,aby zakazał wstępu do lasu. Nie mogłaś tego zrobić sama więc najpierw udałaś się do karczmy w mieście uprzednio zmieniając wygląd. Potrafisz to robić dzięki swemu pochodzeniu.

 

8Draco8

- Och witaj zacna Pani - rzekł strudzony krasnolud widząc na swej drodze piękną panią.
- Zapytam nieśmiale, jak brzmi twe imię i skąd przybywasz Madam?

 

__________________
Nie należy ufać ludziom to się zawsze żle kończy .... dla nich :]

Midnight

Wilczka uwielbiala magiczne chwile nocy, gdy wraz z Papym siadala przed malym kominkiem i rozkoszowala sie podgrzanym uprzednio mlekiem z odrobina miodu lesnych pszczol. Wszystko wydawalo sie o wiele prostrze. Las spiewal swa odwieczna piesn o zyciu i towazyszacej mu smierci. Wsluchana w jej slowa wychwycila niespodziewanie zaklucenie. Gdzies w poblizu czesc drzew krzyczala z bolu. Papy nerwowo zastrzygl uszami gdy zerwala sie z bujanego fotela lapiac pospiesznie swoj kij.

- Musimy isc.. Las placze.

Wyjasnila towarzyszowi wybiegajac na spotkanie mroku. Biegla gnana strachem. Jej stopy odziane w miekkie trzewiki nie czynily halasu ni szkody poszyciu. Lesna zwierzyna nie uciekala przed nia bo i niczego zlego nie mogla sie po niej spodziewac. Byla tu juz dlugo, znala kazdy zakatek i szczerze kochala. Teraz ktos ponownie osmielil sie niszczyc to co najpiekniejsze. Szczek stali uderzajacej o stal. Okrzyki mezczyzn podnieconych wlaka, a gdzies wsrod tego placz.. Rozpaczliwy placz i prosba o ratunek. Prosba kierowana do niej. Jak smieli. Ilez to razy zwracala sie z prosba do krola aby zakazal tego typu zabaw. Ilez to razy tlumaczyla mu bol i smutek jaki ogarnia las. Przez chwile byl spokoj, lecz tylko przez chwile. Teraz znow poczeli nawiedzac to swiete miejsce raniac stuletnie deby i ich mlode potomstwo. Nie dzisiaj.... Czujac w sobie wiare i zaufanie jakim obdarowala ja natura wyszla powoli zza zaslony drzew. Nie zauwazyli jej na samym poczatku, lecz jak dlugo mozna nie zwracac uwagi na mloda, skapo odziana istote stojaca niemal bezbronnie na skraju polany. To byli niemal sami mezczyzni. Roznily ich rasy z jakich sie wywodzili, lecz cos mieli wspolnego. Wlasnie teraz owo cos poczelo sie wnich budzic. Rozgrzani walka, podnieceni wspolzawodnictwem upatrzyli nowa ofiare. Ofiare?! Juz ona da im taka ofiare, ze nie beda wiedzieli gdzie maja....

- Szumie wiatru wsrod listowia urzycz mocy tej, ktora cie wola.

Wlosy lekko poczely jej falowac. Wyciegnela dlon przed siebie czujac jak jej cialo unosi sie zawladniete sila, ktora przywolala. Byla ogromna, wieksza niz kiedykolwiek. Usmiechnela sie widzac ich przerazenie. Zatem slyszeliscie o strazniczce tego przybytku. Dobrze.. Posmakujcie zatem jej gniewu.
Potezny podmuch wzniosl ich w powietrze. Slyszala krzyki, przeklenstwa, wreszcie.... cisze. Radosny usmiech zagoscil na jej ustach by po chwili przerodzic sie z ponury grymas. Tego juz bylo za wiele. Do tej pory prosila, niemal blagala. Wystarczy.

~ Wilczko..?

- Ruszamy.

Nie potrzebowala wracac do swej samotni gdyz przy sobie miala wszystko co bylo jej potrzebne. Przez chwile skupila sie na sobie, a jej rysy twazy i postura poczely sie zmieniac. Zamknela oczy, a gdy je wreszcie otworzyla byly one oczyma malej dziewczynki o wilczej aparycji. Jej ulubiona forma. Usmiechnela sie dosiadajac Pape'go.


~ Hmm... Gdzie zatem?

- Do miasteczka.

~ Jestes pewna?

- Mhm... Mam tego dosc Papy. Oni rania drzewa, a on nic nie robi... Ja... Ja musze cos wymyslic. Moze trafie na innych o takim jak ja zapatrywaniu. Tylko....

~ Nie znamy miasta, ani istot w nim zyjacych..

- Mhm...

~ Moze lepiej bedzie gdy najpierw odwiedzisz maga..?

Spojzala zaskoczona w dol, na swego towarzysza. Maga? Maga z wierzy? Ale...

- Wlasciwie... To chyba nawet po drodze.

~ Zatem ruszajmy.

 

__________________
[B]poza tym minął już jakiś czas, odkąd ludzie wierzyli w Diabła na tyle mocno, by mu zaprzedawać dusze[/B]

Yenna

Yennefer Alvarado [Yenna]
Była zrozpaczona... Nie wiedziała co robić... Musiała pomóc elfowi, ale nawet nie wiedziała gdzie jest. Otuliła się szmaragdową opończą, którą była okryta. Kruczoczarne włosy podtrzymywała skórzana opaska, a błękitne oczy utkwione były w jakimś drzewie. Przez kilka długich sekund stała tak, zanurzona we własnych myślach. W końcu otrząsnęła się z zamyślenia i zaczęła iść dalej, poruszając się cicho i bezszelestnie. Nie patrzyła przed siebie, bowiem wiedziała że nie musi. Gdyby ktoś był przed nią lub za nią wyczułaby go. Jednakże krasnoluda nie wyczuła, więc zobaczyła go dopiero wtedy gdy usłyszała jego słowa. Ręka odruchowo spoczęła na sztylecie, który znajdował się w pochwie po zewnętrznej stronie uda. Spróbowała łagodnie odczytać jego zamiary, jednocześnie mówiąc.
-A ja odpowiem niechętnie, że zwę się Yennefer Alvarado i pochodzę stamtąd.- lewą dłonią wskazała drogę za sobą.

 

Kerm

- Jakie szczęście, że trafiłem na Gartha - powtarzał co chwila Duncan, przeciskając się przez ciasne korytarze, które wydawały mu się dziwne jasne. - Sam bym tu zabłądził.
Gdy Garth wyciągnął broń Duncan poczuł się zaskoczony.
"Czyżby jakieś niebezpieczne zwierzęta?" - pomyślał.
Sam miał przez moment wrażenie, że czuje płynącą w jego stronę falę wrogości. Ale nie zdążył się zdziwić tym faktem.
"To ma być Świat Zjednoczonych Ras? Ładne zjednoczenie" - przemknęło mu przez głowę, gdy zielone stwory zaatakowały z wrzaskiem"
Niewiele myśląc machnął ręką i... wysłał w stronę napastników garść ognistych kulek.
"Jestem magiem?" - z zaskoczeniem skomentował słowa Gartha. - "Prawdziwym magiem ognia?"
Ale druga próba, mimo najwyższych wysiłków, nie powiodła się. Duncan z zawodem patrzył na swoje ręce. Dopiero po chwili chwycił kij, by wspomóc gnoma. Ale, na szczęście, Garth poradził sobie z tymi goblinami, które nie uciekły po ataku ognistymi pociskami.
- Nie mam pojęcia, co się stało - rozłożył bezradnie ręce na widok pełnego wyrzutów spojrzenia Gartha.
Gnom tylko pokiwał głową.

Dwie godziny później Duncan wkraczał siedział naprzeciw człowieka, który bacznie mu się przyglądał.
- To mag ognia - kończył swe opowiadanie Garth. - Ale taki jakiś dziwny...
Jego rozmówca uśmiechnął się.
- Rozumiem. Wiesz - spoglądał na gnoma - zajmę się nim. Da sobie radę...
Po serii podziękowań, pożegnań i uścisków dłoni Garth wyszedł, a Duncan spojrzał na gospodarza.
- Możesz mi coś opowiedzieć o tym świecie, magu?

Kolejne dni były mniej więcej takie same. Zaczynało się zawsze od prób myślowego porozumiewania. I chociaż często Duncana bolała po tym głowa, to większość przekazywanych mu przez mentora myśli potrafił odczytać, szczególnie jeśli dotyczyły niezbyt skomplikowanych problemów.
- To nie jest żadne czytanie w myślach - powtarzał mag, który kazał się zwać Steely. - Jesteś w stanie porozumieć się z kimś, kto ma podobny talent. Ja to nazywam 'myślomową'.
Duncan przypomniał sobie, że podobne określenie spotkał w jednej z książek. Pamiętał nawet, której...
- Natomiast odczytywanie cudzych myśli... - skrzywił się. - To bardziej bajka, niż prawda. Umysły istot rozumnych są tak skomplikowane, a istoty innych ras...
Pokręcił głową.
- Zdarza się tak, że odczytuje się pojedyncze myśli, ale na to za bardzo nie licz.
Potem była zabawa w przesuwanie. Duncan wysiłkiem woli przesuwał i podnosił małe przedmioty - monety, kostki, klucze, mały nożyk. Jego mentor przestrzegał go by nie próbował podnosić większych rzeczy.
- Masz za słaby talent - mawiał. - Zajmuj się tym, co umiesz najlepiej.
Największym, a może najciekawszym, sukcesem Duncana w tej dziedzinie było rozwiązanie sznurowadeł Gartha, który wpadł tego dnia z tradycyjną wizytą. Gnom zdziwił się co nieco, gdy po raz drugi musiał zawiązywać buty. Podejrzliwym wzrokiem spoglądał to na Duncana, a potem roześmiał się.
- Niezła sztuczka - stwierdził.
Od tego momentu Duncan zaczął pracować nad inną niespodzianką - rozwiązanie sznurowadeł i ponowne ich związanie... Niekoniecznie przy tych samych butach... I szło mu coraz lepiej...
Jako potencjalny mag ognia Duncan zajmował się najwięcej czarami związanymi z ogniem. I chociaż Steely nie był specjalistą w tej dziedzinie, to jego uwagi pomogły Duncanowi w stawianiu pierwszych kroków.
Zaczęło się od rzeczy podstawowej - rozpalania ogniska. I to w taki sposób, by przy okazji nie spłonęło pół lasu.
Ku zdziwieniu Duncana nie musiały to być wylatujące z dłoni płomienie (Duncan od razu przypomniał sobie płonącą kurtkę opryszka), ani rzucony z pewnej odległości ognisty pocisk. Mniej widowiskowe, a równie skuteczne, okazało się użycie samej myśli...
Duncan zabawiał się zapalaniem świec, podgrzewaniem wody w misce, oraz podgrzewaniem metalu. Co czynił, rzecz jasna, z bezpiecznej odległości, jako że rozgrzany metal był niebezpieczny również dla maga.
Duncan miał świadomość, że gdy rozwinie w pełni swój talent będzie mógł nie tylko rzucić kulę ognia, ale i stopić żelazo, tchnieniem ognia stopić piasek na szkło, a nawet wysiłkiem woli formować szkło, niczym wytapiacz w hucie.
Ale tego typu wyczyny były daleko przed nim.
- Nabierzesz wprawy - powtarzał Steely - wybierzesz się na pustynię i tam potrenujesz. Nie chcę stracić domu. Przywiązałem się do niego....

Duncan powoli przyzwyczajał się do nowego świata. Dziwne, wydłużone uszy po pewnym czasie przestały mu przeszkadzać, a zdolność widzenia w ciemnościach, typowa ponoć cecha elfów, bardzo mu się spodobała. Mimo długich godzin spędzonych na trenowaniu czarów dużo czasu spędzał na dworze. A gdy w piwnicy maga, pełnej różnych rupieci, przez lata tam gromadzonych, znalazł łuk, naprawił go i zaczął odświeżać nieco zapomnianą umiejętność.

Wyruszał właśnie po kolejną porcję czynnego odpoczynku, gdy stojąc w drzwiach do wieży ujrzał nieco dziwną parę - małą dziewczynkę o wilczym wyglądzie, dosiadającą pokaźnych rozmiarów wilka. Para zdawała się kierować w stronę siedziby maga.
- "Chyba będziemy mieli gości" - rzucił myślową wiadomość w głąb wieży.

 

Kamushi

Gregorius lekko zadziwiony zachowaniem Yenny usiadł na pieńku drewna i zaczął wypytywać ja o różne sprawy. Raz pytał, jaki jest ten świat, a następnie nie czekając na odpowiedź zadawał następne. Dziewczyna pośpiesznie odpowiadała na pytania zadawanie przez krasnoluda, a gdy skończył zapytała go, co robi w tym lesie. Krasnolud nie był zaskoczony takim pytaniem. Opowiedział dziewczynie całą swoją historię, o tym jak został królem i jak znalazł się w Unitatis. Opowieść ta trwała długo, gdyż Gregorius zawsze podczas opowiadania, opisywał każdy szczegół. Nawet te mało ważne. Yenna lubiła słuchać różne historie tak, więc siedziała cicho i słuchała uważnie krasnoluda. Była tak pochłonięta tym opowiadaniem i nie zauważyła, że krasnolud już ją skończył... Po chwili przerwy obaj podskoczyli ze strachu... Zza krzaków coś się wyłaniało i nie było to coś normalnego... Teraz musieli sobie nawzajem pomóc...


- Gdy się spotkaliśmy zapytałeś mnie od razu o Unitatis... Tak, więc posłuchaj mnie uważnie. - Mówił mag - Dawno temu między rasami trwały wojny i konflikty. Bogowie ras zmartwieni takim zachowaniem swych "dzieci" postanowili połączyć swe moce i stworzyć magiczny świat... Unitatis. Dawniej do Unitatis trafiały osoby, które brały udział w wojnach. Gdy tu docierali, zapominali swe dawniejsze czyny. - Mówił dalej starzec.
- Nie trwało to jednak długo. Xeros, bóg upadłej rasy, czyli Nieumarłych, zwrócił się naprzeciw innym bogom i postanowił przejąć władzę nad Unitatis. Jego siła nie równała się wszystkim bogom, ale on nie zważając na to postanowił ich zaatakować, niszcząc więź między nimi i równocześnie skazując ten świat na nieszczęście.
Rzekł ze smutną miną i postawił na stole kubek, który do tej pory trzymał.
- Nie zdołał ich pokonać, ale udało mu się uciec i dalej knuć plan zniszczenia dobra. Tak to wszystko prawda. - Dodał widząc zdziwioną minę młodzieńca.[/i]
- Krąży legenda, która głosi, że dawno temu jeden z bogów zstąpił na ziemię, aby ogłosić przepowiednię, a głosiła ona, że do naszego świata przybędzie czterech wybrańców, którzy wyzwolą nas od, Xerosa gdy on zdobędzie pożądaną siłę.
Mag nie lubił opowiadać tego momentu, ale uznał, że powinien przekazać dla młodzieńca całą swoją wiedzę na temat świata, w którym teraz się znajdują.
- Xeros jest, co raz silniejszy, a mówią nam to chmury, które płaczą, gdy źle się dzieje w krainie bogów. Xeros nadal rośnie w siłę, a żadnych bohaterów nadal nie ma... Dlatego wszyscy uważają to za legendę... - Wydawało się, że skończył, ale po chwili dodał
- Ja w to wierzę... W takich sytuacjach zawsze powinno się myśleć pozytywnie... - Zakończył mag i podszedł do stolika, aby wziąć kubek gorącej herbaty z ziół. - NO! - Krzyknął, a Duncan o mało, co nie spadł z krzesła. - To na zdrowie! - I pociągnął duży łyk.


Wilczka siedząc na grzbiecie swego towarzysza dużo z nim rozmawiała o tym jak się dostaną do zamku. Mieszkała ona jednak niezbyt daleko od maga, tak więc szybko ukazała się przed nią. W pewnym momencie dziewczyna zatrzymała się, ponieważ spostrzegła jakiegoś młodzieńca stojącego u drzwi wieży, jednak po chwili namysłu ruszyła dalej przed siebie.

 

8Draco8

Gregorius zerwał się na równe nogi, jego oczy zabłysły czerwonym płomieniem, krew uderzyła do mózgu , popłynęła niczymym wzburzona rzeka przez wszystkie żyły i tętnice jego ciała, zagotowała się od ogromnej ilości adrenaliny. Topór ręce pojawił się w jego błyskawicznie, był ciemny , matowy nie pobłyskiwał żadnym blaskiem, nie odbijał twarzy kiężyca lecz mimo tego biła od niego Moc. Krasnolud przychylil się ku ziemie i począł zachodzić miejsce z którego dobył się niepokojący dźwięk z lewej flanki. Był czujny i gotowy w każdej chwili do skoku. Księżyc przybrał lekko czerwoną barwe, tej nocy poleje się krew, pomyślał.

 

__________________
Nie należy ufać ludziom to się zawsze żle kończy .... dla nich :]

Kerm

Duncan jak mógł najciszej opuścił pomieszczenie, choć musiał przyznać, że właścicielce powiewającej przed nim okazałej kity szło to dużo lepiej.
"Będę musiał nieźle potrenować" - pomyślał, stwierdzając przy okazji, że poprzednio, gdy dziewczyna wkraczała do wieży, widok rozciągający się przed jego oczami był jeszcze ciekawszy.
Gdy stanął w drzwiach dziewczyna oddychała głęboko. Widać było, że dużo lepiej czuje się na łonie natury, a nie ograniczona kamiennymi murami.
Zanim zdążył się ruszyć otworzył szeroko oczy. To, co widział było niesamowite...
- Wow... - powiedział, ciągle oszołomiony, gdy przemiana się skończyła.
"Całkiem jak Tonks" - pomyślał, przypominając sobie "Harry'ego Pottera".
- To było fantastyczne... - powiedział zachwycony. - Byłabyś idealną muzą dla malarzy...
"I zmorą dla fryzjerów" - dodał w myślach, przypominając sobie kobiety z jego świata, wiecznie zmieniające kolor włosów.
- Zaprawdę rację mają ci wszyscy, którzy twierdzą, iż kobieta zmienną jest... Ale żeby aż tak... - pokręcił z podziwem głową.
Popatrzył na zalewaną promieniami słonecznymi dziewczynę.
- Mogłabyś chwilkę siedzieć bez ruchu? - spytał.
Usiadł na trawie niedaleko Wilczki, wyciągnął notatnik i zabrał się do pracy. Nie chciał nadwyrężać cierpliwości dziewczyny, ale miał nadzieję, że mimo pośpiechu ostateczny efekt nie będzie najgorszy.
Po chwili powiedział:
- Fajnie krzywisz nosek, gdy tańczą po nim promienie słońca... Ale tego uroczego błysku w oczach nie jestem w stanie w pełni oddać.
- Mam nadzieję, że ci się spodoba - dodał, wyciągając w jej stronę notatnik.


Wilczka ostrożnie ujęła w dłonie podaną jej rzecz i aż sapnęła widząc własne oblicze. Z niedowierzaniem w zielonych oczach spoglądała to na autora, to znów na obrazek.
Uśmiechnął się, widząc zdziwienie w oczach Wilczki.
- W świetle księżyca wyglądałabyś jeszcze lepiej - stwierdził z uśmiechem.
- Śliczne... .. Och.. Ja... Ja chce jeszcze jeden, ale inny.. Poczekaj - powiedziała dziewczyna.

Duncan poczuł, jak wszystkie myśli uciekają mu z głowy. Czegoś takiego się nie spodziewał...
Piękna dziewczyna, jaka stanęła przed nim, emanowała niewymuszonym wdziękiem. Długie blond włosy, sięgające prawie do pasa, swobodnie spływały po obnażonych ramionach. Zielone oczy lśniły tajemniczo, a rzucane spod czarnych rzęs spojrzenie wywoływało czarodziejski efekt. Usta, o szlachetnym rysunku, odsłaniały perłowe zęby. Kształtne piersi, niezbyt zasłaniane przez nieco skąpą sukienkę uzupełniały uroczy wizerunek.
Duncan opuścił wzrok, nie chcąc zbyt natrętnie wpatrywać się w nader ciekawe szczegóły anatomii.
Odetchnął głęboko. Na szczęście, jako malarz był uodporniony na kobiece wdzięki. Częściowo...
- Jesteś godna pędzla największych malarzy - powiedział wpatrując się w Wilczkę wzrokiem pełnym podziwu i zachwytu. - Botticelli byłby tobą zachwycony...

 

Midnight

Artysta... Rany.. Wilczka siedziala pod wrazeniem malowidla. Nie wierzyla, ze tak wyglada mimo iz nieraz spogladala przeciez w tafle jeziora. Jednak dziewczyna jaka namalowal byla... Sliczna.

- Jesteś godna pędzla największych malarzy. Botticelli byłby tobą zachwycony...

Slyszac zachwycone slowa mezczyzny zarumienila sie spuszczajac wzrok na nagie stopy.

- Ja.. To znaczy.. Ja nie jestem taka... Wlasciwie..

Jakajac sie szukala jakiegos stalego gruntu na ktorym mogla by przystanac. Nie byla dziewica, ani tez zbytnio niewinna, lecz jego slowa. Nikt tak sie jeszcze do niej nie zwracal. Inni mezczyzni wiedzieli czego chca, czego ona chce i zwyczajnie obdarowywali sie tym nawzajem bez zbednych slow. Teraz... Nie miala zielonego pojecia co powinna powiedziec.. Czy on chce isc z nia do lozka? Moze chce aby poszla z tym.. Botticelli? Moze oboje, ale.. Nie to chyba nie o to mu chodzi. Zmieszana przestepowala z nogi na noge by wreszcie wybuchnac.

- Nie rozumiem... Dlaczego mowisz te wszystkie slowa? ... Przeciez jezeli chcesz sie ze mna polozyc to wystarczy zapytac. Czy w twoim swiecie trzeba tyle mowic, zeby kobieta sie zgodzila? Czy sa tam jakies ograniczenia co do tego? Ja... Wlasciwie nie znam swiata poza lasem, a tutaj wszystko jest takie.. proste, piekne. Ja...

Wydawalo sie jej, ze zabrnela nieco za daloeko, alebo zupelnie sie wyglupila.

- Ja.... zdziczalam..

Ni to ze smutkiem, ni ze zloscia wyszeptala poczym odwrocila sie na piecie i ruszyla w strone drzew. Nie wiedziala dlaczego, ale po jej policzkach splynely lzy odbijajac radosne promienie slonca.

 

__________________
[B]poza tym minął już jakiś czas, odkąd ludzie wierzyli w Diabła na tyle mocno, by mu zaprzedawać dusze[/B]

Kerm

Duncan osłupiały wpatrywał się w Wilczkę. Nie potrafił zrozumieć gamy uczuć malujących się na jej twarzy. Początkowo wydawało mu się, że jest zachwycona portretem, ale potem...
Pomysł 'położenia się' z Wilczką wydał mu się fantastyczny, ale akurat o tym w tej chwili nie myślał. No, prawie...
"Nigdy nie zrozumiem kobiet" - prawda stara jak świat błąkała mu się po głowie, gdy stał jak słup soli i wpatrując się w plecy odchodzącej Wilczki. Podświadomość zarejestrowała mimochodem, że tyłeczek dziewczyny jest tak samo fascynujący, jak piersi...
W końcu Duncan wyrwał się z podwójnego osłupienia, oderwał stopy od ziemi i ruszył szybko za Wilczką. Na szczęście ta po kilku krokach zwolniła....
- Posłuchaj... - zaczął i znów zamilkł.
Dziewczyna odwróciła się w jego stronę, a widok łez toczących się po jej policzkach odebrał mu mowę. Zielone oczy, tak radosne przed chwilą, wyglądały jakby spłynęła na nie ciemna chmura.
Duncan sięgnął do kieszeni po chusteczkę. Dopiero gdy zaczął delikatnie wycierać łzy Wilczki spostrzegł, co trzyma w ręce. Była to ozdobiona koronkami szmatka, która raczej nie powinna znaleźć się w kieszeni mężczyzny.
"A to skąd się do diabła wzięło" - pomyślał zaskoczony. Nie pamiętał ani chusteczki, ani jej właścicielki. Miał tylko nadzieję, że Wilczka nie zwróci uwagi na ten jakże niemęski przedmiot...
- Posłuchaj - zaczął mówić dalej, gdy strumień łez zaczął trochę się zmniejszać - jesteś najpiękniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek widziałem.
Nawet on, mający do czynienia z wieloma modelkami, mógł to powiedzieć bez cienia wątpliwości.
- Jesteś piękna, jak senne marzenie, a jeśli to jest sen, to z pewnością nie chciałbym się nigdy obudzić...
Widząc spojrzenie Wilczki zaczął się zastanawiać, czy znów nie powiedział czegoś nie tak...
"W twych oczach tonę,
głębokich jak morze..."
Ale powstrzymał się przed wypowiedzeniem strof, które nagle wychyliły się z głębi pamięci. Obawiał się, że znów może zostać nie tak zrozumiany.
Po króciutkiej chwili milczenia powiedział:
- W moim świecie... - przerwał uświadomiwszy sobie, że w świecie, z którego przybył, dziewczyny są równie swobodne i bezpośrednie. Choć z pewnością nie tak uroczo naturalne...
- W moim świecie - powtórzył - kobiety lubią słuchać pięknych słów.
Schował chusteczkę i delikatnym ruchem dłoni starł z długich rzęs Wilczki ostatnią, niepewnie tam drżącą łezkę.
Cofnął się o krok i spojrzał na dziewczynę, na pociągającym biuście zatrzymując wzrok o ułamki sekund dłużej, niż zezwalałoby na to dobre 'ziemskie' wychowanie.
- A ty - powiedział, składając na ręce dziewczyny pocałunek lekki jak muśnięcie skrzydeł motyla - zasługujesz na wszystko, co najlepsze...