SWAT

Był deszczowy dzień, późny wieczór. Mimo wszystko, miasto nie szło spać. Metro, tramwaje i samochody, kursowały jak zaprogramowane przez cały czas w tą i w tamtą stronę. Ludzie mimo późnej pory, chodzili jak roboty w tą i w drugą stronę. Z okna pewnego lokalu, widać było opuszczających kino ludzi. Kiedyś w tamtym budynku mieścił się teatr, ale kto teraz chodził do teatru? Jednostki, które musiały się zadowolić przedstawieniami okazjonalnymi w jednej z sal w galerii sztuki. Prawie w jednym czasie, pod lokal podjechało kilka samochodów. Kilka uśmiechów, kilka uścisków dłoni.


Zdeprawowani, ale znający się od kilku lat przyjaciele, spotkali się w małym pubie w centrum na wyspie centralnej w mieście Lost Heaven. Sprawa była bardzo prosta, ustawić się do końca życia i zarobić tyle forsy, by starczyło na dożywotnie wakacje na jakiś rajskich wyspach. Pomysł był ambitny… Ale brakowało planu i materiałów…


Do stolika pod oknem, z którego widać było ulice i młodzież opuszczającą kino, podeszła wolno kelnerka wodząc wzrokiem po towarzystwie. Uśmiechnęła się blado do Brusa, po czym zebrała zamówienia.

Po jakimś czasie wróciła z tacą, z zamówionymi napojami. Kiedy do lokalu weszła ostatnia osoba i zajęła miejsca wśród znajomych, można było zająć obrady... Oczywiście, chyba nikt nie miał zamiaru planować napadu w miejscu publicznym. Można to było nazwać spotkaniem zapoznawczym...
Wszyscy mieli nadzieję, że owocnym.

 

__________________
Po prostu być, iść tam gdzie masz iść.
Po prostu być, urzeczywistniać sny.
Po prostu być, żyć tak jak chcesz żyć.
Po prostu być, po prostu być.