Stonewall przyglądał się ciałom z ponurym grymasem malującym się na straży. Stracili Ariel, to jedno. Ale ze śmierci Syndroma też nie potrafił się cieszyć. Jeszcze wczoraj był gotów zapewnić wszystkich, że Gandalf jest niewinny, a dziś okazało się, że nie miał racji. Z marazmu wybił go świstek, który upadł mu na łysiejące czoło. Zaklął szpetnie pod nosem i obrócił papierek w palcach. Lustro to jednak nie było. Ulotka. Wsłuchał się uważniej w bzdur, które plótł ten dziennikarzyna. Złożył papierek w samolocik i rzucił nim prosto w sztuczną paszczę prezentera.

- Nie wydaje mi się, by bzdurne zwalanie winy na kogoś innego mogło przekonać kogoś z tu obecnych co do twojej niewinności. - Stonewall podszedł do Burgundiego. - Bigby mógł nie mieć racji co do joty i uznać cię za Syndroma, ale nie mylił się w pełni. Wcześniej mogłem się wahać, ale nie tym razem. Jesteś mafią. Jako jedyny miałbyś powód, by zabić Bigbiego. W swoim właściwym hienom zadufaniu byłeś przekonany, że to odsunie od ciebie podejrzenia, ale będzie wbrew przeciwnie. Przyjaciele! Ten tutaj jest mordercą i mafiozą. Nie dozwólmy mu żyć! Oddaję swój głos na Rona Burgundiego.

Sailor Venus już, już chciała oddać głos na człowieka z ulotek, kiedy to... Znów ten puchaty misiek pojawił się na horyzoncie, panosząc się z tą swoją przesadzoną niewinnością.
No, aż się cisnęło jej na usta, by to właśnie Kubusia Puchatka wytypować do linczu.

Nie zamierzała się wypowiadać. Wpatrywała się jedynie w niedźwiadka, mrużąc oczy, chcąc jakby przejrzeć jego kamuflaż i dostrzec - co kryje się pod warstwą miodowego futerka.