Cytat:

Na wstępie powiem tak: gówno mnie teraz obchodzi co mówił Bigby. Obchodziło mnie, gdy żył i nie wiedziałem jaka jest jego rola, a okazało się, że jego stanowisko nie wynikało z jego roli śledczej, więc po prostu zgadywał. Fajnie, że próbował myśleć i to jest na plus, ale nie możemy kierować się jego przypuszczeniami, bo to były tylko PRZYPUSZCZENIA.

- A czym innym jest cały występ, jaki właśnie przed nami wykonałeś? - Stonewall zmierzył krytycznym wzrokiem czarną, tajemniczą postać, w którą zmienił się Karol. - Pokazałeś, że bardzo dobrze manipulujesz tutaj obecnymi. Tak samo jednak w świecie Disneya manipulował miastowymi Hades, ukryty pod przebraniem Samuraja Jacka. Zalałeś nas falą stwierdzeń, które opierają się na pojedynczych, wyrwanych z kontekstu sytuacjach i sprawiłeś, że zdają się dowodami i przykazaniami, którymi powinniśmy się kierować. Zadałeś sobie wiele trudu, by w ten sposób odsunąć podejrzenia od siebie.

Cytat:

KWESTIA STONEWALLA: Najpierw ochoczo poparł obronę Gandalfa i agresywnie chciał zlinczować Karola, a potem równie ochoczo zapomniał o Karolu i agresywnie chciał zlinczować Rona. W obu przypadkach nie miał żadnych dowodów na winę i Karola i Rona z wyjątkiem zdań odpowiednio Gandalfa i Bigbiego. Co prawda Bigby/Arielka wskazali na Rona mając pewne zdolności śledcze, ale mylił go z Syndromem, a jak wiemy Ron Syndromem nie jest. Nie dajcie się mu przewodzić, bo jest mafią.

- Nie uzurpuję sobie stanowiska dowódcy. Niech każdy zdecyduje wedle swoich przekonań. Teraz jednak chcę wytłumaczyć swoje zachowanie, które opisałeś tak, by zdawało się dowodem na moją winę. Po pierwsze, podobnie działała większość tu obecnych. Nie mamy praktycznie żadnych możliwości na zdobycie twardych dowodów, więc musimy przychylić się do teorii innych, jeśli brzmią sensownie. Niestety, przez to właśnie zdobyłeś posłuch. Wiem, że wśród was dwóch, Ronie i Karolu, jeden jest mafiozą, a drugi błaznem. Nie miałem i nadal nie mam do końca pewności, który z was jest którym. Dnia trzeciego podejrzewałem, że jesteś mafiozą, ale uznałem argumentację podejrzewającego Rona Bigbiego/Arielki i postanowiłem zaufać jego osądowi, przyjmując, że błaznem jesteś ty. Jednak zażartość, z jaką próbujesz dokonać linczu na mnie sprawia, że muszę uznać, że się pomyliłem. Zaufałem osądowi syreny w wilczym futrze i zagłosowałem źle. To ty jesteś mafiozą Karolu.

Zamilkł na chwilę, popatrzył na pozostałych i kontynuował:

- Próbujesz zlinczować miastowego już od pierwszego dnia. Wielu obecnych już o tym zapomniało, ale przecież Karol głosował pierwszego dnia na Lincolna, dodajmy, bez wyraźnego powodu. Miałeś w pewnym stopniu rację co do Gandalfa. Nie był mafiozą, okazał się jednak seryjnym zabójcą. Nie miałeś jednak żadnych sensownych dowodów na jego winę, co sprawiło, że słusznie kilka osób uznało, że jesteś z mafii. Twoim jedynym argumentem przeciw zlinczowaniu cię było nazwanie głosujących na ciebie debilami. Zarzuciłeś mi też kłamliwie głos na Gandalfa, choć z kontekstu moich wypowiedzi nie wynikało nic takiego. Głosowałem, zmieniając zdanie rzadziej niż wielu innych obecnych, choć wmówiłeś tu obecnym coś innego. W szczególności pewien, że masz rację był Burgundy. Przyjmuję, że jest błaznem, choć akurat to było wybitnie mafijne zachowanie. Jeśli jednak nie jest Jesterem, to kto nim jest. Cóż, na pierwszy plan wysuwają się w szczególności trzy osoby, Ron, ja i Karol.

- Dobrze nami manipulowałeś. Ludzie zaczęli ci ufać i wykorzystałeś nieufność do mnie, by w świetle dnia mnie zabić. Ktoś blokował mafię. Być może gdyby nie to byłbym już martwy. Ale cóż... dość gadania. Zastanówcie się nad tym co powiedziałem. Świat Disneya zalał sos, bo miastowi dali się zmanipulować szaleńcowi takiemu jak ty, Karolu. Nie popełnijcie tego błędu. Rozgońmy dym, za którym kryje swoją morderczą naturę.

Wszystko było już przesądzone, a przemowa Stonewalla, wcale mu nie pomogła. Nie mogli go też odratować Ci, co swój głos dali zupełnie gdzie indziej, niż być może powinni. Stonewall, przyparty do muru, nie miał już żadnego wyjścia, żadnej drogi ucieczki. Pochwycony przez osoby, które na niego głosowały, został siłą zaprowadzony do podziemnej jaskini. Na nic się zdały jego protesty, czy też głosy rzucone na Ron'a. Prezenter mógł triumfować, gdyż to nie jego spotka okrutny los. A drzemiąca w sercu Atlantydy moc, była ogromna.

Stonewall to pierwsza osoba, którą poddaliście publicznej egzekucji. Nie wiedzieliście, co się stanie i co go czeka. Jaskinia była spowita błękitnym, jasnym światłem, które przebijało się spomiędzy uwieszonych w magiczny sposób, nad wodą, kamiennych twarzy. Kida pchnęła skazańca, a ten padł na kolana, brodząc w wodzie. Gdy uniósł głowę spojrzawszy na migające światło, nie było już odwrotu. Jak zahipnotyzowany podszedł bliżej, niczym ćma lecąca do światła, a owy słup światła wciągnął go w swoje wnętrze, zamykając mężczyznę w otaczających go, kamiennych twarzach.
Wewnętrza, błękitna energia zaczęła gwałtownie buzować, trząść otaczającym go ogrodzeniem, aż nagle nastąpiła ogromna ekslozja, która wyrzuciła ciało tuż przed wasze nogi. W wodzie leżał kameleon, z zamkniętymi oczami, pozbawiony wszystkich sił. Pierwszy lincz i pierwszy, dobry wybór. Udało wam się pozbyć Randalla, zabójce, który próbował udowodnić światu, że potrafi więcej.

Czy ta noc okażę się dla was szczęśliwa?
To było pierwsze, co mogło przyjść na myśl. Co prawda zadanie nie wydawało się być już trudne, gdyż na polu bitwy pozostała tylko jedna osoba - nieuchwytny Kapitan Lyle T. Rourke, najbardziej żądny bogactw Atlantydy z całej trójki. Był trudny do wykrycia, ponieważ od początku wyprawy zarzekał się, że jest dobrą osobą, jednak Helga Sinclair wiedziała jedno; łże jak pies.

Gdy wyszliście o poranku, zdziwiło was jedno. Na placu były ciała aż trzech osób! Tej nocy zginęła Halinka Kiepska, Lincoln oraz Kubuś Puchatek.
Kobieta przebrana za niezbyt seksowną pielęgniarkę, szybko okazała się być Pocahontas, czyli jedną z was. Wielka strata, gdy pozytywny bohater odchodzi, a jeszcze większa, gdy zabójcą okazuje się nie kto inny jak sam Woody!

Abraham Lincoln, który zarzekał się być dobrym, nie kłamał. Poległ z rąk mafijnego łotra, Lyle Rourke nie miał litości dla osób, które wchodziły mu w drogę, w dodatku był zdesperowany, bowiem został sam na polu walki, musiał szybko pozbyć się was wszystkich, by zwinąć złoto i spieprzyć z tego miejsca, wysadzając za sobą mosty. Prawdopodobnie dlatego czuł się tak mocno zagrożony ze strony Woody'ego.

Ku waszemu zdziwieniu, ostatnim ze strzelców okazał się nie kto inny jak sama Helga Sinclair! To ona oddała jeden ze swoich dwóch strzałów w kierunku Kubusia Puchatka, to ona pozbawiła tego słodkiego misia bez rozumku możliwości dalszej koegzystencji z wami. Cóż, Helga była kobietą twardą, wojskowym. Nie patyczkowała się z nikim, ale jej cel był jeden i właśnie go spełniła, bowiem pod przykrywką Puchatego krył się Kapitan Lyle.

Ostatni zbir zagrażający Atlantydzie został pokonany. Walka, jaką toczyliście, dobiegła końca. Kida, w ramach podziękowania, zrobiła dla was dwie rzeczy. Najpierw zabrała wszystkich do jaskini, w której biło to magiczne, błekitne światło. Z początku was przerażało, tym bardziej po tym, co ostatnio tutaj ujrzeliście, jednakże tym razem jego moc działała inaczej. Światło zabrało do swojego wnętrza każdego pozytywnego bohatera, który poległ podczas walki o wolność i dobro Zaginionego Lądu, po czym zwrócił go w pełni sił! Mogliście w końcu zdjąć swoje przebrania i cieszyć się będąc tym, kim byliście. A byliście bohaterami

Na odchodne mieszkańcy Atlantydy obsypali was złotem. To były skarby, których tak bardzo pożądał Lyle, a które na tym lądzie były bezwartościowe.