Ghorbash, We, Xsavery
Na podstawie rozstawu i głębokości śladów przewidujecie, że bydlę może mieć grubo ponad trzy metry długości i ważyć nawet tonę. Kształt kopyt i jednoczesny brak pazurów wskazuje na jarosza.
Przyjrzawszy się śladom powrotnym zwierza, wiodącym od rzeki w stronę dżungli, obieracie kierunek i zanurzacie się w dość mroczny las. Poszycie jest dość luźne, runo ubogie a ziemia wilgotna, więc rozstawiwszy się nieco suniecie wyraźnym tropem, na który składają się widziane od nabrzeża odciski kopyt, oraz gdzieniegdzie świeże przetarcia na korze mijanych drzew. Jedyną niedogodność w ich wypatrywaniu stanowi panujący półmrok.
Po przejściu niecałego tysiąca kroków napotykacie długo wyczekiwaną kupę gnoju w postaci sterty jajowatych pączków, każdy wielkości pięści Ghorbasha. Oględziny wykazują niejaką wilgotność, ale nadal zwartość materiału i brak widocznej obecności robactwa. Przy tym jeszcze ciepłe. Krótko mówiąc wygląda na całkiem zdrowe i świeże gówno. Ruszacie więc w dalszą drogę, posuwając się w głąb dżungli, czyli na zachód.
Po jakimś kwadransie nagły ryk i towarzyszące mu dudnienie słyszane gdzieś z północnej strony sprawiają, że mimowolnie przystajecie. Zanim dochodzicie do siebie dołączają do niego kolejne. Brzmi to niczym wiwaty, wznoszone przez ogromne płuca wielkich, człekopodobnych małp. Sądząc ze słuchu dzieje się to w odległości kilkuset kroków od miejsca, w którym się znajdujecie. Co zatem? Kontynuujecie tropienie łosia? Idziecie sprawdzić co to za ryki? Wracacie? Rozdzielacie się? Czy jeszcze coś innego?

Mercon
Xsavery się miga od przygotowania ładunków dla Ciebie. Być może szkoda mu uszczuplać zapasów, skoro nie jest to absolutnie konieczne.
Wąż szanuje Twoją opinię i wydaje się być przekonana, ale... twierdzi, że tytoń gdzieś zniknął. Wedle jej relacji wyszła na chwilę, bo chciała go schować w swojej kajucie, ale po drodze coś zwróciło jej uwagę, odłożyła pudełeczko na chwilę a kiedy po nie wróciła, to już go nie było.
Kiedy zabierasz się za badanie Yuteala, Charon odsuwa się z szacunkiem. Oglądasz chorego dokładnie, osłuchujesz, wreszcie sięgasz po odrobinę magii, żeby wyczuć stan energii życiowej organizmu. Na koniec, zebrawszy wszystkie dane, wytężasz pamięć, żeby przypomnieć sobie, co może powodować obserwowane objawy, czyli głównie wysoką gorączkę i brunatne plamy na całym ciele. Taaak, było coś takiego. Gdzieś, kiedyś słyszałeś o swego rodzaju toksynie, która powodowała u człowieka takie właśnie objawy a przy przedawkowaniu prowadziła nawet do śmierci. Jej źródłem była pewna roślina, rosnąca w większych skupiskach. Zdarzało się, że zatruciu ulegał wędrowiec tylko mijający takie miejsce. Wystarczyło, że raz czy drugi wciągnął zbyt głęboko powietrze.
Kiedy schodzisz na dół, panuje tam już pewna degrengolada i mimo Twojej dużej charyzmy nie dajesz rady zmobilizować wszystkich bumelantów. Jednak kilka osób podchwytuje pomysł, wszak idea zbudowania umocnień wydaje się całkiem słuszna, nawet jeśli dżungla póki co wygląda dość sympatycznie. Ze względu na niewielką ilość rąk do pracy poprzestajecie na dość luźnych rzędach zaostrzonych pali, wbitych w ziemię pod kątem, ostrymi końcami na zewnątrz.

Xsara
Zauważasz jakieś ślady przy jednym z drzew, jednak ciężko określić czyje - mocno niewyraźne a ziemia poryta. Dodatkowo masz wrażenie, że coś było ciągnięte od drzewa w kierunku przyrzecznego jeziora.

Bluszcz
Żujesz sobie ten tytoń, żujesz, żujesz i... nagle gaśniesz jak przeciągiem zdmuchnięta świeczka...

Ryo
Ganda mówi, że liny są całkiem nowe, jak i cały statek. Sama dokładnie sprawdzała ich jakość przy odbiorze i brała udział w mocowaniu ich do statku i balonów. Gdy podsuwasz jej pomysł, że to może ptaki, obiecuje zwracać na nie baczniejszą uwagę. Po dokonaniu przeglądu całego statku wraca do Ciebie z raportem i planem jutrzejszych napraw. Poza linami reszta to drobiazgi, nie budzące podejrzeń o nienaturalną proweniencję. Mówi, że osoby, które są obecnie na pokładzie wystarczą w zupełności do pomocy przy zmianie lin a do reszty napraw żadnej pomocy nie potrzebuje.
Wąż w międzyczasie wróciła do kajuty Yuteala i gdzieś tam ją spotkałaś. Ten z kolei zapytany o życzenia poprosił o jakiś soczysty owoc.

- Tak, idźmy dalej za tą dużą sarną - zgodziłem się z orkiem. Jednak miałem się na baczności. W pobliżu wodopoju, za który robiła rzeka, mogły czaić się wszelkiego rodzaju istoty. Od tych smacznych, po te, które mogły mocno ujebać, zanim zorientowały się, że mój miecz jest twardszy od ich zębów.

Nawoływaniami nie przejmowałem się za bardzo. Nasza trójka, a przynajmniej dwójka, stanowiła całkiem sprawną siłę bojową, a w najgorszym wypadku można po prostu uciec. Gdyby nie to, że elegancik był członkiem naszej załogi już od dłuższego czasu, pewnie nie wahałbym się zostawić go jako przynęty i odwracajki uwagi. Jednak kiedy ktoś stawał się moim towarzyszem, to byłem w stanie oddać za niego życie. Głupi zwyczaj, niestety.

Ryo
- Dostałem ten tytoń w prezencie razem z życzeniami powodzenia w wyprawie od jednego z kupców w mieście - mówi Yuteal. - Zdziwiłem się trochę, bo byłem przekonany, że ów mi źle życzy. No ale prezent skwapliwie przyjąłem i ostatnio zacząłem robić z niego użytek. I rzeczywiście choroba zaczęła się dopiero po tym!
Znajdujesz nieprzytomnego Bluszcza. Leży na boku z otwartymi ustami, z których wysuwa się kawał zżutego liścia tytoniu. W ręku ściska pudełeczko pasujące do opisu, jaki usłyszałaś od Yuteala albo Wąż.

Xsara
Tafla półkolistego jeziora co i raz jest mącona a to podmuchem wiatru, a to owocem spadającym z któregoś z rosnących nad brzegiem drzew, a to bąblem powietrza, czy innego gazu, wypływającym na powierzchnię, a to plumknięciem jakiejś ryby. Jezioro żyje, ale akurat żadnych oczu nie zauważasz. Masz natomiast wrażenie, że na drugim brzegu dostrzegasz resztki jakiejś krwawej uczty.

Ghorbash, We, Xsavery
Ruszacie dalej tropem, który tymczasem po jakichś dwustu krokach skręca ku południowi. Niestrudzenie podążacie za nieznanym bydlęciem. Wtem! Widzicie go, jak stoi na niewielkim pagórku i spogląda wyniośle na Was. Jest potężny i piękny zarazem (futro ma znacznie rzadsze niż na obrazku). Nie wydaje się wystraszony. Nawet jakoś tak się wyprężył, jakby chciał, żebyście go podziwiali.

Ha-Tor
Nurkujesz w przestrzeń astralną, w której dla twojego zmysłu żywe istoty świecą, jakby płonęły żywym ogniem a rzeczy nieożywione, jak konstrukcja Ducha niebios, są niemal przeźroczyste. Przez co - w połączeniu z lekkim mimo wszystko nadal odczuwalnym kołysaniem statku - masz uczucie, że lewitujesz. Najpierw rozglądasz się po najbliższej okolicy, czyli po pokładzie. Rozpoznajesz wzorce tych kilku kompanów, którzy pozostali na statku, najpierw Wojownika, potem reszty. Dostrzegasz mniejsze ogniska, to rybitwy, jeszcze mniejsze, to szczury. Dostrzegasz też jeden płomień wielkości człowieka pospiesznie i nieskutecznie próbujący iluminować swój wzorzec do postaci rybitwy. Kiedy się orientuje, że wysiłki poszły na marne bo ujrzałeś jego prawdziwą postać, porzuca daremne próby i rzuca się do ucieczki.

Liska
Bez trudu zaspokajasz głód, korzystając z obfitości znalezionych owoców. Nie wszystkie są smaczne, ale zapchać żołądek można. Zanim jednak zanurzyłaś się w las w celu dalszych poszukiwań przypadkiem podsłuchałaś rozmowę, która cię zaciekawiła. Jeden z szeregowych członków załogi, niejaki Tur - wielki, śniady chłop o niezbyt lotnym intelekcie, dodatkowo osłabionym teraz przez alkohol - mówi a w zasadzie bełkocze, że słyszał od Charona, że Yuteal jest na skraju śmierci, co oznacza, że sens całej wyprawy, jak i perspektywa wypłaty staje pod znakiem zapytania. Wpływa to jakoś na Twoje plany, czy idziesz w las?

Mercon
W tym czasie cały czas jeszcze prężnie działasz zgodnie z wcześniejszymi deklaracjami, więc nic nowego dla Ciebie nie mam.

Wojownik
Zauważyłeś, że Ha-Tor zrobił jakieś dziwne oczy - wywalił białka do góry, czy coś.

Bluszcz
Ciemność widzisz.

- Ale, kurwa, stek... - Zadrżałem z podziwu. - Nie strzelaj mu w łeb - poinstruowałem Xsaverego. - Będzie miał czachę grubszą niż stary dąb korę. Wal na komorę, to go osłabisz, a my dobijemy.

Poczułem podziw dla zwierzęcia. Było piękne i zarazem potężne. Silny, dobry przeciwnik. Należy mu się nieco honoru. Skłoniłem przed nim głowę i poluzowałem miecz w pochwie.

Zanim rozpoczniemy atak, rozglądam się wokoło, by zobaczyć, czy nie ma jakichś jego towarzyszy albo innych przeszkadzajek. Czy widzę słabe punkty bestii?