***

Sullivan zabrał kasę i broń a niedojedzone hamburgery dał w nagrodę swoich pieskom, które uwielbiały fast foody. Gdy wrócił do kryjówki, musiał ogarnąć burdel i zabrał za sprzątanie. Niestety pod tym względem owczarki nie były pomocne, a jakby tego było mało, jeden ze szczeniaków zesrał się na podłogę. Eh, życie…

Dzień później.

Nie sądził, że tak szybko znów spotka mózgowca. Jego telefon trochę go zdziwił, Max był mocno zdenerwowany, miał kłopoty. Kovalsky wsparł go miesiąc temu wdając w awanturę z tymi facetami, udającymi gliniarzy, więc Sullivan nie zastawiając się ściągnął go do bazy i ugościć najlepiej jak potrafił. A że miał tylko butelczynę whisky postawił ją na stole.
- Opowiedz mi jeszcze raz, co dokładnie się tam stało? -

- To już wszystko? Bo nie zdążyłam zrobić notatek z tego monologu - odpowiedziała Brooke. - Nie chcecie mojej pomocy, to nie. Ja się bez was obejdę, już i tak dowiedziałam się wystarczająco dużo, by móc dalej kontynuować śledztwo na własną rękę. Wy nie zamierzacie się dzielić swoją prywatnością, to dlaczego ja mam dzielić się z wami czymś, co wiąże się z moimi prywatnymi sprawami, hm?

- Dzięki za miłe popołudnie, ale na kolejny wykład chyba wszyscy nie mamy czasu - dodała, po czym odłączyła się od dwójki bohaterów-terrorystów i ruszyła korytarzem w innym kierunku.
Ciekawie byłoby z nimi współpracować, ale nie zamierzała dzielić się z nimi całą zdobytą do tej pory wiedzą... za darmo. Szczególnie, że wymagało to zagłębienia się w jej prywatne życie i dosyć delikatne sprawy, o których nikomu jeszcze nie mówiła. Nie, dopóki nie pozna całej prawdy o śmierci swojej matki i działaniach IronsLabs. A już na pewno nie komuś pokroju tego gburowatego, przerośniętego zgreda.

Nie wiedziała, która godzina, bo nie miała swojego telefonu. Musiała go odzyskać. Jeżeli policja jeszcze się do niego nie dobrała, to nie mogło to być takie trudne. Wizytę u Toda mogła sobie odpuścić, a miała jeszcze kilka poszlak oraz garść nowych informacji do przemyślenia i zbadania.

Pierwszą reakcją Brooke było zatrzymanie się i westchnięcie w stylu "czego on jeszcze ode mnie chce?". Gdyby spodziewała się tego, co się stało chwilę później, pewnie wcale by tak nie zareagowała i słowa, które powiedział zapewne zrobiłyby na niej większe wrażenie. Początkowo jednak znudzona była tym towarzystwem i sądziła, że już kompletnie do niczego jej się nie przyda taka znajomość. Dlatego też popatrzyła na swojego rozmówcę z mieszaniną znudzenia i zniecierpliwienia.

Już szykowała się do kolejnej złośliwej odpowiedzi, ale wtedy została całkowicie zbita z tropu.
Stojący przed nią Avalanche Kid ściągnął maskę i pokazał swoją prawdziwą twarz. I wcale nie to było tak bardzo szokujące. To, co odebrało dziewczynie chęć na kolejną pyskówkę, był fakt, że stał przed nią chłopak mniej więcej w jej wieku. Tego się zdecydowanie nie spodziewała. Raczej wyobrażała sobie kogoś starszego, może przynajmniej studenta - ale nie ucznia w wieku licealnym.

Brooke oparła się plecami o ścianę, spojrzała na wyciągniętą ku niej dłoń, a potem z powrotem na twarz chłopaka o imieniu Tommy.
- Brooke - powiedziała po chwili wychodząc z lekkiego szoku. Podała mu dłoń i lekko uścisnęła. - Spodziewałam się kogoś... starszego - dodała po chwili, również się uśmiechając.

Nie wiedziała czy uśmiechała się dlatego, że faktycznie postawiła na swoim i zyskała to, czego chciała, czy może dlatego, że poczuła jakąś dziwną więź z Tommym i po prostu chciała odwzajemnić uśmiech.

Westchnęła i przewróciła oczami, ale tym razem już w bardziej sympatyczny sposób.
- Okej, dotrzymam słowa. Tylko najpierw musiałabym odzyskać mój telefon...

Kiedy stanęli nieopodal wyjścia tak, że widzieli krążących po parkingu policjantów, Brooke jęknęła z zawodem.
- Pytałeś gdzie zostawiłam telefon - powiedziała w stronę Tommy'ego, po czym wskazała na zniszczony samochód Romanowa. - Miałam w planie śledzić tego gościa z piwnicy, więc weszłam do jego samochodu niby to przez przypadek i zamierzałam zostawić tam telefon pod siedzeniem, a później wyśledzić jego położenie przez Internet - opowiedziała w skrócie swój wcześniejszy plan. - Niestety, wtedy wparował pan świerzbiąca piącha.

Brooke westchnęła i wsadziła ręce w kieszenie płaszcza. Musiała odzyskać ten telefon, bo inaczej policja dotarłaby do niej, a przez to mógł o wszystkim dowiedzieć się jej ojciec. Nie mogła pozwolić na to, by zbyt wcześnie dowiedział się o tym, że odkryła jego tajemnicę. Przynajmniej nie do momentu, kiedy będzie miała solidne dowody przeciwko IronsLabs.

- Słuchaj... Mam pewien pomysł, ale wymagać to będzie odwrócenia uwagi policjantów - zwróciła się ponownie do Tommy'ego. - A potem jakiegoś ciepłego miejsca - dodała jeszcze nieco enigmatycznie, po czym ściągnęła z siebie płaszcz i wręczyła go chłopakowi razem z plecakiem. - To też mi się przyda później. Dasz radę?
Nie czekając długo na odpowiedź, Brooke odsunęła się na kilka kroków, wcześniej upewniając się, że nie ma w pobliżu żadnych nieproszonych oczu.
Odetchnęła głęboko i po chwili cała jej sylwetka zmieniła całkowicie strukturę, przybierając formę postaci uformowanej z samej wody.
Brooke, która przypominała teraz jakąś wodną nimfę, spojrzała na Tommy'ego, mrugnęła do niego okiem, po czym rozpadła się w miliony kropel wody, które ukształtowały poruszającą się po ziemi kałużę.