Po zakończeniu dzieła zniszczenia Saiyanie przysiedli na chwilę, aby odpocząć po zużyciu tak dużej ilości energii.

-Świetnie, teraz nie mają do czego wracać. Sprawdźmy okolicę. - odezwał się Marduk, a następnie wznieśli się by okrążyć wyznaczony do patrolowania obszar.

- Roch zejdziesz trochę niżej i spojrzysz czy to te olbrzymy czy tylko zwierzęta? Potem sprawdzimy pozostałe grupy- stwierdził, gdy zobaczyli wyniki odczytów ze skanera, znajdując się nad jedną z wykrytych grup, którą zasłaniały gigantyczne drzewa.

Pięć dni temu...

Ciemną salę oświetlał jedynie ogromny ekran komputera. Na nim widniała niewielka, wręcz chuderlawa postać, o dość groteskowym wyglądzie. W oczy rzucała się zwłaszcza wielka, w porównaniu do reszty ciała, głowa, zwieńczona parą czarnych rogów. Postać spoglądała na swojego rozmówcę z rozbawieniem.

Owy rozmówca stał wyprostowany pośrodku sali. Jego postawa nie była jednak oznaką hołdu czy choćby szacunku, nie stał na baczność. On po prostu zawsze się tak prezentował - władczo, z godnością. Z wyglądu bardzo przypominał postać na ekranie, chociaż był od niej wyższy i lepiej zbudowany. Za swoimi plecami kręcił nerwowo długim ogonem.

- A zatem jesteś gotów zagwarantować, że na Zalt nie ma żadnych przejawów buntu? - spytała nieco znudzonym tonem osoba na ekranie.

- Nic się tam nie dzieje - odpowiedź była opryskliwa, ale wyprostowany mężczyzna nie mówił tego po raz pierwszy. Ile razy mógł to powtarzać?

- Mój wywiad twierdzi coś innego. Podobno...

- Twój wywiad się myli! - mężczyzna przerwał rozmówcy. - Nie próbuj się mieszać w sprawy mojej planety, Frieza.

- Twojej? - piskliwy śmiech opanował przez chwilę salę. - Mój drogi braciszku, zapominasz, że Cooler Force jest tylko częścią Frieza Force. A zatem twoja planeta jest w rzeczywistości moją planetą. Mogę z nią zrobić co mi się podoba.

- Ojciec ci na to nie pozwoli.

- Chyba że mu udowodnię, że nie radzisz sobie z jej zarządzaniem. Imperium nie potrzebuje w swym koszyku zgniłych jaj. A ja przywrócę porządek na Zalt.

- Udowodnisz mu? Jak? Sfałszowanymi raportami wywiadu?

- Nie zarzucaj mi kłamstwa. Wszak chodzi mi wyłącznie o dobro Imperium.

Ekran wyłączył się. W sali rozbłysły światła, co ujawniło obecność w niej dwóch kolejnych osób. Pierwszą z nich był potężnie zbudowanym beppaninem o ciemnozielonym kolorze skóry, drugą zaś brązowoskóry zalt. Żaden z nich nie odważył się odezwać nim nie zrobi tego ich pan. Ten jednak milczał przez długi czas. Widać było, że tłumi w sobie potężny gniew na swojego młodszego brata, z którym przed chwilą dyskutował. Wreszcie Cooler odwrócił się w ich stronę.

- Neiz - spojrzał na Zalta. - Wrócisz na swoją ojczystą planetę. Musisz działać szybko. Zaaranżujesz działania policyjne na szeroką skalę. Przedstawisz to jako od dawna planowaną akcję, poprzedzoną długim i dokładnym śledztwem. Potrzeba nam setek, a nawet tysięcy aresztowań. Wszystko jedno kogo. Głośne procesy i wyroki śmierci. Zrozumiałeś?

W tym samym czasie drzwi otworzyły się i wszedł przez nie błękitnoskóry brenchianin o blond włosach. Skłonił się natychmiast, niemal odruchowo, na widok swego pana.

- Salza, jesteś wreszcie - Cooler uśmiechnął się paskudnie. - Zacząłem się martwić o ciebie. Raport.

- Misja zakończona sukcesem, Cooler-sama. Napotkaliśmy pewne trudności, ale poradziliśmy sobie z nimi. Straciłem część swojej obsady w wyniku ataku nieznanych mi osobników...

- Jakich znowu osobników? Szpiedzy Friezy?

- Nie, mój panie. Też tak najpierw pomyślałem, ale to byli jacyś obcy. Dysponowali co prawda podobną technologią co Imperium, na przykład skanerami, ale nie były to modele przez nas używane. Nie udało mi się dowiedzieć kim byli ci osobnicy, ale upewniłem się przynajmniej, że żaden z nich nie przeżył. Przywiozłem ze sobą próbki ich sprzętu do analizy.

- Dobre i tyle. A zadanie?

- Przekazałem materiały i próbki technologiczne wysłannikom Paragusa, powinni zrobić z nich właściwy użytek. Przekazałem im jednak jeszcze coś. Pewną interesującą informację dotyczącą jednego z przydupasów Vegety. Coś co odkryłem dopiero na tym spotkaniu...

Z pewnym rozczarowaniem, o ile android może czuć coś takiego, C-SGK1 odkrył, że na piętrze niewiele było pomieszczeń innych niż pokoje mieszkalne. Konkretnie było tylko jedno takie pomieszczenie i nazywało się korytarzem. Same pokoje różniły się jednak od siebie. Były takie podobne do tego, w którym znalazł się na początku. Skromnie urządzone, z niewielką liczbą mebli, stworzone raczej tylko po to by ktoś miał gdzie spędzić noc.

Były jednak i takie, w których zamiast prostej, słomianej maty, można było znaleźć iście królewskie łoże, a zamiast prostej komody na ubrania, wielką trzydrzwiową szafę. A do tego pełno było w takich pomieszczeniach wszelakich ozdób typu obrazy, dywany z bogatym ornamentem czy rośliny o imponujących rozmiarach. W jednym z takich pomieszczeń znalazł jednak przyrząd zupełnie do niego nie pasujący. Metalowe dyby o solidnej konstrukcji. Dyby, które miały rozmiar dziecięcy. Były jednak puste.

- Jak sobie chcesz - odparł niezbyt przyjemnie Roch, po czym skierował się na dół i zniknął w bujnej roślinności.

Nie było go dłuższą chwilę. Marduk zaczął się zastanawiać czy aby na pewno dobrze zrobił posyłając tylko jednego wojownika, jednakże na dole nie rozgorzała żadna walka. Skaner pokazywał, że Roch jest cały i zdrowy, i że otacza go grupa źródeł energii. Wreszcie saiyanin wyłonił się spomiędzy drzew i błyskawicznie znalazł przy swoich towarzyszach.

- Jakieś miejscowe zwierzaki, nic wartego uwagi.

- Czego cię nie było tak długo? - spytał Pior.

- To drapieżniki. Upolowały jednego z olbrzymów, chyba wcześniej był ranny. Chciałem się upewnić, że gość nie żyje, a nie chciałem przepędzać zwierząt. Nie lubię odbierać łowcy należnej mu ofiary - na twarz Rocha wypełzł paskudny uśmieszek.

Grupa Marduka następnie sprawdziła dwie pozostałe grupy. Jedną zbadała Xela, drugą osobiście Marduk. To również były jedynie okazy miejscowej fauny.

W posiadłości Forschów Zere'el nie spotkał się z miłym przyjęciem. Najpierw lokaj nie chciał go wpuścić, tłumacząc że jest już zbyt późno na wizytę. W końcu jednak uległ namowom, by chociaż spytać pana domu o zdanie. W ten sposób udało mu się stanąć przed głową rodziny.

- Zere'el Ransan? - spytał tamten, prezentując tą, typową dla bogaczy, postawę sztucznego gniewu. Niby był oburzony, a jednak zachowywał całkowity spokój. - Cóż znaczyć ma to najście? O tej porze? I... - zawahał się. - Czy mi się zdaje, czy ty śmierdzisz alkoholem?

Zaczynało brakować czasu, android przystąpił do cucenia jeńca, potrzebował informacji i to natychmiast. Wziął karafkę z jakimś płynem ze stolika i trzymając jeńca za szyję chlusnął mu w twarz. W razie jakiejkolwiek chęci krzyczenia mógł odciąć dopływ powietrza. Oczywiście z umiarem, by nie uszkodzić źródła informacji.

Kiedy skończyli zwiad, unoszący się w powietrzu ze skrzyżowanymi na piersi rękoma Marduk z zadowoleniem spojrzał na kompanów. Teren oczyszczony bez strat i większych problemów.... póki co ta misja szła lepiej niż poprzednia, choć tam też przecież nie ponieśli klęski. Ciekawe czy dane z bazy z opuszczonej saiyańskiej bazy przyniosły coś wartościowego? Wtedy pewnie Vegecie przeszłaby złość...

-Dobra robota, tamte olbrzymy dostały taką nauczkę że prędko tutaj nie wrócą.... nie ma co ścigać ich poza strefę, co to za przyjemność wykańczać przeciwnika, który stracił wolę walki. Możemy teraz wrócić zdać raport Nappie... chyba że chcecie zapolować na te drapieżniki, ich mięso może być smaczne?

Hangar był bardzo przestronny. Był jednym z kilku zaledwie, w których mieściła się cała flota myśliwców Hery. Ten konkretny hangar pełnił jednak teraz również rolę areny, na której zgromadziła się większość załogi. Kilkaset, może nawet i tysiąc twarzy otaczało wydzielony na środku plac. Byli wśród nich przedstawiciele różnych ras, ale zdecydowana większość miała błękitny kolor skóry i pomarańczowe włosy. Wszyscy zgromadzili się tutaj w oczekiwaniu na widowisko.

Pośrodku placu stał potężnie zbudowany herianin z czarną bandamą na głowie, spod której wyłaniała się fala pomarańczowych włosów, opadających mu na plecy. Stał ze skrzyżowanymi na piersi rękoma i z zainteresowaniem wpatrywał się na przywleczonych przed niego jeńców. Było ich piętnastu, każdy mocno pobity, a niektórzy nawet krwawili. Wszystkich zmuszono do klęknięcia przed majestatem kapitana, a za każdym z nich stał pirat z mieczem lub nożem w ręku.

- Czwarta kategoria - przemówił mężczyzna w bandamie.

Na ten znak trójka piratów wbiła ostrza swych broni w ciała jeńców, którzy padli zaraz bez ducha na podłogę. Wokół rozległ się radosny okrzyk gapiów.

- Tylko wy przetrwaliście abordaż - mężczyzna w bandamie, kapitan Hery, zwrócił się do jeńców. - Niektórzy z was dzielnie sobie poczynali - wzniósł do góry palec wskazujący prawej dłoni. - Tym oferuję dołączenie do mojej załogi. Kolejni - do wskazującego palca dołączył teraz środkowy - radzili sobie gorzej, ale dostrzegamy w nich pewien potencjał. Mogą do nas dołączyć jako nasi słudzy, a po odbyciu szkolenia, jeśli wykażą odpowiedni charakter, być może również staną się częścią załogi. Ci, którzy radzili sobie jeszcze gorzej - teraz również serdeczny palec stanął na baczność - nie mogą liczyć na nic więcej niż bycie sługami. Może nawet sprzedamy niektórych z was w niewolę, gdy nadarzy się okazja. Ale niektórzy z was uznają pewnie, że to lepsza alternatywa niż śmierć. Wreszcie ostatni - dłoń mężczyzny wskazywała teraz liczbę cztery - nie przedstawiają żadnej wartości i zostaną zabici. A właściwie już zostali. Co do reszty, możecie przeżyć, możecie zginąć. Wybór należy do was. Jest tylko jeden haczyk. Żaden z was nie wie, do której kategorii należy. Macie minutę na podjęcie decyzji. Ci, którzy nie chcą umierać muszą tylko paść na podłogę.

Po minucie połowa żywych jeńców leżała na ziemi. Tych też kapitan gestem kazał zabrać. Następnie powiedział:

- Trzecia kategoria - stojący za jeńcami piraci pokręcili tylko głowami. - Druga kategoria - pięć ostrzy zanurzyło się w ciała, ku ogromnej uciesze tłumu, a kolejne ciała wylądowały na posadzce.

Został już tylko jeden klęczący jeniec. Kapitan podszedł do niego powoli, przyklęknął, tak by spojrzeć mu prosto w oczy i zapytał:

- A ty co? Bałeś się, że zostaniesz sługą? Nie spodziewałeś się, że znajdziesz się w pierwszej kategorii?

Tamten prychnął.

- Byłem pewien, że się w niej znajdę.

Kapitan spojrzał w górę na pirata, stojącego za więźniem.

- Zabił dwóch naszych i jednego ranił - zameldował pirat.

- Herian?

- Nie.

Kapitan pokiwał głową.

- Podobasz mi się - zwrócił się znów do klęczącego. - Szkoda, że nie chcesz mi zadośćuczynić stracie choć jednego z moich ludzi. W takim razie nie mam z ciebie żadnego pożytku. Pierwsza kategoria.

Gdy ciało jeńca uderzyło o podłogę, tłum zaczął się przerzedzać, a wytypowani słudzy zaczęli wynosić ciała do śluzy, kapitan podszedł do trójki herian, stojących w pobliżu. Pierwszy z nich był tak samo dobrze zbudowany jak on, na głowie nosił pomarańczowego irokeza, a na twarzy krótko przystrzyżoną bródkę. Drugi był mikrego wzrostu, sięgał swojemu towarzyszowi ledwie do pasa. Nosił fioletowy turban i miał stale poważny wyraz twarzy. Trzecią osobą była piękna kobieta z burzą kręconych włosów, sięgającymi prawie do ziemi.

- Gdzie Kogu? - spytał kapitan.

- Nie wrócił jeszcze z wypadu - oznajmił niski mężczyzna. - Nie mamy z nim kontaktu odkąd przysłał informację o tej robótce na Nobraz. Wygląda na to, że wyłączył swój komunikator.

- Nie mów, że zaczynasz się o niego martwić? - spytała kobieta.

- Nie bądź śmieszna - wtrącił brodaty. - Na tym zadupiu nawet Kogu sobie poradzi i Bojack dobrze o tym wie, prawda? - zwrócił się do kapitana.

- Zangya, będziesz dowodzić pod moją nieobecność - oznajmił kapitan, ignorując wypowiedzi podkomendnych. - Macie kontynuować kurs, a gdy dotrzecie do celu, przyczaić się gdzieś z boku. Bujin jest twoim zastępcą, a Bido trzecim w hierarchii.

- Chcesz po niego lecieć? - Zangya wyglądała na zaskoczoną.

- Do tej roboty potrzebuję wszystkich swoich poruczników. Poza tym zawsze byłem ciekaw ile jest wart ten przydupas Friezy, księciuno Zarbon...

Jeniec charknął raz i drugi, chciał kaszlnąć, ale ręka androida mu to uniemożliwiła. Splunął tylko, skutkiem czego niechcący oślinił twarz C-SGK1. Dopiero wtedy otworzył oczy i ze zdumieniem, lub może strachem, ujrzał przed sobą oblicze wroga.

Roch prychnął, słysząc wypowiedź Marduka o niewielkiej przyjemności z dożynania przeciwników. Gdy jego nominalny dowódca skończył, powiedział tylko:

- Mamy rozkaz wracać zaraz po wypełnieniu misji.

Wrócili więc do bazy, która zdążyła urosnąć od momentu, gdy ją opuścili. Roch, Pior i Xela udali się natychmiast na poszukiwanie czegoś mocniejszego do picia, z kolei Marduk musiał złożyć raport Nappie. Ten nie dał po sobie poznać żeby słuchał młodego saiyanina, jednak musiał to robić, bo na koniec pokiwał ze zrozumieniem głową, wyrzucając z siebie jakiś niewyraźny bełkot, który brzmiał trochę jak "w porządku". Łysy mięśniak w zamyśleniu wpatrywał się w holomapę, która przedstawiała najbliższą okolicę.

- Na razie macie wolne - powiedział w końcu. - Jutro zameldujesz się u mnie z samego rana.