Właściwie chyba niczego nie planował, odkąd stanęli na amerykańskim lądzie. Spóźnieni bardzo. Właściwie komu szłoby się skarżyć? Konsulowi angielskiemu, albo sądowi miejscowemu? Tere fere. Wszak niedawno, bo w 1902 doszło do konfliktu z Wielką Brytanią, Włochami i Niemcami. Europejskie mocarstwa zablokowały porty Wenezueli za pomocą floty wojennej w celu wyegzekwowania długów Wenezueli. W 1904 trybunał w Hadze uznał interwencję za słuszną, jednak Wenezuela nie spłaciła zobowiązań. Obecnie zaś, kiedy rządził Gomez wcale nie było lepiej. W 1908 z władzę w kraju objął generał Juan Vicente Gomez, który stworzył jeden z najbardziej represyjnych systemów dyktatorskich w Ameryce Łacińskiej. Jednak z drugiej strony również rozwinął przemysł naftowy. W latach 20 Wenezuela stała się największym producentem ropy w regionie Ameryki Łacińskiej, a obecnie wydobycie ropy stała sio dominującą częścią gospodarki. Wpływy pewne mieli Amerykanie, którzy wprowadzili na stołek dyktatorski Gomeza, ale osobiście reporter wątpił, żeby konsul Stanów Zjednoczonych się pluł o wyrównanie strat cudzoziemcom na skutek działań policyjnych. Pozostawało więc samemu coś pokombinować. Przede wszystkim jednak telefon do redakcji. Poinformował swoich znajomych, powiedzmy, że idzie na pocztę i jak najszybciej wraca. Zaproponował również, że można zadzwonić do Manaus, jak wygląda sprawa wyjazdu.
- Proponuję, żeby ktoś ze mną ruszył. Będę dzwonił do redakcji. Zajmie mi to trochę czasu. W tym czasie ktoś może zadzwonić do Brazylii, spróbować dowiedzieć się, jak wygląda sprawa transportu – Mathew nie pamiętał szczegółów. Słowa profesora Blooma brzmiały „…dalej małym stateczkiem rzeką Amazonką, a potem rzeką Rio Jurua do Carauari…” Nie pamiętał, żeby podawał szczegóły, ale ktoś musiał je znać spośród obecnych. Manaus to wielkie miasto portowe, więc małych stateczków jest tam mnóstwo. Pewnie średnio miła, ale całkiem ładna oraz charakterna pani detektyw, którą tam spotkali, posiadała wszelkie szczegółowe dane. Więc może ona? Mógł ją po prostu powieźć na wózku na pocztę, ale może również ktoś inny? Bez względu bowiem, co planowali, warto było wiedzieć, jak wygląda sytuacja w Manaus. Śpieszyć się, nie śpieszyć? Byłyby problemy z ewentualnym innym statkiem, czy nie byłoby? Wystarczył telefon do właściciela czy kapitana owego statku, którym mieli płynąć, ewentualnie do kapitanatu portu Manaus, który mógł udzielić informacji o ewentualnym wynajmie innego statku.

Telefony szczęśliwie istnieją już w całej cywilizacji. Ów wspaniały wynalazek Grahama Bella umożliwił zadzwonienie do redakcji w Londynie, pomimo solidnej różnicy czasowej. Po prostu trzeba było znaleźć pocztę. Nie mogła nie istnieć placówka pocztowa przy lotnisku w stolicy!!! Zamówił więc rozmowę z „The Spectator”.
- Tak szefie… tak… mam opis oraz zdjęcia ze statku łącznie z miejscem zdarzenia… jeszcze okrwawionego… tak… szczegółowo wszystko opisałem… wraz z okolicznościami, o których nie wiedzą inne osoby, poza śledczymi, na przykład o dodatkowych zbrodniach, przewożonej broni, granatach… są zdjęcia oraz szczegóły… tak, wszystko jest… proszę mi powiedzieć, jak mam to wysłać? Nie wiem, czy tutaj jest poczta lotnicza do Anglii, ale mogę spróbować nadać normalną pocztą. Zresztą dowiem się…

Cóż, pierwszą udaną próbę nieprzerwanego przelotu normalnym samolotem przez Atlantyk podjęło dwóch brytyjskich lotników: pilot kapitan John Alcock i nawigator porucznik Arthur Whitten Brown. Lecieli z zachodu na wschód zmodyfikowanym dwusilnikowym bombowcem Vickers Vimy. Wystartowali z Nowej Fundlandii 14 czerwca 1919 dolatując po ponad 16 godzinach do Irlandii. Samolot przy lądowaniu rozbił się, ale lotnikom nic się nie stało. Reportew wiedział o nich, ponieważ stali się bohaterami kraju. Obaj zostali uszlachceni przez króla Jerzego V otrzymując również wiele nagród. Oni właśnie przewieź.li pierwszą pocztę lotniczą przez Atlantyk. Ich lot został przyćmiony dopiero przez Charlesa Lindbergha, który w 1927, który przeleciał samotnie ad Atlantykiem. Ale oczywiście próbowali również inni. W roku 1926 Hiszpanie po raz pierwszy przelecieli w jednym locie z Europy do Ameryki Południowej. Południowy Atlantyk został przekroczony w roku 1922 przez Portugalczyków, a jeszcze w 1919 roku z Europy do USA w cztery dni przeleciał brytyjski sterowiec R34. Jednak te poszczególne wyczyny nie oznaczały jeszcze istnienia stałej poczty. Musiał się więc po prostu dowiedzieć. Po prostu pytał panią w okienku i w zależności od odpowiedzi, nadawał pocztę albo Air Mail, albo tradycyjną polecony express.

Usadowienie się w ładowni samolotu musieli rozpocząć od Iris, jeszcze leczącą swoje rany, która musiała mieć najdogodniejsze miejsce. Miejsce tuż obok niej zajął Daniel, który zadeklarował się dopilnować, by w razie potrzeby utrzymać detektyw w stabilnej pozycji. Kawałek dalej, przy świecącej lampie jarzeniowej, usiadł Ebenezer. Miejsce zdawało się być idealne do studiowania Biblii, po ciężkiej dla niego w przeżycia podróży statkiem. Gdzieś niedaleko pastora przysiadł się John.

Tak się złożyło, że kawałek dalej, za kilkoma skrzyniami, znalazło się trochę wolnego miejsca, gdzie mogli usiąść obok siebie Sarah i Mathew. Ta pierwsza, ponownie ubrana w strój, w którym zaprezentowała się na pierwszym spotkaniu u profesora Blooma. Rzeczywiście wyjątkowy. Nie da się zaprzeczyć, że strój był wyjątkowy, niby zakrywał wszystko, jednocześnie eksponował. Niby nie stanowił popisu wyjątkowej swobody, ale sprawiał, że wyobraźnia męska pracowała widząc kobietę młodą, bezpruderyjną, emanującą seksapilem. Reporter siedząc przy niej był sobą, po prostu kimś, kto pewnie nie wyróżniałby się w tłumie podróżników, lordów, czy lokajów. On sam miał po prostu pod płaszczem proste zielone spodnie, białą koszulkę polo oraz podobnej barwy bawełnianą kamizelę z ozdobną morskiej barwy obwódką. Nie było sensu ubierać garnituru. Zaś na podróżne ubranie safari jeszcze zbyt wcześnie. Kto wie bowiem, czy w Manaus nie będą musieli spędzić jakiegoś czasu w hotelowych pokojach oczekując na jakiś transportowy statek.

Na skrzynkach reporter ułożył płaszcz, żeby wygodnie sobie usiąść oraz żeby nie wbiła się jakaś drzazga w tyłek. Skrzynki bowiem były zwykłymi, transportowymi paczkami na gwoździe czy inne coś.
- Cóż, czasem nie wszystko się udaje według planu - zagadnął kobietę reporter. - Ale wyszliśmy cało, to chyba najistotniejsze.
- My tak… - Westchnęła Sarah na wspomnienie Taviona, również przez chwilę pomyślała o Iris, ale akurat o nią nie miała obaw, że zaraz nie będzie widać, że cokolwiek się jej stało. - Nie wszystkim innym się udało. Ale kto mógłby pomyśleć, że po tak sielankowym rozpoczęciu podróży, stanie się coś tak… strasznego.
- Myślisz o księciu, o twojej towarzyszce z pokoju, czy o naszym niedoszłym kompanie Tavionie? - spytał poważnie. - Nikt się nie spodziewał, ale jako nastolatek byłem na wojnie w Belgii… - powiedział, jakby to wyjaśniało jego zachowanie. I chyba wyjaśniało, pewnie stracił wielu znajomych oraz nie wiadomo, czy sam nie oberwał. - Czy o wszystkich, którzy nie przypłynęli cali co Caracas?
- Myślę przede wszystkim o Tavionie… chociaż nie znałam go zbyt dobrze, tak miał być jednym z nas. - Na chwilę się zastanowiła. - Jasne, że wszystkich żal, którzy nie dopłynęli, ale jako lekarka też muszę mieć do śmierci… nieco inny stosunek. Najbardziej mi przykro z powodu znajomych, kompanów.
- Stanowczo chwila ta nie była najlepsza - przyznał. - Nie… żal mi go oraz innych. Iris także, bo oberwała mocno, ale to silna babka. Niesamowicie szybko się kuruje. Ale wiesz, nie rozmawiajmy o smutnych rzeczach. Owszem, było źle, ale kto wie, co na nas szykuje Amazonia? - mówiąc owe słowa wyraźnie zaznaczał swoją ekscytację. - Byłem tutaj już kiedyś. Nawet kilka razy. To kraina tajemnic, niepewności oraz piękna. Cieszę się, że pewnie ujrzę ją ponownie. Cieszę się, że również ty ją ujrzysz. Zobaczysz widok, któremu nie równa się nawet dżungla afrykańska.
- Och, przez te całe wydarzenia ze statku, a później zmartwienie tym, że czas nam ucieka, żeby odnaleźć Evelyn, aż zapomniałam o tym, że… pierwszy raz jestem na tym kontynencie… - Szeroko otwarła oczy Sarah, jakby rzeczywiście zdziwiona tym odkryciem. - Tyle potrafi nas minąć, jeśli pochłaniają nas inne sprawy… Pewnie w samym Caracas było wiele ciekawego do zobaczenia… - Z lekkim żalem w głosie powiedziała to lekarka.
- W Caracas wcześniej nie byłem, ale czytałem, że to bogate miasto, aczkolwiek głównie nastawione na wydobycie ropy oraz przemysł naftowy. Pewnie faktycznie ładne, ale Manaus, cóż, szczerze mówiąc nie jest wspaniałe. Wspaniała w Brazylii jest przyroda. Kiedy będziemy płynąć statkiem, obserwuj brzegi rzeki, ale jakiej rzeki. Nie Tamizy, którą można przepłynąć ot tak powiedzmy łódką. Amazonka ma czasami mile szerokości. Jest wielka, wypełniona dziwnymi, niebezpiecznymi stworzeniami. Ale brzeg, owa soczysta zieleń, która przez częste opady wydaje się wręcz kapać żywotnością. Gigantyczne ilości ptaków, które wydają swoje okrzyki, ryki jaguarów, papugi barwne, ale też choćby węże oraz niebezpieczne owady. Powiadają, że podróżując przez Amazonię dwa dni właśnie są najpiękniejsze podczas podróży: pierwszy oraz ten, kiedy dżunglę się opuszcza. Chcę wierzyć, że opuścimy ją razem z twoją przyjaciółką, bo znałyście się dobrze? - spytał przypominając sobie rozmowę na pokojach pałacu Blooma.
- Brzmi cudownie… aż trochę chciałabym, by móc się w pełni skupić na tych widokach od razu, ale właśnie… Evelyn jest póki co najważniejsza. Chodziłam z nią do jednej klasy, przyjaźniłyśmy się. Może ostatnio nasz kontakt był coraz rzadszy, pewnie znasz to lepiej ode mnie, że drogi z dawnymi znajomymi mocno się rozchodzą i uniemożliwiają ciągły kontakt. Ale myślę, że… kiedy się spotkamy, jak już opadną pierwsze emocje i będzie cała, zdrowa, to… poczujemy się, jak za dawnych lat. Taką mam nadzieję. - Sarah spojrzała w stronę Mathew. - A ty bardziej znasz się z jej ojcem?
- Chyba wspominałem o tym, a może nie… - zastanowił się chwilę. - Nie znałem ani jej, ani jej ojca. Cały pobyt mój tutaj stanowi trochę fart, wybryk losu… - westchnął chwilę wracając ku swojej przeszłości. - Byłem lokajem oraz ochroniarzem swojego lorda. Pryncypał uwielbiał przemierzać przestrzenie dzikich krain, szczególnie na terenie Ameryki Południowej. Towarzysząc mu zwiedziłem spory kawałek kontynentu, ale po jakimś czasie lord musiał się zająć rodzinną firmą, wrócił do Anglii, gdzie nie potrzebował moich usług. Szczęśliwie przy okazji wędrówek zacząłem co nieco pisać jakieś listy, artykuły etc. Wysyłałem na łamy rozmaitych pism. Po tym więc, kiedy lord podziękował mi, udałem się do redakcji “Spectatora”. Wyobraź sobie, jakie było moje zdziwienie, że najpierw stanowczo usłyszałem: nie, ale kiedy naczelny dowiedział się, że znam Brazylię, stwierdził, że mnie przyjmie, jeśli udam się do profesora Blooma oraz ruszę na wyprawę. Profesor wprawdzie prosił jego, ale wiesz, przypuszczam, że naczelny nie czuł aż takiego obowiązku wsparcia profesora, chociaż pewnie Bloom sobie tak wyobrażał. Przyjąłem ofertę i jestem, pomimo braku bezpośrednich powiązań - reporter skreślił paroma zdaniami swoją historię. - A ty, podobno też wyjeżdżałaś poza Europę? - spytał licząc na to, że kobieta się nieco otworzy oraz opowie coś wyjątkowo ciekawego.
- Tak, jeszcze jako studentka, byłam na misji humanitarnej w Kenii. Zaprosiła mnie tam jedna z profesor na mojej uczelni, a co więcej, okazało się, że niedaleko swoje poszukiwania prowadził też profesor Bloom. Oboje się znali wcześniej, więc pewnie nie był to przypadek. Nawet na jakiś czas mogłam brać udział w pracach profesora, choć w swojej roli, jako lek… medyczka. - Zamyśliła się na chwilę Sarah. - Właśnie profesor Bloom imponował mi tym zwiedzaniem świata, poznawaniem kultur… Gdy bywałam w ich domu, u Evelyn, mogłam tam poznać choćby namiastkę tego, co on sam widział, a później i sama jego córka. No i wtedy, w Afryce, miałam do tego trochę okazji, tak i mam teraz. Chociaż wtedy, moja rola była czysto medyczna, teraz, w naszej małej grupie, mam nieco większe obawy…

Reporter zastanawiał się, jak właściwie rozwinęła się dyskusja pomiędzy nimi. Wszak nigdy wcześniej ze sobą nie rozmawiali, tymczasem zaś gaworzyli jak para starych znajomych, którzy się nie wiedzieli czas jakiś oraz chcą jak najszybciej wypełnić owe luki opowieścią.
- Szczerze mówiąc podziwiam cię - powiedział spokojnie gubiąc na moment surowy wyraz twarzy. - Jesteś kimś, kto pomaga innymi, wiele razy doświadczałem tej pomocy twoich kolegów po fachu. Widząc moje ciało zobaczyłabyś historię… nieważne, po prostu zdarzało mi się nieraz mocno oberwać… nieistotne wszak, kiedyś było i się skończyło szczęśliwie. Ale co do naszej grupy. Owszem Iris jest ranna, ale jak mi się wydaje, nie zrezygnuje pomimo ran, a ja widząc jej determinację nawet nie potrafiłbym zaproponować, żeby pozostała. Inni natomiast są cali i wydaje mi się, że całkiem doświadczeni. Myśliwy chyba, czy podróżnik, żołnierz, tylko pastor, ale ponoć zanim zszedł na ścieżkę kleryczną był twardzielem. Obawiam się jednak również - przyznał - że czegoś nie przewidzimy, że nie przypilnujemy, że nie spojrzymy na coś bystro. Póki co przypadek pokrzyżował nam plany, zaś nasza grupa, choć niezła… generalnie, musimy mieć farta, żeby wyciągnąć Evelyn oraz powrócić, wiele szczęścia.
- Obawiam się, że bez Iris, tym bardziej nie mielibyśmy tam czego szukać, więc i nam powinno zależeć na tym, żeby dalej z nami podróżowała. Poza tym, częściowo łapiemy już jakieś zgranie, ja sama właśnie z Iris, czy z Johnem, dogaduję się całkiem nieźle i przyznam, że choć dotychczas… jakoś nie mieliśmy do tego zbytnio okazji, również z tobą czuję, jakby zawiązywała się przyjacielska relacja… - Jakby na potwierdzenie tych słów, Sarah przysunęła się trochę bliżej do Mathew, choć zaraz, zgodnie z prawdą, dodała. - Trochę zimno się robi… Ale wracając do tematu, myślisz z doświadczenia, że w takich sytuacjach dość łatwo tworzą się między nami więzi przez świadomość wspólnego celu, czy… tak po prostu wychodzi, że jesteśmy jakoś dopasowani do siebie?

Objął ją ręką.
- Jesteśmy na kilku tysiącach, a ten aeroplan chyba nie należy do najlepiej przystosowanych pasażersko. Będzie cieplej - ułożył dłoń na ramieniu kobiety lekko przytulając ją. - Ale dopasowani… Sarah, czytałem faktycznie mądre zdanie, że jeden dzień wspólny w niebezpieczeństwie, to jak rok zwyczajnej znajomości. A my już mieliśmy kłopoty, sama wiesz, wspólne niebezpieczeństwa łączą. Tylko tyle, ale przy okazji aż tyle właśnie. Nie jesteśmy dopasowani, bo sama wiesz, że wybrano nas trochę na zasadzie znajomości osoby. Ile jesteśmy warci, przekonamy się tam. Tylko tam. Ale świetnie, że już się dogadujesz z niektórymi członkami grupy. To się bardzo może przydać. Niestety nie potrafię tak podchodzić do innych, ale liczę na to, że również powoli się zgram z innymi oraz że wszyscy razem ogólnie… a co do Iris. Będziemy musieli zrobić jej lektykę i wynająć tragarzy. Tutaj wielu białych tak się porusza, nawet całkowicie zdrowych.
- Ale ze mną chyba już dobrze się dogadujesz? - Odparła z lekkim uśmiechem Sarah, wygodnie układając się w uścisku Mathew. - A niewiele było do tego potrzeba. Chyba… zwłaszcza po tym, co stało się z Tavionem, w obecnej sytuacji mam wrażenie, że nie ma sensu zbyt długie poznawanie się, budowanie relacji. Wszystko jest przyspieszone, ale nie mam wrażenia, jakby było to coś złego. A ty?
- Tak, nasza rozmowa jest, jak starych przyjaciół, którzy wspólnie zjedli beczkę soli oraz dobrze im się razem rozmawia - przyznał. - Co do relacji… tak, jak rzekłem, 1 dzień jak rok. Więc znamy się co najmniej kilka lat. Całkiem sporo, nieprawdaż? - uśmiechnął się ponownie. Jakoś względnie łatwiej było się uśmiechać poważnemu reporterowi podczas owej rozmowy. - Nasze relacje, całej naszej grupy, są tym cenniejsze, że wszystko jest, wszystko w napięciu, wszyscy pewnie myślimy, jak będzie, jak się stanie, ale wiesz, trzeba wierzyć oraz cieszyć się tym, co mamy. Tak chyba najlepiej? Przynajmniej tak radziłem sobie w okopach. Ciesząc się wszystkimi chwilami. Ech, rozgadałem się… - stwierdził. - Zaczynam filozofować…
- Mówisz, cieszyć się chwilami? - Sarah przez chwilę poważniej spojrzała na Mathew, po czym uśmiechnęła się i mocniej się w niego wtuliła, obracając się nieco, przyciskając się od boku do jego klatki swoimi piersiami. - Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci to? Mi jakoś tak… i cieplej… i przyjemniej…
- Jest… miło, ciepło, przyjemnie. Przyjemniej, niż wcześniej - przyznał czując dotyk miękkości, które nieco nacisnęły na jego klatkę. Przez ubranie, przez materiały, ale czuł jej ciało, jej oddech unoszący pierś, jej puls… dziwne, ale odczuwał go, jakby dotykał miejsca, gdzie bije jej serce. - Cieszę się, że cię poznałem, że mogliśmy się spotkać w tak niesamowitym miejscu oraz okolicznościach. “Kto wie, co może drzemać w otchłani czasu” - zacytował fragment “Don Carlosa” Schillera. - Kto wie, dokąd nas zaprowadzi nasza amazońska droga… - uśmiechnął się ponownie. - Czy wiesz, że niedawno w Amazonii odkryto wielkie miasto Inków? Któż wie, możemy my coś znajdziemy. Może Evelyn, może tajemnicze miasta, może coś wiele więcej…
- Dla mnie czymś więcej, byłoby to, żebyśmy już wszyscy pozostali, razem z Evelyn, po prostu wrócili cali i zdrowi… - Wtuliła się jeszcze mocniej, ale tym razem jakby bardziej przestraszona, że może być inaczej. - Inne rzeczy… nie mają dla mnie takiego znaczenia, nie mówię, że wcale, ale… nie tylko jako lekarka, ale jako towarzyszka, znajoma, przyjaciółka… boję się przede wszystkim o wasze zdrowie i życie… - Jej dłoń spoczęła na klatce piersiowej Mathew, lekko się do niej przyciskając, być może też lekko drżąc.
Natomiast jego ręka spłynęła z barku kobiety niżej, powoli zsuwając się na łopatkę, plecy… niezwykle wolno. Jednostajnym oraz silnym, przytulającym ruchem, który dodawał otuchy swoją męskością, energią, mocą… Czyżby mógł jej powiedzieć „Będzie OK”, albo „Znajdziemy Evelyn oraz wszyscy wrócimy do cywilizacji na Five o'clock”? Faktycznie, mógłby, ale ona nie była 6 letnim berbeciem, lecz inteligentną kobietą, która niejedno widziała. Ściemnianie nie przyniosłoby ulgi, lecz tylko rozdrażniło, wzbudziło dodatkowy niepokój. Odpowiedział więc szczerze i chyba czuć było ową szczerość wypowiedzi oraz wiarę we własne słowa:
- Byłem w Brazylii wiele razy. Wracałem. Nieraz - westchnął - pokaleczony, głodny, wymęczony, ranny… jednak żywy. Inaczej nie mógłbym cię teraz obejmować w tym chłodzie oferując trochę swojego ciepła, nieprawdaż – dodał z lekkim uśmiechem. - Mój lord miał swoje wady, ale ekspedycje organizował takie, że członkowie ich trzymali się oraz wspierali. My się dopiero tego uczymy, ale już powstają jakieś relacje. Sama wspominałaś… mamy szansę, mamy prawdziwie szansę, że wrócimy i my i twoja przyjaciółka i wiele wspaniałych wspomnień. Kto wie, czy Evelyn nie czeka na nas w jakimś tajemniczym miejscu, gdzie prastare budowle uśmiechają się do archeologów, którzy pragną uzyskać wiedzę ludów sprzed eonów. Pomyśl, ile piękna można zobaczyć… wspaniałe wodospady, pod którymi można się kąpać niczym pod najlepszym prysznicem, drzewa ocieniające lepiej niż parasol Knirpsa – wymienił znaną markę, zaś jego dłoń zawędrowała ponownie ciut niżej w okolice kobiecej talii tuż nad biodrem – trawy, które są delikatniejsze aniżeli jedwabna pościel, a jeśli będzie niebezpieczeństwo jakieś, to jak wspaniałe będą te chwile, kiedy już je pokonamy? A jeśli ty będziesz potrzebowała pomocy, wsparcia, ratunku. Jeśli ktokolwiek, oczywiście – uzupełnił – to bądź pewna, że już tam śpieszę. I pewnie nie tylko ja. Nie jestem bardzo otwartą osobą – aha, nagle uświadomił sobie, że przy niej jest – ale dobrze się tutaj czuję. Wierzę w naszą grupę, nawet jeśli zaczęliśmy źle… również wierzę w ciebie, więc spróbuj się nie martwić problemami. Pewnie, że mogą się pojawić, ale wszak spróbujemy je przełamać. Razem - podkreślił. - Oraz nie zrezygnujemy z takiego powodu z niesienia ratunku oraz… wspólnej przygody, nieprawdaż Sarah?
- Oczywiście, że nie… - Prawie szeptem odpowiedziała Sarah, przesuwając swoją główkę coraz bliżej twarzy Mathew, z lekko otwartymi ustami, czujnie na niego patrząc. Tymczasem wcześniej prawie drżąca dłoń, teraz pewnie przesuwała się po jego kamizelce w dół, aż zatrzymała się na brzuchu, prawie już przy pasku spodni. - Cieszy mnie to, że jestem wśród tak doświadczonych, silnych, chętnych do pomocy osób… A także bardzo męskich i przystojnych… - Lekko się zaczerwieniła, ale i uśmiechnęła. - Wiesz, wspaniałe wspomnienia nie muszą powstawać tylko w pięknych, przyjemnych miejscach… - Jej twarz przysunęła się jeszcze bliżej, lekko rozwarte usta Joyce były tuż przy tych od Mathew… ale jakby czekała także na jego krok, nie chciała wyłącznie sama doprowadzić do ich zetknięcia.

Męskich, przystojnych… albo raczej pięknych, kobiecych… reporter czuł na swoim ciele lekki dreszczyk wywoływany przesuwającą się dłonią kobiety. Mróweczki przyjemności, radości, podniecenia, pełne emocji, niosące wyjątkowe coś, czego nie można było wyrazić prostymi słowami. Zresztą nie słowa, ale czyny. Jego dłoń spoczywała już na jej zaokrągleniu biodra, przyciągając do siebie ciepłe kobiece piękno. Jej dłoń spoczywała tuż nad paskiem zielonych spodni… kilka cali poniżej i znalazłaby się wprost na jego pobudzonej męskości. Już przed chwilką czuł, jak męska energia, poruszona wpływem kobiecego wdzięku Sarah, zaczęła coraz mocniej wpływać na jego ciało. Wspomniane dreszczyki, uczucie pragnienia, żeby porwać ją w ramiona oraz spić nektar jej ust, potem zaś kochać się aż do utraty przytomności w wirującym splocie ciał. Piękne, ale nie dwa metry od reszty ekipy siedzącej przed nimi. Pragnął jej, pragnął coraz bardziej, zaś fala męskiego uniesienia coraz mocniej unosiła jego ptaka, który zaczął napierać od wewnątrz na materiał spodni. Reporter nie wiedział, czy Sarah to zauważyła, bo właśnie w tej chwili jego usta odpowiedziały na zachętę jej warg. Przez chwilę ich spojrzenia spotkały się, potem zaś ich tropem podążyły usta…

Przymknięte powieki zamieniły spojrzenie na odczucie. Pocałunek. Wargi, które spotkały się najpierw lekko, delikatnie, tak jakby niepewnie. Jakby muśnięcie motylich skrzydeł.

Jej wargi, przeleciało mu przez myśl. Miękkie, miększe niż myślałem... Ciepłe, promieniujące seksapilem, ich dotyk elektryzował oraz działał niczym magnes. Yang przyciągało jin. Bieguny odmienne jakże, ale też dopełniające się, nieistniejące bez siebie. Żądające bliskości, połączenia, absolutnej wspólnoty. Parte owymi pierwotnymi odruchami człowieczeństwa wargi połączyły się mocniej, gwałtowniej, wręcz wpiły w siebie, wsparte przyciągającymi się dłońmi. Połączyły, pieściły, dotykały gwałtownie całując namiętnie. Przerywając na mikrosekundę oraz ponownie całując aż do utraty tchu, a potem po wzięciu oddechu jeszcze mocniej. Czując swój dotyk, zapach, smak… języki obydwojga musnęły się, ale już nie czekając, jak poprzednio wargi, splotły swoje końcówki w gwałtownej pieszczocie.