sante

Hektor ociężałym krokiem, z uginającymi się kolanami, powoli podszedł do hrabiego.
- Nie ma Panie co radzić, wracać do obozu, uzupełnić siły i ostrzec naszych braci w wierze, że zło jest straszniejsze niż się tego spodziewaliśmy. Muszą podwoić straże, ziemie w obozie co noc święcić, a część braci rycerzy na wartach w modlitwie wystawić by odmawiali ojcze nasz od zmierzchu do świtu.

Ugięła się noga pod wykończonym Niemcem, w wyniku czego padł na jedno kolano.
- Doprawdy nie wiem czy wracać za dnia, czy też odpoczywać przed podróżą.

Rozejrzał się dookoła.
- Konie spłoszone, niewielu nas, ale i koni zdaje się, że mniej. - splunął chrupki piasek z resztkami śliny - wody nam potrzeba, można by jej zaczerpnąć z tej dziury gdzie stwór czyhał. Przydałoby się rozesłać też tych mniej zmęczonych za poszukiwaniem koni. Tymczasem reszta najlepiej w tej małej twierdzy powinna się schować i odpocząć w cieniu.

Zamilkł czekając na polecenia.

 

__________________
"War. War never changes" by Ron Perlman "Fallout"

Hawkeye

Szkot podszedł do swojego dowódcy spokojnym krokiem. Słowa rycerza Hektora, wcale go nie uradowały. Po pierwsze nie przechodził takiej odległości, aby teraz zawrócić z niczym. Nie dość, że główne siły krucjaty mogły być obecnie dość daleko ... i co ważniejsze jej uczestnicy, mogli coś przynajmniej zdobyć, a nie tylko zostać rannym. To dodatkowo powrót nie musiał wcale okazać się takim prostym, jak Hektorowi się wydawało.

Poza tym jeżeli opowiedzieliby o tym to część osób mogłaby im nie uwierzyć, oczywiście wszyscy słyszeli różne opowieści, ale w końcu wiele z nich okazywało się nieprawdziwych. Jak do tej pory Angus nie zobaczył ani jednego magicznego stworzenia i chociaż teraz miał nadmiar tych widoków na całe życie, to jednak gdyby usłyszał opowiedziane przez kogoś słowo, to zrzuciłby je na karb, za mocno grzejącego słońca, zbyt młodego wina, albo złego wpływu klimatu, tego przeklętego państwa.

- Hektorze - zwrócił się bezpośrednio do wypowiadającego wcześniej słowa Niemca - Nie wydaje mi się aby roztrząsanie takich spraw, na oczach prostych żołnierzy, mogło przynieść pożądany skutek. Słowa swojej rady powinieneś zachować do momentu, w którym ci prości ludzie, nie będą nas mogli usłyszeć. Nie możemy przed nimi okazać słabości, gdyż oni patrzą na nas i z naszej siły czerpią ... - tymczasowo młody przedstawiciel klanu McKay zakończył swoją wypowiedź skierowaną do rycerza i odwrócił się do dowódcy tej wyprawy.

-Uważam, że mamy jednak o czym rozmawiać panie, a jak to stare szkockie przysłowie mówi: Co dwie głowy to nie jedna. Wspólnymi siłami, możemy dojść do najlepszego możliwego rozwiązania - zwrócił się do Reinfrida. Nie miał zamiaru zresztą dłużej rozwodzić się na ten temat w tym miejscu ... po prawdzie wszystko to przyprawiało o ciarki przechodzące po plecach, ale skoro ostatecznie sobie poradzili, to chyba nie może być dużo gorzej?

 

__________________
We have done the impossible, and that makes us mighty

merill

Edward milczał z pogardą przysłuchując się biadoleniu germańskiego rycerza. "Kto Ci dał ostrogi, durniu. Przed pospólstwem rozlewasz swe troski, zamiast prostych knechtów w rezonie i rozsądku umacniać". Angielski rycerz, stał wyprostowany, najwyższy prawie spośród pasowanych, oparty o swój wielki topór, a jego twarz zacięta była jak kamień.

Pochwalił słowa młodego Szkota:

- Angus, słusznie radzi. Wszak obiecaliśmy naszemu suwerenowi, nie tylko zbrojne auxilium, ale także w consilium go wspierać, a nie płakać jak przekupy piorące przy brodzie. Myślałby, kto, że germańska ziemia lepszych i mężniejszych rycerzy rodzi, ale widać łeż to okrutna. Na radę panowie!!! - ostatnie słowa wypowiedział dobitnie i ruszył za Hrabią w kierunku forteczki.

 

__________________
Czekamy ciebie, ty odwieczny wrogu, morderco krwawy tłumu naszych braci, Czekamy ciebie, nie żeby zapłacić, lecz chlebem witać na rodzinnym progu. Żebyś ty wiedział nienawistny zbawco, jakiej ci śmierci życzymy w podzięce i jak bezsilnie zaciskamy ręce pomocy prosząc, podstępny oprawco. GG:11844451

Milly

Podczas wymiany poglądów między Hektorem, a Edwardem i mało znanym, obcym rycerzem, Rothais wymknęła się po cichu i podążyła do swych juków i bagaży. Na szczęście wszystko było na swoim miejscu i niewiele ucierpiało. Zajrzała do wnętrza sakiew i toreb i szukała miejsca do ukrycia swoich skarbów. Wierna Sigurda zadbała, by panienka miała przy sobie bieliznę i ubranie na zmianę. Wzięła też puzdra ze specyfikami, którymi nacierała swą panią po kąpieli oraz przybory do mycia. Do tej pory Rothais nie zwracała uwagi na to co dźwiga jej służba i jak wiele rzeczy potrzebnych jest jej do życia. Po krótkim zastanowieniu postanowiła pozbyć się puzder, zostawiając jedynie najpotrzebniejsze przybory do mycia. Pozbyła się też dwóch sukien, które nie wiadomo skąd znalazły się wśród jej garderoby (ach ta Sigurda! Gdyby żyła jeszcze, to Rothais powiedziałaby jej co myśli o takim marnotrawstwie miejsca! Wszak ojciec powiedział jej, że ma brać tylko najpotrzebniejsze rzeczy). Po szybkim przepakowaniu się w jej sakwach pozostała tylko bielizna oraz męskie szaty na zmianę. A między nimi dużo miejsca na ukrycie skarbu. Nagle wpadło jej do głowy, że tej cudownej księdze może być tu niewygodnie. Że tak dobrze jest trzymać ją w ramionach, że tak niebezpiecznie jest się z nią rozstawać! Przez chwilę walczyła z ogromną ochotą zabrania jej ze sobą, ale to przecież mogło przynieść na nie obie zgubę. Gdy ojciec, albo ktokolwiek, odkryją fakt istnienia tak potężnego artefaktu, to będą go chcieli zachować dla siebie. NIGDY! Nigdy na to nie pozwoli! Nigdy nikomu nie odda swojego skarbu... To jej księga... Jej jedyny skarb, jedyny przyjaciel, który pozwoli jej osiągnąć jej marzenia, pozwoli jej zostać wielką, budzącą grozę i pożądanie CZAROWNICĄ!

 

Angrod

Przemowa Rothais, mimo, że nie do końca zrozumiała wywarła na giermku spore wrażenie. Bić pomiot Szatana to przystojne zajęcie i uchodzi świętobliwemu pretendentowi na rycerza, ale z ubiegłych doświadczeń wiedział, że to nie bułka z masłem. Mimo to na okrzyk "Deus le volt!" podniósł posiniaczone ramię do góry i zakrzyknął jeszcze "le volt!" jako, że zrobił to z pewnym opóźnieniem wszyscy odruchowo odwrócili się w jego stronę, co Torwaldo błędnie odczytał jako wyczekiwanie na zabranie przez niego głosu w sprawie. Przemówił więc:

- Ja to tam nie znam się na wielkich, ale tak na chłopski rozum to idziemy po relikwie, albo nie idziemy. - Szybko porzucił skrepowanie i zaczął się rozkręcać - I tak sobie dalej główkuję. Jakby Bóg Wszechmocny zechciał byśmy dostali bez trudu najmniejszego artefakt to by ot, tak pstryknął, - tu zademonstrował jak Pan Bóg by pstryknął, - a od razu anioł skrzydlaty by nam go przyniósł. Ale widocznie, musimy sobie nań zasłużyć dobrymi uczynkami i walką z diabłami. Jak Pan Bóg zobaczy, że się tak natrudziliśmy i w słusznej sprawie wszystko robimy, a nie dla interesów własnych to i przychylnym okiem na naszą wyprawę spojrzy. To tak jak z robieniem sera... - urwał na chwilę i zastanowił się - No nie, to jednak nie tak jak z serem...

 

__________________
. . . . . Zwierzątka . . . . .

Arango

Forteczka

Reinfrid podniósł zmęczone powieki, widać było że i on odczuwa trudy potyczki.

- I ja sądzę, że za małe siły prowadzimy i nie wiadomo jakie czekają nas trudy i niebezpieczeństwa.
Ale jam jest Reinfrid de Ramercourt hrabia Graviny kuzyn Roberta Guiscarda nie chce i nie mogę się cofnąć. Gdy tylko napoimy konie ruszamy dalej. Jeśli ta przekleta relikwia znajduje się w tych górach znajdę ją.

Taki rozkaz nie pozwalał już na dyskusję.

Nie minął i mały czas, gdy oddział wyruszył w stronę gór, by wkrótce zagłębić się miedzy strome ściany. Na czele jechał na osiołku Piotr Pustelnik zapewniając ich, że wkrótce ukaże się im wymarzony płaskowyż.




Płaskowyż był niezbyt szeroką równiną, raczej niecką, długości i szerokości może 200 kroków. Na jego końcu znajdowały się trzy małe wejścia ozdobione jedynie napisami nad ich wejściem.
Piotr Pustelnik je przetłumaczył.

ROZPACZ - STRACH - BEZNADZIEJA

 

sante

Hektor pokręcił głową z niezadowoleniem gdy tylko usłyszał pierwsze sprzeciwy wobec jego pomysłu. Pogardę w słowach którą usłyszał od innych puścił płazem, nie miał sił już tłuc tyłki rycerzom co dopiero spod maminej sukni wyszli.
Zniechęcony począł rozglądać sie za jakimś koniem, niestety jego własnego już tu nie było. Po krótkiej, jednostronnej wymianie zdań, odebrał konia turko-polowi i czekał dalszego marszu.
Orszak w końcu ruszył przez płaskowyż. Na jego szarym końcu natrafili na trzy wejścia i napis. Gdy Piotr skończył tłumaczyć co ów napis oznacza, Hektor pokręcił głową, spojrzał na hrabiego i z nutą stanowczości w głosie rzekł.
- Panie głupotą jest pchać się tam, gdzie nie ma nic innego niż śmierć. - nie widząc oznak skruchy dodał szybko - jeśli jednak tak chcesz czynić, jak ci serce każe, to przynajmniej poczekaj na posiłki. Można by wysłać jakiego chłystka, tfu nie, co ja mówię, jeszcze by taki uciekł. Muszę ja sam pojechać do naszego obozu, gdzie setki zacnego i mężnego rycerstwa czeka. Zbiorę grupę ochotników i wrócę tu z nimi, a jak Cie nie zastaniemy to podążymy za twoim śladem, by w końcowym efekcie silną i zwartą grupą stawić czoła złu.

 

__________________
"War. War never changes" by Ron Perlman "Fallout"

Hawkeye

Wszystkie wydarzenia, przez które przeszli aby tutaj dotrzeć, może faktycznie, ktoś chciał ich sprawdzić? A może po prostu siły zła ... lub czegokolwiek innego, nie chciały ich dopuścić do ... nagrody. Angus wiedział z doświadczenie, że im więcej niebezpieczeństw, tym cel był cenniejszy.

Oceniając tylko po takim stwierdzeniu te mieli dotrzeć do naprawdę potężnych relikwii, tym samym do wiecznej sławy, majątku ... i może nawet tytułów. Oczy Szkota zaświeciły się na myśl o tym. Może faktycznie gdzieś niedaleko znajdowało się spełnienie jego marzeń? Nie zostało ich zbyt wiele, ale czy właśnie teraz opowieści o nich nie będą się rozchodzić szybciej? W końcu legendy musiały się gdzieś rodzić, rycerze o których wiele mówiono .. i to nie koniecznie tylko z pieśni bardów, ale prawdziwi ... tacy którzy wzbudzali wielki szacunek, musieli go gdzieś zdobyć. A jak mogli tego dokonać? Tylko mieczem i siłą ramienia.

Musiał jednak porzucić te rozmyślania. W końcu znaleźli się na rozdrożu i trzeba było zdecydować, którą drogą się udać. Chociaż sądząc po napisach nad nimi się znajdujących, żadna nie wydawał się idealna. "Szkoda, że nie ma drogi nazwanej przyjaźń".

Podjechał jednak do Reinfrida.
-Panie, nie będzie dobrego wyboru, nie ważne z której z tych dróg skorzystamy - powiedział na wstępie rycerz chcąc zwrócić na siebie uwagę
- Rozpacz i beznadzieja nie brzmią zachęcają ... natomiast jeśli chodzi o strach. Wszyscy jesteśmy tu rycerzami. Odwaga powinna być jedną z naszych cnót. Jeżeli mamy to udowodnić powinniśmy wjechać w tą drogę i podążyć nią do samego końca. Jestem przekonany, że łatwiej przyjdzie nam stawić czoła temu co nas na niej czeka, niż na tych trzech pozostałych -

 

__________________
We have done the impossible, and that makes us mighty

kitsune

Anatolijski krajobraz otaczał ich zewsząd. Strome zbocza wrastały wysoko, strzelając w niebo bezdrzewnymi szczytami. Wszędzie w powietrzu unosił się suchy, drobny pył, wpełzający w każdą szczelinę ich pancerzy. Ich kolczugi ze stalowoszarych stały się miedziane, koloru zakrzepłej krwi. Promienie palącego słońca nagrzewały stal szłomów, tarcz i kaftanów kolczych. Niewielka kawalkada jeźdźców wjechała na płaskowyż. Z rzadka porośnięta karłowatymi krzewami równina wydawała się Reinfridowi wyjątkowo wrogim i niegościnnym miejscem. Choć skąpana w słońcu, światło było dziwnie przydymione, a upał choć dotkliwy nie przeszkadzał ciarkom, które z niewiadomego powodu przebiegły hrabiemu w te i nazad po plecach.

Daleko przed sobą ujrzeli trzy małe wyjścia z płaskowyżu. Bramy, straszące czernią wnętrz. Kilka pacierzy później zeszli z koni i podeszli do nich. Nad każdą z nich pysznił się dziwnie cyzelowany napis w niewiadomym języku, który znany był tylko Piotrowi Pustelnikowi. A przynajmniej tak ów twierdził, co nie do końca przekonywało Reinfrida – urodzonego pragmatyka, dla którego fanatycy byli tylko najzwyklejszymi wariatami.

- Strach, rozpacz, beznadzieja… - powtórzył pod nosem za pustelnikiem. Wydawał się być zbyt zatopionym w myślach, by usłyszeć słowa Hektora, jednakże odrzekł:

- Pojedziesz panie po posiłki? Prawisz, byśmy czekali? A co jeśli kolejnej nocy przylezie inny koszmar i tym razem najzwyklej w świecie nas zeżre? Szlag z ciałęm, ale co z naszymi nieśmiertelnymi duszami? Li święty Piotr wpuści je tak nadgryzione do raju? Nie ma mowy, idziemy dalej. Czas nie działa na naszą korzyść. Nas czas zabija. Mości Angusie, faktycznie strach powinien pokonać każden rycerz, ale co ze strachem nadprzyrodzonym, którego boimy się, bowiem jeno ludźmi jesteśmy? Nie widzi mi się tez dobrym wyborem pójście szlakiem rozpaczy. Rozpacz odbiera siłę i najmężniejszym. Ale co z beznadzieją? Mo że to nasza droga? Beznadzieja tkwi w ludzkich duszach, a sądzę, że Pan nie opuści nas w potrzebie i natchnie nasze serca siłą, a wiara w Niego uchroni nas od utraty nadziei.

Przerwał na chwilę i głęboko odetchnął rozpalonym azjatyckim powietrzem:

- Przejdźmy bramę nazwaną Beznadzieja. Przynajmniej ja tak uważam.

 

__________________
Lisia Nora Pluton szturmowy "Wierny" (zakończony), W drodze do Babilonu

merill

 

__________________
Czekamy ciebie, ty odwieczny wrogu, morderco krwawy tłumu naszych braci, Czekamy ciebie, nie żeby zapłacić, lecz chlebem witać na rodzinnym progu. Żebyś ty wiedział nienawistny zbawco, jakiej ci śmierci życzymy w podzięce i jak bezsilnie zaciskamy ręce pomocy prosząc, podstępny oprawco. GG:11844451