SyskaXIII

Sadweq przeklinając pod nosem dostosował się do poleceń dowódcy i tropicielki. Zanim to jednak nastało musiał znaleźć sposób aby uszczelnić dokładnie miotacze ognia, w przeciwnym wypadku z żelaznego smoka zostały by tylko ładne oczy.

Po zabezpieczeniu swojej broni ruszył za Drugsem. Tym razem miał nadzieję, że wyjdą z tunelu tak szybko jak to tylko możliwe.

-Spoko wodza szefie, mojego członka nie dostaną. Ale martwił bym się o panią tropiciel. Kto wie co chowa w portkach. - Zaśmiał się do dowódcy.

 

__________________
"Widzieliście go ? Rycerz chędożony! Herbowy! trzy lwy w tarczy! Dwa srają, a trzeci warczy!"

Nasty

------------------------------------------------------------------------





Obóz założony! Pozostaje poinformować dowództwo i skontaktować się z grupami na dworcu.

Katty Mellow "Spinka"

"- Więc panno Katty jaki jest plan teraz? Bo ta misja wydaje mi się powoli tracić jakikolwiek sens.-"

Coś ci nie dawało spokoju. Te mutanty jak się okazało nie są wcale takie głupie. Jak na razie cisza spokój. Czas odbezpieczyć maszyny. Za kilka godzin dalej w drogę. Tym razem przejmują dowódcy pierwsze miejsca w szeregu.

Solen Kinan "Sadweq" mechanik/ David Richardson standard

Chwila na relaks lub po prostu na przygotowanie sprzętu.

Arthur "Drugs" Atkinson

Czas pokazać kto tu rządzi. No i jak się okazało nie ty. Chodź dowódca drugiej grupy jakoś się nie garnął do wytycznych. Postanowiłeś zapytać o wytyczne do swojej grupy. Lecz nie usłyszałeś żadnych informacji. Szukałeś jego promieniem światła no i znalazłeś. Stał dziwnie nie ruchomo tyłem obrócony do ciebie w zakamarku. Ruszyłeś w jego stronę. Reflektor dawał po jego plecach jaskrawe światło odbijające się od zasobników. Nim bliżej podchodziłeś do niego tym bardziej coś ciebie niepokoiło. Jakiś cień się poruszył po jego prawej stronie i znikł za występem w skale.

Zbliżając się coraz bardziej zauważyłeś coś co podwyższyło tobie ciśnienie. Coś wystawało z jego zasobnika a raczej pomiędzy nimi. Wyglądało jak ostrze bagnetu które wystaje z mecha. Dotarłeś do niego. Odwróciłeś go bagnet przebił jak masło jego ciało oraz plecy mecha. Szyba zbita. Bagnet nie był jego……

Wszyscy

Brak kontaktu z dowództwem jak i w ogóle kimkolwiek. Słychać było niewyraźnie – zawracajcie, lub zginiecie jak dowódca – Każdy z was to słyszał i wiedział że mutanty ludzkie coś tam mówią ale nie aż tak wyraźnie.



-------------------------------------------------------------------------

 

Nasty

 

MTM

Powoli wynurzałem się z mętnej cieczy i, jakby odruchowo, zacząłem brać głębsze wdechy. Cholera jasna! Nie, żebym bał się nurkowania, ale krocząc tam, w ciemności, otchłani, głuszy, czułem się jak bezbronne dziecko. Niewiele było pod moją kontrolą, a właśnie na nią ostatnio się wyczuliłem. Teraz jednak stałem suchą "stopą" i wszystko wróciło do normy... przynajmniej na razie.


Na początku nie byłem w stanie nawet nas zliczyć, a co dopiero odróżnić, który mech do kogo należy. Piloci zbierali się w mniejsze grupki, pomagając sobie ze sprzętem i przekomarzając się o świeżych wrażeniach.
Coś ścisnęło mnie w żołądku. Cały ten tunel, a właściwie ogromna jaskinia... Przerastała mnie. Byłem w niej tak obcy, jak tylko obcy może być człowiek na innej planecie. Cały jej ogrom, jakby mistyczny, nakłaniał do pokory. Nie możemy być tu mile widziani.


Wyglądało na to, że to był już ostatni nurek, któremu udało się przetrwać przeprawę. Nie każdemu się powiodło. Jednak moi ludzie dali radę, co pokrzepiało mnie bardziej niż powinno.
Z biegiem minut coraz więcej metalowych kadłubów zwracało się w moją stronę. Czego ode mnie mogli chcieć? Rozkazów? Rozkazów... Rozkazów!
- Gdzie jest dowódca oddziału Speed? - mruknąłem do nikogo konkretnego.
Rozejrzałem się dokładniej, jednak nigdzie nie byłem w stanie dostrzec tej charakterystycznej maszyny w złotych barwach. Poszedł na zwiad, czy co?

Jest! Znalazłem go. Nie było czasu na zastanawianie się, czego u diabła szukał tam na uboczu. Zbliżyłem się, chcąc omówić z nim naszą sytuację, jednak tak naprawdę nie znałem jej jeszcze całej. To ostrze nie było częścią mecha. Nie w tym miejscu.

- Co do kurwy?!

Ostrożnie obróciłem jego maszynę. Bagnet symetrycznie przebił żebra pilota. To, co siedziało w rozbitym kokpicie, było niczym więcej jak krwawą masą.


Nie miałem cholernego pojęcia, co robić. Polowy pogrzeb był moją pierwszą myślą. Potrzebowałem czasu.
Wpatrywałem się nieobecnie w zanurzającego się pogromcę mutantów. Już po chwili dołączył do swoich towarzyszy, którzy również stracili tam życie.
- Co tu jest grane? - wciąż i wciąż powtarzałem sobie to pytanie.
Jeszcze przy oględzinach dowódcy zdawało mi się, że coś zauważyłem. Nie zwróciłem jednak wtedy na to uwagi. A później ten głos. Ostrzeżenie. Ktoś tu jest. Ktoś oprócz nas. I bynajmniej nie zwierzęta.

Nie byłem przeszkolony do walki z innymi AAS1. Cholera, nie wielu było. Dezerterzy, którzy opuścili nasze szeregi, nieczęsto pokazywali się patrolom. Ich ofiarami najczęściej padały jednostki odłączone od oddziału. Ale to? Podkradli się prosto pod nasz obóz i zamordowali dowódcę Speed'a. W jakim celu? Czy wykonywali czyjś rozkaz? Jeśli tak, to kto jest naszym prawdziwym wrogiem? A co jeśli to był ktoś z naszych? Nie... to nieprawdopodobne.


-Słuchajcie mnie! - zacząłem głośno, stając po środku - wszyscy, słuchajcie mnie! Szczególnie wy, oddział Speed. Przed chwilą pożegnaliśmy waszego dowódcę. Został podstępnie zamordowany. To niegodna śmierć dla tak wielkiej osoby. Był wojownikiem, jak my wszyscy. Nie pozwólmy, aby zdradzieckie ataki dezerterów doprowadziły nas do upadku! Sprawcy poniosą odpowiedzialność. Imię waszego lidera nie zostanie zapomniane. Nie możemy teraz zawrócić. Misja musi być kontyuowana - krótka pauza, na zebranie myśli.
- Od tej chwili, ja, Arthur Atkinson, przejmuję dowodzenie. Moje słowo będzie tu decydujące - kolejna majestatyczna pauza. Słowa, które wypowiadałem, nie należały do mnie. Nie do tej części mnie, która żyła jeszcze przed kilkoma dniami. Ktoś jednak musiał je wypowiedzieć.
Wszyscy byli w szoku, ale to ja najbardziej. Powinienem się opanować.

- Panno Mellow. Liczę na pani pomoc i rady. Pani jest z nas tu najbardziej doświadczona, jeśli chodzi o przeprawę.
Ty - zwróciłem się w stronę pilota ze Speed'a.
- T... Tak, sir? - odpowiedział mi pełen zaskoczenia, gruby, męski głos osadzony w karmazynowej puszce.
- Jak cię zwą?
- "Zadarty szpon", sir - wyciągnął przed siebie zmodyfikowany, wygięty bagnet. Taka broń musiała być śmiertelnie przydatna w walce z dużymi osobnikami.
- Dobrze, od tej chwili mianuję cię moim zastępcą. Będziesz miał oko na swój oddział. Dbasz o ich szyk i zaopatrzenie.
- Tak jest sir! - zakrzyknął, tym razem z większym zapałem.
- Sadweq, upewnij się, że wszystkie jednostki są sprawne i nawiąż kontakt z mechanikami ze Speed'a. Kid, liczę, że nawłączasz tyle radarów i skanerów, abyśmy mogli dostrzec nawet najmniejszego robala w tym zasranym tunelu. David... Będziesz prowadził oddział zwiadu, na przedzie, razem z panią Mellow. Liczę na Twoje umiejętności przetrwania. Wszyscy będziemy ich potrzebowali.
No, ruchy, ludzie! Mamy kilku przyjaciół do pomszczenia i misję do wykonania! Zbierać swoje puszki i w drogę!


Czułem, jak wszystkim zaczęła udzielać się motywacja. I to było wspaniałe uczucie. Byłem cholernym, pieprzonym, dowódcą, któremu brakowało tylko opaski na oku i cygara w zębach. Jeśli kiedykolwiek miałem w sobie siłę do rozbijania ścian głową, to właśnie teraz się we mnie aktywowała.

 

__________________
"Pulvis et umbra sumus"

Uzuu

Żołnierz nie podniósł się od razu na odgłos alarmu, nadal zasłuchany w dźwięki muzyki płynącej w w słuchawkach zdawał się ignorować zamieszanie które wybuchło wokół niego. Powoli odwrócił głowę by spojrzeć na źródło problemów, jeden z dowódców został zamordowany i nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał, żadnych komunikatów radiowych, żadnego ostrzeżenia. Kompletna cisza. Jedynymi którzy mącili spokój tego miejsca byli oni sami.

Richardson podniósł się i zaczął sprawdzać zasobniki amunicji, broń sprawdził już na samym początku gdy tylko usłyszał rozkaz o rozbiciu obozu. Suche racje które dostali na misję zdawały się smakować jeszcze gorzej niż żarcie w kantynie a jeszcze teraz to gówno z martwym dowódcą. Jeśli David usłyszał by że już gorzej być nie może pewnie wepchnął by te słowa właścicielowi głęboko z powrotem do gardła. Spodobało mu się że jego nowy dowódca wziął w końcu sprawy w swoje ręce, nienawidził słuchać idiotów którym tylko wydawało się że tylko dlatego że coś powiedzieli musiało się udać, a już szczególnie gdy coś szło nie tak albo zwyczajnie zwiewali albo stali w miejscu srając w gacie. żołnierz szybko władował się z powrotem do swojej jednostki odpalając systemy. Nigdy nie czuł się bohaterem ale bycie na szpicy zdawało się mu całkiem pasować, szczególnie że Katty zdążył już nieco poznać i jeśli była choć w połowie tak dobra jak w czasie ataku na bazę, no cóż mieli jakieś szanse. Kwestią było tylko by jego zmysły zareagowały szybciej niż zasadzka tych którzy czaili się w ciemnościach.

 

__________________
He who runs away
lives to fight another day

Nasty

 

Uzuu

Monotonia była chyba najgorszym z towarzyszy żołnierza. David zaczynał się już naprawdę nudzić. Najpierw kłopoty w jaskini, dziwne echa, długa podróż w miejscu w którym chciałbyś się czuć bezpiecznie ale tak naprawdę musisz uważać na każdym kroku. Przemęczenie, stres i zdawało się coraz dłuższa droga powrotna wcale nie przysparzały zadaniu zwolenników.

- Jeden tor zawalony i nawet szczeliny przez którą się nikt nie przeciśnie, jest jakiś sens szukania kogoś nadal w tym tunelu? - rozgoryczenie zaczynało brać górę and zdrowym rozsądkiem, to nie było jego miejsce i czas by podważać decyzje dowództwa choćby wydawały się nie wiadomo jak głupie i pozbawione sensu.
- Więc co dalej, wracamy czy przeciskamy się tam bez mechów? - sam pomysł wydawał się śmieszny i pozbawiony sensu, coś na tyle dużego by zaatakować konwoje między stacjami na pewno zostawiło by tutaj jakieś ślady bytności. Richardson westchnął głośno, był zwyczajnie rozczarowany stratą czasu.

 

__________________
He who runs away
lives to fight another day