Sekal

Pieprzony pech. I wszędobylskie Bractwo Stali. Skończyło cały interes, wparowując z tą swoją bronią i technologicznymi zabawkami do miasta i obejmując je swoją "ochroną". Oczywiście zaraz wzięli się za to co się działo, to co funkcjonowało i miało się dobrze. I zaczęli zmieniać. Oczywiście narkotyki przestały wchodzić w grę całkowicie i zupełnie. Ale kurwa chyba nie powinieneś strzelać temu kolesiowi w łeb. Teraz, po kilku tygodniach ucieczki, miałeś prawie pewność, że to było głupie. W końcu chciał tylko zamknąć interes i zgarnąć wszystko, łącznie z bronią. Pewnie by dało się odzyskać. Ale nie, ty musiałeś mu jebnąć w łeb ze swojego dużego pistoletu. Bywa. Ale się skurwiele uwzięły.

Ścigali cię przez pół Stanów. Ciekawe czemu się tak zawzięli? Przecież to nawet nie był chyba dowódca, od zwykły gościu z bronią, mogli mieć wielu innych. Ale bardzo nie lubili, gdy ktoś myślał inaczej niż oni sami. Stąd ta pogoń. Widziałeś ich kilka razy, oni ciebie też. Było nawet kilka strzelanin, cudem chyba dolazłeś tak daleko. Według jakiejś wysłużonej mapy znajdowałeś się już niedaleko starego Chicago. I od jakiegoś tygodnia już ich nie widziałeś. Znudzili się? Może odciągnęło ich od pogoni coś zupełnie innego. Obserwowana ze zniszczonej fabryki scena zastanowiła cię. Jej uczestnicy mogli być powodem braku piesków gończych Bractwa.

Słyszałeś już o czymś takim. Nazywali to Kryptami. Ogromne, okrągłe metalowe wrota, które można było otworzyć tylko od wewnątrz. I teraz oglądałeś właśnie ich otwieranie. Ale nie tylko to. Na zewnątrz stali ludzie, przyjechali tu kilkoma nieźle opancerzonymi wozami. Stali i czekali, aż wrota się otworzą. A potem zaczęli strzelać z minigunów. Kilka tysięcy kul na sekundę wręcz zmiotło tych ubranych na niebiesko, z numerkami 35 na piersiach. Potem napastnicy weszli do środka, by dokończyć co zaczęli. A wychodzić zaczęli dopiero po jakiejś godzinie, taszcząc sprzęt i ciągnąc za sobą kobiety. Kilka ich musiało przeżyć, niestety dla nich samych. A potem odjechali. Nigdy wcześniej nie widziałeś tak silnego gangu, inaczej tego nie potrafiłeś określić. A otwarte wrota, z trupami rozrzuconymi tuż przed nimi, w pewnym sensie kusiły...

 

Rusty

Chociaż nie widział nikogo za swoimi plecami, nie miał zamiaru zwalniać. Nawet przez chwilę nie pomyślał nawet, żeby schować tą swoją kochaną armatę do kieszeni. Dookoła pieprzone nic, a w głowie tylko jedna wielka irytacja.

Nie lubisz marnować czasu co? Kiedyś powtarzał to w nieskończoność. W momencie kiedy nie ma nawet czasu, żeby w spokoju podrapać się po dupie, po usłyszeniu takiej złotej myśli ...
To byłby drugi delikwent z dziurą w łepetynie, tak, z pewnością tak.

Nie do końca tak planował swój wypad z rodzinnych stron. Mimo to jakaś część tej jego narwanej łepetyny cieszyła się z obecnego stanu rzeczy. Wolał więc, w myślach podziękować za te dość specyficzne metody motywowania autorstwa frajerów z Bractwa Stali i rozpocząć swoją wielką przygodę. Z pewnością brzmiało to ciut lepiej niż "droga przez mękę w towarzystwie mutantów, szponów śmierci, bandytów i całej reszty tego napromieniowanego gówna".

Z zamyślenia wyrwał go nagły przypływ dobrego humoru. Opuszczona fabryka z pewnością nie była czterogwiazdkowym hotelem, ze wszystkim czego w tej chwili potrzebował. Była jednak lepszym miejscem do ucięcia sobie szybkiej drzemki, niż ledwo sięgająca do kolan trawa.

W środku było przytulniej niż mógł się tego spodziewać. Usadowił się na piętrze tuż przy jednym z okien. Nie wiedział czy to jego parszywe szczęście. Czy może po prostu jest pionkiem, który całkiem przypadkowo znalazł się na polu z napisem „głęboka dupa”, do którego jakiś wyjątkowy żartowniś dołożył kartę z napisem: „z deszczy pod rynnę”. Przez chwilę myślał, że to po prostu jego grupa pościgowa znalazła sobie jakiś ciekawszy cel. Jednak szybko nabrał wątpliwości po tym jak zliczył wszystkich. Kiedy zaś na ziemię posypała się tona śrutu. Natomiast wielka betonowa konserwa zwana kryptą, którą jak na ironię ktoś kiedyś okrzyknął „zbawieniem ludzkości”, zamieniła się w zbiorową mogiłę. Wszystkie wcześniejsze przypuszczenia poszły się kochać. Nie wiedział z kim ma do czynienia, ale na pewno były to znacznie większe skurwiele niż te, które przez ostatni czas uprzykrzały mu życie.

Czekał więc cierpliwie, aż do momentu kiedy cały gang pozbierał swoje manatki i oddalił się na bezpieczną odległość. Ciekawość okazała się silniejsza, a może to po prostu brak lepszej perspektywy? Nie był jeszcze na tyle nieludzki, żeby przejść z zabijaniem ludzi do porządku dziennego. Kto wie, może znalazłby się tam ktoś, komu można pomóc i przy okazji podreperować nie dające spokoju sumienie.

Szedł powoli i możliwie jak najostrożniej. Nie miał zamiaru się spieszyć. Nie w sytuacji kiedy na własne życzenie pchał się do grobowca, z którego trupy same się wysypywały.

 

Sekal

Szedłeś powoli i ostrożnie, dla pewności ściskając Eagle'a w łapach. Nigdy nic nie wiadomo, mogli zostawić kogoś, by dokładnie zbadał kompleks podziemny Krypty 35. Przyjrzałeś się śladom z samej ciekawości, a było czemu. Solidne, terenowe opony wielkich i na pewno diablo ciężkich samochodów i równie solidne ślady stóp. Z tego co widziałeś, chociaż odległość była spora, to część z nich miała nawet jakieś zaawansowane rodzaje zbroi. Po dodaniu do tego setek łusek po nabojach z minigunów, wychodziło, że ów gang był bardzo potężny, albo przynajmniej dorwał się do najnowszych zasobów technologii i ogromnych magazynów amunicji. Zmarnowali na tych cywilów w niebieskich wdziankach kilkaset razy więcej amunicji niż było warto. I zostawili położone pokotem ciała w całym przejściu.

Starannie omijałeś ciała i co większe kałuże krwi, która już powoli krzepła. Była wszędzie, tak samo jak te trupy. Naliczyłeś minimum pięćdziesiąt a to tylko był korytarz prowadzący do środka. Dalej było lepiej, ale tylko dlatego, że ci w środku już wiedzieli czego się spodziewać i próbowali uciekać. Znalazłeś nawet jednego trupa ubranego inaczej, zarośniętego i śmierdzącego nieco członka bandy, która zaatakowała. Jego kumple nie mieli zamiaru chować jego ciała. Zabrali za to broń.

No i było coś jeszcze. Kobiety. Tych w większości nie zabijali od razu, większość była rozebrana, a raczej ubrana w strzępki swojego kombinezonu z krypty. Leżały rozciągnięte w różnych miejscach, w pozach, które jednoznacznie wskazywały co się z nimi działo przed śmiercią. Te, które zabrali ze sobą musiały być najładniejsze.
Nagły szloch skierował twój wzrok pod jedno z biurek. Kuliła się tam kobieta, której ubranie również nie było w dobrym stanie, ale ona chociaż żyła i okryła się czymś, co znalazła pod ręką.



Na twój widok zadrżała i cofnęła się jeszcze bardziej. Nie była ładna, ani nawet szczególnie młoda, ale na niej również sobie poużywali. Już miałeś do niej podejść lub zagadać, gdy gdzieś z głębi, nieco chyba poniżej, rozległ się pojedynczy strzał. A chwilę potem usłyszałeś dwa przybliżające się głosy. Nie było słychać słów, ale nie miałeś wątpliwości kim są ci ludzie.

 

Rusty

Przykre miejsce, on sam na pewno nie chciałby w takim zginąć. Jednego był pewien, nawet gdyby dostał propozycję zamieszkania w tej całej krypcie, nie skorzystałby. Co prawda mógłby dorastać w miejscu innym niż to całe zoo, które otaczało go od chwili narodzin. Tylko czy warto w zamian za to stać się takim wrzodem na dupie, za jakich miał tych frajerów z Bractwa Stali? Oni na pewno też wypełzli z podobnej konserwy.
Skarcił się w myślach. Na rozmyślanie i podziwianie widoków znajdzie trochę czasu wracając po swoich śladach.

W tej chwili najchętniej stanąłby za sobą i bez chwili zastanowienia wpakował w plecy cały magazynek. Oto nieustraszony poszukiwacz przygód z technologiczną milicją na karku pcha się w objęcia innych, uzbrojonych po zęby popaprańców. Ciekawość to jednak siła, z którą trudno konkurować.

Omijał krew, ciała i porozrzucane wszędzie łuski. Widział co potrafi zrobić pocisk z broni ciężkiej, nawet ze stalową płytą o niemałej grubości. Nie miał jednak pojęcia, czym zrobiono te dziury, które zauważył w kilku miejscach. Nie potrzebował takiej wiedzy, liczyło się tylko to, że na sam widok jego serce biło znacznie szybciej.

Na własne życzenie wszedł w to gówno tylko po to, żeby kogoś uratować. Jednak kiedy dostrzegł kobietę, której w przeciwieństwie do gości tej prowizorycznej kostnicy w wejściu można pomóc, nie był zbyt pocieszony. Widział ćpuna na głodzie, widział oczy tych, którym przykładał broń do głowy. Wiedział, że w tej chwili liczy się przede wszystkim spokój, spokój i zdanie sobie sprawy z tego, że spodziewać można się wszystkiego.

- Nie jestem dobry w te klocki. – Starał się mówić cicho i spokojnie. Wiedział jednak, że nie jest ani zbyt urodziwy, ani zbyt dobry w te klocki. Postanowił być więc raczej zdecydowany niż przyjemny. – Nie jestem jednym z nich, inaczej sam bym się nie chował. Chcę ci pomóc, ale nic z tego nie wyjdzie jeśli nie będziesz absolutnie cicho. Jedno słowo i oboje możemy zginąć. – Zdobył się na coś co przypominało uśmiech, na więcej już nie było go stać.

Wystrzał i głosy nie dały mu więcej czasu, w tej chwili musiał po prostu działać. Ukrył się i postanowił czekać. Gdzieś w głębi duszy wierzył, że pieski z Bractwa na coś się jednak przydadzą.

 

Sekal

Ukryłeś się za jakąś stertą poprzewracanych szafek. Nie było to najlepsze miejsce, ale też nie było innych, które gwarantowały, że zobaczysz tamtych. Przycupnąłeś więc tylko w kącie i czekałeś. A głosy zbliżały się, tak, że w końcu byłeś w stanie rozróżnić pojedyncze słowa, a potem już całe zdania.
-Myślisz, że się przespawa?
-Kurwa, musi. Przecież nie pierdolniemy tego wszystkiego, będąc już tak blisko.
-Chłopaki jutro wrócą, ponoć mają jakąś nową, plazmową zabawkę, niezłe cacko.
-Ta, może cały moduł zjarać to niby cacko. Cholerni krypciarze. Gdzie zostawiłeś tą babę?
Kroki zbliżyły się jeszcze bardziej, aż w końcu ujrzałeś dwóch dość postawnych mężczyzn. Nieogolone, nie za ładne mordy przypominały ci swoją własną. Ubrani byli też normalnie, w powycierane, lekkie ubranie, bez ochronnych kamizelek czy czegoś w tym stylu. Banda nie mogła mieć nic wspólnego z Bractwem, to pewne, tam wszyscy zawsze paradowali w tych ich mundurkach. Mężczyźni byli uzbrojeni, pistolety maszynowe wisiały na paskach, przewieszonych przez ramię. W sumie nie dziwiłeś się, że kobieta po twoich słowach jeszcze bardziej cofnęła się w tył. Niczym się od nich nie różniłeś. Jeden z nich podniósł ją, potrząsając lekko.
-No już, uspokój się. Żyłaś sobie ładnie przez tyle lat, mając to badziewie w magazynie. Nic was nie obchodziliśmy, co? No nieważne. Powiedz jaki jest kod do terminala. Oszczędzisz sobie cierpień. Puścimy cię wolno, może nawet trochę przeżyjesz na pustkowiach.
Roześmiali się obaj i popchnęli kobietę w stronę, z której przyszli.
-Mike, myślisz, że może nam jeszcze pomóc w inny sposób? Nie jest za ładna, ale za to ciałko niezłe.
-To będą specyficzne... tortury kruszynko.
Kobieta załkała, a tamci zaczęli wychodzić.

 

Rusty

Nie tak sobie to zaplanował, ale w gruncie rzeczy cieszył się, że na wyciągnięcie rękę ma jakichś debili. Obawiał się raczej spotkania z jakimś pieprzonym szwadronem śmierci. Pocięte, paskudne ryje, kondycja jak chart, trafianie w bilon z kilkuset jardów i te historie. Tutaj miał do czynienia raczej z jakimiś chłopcami na posyłki, ot zwykłe pionki. Już nimi rzygał, za dużo miał z takimi do czynienia. Cieszył się mimo wszystko, że w tym jednym wypadku rzeczywistość nijak miała się do tego, czego się spodziewał.

Teoretycznie mógł sobie odpuścić i zwyczajnie się zmyć. Tyle tylko, że zbyt dobrze znał ten świat. Wiedział, że jeśli boisz się pociągnąć za spust i dlatego odpuszczasz okazję życia. Równie dobrze możesz sam wywiercić sobie dodatkową dziurę w głowie. Więcej nie będzie miał już tej przyjemności i dorwać się do jakiegoś cholernie drogiego sprzętu z krypt. W zasadzie nawet jeśli zginie, to i tak nie będzie miał czego żałować. Ruina pełna ćpunów, fanatycy na karku. Już dawno skasował bilet w jedną stronę, więc lepiej wcisnąć gaz do dechy.

Plan, który ułożył sobie w głowie nie należał do zbyt skomplikowanych. Bardzo, ale to bardzo dyskretnie pójdzie za tymi jełopami. Kiedy jeden zacznie dobierać się do tej pani, lub po prostu skupi na niej za dużo uwagi i nie będzie miał broni pod ręką. Wyśle drugiego na spotkanie ze świętym Piotrem i urządzi sobie pogawędkę z tym bardziej napalonym. To czego tak naprawdę teraz potrzebuje to rozeznanie w sytuacji. Panienka, która przeżyła z pewnością nie będzie dobrym źródłem informacji, więc zostaje jeden z pary nieproszonych gości.