Jacuś za napitek podziękował. Poszedł na tyły pojazdu uwalił się naziemni, następnie puszkę otworzył i walnął jak Pudzian Najmana. Następnie legł w drgawkach wstrętu i plując wysyczał.
- Bezalkoholowe słodkie, pedalskie... niee...- po czym zamknął oczy i pogrążył się w rozpaczy iż przyszło mu pić tą lemoniadkę zamiast porządnego chmielowego nektaru. Odwrócił się od reszty drużyny, by nie oglądali jego upokorzenia.

Koniec podróży minął Jacusiowi w wstrząsach, podrygach i nieustanym wierceniu się. Najpierw wstrząsały nim fale wstrętu po wypiciu piwa niskoprocentowego dla sami wiecie kogo. Potem podrygi gdy starał wygodnie umościć się na podłodze wśród nóg kompanów z drużyny. Na koniec wiercił się, bo wóda i browar chciały się wydostać, a na stacji wiadomo, że się nie załatwił. Tak więc jak dolecieli to zebrał wszystkie swoje rzeczy i błagał byle tylko Pocisk skończył pierdzielić i jak tylko wylądują to zgodnie z rozkazem wyskoczy Rzubera oddali się na regulaminową odległość i tu już bez rozkazu i regulaminu wyciągnąć falusa i ulżyć sobie. Orzy okazji poogląda widoki, bo w tej części galaktyki chyb jeszcze nie był, a nawet ładnie tu choć trochę gówna by się przydało.

Porucznik Pocisk się nie pierdolił i do tego wszystko zgodnie z regulaminem wojskowym. Komendy, manewry, rozstawienie i zachowanie się żołnierzy w nieznanym terenie. Wszystko zgodnie z regulaminem wojskowy. Nawet pauzy były w regulaminowych miejscach i wrzaski o odpowiedniej tonacji, wysokości i głośności. Wszystko zgodnie z regulaminem wojskowym.

Wylądowali nawet gładko. Gładko było w tym miejscu więc trudno było nie wylądować gładko. Szeregowy Gwałt się spisał i znowu plusował porucznikowi. Pocisk podzielił wykrzykiwanymi rozkazami oddział na dwa pododdziały. Drzwi Rzubra się rozwarły i nadszedł czas apokalipsy. Oj lepiej, żeby nie pomyślał sobie, a jeśli już apokalipsy to może chociaż tylko ledwie przez małe "a".

Komenda "za mną" padła i Mak Gajer już leciał z dowódcą pilnując, żeby nie wybiec przed szereg. Jemu nie płacą żołdu za stopień porucznika więc na pewno nie będzie się wychylał. Rozkaz to rozkaz. Żadnych własnych inicjatyw. Biegł i liczył w głowie. Metr, metr i pół, dwa metry i jedna trzecia... Gdy minął mniej więcej cztery metry z kawałkiem - chuj wie ile było tego kawałka - to żeby nie być posądzonym, że nie przebiegł pięciu metrów, a jedynie jakieś cztery metry i dziewięćdziesiąt trzy centymetry zrobił jeszcze jakie dwa porządne kroki i epickim rzutem tygrysa rzucił się na z góry upatrzoną pozycję.
Epickim jedynie w jego mniemaniu i odczuciu. Prawda była taka, że jebnął o ziemię, że aż mu w płucach zadudniło. Cieszył się tylko, że zgodnie z rozkazem zostawił w pojeździe radiostację, bo jeszcze by miał nerki odbite.

Zachował żołnierską godność i cierpiał w milczeniu nadrabiając groźną miną sprawdzał perymetr w poszukiwaniu jakichkolwiek oznak wrogów, ruchów wrogów czy wrogich ruchów. Cokolwiek się poruszy dostanie z rakietnicy prosto w ryj. A nie! Przecież nie miał rakietnicy.