Wydarzyło się bardzo dużo i w różnym stopniu te wydarzenia obeszły Minutemanów.

Dla Juliana najbardziej ponurym wydarzeniem w pierwszej kolejności była śmierć Profesora. Rzucało to cień na pilotów, ale także na ich rodziny - tych którzy pozostali w New Vermont. WSI zapewniało że pilnują ich i że wszyscy mają ochronę. Pytaniem było jednak do jakiego stopnia ta ochrona jest pewna.

By oderwać się od tych ponurych rozważań skupił się na wyczerpujących treningach na symulatorze oraz na rozważaniu sytuacji politycznej wraz ze swoim ojcem. Przez ostatnie lata potrafili całe popołudnia i wieczory przesiedzieć dyskutując o ruchach polityków, tym kim mogli oni być za swoimi maskami i do czego tak naprawdę dążyli. Teraz sytuacja stała się dużo "ciekawsza", kiedy odczepiwszy się od nich politycy wzięli się za siebie nawzajem a pokojowa euforia ustąpiła skrzeczącej rzeczywistości.

Tak czy tak, gdy dotarły do nich wiadomości o wyczynach Beton to Julian podobnie jak reszta pilotów okazał chłód i rezerwę. W jego wypadku nie było to jednak spowodowane jakimś wewnętrznym spokojem czy oderwaniem od takich rzeczy. W jego wypadku była to projekcja urazy wobec NV która zagnieździła się w jego sercu po tym co się dowiedział i po tym jak chcieli rozgrywać ich politycy.
Co prawda partyzanci nie mieli nic wspólnego z politykami, ale byli formalnie częścią armii, jeżeli Julian dobrze rozumiał raporty. To znaczyło że mieli coś wspólnego z generałem Jacksonem, a dla niego powoli hardy generał stawał się taką samą polityczną łajzą jak Gołompy i Jaszczempie.

Zżerała go jednak ciekawość co właściwie się mogło zadziać, bo wielu ludzi jednak sprawa obeszła i to bardzo. Gdy padła propozycja kontaktu z Beton, Juls bez dalszej zachęty zgodził się udać do New Essex by porozmawiać z "czarną owcą".

***

Buggy przypominał Julianowi jego starego wiernego rzęcha. Choć obawiał się że po tak długiej przerwie bez siadania za kółkiem będzie miał problemy, nic z tego nie miało miejsca. Skryta pod warstwą ziemi ubita droga, używana może za czasów kolonizacji, nie była jakąś przesadną niewygodą dla kogoś kto uczył się jeździć na pooranych dziurami bocznych ulicach Newport.
Dopiero po godzinie ciągłego skupienia zdołał opanować maszynę do tego stopnia by można było nazwać jazdę w miarę komfortową. Od podanych współrzędnych kierował się prosto na zachód jak podano w instrukcji i trzymał się ledwie widocznej drogi. Jackson zastanawiał się na co trafi. Opuszczoną farmę? Rozpadlinę? Jakąś samotną skałę będącą w rzeczywistości mechem na którego narzucono płachtę maskującą? Tak czy tak jechał dość powoli by nie wzniecać tumanów kurzu za swoim wehikułem.
Okazało się, że nie było, ani tego, ani tego. Tylko pojedyncza osoba siedząca na kamieniu przy gruntówce. Jackson zatrzymał się obok niej.

- Dokąd podwieźć? - zapytał opuszczając z oczu gogle.

Miał na sobie najzwyklejsze turystyczne ciuchy w piaskowym kolorze, twarz owiniętą chustą, a na głowie kapelusz z rondem. Odpowiedziała mu chmura sinego dymu z papierosa puszczona w stronę auta przez skrzywioną kwaśno karykaturę gargulca w czarnej, bawełnianej czapce nasadzonej na czubek blond głowy. W panującym wokoło dusznym skwarze pustkowia mogła się w pierwszej chwili wydawać kolejną skamieliną, gdyby nie przyklejony do warg kiep i pierś unoszona spokojnym, miarowym oddechem.

- Byle nie ekspresem na drugi koniec tęczy. Chujowe czasy, wielu psycholi się teraz spotyka - Kobieta przekrzywiła kark ku dołowi tak, by móc spojrzeć na kierowcę znad ciemnych szkieł przeciwsłonecznych okularów. Skanowała go przez moment, lecz pobieżne rozeznanie musiało przebiec pomyślnie, gdyż gwizdnęła krótko przez zęby i podniosła się ze skały. Ubrana w ciemne, spłowiałe na udach jeansy oraz czarno-zieloną kraciastą koszulę mogła uchodzić za cywila z prowincji, na pierwszy rzut oka nawet broni przy sobie nie miała. Za to pod jej nogami pojawił się brązowo-żółty, niewielki pies o płaskiej mordzie i niezbyt przejmując sie konwenansami wywalił ozór ziejąc głośno.

- Chodziła plotka że cię odjebali Juls, ale widzę tylko plotka - powiedziała ruszając ku bryle wehikułu i jego kierowcy - Dobrze, wolałam się upewnić.

- Nie mnie, tylko Heisenberga. Nie odjebali, tylko otruli. Nie plotka, tylko fakt. Profesor nie stawiał ponoć oporu, ale żeby nie było to ożenił zamachowca ze skalpelem na pożegnanie. - odpowiedział okularnik i pomachał wesoło do psiaka - Wsiadajcie. Jak trochę wieje to jest znośniej.
Dopiero kiedy Doe zajęła miejsce Jackson wrzucił bieg i powoli buggy zaczął toczyć się naprzód.
- Chcesz pierwsza zacząć ze sprawozdaniem co się odpierdala?

- Więc to staruszka wyrzucili z siodła. Szkoda, był w porządku i miał ikrę w chwilach gdy nie zamulał. Za darmo też skóry nie oddał, żadna ciotowata śmierć. Przynajmniej tyle - sadzając mopsa na kolanach blondynka odpaliła nowego papierosa. Zwierzak rozglądał się ciekawie, węsząc jak najęty za nowymi zapachami, ona zaś siedziała nieruchomo i ćmiąc kiepa obserwowała kierowcę. Wydawał się cały, o ile nie odstawiał żadnej pantomimy… również spory plus, a tych w ostatnich czasach nie mieli za wiele.
-Jedź dalej prosto, za pół mili skręcisz w lewo przy starej stacji benzynowej - wypuściła dym z płuc i pokreciła głową - Dawno mnie tu nie było, dajesz newsy. U nas było spokojnie. Na Barierze bez zmian.

- Essex. Cały vermont się obsrał. Nawet Staremu zabrakło na moment języka w gębie, po waszej akcji z partyzantami. Zabiliście im ćwieka. - rzekł bez zająknięcia - Audyt. Przeszliśmy i mamy masę śmiesznych filmów jak urzędasy robią z siebie pajaców. Benefaktor. Zinfiltrował wszystkich na najwyższych szczeblach - NV, Essex, Bandytów. Co więcej był na Amerigo zanim założono NV. Podzielony jest na frakcje, na Columbusie rozyebaliśmy tych co po cichu nas wspierali. Poszedł sygnał który trafił do Ziaren, na pustynię i na Ziemie Nieznane. Wszak kurwa kurwie łba nie urwie. Polecieliśmy na pustynie, dojebaliśmy tym co tam byli. Zero oznaczeń. Po powrocie nim lazory zdążyły ostygnąć ludzie generała Jacksona już lecieli na księżyc zająć ruiny bazy i kopalnię germanium. Jak nie jest szpionem albo marionetką Benka to przewrotki warhammerem będę robił po całym hangarze. NV. Politycy się wzięli za łby, dali nam spokój. Młodzi Spancerowie do spóły z kolonią robią biznes z tego księżyca. Ludzie się wkurwiają bo jednak się skapnęli że pokój pokojem ale wcale lepiej nie jest. Gołębiarze każą pałować tych co o tym głośno mówią, a jak nie mogą to ostrzą na delikwenta nóż. Taki tam telegraficzny skrót. - skwitował.

Wewnatrz buggy zapanowało milczenie, przedłużające się do momentu aż prawie drapało wokół szyi na podobieństwo szubienicznego sznura. Pokój był iluzją, szczególnie ten szyty na prowizorycznie skleconym klepisku mającym udawać pański stół.
- Essex… Essex… - głaszcząc psi grzbiet Doe zamyśliła się, natchnienia szukając w chmurach wysoko ponad ich głowami. Jackson potwierdził przypuszczenia odnośnie milczenia starego Azjaty, lecz i tak kobiecie ciężko szło ukrycie satysfakcji. Zresztą nawet nie próbowała jej ukrywać. Stare, sprawdzone metody dyplomatyczne działały niezależnie od czasu i miejsca ich stosowania.
- A, to. Nie ma o czym gadać, chociaż chyba jesteś tu po to, aby się dowiedzieć, co Juls? Potwory umysłu są znacznie gorsze niż te istniejące naprawdę. - powiedziała z wrednym uśmiechem wyrzucając kiepa przez okno. Zaraz też sięgnęła po następnego.
- Wiesz jaki jest problem z tymi leszczami? Za dużo sobie wyobrażają, trzymając w rękach broń i rozbijając się po swoim terenie w świętej misji danej im przez dowództwo… cóż, dostają jaskry analnej. Za chuja nie widzą sytuacji swojej dupy w odpowiedniej perspektywie. Ujebali sobie w baniach, że skoro obsrało im pagony są lepsi od nas i mogą nam rozkazywać, czaisz to w ogóle, kurwa? Wzięli nas chyba za pierdolone skautki na które hukną, a one grzecznie padną na kolana aby im obciagnąć po same kule. Były takie propozycje, więc im po przyjacielsku wytłumaczyliśmy co i jak. Zawsze są tarcia, w każdej grupie. U nas też zdarzyło się, że jeden z moich chłopaków stwierdził nagle, że baba nadaje się tylko do ruchania albo kuchni i od teraz on przejmuje dowodzenie. Trochę się jebaniutki naciął. - machnęła symbolicznie ręką, obserwując z uwagą tłącego się między jej palcami papierosa.
- Dostał wpierdol wychowawczy. Odrąbałam mu kończyny, wypaliłam oczy i wyrwałam język żeby nie smędził. Nasz doc zaklajstrował frędzla aby nie zdechł za szybko gdy go wieszałam na masce mecha i sobie tam dyndał przez tydzień. Potem nam się znudziło - kobieta wzruszyła lekko ramionami, jakby odganiała natrętną muchę.
- Poza tym na Barierze bez zmian, od momentu gdy się stąd zawinęliśmy działaliśmy na własną rękę. Szczegółów ci oszczędzę. Zgarnęliśmy kogo się dało, wyrobiliśmy sobie markę. Po ekskomunice wnioskuję, że skutecznie i poszło według planu. Polityka terroru ma dużo plusów, wy macie teraz czyste konto. Gdy odjebie się grube gówno możecie śmiało umyć ręce i zostać czystymi, prawymi bohaterami bez plutonu egzekucyjnego w gratisie. Was się nie dopierdolą, do nas mogą spróbować. Powodzenia. - zrobiła przerwę na dopalenie fajka. Pstyknęła nim za okno, dla odmiany wyjmując z kieszeni spodni piersiówkę. Odkręciła ją i pociągnęła zdrowo aż zabulgotało w przełyku.
- Bagieta i Bakłażan zostali kozłami ofiarnymi, aby kryć reszcie dupę. Had rozkręca biznes ciągnąc dolce nawet mimo powszechnej kwadratury kutasa w której utkwiliśmy. Co z Asagao? Widzę nie nudziliście się… dobrze. Zobaczysz, to wszystko wkrótce pierdolnie. Dostaniemy szansę puścić z dymem każdego leszcza który nam bruździ i porozmawiać sobie na poważnie i od serca z Jacksonem. Liczę, że pierdolnie szybko. Posiedzę tu jeszcze trochę, a potem muszę spierdalać. Mam niezałatwione sprawy - podała okularnikowi piersiówkę.

Julian roześmiał się głośno na opowieść, ale uniósł dłoń. Wydawał się w ogóle nie poruszony drastycznym opisem.
- Hue hue hue… Dzięki. Nie piję jak prowadzę. - rechotał dalej - To jasne że wszystko pierdolnie. Pierdolnie na całego. Z pacyfistów tacy pacyfiści że napierdalają każdego kto powie że nie jest zajebiście. I tak trzeba racjonować żywność. Wszystko na południe od NV to już tylko obrzydliwie bogaci włodarze i rzesza biednych chłopów, którym zaraz znów zostanie rozkazane by ruszyli na północ.
Po przełknięciu śliny Julian dalej kontynuował.
- Benefaktor dobrał się do bliskich i znajomych Bagiety i Bakłażana. Myślę że miał też układy ze Spencerem-dziadem. Pierdolnął tym wojennym kołem fortuny, w mojej opinii, dlatego że stary Hada chciał dalszej eksploracji planety. Wydobycie germanium to zajebisty biznes, ale patrząc ile pompują środków w to przedsięwzięcie myślę że chodzi o jakąś lostechową skrytkę gdzieś na Nieznanych Ziemiach. Poszukują tego od ponad osiemdziesięciu lat i chcą by o tym było cicho. Inaczej by dawno przejęli kontrolę nad wszystkim i się nie pierdolili w tańcu z tymi intrygami i takimi tam. Z resztą… w Dniu Fundacji chyba i tak wybił wszystkich decyzyjnych którzy mogli mu stanąć na drodze.
Wziął oddech. Zbliżali się do stacji benzynowej o której wspomniała Doe, więc zaczął wyglądać za odnogą gruntówki.
- Taaa… czysta karta. Chuja nie czysta karta. - mruknął już mniej wesoło - Wiem o co ci chodzi ale już widzę że to tak się nie skończy. Wróciliśmy po akcji na księżycu i pustyni pod Zieloną. Jeszcze buzuje w tobie adrenalina a tu przychodzi banda kutasów w mundurach i garniturach udających nie wiadomo kogo. Przeczekali wszystko w Burlington czy gdzieś indziej, a teraz nienawidzących ciebie bo nie mogą cię kontrolować. Wszyscy. W ten czy tamten sposób. I zrobią wszystko co tylko w ich mocy by cię zniszczyć jeżeli nie położą na tobie łapy.
Zamilkł na moment.
- Podejrzewałem że z czymś się do was przypierdolili, ci partyzanci, nie zdając za bardzo sprawy z kim mają do czynienia. Choć stawiałem że ktoś wyjebał jakąś głupotę że trzeba was wydać armii bo was władze napiętnowały. Heh.. debile. - mruknął kręcąc głową - Bardziej mnie ciekawi ta druga grupa o której nic nie wiadomo, a która też napierdalała do partyzantów. Czy to od ciebie czy ktoś inny?

- Mówiłam ci, zgarnęliśmy kogo się dało i kto równie mocno nienawidzi tego bandyckiego ścierwa. Za tym wrakiem i prosto - Jane wskazała wypalony szkielet cysterny zagrzebany do połowy w piachu zaraz obok pobocza. Pociągnęła jeszcze raz z piersiówki, tak dla zdrowotności psychicznej. Słońce grzało zmieniając powietrze w drgający tuż nad powierzchnią ziemi piec. Rzeczywiście podczas jazdy jeszcze szło znieść niedogodności bez skargi. Gorzej, gdy przyjdzie się zatrzymać.

- Sporo jest takich, nawet kurwa nie masz pojęcia ilu marzy o tym aby odpłacić chujom za to co zrobili z ich domami, rodzinami, poprzednim życiem. Wystarczy im dać okazję i nóż do ręki, a potem karabin. Szybciej idzie - mruknęła, zerkając na Juliana znad szkieł okularów. Zmienił się, zmężniał. Przestał wreszcie załamywać ręce nad każdym idiotą o humanoidalnych kształtach.

- Proponowałam Ishidzie jeszcze zanim polecieliśmy z Wintersem po raz pierwszy na Barierę: od samego początku należało racjonować żarcie, usunąć chorych i kaleki, zmniejszyć liczbę cywili zostawiając tych w wieku rozrodczym. Trupy przerobić na mielonkę dla niezbędnych jeńców w fazie ich przydatności, a na koniec wszystkich do pieca. Machał zwisem, kręcił śmigłem i prawie się jebaniutki zapluł. Tak samo jak nie chciał żeby ruszać na razie Spencerów. Pierdolił o sentymentach, zgrywał wielkiego cwaniaka, a sam się nie umiał pozbyć swoich słabości. Gdyby jego honor bushido cokolwiek dla kogokolwiek, prócz niego samego, jeszcze znaczył. Na bogatych włodarzy i ich biedapiechotę też są sposoby. Jaki problem odpalić im nowe ognisko tyfusa albo innej zarazy. Niech zdychają sami i nam oszczędzą roboty, co nie Dio? - spytała mopsa głaszcząc go po głowie, a on zamerdał ogonem na zgodę.

- Z innej beczki. Zanim stąd odejdę zostawię ci namiar na taryfę poza planetę. Nie mam ochoty widzieć ciebie, albo twojego starego ukrzyżowanych w imię burdelu dwulicowych kurew. - naraz zmieniła ton i minę, porzucając pozorną nonszalancję - Wyjście awaryjne, gdybyś nagle stwierdził że pierdolisz Benefrędzla, gierki o tron i taniec z piórkiem wetknietym w dupę byle zadowolić bandę cweli udających wszechładców Amerigo. Albo dołącz do Skurwysynów, zawsze znajdzie się dla ciebie miejsce. Moglibyśmy wyłożyć lachę i na własną rękę szukać zaginionej krypty Lost-Techu gdzieś pośrodku pustyni. Zero polityki, zero sprzedajnych dyplomatów. Proste, jasne zasady bez doszukiwania się drugiego dna w każdym pierdolonym geście. Skąd w ogóle podejrzenia odnośnie tych poszukiwań? Znaleźliście jakieś dane? Byłby dobry punkt na start.

Trochę kosztowało cierpliwości Juliana nie przewrócenie oczami na przerobienie NV na maszynkę do mielenia mięsa. Co do Ishidy też nic nie powiedział, choć jego działania wskazywały że wiedział dużo więcej niż dotąd mówił… albo zaczął dopiero teraz węszyć kiedy coś się dokumentnie zaczęło jebać.

- Dzięki. Już sam się rozglądałem za okazją do odlotu i planami B, jednak wolę pozostać póki co Pod Górą. Bliżej źródła informacji. Stary po wybudzeniu się też całe dnie spędzał na gadce ze swoimi kontaktami i w końcu jest nadzieja że dowiemy się czegoś więcej. Ba. Przygotowuje nas na starcie z Abassed. - postukał palcami o kierownicę - Podziękuję za propozycję dołączenia… wiem że usprawniłem Warhammera do wersji LH i teraz by idealnie pasował do Skurwysynów, ale nie wiem czy przypadkiem przy pierwszej egzekucji kutafonów nie pociągnąłbym laserami po was. Trochę… hmmm… mam ostatnio problem z trzymaniem nerwów na wodzy.
Zamilkł na chwilę poprawiając gogle.
- To że chodzi o Lostech to zwykła kalkulacja z mojej strony. To, formalnie, najcenniejsza rzecz w znanym kosmosie, a znane są przypadki kiedy znajdowano na jakiś zadupiastych globach całe twierdze lub fabryki pełne sprzętu. - zaczął, a prowadzenie wywodu pozwoliło mu się lepiej skupić - Nasza planeta jest gigantyczna, na ekstremalny klimat w pewnych obszarach, a jednocześnie nie trawi zwiadu satelitarnego. Łatwo na niej coś takiego, skrytkę, ukryć i trzeba poszukiwania prowadzić bezpośrednio na powierzchni i pod nią. Wiemy że Benechuj jest tutaj od czasów sprzed kolonii. Operacja logistyczna jaką była infiltracja wszystkich społeczeństw Amerigo to nic wielkiego. Co innego ostatnie wydarzenia. Załatwienie sformowania pirackiej floty, szastanie maszynami z Wewnętrznych Sfer do wszystkich swoich pionków, ba, wyposażanie niektórych w wyjątkowo kosztowne mechy w tym lostechowe i wynajmowanie najemników. Lecąc po pomoc przestudiowałem od cholery materiałów handlowych - koszta tego wszystkiego są wyjebane w kosmos! Dodaj do tego akcję infiltrację, łapówki, przemycanie sprzętu i ludzi oraz snucie wieloletnich intryg. No i trigger. Przed tym jak stary Hada został ministerem nie było w planach akcji eksploracyjnych na taką skalę. Jak dla mnie tylko Lostech jest tak cenny by topić dla niego takie środki i wywoływać takie konflikty, bo odnalezienie go momentalnie czyni cię w chuj bogatym i ważnym, rekompensując to wszystko. - podrapał się kciukiem po nasadzie nosa - Inny pomysł to to że gdzieś na terra incognita mają taki potężny konglomerat przemysłowy lub inwestycję który im przynosi wyjebane zyski. Tylko myślę, że wtedy po prostu Amerigo by wykupili. Hmm… Poza tym… oni naprawdę mają sprzęt nie z tej epoki. Ten MegaMek którego używał Mendełło nie był podobny do niczego. Nikt normalny nie powierzyłby tak naszpikowanej lostechem maszyny takiemu pojebowi, chyba że miałby takich zasobów w cholerę i jeszcze trochę.
Zamilkł na dłużej.
- To jedyny ślad to że sygnał ostrzegawczy poleciał na tereny niezamieszkane oraz do Ziaren. Ewentualnie trzeba by dorwać któregoś z bezpośrednich agentów Benefaktora i go przesłuchać - a to oznacza dobranie się do wierchuszki Zairu, Essex lub NV i wyśledzenie konkretnych ludzi.

Doe mruknęła pod nosem coś krótkiego, co przez warkot silnika i pęd wiatru zmieniło się w niezrozumiałego dźwiękowego bełta niknącego szybko za metalową ramą maszyny. Upiorny żar lał się z nieba, jej kończył się alkohol, a nigdzie w okolicy nie mogła liczyć na działającą stację benzynową. Westchnęła, osuszając piersiówkę do samego dna.
- Wyjebane mam w twojego mecha. Ciebie nie chcę widzieć martwego mimo żeś się nie pozbył całkiem emo faz - Poczęstowała kierowcę rozbawionym spojrzeniem znad okularów. Niemniej krzywy uśmiech udekorował jej gebę.
- Moje feelsy, moja sprawa. Chuj ci do nich. - odparł Julian nawet się nie oglądając na Doe, tonem jakby mówił o pogodzie - Gdyby nie one to połowa twoich ludzi by chuja zrobiła z tym co ich spotkało.
- Życie nie jest sprawiedliwe Juls. Los zawsze znajdzie sposób, żeby cię rozczarować. Możesz snuć plany, a skurwiel i tak pchnie cię w przeciwnym kierunku. Nie doszukuj się w tym sensu i nie próbuj tego zmieniać. Rób swoje, reszta wyjdzie w praniu. Jeśli mamy na Amerigo lostechowy grajdołek prędzej czy później wypłynie na powierzchnię i wtedy pomyślimy jak w najskuteczniejszy sposób położyć na nim byndola własności. Do tego czasu zajmijcie się dozbrajaniem na nich i trzymaniem ekipy w kupie, stabilizacją pozycji, robieniem swojej roboty. Kompania rozpęta w tym czasie małe piekło aby bandyckim kurwom i innym spierdolinom nie było za lekko. Gdy się skupią na liczeniu strat i na nas, Wielkiej Górze chwilowo dadzą spokój. Jebanie na paru frontach zmusza do podziału sił, a podzielone łatwiej dojechać. Reszta, jak zawsze, wyjdzie w praniu, nie? Swoją drogą jak ty tam, kurwa, wytrzymujesz pod ziemią? Wciąż pamiętam te pierdolone korytarze, klaustrofobiczne klitki trącące spierdoleniem… im dłużej tam siedziałam, tym częściej przyłapywałam się na myśli o tym, żeby paru wkurwiających mnie leszczy po prostu zabić. Najlepiej zatłuc pięściami, ewentualnie otruć i zakopać w lesie gdzieś na zboczu Góry. Taka forma pozbycia się kłopotu też wchodziła w grę. A może jednak poćwiartować? Nie ruszyłam z tematem chyba tylko dlatego, że się nie mogłam zdecydować. Baby tak mają czasem, każda bez wyjątku. Obawiać się niezręcznych odwiedzin nie musicie… chociaż byłoby to w urwał zabawne. Zobaczyć po takim czasie wszystkie krzywe mordy na żywo. Cóż, te które jeszcze się ostały. - przekrzywiła kark i poprawiwszy czarną skarpetę na czubku głowy patrzyła przez okno gdzieś do przodu, gdzie falujące tuż nad powierzchnią spękanej ziemi powietrze tworzyło fantazyjne miraże, jednakże sterta kamieni obok spalonych resztek dwupiętrowego budynku na skraju martwego lasu wydawała się całościowo jak najbardziej realna.
- Well… taki jest plan. Robić swoje, szykować się i zwiększać stan posiadania - odparł Jackson znów stukając w kierownicę - A co do tego jak radzę sobie w podziemiu... bardzo prosto - na własną rękę! - zawołał śmiejąc się rubasznie.

- Mam ostatnio ciągle ten sam sen… stoję po połowę łydki w śniegu na lodowej pustyni, przede mną klęczą ludzie z rękami założonymi za głową. Za sobą słyszę oddechy, czuję niecierpliwość… prawie mogę zobaczyć ich twarze. Prawie pamiętam. - Doe z dupy zmieniła temat i schowała piersiówkę za pazuchę. Międliła co chce powiedzieć, lecz finalnie pokręciła głową.
- Tam - wskazała cel dogasającym papierosem, a mops na jej kolanach ożywił się.
Ciężko szło stwierdzić na pierwszy rzut oka czym były ruiny, kto w nich niegdyś mieszkał, wcale nie tak dawno temu, przed wojną. Wojna zaś wypaczyła krajobraz nadając mu kształt pokracznego karła cuchnącego tak okrutnie, iż w jego obecności nie dało się wysiedzieć bez maski. Owrzodziałego kurwia którego skórę pokrywała wysypka bielejących w słońcu kości wszelkich istot żywych. Budowla do której podjeżdżali prezentowała się tym tragiczniej, im bliżej niej byli. Dewastacja nie ominęła kamiennych, poprzecinanych śladami po kulach i nadpalonych ścian, ani tym bardziej okien, po których nie pozostało więcej ponad gołe, ziejące czernią otwory nieuchronnie kojarzące się z ustami zastygłymi w pełnym bezsilnego przerażenia krzyku. Po dachu uchowały się raptem nadpalone krokwie, czarne ślady spalenizny znaczyły też całą konstrukcję w losowych, mogło się wydawać, punktach. Architektoniczne truchło w zaawansowanym stadium rozkładu, lecz z czynną studnią więc dostępem do wody, a także łatwym do obrony terenem wokół, na którym bez większych problemów dało się zamaskować obecność niewielkiego oddziału i paru maszyn zwiadu.
- Esencja Hartford w jednym obejściu. - skwitował widok Juls zatrzymując wóz koło ruiny.
Doe bez słowa wygramoliła się z łazika. Postawiła psiaka na ziemi, a sama zaciągnęła się resztką papierosa. Wypuściła chmurę siwego dymu.
- Jakby co oferta będzie aktualna. - powiedziała spokojnie.
- Będę pamiętał. Może kiedyś zostanę Skurwesynem. Lecz póki co… Miłego dnia. - odpowiedział, unosząc gogle i wykonując lekkie skinienie.
- Nie zesraj się, rycerzu. - uśmiechnęła się krzywo rzucając papierosa na ziemię i rozcierając go podeszwą buta.
- Też cię kocham, pa kochanie! - odparł wesoło i wrzucił bieg.
Łazik powoli zaczął toczyć się do przodu. Jackson machał jedną ręką i posyłał buziaki do szefowej Skurwesynów.


***

Powrót do bazy przebiegł bez większych problemów.

W sali narad Julian spokojnie zreferował spotkanie z Jane Doe.
Najważniejsza informacja brzmiała że Beton nie odwróciła się od nich, a partyzanci zostali unicestwieni bo uznali że Doe i Skurwysyny mają przejść pod dowodzenie armii. Drugi ważny news był taki że druga grupa - niezidentyfikowana, też należała do bojowników Jane.
W swoich działaniach Beton nie przejmowała się Benefaktorem, polityką Nowego Vermontu czy czymkolwiek. Tylko tym by dopierdolić jak najmocniej wrogowi i tym by nikt nie wchodził jej w drogę.

Dla Juliana rozwój sytuacji zaliczał się do gorzko-śmiesznych. Z jednej strony jeszcze chwilę temu Nowy Vermont świętował zawarcie pokoju, z drugiej wystarczyło parę tygodni by okazało się że to wszystko mrzonka. Poza rządzącymi wszyscy byli biedni, strudzeni i tak miało pozostać.
Uczucie niesmaku graniczyło z obrzydzeniem.
Starsze pokolenia Nowego Vermontu szczyciły się zaprawieniem w trudach, braniem byka za rogi i stawianie czoła przeciwnością losu. “Mnie może być ciężko, ale ważne by następnym pokoleniom było lżej”. I taką postawę wpajano młodym ludziom, a przynajmniej starano się wpoić postawę ciężka praca = patriotyzm. Kolonię zbudowano na pragnieniu wolności i znoju strudzonych kolonistów.
Gdzie są teraz te wszystkie ideały?

W dupie!

Nagle okazało się że jednak dla Vermontczyków jest ważniejsze by zostawić ich w spokoju. Pragnienie to okazało się tak wielkie że zagłuszyło głosy zarówno ciężkopracujących tetryków jak i tych którzy poczuli na własnej skórze koszmar wojny. A potem równie nagle jak ludzie zapragnęli pokoju, tak nagle okazało się że ten pokój to nie pokój tylko rozejm, nie trwały tylko na krótko i w dodatku nie ma wcale tak dobrze jak to malowano.
Rozmowa z Doe uzmysłowiła Julianowi że ma pewne wyjścia z tego pierdolnika inne niż ładować się coraz głębiej. Jednak dla niego nie było to wyjścia. Nie chciał pozostawiać niedokończonej roboty. Ciekawiło go też jak to wszystko się skończy. A… i poza tym… ze sceny należy schodzić niepokonanym, kiedy jest się na szczycie.

Takie oto niewesołe rozważania wciąż i wciąż nawiedzały głowę Jacksona, jednak nie poddawał się im. Trzeba było działać dalej.

Dlatego gdy pojawiły się nowe informacje odnośnie Benefaktora szybko wybrał zadanie dla siebie. Chociaż bardzo chciał ruszyć za Barierę to doszedł do wniosku że nie można pozostawiać własnego podwórka niezamiecionego. Z resztą - mieli dość mechów, pilotów i najemników by zająć się każdą sprawą przy odpowiednim rozłożeniu sił.
Jackson zorganizował sformowanie grupy szybkiego reagowania, która miała zostać zaokrętowana na dropshipie klasy Confederate, by odpowiedzieć na nagłe wezwania pomocy z okolic Williston. Skaptował do szczytnego celu ratowania niewinnych Hermita a także czterech giermków z Rycerzy św. Cameron w lekkich mechach. Locust, dwa Waspy i Stinger były solidnymi dodatkami dobrymi do oskrzydlania wroga kiedy Warhammer, Emperor i Confederate ściągną na siebie ogień… i sami odpowiedzą niemniej solidnym pierdolnięciem.

[media]http://www.youtube.com/watch?v=exWNztpgfIw[/media]

Jedynym problemem pozostawała kwestia ciągłej gotowości do działania, jednak Julian wiedział że widok zmasowanego ognia laserowego wynagrodzi mu stukrotnie tą małą niedogodność.

Niby pokój, a spokój panuje taki jakby wojna nadal trwała. Cóż przynajmniej nikt za bardzo się nie oszukiwał i każdy wiedział, że to tylko krótka przerwa na oddech, która i tak już dobiega końca.
Póki był w bazie treningi trwały, a Ishida choć zdaniem Spencera poradzili sobie całkiem nieźle z jego testem uznał to za porażkę. Walić, że stracili jakiś tam budynek. Rozbicie trzech lanc mechów takiej klasy samemu tracąc niecałe ich posklecane dwie to świetny wynik jak na mechworiorów z bożej łaski od roku. Rok minął naprawdę szybko... Przyszłość nie była pewna... ani dla Hadriana jak i Vermontu.

Zieloną górę opuścił jako pierwszy z ich składu. Z powodów logistycznych postanowiono się podzielić, aby w miarę możliwości chwycić jak najwięcej srok za ogon. Spencer dostał to co chciał. Miał wyruszyć do Essex, wraz z grupą agentów republiki, którzy w miarę potrzeby mieli przeprowadzić szturm na placówkę Benefaktorwców. Taki tam środek zaradczy, aby nie powtórzyć błędów z Columbusa. Na misję powrócił co Chargera. Była to maszyna już raczej znana workmenom z bitwy o Middelbury, a dzięki Manulowi udało się go doprowadzić do użytku po rodeo jakie sobie nim Highborn urządził. Teraz po wsadzeniu mu w bebechy 3 ML naprawdę zaczął naprawdę zasługiwać na miano klasy szturmowej. Według szacunków Benefaktorowcom za wiele sprzętu nie zostało. W końcu nie mogły być tego za dużo, bo inaczej od razu zostały by wykryte. Więc siły NV do współki z workmenami powinni się z łatwością po nich przejechać, a działać trzeba było szybko, aby chamy nie zdołały zatrzeć wszystkich śladów.

Chargere dostarczono do Fortu Ticonderoga gdzie dołączył do przydzielonych mu szturmowców. Oni jechali jakimś transporterem opancerzonym. No trochę był już na wojnie, ale nazw wszystkich pojazdów dalej nie ogarniał. Przynajmniej mechy ogarnął na tyle, by wiedzieć co w jakiej kolejności złomować.

Droga trochę trwała, ale tragedii nie było. Jak tylko przekroczyli granice z "Księstwem Essex" czy jak to tam sobie Juls wymyślił to przechwycił ich Jenner w barwach workmenów. Pilot przedstawił się jako Poli i kazał ruszać za sobą na miejsce zbiórki. Okazała się nim być przerobiona i dostosowana do swoich potrzeb przez najmitów przepraszam armie książęcą była stacja naprawcza machin rolniczych obecnie służąca do obsługi Battelmechów. Braciszek powitał ich osobiście w swoim Maruderze. Jak tylko trochę odpoczną po podróży mieli stąd ruszyć z obławą na benefaktorowców. Potem mieli do zaliczenia krótką wycieczkę po mieście stołecznym nowopowstałego państwa, aż jakieś łatadło z NV nie odbierze ich z tamtejszego lotniska.